Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XI Ka 86/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie w XI Wydziale Karnym-Odwoławczym

w składzie: Przewodniczący: SSO Arkadiusz Śmiech

Sędziowie: SO Elżbieta Kowalska SO Ewa Bogusz – Patyra – spr.

Protokolant: prot. Katarzyna Zabielska

przy udziale Prokuratora Ewy Stelmach

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2013 roku

sprawy M. R., V. S., P. M., S. A.

oskarżonych z art. 282 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. i in.

oraz M. B. oskarżonej z art. 304 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora, oskarżonego M. R., oskarżonego V. S.i jego obrońcę, obrońcę P. M., oskarżonego S. A.i obrońcę oskarżonej M. B.

od wyroku Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim

z dnia 6 września 2012 r. sygn. akt II K 383/09

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonych: M. R., V. S., P. M., S. A.i M. B.przekazuje Sądowi Rejonowemu w Radzyniu Podlaskim do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt XI Ka 86/13

UZASADNIENIE

M. R., V. S., P. M.i S. A. zostali oskarżeni o to, że:

I. w okresie od 26 listopada 2008 r. do 12 grudnia 2008 r. w B.woj. (...), R.woj. (...), W.i L., działając wspólnie i w porozumieniu, w ramach przyjętego podziału ról, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej; groźbą pozbawienia życia P. A.oraz członków jego rodziny, usiłowali doprowadzić wymienionego pokrzywdzonego do rozporządzenia mieniem poprzez przekazanie przez niego 50% udziału we własności nieruchomości wraz z zabudowaniami składającymi się na zakład produkcji drzewnej w miejscowości B.o łącznej wartości l 200 000 zł oraz wydanie pieniędzy w kwocie 170 000 zł, przy czym w dniu 5 grudnia 2008 r. doprowadził P. A.do rozporządzenia mieniem poprzez wpłatę pieniędzy w kwocie 50 000 zł na rachunek bankowy P. M., natomiast co do pozostałego majątku celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego i interwencję funkcjonariuszy policji, przy czym M. R.przedmiotowego czynu dopuścił się w ciągu 2 lat 3 miesięcy i 22 dni od odbycia ponad roku kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne popełnione w warunkach art. 64 § l kk, V. S.niniejszego czynu dopuścił się w ciągu 3 lat 10 miesięcy i 6 dni od odbycia ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, zaś P. M.przedmiotowego czynu dopuścił się w ciągu 11 miesięcy i 21 dni od odbycia ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zb. z art. 13 § l k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wobec M. R., art. 282 k.k. w zb. z art. 13 § l k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § l k.k. wobec V. S.i P. M.oraz art. 282 k.k. w zb. z art. 13 § l k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec S. A.,

V. S. i M. B. zostali oskarżeni o to, że:

II. w okresie od listopada 2006 r. do stycznia 2007 r., daty bliżej nieustalonej, w W. i B. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z dwiema nieustalonymi osobami, wyzyskując przymusowe położenie P. A. polegające na braku możliwości uzyskania kredytów bankowych na sfinansowanie produkcji w prowadzonym przez niego tartaku w miejscowości B., zawarli z nim umowę pożyczki pieniędzy w kwocie 80 000 zł, nakładając na niego obowiązek świadczenia niewspółmiernego ze świadczeniem wzajemnym, a mianowicie zapłacenia w ciągu 16 miesięcy sumy ponad 224 000 zł tytułem odsetek od pożyczonej kwoty 80 000 zł, przy czym V. S. niniejszego czynu dopuścił się w ciągu 2 lat 10 miesięcy i 6 dni od odbycia ponad miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 304 k.k. w zw. z art. 64 § l k.k. wobec V. S. i art. 304 k.k. wobec M. B.,

P. M. został oskarżony o to, że:

III. w dniu 16 października 2008 r. w B. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w ramach przyjętego podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej; w ciągu 10 miesięcy i 10 dni od odbycia ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, po uprzednim przedłożeniu zaświadczenia stwierdzającego nieprawdę co do wysokości zarobków w przedsiębiorstwie (...) oraz nierzetelnego pisemnego oświadczenia, we wniosku kredytowym, o braku zobowiązań kredytowych, doprowadził pracownika (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) SA poprzez wypłatę 35 000 zł tytułem kredytu,

tj. o czyn z art. 286 § l k.k. w zb. z art. 297 § l kk. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § l k.k,

IV. w dniu 28 października 2008 r. w B. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w ramach przyjętego podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej; w ciągu 10 miesięcy i 22 dni od odbycia ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, po uprzednim przedłożeniu nierzetelnego pisemnego oświadczenia, we wniosku kredytowym, co do zaciągniętych przez niego wcześniej zobowiązań kredytowych, stażu pracy oraz zatajeniu ustania zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) doprowadził pracownika Banku (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Banku (...) SA poprzez wypłatę 47 355,29 zł tytułem pożyczki,

tj. o czyn z art. 286 § l k.k. w zb. z art. 297 § l k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § l k.k..

Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim wyrokiem z dnia 6 września 2012 roku:

I. oskarżonego M. R.uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 26 listopada 2008 r. do dnia 12 grudnia 2008 r. w B., woj. (...), R., woj. (...), W.i L., działając wspólnie i w porozumieniu z V. S., P. M.i S. A., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na życie P. A., jego żony B. A.i córki Z. A., usiłował doprowadzić go do rozporządzenia własnym mieniem przez przekazanie przez niego 50 % udziału we własności nieruchomości z zakładem produkcji drzewnej w B.o łącznej wartości 1.200.000 zł i wydanie pieniędzy w kwocie 170.000 zł, a w dniu 5 grudnia 2008 r. doprowadził P. A.do rozporządzenia własnym mieniem przez wpłatę pieniędzy w kwocie 50.000 zł na rachunek bankowy P. M., natomiast co do pozostałego mienia zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę P. A.i interwencję funkcjonariuszy Policji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 2 lat, 3 miesięcy i 22 dni po odbyciu w okresie od dnia 17 stycznia 1994 r. do dnia 4 sierpnia 2006 r. kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Wałbrzychu z/s w Świdnicy z dnia 2 sierpnia 1995 r. (sygn. akt III K 31/93) za przestępstwa z art. 11 § l dkk w zw. z art. 208 dkk w zw. z art. 60 § 2 dkk i z art. 148 § l dkk w zb. z art. 210 § l dkk w zb. z art. 156 § l dkk w zw. z art. 10 § 2 dkk w zw. z art. 60 § 2 dkk w związku z uprzednim odbyciem w okresach od dnia 6 grudnia 1984 r. do dnia 2 maja 1985 r. i od dnia 28 maja 1985 r. do dnia 20 sierpnia 1985 r. kary roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 2 maja 1985 r. (sygn. akt III K 170/85) za przestępstwo z art. 208 dkk, w okresie od dnia 9 czerwca 1987 r. do dnia 9 grudnia 1989 r. kary 2 lat i 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 30 marca 1988 r. (sygn. akt III K 1868/87) za przestępstwo z art. 208 dkk w zb. z art. 4 ust. i ustawy z dnia 25 września 1981 r. o zwalczaniu spekulacji w zw. z art. 10 § 2 dkk w zw. z art. 60 § l dkk w zw. z art. 58 dkk i w okresach od dnia 15 lutego 1990 r. do dnia 12 lipca 1990 r. i od dnia 14 września 1992 r. do dnia 17 stycznia 1994 r. kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 12 lipca 1990 r. (sygn. akt III K 408/90) za przestępstwo z art. 208 dkk w zw. z art. 60 § l dkk, czym wyczerpał dyspozycję art. 282 kk w zb. z art. 13 § l kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i za to na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 282 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu M. R. grzywnę w wymiarze 240 (dwustu czterdziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł;

III. na podstawie art. 63 § l kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. R. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 13 grudnia 2008 r. do dnia 12 grudnia 2010 r., przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IV. oskarżonego V. S.uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 26 listopada 2008 r. do dnia 12 grudnia 2008 r. w B., woj. (...), R., woj. (...), W.i L., działając wspólnie i w porozumieniu z M. R., P. M.i S. A., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na życie P. A., jego żony B. A.i córki Z. A., usiłował doprowadzić go do rozporządzenia własnym mieniem przez przekazanie przez niego 50 % udziału we własności nieruchomości z zakładem produkcji drzewnej w B.o łącznej wartości 1.200.000 zł i wydanie pieniędzy w kwocie 170.000 zł, a w dniu 5 grudnia 2008 r. doprowadził P. A.do rozporządzenia własnym mieniem przez wpłatę pieniędzy w kwocie 50.000 zł na rachunek bankowy P. M., natomiast co do pozostałego mienia zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę P. A.i interwencję funkcjonariuszy Policji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 3 lat, 10 miesięcy i 6 dni po odbyciu w okresie od dnia 30 września 1999 r. do dnia 20 stycznia 2005 r. kary łącznej 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy- Pragi z dnia 11 lutego 2003 r. (sygn. akt III K 657/96) za przestępstwa z art. 280 § 1kk w zw. z art. 91§ 1 kk i z art. 273 kk zw. z art. 264 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk, czym wyczerpał dyspozycję art. 282 kk w zb. z art. 13 § l kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § l kk i za to na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 282 kk w zw. z art. 11 § 3 kk, skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

V. na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu V. S. grzywnę w wymiarze 220 (dwustu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł;

