Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 08 września 2017 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 7 572,24 złotych ( siedem tysięcy pięćset siedemdziesiąt dwa złote dwadzieścia cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 23 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 4 281 złotych ( cztery tysiące dwieście osiemdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 19,12 złotych ( dziewiętnaście złotych dwanaście groszy) tytułem wydatków tymczasowo wypłaconych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt VI GC 1280/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 kwietnia 2016 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwoty 7 613,85 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 23 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 08 grudnia 2015 roku należący do T. C. pojazd marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uległ uszkodzeniu z winy kierującego innym pojazdem, który to kierowca ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela. Na podstawie sporządzonego przez warsztat naprawczy kosztorysu, łączny koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody został określony ostatecznie na kwotę 9 110,13 złotych, przy czym przyjęto, że zakres uszkodzeń pokrywy tylnej kwalifikuje ją do wymiany na część nową i oryginalną. Początkowo pozwany uznał, że wymaga ona jedynie naprawy i lakierowania, jednakże w odpowiedzi na zastrzeżenia, uznał kosztorys do kwoty 6 976,84 złotych, wskazując jednocześnie, że zmiana kwalifikacji uszkodzeń z naprawy na wymianę i wypłata środków może nastąpić wyłącznie po okazaniu pojazdu po wymianie elementów, przed ich lakierowaniem.

Kwota dochodzona pozwem stanowi różnicę pomiędzy ustalonymi przez pozwanego kosztami naprawy pojazdu (1 496,28 złotych) a rzeczywistą wysokością kosztów naprawy pojazdu ustaloną na kwotę 9 110,13 złotych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 maja 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 1831/16 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości, w uzasadnieniu wskazując, iż przyjął odpowiedzialność cywilną za skutki wypadku komunikacyjnego zaistniałego w dniu 08 grudnia 2015 roku, w następstwie czego przeprowadził postępowanie likwidacyjne i wypłacił odszkodowanie, które wyrównało szkodę, jakiej doznał poszkodowany w wyniku tego wypadku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 08 grudnia 2015 roku doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do T. C., G. C. i W. C. pojazd marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W..

niesporne

(...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. przyznał i wypłacił tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kwotę 1 496,28 złotych.

niesporne, a nadto: decyzja – k. 13 akt, kosztorys – k. 14-15 akt

W związku z przesłanym przez poszkodowanego T. C. do weryfikacji kosztorysem sporządzonym przez warsztat naprawczy, w którym koszt naprawy pojazdu określono na kwotę 9 397,95 złotych, (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. pismem z dnia 10 lutego 2016 roku poinformował poszkodowanego, że zmiana kwalifikacji uszkodzeń z naprawy na wymianę może nastąpić wyłącznie po okazaniu pojazdu po wymianie elementów, przed ich lakierowaniem oraz określił koszty naprawy na kwotę 6 976,84 złotych.

pismo – k. 17 akt, raport – k. 18-19 akt, kalkulacja naprawy – k. 20-25 akt

W dniu 22 lutego 2016 roku poszkodowani T. C., G. C. i W. C. zawarli z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o przelew wierzytelności przysługującej im w stosunku do (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. z tytułu niewypłaconego odszkodowania za naprawę pojazdu marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzonego w wyniku wypadku, który miał miejsce w dniu 08 grudnia 2015 roku. O powyższym przelewie wierzytelności zawiadomiono (...) Spółkę Akcyjną V. (...) z siedzibą w W..

umowa przelewu wierzytelności – k. 32 akt, zawiadomienie wraz z dowodem odbioru – k. 33-34 akt

W dniu 03 marca 2016 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. sporządził kalkulację naprawy pojazdu marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzonego w wyniku wypadku, który miał miejsce w dniu 08 grudnia 2015 roku. Koszt naprawy uszkodzonego samochodu określono na kwotę 9 110,13 złotych.

kalkulacja naprawy – k. 26-31 akt

Konieczny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku z jego uszkodzeniem w dniu 08 grudnia 2015 roku wynosił kwotę 9 068,25 złotych brutto.

