Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Oleszek

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Radochońska

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2013 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy I. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania I. G.

1. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 6 sierpnia 2013 r. nr (...)

w przedmiocie odmowy prawa do przeliczenia świadczenia

2. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 6 sierpnia 2013 r. nr (...)

w przedmiocie przeliczenia emerytury

I.  z m i e n i a zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni I. G. prawo do przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru – 181,06 % i 503 miesięcy okresów składkowych i nieskładkowych, począwszy od dnia 29 czerwca 2013 r.,

II.  s t w i e r d z a odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. za opóźnienie w ustaleniu prawa do powyższego świadczenia.

Sygn. akt III U 1208/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 listopada 2013 r.

Decyzją z dnia 6 sierpnia 2013 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawczyni I. G. prawa do przeliczenia wysokości emerytury w trybie art. 194 h ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), drugą decyzją z dnia 6 sierpnia 2013 r. znak: (...) przeliczono wysokość wcześniej przyznanej emerytury, podejmując jej wypłatę od dnia 1 czerwca 2013 r.

W uzasadnieniu pierwszej ze wskazanych decyzji podano, że w trybie powołanego art. 194 h ustawy o emeryturach i rentach z FUS ponowne ustalenie wysokości emerytury następuje na wniosek zgłoszony nie wcześniej niż po ustaniu ubezpieczeń społecznych. Tymczasem wnioskodawczyni w dacie złożenia wniosku pozostawała jeszcze w takim ubezpieczeniu. Z kolei w drugiej ze wskazanych decyzji podano, że wobec ustania stosunku pracy są podstawy do podjęcia wcześniej przyznanej emerytury przy przyjęciu podstawy wymiaru tej emerytury.

Wnioskodawczyni I. G. złożyła odwołanie od obu decyzji, wnosząc o ich zamianę poprzez przeliczenie wysokości emerytury z uwzględnieniem zarówno nowej podstawy wymiaru świadczenia, jak i wypracowanego stażu pracy oraz wypłatę emerytury w prawidłowo ustalonej wysokości za czerwiec i lipiec 2013 r.

W uzasadnieniu wskazała, że od 1 października 2011 r. wypłata jej emerytura była zawieszona. Wobec rozwiązania stosunku pracy z dniem 28 czerwca 2013 r. wystąpiła więc
o przeliczenie wysokości należnej jej emerytury oraz podjęcie jej wypłaty. Do wniosku dołączyła świadectwo pracy z informacją o wypracowanym stażu pracy. Wypłatę emerytury w prawidłowej wysokości podjęto jednak dopiero od sierpnia 2013 r., po interwencjach
w organie rentowym.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. w odpowiedzi na odwołania wniósł o ich oddalenie z przyczyn, które stanowiły o wydaniu zaskarżonych decyzji.

W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawczyni w dniu 28 czerwca 2013 r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie emerytury na podstawie art. 194 c-h ustawy o emeryturach
i rentach z FUS. Jednakże w tej dacie pozostawała jeszcze w ubezpieczeniu społecznym, stąd dopiero po ponownym złożeniu wniosku w dniu 14 sierpnia i 26 sierpnia 2013 r. możliwe było ustalenie nowej wysokości świadczenia od tego miesiąca. W tym przedmiocie wydano kolejno decyzje z dnia 20 i 26 sierpnia 2013 r. W ocenie organu rentowego wniosek o wypłatę wyrównania emerytury od czerwca 2013 r. nie znajduje uzasadnienia w przepisie art. 133 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd Okręgowy w Przemyślu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni I. G., urodzona (...), w dniu
4 listopada 2008 r. złożyła wniosek o emeryturę, zaznaczając w nim, iż nadal pozostaje
w stosunku pracy w Urzędzie Gminy w Ż.. Przedłożyła dokumentację poświadczającą przebieg jej zatrudnienia, w tym m.in. zaświadczenie z dnia 20 października 2008 r.
o zatrudnieniu w Urzędzie Gminy w Ż. od 7 stycznia 1982 r. do nadal.

Decyzją z dnia 18 listopada 2008 r., znak: (...)-1/25/E Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. przyznał wnioskodawczyni emeryturę od dnia 1 listopada 2008 r., równocześnie zawieszając wypłatę tego świadczenia z uwagi na kontynuację zatrudnienia.

