Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2017 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa R. H.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powoda R. H. kwotę 6.250 zł (sześć tysięcy dwieście pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 15 marca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od powoda R. H. na rzecz strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. kwotę 1.916,75 zł (jeden tysiąc dziewięćset szesnaście złotych siedemdziesiąt pięć groszy) tytułem części poniesionych kosztów postępowania,

IV.  nakazuje ściągnąć od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie kwotę 67,92 zł (sześćdziesiąt siedem złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów opinii biegłego,

V.  nakazuje ściągnąć od powoda R. H. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie kwotę 203,78 zł (dwieście trzy złote siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów opinii biegłego.

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym do tutejszego Sądu dnia 3 sierpnia 2016r. powód R. H. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 25.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za liczonymi od dnia 15 marca 2014 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód wskazał, że strony nie podjęły próby mediacji. Natomiast powód zgłosił szkodę pozwanej, która przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, uznała swoją odpowiedzialność za zdarzenia i wypłaciła na rzecz powoda kwotę 1.800 zł tytułem zadośćuczynienia, 88,50 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz 23,60 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 10 stycznia 2014 r. w miejscowości K. kierujący samochodem O. (...) nr rej. (...) A. D. (1) potrącił prawidłowo poruszającego się po przejściu dla pieszych R. H.. Na skutek tego zdarzenia powód doznał stłuczenia powierzchni bocznej głowy, stłuczenia kręgosłupa szyjnego oraz kości strzałkowej kolana prawego. Sprawca wypadku posiadał polisę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych firmy (...) S. A. nr (...), w związku z czym odpowiedzialność pozwanej nie budzi wątpliwości. Spółka (...) została przejęta przez (...) S. A. w S.. Dalej powód wskazał, że po wypadku został skierowany przez lek. M. C. do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego ZOZ w N.. Tam wykonano powodowi kompleksowe badania, w tym badania rtg kolana prawego i rozpoznano u powoda stłuczenie powierzchni bocznej głowy oraz kości strzałkowej kolana prawego. W związku z poczynioną diagnozą powód otrzymał szczepionkę przeciwtężcową i zalecono mu kontrolę w Poradni (...) Urazowej. 17 stycznia 2014 r. powód odbył wizytę kontrolną w Poradni (...) Urazowo – Ortopedycznej w K., podczas której stwierdzono występującą bolesność klatki piersiowej związaną z wypadkiem z dnia 10 stycznia 2014 r. Zalecono mu stosownie plastrów O. P. i T. oraz udzielono zwolnienia lekarskiego do 31 stycznia 2014 r. Po kilku dniach od zdarzenia powód zaczął odczuwać nadto silne bóle szyi, karku oraz głowy. Zaczął też miewać problemy ze snem. Powód zaczął zażywać leki nasenne i przeciwbólowe. Podczas wizyty dnia 30 stycznia 2014 r. lekarz stwierdził u powoda ograniczoną ruchomość w odcinku szyjnym kręgosłupa. Do chwili wniesienia pozwu powód odczuwa nawracające dolegliwości bólowe ze strony odcinka szyjnego kręgosłupa oraz bezsenność, w związku z czym przyjmuje leki przeciwbólowe i nasenne. Powód wskazał, że przyznane mu przez zakład ubezpieczeń zadośćuczynienie jest nieadekwatne do stopnia krzywdy jakiej doznał. Stwierdził, że przed wypadkiem funkcjonował bardzo dobrze w społeczeństwie i czerpał radość z życia. Zdarzenie z dnia 10 stycznia 2014 r. spowodowało, że musiał się ograniczyć do koniecznej aktywności. Dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego utrudniają powodowi wykonywanie obowiązków domowych i innych czynności. Powód prowadzi przedsiębiorstw handlowe, sam jeździ samochodem po towar, a dolegliwości bólowe utrudniają mu prowadzenie samochodu. Dolegliwości bólowe powodują u powoda podenerwowanie, a co za tym idzie konflikty w domu. Po wypadku powód wycofał się z życia towarzyskiego. Cierpi na bezsenność, odczuwa lęk podczas przechodzenia przez jezdnię. Po wypadku R. H. zaczął korzystać z porad psychiatry i psychologa. Rozpoznano u niego nerwicę neurasteniczną. Powód zażądał odsetek od należności żądanej pozwem od dnia 15 marca 2014 r. tj. od dnia następnego po dniu kiedy pozwana wydała decyzję.

Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w S. w odpowiedzi na pozew z dnia 29 listopada 2016r. (k. 57-61) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazała, że jej odpowiedzialność za szkodę spowodowaną zdarzeniem z dnia 10 stycznia 2014 r. jest bezsporna. Po zgłoszeniu szkody przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i wypłaciła powodowi kwotę 1.800 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 112,10 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenie oraz koszty dojazdu do placówek medycznych. Zdaniem strony pozwanej przyznane zadośćuczynienie rekompensuje szkodę poniesioną przez powoda. Pozwana podniosła, że leczenie powoda ograniczyło się do 2 wizyt u ortopedy, na zwolnieniu lekarskim powód przebywał tylko 3 tygodnie. Leczenie powoda zakończyło się 31 stycznia 2014 r., a powód nie wykazał, że je kontynuował. Powód nie wykazał, że wypadek miał znaczny wpływ na jego psychikę. Strona pozwana zakwestionowała także żądanie w zakresie daty początkowej odsetek, wskazując, że roszczenie o zadośćuczynienie staje się wymagalne dopiero z dniem wyrokowania .

Na rozprawie dnia 6 września 2017 roku (k. 161/II, 164) strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 stycznia 2014 roku na ul. (...) w K. doszło do zdarzenia, w trakcie którego kierujący samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) A. D. skręcając w lewo w ulicę (...) na przejściu dla pieszych potrącił poruszającego się pieszo powoda R. H.. W chwili zdarzenia samochód kierowany przez A. D. (2) poruszał się prędkością ok. 40 km/h. W momencie zdarzenia kierujący pojazdem O. (...) o nr rej. (...) A. D. posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S. A. w S., które zostało przejęte przez stronę pozwaną (...) S.A. z siedzibą w S., które przyjęło na siebie odpowiedzialność za konsekwencje zaistniałego zdarzenia.

Dowód:

- okoliczność bezsporna,

- oświadczenie A. D. (2) k. 10-11,

- dokumenty w aktach szkody nr 7312/2014 – oświadczenie sprawcy wypadku..

Wskutek uderzenia przez samochód w dniu 10 stycznia 2014 r. powód R. H. upadł na jezdnię, z której podniósł się o własnych siłach. Sprawca wypadku zawiózł powoda do ośrodka zdrowia, gdzie powód został zbadany przez lekarza M. C. i otrzymał skierowanie na Szpitalny Oddział Ratunkowy ZOZ w N.. Na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym Szpitala ZOZ w N. udzielono powodowi porady ambulatoryjnej. Rozpoznano u powoda stłuczenie kolana – powierzchni bocznej, w okolicy kości strzałkowej kolana prawego z otarciem naskórka. W wykonanych zdjęciach rtg nie stwierdzono zmian urazowych w zakresie kości. Powodowi oczyszczono ranę, założono opatrunek i podano anatoksynę przeciwtężcową. Zalecono mu też kontrolę w Poradni (...) Urazowej. Następie powód kontynuował leczenie w Poradni (...) Urazowo – Ortopedycznej (...) Centrum (...) w K.. W okresie od 17 stycznia 2014 r. do 31 stycznia 2014 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim. Powód kontynuował też leczenie u lekarza rodzinnego M. C. w K.. Powód leczył się też w gabinecie psychiatrycznym lekarza psychiatry A. N. w O. oraz (...) w N.. Korzystał też z terapii psychologicznej Poradni Psychologicznej Towarzystwa (...) w O.. W przychodni tej korzystał też z porad lekarza psychiatry.

Dowód:

- oświadczenie A. D. (2) k. 10-11,

- karta informacyjna porady ambulatoryjnej ZOZ w N. z dnia 10.01.2014r. k. 19,

- historia choroby powoda z Przychodni (...) k. 20,

- recepta k. 21,

- zwolnienie lekarskie k. 22,

- historia choroby powoda z gabinetu M. C., k. 23-25,

- opis badania RTG k. 26,

- historia choroby z gabinetu psychiatrycznego A. N. k. 37-38, historia choroby powoda z Przychodni (...) k. 40

- recepta k. 41,

- zaświadczenia, k. 42-43,

- historia choroby powoda z Poradni Przedmałżeńskiej i Rodzinnej (...) w O. k. 95-109,

- recepta i paragon za leki k. 110-111.

