Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2016 roku w S.

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko B. C.

o naruszenie posiadania

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin P. i Zachód w S. z dnia 16 września 2015 roku, sygn. akt III C 1386/14

oddala apelację

SSO Tomasz Sobieraj SSO Tomasz Szaj SSO Mariola Wojtkiewicz

Sygn. akt II Ca 519/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 września 2015 roku (sygn. III C 1386/14) wydanym w sprawie z powództwa M. K. przeciwko B. C. o naruszenie posiadania Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie:

1.  nakazał pozwanemu B. C. przywrócenie powódce M. K. posiadania lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w S. poprzez wydanie powódce kluczy do drzwi wejściowych tego lokalu;

2.  zakazał pozwanemu dalszych naruszeń posiadania przez powódkę lokalu mieszkalnego opisanego w punkcie I, a w szczególności poprzez wymianę zamków do drzwi wejściowych lokalu;

3.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie

Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

W dniu 14 maja 2012 roku strony zawarły umowę najmu lokalu mieszkalnego stanowiącego cześć domu położonego przy ul. (...) w S. o powierzchni ok. 90 m ² na czas nieoznaczony. M. K. jako wynajmująca zobowiązana była do uiszczania opłaty za najem w wysokości 700 złotych miesięcznie oraz do pokrywania opłat z tytułu energii elektrycznej, wody i ścieków na podstawie wskazań licznika i faktur. Każda ze stron uprawniona była do wypowiedzenia umowy w zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Po dacie wygaśnięcia umowy, jeśli najemca nie opuścił mieszkania, wynajmujący był uprawniony do naliczenia dodatkowego czynszu w wysokości 300 % czynszu obowiązującego przed wygaśnięciem umowy.

Pismem z dnia 19 sierpnia 2014 roku pozwany powołując się na art. 685 k.c. wypowiedział powódce łączącą strony umowę najmu ze skutkiem na dzień 30 sierpnia 2014 roku. W piśmie wskazano, że mimo kilkakrotnego wezwania powódki do usunięcia szkód powstałych w lokalu w czerwcu 2013roku oraz wezwań powódki do uregulowania rachunków za media, zobowiązania powódki w tym zakresie nie zostały wykonane. Powódka zanegowała zasadność wypowiedzenia umowy najmu w trybie natychmiastowym oraz poinformowała pozwanego, że wobec pozbawienia jej możliwości dostępu do lokalu wystąpi z powództwem o przywrócenie naruszonego posiadania.

Powódka nie posiada prawa do innego lokalu mieszkalnego. Zamieszkuje u znajomych. Pozwany w lokalu zajmowanym przez powódkę prowadzi prace remontowe. Planuje, że w lokalu zamieszka jego 21-letni syn, który aktualnie zamieszkuje z pozwanym.

W oparciu o powyższe Sąd Rejonowy uznał powództwo co do zasady za uzasadnione i wskazał, że jego podstawą są przepisy art. 344 § 1 k.c. art. art. 336 k.c. i art. 342 k.c. Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej regulacje prawne, Sąd Rejonowy uznał, że w niniejszej sprawie do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia należało wyłącznie to, czy powódce przysługiwało posiadanie lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w S., którego spór dotyczył oraz czy powódka została pozbawiona posiadania tego lokalu na skutek działań pozwanego.

Sąd Rejonowy uznał te okoliczności za bezsporne. Pozwany wprost bowiem potwierdził, że w dniu 17 września 2014 roku, tak jak to podnosiła powódka w pozwie, pod jej nieobecność wymienił zamki w drzwiach wejściowych do lokalu oraz wywiózł z lokalu jej rzeczy składując je w magazynie, czym uniemożliwił powódce dostęp do lokalu i korzystanie z niego w celu zaspokajania jej potrzeb mieszkaniowych. Pomiędzy stronami nie było sporu do tego, co było przedmiotem posiadania powódki w dniu 17 września 2014 roku. W tym zakresie strony nie zgłaszały żadnych przeciwstawnych twierdzeń. Poza sporem było również to, że powódka zajmowała lokal na podstawie łączącej ją z pozwanym umowy najmu z dnia 14 maja 2012roku oraz że pozwany złożył oświadczenie o wypowiedzeniu tej umowy ze skutkiem na dzień 30 sierpnia 2014 roku oraz wezwał powódkę do wydania lokalu do dnia 15 września 2014roku Powódka nie negowała także tego, że między stronami w okresie zajmowania przez nią lokalu dochodziło do sporów na tle rozliczeń finansowych związanych z użytkowaniem tego lokalu oraz z żądaniem pozwanego usunięcia szkód w lokalu, które spowodowała powódka lub osoby z nią zamieszkujące, oraz że spór ten stanowił bezpośrednią przyczynę wypowiedzenia umowy najmu.

