Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Rydzewski

Sędziowie: SSA Dorota Rostankowska (spr.)

SSO del. Marta Gutkowska

Protokolant: referent-stażysta Dorota Fiertek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Ś. del. do Prokuratury Rejonowej w (...)w G. A. K.

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2017 r.

sprawy

S. Ś., s. J., ur. (...), w G. oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

J. S., c. W., ur. (...), w G. oskarżonej z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 12 września 2016 r., sygn. akt IV K 247/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

- S. Ś. kwotę 1 840 (jeden tysiąc osiemset czterdzieści) złotych.

- J. S. kwotę 1 000 (jeden tysiąc) złotych

tytułem opłat za postępowanie odwoławcze oraz obciąża ich wydatkami tego postępowania w części związanej z ich w nim udziałem.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Gdańsku rozpoznawał sprawę:

1. S. Ś. oskarżonego o to, że:

I. w okresie od 9 listopada 2012r. do dnia 13 grudnia 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkiej wartości w kwocie 1.480.000,-zł. Bank (...) S.A. Oddział IV w G., w ten sposób, że w celu uzyskania dla siebie kredytu na zakup nieruchomości w postaci czterech działek budowlanych położonych w miejscowości P. oraz mieszkania położonego w S. przy ul. (...), przedłożył nierzetelne i uprzednio przez siebie podrobione dokumenty w postaci historii operacji za okres od 2011-10-01 do 2012-11-30 dla rachunku (...) prowadzonego przez (...) Bank SA na rzecz (...)opatrzone podrobioną pieczątką imienną pracownika banku A. M., na którym podrobił podpis wymienionego, skanem zeznania podatkowego złożonego do II Urzędu Skarbowego w G. o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 wraz z PIT/B za lata 2010 i 2011, analiz finansowych za miesiące wrzesień-październik 2012r. oraz dokumentów rozliczeń za okresy 2010r., 2011r. i styczeń-wrzesień 2012r., które to dokumenty miały istotne znaczenie dla udzielenia wymienionego wsparcia finansowego, a także dokument w postaci kopii dyplomu ukończenia wyższych studiów magisterskich na Akademii Wychowania Fizycznego im. (...) w G., oraz po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec zatrzymania go przez funkcjonariuszy Policji, tj. o przestępstwo z art.13 § 1 kk w zw. z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk;

II. w okresie od 1 do 11 października 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Sp. z o.o. w kwocie 174.025,-zł. poprzez zawarcie umowy leasingu (...) pojazdu marki M. (...) o wartości 174.025,-zł., po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do możliwości i zamiaru spłaty rat leasingu, a także swojej aktualnej sytuacji finansowej oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych dokumentów w postaci skanu zeznania złożonego do II Urzędu Skarbowego w G. o wysokości osiągniętego dochodu za rok 2011 PIT-36 wraz z PIT/B oraz wykaz rozliczeń za okres od 1 stycznia 2012r. do 31 lipca 2012r., które miały istotne znaczenie dla udzielenia umowy leasingu, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. w W., tj. o przestępstwo z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk;

III. w dniu 8 października 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Bank S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 181.400,-zł., poprzez zawarcie dwóch umów o kredyt gotówkowy nr (...) na kwotę 154.000,-zł. oraz nr (...) na kwotę 27.400,-zł., a także umowy o kartę kredytową (...) z limitem 3.000,-zł., po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do możliwości i zamiaru spłaty kredytu, a także swojej aktualnej sytuacji finansowej oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych dokumentów w postaci zeznania podatkowego złożonego do II Urzędu Skarbowego w G. o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 wraz z PIT/B za 2011r., analiz finansowych za miesiąc sierpień 2012r. oraz dokumentów rozliczeń za okres 2011r. oraz styczeń – sierpień 2012r., które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, czym działał na szkodę (...) Banku S.A. w W., tj. o przestępstwo z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk;

IV. w okresie od 9 do 15 października 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić (...) Bank SA w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 82.000,-zł. poprzez złożenie wniosku i zawarcie umowy o kredyt w kwocie 82.000,-zł. po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, aktualnej sytuacji finansowej oraz posiadania innych wymagalnych zobowiązań oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych i poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci zeznania podatkowego złożonego do II Urzędu Skarbowego w G. o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 wraz z PIT/B za 2011r., historii rachunku bankowego (...) Bank SA za okres 1.01.2012r. do 31.07.2012r. oraz potwierdzeń wykonania przelewu do organu podatkowego, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec odmowy udzielenia kredytu przez bank, tj. o przestępstwo z art.13 § 1 kk w zw. z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk;

