Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Oleszek

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Radochońska

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2013 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 19 marca 2013 r. nr (...)

I.  z m i e n i a zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy J. M. prawo do emerytury w ustawowej wysokości, począwszy od dnia 19 lutego 2013 r.,

II.  s t w i e r d z a, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w ustaleniu prawa do powyższego świadczenia.

Sygn. akt III U 620/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 czerwca 2013 r.

Decyzją z dnia 19 marca 2013 r., zn. (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy J. M. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu decyzji podano, iż wnioskodawca nie spełnia wszystkich
warunków określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 153 z 2009 r. poz. 1227 ze zm.). Nie udowodnił 15 lat zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy nie uwzględnił m.in. okresu zatrudnienia wnioskodawcy w latach od 11 stycznia 1971 r. do 29 lutego 1992 r. w Przedsiębiorstwie (...) w P. przyjmując na podstawie dokumentacji osobowej, iż wnioskodawca pracował na stanowisku montera instalacji budowalnych oraz montera instalacji wodno-kanalizacyjnych, a nie spawacza.

Wnioskodawca J. M. w dniu 3 kwietnia 2013 r. złożył odwołanie od tej decyzji, domagając się jej zmiany.

Na uzasadnienie podał, że decyzja jest dla niego krzywdząca. Przez cały okres zatrudnienia pracował w warunkach szczególnych jako spawacz, także
w Przedsiębiorstwie (...) w P.. Okoliczność ta została potwierdzona świadectwami pracy i wpisami w książeczce spawacza. Dodatkowo odwołał się do zeznań świadków.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie
z przyczyn, które stanowiły o wydaniu zaskarżonej decyzji.

Ponownie stwierdzono, że wnioskodawca nie spełnia warunków do nabycia emerytury określonych w art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 27 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 153 z 2009 r., poz. 1227 ze zm.) oraz w zw. z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnianych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Podniesiono, że spośród ustawowych warunków wnioskodawca wykazał 25-letni staż ubezpieczeniowy i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Natomiast na dzień złożenia wniosku emerytalnego nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Okresów zatrudnienia w latach od 11 stycznia 1971 r. do 29 lutego 1992 r. w Przedsiębiorstwie (...) w P. i od 1 marca 1992 r. do 15 maja
1992 r. w Zakładzie Usługowym (...) wnioskodawca nie potwierdził świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Z kolei pracując od 1 lipca 1993 r. do 31 grudnia 1993 r., od 1 września 1994 r. do 30 listopada 1994 r. i od 1 maja 1995 r. do 31 sierpnia 1995 r. w Zakładzie (...). S. wnioskodawca był zatrudniony na ½ etatu jako monter.

Organ rentowy wskazał, że okresy pracy wykonywanej w warunkach szczególnych może potwierdzić jedynie zakład pracy, ewentualnie jego następca, na podstawie posiadanej dokumentacji i w ściśle określonej formie, zgodnie z § 2 ust. 2 powołanego rozporządzenia. Wnioskodawca przedstawił jedynie zwykłe świadectwa pracy, z których wynika, że pracował głównie na stanowisku montera instalacji budowalnych oraz montera instalacji wodno-kanalizacyjnych, a nie spawacza. Takie ogólne sformułowanie oraz niemożność rozdzielenia wykonywanych prac nie pozwala na stwierdzenie, w jakim okresie wnioskodawca faktycznie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w P. ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. M. urodzony (...) w dniu 19 lutego 2013 r. wystąpił z wnioskiem o emeryturę, oświadczając że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz że pozostaje w stosunku pracy. Na potwierdzenie okresów ubezpieczenia oraz charakteru zatrudnienia odwołał się do dokumentacji złożonej do wniosku z dnia 16 grudnia 2003 r. o ustalenie kapitału początkowego.

Decyzją z dnia 1 października 2007 r. zn. (...)-2004 ZUS O/R. do ustalenia wartości kapitału początkowego przyjął wnioskodawcy okresy składkowe w wymiarze 28 lat, 9 miesięcy i 8 dni oraz okresy nieskładkowe
w wymiarze 8 dni.

Dowód: 1. Akta organu rentowego ( kapitałowe):

- wniosek o ustalenie kapitału początkowego z dn. 16.12.2003 r.

- decyzja z dn. 1.10.2007 r.

W dniu 19 lutego 2013 r. wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę, przedkładając dodatkowo swoje (...) z dnia 10 września 2012 r. na okoliczność, że przez cały okres zatrudnienia, począwszy od 11 września 1971 r. pracował jako spawacz.

Organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy okresu zatrudnienia
w warunkach szczególnych w Przedsiębiorstwie (...)
w P., gdyż wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy wykonywanej
w warunkach szczególnych. Stwierdzono, że wnioskodawca pracując jako monter instalacji sanitarnych mógł pracować także jako spawacz. Jednak nie wykazał, aby praca na tym stanowisku świadczona była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Dowód: 1. Akta organu rentowego (emerytalne):

- wniosek o emeryturę z dn. 19.02.2013 r.

- decyzja odmowna z dn. 19.03.2013 r.

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca J. M. z zawodu ślusarz został zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w P. w dniu 11 października 1971 r. na stanowisku montera wewnętrznych instalacji budowlanych. W tym zatrudnieniu pozostawał do 29 lutego 1992 r., a w okresie od 17 czerwca 1990 r. do 31 grudnia 1990 r. korzystał z urlopu bezpłatnego. Pracując w brygadzie instalacyjnej c.o. wnioskodawca faktycznie wykonywał prace spawacza.

Praca w Przedsiębiorstwie (...) w P. odbywała się w systemie brygadowym i rozdzielona była pomiędzy brygady wodno-kanalizacyjne, sanitarno-instalacyjne (centralnego ogrzewania), czy elektryczne. Każda brygada liczyła 3-4 robotników. Brygada instalacyjna c.o. składała się z 2-3 monterów i 1 spawacza. Do jej zadań należało głownie instalowanie centralnego ogrzewania tj. rur, grzejników, pieców c.o.
w budynkach mieszkalnych lub szkołach. Zdarzyło się też, że brygada pracowała przy zakładaniu instalacji gazowych w budynkach. Wnioskodawca J. M. był jedynym spawaczem, w jego brygadzie jako monter instalacji i pomocnik spawacza pracował świadek W. S.. Przełożonymi zaś m.in. Z. S. i świadek S. P. (1). Kierownikiem grupy robót był zaś B. K.. Brygady wodno-kanalizacyjne oraz instalacyjne c.o. pracowały równocześnie. Przedsiębiorstwo (...) w latach 70-tych i 80-tych było jedyną firmą na terenie L., która świadczyła usługi w zakresie instalacji wodno-kanalizacyjno-sanitarnych. Stad wykonywała prace instalacyjne na rzecz miejscowych przedsiębiorstw tj. Przedsiębiorstwa Budownictwa Rolniczego, PGR czy Spółdzielni Mieszkaniowej. Robotnicy (...) pracowali przy zakładaniu centralnego ogrzewania i kotłowni w wielomieszkaniowych budynkach PGR w L., H., L. Starym, N. i S., w szkołach w N., H., O. i Z. oraz budynków mieszkalnych (bloków) Spółdzielni Mieszkaniowej w L..

Wnioskodawca jako jedyny spawacz w brygadzie miał pracę na całą zmianę od godziny 7 do 15. Pracował zarówno przy spawaniu eklektycznym (cięcie elementów), jak i gazowym. Palnikami gazowymi spawano w szczególności grzejniki. Praca spawacza odbywała się także na wysokości, na drabinach i rusztowaniach, jak
i w kanałach ciepłowniczych. Wnioskodawca miał zapewnione maski i rękawice, oraz sprzęt do spawania.

Przydziału prac oraz rozliczenia z jej wykonania dokonywał brygadzistą z kierownikiem budowy. Na podstawie listy obecności, która była codziennie podpisywana oraz zakresu wykonanych prac rozliczali oni godziny pracy poszczególnych robotników. Wynagrodzenie ustalane było według stawki godzinowej w systemie akordowym. W praktyce wysokość pensji zależała od zakresu wykonanych prac (stopnia realizacji umówionego zlecenia) oraz liczby robotników zatrudnionych przy danej pracy. Pensja była wypłacana w biurze, 10-go każdego miesiąca.

W dokumentacji osobowej z okresu zatrudnienia wnioskodawcy
w Przedsiębiorstwie (...)
w P. stanowisko pracy wnioskodawcy określono jako „monter”, „monter wewnętrznych instalacji budowlanych” i „monter wodno-kanalizacyjny” e.

