Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Gierula

Protokolant: Monika Kurek

w obecności Prokuratora: Edyty Łukawskiej

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniu: 10.06.2016 r., 02.09.2016 r., 31.03.2017 r., 07.06.2017 r., 02.08.2017 r. i 27.09.2017 r.

sprawy:

1. B. M.

córki J. i L. z d. B.

ur. (...) w Z.

oskarżonej o to, że:

I.  w roku 2011 w W. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 1089,07 zł brutto z tytułu przyznanego dofinansowania do wypoczynku po uprzednim złożeniu wniosku o dofinansowanie za pobyt sanatoryjny C. dla dziecka - A. M. (1) mającego się odbyć w okresie od 15.09.2011 r. do 29.09.2011 r. i przedłożeniu faktury VAT nr (...) z dnia l7.l0.2011 r. wystawionej przez Biuro (...) z siedzibą w W. przy ul. (...), wprowadzając w błąd pracowników (...). co do faktycznego wyjazdu do Sanatorium;

tj. o czyn z art. 286 § l k.k.;

II.  w dniu 3 sierpnia 2012 roku w W. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2.352,00 zł z tytułu przyznanego dofinansowania do wypoczynku, po uprzednim złożeniu wniosku o dofinansowanie do wczasów zorganizowanych D. W. C. W. dla siebie i córki A. M. (1) mających się odbyć w dniach 02.07.2012 roku - 16.07.2012 roku i przedłożeniu faktury VAT nr (...) z dnia 30.07.2012 wystawionej przez Biuro (...) z siedzibą w W. przy ul. (...), wprowadzając w błąd pracowników (...). co do faktycznego wyjazdu na wczasy zorganizowane;

tj. o czyn z art. 286 § l k.k.;

III. w sierpniu 2012 roku w W. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pomogła A. M. (2) doprowadzić (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2.396,80 zł z tytułu przyznanego dofinansowania do wypoczynku, w ten sposób, że dostarczyła jej fakturę VAT nr (...) z dnia 30.07.2012 na kwotę 4.944,00 zł brutto wystawioną przez Biuro (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) dotyczącą wczasów zorganizowanych D.W. C. W. dla A. M. (2), M. M. (1) i córki E. K. mających się odbyć w dniach 01.07.2012 roku - 12.07.2012 roku a następnie faktura ta została przedłożona w (...) przez A. M. (2), wprowadzając w błąd pracowników (...). co do faktycznego wyjazdu na wczasy zorganizowane;

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § l k.k.

IV. w styczniu 2012 roku w W. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pomogła A. M. (2) doprowadzić (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie l 435,00 zł z tytułu przyznanego dofinansowania do wypoczynku, w ten sposób, że dostarczyła jej fakturę VAT nr (...) z dnia 02.01.2012 r. na kwotę 2.050,00 zł brutto wystawioną przez Biuro (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) dotyczącą obozu młodzieżowego w V. M. W. dla córki A. E. K. mający się odbyć w dniach 13.01.2012 roku do 22.01.2012 roku a następnie faktura ta została przedłożona w (...) przez A. M. (2), wprowadzając w błąd pracowników (...). co do faktycznego wyjazdu na ww. obóz;

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § l k.k.

2. M. B. (1)

syna S. i Ł. z d. U.

ur. (...) M.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 17.10.2011 r. w W. pomógł B. M. doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) w ten sposób, że będąc osobą uprawnioną w Biurze (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) do wystawiania faktur, wystawił fakturę nr (...) z dnia 17.10.2011 r. na nazwisko M. B. (2) tytułem pobytu sanatoryjnego w C. w okresie od 15.09.2011 r. do 29.09.2011 r. dla jej córki A. M. (1) poświadczając nieprawdę w wystawionym dokumencie, co do okoliczności faktycznego wykupienia ww. pobytu, a następnie B. M. przedłożyła ww. fakturę w (...) i uzyskała dofinansowanie w łącznej kwocie 1089,07 zł brutto za pobyt sanatoryjny w C. dla dziecka - A. M. (1), wprowadzając w błąd pracowników (...). co do faktycznego wyjazdu do sanatorium;

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § l k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k.