V. w dniu 11 października 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia dla siebie korzyści majątkowej doprowadził Bank (...) SA w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 120.400,-zł. poprzez zawarcie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) na kwotę 120.400,-zł. od Banku (...) SA Oddział II w G. po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, aktualnej sytuacji finansowej oraz posiadania innych wymagalnych zobowiązań oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych i poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci zeznania podatkowego złożonego do II Urzędu Skarbowego w G. o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 wraz z PIT/B za 2011r., historii rachunku bankowego (...) Bank SA za okres 2011.10.01 do 2012.10.10, rozliczenia za okres 2012.01.01 do 2012.07.31, analiz finansowych za miesiąc sierpień 2012, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, tj. o przestępstwo z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk;

VI. w dniu 12 października 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził bank (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 160.065,-zł. poprzez zawarcie umowy kredytu obrotowego (...) nr (...) na kwotę 160.000,-zł. w Banku (...) SA Oddział I w S., po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, aktualnej sytuacji finansowej oraz posiadania innych wymagalnych zobowiązań oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych i poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci zeznania podatkowego złożonego do II Urzędu Skarbowego w G. o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 wraz z PIT/B za 2010 i 2011 rok, analizy finansowej, rozliczenia za okres 1.01.2012 – 30.08.2012, rozliczenia za okres 1.01.2011-31.12.2011, rozliczenia za okres 1.01.2010 – 31.12.2010, historii rachunku bankowego (...) Bank SA za okres 2012.01.01 do 2012.09.30 – zestawienie obrotów i sald winien/ma, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, tj. o przestępstwo z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk;

VII. w okresie od 23 listopada 2012r. do dnia 13 grudnia 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził bank (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.985,40 zł. poprzez zawarcie umowy o kartę kredytową nr (...) z limitem 5.000,- zł., po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, aktualnej sytuacji finansowej oraz posiadania innych wymagalnych zobowiązań, oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych i poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci rozliczenia za okres 1 stycznia 2012r. do 30 września 2012r. oraz analizy finansowej za miesiąc wrzesień 2012r., a także po złożeniu ustnego oświadczenia o nie posiadaniu innych zobowiązań kredytowych, które to oświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, tj. o przestępstwo z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk;

VIII. w dniu 6 grudnia 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci samochodu osobowego marki B. (...) o wartości 139.299,57 zł. poprzez zawarcie umowy leasingu tego pojazdu, po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do swoich możliwości finansowych, okoliczności nie posiadania innych zobowiązań pieniężnych oraz co do zamiaru wywiązywania się z przedmiotowej umowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął w wyniku zatrzymania go i osadzenia w Areszcie Śledczym w G. przed odbiorem niniejszego pojazdu, czym działał na szkodę (...) SA we W., tj. o przestępstwo z art.13 § 1 kk w zw. z art.286 § 1 kk.

2. J. S. oskarżonej o to, że w okresie od 16 sierpnia 2012r. do dnia 13 grudnia 2012r. w G., S., G. i innych nieustalonych miejscach, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zamiarze aby S. Ś. dokonał czynów zabronionych, polegających na doprowadzeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkiej wartości w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2.115.890,-zł. (...) SA, (...) Sp. z o.o., (...) Bank SA, (...) Bank SA, Bank (...) SA, poprzez zawarcie umów o kredyt i leasing, po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązań, aktualnej sytuacji finansowej kredytobiorcy i leasingobiorcy oraz po przedłożeniu nierzetelnej i podrobionej dokumentacji mającej istotne znaczenie dla udzielenia wyżej wymienionych wsparć finansowych, swoim zachowaniem pomogła mu w ich popełnieniu w ten sposób, iż brała udział w podrobieniu, a następnie przekazała S. Ś. podrobioną i poświadczającą nieprawdę dokumentację niezbędną do uzyskania kredytów i leasingów w postaci dokumentacji PIT-36 z 2010 i 2011 roku, analiz finansowych, rozliczeń z okresu 2010-2012 roku oraz wyciągów z kont bankowych, kontaktowała go z pracownikami banków, dostarczała dokumentację, udzielała rady i informacji w zakresie zaciągniętych zobowiązań, tj. o przestępstwo z art.18 § 3 kk w zw. z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.12 kk.

Wyrokiem z dnia 12 września 2016r. w sprawie sygn. akt IV K 247/14:

oskarżonego S. Ś. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, z tym ustaleniem dodatkowym, iż działał on wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, czyn ten zakwalifikował z art.13 § 1 kk w zw. z art.286 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a przy zastosowaniu art.11 § 3 kk na podstawie art.14 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył mu karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 30,-zł.;

oskarżonego S. Ś. uznał za winnego tego, że działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą:

1. w dniu 11 października 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Sp. z o.o. w postaci pojazdu marki M. (...) o wartości 174.025,-zł. poprzez zawarcie umowy leasingu nr (...), po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do możliwości i zamiaru spłaty rat leasingu, a także swojej aktualnej sytuacji finansowej oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych dokumentów w postaci skanu zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu za rok 2011 PIT-36 wraz z PIT/B oraz wykaz rozliczeń za okres od 1 stycznia 2012r. do 31 lipca 2012r., czyn ten zakwalifikował z art.286 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

