Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie X Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Grzegorz Urbanik
Protokolantka:	stażysta M. S.

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2017 r. w Szczecinie sprawy

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 741,42 zł (siedemset czterdzieści jeden złotych i czterdzieści dwa grosze) tymczasową wydatkowaną na poczet wynagrodzenia biegłego.

Sygn. akt X GC 1213/16

UZASADNIENIE

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu zwykłym

W dniu 5 lipca 2016 powód P. K. wniósł do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie pozew przeciwko TUZ Towarzystwo (...) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 20.000 zł wraz z odsetkami od dnia 11 czerwca 2013 roku oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powód podał, że uległ wypadkowi komunikacyjnemu za spowodowanie którego odpowiedzialność ponosi pozwana jako ubezpieczyciel sprawcy. Podał, że na wskutek wypadku nie był w stanie świadczyć osobiście na rzecz klientów usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w konsekwencji czego poniósł uszczerbek majątkowy – nie uzyskał takich przychodów i dochodów w okresie swej niezdolności do pracy jakie w tym okresie uzyskuje. Wskazał, że w odpowiedzi na zgłoszenie szkody pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania proponując zawarcie ugody i wypłatę kwoty 2.000 zł.

W złożonej odpowiedzi na pozew, pozwana TUZ Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. Pozwana podniosła, że roszczenie powoda jest nieuzasadnione co do zasady jak i wysokości, wskazując, że nie można automatycznie przyjąć, iż w okresie od 11 czerwca 2013 roku do dnia 14 sierpnia 2013 roku powód utracił dochód w wysokości 20.000 zł. Niezależnie od powyższego, pozwana zwróciła uwagę, że w czasie niezdolności do pracy powód mógł pobierać świadczenie z tytułu zasiłku chorobowego. Odnosząc się do żądania odsetkowego pozwana podniosła, że ewentualne odsetki powinny być zasądzone od dnia wyrokowania.

W piśmie z dnia 22 września 2016 roku powód podkreślił, że w wyniku zdarzenia szkodowego był niezdolny do pracy zarobkowej, nie mógł w wyniku osobistego świadczenia pracy osiągać żadnych przychodów lub dochodów w tym okresie, gdyż jako optyk wykonuje osobiście szereg usług. Wskazał, że nie jest objęty dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym, stąd nie przysługuje mu świadczenie z tytułu zasiłku chorobowego.

Na rozprawie w dniu 15 listopada 2016 roku pełnomocnik powoda wskazał, że powód otrzymał świadczenie z ZUS w wysokości 2.634,30 zł jednak nie ma to wpływu na wysokość żądania, gdyż wysokość szkody przekracza kwotę 30.000 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. K. prowadził działalność gospodarczą przy ul. (...) w Ś. w formie zakładu optycznego. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zatrudniał jednego pracownika w charakterze sprzedawcy, która nie posiadał wykształcenia w zawodzie optyka. Usługi świadczone bez konieczności ich wykonywania przez P. K. sprowadzały się do sprzedaży okularów przeciwsłonecznych oraz realizacji gotowych recept.

Dowód:

−

przesłuchanie powoda P. K. k. 74-75.

W dniu 11 czerwca 2013 roku doszło do wypadku komunikacyjnego w wyniku którego P. K. doznał obrażeń ciała.

Sprawca zdarzenia legitymował się polisą potwierdzającą zawarcie umowy z TUZ Towarzystwo (...) z siedzibą w W. w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego.

Bezsporne, a nadto dowód:

−

dokumenty zgromadzone w aktach szkody, w szczególności: zgłoszenie szkody, pokrycie ubezpieczeniowe k. 63,

−

przesłuchanie powoda P. K. k. 74-75.

W dniu 11 czerwca 2013 roku P. K. udał się do oddziału chirurgii ogólnej Szpitala Miejskiego w Ś., gdzie unieruchomiono jego prawą rękę w szynie gipsowej. Wizyty w poradni chirurgii ogólnej P. K. odbywał również w dniu 13 czerwca 2013 roku, 20 czerwca 2013 roku, 1 lipca 2013 roku, 15 lipca 2013 roku, 24 lipca 2013 roku. W dniu 12 sierpnia 2013 roku zakończono jego leczenie w poradni chirurgicznej.

Dowód:

−

wyniki badań k. 13-14, 81-83.

W dniu 1 lipca 2013 roku wystawione zostało P. K. zwolnienie lekarskie stwierdzające niezdolność do wykonywania pracy w okresie od 1 lipca 2013 roku do 24 lipca 2013 roku.