VI oskarżonego V. S.uznał za winnego tego, że w okresie od listopada 2006 r. do stycznia 2007 r., w W.i B.woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. B.i dwiema nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wyzyskując przymusowe położenie P. A.w postaci braku możliwości uzyskania kredytów bankowych na sfinansowanie działalności prowadzonego przez niego zakładu produkcji drzewnej w B., zawarł z nim umowę pożyczki pieniędzy w kwocie 80.000 zł, nakładając na niego obowiązek świadczenia niewspółmiernego ze świadczeniem wzajemnym, w postaci zapłacenia w ciągu 16 miesięcy kwoty 224.000 zł odsetek od pożyczonej kwoty, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 2 lat i 11 dni po odbyciu w okresie od dnia 30 września 1999 r. do dnia 20 stycznia 2005 r. kary łącznej 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy- Pragi z dnia 11 lutego 2003 r. (sygn. akt III K 657/96) za przestępstwa z art. 280 § l kk w zw. z art. 91 § l kk i z art. 273 kk w zw. z art. 264 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk, czym wyczerpał dyspozycję art. 304 kk w zw. z art. 64 § l kk i za to na podstawie art. 304 kk skazał go na karę roku pozbawienia wolności;

VII.na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu V. S. grzywnę w wymiarze 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł;

VIII. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § l kk orzeczone wobec oskarżonego V. S. w pkt IV. i VI. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

IX. na podstawie art. 63 § l kk na poczet orzeczonej kary łącznej 4 (czterech) lat pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu V. S. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 13 grudnia 2008 r. do dnia 12 grudnia 2010 r., przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

X. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § l kk orzeczone wobec oskarżonego V. S. w pkt V. i VII. grzywny połączył i wymierzył mu łączną grzywnę w wymiarze 400 (czterystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł;

XI. oskarżonego P. M.uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 26 listopada 2008 r. do dnia 12 grudnia 2008 r. w B., woj. (...), R., woj. (...), W.i L., działając wspólnie i w porozumieniu z M. R., V. S.i S. A., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na życie P. A., jego żony B. A.i córki Z. A., usiłował doprowadzić go do rozporządzenia własnym mieniem przez przekazanie przez niego 50 % udziału we własności nieruchomości z zakładem produkcji drzewnej w B.o łącznej wartości 1.200.000 zł i wydanie pieniędzy w kwocie 170.000 zł, a w dniu 5 grudnia 2008 r. doprowadził P. A.do rozporządzenia własnym mieniem przez wpłatę pieniędzy w kwocie 50.000 zł na swój rachunek bankowy, natomiast co do pozostałego mienia zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę P. A.i interwencję funkcjonariuszy Policji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 11 miesięcy i 21 dni po odbyciu w okresie od dnia 8 czerwca 2000 r. do dnia 5 grudnia 2007 r. kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 4 września 2002 r. (sygn. akt II K 113/01) za przestępstwa z art. 258 § l kk, z art. 286 § l kk w zb. z art. 270 § l kk w zw. z art. 91 § l kk w zw. z art. ll § 2kk w zw. z art. 65 kk oraz art. 13 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zw. z art. 270 § l kk w zw. z art. 91 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 65 kk oraz z art. 310 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zb. z art. 275 § l kk w zw. z art. ll § 2kk w zw. z art. 12 kk i z art. 13 § l kk w zw. z art. 310 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zb. z art. 275 § l kk w zw. z art. 11 § 2kk w zw. z art. 12 kk, czym wyczerpał dyspozycję art. 282 kk w zb. z art. 13 § l kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § l kk i za to na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 282 kk w zw. z art. 11 § 3 kk, skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

XII. na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu P. M.grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł;

XIII. oskarżonego P. M.uznał za winnego tego, że w dniu 16 października 2008 r., w B., woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania dla siebie od banku kredytu, działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, doprowadził (...) Bank (...) S.A.w W.do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 35.000 zł za pomocą wprowadzenia w błąd, w ten sposób, że przedłożył w tym banku poświadczające nieprawdę zaświadczenie o wysokości zarobków w przedsiębiorstwie (...)i nierzetelne pisemne oświadczenie o braku zobowiązań kredytowych i zawarł z nim umowę kredytu nr (...), nie mając zamiaru jej wykonania, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 10 miesięcy i 11 dni po odbyciu w okresie od dnia 8 czerwca 2000 r. do dnia 5 grudnia 2007 r. kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 4 września 2002 r. (sygn. akt II K 113/01) za przestępstwa z art. 258 § l kk, z art. 286 § l kk w zb. z art. 270 § l kk w zw. z art. 91 § l kk w zw. z art. ll § 2kk w zw. z art. 65 kk oraz art. 13 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zw. z art. 270 § l kk w zw. z art. 91 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 65 kk oraz z art. 310 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zb. z art. 275 § l kk w zw. z art. ll § 2kk w zw. z art. 12 kk i z art. 13 § l kk w zw. z art. 310 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zb. z art. 275 § l kk w zw. z art. ll §2 kk w zw. z art. 12 kk, czym wyczerpał dyspozycję art. 286 § l kk w zb. z art. 297 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § l kk i za to na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 286 § l kk w zw. z art. 11 § 3 kk, skazał go na karę roku pozbawienia wolności;

XIV. na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu P. M.grzywnę w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł;

XV. oskarżonego P. M.uznał za winnego tego, że w dniu 28 października 2008 r., w B., woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania dla siebie od banku pożyczki pieniężnej, działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, doprowadził Bank (...) S.A.w W.do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 47.355,29 zł za pomocą wprowadzenia w błąd, w ten sposób, że przedłożył w tym banku poświadczające nieprawdę zaświadczenie o wysokości zarobków w przedsiębiorstwie (...)oraz nierzetelne pisemne oświadczenie o wysokości zobowiązań kredytowych i stażu pracy i zawarł z nim umowę pożyczki nr (...), nie mając zamiaru jej wykonania, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 10 miesięcy i 23 dni po odbyciu w okresie od dnia 8 czerwca 2000 r. do dnia 5 grudnia 2007 r. kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 4 września 2002 r. (sygn. akt II K 113/01) za przestępstwa z art. 258 § l kk, z art. 286 § l kk w zb. z art. 270 § l kk w zw. z art. 91 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 65 kk oraz art. 13 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zw. z art. 270 § l kk w zw. z art. 91 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 65 kk oraz z art. 310 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zb. z art. 275 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i żart. 13 § l kk w zw. z art. 310 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zb. z art. 275 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, czym wyczerpał dyspozycję art. 286 § l kk, w zb. z art. 297 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § l kk i za to na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 286 § l kk w zw. z art. 11 § 3 kk, skazał go na karę roku pozbawienia wolności;

XVI. na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu P. M.grzywnę w wymiarze 120 (dwustu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł;

XVII. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § l kk orzeczone wobec oskarżonego P. M.w pkt XI, XIII. i XV. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

XVIII. na podstawie art. 63 § l kk na poczet orzeczonej kary łącznej 3 (trzech) lat pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu P. M.okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 6 kwietnia 2009 r. do dnia 5 kwietnia 2011 r., przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XIX. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § l kk orzeczone wobec oskarżonego P. M.w pkt XII., XIV. i XVI. grzywny połączył i wymierzył mu łączną grzywnę w wymiarze 320 (trzystu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł;

XX. oskarżonego S. A.uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 26 listopada 2008 r. do dnia 12 grudnia 2008 r. w B., woj. (...), R., woj. (...), W.i L., działając wspólnie i w porozumieniu z M. R., V. S.i P. M., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na życie P. A., jego żony B. A.i córki Z. A., usiłował doprowadzić go do rozporządzenia własnym mieniem przez przekazanie przez niego 50 % udziału we własności nieruchomości z zakładem produkcji drzewnej w B.o łącznej wartości 1.200.000 zł i wydanie pieniędzy w kwocie 170.000 zł, a w dniu 5 grudnia 2008 r. doprowadził P. A.do rozporządzenia własnym mieniem przez wpłatę pieniędzy w kwocie 50.000 zł na rachunek bankowy P. M., natomiast co do pozostałego mienia zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę P. A.i interwencję funkcjonariuszy Policji, czym wyczerpał dyspozycję art. 282 kk w zb. z art. 13 § l kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 282 kk w zw. z art. 11 § 3 kk, skazał go na karę roku pozbawienia wolności;

XXI. na podstawie art. 63 § l kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu S. A. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 13 grudnia 2008 r. do dnia 12 grudnia 2009 r., przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XXII. na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu S. A. grzywnę w wymiarze 160 (stu sześćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł;

XXIII, na podstawie art. 63 § l kk na poczet orzeczonej grzywny zaliczył oskarżonemu S. A. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 13 grudnia 2009 r. do dnia 3 marca 2010 r., przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny 2 (dwóm) dziennym stawkom grzywny;

XXIV. oskarżoną M. B. uznał za winną tego, że w okresie od listopada 2006 r. do stycznia 2007 r., w W. i B., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z V. S. i dwiema nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wyzyskując przymusowe położenie P. A. w postaci braku możliwości uzyskania kredytów bankowych na sfinansowanie działalności prowadzonego przez niego zakładu produkcji drzewnej w B., zawarła z nim umowę pożyczki pieniędzy w kwocie 80.000 zł, nakładając na niego obowiązek świadczenia niewspółmiernego ze świadczeniem wzajemnym, w postaci zapłacenia w ciągu 16 miesięcy kwoty 224.000 zł odsetek od pożyczonej kwoty, czym wyczerpała dyspozycję art. 304 kk i za to na podstawie tego przepisu skazał ją na karę roku pozbawienia wolności;

XXV. na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonej M. B. grzywnę w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł;

XXVI na mocy art. 69 § l i 2 kk oraz art. 70 § l pkt l kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej M. B. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

XXVII, zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych: od oskarżonego M. R.kwotę 1.360 (tysiąca trzystu sześćdziesięciu) zł, od oskarżonego V. S.- kwotę 2.000 (dwóch tysięcy) zł, od oskarżonego P. M.- kwotę 1.680 (tysiąca sześciuset osiemdziesięciu) zł, od oskarżonego S. A.- kwotę 820 (ośmiuset dwudziestu) zł, zaś od oskarżonej M. B.- kwotę 780 (siedmiuset osiemdziesięciu) zł, w pozostałych częściach zwolnił ich od ich zapłaty.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli: prokurator, oskarżony M. R., oskarżony V. S.i jego obrońca, obrońca P. M., oskarżony S. A.i obrońca oskarżonej M. B..