2. w dniu 8 października 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Bank S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 181.900,-zł., poprzez zawarcie umów o kredyt gotówkowy nr (...) na kwotę 154.500,-zł. oraz nr (...) na kwotę 27.400,-zł., a także umowy o kartę kredytową (...) z limitem 3.000,-zł., po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do możliwości i zamiaru spłaty kredytu, a także swojej aktualnej sytuacji finansowej, oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych dokumentów w postaci zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 wraz z PIT/B za 2011r., analizy finansowej za miesiąc sierpień 2012r. oraz dokumentów rozliczeń za okres 2011r. oraz styczeń – sierpień 2012r., które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, czym działał na szkodę (...) Banku S.A. w W., czyn ten zakwalifikował z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

3. w okresie od 9 do 15 października 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić (...) Bank SA w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 82.000,-zł., po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, aktualnej sytuacji finansowej oraz posiadania innych wymagalnych zobowiązań oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych i poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 wraz z PIT/B za 2011r., historii rachunku bankowego w (...) Bank SA za okres od 1.01.2012r. do 31.07.2012r. oraz potwierdzeń wykonania przelewu do organu podatkowego, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec odmowy udzielenia kredytu przez bank, czyn ten zakwalifikował z art.13 § 1 kk w zw. z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

4. w dniu 11 października 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził Bank (...) SA w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 120.400,-zł. poprzez zawarcie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) na kwotę 120.400,-zł. po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, aktualnej sytuacji finansowej oraz posiadania innych wymagalnych zobowiązań oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych i poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 wraz z PIT/B za 2011r., historii rachunku bankowego w (...) Bank SA za okres od 1.10.2011r. do 10.10.2012r., rozliczenia za okres 1.01.2012r. do 31.07.2012r., analiz finansowych za miesiąc sierpień 2012, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, czyn ten zakwalifikował z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

5. w dniu 12 października 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził bank (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 160.000,-zł. poprzez zawarcie umowy kredytu obrotowego (...) nr (...) na kwotę 160.000,-zł., po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, aktualnej sytuacji finansowej oraz posiadania innych wymagalnych zobowiązań oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych i poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci zeznań podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 wraz z PIT/B za 2010 i 2011r., analizy finansowej, rozliczeń za okresy od 1.01.2012r. do 30.08.2012r., od 1.01.2011r. do 31.12.2011r. i od 1.01.2010r. do 31.12.2010r., historii rachunku bankowego w (...) Bank SA za okres od 1.01.2012r. do 30.09.2012r., zestawienia obrotów i sald winien/ma, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, czyn ten zakwalifikował z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

6. w dniu 23 listopada 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził bank (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.985,40 zł. poprzez zawarcie umowy o kartę kredytową nr (...) z limitem 5.000,-zł., po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, aktualnej sytuacji finansowej oraz posiadania innych wymagalnych zobowiązań, oraz po przedłożeniu uprzednio przez siebie podrobionych i poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci rozliczenia za okres 1 stycznia 2012r. do 30 września 2012r. oraz analizy finansowej za miesiąc wrzesień 2012r., a także po złożeniu ustnego oświadczenia o nie posiadaniu innych zobowiązań kredytowych, które to oświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, czyn ten zakwalifikował z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

7. w dniu 6 grudnia 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci samochodu osobowego marki B. (...) o wartości 139.299,57 zł. poprzez zawarcie umowy leasingu tego pojazdu, po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązywania się z przedmiotowej umowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie go i osadzenie w Areszcie Śledczym w G. przed odbiorem wymienionego pojazdu, czym działał na szkodę (...) SA we W., czyn ten zakwalifikował z art.13 § 1 kk w zw. z art.286 § 1 kk,

wymienione wyżej czyny, przy zastosowaniu art.4 § 1 kk, na podstawie art.91 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.07.2015r., uznał za stanowiące ciąg przestępstw i za czyny te na podstawie przywołanych przepisów skazał go, a przy zastosowaniu art.91 § 1 kk w zw. z art.11 § 3 kk na podstawie art.286 § 1 kk w zw. z art.33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył mu karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 30,-zł.;

na podstawie art.86 § 1 kk w zw. z art.91 § 2 kk wymierzone oskarżonemu S. Ś. jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i wymierzył karę łączną 3 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 240 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 30,-zł.;

na podstawie art.63 § 1 kk na poczet wymierzonej oskarżonemu S. Ś. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył jego tymczasowe aresztowanie w sprawie od dnia 13.12.2012r. do dnia 25.04.2013r.;