Sąd Rejonowy uznał ustalił stan faktyczny stanowiący podstawę rozstrzygnięcia w oparciu o okoliczności przedstawione przez powódkę oraz uwzględniając większość okoliczności, istotnych dla rozstrzygnięcia, wskazanych przez pozwanego, odzwierciedlonych w umowie najmu, protokole z dnia 17 września 2014 roku oraz korespondencji stron, uznając je za niesporne lub przyznane. Sąd Rejonowy uznał w tym zakresie posiłkował się dokumentami dołączonymi do odpowiedzi na pozew, albowiem w świetle stanowiska powódki, która co do zasady nie zanegowała okoliczności podnoszonych przez pozwanego, w szczególności tego, że pozwany złożył jej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu, fakty te nie budziły wątpliwości co do ich prawdziwości.

Sąd Rejonowy uznał jednak, że poza zakresem niniejszego postępowania było badanie, czy oświadczenie pozwanego o wypowiedzeniu umowy najmu wywołało skutek w postaci ustania stosunku najmu, jak również to, czy i w jakim zakresie roszczenia majątkowe stron względem siebie były uzasadnione. Sąd Rejonowy uznał nie weryfikował również tego, w jakim zakresie istnieje obowiązek powódki w zakresie W świetle art. 217 k.p.c. przedmiotem dowodu są bowiem wyłącznie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia. Jak wyżej wskazano, w niniejszej sprawie do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia należało wyłącznie to, czy powódka była posiadaczem lokalu przy ul. (...) w S. oraz czy posiadania tego została samowolnie przez pozwanego pozbawiona. Dodatkowo ustawodawca w art. 478 k.p.c. ograniczył zakres postępowania w sprawach o naruszenie posiadania zaznaczając, że sąd w tym postępowaniu bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia.

Sąd Rejonowy uznał, że żądanie przywrócenia posiadania powódce lokalu przy ul. (...) w S., który zajmowała do dnia 17 września 2014 roku, jako uzasadnione podlegało uwzględnieniu na podstawie art. 344 § 1 k.c. Ponieważ powódka nie ma dostępu do tego lokalu wobec tego, że pozwany wymienił zamki w drzwiach, wystarczające do przywrócenia jej posiadania było nałożenie na pozwanego obowiązku wydania powódce kluczy do drzwi wejściowych do tego lokalu.

W odniesieniu do żądania zakazania pozwanemu dalszych naruszeń, Sąd Rejonowy uznał je co do zasady za usprawiedliwione. Biorąc pod uwagę postawę pozwanego, który uznał za stosowne samowolne usunięcie powódki z lokalu oraz oponował przeciwko zgłoszonemu żądaniu akcentując fakt, że powódka nie dysponuje prawem do lokalu, zdaniem Sądu Rejonowego zachodzi obawa, że pozwany może w przyszłości ponowić próby pozbawienia powódki posiadania lokalu, w szczególności poprzez ponowną wymianę zamków do drzwi wejściowych.

W odniesieniu do żądania pozwanego oddalenia powództwa Sąd Rejonowy uznał, że przytoczone powyżej okoliczności i argumenty prawne nie dawały podstaw do jego uwzględnienia. Argumentacja, jaką przywołał pozwany dla uzasadnienia swojego stanowiska w sprawie nie wpisywała się w żaden sposób w okoliczności mogące decydować o powstaniu roszczenia powódki lub o jego zniwelowaniu. Pozwany akcentował bowiem okoliczność, iż powódka nie posiada prawa do lokalu, a umowa najmu została jej skutecznie wypowiedziana. Zarzut ten w sposób stanowczy podniósł na rozprawie. Natomiast, jak Sąd Rejonowy uznał Sąd wyżej wyjaśnił, w niniejszym postępowaniu wykluczone było badanie, czy powódce przysługuje skuteczne wobec pozwanego prawo do przedmiotu objętego sporem. Ustawodawca w sposób wyraźny zakazał samowolne pozbawienie posiadania ( art. 342 k.c.). Konkludując Sąd stwierdza, iż nawet przy założeniu, że pozwanemu przysługiwało i przysługuje skuteczne wobec powódki prawo do lokalu, okoliczność ta nie może stanowić podstawy oddalenia powództwa w sprawie o przywrócenie posiadania.