II.  w dniu 30.07.2012 roku w W. pomógł B. M. doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) w ten sposób, że będąc osobą uprawnioną w Biurze (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) do wystawiania faktur, wystawił fakturę nr (...) z dnia 30.07.2012 r. na nazwisko M. B. (2) tytułem wczasów zorganizowanych pobytu D.W. C. W. dla siebie i córki A. M. (1) mających się odbyć w dniach 02.07.2012 roku - 16.07.2012 roku poświadczając nieprawdę w wystawionym dokumencie co do okoliczności faktycznego wykupienia ww. pobytu a następnie B. M. przedłożyła ww. fakturę w (...) i uzyskała dofinansowanie w łącznej kwocie 2.352, 00 zł brutto za wczasy zorganizowane w D.W. C. W., wprowadzając w błąd pracowników (...) co do faktycznego wyjazdu na wczasy zorganizowane,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § l k.k. w zb. z art. 271 § l k.k.,

III. w dniu 30.07.2012 r. w W. pomógł A. M. (2) doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) w ten sposób, że będąc osobą uprawnioną w Biurze (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) do wystawiania faktur, wystawił fakturę nr (...) z dnia 30.07.2012 r. na nazwisko A. M. (2) tytułem wczasów zorganizowanych D.W. C. W. dla A. M. (2), M. M. (1) i córki E. K. mających się odbyć w dniach 01.07.2012 roku - 12.07.2012 roku, poświadczając nieprawdę w wystawionym dokumencie co do okoliczności faktycznego wykupienia ww. pobytu, a następnie A. M. (2) przedłożyła ww. fakturę w (...) i uzyskała dofinansowanie w łącznej kwocie 2.396,80 zł brutto za wczasy zorganizowane, wprowadzając w błąd pracowników (...). co do faktycznego wyjazdu do sanatorium,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § l k.k. w zb. z art. 271 § l k.k.

IV. w dniu 02.01.2012 r. w W. pomógł A. M. (2) doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) w ten sposób, że będąc osobą uprawnioną w Biurze (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) do wystawiania faktur, wystawił fakturę nr (...) z dnia 02.01.2012 r. na nazwisko A. M. (2) tytułem wyjazdu na obóz młodzieżowy w V. M. W. dla córki A. E. K. mający się odbyć w dniach 13.01.2012 roku do 22.01.2012 roku, poświadczając nieprawdę w wystawionym dokumencie co do okoliczności faktycznego wykupienia ww. pobytu a następnie A. M. (2) przedłożyła ww. fakturę w (...) i uzyskała dofinansowanie w łącznej kwocie l.435,00 zł brutto za wczasy zorganizowane, wprowadzając w błąd pracowników (...). co do faktycznego wyjazdu do sanatorium

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § l k.k. w zb. z art. 271 § l k.k.

orzeka:

I.  oskarżoną B. M. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to:

- za czyn opisany w pkt I na podstawie art. 286 § 1 k.k. skazuje ją, zaś na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza jej karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

- za czyn opisany w pkt II na podstawie art. 286 § 1 k.k. skazuje ją, zaś na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza jej karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

-za czyn opisany w pkt III na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. skazuje ją, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza jej karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

-za czyn opisany w pkt IV na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. skazuje ją, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza jej karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

II.na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierza oskarżonej B. M. karę łączną 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

III.  oskarżonego M. B. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:

- za czyn opisany w pkt I na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

- za czyn opisany w pkt II na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

- za czyn opisany w pkt III na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

- za czyn opisany w pkt IV na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

II.na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierza oskarżonemu M. B. (1) karę łączną 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

III. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądza od oskarżonej B. M. na rzecz pokrzywdzonego (...). kwotę 1.089,07 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt dziewięć złotych i siedem groszy) tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej czynem z pkt I aktu oskarżenia w całości wraz z odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku oraz kwotę 2.352,00 zł (dwa tysiące trzysta pięćdziesiąt dwa złote) tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej czynem z pkt II aktu oskarżenia w całości wraz z odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku;

IV.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. D. kwotę 924 zł (dziewięćset dwadzieścia cztery złote) wraz z należnym podatkiem VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. B. (1);

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej B. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł (trzystu złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych w części, stanowiącej opłatę, oraz od oskarżonego M. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 zł (dwustu pięćdziesięciu złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych w części, stanowiącej opłatę.