Sąd ustalił, że dopiero w marcu 1986 r. wnioskodawca ukończył kurs spawacza elektryczno-gazowego i w kolejnych latach odnawiał te uprawnienia, bądź je rozszerzał np. we wrześniu 1990 r. odbył kurs spawania rurociągów ciśnieniowych,
a w sierpniu 1996 r. kurs spawania gazociągów. Mimo to od początku zatrudnienia tj. od 1971 r. pracował jako spawacz. Szkolenie w tym zakresie odbył jeszcze podczas nauki w szkole zawodowej.

Dowód: 1. Akta organu rentowe (emerytalne):

- książeczka spawacza nr (...)

- świadectwo pracy z dn. 29.02.1992 r.

2. Akta osobowe z (...) w P.:

- przyjęcie do pracy z dn. 11.10.1971 r.

- świadectwo pracy z dn. 29.02.1992 r.

- angaże za lata 1971-1992,

3. zeznania świadków:

- S. P. (nagranie rozprawy 10 min),

- W. S. (nagranie rozprawy 27 min.),

4. zeznania wnioskodawcy (nagranie rozprawy 38 min.).

Następnie w okresie od 1 marca 1992 r. do 31 maja 1992 r. wnioskodawca pracował w (...) firmie (...) - Zakład Usługowy (...) budowlanego i gazowego jako monter instalacji sanitarnych -spawacz w pełnym wymiarze czasu pracy. W takim też charakterze, tyle że w wymiarze ½ etatu był zatrudniony w Zakładzie (...).- K.. - C.O. i GAZ Z. S.
w okresie od 1 lipca 1993 r. do 31 grudnia 1993 r. oraz od 1 września 1994 r. do 30 listopada 1994 r. i od 1 maja 1995 r. do 31 sierpnia 1995 r.

Obecnie do 30 czerwca 2013 r. wnioskodawca jest zatrudniony w (...) S.A. w W. Oddział Zakład (...) w J.. W rozdzielni gazu w L. pracuje jako monter sieci gazowych - spawacz.

Dowód: 1. Akta organu rentowego (emerytalne):

- świadectwa pracy z dn. 1.06.1992 r., 31.12.1993 r., 1.12.1994 r. i1.09.1995 r.

2. Akta organu rentowego (kapitałowe):

- Zaświadczenie Rp-7 z dn. 18.12.202 r.

3. zeznania wnioskodawcy (nagranie rozprawy 38 min.).

Dokonując tych ustaleń Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach organu rentowego: emerytalnych i kapitałowych, a także dokumentacji zalegającej
w aktach osobowych wnioskodawcy z okresu jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w P..
W szczególności Sąd uwzględnił odpis Książeczki spawacza na ustalenie nabycia przez niego umiejętności spawacza oraz ich potwierdzania w czasie zatrudnienia. Na podstawie tych wszystkich dokumentów można bowiem stwierdzić, w jakim charakterze wnioskodawca pracował. Strona przeciwna nie kwestionowała ich w toku procesu. Korzystają, więc one z domniemania prawdziwości zawartych w nich oświadczeń z mocy art. 244 i nast. k.p.c. Szczególnie istotna dla rozstrzygnięcia sprawy okazała się książeczka spawacza. Wnioskodawca musiał wykonywać prace spawacza, skoro został skierowany na kurs, a następnie odnawiał te uprawnienia. Inny monter W. S. nie posiadał takich kwalifikacji i nikt od niego ich nie żądał.

Odnosząc się do świadectwa pracy z dnia 29 lutego 1992 r. Sąd przyjął, że dokument ten nie odzwierciedla prawdziwych informacji i skutecznie jego treść została obalona na podstawie zeznań świadków oraz zeznań wnioskodawcy, zgodnie
z art. 245 k.p.c. w zw. z art. 252 k.p.c.

Z treści § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy (czy też przechowawcy jego dokumentów)
w przedmiocie wykazania, na podstawie posiadanej dokumentacji, okresów pracy
w szczególnych warunkach, miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo pracy nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się
w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Jak wynika z zeznań świadków S. P. i W. S. oraz zeznań wnioskodawcy, to pracował on wyłącznie jako spawacz instalacji c.o. W rezultacie zebrana przez organ rentowy dokumentacja dopiero wraz z zeznaniami świadków oraz zeznaniami wnioskodawcy potwierdza okres i faktyczny charakter wykonywanej przez niego pracy.

Za pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków: S. P. (1) – montera wodno-kanalizacyjnego w latach 1971-1985, a następnie kierownika budowy od 1985 r. do 1992 oraz W. S. – montera instalacji sanitarnych i c.o., zatrudnionego tam w latach 1976-1992. Świadkowie ci drobiazgowo opisali strukturę zatrudnienia w (...) w P., wskazali, jakie roboty wykonywał wnioskodawca, jak wyglądała organizacja pracy. Zeznania te łącznie z zeznaniami wnioskodawcy potwierdzają również informacje zawarte w aktach osobowych. Wszystkie te dowody wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, są one wiarygodnym źródłem ustaleń faktycznych.

Wszystkie zgromadzone dowody wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, wobec czego są wiarygodnym źródłem ustaleń faktycznych. Wynika z nich, jaką pracę i w jakich warunkach wykonywał wnioskodawca.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dniu 1 stycznia 2013 r. - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury
w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Ponadto emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Równocześnie zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnianych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43) - ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami zatrudnionymi w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3 tj. jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

-

osiągnęli wiek emerytalny wynoszący dla mężczyzny 60 lat oraz

-

posiadają wymagany okres składkowy i nieskładkowy tj. 25 lat dla mężczyzny,
w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Dla ustalenia tych uprawnień - za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2 cyt. ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 cyt. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) - okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji - w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Zaświadczenie zakładu pracy powinno potwierdzać charakter i stanowisko pracy
w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których uzależnione jest przyznanie emerytury.

Bezsporne jest, że wnioskodawca J. M. występując z wnioskiem emerytalnym wykazał, iż w dniu (...) ukończył 60 lat oraz posiada ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

W toku rozpoznawania sprawy przed organem rentowym sporny okazał się charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w Przedsiębiorstwie (...) w P., gdzie był zatrudniony jako monter wewnętrznych instalacji budowlanych, choć faktycznie pracował jako spawacz.

Na podstawie zgromadzonego materiału Sąd przyjął, że odwołanie wnioskodawcy jest zasadne, a jego żądanie co do zmiany zaskarżonej decyzji
w zakresie dotyczącym charakteru zatrudnienia zasługuje na uwzględnienie. Sąd przyjął bowiem, że wnioskodawca m.in. w okresie od 11 października 1971 r. do 16 czerwca 1990 r. oraz od 1 stycznia 1991 r. do 29 lutego 1992 r. (z wyłączeniem okresu urlopu bezpłatnego) w Przedsiębiorstwie (...) w P. pracował w warunkach szczególnych jako spawacz tj. przez 19 lat.

Stanowisko spawacza jest wymienione w wykazie stanowisk powołanego na wstępie rozporządzeniu. Spór powstał w związku z brakiem świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Jednakże Sąd przyjął, że pośrednio oryginalne dokumenty zgromadzone w aktach osobowych wnioskodawcy w postaci umów o pracę i angaży za lata 1971-1992 oraz odpis książeczki spawacza wskazują, że wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie jako spawacz elektryczno-gazowy przy instalacjach centralnego ogrzewania. Charakter faktycznie wykonywanej pracy potwierdzili także świadkowie - przełożony wnioskodawcy oraz inny pracownik.

Prace spawacza wymienione są w Wykazie A Dział XIV poz. 12 - prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym, powołanego na wstępie rozporządzenia odnoszącego się do wszystkich branż, ale też są wymienione
w wykazie A dział XIV, poz. 12 pkt 2 załącznika do zarządzenia Nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach
i szczególnym charakterze – spawacz elektryczno-gazowy.

Podnieść należy, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego i nie są potrzebne jakieś szczególne dowody np.
z dokumentów - wystarczą dowody np. z zeznań świadków i stron. Zdaniem Sądu Okręgowego istotny w sprawie okazał się rodzaj pracy faktycznie wykonywanej przez wnioskodawcę, który w istocie przez cały okres zatrudnienia, czyli blisko 43 lata pracował jako spawacz.

Rozstrzygając kwestię tylko jednego ze spornych okresów zatrudnienia, Sąd przyjął, że wnioskodawca wykazał ponad 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych, przypadający przed 1 stycznia 1999 r.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie i na mocy powołanych przepisów w zw. z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając mu prawo do emerytury począwszy od dnia 19 lutego 2013 r. tj. daty złożenia wniosku, o czym orzeczono w pkt I-szym wyroku.

Zgodnie z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Kierując się tym przepisem oraz uwzględniając wcześniejsze rozważania Sąd uznał, że ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków i ich ocena w kontekście dowodów
z dokumentów) zwalniają organ rentowy z odpowiedzialności za opóźnienie
w ustaleniu prawa do świadczenia emerytalnego wnioskodawcy. Orzeczenie w tym zakresie zawarto w pkt II-im wyroku.