oskarżoną J. S. uznał za winną popełnienia tego, że w okresie od sierpnia 2012r. do dnia 6 grudnia 2012r. w G., S., G. i innych nieustalonych miejscach, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, ze z góry powziętym zamiarem, aby S. Ś. dokonał czynów zabronionych, polegających na doprowadzeniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkiej wartości w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2.339.209,-zł. Bank (...) SA, (...) Sp. z o.o., (...) Bank SA, (...) Bank SA, Bank (...) SA, (...) SA, (...) SA poprzez zawarcie umów kredytowych i leasingowych, swoim zachowaniem ułatwiła ich popełnienie w ten sposób, iż przekazała S. Ś. podrobioną i poświadczającą nieprawdę dokumentację potrzebną do zawarcia umów kredytowych i leasingowych w postaci zeznań podatkowych PIT-36 i PIT/B za 2010 i 2011 rok, analiz finansowych, rozliczeń z okresu 2010-2012 roku oraz wyciągów z kont bankowych, kontaktowała go z pracownikami banków, dostarczała dokumentację, udzielała rady i informacji w zakresie zaciąganych zobowiązań, czyn ten zakwalifikował z art.18 § 3 kk w zw. z art.286 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk i za to na mocy tych przepisów skazał ją, a przy zastosowaniu art.11 § 3 kk na podstawie art.19 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył jej karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednaj stawki na 30,-zł.;

na podstawie art.46 § 1 kk orzekł od oskarżonych S. i J. S. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej poprzez zapłatę na rzecz:

- Banku (...) SA kwoty po 33.583,10 zł.,

- (...) Bank (...) SA kwoty po 53.333,33 zł.,

- Banku (...) SA kwoty po 661,80 zł.;

na podstawie art.626 § 1 kpk, art.627 kpk, art.633 kpk oraz art.2 ust.1 i art.3 ust.1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty od oskarżonych: S. Ś. kwotę 1.840,-zł., J. S. kwotę 1.000,-zł. oraz obciążył wydatkami poniesionymi w sprawie: S. Ś. w kwocie 997,51 zł., J. S. w kwocie 611,45 zł.

Apelację od wyroku wywiedli obrońcy obojga oskarżonych.

Obrońca oskarżonej J. S. zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, a przejawiający się w przedwczesnym uznaniu przez Sąd I instancji, że materiał dowodowy zebrany w sprawie jednoznacznie wskazuje, iż J. S. dopuściła się przypisanych jej czynów podczas gdy prawidłowa ocena tegoż materiału, w tym wyjaśnień J. S. w kontekście pozostałych dowodów, w szczególności przy braku przesłuchania przed Sądem R. D. prowadzi do wniosku odmiennego,

oraz, kierując się ostrożnością procesową ,

- rażącą niewspółmierność wymierzonej kary pozbawienia wolności przejawiającą się w orzeczeniu wobec oskarżonej kary o charakterze bezwzględnym w sytuacji gdy cele kary osiągnięte zostaną także przypadku wymierzenia oskarżonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Wniósł o skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Obrońca oskarżonego S. Ś. zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu:

1. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na błędnym uznaniu, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art.286 kk, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału, wskazuje że zachowanie oskarżonego stanowiło co najwyżej realizację znamion przestępstwa z art.297 § 1 kk.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść tego orzeczenia, poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że dowody ujawnione w toku przewodu sądowego i ustalone na ich podstawie okoliczności wskazują, że oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru bezpośredniego kierunkowego, którym obejmował wprowadzenie w błąd co do możliwości zamiaru wywiązania się z zobowiązania wobec pokrzywdzonych jak również wyrządzenie pokrzywdzonym szkody w kwotach wskazanych w akcie oskarżenia, gdy tymczasem dowody oraz okoliczności ocenione zgodnie ze stanem faktycznym i zasadami doświadczenia życiowego wskazują, że oskarżony swoim zachowaniem nie doprowadził pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a zatem nie powstał skutek o którym jest mowa w art.286 §1 k.k. w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem;

3. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności podczas gdy prawidłowe rozważanie i zastosowanie dyrektyw wymiaru kary prowadzi do wniosku, iż karą wypełniająca zarówno zasady prewencji ogólnej jak i mającej walor wychowawczy dla oskarżonego będzie kara istotnie złagodzona w stosunku do orzeczonej przez Sąd I instancji.

Wniósł o przesłuchanie w charakterze świadka A. B. (ul. (...), (...) G.) w szczególności na okoliczność roli oskarżonego S. Ś. w staraniach o pozyskanie kredytów; roli R. D. przy staraniach o pozyskanie kredytów; inwestycji jakie miały być prowadzone za środki uzyskane z kredytów zaciągniętych przez oskarżonego; możliwości zamiaru wywiązania się przez oskarżonego za zobowiązania wobec pokrzywdzonych;

Nadto wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zakwalifikowanie czynów przypisanych oskarżonemu jako przestępstw z art.297 § 1 kk i wymierzenie kary łagodniejszej z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania;

ewentualnie o:

2. uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu celem ponownego rozpoznania.