Następnie decyzją z dnia 12 lutego 2009 r., uwzględniając wniosek o zmianę stażu pracy, przeliczono wysokość emerytury wnioskodawczyni oraz nadal wstrzymano wypłatę świadczenia od dnia 1 lutego 2009 r. z uwagi na wysokość uzyskiwanego przychodu. Wnioskodawczyni nadal pozostawała w zatrudnieniu.

Uwzględniając kolejne wnioski o zmianę stażu pracy, decyzjami z dnia 13 października 2009 r. i 3 lutego 2010 r. ponownie przeliczono wysokość emerytury wnioskodawczyni oraz podjęto wypłatę tego świadczenia od 1 października 2009 r.

Natomiast decyzją z dnia 29 kwietnia 2010 r., na wniosek I. G., ponownie zawieszono wypłatę tego świadczenia od 1 maja 2010 r. z uwagi na wysokość osiąganego przychodu. Z kolei decyzją z dnia 12 października 2011 r., znak: (...)-1/25/E organ rentowy z urzędu wstrzymał wypłatę świadczenia, począwszy od dnia
1 października 2011 r., na podstawie art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS (j.t. Dz.U. 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) w zw. z art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2010 r., Nr 257, poz. 1726). Wnioskodawczyni nie przedłożyła bowiem świadectw pracy lub zaświadczeń potwierdzających fakt rozwiązania stosunku pracy z każdym pracodawcą, na rzecz którego praca ta była wykonywana bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury.

Zgodnie zaś z ostatnim przeliczeniem świadczenia, dokonanym w lutym 2010 r., do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wskaźnik podstawy wymiaru emerytury
w wysokości 179,75%, a do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 38 lat i 4 miesiące okresów składkowych oraz 1 miesiąc okresów nieskładkowych.

D owód: 1) akta organu rentowego:

- wniosek o ustalenie prawa do emerytury z dnia 4.11.2008 r.,

- zaświadczenie Urzędu Gminy w Ż. z dn. 20.10.2008 r.,

- decyzja emerytalna z dnia 18.11.2008 r. - zawieszająca wypłatę emerytury

- decyzje o przeliczeniu emerytury z dnia 12.02.2009 r., 13.10.2009 r. i 3.02.2010 r. oraz
o wznowieniu wypłaty emerytury,

- decyzje zawieszające wypłatę emerytury z dnia 29.04.2010 r. i 12.10.2011r.

W dniu 26 marca 2013 r. wnioskodawczyni złożyła wniosek o podjęcie wypłaty emerytury i ponowne jej przeliczenie. Do wniosku dołączyła Zaświadczenie o zatrudnieniu
i wynagrodzeniu oraz Zaświadczenie Urzędu Gminy w Ż. z dnia 20 marca 2013 r., iż nadal pozostaje w zatrudnieniu.

Decyzją z dnia 27 marca 2013 r. organ rentowy odmówił przeliczenia świadczenia
z uwagi na kontynuację zatrudnienia.

W dniu 4 czerwca 2013 r. wnioskodawczyni złożyła kolejne pismo, które organ rentowy potraktował jako wniosek o wznowienie wypłaty emerytury w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r.

Decyzją z dnia 20 czerwca 2013 r. znak: (...) (...) Oddział w R. odmówił wznowienia postępowanie w sprawie podjęcia wypłaty emerytury, zakończonej decyzją z dnia 12 października 2011 r., znak: (...) (...).
W uzasadnieniu wskazano, że wniosek o wznowienie postępowania mógł być złożony
w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, co nastąpiło w dniu 22 listopada 2012 r. Skoro obecny wniosek został złożony po upływie tego terminu, to należało odmówić wznowienia postepowania.

D owód: 1) akta organu rentowego:

- wniosek o przeliczenie i wznowienie wypłaty emerytury z dnia 26.03.2013 r. i 4.06.2013 r.

- zaświadczenie Urzędu Gminy w Ż. z dn. 20.03.2013 r.,

- decyzje odmowne z dnia 27.03.2013 r. i 20.06.2013 r.

W dniu 28 czerwca 2013 r. wnioskodawczyni osobiście złożyła w organie rentowym wniosek o przeliczenie należnej jej emerytury oraz podjęcie jej wypłaty w związku z ustaniem stosunku pracy. Odwołała się do Zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 20 marca 2013 r., dołączyła też świadectwo pracy z dnia 28 czerwca 2103 r. o ustaniu stosunku pracy z tym dniem w Urzędzie Gminy w Ż..