Prokurator zaskarżył przedmiotowy wyrok w części orzeczenia o karze na niekorzyść: M. R., V. S., P. M.i S. A.. Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt l i 4 kpk zarzucił:

1. obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 91 § l kk, poprzez nie zastosowanie wskazanego przepisu w zaskarżonym wyroku w części dotyczącej P. M., pomimo zaistnienia przesłanek wynikających z uznania, że czyny przypisane P. M. w pkt XI i XIII przedmiotowego wyroku popełnione zostały w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, a zatem tworzą ciąg przestępstw, a w konsekwencji wymierzenie P. M.dwóch kar jednostkowych za występki przypisane mu w pkt XI i XIII tego wyroku i kary łącznej na zasadzie art. 85 kk i art. 86 § l i 2 kk zamiast orzeczenia jednej kary za ciąg przestępstw i kary łącznej z zastosowaniem art. 91 § 2 kk, w sytuacji, gdy zastosowanie przepisów art. 91 § l kk i art. 91 § 2 kk było obligatoryjne;

2. orzeczenie rażąco niewspółmiernie łagodnych kary pozbawienia wolności wobec M. R., V. S., P. M.i S. A.za występek wymuszenia rozbójniczego i w konsekwencji kar łącznych w stosunku do ustalonego przez Sąd bardzo dużego stopnia szkodliwości społecznej, stopnia zawinienia wymienionych oskarżonych, jak też innych okoliczności obciążających, co sprawia, że tak orzeczone kary nie spełniają określonych w art. 53 kk celów zapobiegawczych i represyjno-wychowawczych w odniesieniu do tych oskarżonych, jak też potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Stosownie do treści art. 427 § l kpk i art. 437 § l i 2 kpk wniósł o:

l. zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec M. R., V. S., P. M.i S. A.w ten sposób, że:

1) wymierzenie M. R. za czyn przypisany mu w punkcie I wyroku kary 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności;

2) wymierzenie V. S., po uprzednim rozwiązaniu kary łącznej, za czyn przypisany mu w punkcie IV wyroku kary 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności, za czyn przypisany w pkt. VI wyroku kary roku i 6 miesięcy (roku i sześciu miesięcy) pozbawienia wolności, oraz orzeczenie, na zasadzie art. 85 kk i art. 86 § l kk kary łącznej 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności;

3) wymierzenie P. M., po uprzednim rozwiązaniu kary łącznej, za czyn przypisany mu w punkcie XI wyroku kary 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, za czyny przypisane w pkt XIII i XV wyroku, stanowiące ciąg przestępstw określony w art. 91 § l kk kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, oraz orzeczenie, na zasadzie art. 91 § 2 kk kary łącznej 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności;

4) S. A. za czyn przypisany mu w punkcie XX wyroku kary 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

Oskarżony M. R. na podstawie art. 425 § 1-3 i art. 44 k.p.k. zaskarżył wskazany powyżej wyrok w całości, na swoją korzyść, któremu zarzucił:

I. obrazę przepisów mający istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 4, art. 5 § 2 oraz art. 7 k.p.k. nakazującego Sądowi uwzględnienie okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz oceny materiału dowodowego przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, podczas gdy Sąd wbrew wskazanym zasadom: 1) obdarzył w całości walorem wiarygodności zeznania świadka P. A., mimo tego iż ich treść nie korespondowała z dowodami materialnymi i osobowymi i w sytuacji, gdy dowód z zeznań pokrzywdzonego był nieobiektywny i zmierzał wprost do pomówienia o udział w przestępstwie na jego szkody i do uniknięcia odpowiedzialności karnej przez świadka poprzez ujawnienie popełnionych przez niego przestępstw, a nadto w sytuacji, gdy zeznania, pokrzywdzonego zawierały szereg nie dających się usunąć rozbieżności i najczęściej stojących w rażącej sprzeczności z dowodami materialnymi w postaci wielu ujawnionych na rozprawie dokumentów oraz z wyjaśnieniami świadków oskarżenia, a w szczególności: K. S. (1), A. N., K. P., A. S., J. A. oraz T. J. i P. J. co w konsekwencji deprecjonowało wiarygodność świadka;

2) nie obdarzył walorem wiarygodności jego wyjaśnień w całości, w których opisywał swoje kontakty i współpracę z pokrzywdzonym P. A., a także swój udział w spotkaniach z pokrzywdzonym, szczególnie w okresie od września 2008r. do 12 grudnia 2008r. i wypowiadane w ich czasie przez niego słowa i podejmowane przez niego działania, podczas gdy jego wyjaśnienia, wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego, były zgodne z ujawnionymi sprawie dowodami, wiec należało obdarzyć je walorem prawości;

3) nie obdarzył walorem wiarygodności współoskarżonych V. S., S. A.w całości oraz P. M.w części, w sytuacji gdy ich wyjaśnienia znajdowały potwierdzenie w ujawnionych dowodach, a brak było dowodów o charakterze obiektywnym podważających wiarygodność ich wyjaśnień;

4) błędnie oceniał zeznania. M. W. przypisując wypowiedzi świadka potwierdzenie zeznań pokrzywdzonego i rzekomy fakt straszenia P. A., w sytuacji gdy świadek odnosił się do zasłyszanych okoliczności, a posiadał tą rzekomą wiedzę po spożyciu dużej ilości alkoholu, co sam potwierdził w czasie składanie zeznań, więc w takim stanie rzeczy trudno przyjąć, iż zeznania takie mogły stanowić wiarygodny i pełnowartościowy dowód na popełnienie przestępstwa na szkody P. A.;

5) błędnie ocenił zeznania T. J. i P. J. uznając, iż potwierdziły one jedynie okoliczności dotyczące maszyn i fakt spotkania w dniu 11 grudnia 2008r.(w rzeczywistości to spotkanie miało miejsce w dniu 9 grudnia 2008r.), w sytuacji gdy wyjaśnienia obu świadków potwierdzały wyjaśnienia jego i współoskarżonych opisujące działalność P. A. oraz fakt zadłużenia przez niego zakładu produkcji drzewnej i przyczyny takiego stanu rzeczy a także wyjaśniał prawdziwe motywy działania oskarżonych, którzy chcieli uratować zakład produkcji drzewnej w B. z jednoczesnym rozliczeniem zaciągniętych przez P. A. zobowiązań i popełnionych przez niego oszustw;

6) wybiórczo i tym samym w sposób dowolny ocenił zeznania K. S. (1)(k.12-95-1300,8313 -8313v) ukazując, iż potwierdziły one jedynie niesporne fakty prowadzenia przez P. A.zakładu produkcji drzewnej w B.i zatrudnienia go przez niego, a także fakt zwolnienia po i A. N.przez K. P.w dniu 26 listopada 2008r. wcześniej z pracy na jego prośbę, w sytuacji gdy wyjaśnienia świadka K. S. (1)dotyczące dyspozycji współpracy przez P. A.w sprawie utworzenia spółki z o.o., a także dotyczące sposobów i okoliczności zakładania firmy (...)przez K. P.oraz udziału P. A.w zakładaniu tej firmy oraz jego zezwolenia na korzystanie z firmy i konta (...), w całej rozległości korespondowały z wyjaśnieniami jego i współoskarżonych dotyczącymi tych samych okoliczności i stoją w rażącej sprzeczności z wyjaśnieniami P. A.na ten temat;

7) tak samo wybiórczo i przez to dowolnie ocenił zeznanie A. N. (k. 1327-133, 3448-3450, 8289 i 82891), która poza faktem potwierdzenia jej przez P. A. i faktem zwolnienia jej i K. S. (1) przez K. P. w dniu 26 listopada 2008r. z pracy na jego prośbę, zeznania także, iż P. A. przekazał K. P. tartak do prowadzenia oraz, że P., R., A. i A. spotykali się w biurze po godzinach pracy i nic nie wskazywało na to, że A. został zmuszony do przekazania tartaku, co również korespondowało z wyjaśnieniami jego i współoskarżonych na te okoliczności, a stało w rażącej sprzeczności z wyjaśnieniami P. A. dotyczących tych kwestii. Na stronie 22 sentencji wyroku Sąd podnosi, iż nie znalazł powodów dla odmówienia wiary zeznaniom wymienionych świadków i uznał je za wiarygodne - skoro tak to jak w tej sytuacji mógł jednocześnie obdarzyć walorem wiarygodności zeznania P. A.?

8) sąd uznał zeznania, min świadka A. S. (k.2312-2113v, 8285-8285v), za nieprzydatne do rozstrzygnięcia niemniejszej sprawy, jako że świadkowie ,,nie posiadali wiedzy na temat istotnych jej okoliczności" - strona 23 uzasadnienia wyroku - w sytuacji gdy świadek A. S., zatrudniony jako kierownik placu zeznał, min. (k.2313), że w dniu 26 listopada 2008r. na hali pracowała druga zmiana, co było faktem i co stało w rażącej sprzeczności z zeznaniami P. A., według którego w tym dniu w zakładzie nie było nikogo poza jego ojcem, J. A.;

II. obrazy przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest:

1) 170 § l pkt.5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych składanych przez niego na różnych etapach rozprawy głównej jako zmierzających w sposób oczywisty dla przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy wnioski te zostały złożone po przeprowadzeniu dowodów zawnioskowanych w akcie oskarżenia przez prokuratora, a że nastąpiło to 3 lata po rozpoczęciu procesu, nie jest jego winą lecz wynikło to z wyjątkowo długiego sposobu prowadzenia sprawy przez Sąd Rejonowy w Radzyniu, a wnioski dowodowe zmierzały do weryfikacji zeznań P. A. i jego wyjaśnień w zakresie jego uczestnictwa w przypisanym mu przestępstwie, co w konsekwencji naruszyło jego prawo do obrony i uniemożliwiło ustalenie rzeczywistego przebiegu zdarzeń z jego udziałem;