Sygn. akt IV K 64/16

UZASADNIENIE

B. M. pracowała w (...) w Oddziale przy ul. (...) w W. w charakterze kontrolera listonoszów. W (...) obowiązywał Regulamin korzystania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, na podstawie którego z Funduszu dofinansowane były wczasy, wypoczynek indywidualny, sanatorium lub kolonie, obozy, zimowiska, zielone szkoły (§ 14). Dofinansowanie do wypoczynku w postaci wczasów lub sanatorium wypłacane było na podstawie faktury, rachunku lub innego dowodu wpłaty w przypadku wypoczynku dzieci (§ 18 pkt 7). Zgodnie z § 27 Regulaminu, osoba uprawniona, która ubiegając się o przyznanie świadczenia z Funduszu, złożyła nieprawdziwe oświadczenie o wysokości dochodu przypadającego na osobę w rodzinie, przedłożyła sfałszowaną fakturę, rachunek bądź dowód wpłaty (itp.), wykorzystała pomoc niezgodnie z jej przeznaczeniem, odstąpiła świadczenie z Funduszu osobie nieuprawnionej, zostaje obciążona pełnymi kosztami poniesionymi przez pracodawcę z tego tytułu i traci prawo do świadczeń z Funduszu w roku, w którym wykryto wymienione zdarzenia oraz na okres następnych dwóch lat kalendarzowych. Stosownie do § 26 Regulaminu, osoba, która zrezygnuje z przydzielonego zgodnie z jej wnioskiem świadczenia, obowiązana jest do bezzwłocznego zawiadomienia pracownika zatrudnionego na stanowisku pracy ds. socjalnych.

W roku 2011 B. M. zwróciła się do Biura (...) z siedzibą w W. przy ul. (...), z prośbą o wystawienie faktury na pobyt sanatoryjny dla dziecka - A. M. (1), urodzonej (...). M. B. (1), zastępujący żonę Z. S., wystawił w imieniu biura (...) fakturę VAT nr (...) z dnia l7.l0.2011 r. na pobyt sanatoryjny A. M. (1) w C. w okresie od 15.09.2011 r. do 29.09.2011 r. A. M. (1) jest zdrowym dzieckiem, nigdy nie korzystała z wyjazdów do sanatoriów. B. M. nie zapłaciła należności wynikającej z przedmiotowej faktury, jej córka nie była w sanatorium w C.. W tym okresie czasu z usług Kliniki (...) w C. z ramienia Biura (...) korzystały dwie inne osoby. Za wystawienie faktury B. M. zapłaciła wynagrodzenie. Następnie B. M. przedłożyła w (...) fakturę VAT nr (...) z dnia l7.l0.2011 r. wystawioną przez Biuro (...), w wyniku czego otrzymała dofinansowanie do wypoczynku w wysokości 1089,07 zł brutto.

O tym, że zna biuro podróży, które wystawia faktury na wyjazdy wakacyjne za opłatą, B. M. poinformowała swoją koleżankę z pracy A. M. (2), obecnie noszącą nazwisko T.. B. M. z prośbą o wystawienie faktury dla koleżanki zwróciła się ponownie do Biura (...). M. B. (1), zastępujący żonę Z. S., działając w imieniu biura podróży, wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 02.01.2012 r. na kwotę 2.050,00 zł brutto dotyczącą obozu młodzieżowego w V. M. we W. w dniach od 13.01.2012 roku do 22.01.2012 roku dla córki A. E. K.. W styczniu 2012 roku B. M. dostarczyła A. M. (2) przedmiotową fakturę VAT. A. M. (2) nie mówiła B. M., na jaką kwotę ma opiewać faktura i jakiego wyjazdu dotyczyć, miał tylko się zgadzać termin urlopu. A. M. (2) za otrzymaną fakturę zapłaciła B. M. pieniądze, które ta miała przekazać „ znajomemu z biura podróży”. A. M. (2) nie zapłaciła należności, na którą opiewała faktura, zaś jej córka nie udała się na wspomniany obóz. A. M. (2) przedłożyła otrzymaną fakturę w (...), w wyniku czego otrzymała kwotę l.435 zł z tytułu przyznanego dofinansowania do wypoczynku.

Również w roku 2012 B. M. zwróciła się po raz kolejny do biura (...) z prośbą o wystawienie faktury na wczasy zorganizowane dla siebie i córki A. M. (1). M. B. (1) wystawił fakturę na wczasy zorganizowane w D. W. C. W. w dniach 02.07.2012 roku - 16.07.2012 roku. B. M. nie zapłaciła należności wynikającej z przedmiotowej faktury, wraz z córką nie była we W.. W zbliżonym okresie czasu przebywała wraz z córką w M.. Za wystawienie faktury zapłaciła wynagrodzenie. W dniu 3 sierpnia 2012 r. B. M. przedłożyła w (...) fakturę VAT nr (...) z dnia 30.07.2012 r. wystawioną przez Biuro (...), w wyniku czego otrzymała dofinansowanie do wczasów zorganizowanych w wysokości 2.352,00 zł.

W sierpniu 2012 r. B. M. zwróciła się również do Biura (...) z prośbą o wystawienie faktury dla koleżanki, co ponownie uczynił M. B. (1). B. M. dostarczyła A. M. (2) fakturę VAT nr (...) z dnia 30.07.2012 na kwotę 4.944,00 zł brutto wystawioną przez ww. biuro podróży dotyczącą wczasów zorganizowanych w D. W. C. W. dla A. M. (2), M. M. (1) i córki E. K. mających się odbyć w dniach 01.07.2012 roku - 12.07.2012 roku. A. M. (2) nie mówiła B. M., na jaką kwotę ma opiewać faktura i jakiego wyjazdu dotyczyć, miał tylko zgadzać się termin urlopu. A. M. (2) za otrzymaną fakturę zapłaciła ponownie B. M. pieniądze, które ta miała przekazać „ znajomemu z biura podróży”. A. M. (2) nie zapłaciła należności, na którą opiewała faktura, zaś ani ona ani jej ówczesny mąż M. M. (1), jak również córka E. K., nie byli na zorganizowanych wczasach we W.. A. M. (2) przedłożyła otrzymaną fakturę w (...), w wyniku czego otrzymała kwotę 2.396,80 zł z tytułu przyznanego dofinansowania do wypoczynku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: częściowo wyjaśnień oskarżonej B. M. (k. 8-9, k. 43-44), zeznań świadka M. A. (k. 45-48, k. 32-33 sygn. akt IV K 313/15), zeznań świadka A. T., poprzednio M. (k. 9-10, 48-50, 160-163 sygn. akt IV K 313/15), częściowo zeznań świadka Z. S. (k. 50-51, 103-105, k. 71-73 sygn. akt IV K 313/15, k. 95v sygn. akt IV K 313/15), zeznań świadka A. M. (3) (k. 52-54, k. 68-70 sygn. akt IV K 313/15, k. 91 sygn. akt IV K 313/15), zeznań świadka A. J. (k. 111-112, k. 97v sygn. akt IV K 313/15), zeznań świadka M. M. (1) (k. 197-198), Regulaminu korzystania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (k. 98-110 sygn. akt IV K 313/15), wykazu zwolnień lekarskich (k. 74-77 sygn. akt IV K 313/15), faktur VAT (k. 34, k. 47, k. 94 sygn. akt IV K 313/15), wniosku o dofinansowanie (k. 44-45 sygn. akt IV K 313/15), prośby o dofinansowanie (k. 46 sygn. akt IV K 313/15), potwierdzenia rezerwacji (k. 84 sygn. akt IV K 313/15), kopii faktury wraz z adnotacjami (k. 85 sygn. akt IV K 313/15), zawiadomienia o przestępstwie (k. 89 sygn. akt IV K 313/15), pisma (...) (k. 93 sygn. akt IV K 313/15), częściowo dokumentacji z Biura (...) (k. 122-129 sygn. akt IV K 313/15), informacji z Kliniki w C. wraz z fakturami VAT (k. 148-158 sygn. akt IV K 313/15), częściowo dokumentacji sprzedaży wycieczek (k. 243-254 sygn. akt IV K 313/15), wyroku z dnia 26 stycznia 2016 r. sygn. akt IV K 313/15 (k. 403-404 sygn. akt IV K 313/15).

Oskarżona B. M. w postępowaniu przygotowawczym nie przyznała się do zarzutu z art. 286 § 1 k.k., polegającego na doprowadzeniu (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.156,60 zł poprzez złożenie wniosku o dofinansowanie wycieczki na K., załączając fakturę potwierdzającą zakup tej wycieczki wystawioną przez Biuro (...) (k. 115 sygn. akt IV K 313/15 tom I).