Odpowiedzi na apelacje złożył oskarżyciel publiczny wnosząc o ich nieuwzględnienie i utrzymanie w mocy zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Obie apelacje wywiedzione w powyższej sprawie są niezasadne i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego S. Ś. nie jest w pełni wewnętrznie spójna. W jej uzasadnieniu bowiem skarżący zarzuca Sądowi I instancji niewłaściwą ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego (str.4 apelacji) oraz wybiórczą ocenę dowodów (str.7 apelacji) podczas gdy nie stawia zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego, w szczególności art.7 kpk czy art.410 kpk. Podobnie, w uzasadnieniu wskazuje na naruszenie zasady in dubio pro reo (str.6 apelacji), podczas gdy brak jest zarzutu w tym zakresie. Uwagi te sąd odwoławczy czyni jednak jedynie na marginesie gdyż wywiedziony środek odwoławczy obowiązany jest ocenić kompleksowo, zarówno w sferze zarzutów jak i uzasadnienia. Tym niemniej od profesjonalnego pełnomocnika oczekiwać należy formułowania wewnętrznie spójnych pism procesowych.

Rację ma obrońca oskarżonego S. Ś. twierdząc, że oszustwo jest przestępstwem, które można popełnić jedynie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym. Nie ma jednak racji uznając, że w przedmiotowej sprawie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art.286 § 1 kk. Zgromadzony bowiem i oceniony w sposób swobodny przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że oskarżony dopuścił się przestępstwa oszustwa, nie zaś jedynie przestępstwa z art.297 § 1 kk, jak twierdzi skarżący.

Podnoszona kilkukrotnie przez apelującego rola R. D. w inkryminowanych zdarzeniach nie ma decydującego wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonych w przedmiotowej sprawie. Podobnie jak fakt, że świadek R. D. nie stawiał się na wezwania sądu. Również podnoszona w apelacji okoliczność, że był on w większości beneficjentem środków uzyskanych z zaciągniętych kredytów. Korzyść majątkowa bowiem, zgodnie z treścią art.115 § 3 kk to korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego. Rolę R. D. w inkryminowanych zdarzeniach dostrzegł również Sąd I instancji, co wynika z części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia. Z tego względu sąd odwoławczy oddalił zawarty w apelacji wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka A. B.. (str.3008-3009 akt sprawy). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że nie sposób podzielić stanowiska skarżącego aby nie mógł on wnioskować o przeprowadzenie tego dowodu na etapie postępowania przez Sądem I instancji. Świadek bowiem jest siostrą oskarżonego, osobą, która złożyła poręczenie majątkowe za niego i której miejsce zamieszkania jest wiadome dla oskarżonego. Nie sposób zatem, biorąc pod uwagę zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego uznać, że dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji obrona miała możliwość wnioskowania o przesłuchanie tego świadka. Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu skarżącego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na to, iż oskarżony S. Ś. od początku chciał się wywiązać z zaciąganych zobowiązań. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu swojego wyroku wykazał wyczerpanie przez oskarżonego S. Ś. znamion przestępstwa oszustwa, o których mówi apelujący (str.5 apelacji) a sąd odwoławczy przedstawione tam argumenty akceptuje.

