Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Agnieszki Tylutki - Cioban

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2017 r.

sprawy M. D.

oskarżonego z art. 157 § 1 kk i art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 26 stycznia 2017 r. sygn. akt II K 622/16

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. J. (1) 420 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym oraz na rzecz Skarbu Państwa 320 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. II Ka 392/17

UZASADNIENIE

M. D. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 14 sierpnia 2016 r. w miejscowości G., gm. K., wielokrotnie uderzając P. J. (1) pięściami w twarz, spowodował u niego złamanie przedniej i tylno-bocznej ściany zatoki czołowej lewej, złamanie dolnej ściany oczodołu lewego, złamanie bocznej ściany oczodołu lewego, obrzęk i zasinienie oka lewego, które to obrażenia należą do kategorii średnich i powodują naruszenie czynności narządów ciała na okres nieprzekraczający siedem dni,

tj. o czyn z art. 157 § kk

II.  w czasie i w miejscu jak w pkt I groził P. J. (1) uszkodzeniem ciała i groźby te wzbudziły w nim uzasadnioną obawę, iż będą spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 26 stycznia 2017 r., sygn. II K 622/16:

I.  oskarżonego M. D. uznał za winnego dokonania zarzucanych mu czynów wyczerpujących dyspozycję: I – art. 157 § 1 kk, II – art. 190 § 1 kk i za czyn I na podstawie art. 157 § 1 kk skazał go na karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn II na podstawie art. 190 § 1 kk skazał go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 § 1 i § 2 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył łączną karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  za czyn z pkt I aktu oskarżenia na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego P. J. (1) w wysokości 8.000 (ośmiu tysięcy) złotych;

III.  zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. J. (1) kwotę 588 (pięciuset osiemdziesięciu ośmiu) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego;

IV.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 145 (stu czterdziestu pięciu) złotych tytułem zwrotu wydatków postępowania i 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wniósł oskarżony, zaskarżając go w całości.

Wyrażając swoje niezadowolenie z treści zapadłego wyroku zarzucił mu, iż jest niezasadny i oparty jedynie na pomówieniach, a nie faktach. W jego ocenie, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach orzeczenia w głównej mierze skupił się na tym, iż był uprzednio karany i na tej podstawie wyciągnął wnioski, zamiast prawidłowo ocenić dowody w sprawie.

Podnosząc powyższe zarzuty, oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku.

Na rozprawie apelacyjnej nie stawił się oskarżony, o terminie zawiadomiony prawidłowo. Obrońca oskarżonego poparł apelację osobistą oskarżonego i wniósł o jego uniewinnienie. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji oskarżonego i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o nieuwzględnienie apelacji oskarżonego i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy, nadto o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jako niezasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Odwoławczy poddając zaskarżone orzeczenie kontroli instancyjnej nie dopatrzył się w nim ani względnych (art. 438 pkt 1-4 kpk), ani bezwzględnych przesłanek odwoławczych (art. 439 § 1 pkt 1-11 kpk), które mogłyby doprowadzić do wzruszenia zaskarżonego wyroku.

W sytuacji, w której skarżący nie podniósł skonkretyzowanych zarzutów pod adresem zaskarżonego wyroku Sąd Odwoławczy przeanalizował kontestowane rozstrzygnięcie i jego uzasadnienie ze szczególną uwagą, w pierwszej kolejności poddając weryfikacji pierwszoinstancyjną ocenę dowodów osobowych, która doprowadziła do uznania sprawstwa M. D. w zakresie obu zarzucanych mu przestępstw. W przekonaniu Sądu Okręgowego w pełni spełniła ona wymogi art. 7 kpk, pozwalając na poczynienie przez Sąd meriti ustaleń faktycznych pozbawionych błędów. Lektura uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy uwzględnił konieczność podejścia do relacji stron procesowych z dużą dozą ostrożności i krytycyzmu z racji więzi łączącej M. G. z oskarżonym i pokrzywdzonym. Przedstawiony w nim tok rozumowania Sądu I instancji pozostaje zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, jest pozbawiony luk, sprzeczności i dwuznaczności.

Skarżący nie ma racji negując wartość dowodową zeznań z tzw. pomówienia. Pomówienie, czyli obciążanie w złożonych wyjaśnieniach, czy też zeznaniach innej osoby odpowiedzialnością za dane przestępstwo jest w ujęciu prawa karnego procesowego dowodem podlegającym swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami. Dowód o takim charakterze jak najbardziej może być dowodem winy o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę, czy też umniejszaniu swojego stopnia zawinienia. W ocenie Sądu Okręgowego, zeznania P. J. (1) i P. P. w pełni spełniają powyższe kryteria. Co charakterystyczne, w przedmiotowej sprawie ich relacje potwierdza także dokumentacja medyczna (k. 17, 69-79) oraz opinia sądowo-lekarska (k. 19) o charakterze doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń i mechanizmie ich powstania.