Rozpoznając ten wniosek opracowane zostały trzy decyzje z dnia 31 lipca 2013 r., które przekazano do aprobaty. Projekty te dotyczyły:

- decyzji o przyznaniu emerytury od dnia 1 czerwca 2013 r., obliczonej w trybie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS tj. na podstawie kwot składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonej, kwot zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz średniego dalszego trwania życia. Wysokość tego świadczenia w kwocie 2.560,69 zł okazała się mniej korzystna niż świadczenia ustalonego w myśl art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, stąd wypłatę tej emerytury zawieszono jako świadczenie mniej korzystne.

- decyzji odmawiającej prawa do przeliczenia świadczenia w trybie art. 194 h ustawy
o emeryturach i rentach z FUS z uwagi na to, że w dacie składania wniosku wnioskodawczyni nadal pozostawała w ubezpieczeniu społecznym z tytułu zatrudnienia.

- decyzji o przeliczeniu emerytury i podjęciu jej wypłaty od dnia 1 czerwca 2013 r. Za podstawę wymiaru emerytury przyjęto podstawę wcześniej przyznanej emerytury. Wysokość świadczenia ustalonego w myśl art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ustalono po waloryzacji na kwotę 3.231,85 zł.

Po zaakceptowaniu tych projektów, bez żadnych zmian, wydano trzy decyzje z dnia 6 sierpnia 2013 r. znak: E/25/035046072, które przesłano do wnioskodawczyni w dniu 12 sierpnia 2013 r. W aktach organu rentowego adnotacje o wysłaniu decyzji (w dniu 7 sierpnia 2013 r.) znajdują się jedynie na projektach decyzji z dnia 31 lipca 2013 r.

Po otrzymaniu tych decyzji wnioskodawczyni, w dniu 14 sierpnia 2013 r., ponowiła wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury, uznając, że w otrzymanej decyzji przeliczeniowej zaniżono wskaźnik podstawy wymiaru. Nie uwzględniono przedłożonego już w marcu 2013 r. Zaświadczenia o wysokości wynagrodzeń do 2012 r.

W rezultacie decyzją z dnia 20 sierpnia 2013 r. znak: (...)ponownie przeliczono emeryturę wnioskodawczyni, ustalając wwpw na 181,06%, a wysokość świadczenia na 3.522, 35 zł. Wypłatę tak ustalonej emerytury podjęto od 1 sierpnia 2013 r.

Po otrzymaniu tej decyzji wnioskodawczyni ponownie, w dniu 26 sierpnia 2013 r., osobiście złożyła wniosek o przeliczenie świadczenia poprzez doliczenie dotychczas nieuwzględnionych okresów składkowych i nieskładkowych. Taki wniosek złożyła już w dniu 14 sierpnia 2013 r., jednak w zachowanej dokumentacji punkt 1 wniosku jest wykorektowany, a na zwrotach (...) i (...) widnieją poprawki dokonane długopisami w kolorze czarnym
i niebieskim bez jakichkolwiek adnotacji. Interweniując w organie rentowym wnioskodawczyni podniosła, że pominięto jej staż pracy wypracowany w okresie zawieszenia emerytury.

Decyzją z dnia 26 sierpnia 2013 r. znak: (...)ponownie przeliczono emeryturę wnioskodawczyni, ustalając wskaźnik podstawy wymiaru emerytury w wysokości 181,06%, a wysokość emerytury z uwzględnieniem 41 lat i 10 miesięcy okresów składkowych oraz 1 miesiąc okresów nieskładkowych. W rezultacie wysokość świadczenia ustalono na 3.776,20 zł. Wypłatę tak ustalonej emerytury podjęto od 1 sierpnia 2013 r. Różnica pomiędzy wypłacaną od sierpnia 2013 r. emeryturą, a emeryturą ustaloną
i wypłacaną od czerwca 2013 r. wynosi 544,35 zł.