Sąd miał na uwadze, że stanowisko pozwanego można rozpatrywać przez pryzmat art. 5 k.c., uznał jednakże, że przywoływane przez pozwanego okoliczności nie uzasadniają oddalenia powództwa na podstawie tego przepisu.

Powódka zgłosiła żądanie przywrócenia posiadania w celu uzyskania zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych, więc zgodnie ze sposobem, w jaki posiadanie lokalu miało być przez nią wykorzystywane. Natomiast aby uznać, że jej żądanie przywrócenia posiadania narusza zasady współżycia społecznego niezbędne byłoby wystąpienie okoliczności, w świetle których stan zgodny z roszczeniem powódki godziłby w konkretną, zindywidualizowaną regułę obowiązującą w naszym społeczeństwie. Wystąpienie roszczeń odszkodowawczych po stronie właściciela lokalu oraz zadłużenia posiadacza wobec właściciela uzasadnia zgłoszenie tych roszczeń i ich dochodzenie na drodze postępowania cywilnego, nie jest natomiast sytuacją wyjątkową, odosobnioną na gruncie tego rodzaju stosunków prawnych, która usprawiedliwia podjęcie przez właściciela faktycznych działań pozbawiających posiadacza posiadania lokalu. Choć niewątpliwie sytuacja związana z brakiem naprawy przez powódkę szkód związanych z korzystaniem z lokalu nie była dla pozwanego i jego rodziny komfortowa, spór między nim a lokatorką wydłużał się, a sposób korzystania przez nią z lokalu rodził zastrzeżenia, to jednak pozwany nie wskazał na takie okoliczności, które czyniłyby niezbędnym podjęcie natychmiastowego samowolnego działania z pominięciem ustawowych procedur przewidzianych dla takiej sytuacji. Mając powyższe na względzie, Sąd Rejonowy uznał uwzględniając szczególny charakter roszczenia zgłoszonego przez powódkę i przyznaną mu przez ustawodawcę szeroką ochronę, stwierdził, że okoliczności przedstawione przez pozwanego w odpowiedzi na pozew oraz podtrzymane na rozprawie – nawet przy założeniu, że były zgodne z prawdą - nie mogły uzasadniać oddalenia powództwa na podstawie wyjątkowego uregulowania zawartego w art. 5 k.c. W tej sytuacji wykazywanie przez pozwanego swoich twierdzeń było zbędne, a prowadzenie postępowania dowodowego w tym zakresie doprowadziłoby tylko do przewlekłości postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, który zaskarżył go w części, tj. w zakresie punktów I i II.

Pozwany zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 5 k.c. i art. 344 k.c. poprzez niewłaściwe ich użycie w niniejszej sprawie, co przejawiało się przyjęciem przez sąd pierwszej instancji że zgłoszone przez powódkę żądanie naruszonego posiadania nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, co w konsekwencji spowodowało częściowe uwzględnienie powództwa, gdy tymczasem działanie powódki zmierzające do przywrócenia posiadania stanowi niewątpliwie nadużycie prawa albowiem zmierza wyłącznie do eskalacji konfliktu między stronami a także do pogorszenia stanu nieruchomości stanowiącej własność powoda, zwłaszcza w świetle wcześniejszej jej dewastacji przez pozwaną,

- naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 5 k.c. poprzez niezastosowanie tego przepisu w realiach niniejszej sprawy w odniesieniu do osoby i sytuacji pozwanego, co przejawiało się przyjęciem przez sąd pierwszej instancji, że działanie pozwanego stanowi nadużycie prawa podmiotowego, gdy tymczasem jego działanie zmierzało do ochrony jego uzasadnionego interesu, jakim jest prawo własności, albowiem powódka dokonywała wielokrotnie dewastacji nieruchomości pozwanego, nie uiszczała opłat za jej używanie (w tym czynszu najmu), wprowadzała w posiadanie osoby trzecie, zaś dalsze używanie nieruchomości przez powódkę spowoduje dalsze szkody w majątku (własności) pozwanego,

- naruszenie prawa materialnego, a to art. 21 Konstytucji RP jako aktu nadrzędnego poprzez jego niezastosowanie, gdy tymczasem Konstytucja jest aktem najwyższym w Polsce i w pierwszej kolejności powinna mieć zastosowanie,

- naruszenie prawa materialnego, a to art. 64 Konstytucji RP jako aktu nadrzędnego poprzez jego niezastosowanie, gdy tymczasem Konstytucja jest aktem najwyższym w Polsce i w pierwszej kolejności powinna mieć zastosowanie,