Po zdarzeniu z dnia 10 stycznia 2014 r. lekarz M. C. zaleciła powodowi zażywanie środków przeciwbólowych. Po wizycie u niej u powoda nasilił się ból kolana. Na Szpitalny Oddział Ratunkowy ZOZ w N. zawiózł go teść. Dolegliwości bólowe nasiliły się u powoda w noc po wypadku. Z bólu powód nie mógł spać. Do bólu kolana dołączyły się bóle głowy. Po wizycie w poradni chirurgii urazowo – ortopedycznej powód zaczął zażywać leki przeciwbólowe i bóle złagodniały, ale nadal się utrzymywały. Powód przez dwa tygodnie przebywał na zwolnieniu lekarskim. Powód zaczął też mieć problemy ze snem, bał się jeździć samochodem, miał problem z jazdą na rowerze, bał się jeździć po drogach, jak mijał go samochód. Przed wypadkiem powód chętnie inicjowaa spotkania towarzyskie ze znajomymi. Po wypadku ograniczył spotkania towarzyskie. Przez wypadkiem często chodził grać w siatkówkę z kolegami, obecnie chodzi grać w siatkówkę sporadycznie. Po wypadku powód łatwiej się denerwuje, denerwują go narzekania klientów w prowadzonym przez niego kiosku z prasą, denerwuje go krzyk dzieci. Przed wypadkiem powód nie miał problemów psychicznych i psychologicznych

Dowód:

- zeznania świadka B. H. k. 78, 8,

- przesłuchanie powoda, k. 79-80, 81.

Powód R. H. nie ujawnia cech upośledzenia umysłowego, ani cech choroby psychicznej w sensie psychozy. W chwili obecnej ujawnia on objawy zaburzeń stresowych pourazowych w stopniu miernie nasilonym. Po przebytym wypadku z dnia 10 stycznia 2014 r. ujawniał on objawy zaburzeń stresowych pourazowych w stopniu znacznie nasilonym. Przejawami tych zaburzeń stresowych pourazowych były odczuwane przez niego złe samopoczucie, przejawianie drażliwości, wybuchowości, obawy przed przechodzeniem przez jezdnię, spadek aktywności. Objawy tych zaburzeń w trakcie leczenia psychiatrycznego i psychologicznego uległy stopniowo zmniejszeniu do poziomu obecnego, które obecnie są w stopniu miernie nasilonym.

W zakresie ortopedycznym obecnie u powoda rozpoznano: stan po urazie prawego stawu kolanowego obecnie bez zaburzeń funkcji, bez objawów niestabilności, stan po urazie klatki piersiowej bez następstw, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego bez związku z urazem, bóle kręgosłupa szyjnego obecnie bez zaburzeń ruchomości, bez objawów korzeniowych w badaniu. W wyniku zdarzenia z dnia 10 stycznia 2014 r. powód nie doznał trwałego, ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie ortopedycznym. Po stłuczeniu klatki piersiowej dnia 10 stycznia 2014 r. nie doszło o zaburzeń funkcji oddechowej. Stłuczenie klatki piersiowej mogło spowodować, że powód przez pewien czas odczuwał bóle w okolicy klatki piersiowej. Stłuczenia klatki piersiowej są kontuzją bardzo bolesną i przez pewien czas pacjent może odczuwać silne dolegliwości w okolicy klatki piersiowej. Przebyty w dniu 10 stycznia 2014 r. uraz nie spowodował u powoda żadnych zaburzeń ruchomości w obrębie stawu kolanowego, nie stwierdza się także zaburzeń stabilności w obrębie stawu kolanowego. Nie stwierdza się w wtórnych zaników mięśniowych w prawej kończynie dolnej.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego – lekarza ortopedy - S. G., k. 140-142,

- opinia biegłego sądowego – lekarza psychiatry - W. G., k. 117-119a.

Powód w styczniu 2014 r. dokonał zgłoszenia szkody do poprzednika prawnego pozwanej – (...) S. A. w S., który wszczął postępowanie likwidacyjne o nr (...)2014 r.

Pismem z dnia 30 stycznia 2014 roku (...) S. A. wezwała powoda do przedłożenia dokumentów tj. dokumentacji medycznej, wypełnionego formularza zgłoszenia szkody. Pismem z dnia 12 lutego 2014 r. sprawca wypadku A. D. (2) potwierdził (...) okoliczności szkody, a w dniu 28 lutego 2014 r. powód nadesłał do (...) formularz szkody i dokumentację medyczną. Natomiast, pismem z dnia 14 marca 2014 roku (...) S. A. przyznało powodowi zadośćuczynienie w kwocie 1.500 zł oraz zwrot kosztów leczenia w wysokości 112,10 zł

Dnia 15 kwietnia 2015 roku powód sporządził odwołanie od decyzji o przyznaniu zadośćuczynienia domagając się od (...) S. A. zadośćuczynienia w kwocie 40.000 zł. W korespondencji e-mail pełnomocnik powoda zaproponował ugodę w ten sposób, że powód otrzyma 12.000 zł. Decyzją z dnia 30 kwietnia 2015 r. strona pozwana przyznała powodowi dodatkowe zadośćuczynienie w kwocie 300 zł.