Spośród tych decyzji wnioskodawczyni zakwestionowała dwie, dotyczące odmowy przeliczenia świadczenia w trybie art. 194 h ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz przeliczenia emerytury w myśl art. 53 cyt. ustawy i podjęcia wypłaty prawidłowo ustalonej emerytury od dnia 1 czerwca 2013 r. podniosła m.in., że wydając w jej sprawie pierwsze decyzje dopiero w dniu 6 sierpnia 2013 r. uniemożliwiono jej wcześniejsze wyjaśnienie sprawy i faktycznie pozbawiono ją wyższego świadczenia za dwa miesiące tj. czerwiec
i lipiec 2013 r. Wnioski w dniu 14 i 20 sierpnia 2013 r. na gotowych drukach wypełniała
i podpisywała w związku z informacją i pod kierunkiem pracownicy ZUS. Ponadto wskazała, że 28 czerwca 2013 r. był ostatnim możliwym terminem na złożenie wniosku w organie rentowym, gdyż ostatnie dwa dni czerwca 2013 r. wypadały w sobotę i w niedzielę.

D owód: 1) akta organu rentowego:

- wniosek o przeliczenie i wznowienie wypłaty emerytury z dnia 28.06.2013 r.,

- projekty trzech decyzji z dnia 31.07.2013 r.

- trzy decyzje z dnia 6.08.2013 r.

- wniosek o przeliczenie emerytury z dnia 14.08.2013 r. i 26.08.2013 r.

- decyzje przeliczające z dnia 20.08.2013 r. i 26.08.2013 r.

- pismo ZUS O/R. z dn. 12.11.2013 r. k. 24.

2) zeznania wnioskodawczyni (nagranie rozprawy z 15.11.2013 r. - 4 min.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów urzędowych zgromadzonych w aktach rentowych, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c. Natomiast w ocenie Sądu obalona została wiarygodność dokumentu prywatnego tj. wniosku z dnia 14 sierpnia 2013 r. Korekty i zmiany dokonane na tym wniosku, w świetle zeznań wnioskodawczyni, wskazują, że to nie ona dokonywała tych zmian. Nielogiczne z jej strony byłoby bowiem kwestionowanie tylko wskaźnika podstawy wymiaru emerytury, w sytuacji, że już wtedy wiedziała, iż zaniżono także wypracowany przez nią staż pracy.

Zeznania wnioskodawczyni Sąd uznał w całości za prawdziwe i logicznie powiązane
ze zgromadzonymi dokumentami.

Sąd Okręgowy w Przemyślu zważył, co następuje.

Odwołanie wnioskodawczyni I. G. jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 194c ustawy o emeryturach i rentach z FUS, dodanym ustawą z dnia 10 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS z dniem 1 października 2011 r. , przewidziano możliwość ponownego, korzystniejszego od zasad ogólnych, ustalenia wysokości świadczenia dla osób, które złożyły wnioski o emeryturę w latach 2009-2010,
a którym świadczenie zostało zawieszone od 1 października 2011 r. Jednakże ustawodawca uzależnił skorzystanie z tego uprawnienia od spełnienia warunku niepobierania zawieszonej emerytury przez 18 miesięcy. Tym samym osoby, które go nie spełnią, mogą wprawdzie przeliczyć wysokość emerytury po rozwiązaniu stosunku pracy, ale na zasadach ogólnych - świadczenie zostanie zatem wyliczone wg kwoty bazowej albo średniego dalszego trwania życia na dzień złożenia wniosku.

Według bowiem przepisu art. 194d - jeżeli z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości emerytury wystąpi emeryt, któremu świadczenie obliczono zgodnie z art. 53, wysokość emerytury oblicza się na nowo zgodnie z tym przepisem. Natomiast według art. 194d ust. 1-5, emeryt, któremu przyznano emeryturę na podstawie art. 24 ust. 1 i obliczono jej wysokość zgodnie z art. 26, może zgłosić wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury na zasadach określonych w ust. 2-5. Wysokość emerytury oblicza się wówczas według zasad określonych w art. 26. Podstawę obliczenia tej emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego po pomniejszeniu o kwotę stanowiącą iloczyn kwoty pobieranej emerytury, ustalonej na dzień jej przyznania po raz pierwszy w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz liczby miesięcy pobierania tej emerytury. Do ustalenia wysokości emerytury przyjmuje się wiek ubezpieczonego w dniu zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury.