2) art. 170 pkt. 3 k.p.k. poprzez oddalenie w dniu 30 sierpnia 2012r. wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka G. C., w sytuacji gdy przesłuchanie tego świadka, osoby blisko związanej z pokrzywdzonym, przyczyniło by się, wbrew zdaniu Sądu, do prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie oraz umożliwiło by weryfikacje wyjaśnień oskarżonych i zeznań pokrzywdzonego;

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawy orzeczenia, mający wpływ na jego treść, będący skutkiem naruszeń wskazanych przepisów postępowania karnego i zasady swobodnej oceny dowodów, polegający na mylnym przyjęciu, iż:

1) działał wspólnie i w porozumieniu, w ramach przyjętego podziału ról, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze współoskarżonymi w sprawie;

2) groził P. A. oraz członkom jego rodziny pozbawieniem życia;

3) usiłował doprowadzi P. A. do rozporządzenia mieniem poprzez przekazanie przez niego 50% udziału we własności nieruchomości wraz z zabudowaniami składającymi się na zakład produkcji drzewnej w miejscowości B. o łącznej wartości 1.200.000 zł oraz wydanie pieniędzy w kwocie 170.000 zł;

4) doprowadzenie pokrzywdzonego do rozporządzenia, mieniem w wysokości 50.000 zł;

IV. niewłaściwą kwalifikację prawną przypisanego mu czynu, wynikająca z faktu, iż Sąd nie uwzględnił niespornego faktu, że on, S. A.i P. M.zaciągnęli za namową i za prośbą P. A.wiele kredytów, pożyczek i innych zobowiązań finansowych, które w całości przekazali na potrzeby należącego do P. A.zakładu, a V. S.pożyczył P. A.pieniądze i w późniejszym okresie również łożył gotówkę na funkcjonowanie zakładu, więc gdyby nawet przyjąć, że P. A.był przez kogokolwiek z nich naciskany, to nie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ale w celu odzyskania wierzytelności, a zatem czyn wyczerpywałby znamiona opisane w przepisie art. 191 § 2 k.k.;

V. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec niego, wyrażającą się w wymierzeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze czterech lat, w sytuacji gdy okoliczności sprawy i rodzaj naruszonych dóbr oraz jego obecna sytuacja osobista i życiowa, którą sprokurował P. A. - olbrzymie obciążenia finansowe — przemawiały za orzeczeniem (w ramie skazania) kary pozbawienia wolności w znacznie niższym wymiarze i z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W zawiązku z powyższym, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od popełnienia zarzuconego mu przestępstwa, lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi l instancji. Na wypadek nieuwzględnienia wskazanych powyżej zarzutów, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze poprzez znaczne obniżenie wymiaru kary pozbawienia wolności i warunkowe zawieszenie pozostałej (ewentualnie) do odbycia części kary pozbawienia wolności.

Oskarżony V. S. zaskarżył wyrok w całości, na swoją korzyść i wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych mu przestępstw, ewentualnie

2) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 4, art. 5 § 2 oraz art. 7 kodeksu postępowania karnego nakazującego Sądowi uwzględnianie okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz ocenę materiału dowodowego przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, podczas gdy Sąd - wbrew wskazanym zasadom:

1) obdarzył w całości walorem wiarygodności zeznania świadka P. A. w sytuacji gdy dowód z zeznań pokrzywdzonego był nieobiektywny i zmierzał wprost do pomówienia oskarżonego o udział w przestępstwie na jego szkodę i do uniknięcia odpowiedzialności karnej przez świadka poprzez ujawnienie popełnianych przez niego przestępstw, a nadto w sytuacji gdy zeznania pokrzywdzonego zawierały szereg nie dających się usunąć rozbieżności, co w konsekwencji deprecjonowało wiarygodność zeznań świadka i uniemożliwiło poczynienie niebudzących wątpliwości ustaleń faktycznych w sprawie;

2) nie obdarzył walorem wiarygodności jego wyjaśnień w całości, w szczególności w zakresie w jakim opisywał swoją współpracę z pokrzywdzonym P. A. i prowadzone wspólnie interesy, a także swój udział w spotkaniach z pokrzywdzonym w okresie od 26 listopada 2008 r. do 12 grudnia 2008 r. i wypowiadane w ich czasie przez niego słowa i podejmowane przez niego działania podczas gdy jego wyjaśnienia, wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego, były zgodne z ujawnionymi w sprawie dowodami, a w konsekwencji należało obdarzyć je walorem prawdziwości;

3) nie obdarzył walorem wiarygodności wyjaśnień współoskarżonych M. R., w całości oraz P. M.i S. A.w części w sytuacji gdy brak było dowodów o charakterze obiektywnym podważających wiarygodność ich wyjaśnień;

4) błędnie ocenił zeznania T. J. i P. J. uznając, iż potwierdziły one jedynie okoliczności dotyczące wyleasingowanie maszyn i fakt spotkania z oskarżonymi w dniu 11 grudnia 2008 r. w sytuacji gdy zeznania obu świadków potwierdzały jego wyjaśnienia i wyjaśnienia współoskarżonych opisujących działalność P. A. oraz fakt zadłużenia przez niego zakładu produkcji drzewnej i przyczyn takiego stanu rzeczy, a także wyjaśniały prawdziwe motywy działania oskarżonych, którymi kierowała chęć uratowania prowadzonej w B. produkcji drzewnej z jednoczesnym rozliczeniem zaciągniętych przez P. A. zobowiązań finansowych i popełnionych przez niego oszustw;

II.obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 170 § l pkt 3 kpk poprzez oddalenie w dniu 30 sierpnia 2012 r, wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka G. C. w sytuacji gdy przesłuchanie tego świadka, osoby blisko związanej z pokrzywdzonym, przyczyniłoby się, wbrew uznaniu Sądu, do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie oraz pozwoliłoby na weryfikację wyjaśnień oskarżonych i zeznań pokrzywdzonego, tym bardziej że wniosek ten został zawarty w treści aktu oskarżenia i na zeznaniach tego świadka oskarżyciel publiczny opierał stawiane mu zarzuty;

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, będący skutkiem naruszeń wskazanych przepisów postępowania karnego i zasady swobodnej oceny dowodów, polegający na mylnym przyjęciu, iż:

1) groził P. A. oraz członkom jego rodziny pozbawieniem życia;

2) dopuścił się lichwy;

3) usiłował doprowadzić P. A. do rozporządzenia mieniem poprzez przekazanie przez niego 50% udziału we własności nieruchomości wraz z zabudowaniami składającymi się na zakład produkcji drzewnej w miejscowości B. o łącznej wartości 1.200.000,- zł oraz wydanie pieniędzy w kwocie 170.000,- zł;

4) wartość 50% udziału we własności nieruchomości wraz z zabudowaniami składającymi się na zakład produkcji drzewnej w miejscowości B. o łącznej wartości 1.200.000,- zł pomimo tego, że nie przeprowadzono w tym zakresie dowodu z opinii właściwego biegłego z zakresu wyceny majątkowej a na podstawie doświadczenia życiowego można uznać, iż takowej wiedzy specjalistycznej sąd nie posiadał we własnym zakresie;

5) doprowadził pokrzywdzonego do rozporządzenia mieniem w wysokości 50.000,- zł.

Obrońca oskarżonego V. S. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i wniósł o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości; a następnie

2) przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. wydanie go z rażącym naruszeniem prawa, o którym jest mowa w art. 439 §1 pkt 1 i 2 Kodeksu Postępowania Karnego albowiem na skutek złożenia przez obrońcę oskarżonego w toku postępowania przed wydaniem wyroku, w oparciu o okoliczności ujawnione w toku rozprawy, wniosku o wyłączenie Sędziego (...), który to wniosek nie został rozpoznany do chwili wydania wyroku - należało uznać, że w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona i z tego powodu Sąd był nienależycie obsadzony, gdyż wydanie wyroku nie mogło zostać uznane za czynność nie cierpiącą zwłoki w rozumieniu art. 42 § 3 k.p.k.; z ostrożności procesowej:

II.obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

1) art. 13 § l Kodeksu Karnego w związku z art. 282 k.k. poprzez bezpodstawne uznanie, że oskarżony odpowiadał za usiłowanie albowiem w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierzał do jego dokonania, które jednak z uwagi na postawę pokrzywdzonego nie nastąpiło - w sytuacji gdy nie mogło w ogóle dojść do popełnienia czynu zabronionego nie ze względu na postawę pokrzywdzonego a z uwagi na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu;

2) art. 13 § 2 k.k. w związku z art. 282 k.k. poprzez bezpodstawne uznanie, że podejrzany odpowiadał za usiłowanie, w sytuacji gdy podejrzany wiedział, że w stosunku do pokrzywdzonego toczy się postępowanie upadłościowe i ustanowiono nad jego majątkiem nadzorcę sądowego a tym samym jakiekolwiek rozporządzenia majątkowe z jego strony są nieważne bez uprzedniej zgody nadzorcy a tym samym oskarżony posiadał wiedzę, że pokrzywdzony nie dysponował jakimkolwiek majątkiem, który mógłby stanowić przedmiot jakiegokolwiek przestępstwa;

3) art. 282 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, albowiem z uwagi na brak występowania w obrocie majątku, który mógł być przedmiotem rozporządzenia ze strony pokrzywdzonego, świadomości w tym zakresie oskarżonego, zachowanie ze strony oskarżonego, którego udowodnienie obrona kwestionowała, mogło co najwyżej wyczerpywać znamiona czynu z art. 190 § l k.k.;

4) art. 304 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie albowiem zachowanie oskarżonego nie wyczerpywało znamion przestępstwa stypizowanego w tym przepisie, gdyż oskarżony wchodząc w węzeł obligacyjny z pokrzywdzonym w pierwszej kolejności umówił się z nim na zainwestowanie a nie pożyczenie określonej kwoty pieniędzy, warunki na jakich ta inwestycja ma zostać dokonana zaproponował i określił sam pokrzywdzony a ponadto w dacie zawiązywania tego węzła oskarżony nie znał sytuacji w jakiej znajdował się pokrzywdzony, tym bardziej że ta sytuacja jest zła i przymusowa, co wprost wynikało z zeznań oskarżonego, pokrzywdzonego który dopiero w toku współpracy poinformował o tym oskarżonego, jak również świadków w osobach P. K. i G. C.;

III. obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1) art. 405 k.p.k., art. 406 § l k.p.k. oraz art. 394 § l k.p.k. w związku z art. 117 § 2 k.p.k. poprzez przeprowadzenie w dniu 30 sierpnia 2012 r. czynności procesowych w postaci przesłuchania świadków, rozpoznania wniosków dowodowych, ujawnienia bez odczytania szeregu dowodów wskazanych w treści protokołu, odebrania od stron stanowisk co do uzupełnienia przewodu sądowego oraz odebrania od stron głosów końcowych, w sytuacji gdy obrońca oskarżonego w jego osobie nie stawił się na rozprawie a w aktach sprawy brak jest potwierdzenia, że o terminie tym został powiadomiony a tym samym uniemożliwienie mu złożenia sprzeciwu co do ujawnienia dowodów bez odczytania, wniosku o uzupełnienie postępowania dowodowego oraz wygłoszenia końcowej mowy obrończej;

2) art. 170 § l pkt 5 Kodeksu Postępowania Karnego w związku z art. 74 § k.p.k. i art. 6 k.p.k., poprzez oddalenie w dniu 30 sierpnia 2012 r. wniosków dowodowych oskarżonego, współoskarżonych oraz oskarżyciela publicznego wskazanych na stronach 15-18 protokołu z rozprawy w tym dniu, z uwagi na uznanie ich za w sposób celowy zmierzających do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy dowody te miały istotne znaczenie dla obrony oskarżonego i zgłoszone były na wstępnym etapie postępowania sądowego co przeczy tezie jakoby miały zmierzać do jego celowego przedłużenia, czym Sąd naruszył również prawo do obrony i dowodzenia swojej niewinności przez oskarżonego;

3) art. 170 § l pkt 3 k.p.k. w związku z art. 74 § k.p.k. i art. 6 k.p.k., poprzez oddalenie w dniu 30 sierpnia 2012 r. wniosku o przesłuchanie świadka G. C., w sytuacji gdy przesłuchanie tego świadka, jako jedynej która pośredniczyła w kontaktach pokrzywdzonego z oskarżonym w ramach uzyskania dla pokrzywdzonego od oskarżonego wsparcia finansowego w kwocie 80 tyś. zł mogła w sposób jednoznaczny opisać przebieg, treść rozmów pomiędzy nimi prowadzonych oraz zakres informacji o sytuacji majątkowej i gospodarczej przekazanych przez pokrzywdzonego, który to dowód miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii wiedzy oskarżonego odnośnie przymusowego położenia pokrzywdzonego, tego kto proponował warunki współpracy i tego kto na nie się godził - co w ocenie obrony było istotne z punktu dokonywania ustaleń co do ewentualnego popełnienia przestępstwa z art. 304 k.k.;

4) art. 193 § l k.p.k. w związku z art. 9 § l k.p.k., poprzez nie przeprowadzenie z urzędu dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy z zakresu wyceny przedsiębiorstw w celu ustalenia wartości 50% udziału we własności nieruchomości wraz z zabudowaniami składającymi się na zakład produkcji drzewnej w miejscowości B., który to udział miał stanowić przedmiot przestępstwa objętego zarzutem I z aktu oskarżenia, którego wartość określił oskarżyciel nie posiadający w tym zakresie wiedzy specjalistycznej na kwotę 1.200.000,00 zł, która to wartość była kwestionowana z ostrożności procesowej przez obronę jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego a która to wartość niewątpliwie miała wpływ nie tylko na uznanie stopnia szkodliwości społecznej czynu, określenie stopnia winy i wymiar kary, ale przede wszystkim opinia taka mogłaby odpowiedzieć na pytanie czy nieruchomość ta przedstawiała jakąkolwiek wartość a w konsekwencji czy mogła być przedmiotem przestępstwa z art. 282 k.k.;

5) art. 393a k.p.k. w związku z art. 147 § 3 k.p.k. i art. 391 § l k.p.k. poprzez nie przeprowadzenie na rozprawie dowodu z odtworzenia zapisów video czynności przesłuchania świadka P. A., które miało miejsce w postępowaniu przygotowawczym w Prokuraturze Okręgowej w Lublinie albowiem Sąd w uzasadnieniu wyroku zasygnalizował szereg sprzeczności i wiele nielogicznych stwierdzeń, nie wskazując ich jednak, w zeznaniach pokrzywdzonego a ten przesłuchiwany na rozprawie oświadczał, że niektórych okoliczności nie pamięta i w sposób ogólny odwoływał się do przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym wskazując „że tam wszystko jest" co niewątpliwie przyczyniłoby się do właściwej oceny jego zeznań oraz źródeł nieścisłości, braku logiki i spójności w jego zeznaniach;

6) art. 117 § 2 k.p.k. w związku z art. 171 § 2 k.p.k. poprzez przeprowadzenie czynności dowodowych w dniach 10 maja 2012 r., 31 maja 2012 r., 21 czerwca 2012 r. oraz 16 i 31 sierpnia 2012 r. w sytuacji usprawiedliwionej nieobecności obrońcy oskarżonego i wbrew jego stanowisku co do możliwości prowadzenia rozprawy pod nieobecność obrońcy - a tym samym umożliwienie obronie zadania pytań świadkom co do okoliczności istotnych w punktu widzenia obrony oskarżonych;

7) art. 424 § l k.p.k. albowiem uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawiera wskazania dlaczego Sąd oparł się na wyjaśnieniach pokrzywdzonego nie popartych (wbrew twierdzeniu sądu) innymi dowodowymi co do okoliczności usiłowania wymuszenia oraz nałożenia na niego świadczenia niewspółmiernie wysokiego w stosunku do świadczenia wzajemnego w sytuacji rzekomo przymusowego położenia, które Sąd z jednej strony „co do zasady" uznał za konsekwentne i wewnętrznie spójne (karta 18 uzasadnienia) a z drugiej strony wskazał, że pojawiają się w nich „dość znaczące rozbieżności, których sąd ani nie wymienia ani nie stara się usprawiedliwić a nie wyjaśnił dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych i zeznaniom świadków potwierdzających ich wersję, w sytuacji gdy wyjaśnienia te sąd uznał za wewnętrznie spójne, zgodne ze sobą i konsekwentne a oskarżeni z uwagi na stosowany przez dwa lata areszt tymczasowy nie mieli ze sobą ani ze świadkami kontaktu a zatem nie mieli możliwości ustalenia wspólnej wersji. Sąd ponadto uznał, że wyjaśnienia te nie korelują z innymi dowodami w sprawie nie wskazując jednak jakie to są dowody i w jaki sposób są dowody te i wyjaśnienia oskarżonych pozostają w sprzeczności;

8) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, z naruszeniem zasady obiektywizmu, oceny całego materiału dowodowego uwzględnienia okoliczności zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego albowiem dał w całości wiarę niespójnym i wewnętrznie sprzecznym zeznaniom pokrzywdzonego uznając je za potwierdzone na podstawie dowodów potwierdzających okoliczność, od samego początku przyznane przez oskarżonego a uznając za nieistotne (nie niewiarygodne) dowody potwierdzające wersję wydarzeń przedstawioną przez oskarżonego w sytuacji gdy w zasadzie są to wszystkie dowody w sprawie łącznie z zapisami rozmów telefonicznych jakie odbywał on z pokrzywdzonym, które miały rzekomo potwierdzać kierowanie gróźb pod adresem pokrzywdzonego, co wskazywało na przyjęcie przez Sąd domniemania winy oskarżonego i dokonywania oceny dowodów jedynie pod kontem uznania oskarżonego winnym;

9) art. 9 ust. l k.p.k. w związki z art. 167 § l k.p.k. polegający na nie przeprowadzeniu z urzędu dowodu z przesłuchania świadka w osobie D. L.oraz K. S. (2)na okoliczność rozliczeń finansowych pokrzywdzonego i oskarżonego, ich charakteru oraz podstaw albowiem na udział tych osób pokrzywdzony się powoływał a opis wzajemnych relacji pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym jest w tym zakresie sprzeczny oraz księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości w B.i dokumentów do niej złożonych celem ustalenia stanu prawnego nieruchomości oraz możliwości i warunków dysponowania nią przez pokrzywdzonego;

IV. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, będący skutkiem naruszeń wskazanych przepisów postępowania karnego i zasady swobodnej oceny dowodów, polegający na mylnym przyjęciu, że:

1) oskarżony usiłował doprowadzić pokrzywdzonego groźbą zamachu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez w sytuacji, gdy gróźb gwałtownego zamachu na mienie, życie lub zdrowie nie kierował pod adresem pokrzywdzonego a pokrzywdzony nie dysponował żadnym mieniem którym mógłby rozporządzać;

2) wartość 50% udziału pokrzywdzonego we własności nieruchomości wraz z zabudowaniami składającymi się na zakład produkcji drzewnej w miejscowości B. wynosiła 1.200.000,- zł, w sytuacji gdy pokrzywdzony nie miał prawa dysponować i rozporządzać tym majątkiem, a z uwagi na obciążenia ww. nieruchomości i jest stan prawny wartość tą należałoby określić jako ujemną;

3) oskarżony doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 50.000,00 zł, w sytuacji gdy z materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych wynikało, że środki te przekazane przez pokrzywdzonego zostały wydatkowane na uregulowanie jego zobowiązań wobec jego wierzycieli a zatem spełnienia należnego świadczenia pieniężnego w imieniu pokrzywdzonego, który do niego był zobowiązany nie może zostać uznane za niekorzystne rozporządzeniem mieniem przez niego;

4) oskarżony wykorzystał przymusowe położenie pokrzywdzonego i w związku z tym nałożył na niego obowiązek świadczenia niewspółmiernego do świadczenia wzajemnego, w sytuacji gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy wskazywał na to, że w dacie udzielania wsparcia finansowego oskarżony nie wiedział o sytuacji pokrzywdzonego, nie proponował warunków współpracy a jedynie przychylił się do warunków zaproponowanych przez pokrzywdzonego a zatem należy oceniać, że warunków które on sam skalkulował w oparciu o swoje możliwości wynikające z prowadzonej działalności.