W dniu 24 lipca 2013 roku wystawione zostało P. K. zwolnienie lekarskie potwierdzające niezdolność do wykonywania pracy w okresie od 25 lipca 2013 roku do dnia 14 sierpnia 2014 roku.

Dowód:

−

zwolnienia lekarskie znajdujące się na płycie CD k. 84.

W dniu 12 sierpnia 2013 roku na rachunek bankowy P. K. przelana została kwota 2.634,30 zł tytułem świadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Dowód:

−

potwierdzenie przelewu k. 32.

W raporcie wspomagającym wyliczenie zaliczki miesięcznej na podatek dochodowy według stawki liniowej za miesiąc czerwca 2012 roku odnośnie działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. wskazano przychód w kwocie 161.560,12 zł, koszt uzyskania przychodu w kwocie 125.562,91 zł oraz dochód w wysokości 35.997,21 zł.

W raporcie wspomagającym wyliczenie zaliczki miesięcznej na podatek dochodowy według stawki liniowej za miesiąc lipca 2012 roku odnośnie działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. wskazano przychód w kwocie 216.107, 43 zł, koszt uzyskania przychodu w kwocie 153.867,63 zł oraz dochód w wysokości 62.239, 80 zł.

W raporcie wspomagającym wyliczenie zaliczki miesięcznej na podatek dochodowy według stawki liniowej za miesiąc czerwca 2013 roku odnośnie działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. wskazano przychód w kwocie 174.791,23 zł, koszt uzyskania przychodu w kwocie 184.797, 79 zł oraz stratę w wysokości 10.006,56 zł.

W raporcie wspomagającym wyliczenie zaliczki miesięcznej na podatek dochodowy według stawki liniowej za miesiąc lipca 2013 roku odnośnie działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. wskazano przychód w kwocie 221.362, 60 zł, koszt uzyskania przychodu w kwocie 214.549, 23 zł oraz dochód w wysokości 6.813,37 zł.

W zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2012 roku odnośnie działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. ujęto łączne przychody w kwocie 358.899,59 zł, łączne koszty uzyskania przychodu w kwocie 250.274,06 zł oraz dochód w kwocie 108.625,53 zł. W informacji o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. za rok 2012 roku wskazano kwotę przychodu 358.246,77 zł, kwotę kosztów uzyskania przychodu 250.274,06 zł oraz dochód w kwocie 107.972,71 zł.

W zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2013 roku odnośnie działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. ujęto łączne przychody w kwocie 401.532,66 zł, łączne koszty uzyskania przychodu w kwocie 341.011,71 zł oraz dochód w kwocie 60.520, 95 zł. W informacji o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. za rok 2013 roku wskazano kwotę przychodu 401.532,66 zł, kwotę kosztów uzyskania przychodu 341.011,71 zł oraz dochód w kwocie 60.250, 95 zł. W zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2013 (PIT – 37) P. K. wskazał kwotę dochodów – 4.644,50 zł.

Dowód:

−

dokumenty podatkowe k. 15-31,

−

dokumenty podatkowe znajdujące się na płycie CD k. 39.

W podsumowaniu księgi przychodów i rozchodów za okres 2012 dla działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. wskazano przychód w wysokości 358.246,77 zł, koszt uzyskania przychodu w kwocie 25.086,29 zł oraz dochód w wysokości 103.160,48 zł.

W podsumowaniu księgi przychodów i rozchodów za okres 2013 dla działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. wskazano przychód w wysokości 401.532,66 zł, koszt uzyskania przychodu w kwocie 360.806,87 zł oraz dochód w wysokości 40.725,79 zł.

W podsumowaniu księgi przychodów i rozchodów za okres 2014 dla działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. wskazano przychód w wysokości 470.320,69 zł, koszt uzyskania przychodu w kwocie 359.115,66 zł oraz dochód w wysokości 111.210,03 zł.

W podsumowaniu księgi przychodów i rozchodów za okres 2015 dla działalności gospodarczej prowadzonej przez P. K. wskazano przychód w wysokości 458.186,84 zł, koszt uzyskania przychodu w kwocie 399.453, 86 zł oraz dochód w wysokości 58.732,98 zł.

Dowód:

−

dokumenty księgowe k. 33-36,

−

dokumenty księgowe znajdujące się na płycie CD k. 39.

Pismem z dnia 10 listopada 2014 roku P. K. zgłosił pozwanemu zakładowi ubezpieczeń powstanie szkody na osobie oraz szkody w zakresie utraconych dochodów.