Natomiast zgodnie z art. 194f - jeżeli z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości emerytury wystąpi emeryt, któremu przyznano emeryturę na podstawie art. 24 ust. 1
i obliczono jej wysokość zgodnie z art. 183 ust. 1 lub 2, wysokość emerytury ustala się na nowo zgodnie z art. 183 ust. 1 lub 2 - z tym, że podstawę obliczenia emerytury w części ustalonej zgodnie z art. 26, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 194e ust. 3, pomniejsza się w proporcji do części emerytury obliczonej zgodnie z art. 183 ust. 1 pkt 2 lub ust. 2 pkt 2.

Przy czym wedle art. 194h we wszystkich tych przypadkach ponowne ustalenie wysokości emerytury następuje na wniosek zgłoszony nie wcześniej niż po ustaniu ubezpieczeń emerytalnych i rentowych. Jeżeli w wyniku ponownego ustalenia emerytura jest niższa, świadczenie przysługuje w dotychczasowej wysokości.

W sprawie bezsporne okazało się, że wnioskodawczyni może skorzystać
z uprawnienia przewidzianego w powołanych przepisach art. 194c-h ustawy o emeryturach
i rentach z FUS. Spełnione zostały bowiem warunki określone zwłaszcza w przepisach art. 194c-d.

W związku z odwołaniem wnioskodawczyni od dwóch decyzji, pierwszy zasadniczy spór dotyczył skuteczności wniosku o przeliczenie wysokości emerytury, złożonego w dniu 28 czerwca 2013 r. i odmowy prawa do przeliczenia świadczenia. Organ rentowy uznał bowiem, że wniosek ten okazał się przedwczesny w myśl powołanego przepisu art. 194h. Ponowne ustalenie wysokości emerytury następuje bowiem na wniosek złożony nie wcześniej niż po ustaniu ubezpieczeń emerytalnych i rentowych. Tymczasem wnioskodawczyni złożyła wniosek emerytalny w dacie rozwiązania stosunku pracy, a zatem w dniu w którym jeszcze pozostawała w ubezpieczeniu społecznym.

Rzeczywiście wykładnia językowa powołanego przepisu wskazywałaby, że wniosek
o ponowne przeliczenie emerytury może być złożony nie wcześniej niż po ustaniu ubezpieczeń emerytalnych i rentowych. Przy czym wyraz „wcześniej” (wg „Uniwersalnego słownika języka polskiego” pod red. S. Dubisza, t. 5, Wyd. Nauk. PWN, Warszawa 2003, s. 46) oznacza „przed upływem jakiegoś określonego czasu, przed jakimś innym wydarzeniem”. Zatem można by przyjąć, że ponowne ustalenie wysokości emerytury następuje na wniosek zgłoszony nie wcześniej niż po ustaniu ubezpieczeń emerytalnych i rentowych, czyli także
w dniu ustania tych ubezpieczeń.

Niemniej przy rozpoznawaniu spraw emerytalnych konieczne jest uwzględnienie także przepisu art. 129 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, który stanowi, że świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Stosunek pracy wnioskodawczyni ustał z dniem 28 czerwca 2013 r., zatem już od czerwca 2013 r. tj. od miesiąc w którym ustał stosunek pracy, mogła się ubiegać o ponownie przeliczenie emerytury oraz wznowienie wypłaty świadczenia dotychczas zawieszonego. Aby spełnić warunki określone w powołanych przepisach art. 129 i art. 194h cyt. ustawy i uniknąć ewentualnych wątpliwości wnioskodawczyni powinna była wniosek z dnia 28 czerwca
2013 r. złożyć najwcześniej w dniu 29 czerwca 2013 r., a najpóźniej w dniu 30 czerwca
2013 r. Z uwagi na to, że te dwa dni wypadały w sobotę i niedzielę, to mogła to uczynić jedynie drogą listową. W ocenie Sądu jest to nieuzasadnione ograniczenie. Możliwość złożenia wniosku drogą listową czy też elektroniczną jest dodatkowym uprawnieniem
i ułatwieniem dla świadczeniobiorców.

Ponadto, co istotne w sprawie zgodnie z § 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postepowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. nr 237 poz. 1412) - organy rentowe udzielają informacji, w tym wskazówek i wyjaśnień, w zakresie dotyczącym warunków i dowodów wymaganych do ustalania świadczeń. Nie było więc żadnych przeszkód, aby już w dniu 28 czerwca 2013 r. poinformować wnioskodawczynię o warunku co do właściwego terminu złożenia wniosku
o przeliczenie i wypłatę emerytury.