Obrońca oskarżonego P. M.na podstawie art. 425 § l i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok:

1. w części obejmującej punkt XI sentencji wyroku tj. uznanie oskarżonego P. M.za winnego tego, że w okresie od dnia 26 listopada 2008 r. do dnia 12 grudnia 2008 r. w B., woj. (...), R., woj. (...), W.i L., działając wspólnie i w porozumieniu z M. R., V. S.i S. A., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na życie P. A., jego żony B. A.i córki Z. A., usiłował doprowadzić go do rozporządzenia własnym mieniem przez przekazanie przez niego 50 % udziału we własności nieruchomości z zakładem produkcji drzewnej w B.o łącznej wartości 1.200.000 zł i wydanie pieniędzy w kwocie 170.000 zł, a w dniu 5 grudnia 2008 r. doprowadził P. A.do rozporządzenia własnym mieniem przez wpłatę pieniędzy w kwocie 50.000 zł na swój rachunek bankowy, natomiast co do pozostałego mienia zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę P. A.i interwencję funkcjonariuszy Policji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 11 miesięcy i 21 dni po odbyciu w okresie od dnia 8 czerwca 2000 r. do dnia 5 grudnia 2007 r. kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 4 września 2002 r. (sygn. akt II K 113/01) za przestępstwa z art. 258 § l kk, z art. 286 § l kk w zb. z art. 270 § l kk w zw. z art. 91 § l kk w zw. z art. 11 § 2kk w zw. z art. 65 kk oraz art. 13 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zw. z art. 270 § l kk w zw. z art. 91 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 65 kk oraz z art. 310 § 1 kk w zw. z art. 286 § l kk w zb. z art. 275 § l kk w zw. z art. 11§ 2kkwzw. z art. 12 kk i z art. 13 § l kk w zw. z art. 310 § l kk w zw. z art. 286 § l kk w zb. z art. 275 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, czym miał wyczerpać dyspozycję art. 282 kk w zb. z art. 13 § l kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

2. w części dotyczącej kary za pozostałe przestępstwa.

II. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na zasadzie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj.

1. art 353 § 2 k.p.k. poprzez nieodroczenie na wniosek obrońcy rozprawy wyznaczonej na dzień 2 kwietnia 2012 r. w sytuacji, gdy upoważnienie do obrony oskarżonego P. M.zostało udzielone w dniu 27 marca 2012 r., a więc nie został zachowany wymagany 7-dniowy do dnia rozprawy;

2. art 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § l pkt l polegający na dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodów poprzez obdarzenie wiarygodnością zeznań strony pokrzywdzonej co do czynu z punktu XI sentencji wyroku w sytuacji gdy obszerna, logiczna i spójna wersja zdarzeń oskarżonego P. M.została przez Sąd pominięta, co miało swój wyraz w treści uzasadnienia wyroku;

III. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na zasadzie art. 438 pkt l k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego tj.

1. art 33 § l i 2 k.k. poprzez brak jednoznacznego wskazania, jaka jest wysokość grzywny wymierzona oskarżonemu P. M.w punkcie XVI sentencji wyroku za czyn wskazany w punkcie XV;

2. art 20 k.k. poprzez nierozważenie odpowiedzialności P. M.za czyn z punktu XI sentencji wyroku oddzielnie od odpowiedzialności innych współoskarżonych;

IV. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony P. M.swoich zachowaniem wypełnił znamiona w/w przestępstwa z punkt XI sentencji wyroku;

V. Zaskarżonemu wyrokowi na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa jakiego dokonał oskarżony oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, co wskazywało na konieczność zastosowania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

Wskazując na powyższe, w oparciu o art. 427 § l k.p.k. i art. 437 § l k.p.k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od nieprawomocnie przypisanego mu czynu wskazanego w punkcie XI sentencji wyroku;

2. wymierzenie oskarżonemu kary łącznej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;
ewentualnie wniósł o:

3. uchylenie zaskarżonego orzeczenia w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Oskarżony S. A. zaskarżył wskazany wyżej wyrok w całości, na swoją korzyść. Wyrokowi zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.: art.

4. art. 5 § 2 oraz art. 7 kodeksu postępowania karnego nakazującego Sądowi uwzględnianie okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz ocenę materiału dowodowego przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, podczas gdy Sąd -wbrew wskazanym zasadom:

1) obdarzył w całości walorem wiarygodności zeznania świadka P. A. w sytuacji gdy dowód z zeznań pokrzywdzonego jest nieobiektywny i zmierzał wprost do pomówienia oskarżonego o udział w przestępstwie na jego szkodę i do uniknięcia odpowiedzialności karnej przez świadka poprzez ujawnienie popełnianych przez niego przestępstw, a nadto w sytuacji gdy zeznania pokrzywdzonego zawierały szereg nie dających się usunąć rozbieżności, co w konsekwencji deprecjonowało wiarygodność zeznań świadka i uniemożliwiło poczynienie niebudzących wątpliwości ustaleń faktycznych w sprawie;

2) nie obdarzył walorem wiarygodności jego wyjaśnień w całości, w szczególności w zakresie w jakim opisywał swoją współpracę z pokrzywdzonym P. A. i prowadzone wspólnie interesy, a także jego udział w spotkaniach z pokrzywdzonym w okresie od 26 listopada 2008 r. do 12 grudnia 2008 r. i wypowiadane w ich czasie przez niego słowa i podejmowane przez niego działania podczas gdy jego wyjaśnienia, wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego, były zgodne z ujawnionymi w sprawie dowodami, a w konsekwencji należało obdarzyć je walorem prawdziwości;

3) nie obdarzył walorem wiarygodności wyjaśnień współoskarżonych M. R., V. S.w całości oraz P. M.w części w sytuacji gdy brak było dowodów o charakterze obiektywnym podważających wiarygodność ich wyjaśnień;

4) błędnie ocenił zeznania M. W. przypisując wypowiedzi świadka potwierdzenie zeznań pokrzywdzonego i rzekomy fakt jego czynnego udziału w rzekomym straszeniu P. A. w sytuacji gdy świadek odnosił się do zasłyszanych okoliczności, jeżeli posiadł jakąkolwiek wiedzę to doszło do tego w stanie nietrzeźwości i w takim stanie rzeczy trudno przyjąć, iż zeznania takie mogły stanowić wiarygodny dowód jego udziału w popełnieniu przestępstwa na szkodę P. A.;

5) błędnie ocenił zeznania T. J. i P. J. uznając, iż potwierdziły one jedynie okoliczności dotyczące wyleasingowanie maszyn i fakt spotkania z oskarżonymi w dniu 11 grudnia 2008 r. w sytuacji gdy zeznania obu świadków potwierdziły jego wyjaśnienia i wyjaśnienia współoskarżonych opisujących działalność P. A. oraz fakt zadłużenia przez niego zakładu produkcji drzewnej i przyczyn takiego stanu rzeczy, a także wyjaśniały prawdziwe motywy działania oskarżonych, którymi kierowała chęć uratowania prowadzonej w B. produkcji drzewnej z jednoczesnym rozliczeniem zaciągniętych przez P. A. zobowiązań finansowych i popełnionych przez niego oszustw;

II.obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1) art. 170 § l pkt 3 kpk poprzez oddalenie w dniu 30 sierpnia 2012 r., wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka G. C. w sytuacji gdy przesłuchanie tego świadka, osoby blisko związanej z pokrzywdzonym, przyczyniłoby się, wbrew uznaniu Sądu, do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie oraz pozwoliłoby na weryfikację wyjaśnień oskarżonych i zeznań pokrzywdzonego;

3) art. 170 § l pkt 5 kpk poprzez oddalenie wniosków dowodowych złożonych przez niego na rozprawie jako zmierzających w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy wnioski te zostały złożone po przeprowadzeniu dowodów zawnioskowanych w akcie oskarżenia przez prokuratora, a że nastąpiło to 3 lata po rozpoczęciu procesu nie jest jego winą lecz wynikało z wyjątkowo długiego sposobu prowadzenia sprawy przez Sąd l instancji, a wnioski dowodowe zmierzały do weryfikacji zeznań P. A. i jego wyjaśnień w zakresie jego uczestnictwa w przypisanym mu przestępstwie - co w konsekwencji naruszyło jego prawo do obrony i uniemożliwiło ustalenie rzeczywistego przebiegu zdarzeń z jego udziałem;

4) art. 175 § l i § 2 kk poprzez nieuwzględnienie jego wniosków i próśb o umożliwienie złożenia mu wyjaśnień i ustosunkowania się do przeprowadzanych dowodów na rozprawach sądowych, na których występował bez udziału swojego obrońcy;

2) groził P. A. oraz członkom jego rodziny pozbawieniem życia;

4) doprowadził pokrzywdzonego do rozporządzenia mieniem w wysokości 50.000,-

zł.

Przedmiotowemu wyrokowi skazującemu zarzucił także:

IV. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec niego, wyrażającą się w wymierzeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku w sytuacji gdy okoliczności sprawy i rodzaj naruszonych dóbr prawnych oraz jego właściwości osobiste i dotychczasowa niekaralność przemawiały za orzeczeniem - w razie skazania - kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W związku z powyższym, wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi l instancji.