- naruszenie przepisów postępowania, a to art. 224 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. polegające na oddaleniu wniosków dowodowych zgłoszonych przez pozwanego w odpowiedzi na pozew o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków M. A., A. D., Z. K., D. C. i K. W. oraz funkcjonariusza policji Komisariatu Policji S. - D. na okoliczność zniszczeń jakie dokonała powódka w wynajmowanym lokalu, wielokrotnych interwencji policji z powodu zachowania powódki, a także wielokrotnego zakłócania ciszy nocnej przez powódkę, które to wnioski zmierzały do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy w postaci nadużycia przez powódkę swojego prawa i mogłyby prowadzić do oddalenia powództwa, gdy tymczasem sąd uwzględniając powództwo i powołując się jednocześnie na art. 5 k.c. względem powódki nie przeprowadził w toku procesu postępowania dowodowego w celu wyjaśnienia okoliczności mających istotne znaczenie dla zastosowania art. 5 k.c. i orzekł na podstawie niepełnego materiału dowodowego,

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wskutek naruszenia art. 233 § 1 k,p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, co wyraża się w przyjęciu przez sąd pierwszej instancji, iż strony zawarły umowę najmu lokalu mieszkalnego o powierzchni około 90 m ², co powoduje iż sąd nakazał pozwanemu w wyroku wydanie powódce kluczy do lokalu (o powierzchni 90 m ²) nie wskazując przy tym, której części powódka może używać, gdy tymczasem zgodnie z zawartą umową powódka wynajęła od pozwanego część domu mieszkalnego o powierzchni około 90 m ², co oznacza, iż cały dom położony w S. przy ul. (...) ma powierzchnię 90 m ², zaś powódka wynajęła od pozwanego powierzchnię około 55 m ², co sama powódka potwierdza m.in. w swoim piśmie kierowanym do pozwanego z dnia 19 sierpnia 2014 roku (pismo to znajduje się w aktach sprawy stanowi załącznik do odpowiedzi na pozew).

Mając na uwadze powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonej części wyroku w punkcie I i II poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ustalenia i ocena stanu faktycznego zawarta w zaskarżonym orzeczeniu, obejmująca dokonaną przez sąd pierwszej instancji wykładnię zastosowanych przepisów prawa okazała się właściwa i nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Sąd odwoławczy w pełni akceptuje stanowisko Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne, czyniąc je jednocześnie integralną częścią poniższych rozważań.

Żądanie pozwu skonstruowane zostało w oparciu o normę art. 344 § 1 k.c. Przepis ten stanowi, że przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem.

Cechą charakterystyczną roszczenia posesoryjnego, wyrażającego się skierowanym do naruszyciela żądaniem przywrócenia stanu poprzedniego, przez wydanie rzeczy jest naruszenie posiadania, a więc takie zachowanie określonej osoby, którego skutkiem jest wkroczenie w sferę władztwa posiadacza. O naruszeniu posiadania można mówić jedynie wtedy, gdy jest ono wyrazem działań człowieka i obejmuje takie akty, które już nastąpiły. Sądowa ochrona przysługuje posiadaczowi, gdy naruszenie jego posiadania było samowolne. Naruszenie posiadania może przybrać dwojaką postać: bądź pozbawienia posiadania (wyzucia z posiadania), bądź też zakłócenia posiadania. Przez pozbawienie posiadania należy rozumieć takie działanie, którego skutkiem jest utrata przez posiadacza władztwa nad rzeczą. Natomiast przez zakłócenie posiadania rozumie się wtargnięcie w sferę władztwa posiadacza, które jednak go tego władztwa nad rzeczą nie pozbawia, na przykład przejeżdżanie przez cudzą nieruchomość [vide w szczególności J. I. (w:) Komentarz, t. I, 1972, s. 791; A. K. (w:) (...) prawa cywilnego, t. II, 1977, s. 876; E. G., Komentarz, 2001, s. 807]

W niniejszej nie było przedmiotem sporu, że pozwany pozbawił powódkę władztwa nad rzeczą przez wymianę zamka w drzwiach wejściowych do mieszkania. Podkreślić zaś należy, że ostatecznie doprecyzowane żądanie powódki dotyczyło wydania kluczy do lokalu, nie zaś wprost przywrócenia posiadania określonej części tego lokalu.

