Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Jachniewicz

Protokolant: Katarzyna Tymińska

Przy udziale Prokuratora Agnieszki Mikolcz – Prokuratura Rejonowa G.-Ś. w G.

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2017 r. na rozprawie sprawy:

K. L., syna M. i D. z domu G., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 19.08.2016r. w G., wbrew przepisom ustawy, posiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 30,22 g co stanowi 32 do 99 porcji konsumpcyjnych, tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

1.  Ustalając, że oskarżony K. L. dopuścił się tego, że w dniu 19.08.2016r. w G., wbrew przepisom ustawy, posiadał środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 30,22 g tj. nie mniej niż 30 porcji konsumpcyjnych, co stanowi przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jednocześnie ustalając, że wina i społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu nie jest znaczna, a okoliczności przestępstwa nie budzą wątpliwości, na mocy art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie wobec oskarżonego na okres 2 (dwóch) lat próby;

2.  Na mocy art. 67 § 2 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

3.  Na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 nakłada na oskarżonego obowiązek powstrzymywania się od używania środków odurzających;

4.  na mocy art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa środków odurzających opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 1, zarządzając ich zniszczenie;

5.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonego kosztami postępowania w sprawie w kwocie 1282,58 zł (tysiąc dwieście osiemdziesiąt dwa złote 58/100), w pozostałej części koszty postępowania przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt: II K 376/17

UZASADNIENIE

Sąd zważył, co następuje:

19 sierpnia 2016 roku funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w G. otrzymali informację, że w mieszkaniu przy ul. (...) w G. przechowywane są środki odurzające. W związku z tym, około godziny 10:00 udali się pod ten adres i podjęli obserwację. Około godziny 10:30 z mieszkania wyszedł K. L.. Funkcjonariusze podeszli wówczas do niego, wylegitymowali się i poinformowali go o powodach swojej obecności, wzywając do wskazania miejsca, w którym przechowywane są narkotyki. K. L. wszedł wówczas z policjantami do mieszkania i dobrowolnie wskazał im miejsce położenia pakunków zawierających susz roślinny. Dzięki temu, na stole w pokoju z aneksem kuchennym, funkcjonariusze zabezpieczyli siatkę z napisem (...) zawierającą susz roślinny o masie 34 gramów. Nadto, na biurku używanym przez K. L. zabezpieczyli dwa woreczki foliowe zawierające susz roślinny o łącznej masie 1,56 gramów. W związku z podejrzeniem posiadania środków odurzających, funkcjonariusze dokonali następnie zatrzymania K. L..

Dowody: wyjaśnienia oskarżonego K. L. – k. 25v-26, 37, 133; zeznania świadka P. H. – k. 16; protokół zatrzymania – k. 2-3; protokół przeszukania – k. 5-7; protokół z użycia testera narkotykowego – k. 13-13v;

Susz roślinny zabezpieczony w mieszkaniu K. L., to ziele konopi innych niż włókniste o łącznej masie netto 30,22 gramów.

Dowód: opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych – k. 70-71v;

K. L. nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. U oskarżonego rozpoznano osobowość nieprawidłową oraz uzależnienie od środków narkotycznych. W inkryminowanym czasie oskarżony nie znajdował się w stanie zaburzeń psychotycznych. W odniesieniu do zarzucanego czynu nie miał zniesionej, ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem

Dowód: opinia biegłych z zakresu psychiatrii – k. 55-56;

K. L. był osobą uzależnioną od marihuany i mefedronu. Oskarżony jest pacjentem Stowarzyszenia (...) – Poradni (...) , (...) w G.. 1 marca 2016 roku zobowiązał się do uczestniczenia w terapii psychoedukacyjnej oraz abstynencji. Do 14 kwietnia 2016 roku korzystał ze spotkań terapeutycznych, które przerwał. w okresie od 21 października 2016 roku do 14 grudnia 2016 roku ponownie uczęszczał na wizyty o charakterze psychoedukacyjnym, a nadto uczestniczył w grupie edukacyjnej. Grupę edukacyjną ukończył 1 lutego 2017 roku. Przeprowadzony wówczas test nie wykazał w jego moczu amfetaminy, kokainy, opiatów i kanabinoli.

Dowody: kwestionariusz zebrania informacji przez specjalistę terapii uzależnień – k. 77-90; zaświadczenie – k. 112;

K. L. nie był dotąd karany.

Dowód: karta karna – k. 125;

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie, Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego K. L., zeznaniach świadka P. H., opiniach biegłych z zakresu psychiatrii oraz badań fizykochemicznych, ustaleniach specjalisty terapii uzależnień, a także na dokumentach urzędowych i prywatnych.