Wyjaśnienia oskarżonego nie są jedynym dowodem w sprawie, podlegają nadto swobodnej ocenie jak wszystkie pozostałe dowody. Prezentowane zatem przez oskarżonego stanowisko, że miał zamiar wywiązywać się z zaciągniętych zobowiązań, wobec innych dowodów ocenionych swobodnie przez Sąd I instancji nie stanowi przekonującego argumentu za tym, że nie dopuścił się on przestępstwa oszustwa. Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżący, że nie został przedstawiony dowód przeciwny wyjaśnieniom oskarżonego. Dowody takie zostały bowiem przedstawione, tyle że zdaje się ich nie dostrzegać apelujący. Wskazać w tym miejscu należy na podnoszone przez Sąd Okręgowy okoliczności takie jak: jego ówczesna sytuacja majątkowa, osiągane wówczas dochody, posługiwanie się sfałszowanymi dokumentami dotyczącymi jego zdolności kredytowej, skalę zaciągniętych zobowiązań. Sam skarżący w wywiedzionym środku odwoławczym wskazuje, że oskarżony nie miał zdolności kredytowej (str.6 apelacji). Okoliczności te nie pozwalają na uznanie za wiarygodne twierdzenia oskarżonego o realnych możliwościach wywiązania się ze wszystkich zobowiązań będących przedmiotem niniejszego postępowania, zarówno tych zaciągniętych, jak i tych przy których pochód przestępstwa zatrzymał się na etapie usiłowania. O braku możliwości spłaty zobowiązań w dacie ich zawierania lub usiłowania ich zawierania świadczą również wyjaśnienia samego oskarżonego, w których określa swoje ówczesne dochody na poziomie 3 tysięcy złotych przy wynikających z tylko zawartych (nie mówiąc już o tych, które zatrzymały się na etapie usiłowania), umów miesięcznych zobowiązaniach wielokrotnie przekraczających tę kwotę. Rację ma Sąd Okręgowy wskazując, że droga do czerpania zysków z budowy domów była na etapie zaciągania zobowiązań będących przedmiotem niniejszego postępowania bardzo daleka i niepewna, podobnie jak planowany zysk związany z wyleasingowanymi pojazdami. Wobec powyższego okoliczność, że oskarżony nie podszywał się pod inną osobę nie może skutkować uznaniem, że winien zostać uniewinniony. Jako wewnętrznie sprzeczne Sąd Apelacyjny ocenia stanowisko skarżącego, który wskazuje, że oskarżony S. Ś. miał ze swoich oszczędności spłacać raty kredytów równocześnie podając, iż był przekonany, że to R. D. będzie je spłacał. Wobec wskazanych wyżej okoliczności dotyczących dochodów oskarżonego i jego sytuacji majątkowej jako całkowicie dowolne jawi się twierdzenie apelującego, że oszczędności oskarżonego pozwoliłyby na spłatę kredytów, nawet jedynie w pierwszej fazie. Rację ma również Sąd Okręgowy wskazując na poglądy Sądu Najwyższego, że przestępstwo z art.286 § 1 kk jest dokonane już wówczas, gdy wykaże się, że pokrzywdzony nie zawarłby ze sprawcą umowy gdyby wiedział o istotnych okolicznościach dotyczących jej, a które zostały przez sprawcę przedstawione nierzetelnie lub wręcz kłamliwie. Nie doszło zatem do naruszenia zasady in dubio pro reo. Wskazać w tym miejscu należy, że zasada unormowana w przepisie art.5 § 2 kpk nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z jego brzmienia, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. W szczególności jest to widoczne w następującym poglądzie Sądu Najwyższego: „Zasada in dubio pro reo odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie wolno jednak rozumieć jej jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.06.1991r. w sprawie WR 107/91, OSNKW 1992/1-2/14). Przede wszystkim należy bowiem podnieść, iż wątpliwości, o jakich mowa w art.5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, a nie strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych oraz że za nietrafną należy uznać interpretację zasady in dubio pro reo, jako powinności czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego. Nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art.5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15.07.2010r. w sprawie II AKa 183/10, Przegląd Orzecznictwa Sądu Apelacyjnego w Gdańsku nr 3/2010). Sąd odwoławczy nie podziela poglądu apelującego jakoby Sąd I instancji rozstrzygnął nie dające się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Sąd Okręgowy bowiem całkowicie wyczerpał inicjatywę dowodową aby ustalić fakty zgodnie z rzeczywistym przebiegiem i wyjaśnił nasuwające się w tym zakresie wątpliwości. Znalazło to odzwierciedlenie w uzasadnieniu stanowiącym umotywowanie wyroku – zawiera ono przekonującą analizę wszystkich przeprowadzonych dowodów. Nawet jeżeli z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzeń, to nie jest to równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art.5 § 2 kpk, bo w takim przypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16.06.2005r. w sprawie KK 257/04, OSNKW 2005/9/86). W realiach rozpoznawanej sprawy takie okoliczności nie miały miejsca.

Nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że oskarżony swoim zachowaniem nie doprowadził pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem skoro zostały uruchomione na jego rzecz środki finansowe w łącznej kwocie ponad 464.000,-zł. oraz uzyskał w drodze leasingu samochód wartości 174.025,-zł. Wprawdzie pojazd został odzyskany, jednakże – jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy – fakt, że pokrzywdzony ostatecznie odzyskał utracone mienie nie stanowi okoliczności ekskulpującej przy przestępstwie z art.286 § 1 kk.

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskały również zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej J. S..