Charakter (ostre załamania) i umiejscowienie wgnieceń (w pobliżu ramy klapy) kwalifikują pokrywę tylną do wymiany. Nawet nowoczesna metoda polegająca na bombardowaniu powierzchni wgniecionej drobinami rtęci od strony wewnętrznej, nie pozwoli na przywrócenie gładkości blachy, zaś zastosowanie masy szpachlowej pozostawi ślad, nie przywracając stanu sprzed uszkodzeń.

opinia biegłego sądowego J. Z. – k. 87-103 akt, dokumentacja zdjęciowa – k. 114-116 akt, uzupełniająca opinia biegłego sądowego J. Z. – k. 130-138 akt, uzupełniająca opinia biegłego sądowego J. Z. – protokół skrócony rozprawy z dnia 08 września 2017 roku – k. 176-177 akt (zapis cyfrowy 00:0:54-00:06:27)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron. Pozostałe dokumenty dołączone do akt nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy nowych i istotnych okoliczności. Sąd wziął pod uwagę również oświadczenia stron uwzględniając je jednakże w takim jedynie zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka D. R. na okoliczność oferowania poszkodowanemu możliwości wykonania naprawy uszkodzonego pojazdu według stawek określonych w kosztorysie sporządzonym przez pozwaną, mając na uwadze, że poszkodowany ma prawo wyboru warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu, a zatem okoliczność mająca być przedmiotem zeznań świadka pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Dokonując rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie Sąd oparł się także na opinii biegłego sądowego w zakresie mechaniki samochodowej J. Z.. Biegły sądowy na podstawie akt sprawy wyliczył celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu oraz dokonał analizy stawek za robociznę blacharską i lakierniczą stosowanych w okresie likwidacji szkody przedmiotowego pojazdu w warsztatach naprawczych działających na lokalnym rynku.

W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego została sporządzona wedle tezy dowodowej wysnutej przez Sąd, poza tym jest logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Komunikatywność jej sformułowań pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do wniosków końcowych. Nie zawiera ona również wewnętrznych sprzeczności i wykluczających się wzajemnie wniosków.

Odnosząc się do okoliczności przedstawienia przez powoda dokumentacji fotograficznej uszkodzeń pokrywy bagażnika dopiero po sporządzeniu przez biegłego sądowego opinii, w ocenie Sądu nie sposób zgodzić się z pozwanym, że dokumentacja ta stanowiła dowód spóźniony, a przez to mający podlegać pominięciu. Wprawdzie na powodzie już w chwili złożenia pozwu spoczywał obowiązek przedłożenia dowodów dla uzasadnienia żądanego odszkodowania, niemniej jednak kwestionowania zasadności wymiany pokrywy bagażnika na nową próżno szukać w informacji udzielonej poszkodowanemu w dniu 10 lutego 2016 roku, w której wskazano, że zmiana kwalifikacji uszkodzeń z naprawy na wymianę może nastąpić wyłącznie po okazaniu pojazdu po wymianie elementów, przed ich lakierowaniem oraz określono na nowo koszty naprawy na kwotę 6 976,84 złotych, co sugerowało w ocenie Sądu wręcz odwrotną okoliczność. Zdaniem Sądu potrzeba powołania więc dowodu na powyższą okoliczność wyniknęła dopiero na tym etapie postępowania, a zatem dowodu tego nie można uznać w żadnej mierze za spóźniony. Jednocześnie odnośnie zarzutu nie przeprowadzenia oględzin spornego pojazdu przez biegłego sądowego, wskazać należy, że oględziny stanowią odrębny środek dowodowy, natomiast wniosek w tym przedmiocie strona pozwana złożyła dopiero po sporządzeniu opinii uzupełniającej w zarzutach do tejże opinii, stąd też Sąd pominął go jako spóźniony (postanowieniem z dnia 08 września 2017 roku) uznając, że pozwany nie wykazał, ażeby nie mógł go złożyć wcześniej, w szczególności na etapie składania zastrzeżeń do pierwszej opinii w sprawie, mając na uwadze treść pism strony przeciwnej (która dotyczyła właśnie spornej okoliczności ustalenia konieczności wymiany bądź naprawy pokrywy tylnej).

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała zasada odpowiedzialności pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. z tytułu przedmiotowej szkody zaistniałej w pojeździe marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku zdarzania komunikacyjnego mającego miejsce w dniu 08 grudnia 2015 roku, jak również istnienie po stronie powoda legitymacji procesowej czynnej. Spór zaś sprowadzał się do ustalenia wysokości uzasadnionych i celowych kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu.

