Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2017 r. w Olsztynie, na rozprawie,

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w O. z siedzibą w O.,

przeciwko A. M.,

o zapłatę,

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie

z dnia 15 grudnia 2016 r., sygn. akt X C 2148/16,

oddala apelację.

Jacek Barczewski Beata Grzybek Agnieszka Żegarska

Sygn. akt IX Ca 389/17

UZASADNIENIE

Powód Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w O. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. M. kwoty 204,16 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że na podstawie § 1 ust. 3 Regulaminu najmu miejsc postojowych na parkingach usytuowanych na terenie Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w O. poinformowała pozwanego o konieczności zawarcia umowy najmu miejsca postojowego nr (...)na parkingu przy ulicy (...) w O., położonym na nieruchomości stanowiącej przedmiot własności/ użytkowania wieczystego jej przysługującej. Pozwany nie przystąpił do podpisania umowy, tym samym powód pisemnie powiadomił go, że zajmuje przedmiotowe miejsce postojowe bez tytułu prawnego, wobec czego jest zobowiązany do uiszczania na jego rzecz wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotu najmu, według stawek określonych decyzją (...) nr (...)-MR. Pozwany od początku października 2014 r. do końca lutego 2016 r. nie wnosił wymaganych opłat.

Sąd Rejonowy w Olsztynie w dniu 25 kwietnia 2016 r., sygn. akt X Ne 389/16 wydal nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym w całości uwzględnił żądanie powoda.

Pozwany A. M. w złożonym sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że roszczenie za okres przed styczniem 2016 r. jest niezasadne. Z ostrożności procesowej podniósł zarzut potrącenia, wskazując, iż poniósł szereg nakładów na przedmiotowe miejsce parkingowe.

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie zasądził od pozwanego A. M. na rzecz powoda Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w O. kwotę 204,16 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 23 marca 2016 r. do dnia zapłaty. Zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 167 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne. Zgodnie z Uchwałą Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w O. z dnia 06 sierpnia 2014 r., nr (...) dotyczącą uchwalenia „Regulaminu najmu miejsc postojowych na parkingach usytuowanych na terenie Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w O. Zarząd Spółdzielni pismem z dnia 29 października 2014 r. wezwał pozwanego do podpisania umowy najmu zajmowanego przez niego miejsca postojowego nr(...) na parkingu przy ulicy (...) w O.. Jednocześnie pozwany został poinformowany o wysokościach miesięcznych opłat za przedmiotowe miejsce postojowe.

Pozwany A. M. nie podpisał umowy najmu zajmowanego miejsca postojowego, w związku z czym pismem z dnia 17 sierpnia 2015 r. powód poinformował go, iż od dnia 01 października 2014 r. zajmuje miejsce postojowe nr (...)na parkingu przy ulicy (...) w O. bez tytułu prawnego, w związku z czym Spółdzielnia naliczała wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z w/w miejsca, które za okres od 01 października 2014 r. do dnia 31 lipca 2015 r. wyniosło łącznie 118,90 zł i wezwał go do zapłaty wymienionej kwoty.

Powód kilkukrotnie bezskutecznie wzywał pozwanego do zapłaty należności z tytułu bezumownego korzystania z miejsca postojowego położonego na parkingu przy ulicy (...) w O..

Pozwany pismem z dnia 16 grudnia 2015 r. poinformował powoda, że rozważa możliwość zawarcia umowy najmu miejsca postojowego na przedmiotowym parkingu.

Powód pismem z dnia 13 stycznia 2016 r. poinformował pozwanego, że nie zawrze z nim umowy najmu miejsca postojowego i wezwał go do zdania przedmiotowego miejsca do dnia 31 stycznia 2016 r.

Pozwany pismem z dnia 09 lutego 2016 r. poinformował powoda, że zda przedmiotowe miejsce postojowe do dnia 10 lutego 2016 r.

Pozwany zajmował przedmiotowe miejsce postojowe do końca lutego 2016 r.

Pismem z dnia 24 lutego 2016 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty należności z tytułu bezumownego korzystania z miejsca postojowego położonego na parkingu przy ulicy (...) w O. w łącznej kwocie 204,16 zł, w tym 202,13 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z w/w miejsca postojowego za okres od października 2014 r. do lutego 2016 r. i 2,03 zł tytułem odsetek naliczonych na dzień 31 stycznia 2016 r.

Przedmiotowe miejsce postojowe zostało wydane powodowi w dniu 13 września 2016 r. przez komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Olsztynie M. C., zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 15 maja 2015 r., sygn. akt X C 869/15.

Powódka w dniu 25 lipca 2016 r. przekazała na podstawie umowy najmu nr (...) z dnia 22 lipca 2016 r. w użytkowanie miejsce postojowe nr (...)na parkingu usytuowanym przy ulicy (...) w O. nowemu najemcy.

W ocenie Sądu Rejonowego sposób w jaki pozwany użytkował miejsce postojowe nr (...) usytuowane na parkingu przy ulicy (...) w O. w okresie od października 2014 r. do końca lutego 2016 r., odpowiada faktycznemu władztwu nad rzeczą, które należy zakwalifikować jako posiadanie zależne. Wobec nie kwestionowania przez pozwanego naliczonej przez powoda wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z w/w miejsca postojowego, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 204,16 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 23 marca 2016 r. do dnia zapłaty.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją pozwany zarzucając wyrokowi naruszenie przepisów postępowania tj. przepisu art. 233 k.p.c. poprzez zbyt swobodną ocenę materiału dowodowego prowadzącego do uznania, że pozwany zobowiązany jest do poniesienia opłaty za czas, kiedy odwoływał się od podjętej uchwały przez Spółdzielnię Mieszkaniową. Ponadto skarżący wskazał, że Sąd nie rozpoznał merytorycznie całej istoty materii zaskarżonej przez pozwanego. Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł, jak wynika z treści apelacji, o uchylenie zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd I instancji prawidłowo oraz dokładnie przeprowadził postępowanie dowodowe i orzekł na podstawie wszystkich zaoferowanych przez strony dowodów, dokonując trafnej ich oceny. Ocena wiarygodności i mocy dowodów została przeprowadzona w granicach przysługującej Sądowi I instancji z mocy art. 233 § 1 k.p.c. swobody osądu.