Pismem z dnia 25 listopada 2014 roku zakład ubezpieczeń przyznał odszkodowanie w zakresie szkody na osobie w kwocie 1.500 zł. Odnośnie rozliczenia utraconego dochodu zwrócił się o przedstawienie wymienionej w piśmie dokumentacji.

Wraz z pismem z dnia 13 marca 2015 roku P. K. przesłał zakładowi ubezpieczeń dokumenty celem wykazania utraconych dochodów.

W piśmie z dnia 7 kwietnia 2015 roku zakład ubezpieczeń podtrzymał swoje stanowisko co do zasadności kwoty 1.500 zł jako zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W wiadomości mailowej z dnia 9 września 2015 roku pozwany zakład ubezpieczeń poinformował, że po zapoznaniu się z materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach szkody proponuje zawarcie ugody na kwotę 2.000 zł. Wskazał, że poszkodowany nie udokumentował, aby na skutek wypadku utracił dochody.

Dowód:

−

dokumenty zgromadzone w aktach szkody, w szczególności: zgłoszenie szkody, decyzja, pismo z dn. 13.03.2015 r., pismo z dn. 7.04.2015 r., korespondencja mailowa k. 63.

Wartość utraconych korzyści przez P. K. wynikajacych z nieuzyskania możliwych przychodów związanych z niemożliwością świadczenia przez niego w pełnym zakresie usług na rzecz klientów w okresie od 11 czerwca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku a związanych z niedyspozycją powypadkową należy określić na 1.959,09 zł brutto, przy uwzględnieniu 19 % liniowego podatku dochodowego. Mimo niezdolności do realizacji wszystkich czynności zawodowych tempo wzrostu przychodów w 2013 roku było zbliżone do wzrostu przychodów w relacji w roku 2014 w porównaniu do 2013 – oznacza to, że niezdolność a nie zaburzyła stabilnego wzrostu przychodów. Budowanie pozycji rynkowej przedsiębiorstwa trwało 3 lata.

W przypadku przyjęcia braku możliwości jakiegokolwiek świadczenia pracy przez P. K. oraz zdolności jego zakładu do osiągnięcia już w 2013 roku docelowego poziomu przychodu osiągniętego w 2014 roku utracony dochód brutto w okresie od 11 czerwca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku wynosiłyby 23.049, 65 zł przy uwzględnieniu 19 % liniowego podatku dochodowego.

W przypadku przyjęcia braku możliwości jakiegokolwiek świadczenia pracy przez P. K. i osiągnięcia dochodu na poziomie średnich pomiędzy 2012 rokiem a 2014 roku – tzw. zrównoważonego zwrotu przychodów w okresie pierwszych 3 lat działalności utracony dochód brutto w okresie od 11 lipca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku wynosiłyby 851,50 zł przy uwzględnieniu 19 % liniowego podatku dochodowego.

Dowód:

−

opinia biegłego sądowego k. 88-126,

−

uzupełniająca opinia biegłego sądowego k. 153b-168.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

W rozpoznawanej sprawie powód dochodził odszkodowania obejmującego utracone dochody w związku z szkodą z dnia 11 czerwca 2013 roku, której sprawca był związany umową obowiązkowego ubezpieczenia OC z pozwanym zakładem ubezpieczeń.

Podstawę prawną niniejszego powództwa, stanowią więc przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie z art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy o obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art.22 ust. 1 ustawy). I tak zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z kolei zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela – co też w niniejszej sprawie strona powodowa uczyniła. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436§ 2 k.c. – czyli na zasadzie winy (415 k.c.). Powyższe ustalenie implikuje odpowiedzialność pozwanej jako ubezpieczyciela bezpośredniego sprawcy szkody. Odnosząc się do zakresu odszkodowania - przy ubezpieczeniu OC - należy mieć na względzie ogólne reguły kodeksu cywilnego, w szczególności treść art. 361 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania, w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002/7-8/103). Zgodnie z zasadą kompensacji odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Wstępnie zaznaczenia wymaga, że pozwany zakład ubezpieczeń uznał co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę powstałą w dniu 11 czerwca 2013 roku, przyjął zgłoszenie szkody i przeprowadził postępowanie likwidacyjnego w wyniku którego przyznał poszkodowanemu kwotę 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia za szkodę na osobie. Odnośnie zgłoszenia szkody w zakresie utraconego zarobku wskazywał natomiast na brak odpowiedniego jej udokumentowania.

W przywołanym stanie faktycznym sporną pomiędzy stronami i wymagającą rozstrzygnięcia Sądu okazała się więc kwestia utraconego zarobku poszkodowanego w okresie od 11 czerwca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku w wyniku szkody z dnia 11 czerwca 2013 roku w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą – zakładem optycznym.