Odnosząc powyższe do zarzutów apelującego jakoby Sąd niewłaściwie ustalił co do jakiej części lokalu należy przywrócić posiadanie powódki to należy stwierdzić, że zarzut ten nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia. Przedmiotem żądania było bowiem nie przywrócenie określonej części lokalu, ale wydanie kluczy do lokalu, co umożliwi powódce wejście do mieszkania i tym samym przywrócenie posiadania utraconej części lokalu. Powódka żądała tylko wydania kluczy, zatem nie było potrzeby określania, z jakiej powierzchni może korzystać, albowiem to wynikało z wcześniejszych ustaleń pomiędzy stronami. W tym zakresie rozstrzygnięcie jest jednoznaczne i precyzyjne, a zatem nie wymaga uzupełnienia.

Zupełnie chybione są zarzuty naruszenia prawa procesowego w postaci art. 224 k.p.c. i art. 227 k.p.c. Sąd Rejonowy w sposób obszerny wskazał, że przesłuchiwanie świadków na okoliczność zachowania powódki i dokonania przez nią zniszczeń w lokalu nie miało istotnego wpływu na treść ostatecznego rozstrzygnięcia, wobec konieczności ustalenia ostatniego spokojnego stanu posiadania.

Natomiast co do podniesionych przez apelującego zarzutów naruszenia art. 5 k.c. Sąd Okręgowy w pełni podzielił ocenę Sądu Rejonowego, że w przedmiotowej sprawie uwzględnieniu żądania powódki nie sprzeciwiała się klauzula generalna słuszności wyrażona w art. 5 k.c. Zgodnie z treścią normy zawartej w tym przepisie. nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechania uprawnionego nie jest uważane za wykonywania prawa i nie korzysta z ochrony.

Faktem jest, że pomimo szerokiego zakresu ochrony posiadania, brak jest podstaw do wyłączenia zastosowania normy prawnej, zawartej w art. 5 k.c., w odniesieniu do ochrony posesoryjnej, gdzie przedmiotem ochrony jest posiadanie, jako stan faktyczny, wywołujący określone skutki prawne. W tym przedmiocie w pełni przekonywająco wypowiedział się Sąd Najwyższy w przywołanym przez Sąd Rejonowy postanowieniu z dnia 6 maja 1974 roku (III CRN 81/74). Zważenia tu dodatkowo wymaga, że odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawie art. 5 k.c., z uwagi na jego wyjątkowy charakter musi być uzasadniona istnieniem okoliczności rażących i nieakceptowanych w świetle powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości [vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 października 2013 roku, I ACa 539/13].

Nie sposób uznać, aby wystąpienie przez powódkę o przywrócenie posiadania poprzez wydanie kluczy do mieszkania, w sytuacji gdy na skutek aktywnego działania pozwanego, który wymienił zamki stanowiło nadużycie prawa. Oceny tej okoliczności nie mogłyby zmienić dowody ze świadków przesłuchiwanych na okoliczność konfliktu pomiędzy powódką, a pozwanym. Pozwany nie wykazał reguły powszechnie akceptowanej społecznie, która pozwalałaby uznać prawo posiadacza do wystąpienia o przywrócenie posiadania lokalu, który wykorzystywała na cele mieszkalne, za nadużycie prawa. Apelujący powołuje się na regułę tzw. „czystych rąk” w myśl której osoba która narusza normy społeczne nie może korzystać z ochrony przewidzianej w art. 5 k.c. Sąd Okręgowy wskazuje jednak, że w przedmiotowej sprawie nie może być mowy o tym, aby zachowania powódki polegające na zwłoce z płaceniem czynszu, czy korzystanie z lokalu w sposób nieodpowiadający właścicielowi miały charakter na tyle rażący, ażeby pozbawiało jej to ochrony z art. 5 k.c. i legitymizowało właściciela do autonomicznego podjęcia decyzji o zmianie zamków w drzwiach bez ostrzeżenia. Trafnie Sąd Rejonowy wyeksponował, że pozwany miał szereg instytucji, w tym możliwość wystąpienia z roszczeniami odszkodowawczymi, czy o wydanie lokalu i ich dochodzenie na drodze postępowania cywilnego. Sąd Okręgowy nie dostrzegł uzasadnienia dla samowolnego działania pozwanego z pominięciem ustawowych procedur przewidzianych dla właściciela lokalu, a co za tym idzie stwierdził brak podstaw dla uznania, że skorzystanie przez powódkę z ochrony posesoryjnej w przedmiotowej sprawie jest sprzeczne z art. 5 kc.

Z tych to względów, apelacja skierowana przeciwko trafnemu i wyważonemu rozstrzygnięciu podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c., o czym orzeczono w sentencji.

SSO Tomasz Sobieraj SSO Tomasz Szaj SSO Mariola Wojtkiewicz