Na wypadek zaś nieuwzględnienia powyżej wskazanych zarzutów wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze poprzez zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonej M. B. zaskarżył w całości wyrok na korzyść oskarżonej i wniósł o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości; a następnie

2) przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi l instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. wydanie go z rażącym naruszeniem prawa, o którym jest mowa w art. 439 § l pkt l i 2 Kodeksu Postępowania Karnego albowiem na skutek złożenia przez obrońcę oskarżonego w toku postępowania przed wydaniem wyroku, w oparciu o okoliczności ujawnione w toku rozprawy, wniosku o wyłączenie Sędziego (...), który to wniosek nie został rozpoznany do chwili wydania wyroku - należy uznać, że w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona i z tego powodu Sąd był nienależycie obsadzony, gdyż wydanie wyroku nie może zostać uznane za czynność nie cierpiącą zwłoki w rozumieniu art. 42 § 3 k.p.k.;

z ostrożności procesowej:

2.obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

- art. 304 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie albowiem zachowanie oskarżonej nie wyczerpało znamion przestępstwa stypizowanego w tym przepisie, gdyż oskarżona nie zawierała z pokrzywdzonym żadnych umów, nie była stroną żadnych relacji cywilnoprawnych, nie przekazywała pokrzywdzonemu żadnych środków finansowych, jak również żadnych środków finansowych dla siebie od niego nie odbierała i nie mogła być w żaden sposób utożsamiana z działaniami swojego konkubenta V. S. skoro jak sam pokrzywdzony stwierdził nie uczestniczyła w ustaleniach, rozmowach a co najwyżej jeśli pozostawała przy stoliku przy którym rozmawiał on z współoskarżonym S. to tylko po to, żeby przysłuchiwać się ich rozmowie - co wprost wbrew stanowisku Sądu I instancji wynikało z wyjaśnień oskarżonego S., oskarżonej, zeznań pokrzywdzonego, jak również świadków w osobach P. K. i G. C.;

3. obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1) art. 405 k.p.k., art. 406 § l k.p.k. oraz art. 394 § l k.p.k. w związku z art. 117 § 2 k.p.k. poprzez przeprowadzenie w dniu 30 sierpnia 2012 r. czynności procesowych w postaci przesłuchania świadków, rozpoznania wniosków dowodowych, ujawnienia bez odczytania szeregu dowodów wskazanych w treści protokołu, odebrania od stron stanowisk co do uzupełnienia przewodu sądowego oraz odebrania od stron głosów końcowych, w sytuacji gdy obrońca oskarżonej w jego osobie nie stawił się na rozprawie a w aktach sprawy brak jest potwierdzenia, że o terminie tym został powiadomiony a tym samym doszło do uniemożliwienia mu złożenia sprzeciwu co do ujawnienia dowodów bez odczytania, wniosku o uzupełnienie postępowania dowodowego oraz wygłoszenia końcowej mowy obrończej;

2) art. 170 § l pkt 3 k.p.k. w związku z art. 74 § k.p.k. i art. 6 k.p.k., poprzez oddalenie w dniu 30 sierpnia 2012 r. wniosku o przesłuchanie świadka G. C., w sytuacji gdy przesłuchanie tego świadka, jako jedynej która pośredniczyła w kontaktach pokrzywdzonego z oskarżonym S. i ich spotkaniach, w celu uzyskania dla pokrzywdzonego od ww. oskarżonego wsparcia finansowego w kwocie 80 tyś. zł i z tego względu mogła w sposób jednoznaczny opisać przebieg, treść rozmów oraz wskazać jakie osoby brały w nich udział i się umawiały, który to dowód miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii udziału oskarżonej w udzieleniu pokrzywdzonemu wsparcia finansowego przez oskarżonego S., jej udziału w negocjowaniu warunków finansowych współpracy - co w ocenie obrony było istotne z punktu widzenia dokonywania ustaleń co do ewentualnego popełnienia przestępstwa z art. 304 k.k;

3) art. 393 a k.p.k. w związku z art. 147 § 3 k.p.k. i art. 391 § l k.p.k. poprzez nie przeprowadzenie na rozprawie dowodu z odtworzenia zapisów video czynności przesłuchania świadka P. A., które miało miejsce w postępowaniu przygotowawczym w Prokuraturze Okręgowej w Lublinie albowiem Sąd w uzasadnieniu wyroku zasygnalizował szereg sprzeczności i wiele nielogicznych stwierdzeń, nie wskazując ich jednak, w zeznaniach pokrzywdzonego a ten przesłuchiwany na rozprawie oświadczał, że niektórych okoliczności nie pamięta i w sposób ogólny odwoływał się do przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym wskazując „że tam wszystko jest" co niewątpliwie przyczyniłoby się do właściwej oceny jego zeznań oraz źródeł nieścisłości, braku logiki i spójności w jego zeznaniach;

4) art. 424 § l k.p.k. albowiem uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zwiera wskazania dlaczego Sąd oparł się na wyjaśnieniach pokrzywdzonego nie popartych innymi dowodowymi co do okoliczności ewentualnego udziału oskarżonej w popełnieniu przestępstwa z art. 304 k.k., które Sąd z jednej strony „co do zasady" uznał za konsekwentne i wewnętrznie spójne (karta 18 uzasadnienia) a z drugiej strony wskazał, że pojawiają się w nich „dość znaczące rozbieżności, których Sąd ani nie wymienia ani nie stara się usprawiedliwić, usunąć a jednocześnie nie wyjaśnił dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, współoskarżonego S. wskazującego na to, że nie brała ona udziału w żadnych ustaleniach a pieniądze przekazane P. A. w żadnej części nie pochodziły od niej, w sytuacji gdy wyjaśnienia te sąd uznał za wewnętrznie spójne, zgodne ze sobą i konsekwentne a ww. oskarżeni z uwagi na stosowany przez dwa lata areszt tymczasowy w stosunku do V. S. nie mieli ze sobą kontaktu a zatem nie mieli możliwości ustalenia wspólnej wersji wydarzeń. Sąd ponadto uznał, że wyjaśnienia te nie korelują z innymi dowodami w sprawie nie wskazując jednak jakie to są dowody i w jaki sposób dowody te i wyjaśnienia oskarżonych pozostają w sprzeczności;

5) art. 9 ust. l k.p.k. w związku z art. 167 § l k.p.k. polegający na nie przeprowadzeniu z urzędu dowodu z przesłuchania świadka K. S. (2) na okoliczność rozliczeń finansowych pokrzywdzonego i oskarżonego S. oraz ewentualnego udziału czy też braku udziału w tych rozliczeniach M. B. albowiem na udział tej osoby pokrzywdzony się powoływał a opis wzajemnych relacji pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżoną jest w tym zakresie sprzeczny;

4.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, będący skutkiem naruszeń wskazanych przepisów postępowania karnego i zasady swobodnej oceny dowodów, polegający na mylnym przyjęciu, że oskarżona wykorzystała przymusowe położenie pokrzywdzonego i w związku z tym nałożyła na niego wspólnie i w porozumieniu w V. S. obowiązek świadczenia niewspółmiernego do świadczenia wzajemnego, w sytuacji gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy wskazywał na to, że oskarżona bywała na spotkaniach pokrzywdzonego z V. S. ale nie brała udziału w żadnych ustaleniach i rozmowach dotyczących wspólnych interesów, określając że oskarżona działała w okresie listopad 2006 r. do styczeń 2007 r. natomiast pokrzywdzony miał jej zapłacić w przeciągu 16 miesięcy kwotę 224.000,00 zł co prowadzić musiało do uznania wewnętrznej sprzeczności poczynionych ustaleń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje oskarżonych M. R., S. A.oraz oskarżonego V. S.i jego obrońcy, obrońcy oskarżonej M. B.i obrońcy P. M.jako zasadne zasługują na uwzględnienie, skutkując koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy oskarżonych do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Tym samym apelacja prokuratora stała się bezprzedmiotowa, w zakresie kar orzeczonych za czyn z pkt I aktu oskarżenia.

Odnosząc się do apelacji oskarżonych i ich obrońców, w pierwszej kolejności podkreślić należy, że chybiony jest zarzut zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § l pkt l i 2 k.p.k. podniesiony przez obrońcę oskarżonych V. S.i M. B., której zaistnienie skarżący wywodzi z braku rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziego. Jak wynika z akt sprawy wniosek o wyłączenie sędziego wpłynął do sekretariatu II Wydziału Karnego w Radzyniu Podlaskim 6 września 2012r. o godz. 15.21 (k 8341), a zatem już po ogłoszeniu wyroku, o czym świadczy treść protokołu z odnotowaną godziną zakończenia tj. 15.20 (k 8333).

Chybione są także zarzuty dotyczące obrazy przepisów postępowania w zakresie oddalenia wniosków dowodowych (S. A., M. R.) oraz nieprzeprowadzenia na rozprawie dowodu z odtworzenia zapisów video czynności przesłuchania świadka P. A. (obrońca M. B. i V. S.). Wydane przez Sąd Rejonowy postanowienia oddalające wnioski dowodowe nie budzą wątpliwości co do ich zasadności, a podana motywacja zasługuje na uwzględnienie (k 8313v, 7942)

Nie można także zgodzić się z trafnością zarzutu oskarżonego S. A., w którym podnosi, że nie zostały uwzględnienie jego wnioski i prośby o umożliwienie złożenia wyjaśnień, skoro z akt sprawy wynika, iż bez żadnych przeszkód składał dodatkowe wyjaśnienia (k 5434,5813,5820).

Jakkolwiek słusznie podnosi obrońca P. M., że nie został wobec niego zachowany 7 dniowy termin, o którym mowa w art. 353 § l k.p.k., a Sąd Rejonowy nie uwzględnił złożonego wniosku o odroczenie terminu rozprawy, to jednak podkreślić należy, że w dniu 2 kwietnia 201 Ir. nie przeprowadzono żadnych czynności dowodowych, a rozprawa uległa odroczeniu z innych przyczyn (k 8161-8162).

Niemniej jednak analiza akt sprawy oraz treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku w zestawieniu z zarzutami podniesionymi w apelacjach oskarżonych M. R., S. A.oraz oskarżonego V. S.i jego obrońcy, obrońcy oskarżonej M. B.i obrońcy P. M.prowadzić muszą do stwierdzenia, iż Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego mogącej mieć wpływ na treść wydanego wyroku, co tym samym obligowało Sąd Odwoławczy do wydania orzeczenia kasatoryjnego.