Przesłuchana w postępowaniu przygotowawczym toczącym się w niniejszej sprawie również nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i odmówiła złożenia wyjaśnień (k. 179 sygn. akt IV K 313/15 tom I).

Oskarżona B. M. przesłuchana przed Sądem po raz pierwszy nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów, odmówiła składania wyjaśnień oraz oświadczyła, że odpowie wyłącznie na pytania zadawane przez swojego obrońcę. Wyjaśniła, że składała wniosek o dofinansowanie wyjazdu do C. dla swojej córki i otrzymała częściowy zwrot za fakturę, resztę pokryła z własnych środków. Składała także wniosek o dofinansowanie wypoczynku swojego i córki we W., który otrzymała, lecz nie w wysokości opiewającej na całą fakturę za pobyt. Taki wniosek o dofinansowanie podlegał weryfikacji. Podała, że z A. M. (3) pozostaje w konflikcie, zaś on zapowiedział, że złoży różne zawiadomienia o przestępstwie, aby oskarżona straciła pracę i opiekę nad dzieckiem (k. 8-9).

Oskarżona B. M. przesłuchana przed Sądem po raz drugi również nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów, odmówiła składania wyjaśnień oraz oświadczyła, że odpowie wyłącznie na pytania zadawane przez swojego obrońcę. Wyjaśniła, że otrzymała mniej niż połowę kwoty wynikającej z faktury za wypoczynek. Jej wniosek był weryfikowany i nie było do niego żadnych uwag. B. M. podała, iż w jej ocenie zawiadomienie o przestępstwie złożył jej mąż, z którym pozostaje w konflikcie. Oświadczyła, że do wyjazdów nie dochodziło, bo jej mąż w tym czasie ją bił, ona chciała ratować małżeństwo ze względu na dziecko, ale się nie udało (k. 43-44).

Oskarżony M. B. (1) w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że wystawiał fakturę na podstawie wycieczek faktycznie zakupionych przez klienta i po ich opłaceniu, nie wie, co klient dalej robił z fakturą (k. 184).

Przesłuchiwany po raz pierwszy przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i oświadczył, że odpowie wyłącznie na pytania swojego obrońcy. Wyjaśnił, że nie miał pojęcia, iż B. M. przedłoży faktury w (...), jak również nie wiedział, że nie pojedzie na wczasy. Oświadczył, że nie miała ona obowiązku informować go o tym (k. 10-11).

W postępowaniu sądowym przesłuchiwany po raz drugi oskarżony M. B. (1) również nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, odmówił złożenia wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k. 44-45).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia B. M. zasługują na wiarę tylko w części. Zgodne z pozostałym materiałem dowodowym jest twierdzenie oskarżonej, iż składała wniosek o dofinansowanie wyjazdu do C. dla swojej córki i otrzymała częściowy zwrot za fakturę, jak również że składała wniosek o dofinansowanie wypoczynku swojego i córki we W., który otrzymała, lecz nie w wysokości opiewającej na całą fakturę za pobyt. Powyższe wynika bezspornie ze zgromadzonych w sprawie dokumentów oraz zeznań świadków M. A. oraz A. J., którzy ze sprawą B. M. zetknęli się w racji obowiązków zawodowych w (...). Jako wiarygodne Sąd ocenił także twierdzenie oskarżonej, że z A. M. (3) pozostaje w konflikcie, co on sam również potwierdził.