Również i w odniesieniu do tej oskarżonej nie doszło – wbrew twierdzeniom skarżącego – do błędu w ustaleniach faktycznych polegających na uznaniu, że dopuściła się ona przypisanego jej przestępstwa. Podobnie jak obrońca oskarżonego S. Ś., apelujący w uzasadnieniu wywiedzionego środka odwoławczego kwestionuje ocenę wiarygodności wyjaśnień współoskarżonego choć w petitum apelacji nie podnosi zarzutu obrazy przepisów postępowania, w szczególności art.7 kpk. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że podstawą do uznania oskarżonej winną przypisanego jej przestępstwa nie były tylko wyjaśnienia współoskarżonego. Pozostałe dowody, których zdaje się nie dostrzegać skarżący, ocenione we wzajemnym powiązaniu zgodnie z zasadą określoną w przepisie art.7 kpk stanowiły podstawę przypisania winy oskarżonej J. S.. Z tego względu, okoliczność że oskarżony S. Ś. składał wyjaśnienia nie będące identyczne w swej treści (co dostrzegł również Sąd Okręgowy) nie może implikować uznania, że są one niewiarygodne. Rację ma skarżący twierdząc, że oskarżony S. Ś. umniejszał swą rolę w inkryminowanych zdarzeniach, jednakże – co wymaga podkreślenia a co nie umknęło również uwadze Sądu I instancji (str.30 uzasadnienia wyroku) - nie uwypuklał ponad miarę roli oskarżonej J. S.. Pogląd apelującego, że oskarżony wie w jaki sposób „manipulować mechanizmami procesu karnego” (str.7 apelacji) jawi się jednak jako dowolny. Wskazać w tym miejscu godzi się, czego zdaje się nie dostrzegać skarżący, że wyjaśnienia oskarżonego S. Ś. odnośnie roli jaką w inkryminowanych zdarzeniach odgrywała oskarżona J. S. znalazły odzwierciedlenie w dowodach w postaci korespondencji mailowej. Kwestia tego, kto wysyłał wiadomości do oskarżonego S. Ś. z adresu (...) i na który to adres oskarżony przesyłał wiadomości i dokumenty mające znaczenie w przedmiotowej sprawie było przedmiotem wnikliwej analizy Sądu Okręgowego (str.31-32 uzasadnienia wyroku) a Sąd Apelacyjny w pełni tę analizę akceptuje jako zgodną z zasadami logicznego rozumowania. Podkreślenia jedynie w tym miejscu wymaga, że nawet jeżeli – jak twierdzi skarżący – dostęp do tego adresu miał nie tylko J. S., to nielogicznym jest aby osoba nie będąca oskarżoną używała w korespondencji imienia „J.” (brak jest podstaw do przyjęcia, że jakaś inna osoba o tym imieniu była związana z inkryminowanymi zdarzeniami). Odnośnie prowizji z uzyskanych kredytów pobieranej przez oskarżoną wskazać należy na wyjaśnienia oskarżonego S. Ś., który jeden raz był świadkiem przekazywania prowizji oskarżonej przez R. D. oraz przelew dokonany na firmę „(...)” przeznaczony dla J. S. tytułem prowizji. Nie przeczy temu sama oskarżona, choć twierdzi, że inny był tytuł tego przelewu, nie potrafiąc jednak podać jaki (k.2317 akt sprawy). Wskazać w tym miejscu należy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że oskarżonych łączyły jakieś inne relacje poza opisanymi w zaskarżonym orzeczeniu. Gdyby oskarżony S. Ś. tak obeznany w temacie manipulowania mechanizmami procesu karnego – jak twierdzi skarżący – bezpodstawnie (również zdaniem apelującego) obciążał współoskarżoną to nie byłoby przeszkód aby potwierdził fakt każdorazowego, nie tylko jednokrotnego, przekazywania prowizji oskarżonej. Lektura zeznań świadka G. O. przeczy twierdzeniom apelującego jakoby świadek ten potwierdził szeroki dostęp wszystkich „przyszłych wspólników” do wskazanego wyżej adresu mailowego. Będąc przesłuchiwanym w toku postępowania jurysdykcyjnego zaprzeczył wręcz aby znany był mu ten adres mailowy i aby był w ogóle zakładany jakiś adres mailowy na poczet przyszłej spółki (k.2842 i v akt sprawy).

Sąd Okręgowy nie przypisał oskarżonej zarzutu podrobienia dokumentów a zatem argument, że nie przyznała się ona do tego pozostaje bez wpływu na jej odpowiedzialność karną w przedmiotowej sprawie.

Wobec okoliczności, iż w oparciu o zgromadzony w sprawie i swobodnie oceniony przez Sąd I instancji materiał dowodowy sąd ten poczynił pewne ustalenia faktyczne, wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia również w odniesieniu do oskarżonej J. S. nie ma okoliczność, że nie doszło do przesłuchania przed sądem świadka R. D. a sąd dysponował jedynie jego zeznaniami złożonymi w toku postępowania przygotowawczego. Sąd Apelacyjny odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu uwag dotyczących roli R. D. w inkryminowanych zdarzeniach.

Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskał również zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony w obu wywiedzionych środkach odwoławczych. Bezsprzecznie Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt 4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 kk. Na gruncie art.438 pkt.4 kpk nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco niewspółmierną”, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Innymi słowy zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – a więc, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Należy również odwołać się do od dawna utrwalonego w judykaturze i doktrynie poglądu, że zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych, nieznanych sądowi okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których bądź orzeczona kara nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974r. w sprawie V KRN 78/74, OSNKW 1974, poz.34). Mając na względzie, by rozmiar represji karnej był w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonych i winy oraz spełniał swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także by uwzględniał wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, jak i potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawca jest sprawiedliwie karany, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do obniżenia oskarżonym kar za przypisane im czyny.