Przede wszystkim trafny jest zarzut obrazy art. 170 § l pkt 3 k.p.k. podniesiony przez skarżących (z wyjątkiem obrońcy P. M.). Sąd Rejonowy na podstawie powołanego przepisu postanowił pominąć dowód z zeznań świadka G. C.z uwagi na to, że dowód ten jest nieprzydatny do stwierdzenia okoliczności będących przedmiotem zarzutów aktu oskarżenia. G. C.został wskazany w akcie oskarżenia jako świadek, którego wezwania na rozprawę i bezpośredniego przesłuchania domaga się oskarżyciel. Sąd Rejonowy wzywał świadka, wysyłając wezwania na adres znajdujący się w aktach sprawy (wezwanie odebrała żona na dwa terminy k 8240, 8264, a na kolejny termin matka k. 8279, podjął również nieskuteczną próbę doprowadzenia świadka (k 8280).

Na rozprawę w dniu 30 sierpnia 2012r. świadek G. C. nie stawił się mimo osobiście odebranego wezwania, nie usprawiedliwiając swojego niestawiennictwa (k 8297). W zaistniałej sytuacji prokurator wniósł o ponowne wezwanie świadka za pośrednictwem policji ewentualnie o zastosowanie jego aresztowania. Oskarżeni przyłączyli się do wniosku prokuratora, co uprawnia do stwierdzenia, że przesłuchanie świadka na rozprawie i umożliwienie zadania pytań miało istotne znaczenie również dla obrony oskarżonych, stąd nie sposób nie podzielić stanowiska apelujących, że bezpodstawna decyzja Sądu Rejonowego o pominięciu dowodu z zeznań G. C. mogła mieć wpływ na treść orzeczenia.

Wobec tego, że skarżący upatrują obrazy przepisów prawa procesowego w naruszeniu art. 4 k.p.k. , art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k i art. 424 § l k.p.k. przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i odmówienie wiary innym pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy:

1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.);

2. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.);

3. jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § l pkt. l k.p.k. ) / por. OSNKW 1991, z. 7-9, póz. 41 /.

Stosownie zaś do uregulowania zawartego w art. 4 kpk ocena prawidłowości ustaleń faktycznych Sądu wyrokującego w pierwszej instancji uzależniona jest od rozważenia przez ten Sąd całokształtu okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Ponadto w treści tego artykułu zawarty jest postulat, by ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie, co osiągalne jest tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania Sądu jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału stanie się przedmiotem rozważań Sądu zgodnie z art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k..

Uzasadnienie wyroku skazującego powinno zawierać dokładne ustalenie podstawy faktycznej orzeczenia, a więc przedstawiać najistotniejsze fakty i okoliczności przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania oraz mające znaczenie dla właściwej oceny tego zdarzenia okoliczności wcześniejsze i późniejsze. W uzasadnieniu wyroku winny znaleźć się wszystkie motywy, jakimi kierował się sąd wydając wyrok. Niezbędne jest podanie w sposób uporządkowany, co sąd uznał za udowodnione, jak ocenił poszczególne dowody i dlaczego oparł się na jednych dowodach, odrzucając inne. Zgodnie z art. 424 k.p.k. obowiązkiem sądu jest przedstawienie całego toku rozumowania, które doprowadzą go do wyprowadzenia określonych wniosków (wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 2007.11.30; syn. akt II AKa 103/07; KZS 2008/4/10).

Analiza akt sprawy oraz lektura uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia prowadzi do stwierdzenia, że Sąd Rejonowy nie sprostał powyższym wymaganiom. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd I instancji nie odniósł się do obszernych (z wyjątkiem M. B.) i wielowątkowych wyjaśnień oskarżonych, zgodnie i konsekwentnie opisywanego przez nich przebiegu wydarzeń i podawanych motywów działania w powiązaniu ze zgromadzonym materiałem dowodowym, ograniczając się do stwierdzenia, że nie zasługują one na obdarzenie walorem wiarygodności ze względu na to, że pozostają w sprzeczności z dowodami uznanymi przez Sąd za wiarygodne.

Jednocześnie nie można odmówić racji skarżącym (S. A., V. S., M. R.), którzy podnoszą, że Sąd Rejonowy dokonał pobieżnej analizy i oceny zeznań świadków T. J.i P. J., wybiórczo traktując ich treść poprzez nieuwzględnienie okoliczności korzystnych dla oskarżonych, a podważających zeznania. P. A.. Wspomnieć chociażby należy o opisywanej przez T. J.(k 1389-139 lv, 8287v- 8288) i P. J.(k 2305-2308, 8305v-8307) współpracy z P. A., a przede wszystkim o spotkaniu w dniu 11 grudnia 2008r. i przekazywaniu przez V. S.informacji o zadłużeniu tartaku i doprowadzeniu go do ruiny przez P. A., co miało być powodem przejęcia tartaku.

Słusznie także podnosi M. R., że Sąd Rejonowy wybiórczo i lakonicznie odnosi się do zeznań K. S. (1), A. N. i A. S., bez powiązania tych dowodów z treścią wyjaśnień oskarżonych.

Brak było podstaw do przyjęcia, że obrońca oskarżonych V. S. i M. B. nie został prawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy wyznaczonym na dzień 30 sierpnia 2012r., skoro w aktach sprawy znajduje się zwrotka potwierdzająca zawiadomienie o terminach rozpraw wyznaczonych na 21.06. 2012r. oraz 16 i 30 sierpnia 2012r.(k 8237- odbiór pokwitowała sekretarka E. O., zwrotka zawierająca analogiczne informacje skierowane do obrońcy S. A. adw. A. D. znajduje się na k 8238). Jednak nie ulega wątpliwości, że przeprowadzenie końcowych czynności dowodowych i zamknięcie przewodu sądowego w dniu 30 sierpnia 2012r., w sytuacji gdy obrońca wyraźnie wskazywał, iż oskarżeni wymagają od niego osobistego udziału w rozprawie, pozbawiło obrońcę możliwości zajęcia stanowiska co do ewentualnego uzupełnienia przewodu sądowego oraz wygłoszenia mowy końcowej w ramach głosów stron. Jest to tym bardziej rażące, gdy się zważy, iż Sąd Rejonowy, wbrew stanowisku obrońcy i oskarżonych pod nieobecność obrońcy, przesłuchał świadków K. P. i E. S. w dniu 10 maja 2012r. (k 8199-8200, 8201), a P. K. w dniu 21 czerwca 2012r. (k 8227-8229, 82438247). Powyższe uchybienia Sąd Rejonowy mógł usunąć wznawiając przewód sądowy, o co wnosił obrońca oskarżonych (k 8323-8329). Nadto zgłoszenie w powyższym piśmie wniosków dowodowych obligowało Sąd Rejonowy do ich rozpoznania.

Już powyższe uchybienia Sądu Rejonowego uprawniają do stwierdzenia, że wyrok wydany w sprawie niniejszej nie został oparty na całości materiału dowodowego przy uwzględnieniu wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonych, co sprawia, że poczynione ustalenia faktyczne nie mogą być zaakceptowane, a wydany wyrok ostać się nie może.

Tym samym konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku odnośnie oskarżonych i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Nadmienić jedynie wypada, że z uwagi na łączność czynów zarzuconych P. M.i ewentualną podstawę do orzeczenia kary łącznej (oczywiście w przypadku udowodnienia oskarżonemu winy w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia), zasadnym było uchylenie zaskarżonego wyroku w całości. Wobec powyższego rozpoznanie pozostałych uchybień stało się bezprzedmiotowe, a przy oczywistej zasadności zarzutu obrazy art. 91 § l k.k. podniesionego przez prokuratora, w zakresie rażącej niewspółmierności kary przedwczesne, co z uwagi na treść art. 436 kpk zwalnia Sąd Okręgowy z obowiązku szczegółowego odnoszenia się do nich. Nadmienić jedynie wypada, że zarzuty podniesione w apelacji prokuratora nie dotyczą kary grzywny orzeczonej wobec P. M.w pkt XVI wyroku za czyn z pkt XV, przy czym Sąd Rejonowy w wyroku wymierzył grzywnę w liczbie 120 stawek dziennych, wpisując w nawiasie dwieście dwadzieścia, natomiast z uzasadnienia wynika, iż zasadnym było wymierzenie kary grzywny w licznie 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych. Nadto orzekając bezwzględną karę pozbawienia wolności wobec S. A., Sąd I instancji zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet kary grzywny, zamiast na poczet kary pozbawienia wolności, która podlegałaby wykonaniu.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym do prawidłowego orzekania, eliminując stwierdzone uchybienia. Przesłucha oskarżonych, o ile nie skorzystają oni z przysługującego prawa do odmowy złożenia wyjaśnień i udzielenia odpowiedzi na zadane pytania, prawidłowo stosując art. 389 kpk.

Przesłucha pokrzywdzonego P. A., dążąc do możliwie precyzyjnego i chronologicznego odtworzenia przebiegu tych wydarzeń, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Przesłucha świadków T. A., K. P., E. S., P. K.. W zakresie zeznań pozostałych świadków może poprzestać na ich ujawnieniu zgodnie z art. 442 § 2 k.p.k.

Przeprowadzi dowody nieosobowe, zgodnie z przepisami kpk i ewentualnie inne dowody z urzędu lub na wniosek stron, których potrzeba wyłoni się w toku postępowania.

Zgromadzony materiał dowodowy podda wnikliwej analizie. Oceny wszystkich dowodów dokona zgodnie z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w granicach określonych w art. 7 k.p.k. oraz respektując zasady wynikające z art. 4 k.p.k. Na tej podstawie ustali stan faktyczny, który podda właściwej ocenie prawnej. W razie potrzeby Sąd Rejonowy swoje stanowisko uzasadni, zgodnie z wymogami art. 424 § l k.p.k.

XI Ka 86/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE