Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Sajtyna

Protokolant: st.sekr.sądowy Iwona Stefańska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Hojnowskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2013 roku

sprawy G. B.

oskarżonego o przestępstwo z art.178 a § 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jędrzejowie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą we Włoszczowie

z dnia 30 lipca 2013 roku sygn. akt VII K 320/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelacje za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 140 (sto czterdzieści) złotych tytułem kosztów sądowych za II instancję.

Sygn. akt IX Ka 1595/13

UZASADNIENIE

G. B. został oskarżony o to, że:

w dniu 9 marca 2013r. w m. S. Pierwsze, gm. Ł., woj. (...) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy m-ki B. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, posiadając
w I badaniu – 0,91 mg/l oraz w II badaniu – 0,81 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości przez Sąd Rejonowy we Włoszczowe sygn. akt II K 37/11 z dnia 22.02.2011r.

to jest o przestępstwo z art. 178a § 4 k.k.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą we Włoszczowe wyrkiem z dnia 30 lipca 2013r. w sprawie sygn. akt VII K 320/13 orzekł co następuje:

I.  oskarżonego G. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego występek z art. 178a § 4 k.k. i za to z mocy tego przepisu wymierzył mu karę
4 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat;

III.  na podstawie art. 49 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 200 złotych;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 złotych tytułem wydatków, zwalniając go z mocy art. 624 § 1 k.p.k. od opłaty od kary, którą obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w zakresie orzeczonej kary zaskarżył obrońca oskarżonego, który wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kary

i wnosił o:

zmianę wyroku w zaskarżonej części przez warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest w stopniu oczywistym bezzasadna.

Całkowicie chybiony jest zarzut rażącej niewspółmierności kary.

W pierwszym rzędzie należy zwrócić uwagę, że autor apelacji nie precyzuje w zarzucie na czym ta niewspółmierność kary ma polegać i którego rozstrzygnięcia, ta rażąca niewspółmierność (trzeba domniemywać, że surowość) ma dotyczyć.

Dopiero z wniosku apelacyjnego i uzasadnienia można wywieść, iż kwestionowany jest wymiar kary pozbawienia wolności, a rażąca surowość tej kary ma polegać na braku warunkowego zawieszenia jej wykonania.

W żadnym razie nie można podzielić wywodów apelacji. Zgodnie
z przepisem art. 69 § 4 k.k. wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach.

Jedyny argument mający przemawiać, według autora apelacji, za istnieniem tego szczególnie uzasadnionego wypadku, a mianowicie pomoc matce w prowadzeniu dużego gospodarstwa rolnego, zarówno samoistnie, jak
i w odniesieniu do innych okoliczności przemawiających przeciwko uznaniu wystąpienia tego szczególnie uzasadnionego wypadku, nie stanowi istotnego uzasadnienia do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Fakt pomocy jednemu z rodziców w prowadzeniu dużego gospodarstwa rolnego ma uboczne znaczenie w zakresie dyrektyw wymiaru karu i w żadnym razie nie może zmieniać oceny konieczności zastosowania kary o charakterze izolacyjnym.

Z kolei eksponowany fakt przyznania się do popełnienia czynu i nie utrudniania postępowania w sytuacji, gdy dowody popełnienia przestępstwa były jednoznaczne, nie może świadczyć o krytycznym spojrzeniu oskarżonego na czyn, którego się dopuścił po upływie 2 lat od poprzedniego skazania za przestępstwo podobne.

Po stronie oskarżonego nie występują żadne istotne okoliczności podmiotowe lub przedmiotowe, które mogłyby wskazywać na wyjątkowość sytuacji, w jakiej znalazł się oskarżony jako sprawca przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. Z tego też względu nie ma podstaw do przyjęcia zaistnienia szczególnie uzasadnionego wypadku z art. 69 § 4 k.k. i warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

W konsekwencji wyrok jako słuszny podlegał utrzymaniu w mocy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k.
w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.
O kosztach sądowych za II instancję orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.
i art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06.73 r. o opłatach
w sprawach karnych.

/SSO Krzysztof Sajtyna/