Obrońca oskarżonego S. Ś. mimo podniesienia zarzutu rażącej niewspółmierności kary w żaden sposób go nie uargumentował upatrując podstaw do obniżenia kary orzeczonej wobec tego oskarżonego w zmianie kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu na art.297 § 1 kk, do czego brak jest podstaw. Sąd Apelacyjny natomiast nie stwierdza zaistnienia przesłanek do obniżenia kary orzeczonej wobec oskarżonego S. Ś..

Odnosząc się natomiast do argumentów zawartych w uzasadnieniu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej J. S. wskazać na wstępie należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego, oskarżona odpowiada jako osoba karana. Jak wynika bowiem z aktualnej karty karnej oskarżonej (k.2988 akt sprawy) uprzednie skazanie nie uległo jeszcze zatarciu. Wprawdzie upłynął już okres próby, na jaki warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności w sprawie III K 66/07 Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku, to jednak orzeczono w tej sprawie wobec oskarżonej również grzywnę oraz obowiązek naprawienia szkody. Zgodnie zaś z treścią przepisu art.107 § 6 kk zatarcie skazania nie może nastąpić przed wykonaniem orzeczonego środka karnego. Brak jest podstaw do obniżenia orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności, w szczególności do wymiaru dającego podstawę do rozważania zasadności warunkowego zawieszenia jej wykonania. Bez znaczenia dla wymiaru kary pozostaje, że oskarżona ma 7 – letnie dziecko, jak również stan zdrowia tego dziecka. Okoliczności te mogą być podnoszone na etapie postępowania wykonawczego. Żadnego znaczenia w tej mierze nie ma również podnoszona przez skarżącego okoliczność zdezorganizowania życia oskarżonej i jej dziecka wywołana orzeczeniem bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Oczywistym bowiem jest, że osadzenie w izolacji więziennej wiąże się z dezorganizacją życia osoby skazanej i jej rodziny. Orzeczenie wobec oskarżonej kary bezwzględnej pozbawienia wolności nie jest również – wbrew gołosłownemu twierdzeniu skarżącego – sprzeczne z zasadą humanitaryzmu. Wskazać również w tym miejscu należy na dostrzeżoną przez Sąd I instancji znaczną rolę oskarżonej w pozyskaniu przez współoskarżonego znacznych środków finansowych na szkodę pokrzywdzonych podmiotów.

Finalnie wskazać również godzi się, że orzeczone wobec oskarżonych kary mają również za zadanie spełnienie dyrektyw prewencji ogólnej, wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 9.05.2002r. w sprawie II Aka 526/01 stwierdził: „Istota prewencyjnego oddziaływania kary polega na wpływaniu - także poprzez jej niezbędną, to jest konieczną surowość - na kształtowanie postaw moralnych, organizujących społeczeństwa, wiarę w nie i ufność w celowość przestrzegania norm systemy te tworzących (zob.KZS 3/91 poz.8). Orzeczona kara winna zatem mieć także wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu. (...) Kara jest również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie porządanych postaw. Chodzi bowiem o to, aby nawet osoby skazane wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa” (KZS 2002/10/69). Pogląd taki znajduje potwierdzenie w ugruntowanym i zachowującym swą aktualność orzecznictwie Sądu Najwyższego (patrz: wyrok składu 7 sędziów z dnia 25.02.1981r. w sprawie V KRN 343/80, OSPiKA 1981/11/199; wyrok z dnia 30.12.1977r. w sprawie V KR 190/77, OSNKW 1978/4/44; wyrok z dnia 22.03.1974r. w sprawie IV KRN 6/74, OSNKW 1974/7-8/134; wyrok z dnia 15.10.1982r. w sprawie IV KR 249/82, OSNKW 1983/6/41) i w pełni aprobuje go sąd odwoławczy orzekający w powyższej sprawie.

Sąd II instancji nie podziela zatem poglądu skarżących, że orzeczone wobec oskarżonych kary są niewspółmiernie wysokie a mając na uwadze powyższe wywody, ogólne i szczególne zasady wymiaru kary wskazane w art.53 § 1 i 2 kk podzielił pogląd Sądu I instancji, że karami współmiernymi, uwzględniającymi te wszystkie elementy będą kary przez ten sąd orzeczone. Kary te bowiem, surowe ale nie rażąco surowe, są w pełni współmierne do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym, powinny spełnić zarówno cele zapobiegawcze w stosunku do oskarżonych, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z uwagi na powyższe oraz nie stwierdzając zaistnienia przesłanek z art.439 kpk i art.440 kpk, Sąd Apelacyjny zaskarżone orzeczenie utrzymał w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art.626 § 1 kpk, art.627 kpk, art.634 kpk, art.1, art.2 ust.1 pkt 5, art.3 ust.1, art.6 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych obciążając nimi oskarżonych w częściach związanych z ich w nim udziałem. Nie znalazł bowiem podstaw do zwolnienia oskarżonych od obowiązku ich ponoszenia.