Należy też zgodzić się z wnioskodawczynią, że wydanie decyzji merytorycznych dopiero w dniu 6 sierpnia 2013 r., bez wcześniejszego informowania jej o przesunięciu terminu do rozpoznania sprawy spowodowało, że także za lipiec 2013 r. otrzymała emeryturę w zaniżonej wysokości. W tym zakresie konieczne jest odwołanie się do przepisu art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Postanowiono w nim, że organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy
w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji,
z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawczyni w dniu 28 czerwca 2013 r. zgłaszając wniosek o przeliczenie emerytury i podjęcie jej wypłaty przedłożyła wszystkie niezbędne dowody, określone w § 10 ust. 1 pkt 4 i ust. 3 w zw. z § 21-23 cyt. rozporządzenia. Przedstawiła świadectwo pracy z dnia 28 czerwca 2013 r. z załącznikiem oraz odwołała się do Zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 20 marca 2013 r. (Rp-7). Mimo że projekty decyzji zostały opracowane w dniu 31 lipca 2013 r., to faktycznie decyzje w sprawie zostały wydane dopiero w dniu 6 sierpnia 2013 r., a doręczono je wnioskodawczyni dniu 12 sierpnia 2013 r.

Dopiero na skutek dwukrotnych interwencji wnioskodawczyni i ponawiania wniosków w związku z wcześniej przedłożonymi dokumentami, decyzjami z dnia 20 sierpnia i 26 sierpnia 2013 r. ustalono prawidłową wysokość emerytury. Dokonano przeliczenia wysokości emerytury, ustalonej w na podstawie art. 53 cyt. ustawy przy zastosowaniu wyższego wwpw 181,06% w miejsce dotychczasowego wwpw 179,75%. Ponadto doliczono wypracowany przez wnioskodawczynię staż pracy ustalając 41 lat i 10 miesięcy okresów składkowych oraz 1 miesiąc okresów nieskładkowych w miejsce dotychczasowych 38 lat i 4 miesięcy okresów składkowych oraz 1 miesiąca okresów nieskładkowych. W rezultacie wysokość świadczenia ustalono na 3.776,20 zł, podejmują wypłatę tak ustalonej emerytury od 1 sierpnia 2013 r. Różnica pomiędzy wypłacaną od sierpnia 2013 r. emeryturą, a emeryturą ustaloną
i wypłaconą za czerwiec i lipiec 2013 r. wynosi po 544,35 zł.

W ocenie Sądu podjęcie wypłaty prawidłowo przeliczonej emerytury dopiero od sierpnia 2013 r. jest wynikiem nierozpoznania wniosku z dnia 28 czerwca 2013 r. w całości. Wnioskodawczyni w tym dniu, oprócz zgłoszenia wniosku na formularzu „Wniosek
o emeryturę”, złożyła także pisemne podanie m.in. o ponowne ustalenie wysokości emerytury z uwzględnieniem wynagrodzeń za lata 2003-2012 r. oraz dopracowanego stażu pracy, zgodnie ze świadectwem pracy i Zaświadczeniem Rp-7. Wnioski złożone w dniu 14 i 26 sierpnia 2013 r., bez względu na ich prawidłowość, w istocie należy potraktować jako ponowienie żądania zawartego we wniosku z dnia 28 czerwca 2013 r. Tym samym zaistniały przesłanki zawarte w art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, iż razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu,
z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3.

Mając powyższe na uwadze oraz na mocy powołanych przepisów w zw. (...) § 2 k.p.c. Sąd, zmienił obie zaskarżone decyzje przyznając wnioskodawczyni prawo do przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru - 181,06% i 503 miesięcy okresów składkowych i nieskładkowych, począwszy od dnia 29 czerwca 2013 r., o czym orzeczono w pkt I wyroku.

Zgodnie z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Kierując się tym przepisem oraz uwzględniając wcześniejsze rozważania Sąd uznał, że ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania merytorycznych decyzji i prawidłowe przeliczenie emerytury od dnia 29 czerwca 2013 r. możliwe było na etapie postępowania przed organ rentowy. Stąd brak podstaw do zwolnienia organu rentowego
z odpowiedzialności za opóźnienie w ustaleniu prawa do wyższego świadczenia emerytalnego wnioskodawczyni. Orzeczenie w tym zakresie zawarto w pkt II-im wyroku.