Oskarżony K. L. przyznał się do posiadania ziela konopi indyjskich zabezpieczonych przez Policję i wyjaśnił m.in., że posiadał narkotyki na własny użytek, gdyż jest osobą uzależnioną. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż w pełni korespondują z zeznaniami świadka P. H., protokołami sporządzonymi przy okazji zabezpieczenia narkotyków w mieszkaniu oskarżonego, a także z ustaleniami specjalisty ds. terapii uzależnień i opinią z zakresu psychiatrii – które potwierdziły, że oskarżony jest osobą uzależnioną. Z punktu widzenia wskazań doświadczenia życiowego nie budzi wątpliwości stwierdzenie oskarżonego, że posiadana przez niego ilość narkotyków (30,22 gramów marihuany), miało służyć zaspokajaniu jego potrzeb własnych.

Sąd dał wiarę zeznaniom P. H., gdyż były logiczne i dotyczyły okoliczności bezspornych.

Sąd oparł swe ustalenia na treści opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych, a także opinii biegłych z zakresu psychiatrii. Opinie te zostały wydane przez osoby posiadające niezbędne kwalifikacje i doświadczenie zawodowe we wskazanych dziedzinach nauki. Są przejrzyste, spójne i pełne. Formułują jednoznaczne odpowiedzi na pytania postawione w postanowieniach o dopuszczeniu tych dowodów. Wnioski biegłych nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Brak jest również wątpliwości co do bezstronności biegłych. Podobnie brak było podstaw do zakwestionowania ustaleń specjalisty terapii uzależnień.

Sąd oparł się na dokumentach urzędowych przywołanych w ustaleniach faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności.

Brak było podstaw do zakwestionowania ujawnionego dokumentu prywatnego w postaci zaświadczenia ze Stowarzyszenia (...) (k. 112).

Ustalony stan faktyczny stanowił podstawę do przypisania K. L. zachowania zarzucanego mu w akcie oskarżenia. Oskarżony posiadał w swym mieszkaniu ziele konopi innych niż włókniste o masie 30,22 gramów. Środek ten wymieniony został w załączniku do ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w grupach I-N i IV-N, klasyfikujących środki odurzające. Zgodnie z opinią biegłych z zakresu badań fizykochemicznych, z tej ilości można sporządzić od 30 do 100 porcji narkotyku. K. L. nie był uprawniony do posiadania tego środka. Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż Sąd nie zgodził się z poglądem prokuratora, iż oskarżony dopuścił się posiadania znacznej ilości środków odurzających.. Biegły z zakresu badań fizykochemicznych stwierdził, że oskarżony posiadał taką ilość ziela konopi, z której można sporządzić od 30 do 100 porcji narkotyku. Biegły nie był zatem w stanie określić precyzyjnie liczby porcji posiadanej przez K. L.. W związku z tym, Sąd uznał, że w tej kwestii ujawniła się nie dająca się usunąć wątpliwość, którą, zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k., należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Sąd przyjął zatem za punkt odniesienia dolną wartość wskazana przez biegłego, uznając, że oskarżony posiadał nie mniej, niż 30 porcji ziela konopi innych, niż włókniste. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania, że 30 porcji marihuany stanowi znaczną ilość o której mowa w art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani. W ocenie Sądu, celem regulacji z art. 62 ust. 2 u.p.n. jest bowiem penalizowanie takich przypadków, w których sprawca dopuszcza się posiadania ponadprzeciętnych ilości narkotyku, nie spotykanych w normalnym obrocie. Chodzi tu o ilości hurtowe (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 kwietnia 2013 roku w sprawie II AKa 47/13), rodzące podejrzenie, że sprawca czynu posiada środki nie na własny użytek, lecz bierze udział w działalności o charakterze zorganizowanym, zmierzającej do dystrybuowania narkotyku wśród dużej grupy odbiorców. Właściwszym jest zatem przyjęcie, że znaczna ilość narkotyku, to taka, która pozwala na jednorazowe odurzenie co najmniej 100 lub więcej osób. Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Sąd uznał zatem, iż trafny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 5 kwietnia 2013 roku w sprawie II AKa 47/13 podnosząc, iż „ tylko wtedy to kwalifikujące pojęcie [znaczna ilość] ma sens prawno-karny. Takie ukształtowanie omawianego pojęcia zgodne jest z podziałem typów czynów zabronionych przestępstw narkotykowych na uprzywilejowane, podstawowe i kwalifikowane. Granice pomiędzy nimi (ze względu na ilość środków odurzających) powinny być wyraziste, nie dawać pola do dowolnej interpretacji, a zakres tych pojęć jest odpowiednio pojemny.” Powyższe stanowisko akcentuje fakt, że przyjęcie odmiennej interpretacji prowadzi do znacznego zawężenia typu podstawowego omawianego przestępstwa. Skoro niektórzy autorzy uznają, że dla wypełnienia znamion z art. 62 ust. 2 u.p.n. wystarczające jest jednorazowe odurzenie co najmniej kilkudziesięciu osób, to można założyć, że warunek ten może spełniać już posiadanie zaledwie 20 porcji narkotyku (zgodnie ze słownikiem języka polskiego „kilkadziesiąt”, to liczebnik określający liczbę większą od dziewiętnastu a mniejszą od stu). Wynika z tego zatem, że za typ podstawowy niektórzy skłonni są uznać posiadanie co najwyżej 19 porcji. Przyjmując przy tym inny pogląd części doktryny, zgodnie z którym wypadek mniejszej wagi polega między innymi na posiadaniu małej ilości narkotyku (kilku porcji, to jest od 2 do 9), należałoby uznać, że typ podstawowy stanowi w przybliżeniu posiadanie od 10 do 19 porcji narkotyku. W ocenie Sądu, nie takie było zamierzenie ustawodawcy. W związku z tym, Sąd zakwalifikował czyn oskarżonego jako posiadanie środków odurzających w typie podstawowym – art. 62 ust. 1 u.p.n.