Ustalenie okoliczności spornych, wymagało w ocenie Sądu wiadomości specjalnych, a więc zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. wezwania biegłego w celu zasięgnięcia opinii. Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 15 listopada 2016 roku Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność ustalenia wysokości utraconych przychodów i dochodów, które powód powinnien był uzyskać od dnia 11 czerwca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku.

Biegły sądowy ustalił, że wartość utraconych korzyści przez powoda wynikajacych z nieuzyskania możliwych przychodów związanych z niemożliwością świadczenia przez niego w pełnym zakresie usług na rzecz klientów w okresie od 11 czerwca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku a związanych z niedyspozycją powypadkową należy określić na 1.959,09 zł brutto, przy uwzględnieniu 19 % liniowego podatku dochodowego. Biegły po analizie dokumentacji księgowej wskazał, że mimo niezdolności do realizacji wszystkich czynności zawodowych tempo wzrostu przychodów w 2013 roku było zbliżone do wzrostu przychodów w relacji w roku 2014 w porównaniu do 2013 – oznacza to, że niezdolność ta nie zaburzyła stabilnego wzrostu przychodów. Biegły ustalił nadto, że budowanie pozycji rynkowej przedsiębiorstwa powoda trwało 3 lata.

Zarzuty do przedmiotowej opinii wniosła strona powodowa podnosząc, że z uwagi na atrakcyjną lokalizacje zakładu i skierowanie jej usług do turystów przynosić powinnien zyski na poziomie maksymalnym (docelowym) już od rozpoczęcia działalności. Powód podniósł, kwestionując ustalenia biegłego sądowego, że dokumentacja księgowa wskazuje, iż niemożność świadczenia przez niego usług zaburzyła stabilny wzrost dochodów. Zwrócił jednocześnie uwagę, że w 2012 roku dopiero organizował swoją działalność co było przyczyną braku przychodów osiąganych na poziomie od roku 2014. Podkreślił, że charakter obrażeń oraz fakt przebywania na zwolnieniu lekarskim wykluczały możliwość osobistej pracy w zakładzie. W ocenie powoda najwłaściwszym w celu ustalenia utraconego zarobku byłoby porównywanie wielkości całokształtu przychodów ze sprzedaży uzyskanych w miesiącach letnich 2013 do wartości z lat kolejnych.

Celem odniesienia się do zarzutów strony postanowieniem z dnia 24 marca 2017 roku Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej.

W opinii uzupełniającej biegły wskazał, że mimo atrakcyjnej lokalizacji (nowa promenada w Ś.) oraz dużych nakładów finansowych i posiadania uznanej marki, nie wszystkie otworzone w tym miejscu działalności gospodarcze odniosły sukces. Odnosząc się do osiągania już w pierwszym roku działalności docelowych (maksymalnych) zysków biegły wskazał, że poziom przychodów w 2013 roku był wyższy od przychodów w 2012 roku, stąd przy takim założeniu, przyjąć należałoby, że powód nie poniósł szkody. W odniesieniu do zarzutów powoda co do niemożliwości świadczenia jakichkolwiek usług, podtrzymał swoje ustalenia z opinii głównej jednocześnie wskazując, że w przypadku przyjęcia braku możliwości jakiegokolwiek świadczenia pracy przez P. K. oraz zdolności jego zakładu do osiągnięcia już w 2013 roku docelowego poziomu przychodu osiągniętego w 2014 roku utracony dochód brutto w okresie od 11 czerwca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku wynosiłyby 23.049,65 zł przy uwzględnieniu 19 % liniowego podatku dochodowego, natomiast w przypadku przyjęciu braku możliwości jakiegokolwiek świadczenia pracy przez P. K. i osiągnięcia dochodu na poziomie średnich pomiędzy 2012 rokiem a 2014 roku – tzw. zrównoważonego zwrotu przychodów w okresie pierwszych 3 lat działalności utracony dochód brutto w okresie od 11 lipca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku wynosiłyby 851,50 zł przy uwzględnieniu 19 % liniowego podatku dochodowego.