Natomiast Sąd nie obdarzył wiarą wyjaśnień oskarżonej B. M. w części, w której nie przyznaje się do winy oraz twierdzi, że do wyjazdów nie dochodziło, bo jej mąż w tym czasie ją bił, a ona chciała ratować małżeństwo ze względu na dziecko. Jak wskazał A. M. (3), już od urodzenia ich dziecka A. M. (1) w dniu 18 marca 2007 r. małżeństwo jego i B. M. nie funkcjonowało właściwie, zajmowali osobne pokoje. W kontekście jego zeznań, ale i zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenie życiowego, wyjaśnienia B. M. nie mogą być ocenione jako wiarygodne. B. M. twierdzi bowiem, że opłaciła obie faktury za wypoczynek, choć ich nie wykorzystała z racji konfliktu w małżeństwie. Zdaniem Sądu, takie stanowisko jest jedynie przyjętą przez oskarżoną linią obrony. Po pierwsze nielogicznym jest dwukrotnie opłacenie wczasów i niewykorzystanie ich, tym bardziej, że takie postępowanie stanowiłoby znaczny uszczerbek w budżecie domowym oskarżonej, zajmującej stanowisko kontrolera w (...), dla której koszt obu faktur był znacznym wydatkiem. Oskarżona nie powołuje się na to, że próbowała odzyskać zapłaconą kwotę, kiedy zorientowała się, że do wyjazdu nie dojdzie. O takich działaniach z jej strony nie wspominał również M. B. (1) czy Z. S.. Poza tym spór z mężem, na który powołuje się B. M., rozpoczął się na długo przed wystawieniem faktur za pobyty wakacyjne, tj. już w roku 2007. Ponadto, w tym samym czasie, kiedy miał odbyć się wyjazd do W., na który opiewa faktura, oskarżona z dzieckiem przebywała w M., co również czyni jej wyjaśnienia zupełnie nielogicznymi. Wreszcie jedna z faktur dotyczyła pobytu sanatoryjnego dziecka, które miało wówczas 4 lata i które nie ma problemów ze zdrowiem wymagających tego typu pobytów. Poza tym nieprzyznanie się oskarżonej do winy stoi w sprzeczności ze spójnymi i konsekwentnymi, a także bezstronnymi zeznaniami świadka A. T., która opisała, w jaki sposób uzyskała faktury za wycieczki, które przedłożyła celem uzyskania dofinansowania, a których nigdy nie opłaciła, jak również, iż B. M. wspominała, że sama również w taki sposób uzyskuje dofinansowanie do wyjazdów wakacyjnych, korzystając z „pomocy” znajomego z biura podróży. Co więcej, A. T. zapłaciła B. M. za „ załatwienie” faktur, która to opłata miała zostać przekazana „ znajomemu” z biura podróży.

Sąd w całości nie obdarzył wiarą wyjaśnień oskarżonego M. B. (1), które ograniczały się do nieprzyznania się do winy i stwierdzenia, że nie wiedział, iż B. M. nie skorzysta z wykupionych wyjazdów wakacyjnych, nie miała bowiem obowiązku informowania go o tym. W ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonego stanowią jedynie jego linię obrony. Jak zostało bowiem ustalone w przedmiotowej sprawie, M. B. (1) wystawił m.in. dwie faktury na nazwisko A. T. (wówczas M.), a ta za wyjazdy, na które opiewały faktury, nie zapłaciła i nigdy nie miała zamiaru udawać się na nie. A. M. (2) nie zapłaciła za pobyty wakacyjne, ale za załatwienie faktury, którą miał wystawić znajomy B. M.. Wbrew treści dokumentów z biura (...), które w ocenie Sądu nie dokumentują rzeczywistej sprzedaży, zapłata za dwa pobyty wakacyjne, na które faktury wystawił oskarżony, z jej strony nigdy nie wpłynęła. Nie ma również żadnych powodów, aby twierdzić, że opłaty tej dokonał ktoś inny, choćby B. M. czy M. M. (1), który również tym okolicznościom zaprzeczył. Podobnie B. M. nie zapłaciła kwot wynikających z wystawionych na swoją osobę faktur, skoro jedna z nich opiewa na wyjazd do W. w okresie, gdy wraz z córką była w M., druga zaś dotyczy pobytu sanatoryjnego dla zdrowego dziecka w C.. Co więcej okoliczność, że B. M. przy staraniu się o dofinansowanie do wypoczynku także korzysta z faktur, których nie opłaca, co zeznała A. M. (2), również czyni nieprzyznanie się M. B. (1) do winy niewiarygodnym. W ocenie Sądu, M. B. (1) zdawał sobie sprawę, w jakim procederze uczestniczył, skoro nie przyjmował zapłaty za fakturę, nie organizował wycieczek, na które faktury opiewały, a dodatkowo przyjmował opłaty za ich wystawienie, zaś B. M. opisywała go jako swojego znajomego, dzięki któremu może „ załatwić” taką fakturę.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadka M. A. (k. 45-48, k. 32-33 sygn. akt IV K 313/15), które były bezstronne, logiczne i spójne, jednak miały znaczenie uzupełniające w sprawie. Świadek przedstawił mechanizm przyznawania dofinansowania do wczasów w (...), zaś sprawę oskarżonej B. M. znała jedynie z dokumentów. Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka A. J. (k. 111-112, k. 97v), które były spójne i w pełni bezstronne, jednak również ten świadek odwoływał się głównie do zapisów regulaminu.