Dowód:

- korespondencja między stronami k. 27-36,

- dokumenty w aktach szkody (...)

W tym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części tj. co do kwoty 6.250 zł.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony postępowania, w tym dokumentacji medycznej powoda i dokumentach znajdujących się w aktach szkody nr 7312/2014, których treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Do ustalenia stanu faktycznego, szczególnie w zakresie cierpień fizycznych i psychicznych powoda posłużył dowód z przesłuchania powoda oraz zeznania świadka B. H.. Należy mieć bowiem na względzie to, że tego typu dolegliwości jako odczuwane indywidualnie przez każdego człowieka można było ustalić jedynie w drodze przesłuchania poszkodowanego oraz świadka – żony poszkodowanego powoda. Dodatkowo w tym zakresie Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego ortopedy S. G., oraz biegłego psychiatry W. G., na podstawie których Sąd ustalił wpływ przedmiotowego zdarzenia na sferę psychiczną i fizyczną powoda i przebieg jego reakcji na omawiane zdarzenie.

W toku postępowania Sąd posiłkował się opiniami biegłych, na podstawie których ustalił doznane przez powoda obrażenia wskutek zdarzenia z dnia 10 stycznia 2014 roku oraz ich wpływ na stan zdrowia powoda.

W ocenie Sądu przedmiotowe opinie zostały sporządzone w sposób fachowy oraz w zgodzie ze zleceniem. Co więcej, biegli sporządzający opinie posiadali wszelkie niezbędne kwalifikacje i specjalizację z zakresu przedmiotu opinii poparte stosownym doświadczeniem zawodowym. Z tych względów Sąd uznał te opinie za wartościowy materiał dowodowy i oparł na ich treści swoje ustalenia faktyczne.

W dalszej kolejności należy zwrócić uwagę również na to, że stan faktyczny w sprawie miał charakter bezsporny co do faktu zaistnienia zdarzenia drogowego, w wyniku którego powód odniósł obrażenia. Niekwestionowany charakter miały także okoliczności dotyczące przeprowadzonego przez stronę pozwaną postępowania likwidacyjnego szkody nr (...), poczynionych w trakcie tego postępowania ustaleń i wypłaconej dotychczas kwoty zadośćuczynienia w kwocie 1.800 zł.

W przedmiotowej sprawie powód R. H. domagał się pozwem zasądzenia od strony pozwanej na swoją rzecz kwoty 25.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Strona pozwana odmawiając zasadności roszczenia powoda wskazywała, że przyznane przez nią zadośćuczynienie rekompensuje szkodę poniesioną przez powoda. Pozwana podniosła, że leczenie powoda ograniczyło się do 2 wizyt u ortopedy, na zwolnieniu lekarskim powód przebywał tylko 3 tygodnie. Leczenie powoda zakończyło się 31 stycznia 2014 r., a powód nie wykazał, że je kontynuował. Powód nie wykazał, że wypadek miał znaczny wpływ na jego psychikę.

Argumentacja strony pozwanej zdaniem Sądu jedynie w części zasługuje na akceptację. W toku postępowania dowodowego ustalono bowiem, że wyniku zdarzenia z dnia 10 stycznia 2014 r. powód nie doznał trwałego, ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie ortopedycznym. Stłuczenie klatki piersiowej mogło spowodować, że powód przez pewien czas odczuwał bóle w okolicy klatki piersiowej. Przebyty w dniu 10 stycznia 2014 r. uraz nie spowodował u powoda żadnych zaburzeń ruchomości w obrębie stawu kolanowego, nie stwierdza się także zaburzeń stabilności w obrębie stawu kolanowego. Nie stwierdza się w wtórnych zaników mięśniowych w prawej kończynie dolnej. Jednakże po przebytym wypadku z dnia 10 stycznia 2014 r. powód ujawniał objawy zaburzeń stresowych pourazowych w stopniu znacznie nasilonym. Przejawami tych zaburzeń stresowych pourazowych były odczuwane przez niego złe samopoczucie, przejawianie drażliwości, wybuchowości, obawy przed przechodzeniem przez jezdnię, spadek aktywności. Objawy tych zaburzeń w trakcie leczenia psychiatrycznego i psychologicznego uległy stopniowo zmniejszeniu do poziomu obecnego, które obecnie są w stopniu miernie nasilonym.