Ustalenia faktyczne w sprawie poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy dowodów, których ocena nie wykazała błędów natury faktycznej, czy logicznej, znajdując swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione, na czym oparł poszczególne ustalenia. Sąd I instancji wskazał również wnioski, jakie wyprowadził z dokonanych ustaleń, opierając na nich swoje merytoryczne rozstrzygnięcie, co zostało zawarte w obszernych, dokładnych i logicznych wywodach uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia.

Ustalenia faktyczne i ich ocenę Sąd Okręgowy przyjął za własne, zwracając uwagę, że nie ma wobec tego potrzeby procesowej przeprowadzania na nowo w uzasadnieniu tego orzeczenia oceny każdego ze zgromadzonych dowodów, a wystarczy odnieść się do tych ustaleń i ocen, które zostały zakwestionowane w apelacji /por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 października 1998r., III CKN 650/98, OSNC 1999/3/60, wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2003r., III CKN 1217/00, niepublikowany i wyrok Sądu Najwyższego z 27 listopada 2003r., II UK 156/03, Lex nr 390069, wyrok Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 2010r., II PK 312/09, LEX nr 602700 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 9 lutego 2012r., III CSK 179/11, LEX nr 1165079/.

W dalszej części należy podkreślić, że sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego ( por. uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego 31 stycznia 2008r., III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55 ), dlatego powoływanie się w zarzutach na naruszenie prawa procesowego, ma skutek procesowy tylko do wymienionych w odwołaniu konkretnych zarzutów naruszenia procedury, z wyjątkiem powodujących nieważność postępowania.

Analiza akt sprawy nakazuje stwierdzić, że nie zaszły w toku procedowania Sądu pierwszej instancji jakiekolwiek okoliczności, skutkujące nieważnością postępowania według przesłanek tej nieważności, wskazanych w treści przepisu art. 379 k.p.c.

Podstawą prawną żądania zapłaty przez powódkę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części nieruchomości powódki jest art. 225 k.c. Przepis ten stanowi, że obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same, jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, a zatem stosownie do art. 224 § 2 k.c. jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Obowiązek taki nie istnieje, jeśli posiadacz rzeczy jest w dobrej wierze (art. 224 § 1 k.c.). Dla porządku jedynie należy dodać, że roszczenie właściciela o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługuje również wobec posiadacza zależnego ( art. 230 k.c.), a zatem może być dochodzone, co do zasady wobec najemców rzeczy, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie.

Z powyższych przepisów wynika, że konsekwencje prawne posiadania w złej wierze, w postaci zaostrzonej odpowiedzialności wobec właściciela, dotyczą tylko tego okresu, gdy posiadacz rzeczy był w złej wierze. Jeśli więc posiadacz rzeczy, który wchodząc w posiadanie, był w dobrej wierze, uzyska wiarygodne i pewne informacje o tym, że nie przysługuje mu uprawnienie do władania rzeczą, a zatem stanie się posiadaczem w złej wierze, wówczas konieczne jest rozdzielenie konsekwencji prawnych jego posiadania na te, które dotyczą okresu posiadania w dobrej wierze (określone w art. 224 § 1 k.c.) i okresu posiadania w złej wierze. Ciężar dowodu na okoliczność posiadania w złej wierze obciąża właściciela rzeczy, bo to on wywodzi z tego faktu skutki prawne (art. 6 k.c.). Ustawa nakazuje przy tym, by bez dowodu przyjmować istnienie dobrej wiary, a złą wiarę tylko wówczas, gdy został przeprowadzony dowód na jej istnienie (art. 7 k.c.).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony przez Sąd pierwszej instancji zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., wskazuje, że pozwany w okresie od października 2014 r. do końca lutego 2016 r., użytkował miejsce postojowe stanowiące własność powódki mając świadomość, że stanowi ono własność powódki. Pozwany został bowiem powiadomiony przez powódkę, iż zajmowane przez niego miejsce bez tytułu prawnego, wzywając go jednocześnie do zawarcia umowy najmu. Pozwany informował również powódkę o rozważeniu oferty zawarcia umowy najmu. Okoliczności te jednoznacznie wskazują na złą wiarę pozwanego, a tym samym istnienie podstaw do żądania przez powódkę zapłaty z tytułu bezumownego korzystania.

W świetle dowodów przeprowadzonych w sprawie, w tym w szczególności zeznań świadka, które wiarygodności pozwany nie kwestionował oraz oświadczenia samego pozwanego o zamiarze wydania miejsca postojowego powódce wynika, iż skarżący korzystał z miejsca postojowego powódki do końca lutego 2016 r.

Dodać należy, iż roszczenie pozwanego wobec strony powodowej związane z nakładami na sporną nieruchomość nie zostało zgłoszone w taki sposób, który umożliwiałby ich uwzględnienie przez Sąd również z tego względu, iż jest ono przedmiotem innej sprawy.

W tej sytuacji należało uznać, że Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił roszczenie powódki.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c.

Jacek Barczewski Beata Grzybek Agnieszka Żegarska