W ocenie Sądu, stopień szkodliwości społecznej czynu przypisanego K. L. oraz stopień jego winy nie były znaczne. Oskarżony dopuścił się posiadania narkotyków, w ilości, której nie sposób uznać za znaczną. A przy tym brak jest podstaw do kwestionowania, że narkotyki te były przeznaczone na jego użytek własny. Warto podkreślić, że przed popełnieniem czynu, oskarżony brał udział w terapii organizowanej przez Stowarzyszenie (...), co wskazuje na to, że podjął walkę z nałogiem. Oskarżony ukończył także terapię odwykową na początku 2017r., a w jego moczu nie znaleziono śladów narkotyków co świadczy o skuteczności terapii. Nie sposób również pominąć faktu, że oskarżony dopuścił się posiadania środków odurzających określanych jako tzw. narkotyki miękkie.

W ocenie Sądu, w świetle zebranych dowodów uzasadnione jest przypuszczenie, że oskarżony K. L. będzie w przyszłości przestrzegać porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Oskarżony nie był karany. Jego postawa wskazuje na to, że cele postępowania zostaną wobec niego osiągnięte bez uciekania się do wydania wyroku skazującego. Oskarżony dobrowolnie wskazał funkcjonariuszom miejsce przechowywania narkotyków, zaś po wszczęciu przedmiotowego postępowania z powodzeniem kontynuował terapię odwykową. Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym wyraził skruchę oraz wolę poprawy swojego postępowania. Można wręcz odnieść wrażenie, że samo prowadzenie przeciwko oskarżonemu postępowania karnego i postawienie go w stan oskarżenia w niniejszej sprawie było dla niego pewną dolegliwością, która sprawi, że nie popełni on ponownie podobnego przestępstwa. Warto w tym miejscu nadmienić, że (zgodnie z nazwą) jednym z głównych celów uchwalenia ustawy o przeciwdziałaniu narkomani była eliminacja bądź ograniczenie negatywnych skutków uzależnienia od środków odurzających i substancji psychotropowych. W związku z tym, Sąd uznał, że w postępowaniu karnym dotyczącym czynów z art. 62 ust. 1 tejże ustawy zasadne jest premiowanie takich osób, które dobrowolnie zdecydowały się podjąć kroki w celu zwalczenia swojego nałogu. Wydając niniejsze orzeczenie, Sąd miał również na uwadze fakt, że oskarżony jest sprawcą małoletnim, wobec którego, zgodnie z ustawą, pierwszeństwo ma wzgląd na cele wychowawcze postępowania. Zdaniem Sądu, w badanym przypadku ich realizacja jest możliwa bez stosowania represji.

Ponieważ w badanej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki określone w art. 66 § 1 i 2 k.k. (szkodliwość społeczna czynu oraz wina sprawcy nie były znaczne, prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego jest pozytywna, a nadto zagrożenie karne w przypadku czynu z art. 62 ust. 1 u.p.n. nie przekracza 5 lat pozbawienia wolności), w punkcie 1. sentencji wyroku, Sąd zastosował wobec oskarżonego K. L. dobrodziejstwo warunkowego umorzenia postępowania, ustalając długość okresu próby na 2 lata.

W celu wzmocnienia wychowawczego oddziaływania wydanego orzeczenia, w punktach 2. i 3. sentencji wyroku Sąd nałożył na oskarżonego dozór kuratora oraz obowiązek powstrzymania się od używania środków odurzających. Ewentualne uchylanie się od dozoru lub brak realizacji nałożonego obowiązku stanowić będzie przesłankę uzasadniającą podjęcie wobec K. L. warunkowo umorzonego postępowania.

W punkcie 4. sentencji wyroku Sąd orzekł przepadek środków odurzających zabezpieczonych u oskarżonego. Orzeczenie to miało charakter obligatoryjny.

W punkcie 5. sentencji wyroku Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania, nie znajdując podstaw do zwolnienia go z tego obowiązku.