Przechodząc do uzasadnienia prawnego, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że strona pozwana odpowiada za skutki wypadku, któremu uległ powód w dniu 10 stycznia 2014 roku na podstawie art. 822 k.c. w związku z art. 436 § 1 k.c., 444 §1 k.c., 445 §1 k.c. oraz przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152 ze zm.).

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch pojazdu ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W niniejszej sprawie bezsporne pozostaje, że zdarzenie z dnia 10 stycznia 2014 roku pozostaje w związku z ruchem pojazdu posiadającego ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej u poprzednika prawnego strony pozwanej, a szkoda jaką poniósł powód powstała w wyniku ruchu pojazdu ubezpieczonego u strony pozwanej, co także stanowiło bezsporną okoliczność. Kierujący pojazdem ubezpieczonym u poprzednika prawnego strony pozwanej uznał swoją winę w spowodowaniu kolizji z dnia 10 stycznia 2014 r., co potwierdził stosownym pisemnym oświadczeniem.

Przepis art. 444 k.c. stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Rozstrój zdrowia polega na wywołaniu dysfunkcji organizmu człowieka przez doprowadzenie do zakłócenia funkcjonowania jego poszczególnych układów i systemów. Wstrząs psychiczny doznany w skutek określonego zdarzenia może być źródłem rozstroju zdrowia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1969 r., II CR 114/69, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 lipca 2003 r., I Ca 396/03).

Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszelkie niezbędne i celowe wydatki. W szczególności będą to koszty leczenia. Dodatkowo zauważyć należy, iż wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętej stopie życiowej społeczeństwa, z tym zastrzeżeniem, że nie powinna ona być symboliczna.

Ze względu na niewymierny charakter krzywdy, oceniając jej rozmiar Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności sprawy w tym charakter doznanych przez powoda obrażeń w postaci: stanu po urazie prawego stawu kolanowego obecnie bez zaburzeń funkcji, bez objawów niestabilności, stanu po urazie klatki piersiowej bez następstw. Sąd miał przy tym na uwadze fakt, że przedmiotowy wypadek spowodował u powoda silne dolegliwości bólowe, zwłaszcza po samym zdarzeniu, jak również dyskomfort i uraz natury psychicznej polegający na strachu przed poruszaniem się po drogach, ograniczeniu aktywności towarzyskich i sportowych. Powód także wskutek wypadku, na skutek silnego zespołu stresowego miał problemy ze snem. Nie bez znaczenia jest także fakt, ustalony na podstawie opinii biegłego psychiatry, że do chwili obecnej wskutek omawianego zdarzenia z 10 stycznia 2014 roku wykazuje przejawy zaburzeń stresowych pourazowych, które wskutek leczenia psychiatrycznego i psychologicznego uległy stopniowo zmniejszeniu do poziomu obecnego, które obecnie są w stopniu miernie nasilonym.

Mając powołane powyżej okoliczności i zaprezentowaną argumentację na uwadze Sąd uznał, że roszczenie powoda w zakresie żądanego zadośćuczynienia jest uzasadnione co do kwoty 6.250 zł i uwzględnił roszczenie powoda w tym zakresie. W ocenie Sądu przyznane powodowi zadośćuczynienie nie jest wygórowane także przy uwzględnieniu dotychczas wypłaconej powodowi tytułem zadośćuczynienia przez stronę pozwaną kwoty 1.800 zł, albowiem łącznie powód otrzyma kwotę 8.050 zł tytułem zadośćuczynienia. W ocenie Sądu taka wartość, przy uwzględnieniu silnych przeżyć emocjonalnych oraz psychicznych powoda z tym związanych, stanowi dopiero ekonomicznie odczuwalną wartość pozwalającą powodowi na skompensowanie doznanej przez niego krzywdy i cierpień na skutek wypadku. Przyznanie wyższego zadośćuczynienia w kwocie żądanej przez powoda byłoby rażąco wygórowane. Nie byłoby adekwatne do stopnia krzywdy doznanej przez powoda w wyniku uszczerbku na zdrowiu doznanego w wyniku wypadku z dnia 10 stycznia 2017 r. Dolegliwości zdrowotne powoda nie przybrały bowiem charakteru trwałych, czy długotrwałych. W szczególności ustały dolegliwości bólowe w zakresie zdrowia fizycznego, a do chwili obecnie powód zmaga się jedynie z dolegliwościami psychicznymi w stopniu miernie nasilonym. Dlatego powództwo w pozostałym zakresie Sąd oddalił.

