Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy K. K.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

o ponowne ustalenie wysokości emerytury policyjnej

na skutek odwołania K. K.

od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W.

z dnia 17 lutego 2017 r. nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od K. K. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XIII U 1134/17

UZASADNIENIE

Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. decyzją z dnia 17 lutego 2017 r., powołując się na treść art. 32 ust. 1 pkt 1 oraz art. 33 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 708 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 28 listopada 2016 r. postanowił odmówić K. K. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury poprzez wyłączenie z wysługi emerytalnej okresu służby od 16 września 1986 r. do 30 lipca 1990 r.

W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że wnioskodawca został zwolniony ze służby z dniem 31 lipca 2012 r. i w tym samym dniu złożył wniosek o przyznanie emerytury. Z treści wydanego przez Komendę Miejską Policji w K. zaświadczenia o przebiegu służby dla celów emerytalnych z dnia 13 sierpnia 2012 r. wynikało, że ubezpieczony służbę w Policji pełnił od 16 września 1986 r do 31 lipca 2012 r. Z tego względu, organ emerytalny decyzją z dnia 3 września 2012 r. ustalił ubezpieczonemu prawo do emerytury policyjnej, zaliczając do wysługi emerytalnej ww. okres służby w Policji w wymiarze 25 lat, 10 miesięcy i 15 dni, tj. okres przypadający od dnia nawiązania do dnia rozwiązania stosunku służbowego. Jak dalej wskazał, wysokość emerytury z tytułu posiadanej przez wnioskodawcę wysługi emerytalnej, uwzględniającej służbę w Policji, zasadniczą służbę wojskową oraz okresy przypadające przed podjęciem służby, została obliczona na podstawie art. 15 ustawy zaopatrzeniowej i wynosiła 75 % podstawy wymiaru, a wraz ze zwiększeniem z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą 80 % tej podstawy. Od ww. decyzji ubezpieczony nie wniósł odwołania do Sądu Okręgowego w Warszawie, wobec czego decyzja stała się prawomocna. Następnie, w związku z nadesłaniem przez Instytut Pamięci Narodowej informacji o przebiegu służby z dnia 24 lipca 2013 r., z której wynikało, że wnioskodawca w okresie od 16 września 1986 r. do 15 września 1989 r. pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa, decyzją z dnia 22 lipca 2013 r. ponownie ustalono wysokość przysługującego mu świadczenia na podstawie art. 15b ww. ustawy. Po przeliczeniu, emerytura z tytułu posiadanej wysługi emerytalnej wyniosła 69,48 % podstawy wymiaru, a wraz ze zwiększeniem z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służba 80 % tej podstawy. Organ wskazał nadto, że przepisy policyjnej ustawy emerytalnej nie przewidują odmiennego od wskazanych w art. 15, 15b lub 15c zasad obliczania emerytury policyjnej za okresy uwzględnione do nabycia prawa do emerytury oraz wyłączania okresów służby z wysługi zaliczonej do nabycia uprawnień emerytalnych. Konkludując, organ rentowy wskazał, że z uwagi na okoliczność, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanej wskazanych w art. 33 cyt. ustawy, wydał zaskarżoną decyzję.

K. K. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej uchylenie i nakazanie Dyrektorowi ZER ponownego ustalenia wysokości przysługujących mu świadczeń emerytalnych wypłacanych przez organ emerytalny MSW z dniem 29 listopada 2016 r., na podstawie art. 33 i zgodnie z art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. Odwołujący podniósł, że nie ma żadnego przepisu prawnego w jakiejkolwiek ustawie, który nakładałby na obywatela RP obowiązek pobierania świadczenia emerytalnego za okres, o który nie wnioskuje. Nadto, powoływanie się przez pozwanego, że art. 33 ustawy z dnia 18 lutego 1994r. i twierdzenie, iż nie zachodzi żadna z przesłanek wskazanych w przepisie, jest całkowicie błędne, bowiem cofnięcie wniosku o naliczenie emerytury za kres od 16 września 1986 r. do 30 lipca 1990 r. jest w ocenie skarżącego nową okolicznością. Podniósł ponadto, że w przypadku gdy przepis dopuszcza zmianę prawa do świadczeń albo jego wysokości, to zarówno do podniesienia świadczenia jak i obniżenia świadczenia. Z tego względu, niezrozumiałym dla skarżącego jest postępowanie pozwanego, które zmusza go do pobierania świadczenia w postaci pieniężnej i wysługi lat za okres pracy w Wydziale Paszportów podległym organom bezpieczeństwa państwa i Milicji Obywatelskiej w okresie od 16 września 1986 r. do 30 lipca 1990 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ emerytalny wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w przepisanej wysokości, podtrzymując argumentację tożsamą, jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. (ur. (...)) od(...) r. pełnił służbę w Wydziale Paszportów SB Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w K. na stanowisku referenta, a w okresie od (...) r. do (...) r. pełnił służbę w Wydziale Paszportów SB Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w K. na stanowisku referenta techniki operacyjnej (przebieg służby – akta rentowe).

Ubezpieczony w dniu 31 lipca 2012 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury policyjnej oraz policyjnej renty inwalidzkiej (k. 1 i nast. a.r.).

Decyzją z dnia 3 września 2012 r. ustalono mu prawo do policyjnej renty inwalidzkiej. Renta z tytułu ustalonego inwalidztwa stanowiła 40% podstawy wymiaru, tj. kwotę 2.899,87% (k. 13 a.r.).

Natomiast decyzją z dnia 3 września 2012 r. przyznano skarżącemu prawo do emerytury policyjnej. Łączna wysokość emerytury wyniosła 80 % podstawy wymiaru, a więc kwotę 5.799,73 zł (k. 14 a.r.).

Na skutek wydania przez Instytut Pamięci Narodowej Informacji o przebiegu służby Nr (...) z dnia 24 stycznia 2013 r. (k. 18 a.r.), organ rentowy wydał w dniu 22 lipca 2013 r. decyzję o ponownym ustaleniu emerytury policyjnej odwołującego. Łączna wysokość emerytury stanowiła 80 % podstawy wymiaru, tj. kwotę 6.031,73 zł (k. 23 a.r.).

Pomimo zawartego w powyższej decyzji pouczenia o przysługujących środkach odwoławczych, K. K. nie wniósł odwołania od powyższej decyzji.

Następnie ubezpieczony w piśmie z dnia 29 listopada 2016 r. (data prezentaty Zakładu Emerytalno-Rentowego MSW – 9 kwietnia 2015 r.), wniósł o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego poprzez jego obniżenie o część świadczenia otrzymywanego za okres pracy w Wydziale Paszportów WUSW w K. w okresie od 16 września 1986 r. do 15 września 1989 r. oraz okresu pracy w Wydziale dw z (...) K. od 16 września 1989 r. do 30 lipca 1990 r. z uwagi na cofnięcie przez niego wniosku o świadczenie emerytalne za ten okres (k. 34 a.r.).

Z tego względu, pozwany organ rentowy wydał w dniu 17 lutego 2017 r. wydał zaskarżoną decyzję odmowną (k. 40 a.r.).

W toku postępowania sądowego, strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie (pismo procesowe odwołującego – k. 13-14 a.s., pismo pozwanego – k. 23 a.r., protokół – k. 29 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt niniejszej sprawy i akt rentowych oraz akt osobowych. Dokumenty te nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Sąd także nie znalazł podstaw do podważenia autentyczności i rzetelności wskazanych wyżej dokumentów. W ocenie Sądu Okręgowego ww. materiał dowodowy jest w pełni przekonujący i autentyczny i tym samym zasługuje na to, ażeby uczynić go podstawą ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie K. K. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 12 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin z dnia 18 lutego 1994 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 708 – dalej „ustawa zaopatrzeniowa”), emerytura policyjna przysługuje funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby, który w dniu zwolnienia posiada 15 lat służby w Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej lub w Służbie Więziennej, z wyjątkiem funkcjonariusza, który ma ustalone prawo do emerytury określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów służby i okresów z nią równorzędnych.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, pod pojęciem wysługi emerytalnej należy rozumieć okresy służby w Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej lub Służbie Więziennej, z wyjątkiem okresów zawieszenia w czynnościach służbowych, a także okresy im równorzędne, łącznie z okresami, o których mowa w art. 14 i 16.

Z uwagi na okoliczność, że ustawa zaopatrzeniowa nie określa wprost, co należy rozumieć pod pojęciem okresu służby, należy odwołać się do regulacji zawartych w ustawie o Policji z dnia 6 kwietnia 1990 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1782).

Zgodnie z art. 28 ust. 2 ww. ustawy, początek służby liczy się od dnia określonego w rozkazie o mianowaniu funkcjonariusza Policji. Przy czym, okres służby trwa od mianowania do zwolnienia (vide rozdział 5 tej ustawy).

Z kolei funkcjonariuszowi, który pozostawał w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., spełniającemu warunki określone w art. 12 ustawy zaopatrzeniowej, emeryturę oblicza się na podstawie art. 15 lub 15 b tej ustawy, a od 1 stycznia 2017 r. - na podstawie art. 15c ww. ustawy.

Przypomnieć należy, iż odwołujący pełnił służbę w Policji od 16 września 1986 r., a ze służby został zwolniony z dniem 31 lipca 2012r. i w tym samym dniu złożył wniosek o przyznanie emerytury.

Z tego względu, organ rentowy przyznał skarżącemu prawo do emerytury policyjnej.

Następnie, na skutek wydania przez Instytut Pamięci Narodowej Informacji o przebiegu służby Nr (...) z dnia 24 stycznia 2013 r. organ rentowy wydał w dniu 22 lipca 2013 r. decyzję o ponownym ustaleniu emerytury policyjnej odwołującego.

Pomimo zawartych w ww. decyzjach pouczeń o przysługujących środkach odwoławczych, K. K. nie wniósł odwołań od powyższych decyzji.

Następnie, skarżący wniósł o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego poprzez jego obniżenie o część świadczenia otrzymywanego za okres pracy w Wydziale Paszportów WUSW w K. w okresie od 16 września 1986 r. do 15 września 1989 r. oraz okresu pracy w Wydziale dw z PG DUSW K. od 16 września 1989 r. do 30 lipca 1990 r. z uwagi na cofnięcie przez niego wniosku o świadczenie emerytalne za ten okres.

W ocenie Sądu, wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem przepisy ustawy zaopatrzeniowej, nie przewidują odmiennego od wskazanych w art. 15, 15b i 15c zasad obliczania emerytury policyjnej za okresy uwzględnione do nabycia prawa do emerytury jak i wyłączania okresów służby z wysługi zaliczonej do nabycia uprawnień emerytalnych.

Zgodnie zaś z art. 33 tej ustawy, prawo do świadczeń pieniężnych z tytułu zaopatrzenia emerytalnego lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej albo z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności, które mają wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość.

W kontekście powyższej regulacji prawnej „nowe okoliczności i nowe dowody", to okoliczności i dowody, które istniały w dacie wydania decyzji przyznającej prawo do świadczeń z ubezpieczenia (zabezpieczenia) emerytalnego, lecz nie zostały uwzględnione przez organ rentowy. Chodzi zatem - analogicznie jak w przypadku ponownego ustalania prawa do świadczeń lub ich wysokości na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - o ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji przyznającej świadczenia, co zobowiązuje lub uprawnia organ rentowy do wszczęcia postępowania o ponowne ustalenie prawa do świadczeń na podstawie tego przepisu, jeżeli okoliczności te mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość. Nie muszą to być okoliczności, na które osoba ubiegająca się o świadczenia nie mogła powołać się w poprzednim postępowaniu, co odnosi się także do organu rentowego. Mogą to być takie okoliczności, które powinny być znane przy dołożeniu minimum staranności, jednak na skutek błędu lub przeoczenia nie zostały uwzględnione w poprzednim postępowaniu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 228/03).

Zważyć przy tym należy, iż okoliczności wskazane w treści odwołania od zaskarżonej decyzji, nie stanowią nowych dowodów w sprawie.

Konkludując, wniosek odwołującego nie wypełnia przesłanek wynikających z art. 33 ustawy zaopatrzeniowej, gdyż odwołujący nie przedstawił nowych dowodów ani nowych okoliczności, które miałyby wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość, a co za tym idzie zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne i prawne Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 98 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie.

Zgodnie z § 9 ust. 2 i § 15 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804), stawki minimalne wynoszą 180 zł, w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego. Zgodnie zaś z § 15 tego rozporządzenia, zasądzając opłatę za czynności radcowskie z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Podstawę zasądzenia opłaty stanowią stawki minimalne. Opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy.

W związku z powyższym, Sąd mając na uwadze nakład pracy pełnomocnika organu rentowego orzekł, jak w punkcie drugim sentencji wyroku.

SSO Rafał Młyński

(...)