Mając na uwadze zakreślony wyżej zakres sporu, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż zasada odpowiedzialności pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody jest uregulowana w ramach treści art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Źródłem odpowiedzialności sprawcy jest z kolei treść art. 436 § 2 k.c., który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, wymienione w art. 435 k.c. osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, czyli na statuowanej przez treść art. 415 k.c. zasadzie winy. W ramach obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego ubezpieczyciel zobowiązuje się do wypłaty odszkodowania, jakie sprawca szkody komunikacyjnej zobowiązany jest zapłacić poszkodowanemu. Poszkodowany może natomiast dochodzić roszczeń z tego tytułu bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy szkody. Odpowiedzialność ubezpieczyciela wobec poszkodowanego jest więc rozpatrywana w kategoriach odpowiedzialności deliktowej, a jej zakres zależy od zakresu odpowiedzialności sprawcy szkody.

Podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości szkody, a tym samym zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, będzie miała zatem treść art. 361 § 2 k.c., ustanawiającego zasadę pełnej kompensacji szkody oraz treść art. 363 § 1 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru dokonanego przez poszkodowanego, poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej bądź przywrócenie stanu poprzedniego.

Jak podkreślił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 32/03 (Monitor Prawniczy 2004/2/81) odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku.

Uwzględnieniu podlegają zatem tylko takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Koszty naprawy samochodu można zaliczyć do kategorii niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy, wyłącznie gdy odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku. Należy przy tym podkreślić, że poszkodowanemu przysługuje prawo wyboru warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Wskazać w tym miejscu należy, iż każdy zakład naprawczy stosuje stawki ustalone indywidualnie, które wynikają z ponoszonych kosztów i ustalenia cen na takim poziomie, by móc utrzymać firmę, przy czym koszt ten zależy od wielu elementów takich jak np. położenie firmy, podaży usług, dzierżawy pomieszczeń.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w oparciu o kalkulację naprawy z dnia 03 marca 2016 roku, w której określono koszty naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 9 110,13 złotych, przy czym kwota dochodzona pozwem stanowiła różnicę pomiędzy tymi kosztami a ustalonymi przez pozwanego kosztami naprawy pojazdu (1 496,28 złotych).

Jak wynikało z opinii biegłego sądowego J. Z., charakter (ostre załamania) i umiejscowienie wgnieceń (w pobliżu ramy klapy) kwalifikują pokrywę bagażnika do wymiany. Nawet nowoczesna metoda polegająca na bombardowaniu powierzchni wgniecionej drobinami rtęci od strony wewnętrznej, nie pozwoli na przywrócenie gładkości blachy, zaś zastosowanie masy szpachlowej pozostawi ślad, nie przywracając stanu sprzed uszkodzeń. Wobec powyższego, konieczny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku z jego uszkodzeniem w dniu 08 grudnia 2015 roku biegły sądowy ustalił na kwotę 9 068,25 złotych brutto.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. w zw. z 361 k.c. i art. 363 k.c. oraz art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 392 ze zmianami), Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku. Podstawę zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie stanowił art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 cytowanej powyżej ustawy z dnia 22 maja 2003 roku. Termin naliczenia odsetek wskazany w pozwie nie był kwestionowany przez pozwanego, podobnież – wartość odszkodowania w kwocie brutto. Uznając zaś dalej idące żądanie pozwu za niezasadne z przyczyn wskazanych wyżej, Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku na podstawie powyższych przepisów stosowanych a contrario.

W punkcie III wyroku, mając na uwadze, iż powód uległ jedynie w nieznacznej części żądania, wygrywając sprawę niemal w całości (99,45%), Sąd, stosownie do treści art. 100 zdanie 2 k.p.c., zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w całości. Koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły 4 281 złotych i obejmowały: opłatę sądową od pozwu w kwocie 381 złotych, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2 400 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ze zmianami), kwotę 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwotę 1 500 złotych tytułem wykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego sądowego.

Nadto, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz.U. 2016 roku, poz. 623 ze zmianami) Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni od pozwanego kwotę 19,12 złotych z tytułu zwrotu kosztów sądowych wypłaconych tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni jako wynagrodzenie biegłego sądowego (w związku z wykorzystaniem zaliczki powoda w całości).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 28 września 2017 roku