O odsetkach od zasądzonej kwoty za okres od 15 marca 2014 roku do 31 grudnia 2015 roku Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 2 zd. 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2016 roku, czyli do czasu wejścia życie ustawy z 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.1830), powoływanej dalej jako „ustawa zmieniająca”.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W myśl art. 481 § 2 zd. 1 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Ponadto Sąd miał na uwadze regulację art. 14 ust 1 ustawy z dnia z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Wedle ustępu 2 wyżej wskazanego artykułu w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

W przedmiotowej sprawie Sąd zasądził odsetki od kwoty zadośćuczynienia 6.250 zł, zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 15 marca 2014 roku, tj. niewątpliwie po upływie trzydziestodniowego terminu od zgłoszenia szkody oraz sprecyzowaniu roszczenia w zakresie jego wysokości, a także po dostarczeniu stronie pozwanej przez powoda wszystkich niezbędnych dokumentów umożliwiających zajęcie jej stanowiska, które zresztą strona pozwana wyraziła w decyzji z 14 marca 2014 roku.

Ustawa zmieniająca wprowadziła zmiany, m.in. w zakresie przepisu art. 481 k.c. Zmieniony został przede wszystkim § 2 art. 481 k.c. wprowadzający, tzw. „odsetki ustawowe za opóźnienie”, w myśl którego, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego (wynoszącej 1,5%) i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Po myśli art. 481 § 2 ¹ k.c. maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

Jednocześnie ustawodawca w art. 56 ustawy zmieniającej przesądził, że do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

W myśl art. 57 ustawy zmieniającej, ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r., z wyjątkiem art. 50, art. 51 i art. 54, które wchodzą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Z tych względów Sąd zasądzając dalsze odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty był związany aktualnie obowiązującą treścią przepisu art. 481 § 2 ¹ k.c. i zasądził za ten okres odsetki ustawowe za opóźnienie

Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadnia art. 100 zdanie 1 k.p.c., zgodnie z którym, w przypadku tylko częściowego uwzględnienia powództwa koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powód wygrał bowiem postępowanie w 25 %, a strona pozwana wygrała proces w pozostałym zakresie, tj. w 75 %.

Na koszty postępowania po stronie powoda złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 1.250 zł, opłaty skarbowe od pełnomocnictw w kwocie 34 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w stawce minimalnej obliczonej od wartości przedmiotu sporu w kwocie 4.800 zł oraz koszty opinii biegłego w kwocie 700 zł. Łącznie zatem koszty poniesione przez powoda w sprawie wyniosły 6.784 zł, a 25 % tych kosztów stanowi kwotę 1.696 zł.

Po stronie pozwanej na koszty postępowania złożyły się: koszty wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w stawce minimalnej obliczonej od wartości przedmiotu sporu w kwocie 4.800 zł oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Łącznie koszty procesu po stronie pozwanej wyniosły 4.817 zł, a 75 % z tej kwoty stanowi kwotę 3.612,75 zł.

Mając zatem na uwadze wynik postępowania Sąd zasądził na rzecz strony pozwanej od powoda kwotę 1.916,75 zł, tj. różnicę pomiędzy kosztami należnymi powodowi z tytułu wygrania sprawy w 25 % (1.696 zł), a kosztami należnymi z tego tytułu pozwanej – 75 % tj. 3.612,75 zł.

Sąd w pkt IV i V wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie od strony pozwanej kwotę 67,92 zł tytułem 25 % poniesionych przez Skarb Państwa kosztów opinii biegłego, a od powoda kwotę 203,78 zł tytułem 75 % poniesionych przez Skarb Państwa kosztów opinii biegłego. Łącznie koszty biegłych poniesione przez Skarb Państwa w tym postępowaniu wyniosły 271,70 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  w okresie od 15 września 2017 r. do 20 września 2017 r. sędzia referent przebywał na urlopie wypoczynkowym

2.  odnotować uzasadnienie;

3.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć:

a.  powodowi do rąk pełnomocnika r. pr. K. M.,

b.  stronie pozwanej do rąk pełnomocnika r. pr. D. W.

4.  kal. 14 dni.

N., dnia 2 października 2017 roku