Polemika z oceną dowodów zaprezentowaną przez Sąd meriti ma wartość wyłącznie wtedy, gdy wskazuje argumenty podważające tę ocenę. W szczególności chodzi o przytoczenie okoliczności świadczących o tym, że Sąd pierwszej instancji, ustalając stan faktyczny, pominął istotne dowody, naruszył zasady prawidłowego rozumowania, nie stosował się do wskazań wiedzy lub zignorował nauki płynące z doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 maja 2001r., sygn. II AKa 80/01, Prok. i Pr. 2002/11/27).

Zdaniem Sądu Okręgowego, żadna z tych sytuacji nie zaistniała w przedmiotowej sprawie. Naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, określonej w art. 7 kpk nie stanowi fakt, iż w ocenie strony poczynione ustalenia faktyczne i ocena dowodów jest dla M. D. niekorzystna i nie spełnia jego oczekiwań.

Wobec tego, iż skarżący w ramach swojej apelacji osobistej nie podniósł skonkretyzowanych zarzutów pod adresem pierwszoinstancyjnej oceny dowodów o charakterze osobowym, a wywód pierwszoinstancyjny dotyczący oceny dowodów jest nader wyczerpujący, Sąd Odwoławczy uznał dalsze, szczegółowe rozważania w tym względzie za zbędne.

W świetle powyższego, twierdzenie oskarżonego, iż został przez Sąd Rejonowy skazany wyłącznie dlatego, że był uprzednio karany, nie mogło się ostać i uznać je należy za gołosłowne. Sprawstwo oskarżonego w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prawidłowo ocenionego przez Sąd Rejonowy nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

Przechodząc do problematyki kary przypomnienia wymaga, iż niewspółmierność kary, poprzedzona została w ustawie określeniem „rażąca”, co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku w orzeczeniu reformatoryjnym z powodu czwartej względnej przyczyny odwoławczej. Określenie „rażąca” należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie bije w oczy, oślepia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 02 czerwca 2016 r., sygn. II AKa 70/16, LEX nr 2079199).

W ocenie Sądu Okręgowego, kryterium tego nie spełniają ani orzeczone w zaskarżonym wyroku kary jednostkowe, ani kara łączna w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności. Kary jednostkowe stanowią należycie zważony bilans i kompilację okoliczności łagodzących i obciążających. Pozostają także adekwatne do stopnia winy M. D., stopnia społecznej szkodliwości obu czynów oraz jego właściwości i warunków osobistych. Uwzględniają przy tym rodzaj i charakter naruszonego dobra, okoliczności popełnienia przestępstw, jak również motywację sprawcy oraz jego dotychczasową karalność, której nadano właściwą rangę i znaczenie. Z kolei, kara łączna pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy jest karą sprawiedliwą, która uwzględnia bliski związek czasowo-podmiotowy przestępstw przypisanych oskarżonemu w zaskarżonym wyroku. Spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidulanej oraz zachowuje właściwe proporcje pomiędzy funkcją represyjną i wychowawczą, zawierając wystarczający ładunek dolegliwości, aby uzmysłowić oskarżonemu konieczność poszanowania przepisów prawa.

Treść przepisu art. 69 § 1 kk, zgodnie z którym, aby możliwym było zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, jej wymiar nie może przekraczać 1 roku, czyni bezprzedmiotowym rozważania o zastosowaniu wobec M. D. dobrodziejstwa tej instytucji.

Kierując się przedstawionymi wyżej racjami i nie dostrzegając konieczności ingerencji w zaskarżony wyrok, Sąd Okręgowy stosownie do treści art. 456 § 1 kpk w zw. z art. 437 § 1 kpk w utrzymał go w mocy.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. J. (1) kwotę 420 (czterystu dwudziestu) złotych, ustalając wysokość tychże kosztów zgodnie z § 4 ust. 1 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 i § 17 ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.).

O kosztach sądowych za postępowanie apelacyjne, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk i art. 13 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 83 r. z późń. zm.), zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 320 (trzystu dwudziestu) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowania odwoławcze. Składa się na nią 300 zł opłaty i 20 zł ryczałtu za doręczenia pism w sprawie.

Z tych względów, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.