Przechodząc do rozważań merytorycznych wskazać należy, iż w świetle zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego przyjąć należało, iż powód w okresie przez siebie wskazywanym – od dnia 11 czerwca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku nie świadczył osobiście żadnych usług w prowadzonym przez siebie zakładzie optycznym. Wskazuje na to w szczególności przedłożona przez stronę dokumentacja medycznej z której wynika, że od momentu zdarzenia szkodowego powód leczył się w poradni chirurgii ogólnej w związku z doznanym urazem prawej ręki, a nadto przedłożone zwolnienia lekarskie, które wskazują na stan niezdolności do wykonania pracy w okresie od 1 lipca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku. Należy mieć także na uwadze charakter przebytego urazu w kontekście wykonanej przez niego pracy jako optyka. Powyższe, potwierdza również fakt, iż w dniu 12 sierpnia 2013 roku powód otrzymał kwotę 2.634,30 zł jako świadczenie chorobowe od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Odnosząc się do opinii biegłego sądowego, w ocenie Sądu przy ustaleniu wartości utraconego dochodu powoda nie można oprzeć się wyłącznie na obrotach rozliczanych podatkiem VAT w stawce 8 %, gdyż sprzedaży wyrobów medycznych opodatkowanych taką stawką – okularów korekcyjnych na zamówienie (realizacja gotowych recept na okulary) dokonywać mógł również pracownik powoda niemający wykształcenia w zakresie optyki. Ujęcie w księgach rachunkowych w okresie od 11 czerwca 2013 roku do 14 sierpnia 2013 roku kontraktów opodatkowanych 8 % nie może być podstawą do przyjęcia, że powód w tym okresie świadczył, chociażby w części usługi. Zauważyć także należy, że sama nieobecność powoda mogła powodować ogólny spadek przychodów związany z niemożliwością obsługi wszystkich chętnych w tym okresie klientów z uwagi na braki personalne.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do przyjęcia, że gdyby do szkody z dnia 11 czerwca 2013 roku nie doszło, przedsiębiorstwo powoda w tym roku osiągnęłoby maksymalne zyski. Sam powód w zarzutach do opinii głównej wskazał, że przedsiębiorstwa prowadzone w atrakcyjnej lokalizacji i nakierowane na turystów (do których naliczyć należy również zakład powoda) uzyskują zyski maksymalne (docelowe) już na początku działalności. Przy przyjęciu takiej koncepcji zyski takie powód powinnien był już osiągnąć w 2012 roku, gdyż turyści, dla których to usługi te były w głównej mierze skierowane, nie mają świadomości, że zakład ten jest nowo otwartym przedsiębiorstwem, w związku z czym korzystają standardowo z tych usług.

W konsekwencji, Sąd za zasadne, za biegłym sądowym, uznał przyjęcie koncepcji zrównoważonego rozwoju danego przedsiębiorstwa w perspektywie co najmniej 3 lat. Powyższe potwierdza również analiza sporządzonego przez biegłego sądowego zestawienia wartości sprzedaży ogółem w okresie od czerwca do sierpnia 2013 roku w porównaniu do wartości w 2014 roku (k. 158), w którym widoczna jest wyraźna dysproporcja jedynie odnośnie miesiąca czerwca. Powyższe implikuje uznanie za zasadne obliczeń biegłego co utraconego zarobku przy uwzględnieniu braku możliwości jakiegokolwiek świadczenia pracy przez powoda i przyjęciu koncepcji rozwoju firmy w okresie trzech lat – które to biegły ustalił na kwotę 851,50 zł (przy uwzględnieniu 19 % podatku dochodowego).

Należy mieć jednak na uwadze, iż w związku z brakiem możliwości świadczenia pracy powód otrzymał świadczenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w kwocie 2.634,30 zł. Niewątpliwie kwota ta stanowiła pomniejszenie utraconego przez powoda zarobku, zaś biorąc pod uwagę obliczenia biegłego, całkowicie pokryła szkodę w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe powództwo należało oddalić o czym orzeczono w pkt 1 sentencji wyroku.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów, a także przesłuchaniu powoda P. K., które to dowody uznał za wiarygodne. Sąd oparł się także na opiniach biegłego: głównej i uzupełniającej, uznając, iż były one jasne i logiczne, a przedstawione w nich wnioski zostały logicznie uargumentowane. Na rozprawie w dniu 24 lipca 2017 roku Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającego przesłuchania powoda mając na uwadze, że nie był on konieczny do rozstrzygnięcia sprawy.

Orzeczenie nie obejmowało rozstrzygnięcia o kosztach procesu, gdyż pozwana jako strona wygrywająca sprawę w całości kosztów takich nie poniosła.

W pkt 2 sentencji wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych rozstrzygnął o nieuiszczonych kosztach sądowych obejmujących wynagrodzenie biegłego sądowego w części niepokrytej przez wniesioną zaliczkę, obciążając nimi powoda jako stronę przegrywającą sprawę.