W ocenie Sądu wiarygodne oraz istotne dla poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych były zeznania świadka A. T., poprzednio M. (k. 9-10, 48-50, 160-163 sygn. akt IV K 313/15). Należy zauważyć, że A. T. i B. M. były koleżankami i świadek nie miała żadnego powodu, aby bezpodstawnie obciążać swoimi zeznaniami B. M.. Tym bardziej, że przyznała się do winy i została skazana, a zatem obciążyła również samą siebie, nie próbując przerzucić wyłącznej odpowiedzialności na B. M.. Istotnie A. T. wskazała, iż ma żal do B. M. o jakąś „ niekomfortową sytuację”, jak się wyraziła, jednak okoliczność ta, w ocenie Sądu, nie rzutowała na wiarygodność jej zeznań, zważywszy na ich zgodność z doświadczeniem życiowym, konsekwencję i spójność. Zdaniem Sądu, świadek nie prezentowała na rozprawie negatywnego nastawienia względem B. M., wyraziła pogląd, że to były mąż B. M. „ próbuje się na niej odegrać i powyciągał wszystkie brudy, jakie się da”. Należy zauważyć, że jej zeznania nie zmieniły się co do istotnych elementów na etapie postępowania przygotowawczego, kiedy występowała w charakterze podejrzanej, sądowego, gdy była oskarżona w sprawie, jak również wtedy, gdy już po prawomocnym wyroku składała w niniejszej sprawie zeznania w charakterze świadka. W ocenie Sądu, pewne rozbieżności w jej zeznaniach np. co do kwoty, którą płaciła B. M. za faktury czy też co do okoliczności, iż B. M. sama przyznawała się, że przedkłada takie faktury, wynikają z naturalnego procesu zapamiętywania. Zeznania przed Sądem składała 6 lat od zdarzenia, przy czym wskazała, iż lepiej pamiętała zdarzenia na etapie postępowania przygotowawczego. Zeznania świadka korespondowały również z zeznaniami świadka M. M. (1).

Sąd obdarzył wiarą zeznania świadka Z. S. (k. 50-51, k. 103-105), żony oskarżonego M. B. (1), jedynie w części. Prawdziwe są te jej zeznania, w których wskazywała, że mąż zastępował ją przy prowadzeniu Biura (...) w czasie jej chorób, co odpowiada dokumentom zebranym w aktach sprawy, w tym wykazom zwolnień lekarskich Z. S. (k. 74-77). Bez wątpienia to M. B. (1) wystawiał przedmiotowe faktury. Natomiast Sąd nie obdarzył wiarą jej twierdzeń co do tego, że nie ma możliwości, aby klient nie zapłacił należności za wycieczkę, skoro musiała odprowadzić od każdej z faktur podatek VAT. Tej części zeznań przeczą zeznania A. T., która wskazała, że nie opłaciła żadnej z wystawionych na jej rzecz przez biuro (...) faktur. Ponadto B. M. przyznała, że nie wyjechała na żadną z wycieczek, na którą opiewały faktury. Co prawda wskazywała również, że nie doszło do tego w związku z jej konfliktem z mężem, co jednak należy uznać za zupełnie niewiarygodne. Jeśli bowiem osoba, która nie osiąga znacznych dochodów, płaci za wycieczkę, to nie po to, aby opłacić ją w całości, a następnie z niej nie skorzystać, skoro skonfliktowana z mężem była już od jakiegoś czasu. Tym bardziej, że B. M. przyznawała się A. T. do tego, że ona również przedkłada tego typu faktury pracodawcy celem uzyskania dofinansowania.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka A. M. (3) (k. 52-54, 68-70 sygn. akt IV K 313/15, k. 91 sygn. akt IV K 313/15), mając jednak świadomość głębokiego konfliktu pomiędzy nim a B. M.. W zakresie okoliczności ważnych dla niniejszej sprawy zeznania świadka są konsekwentne, odpowiadają doświadczeniu życiowemu, a także w zakresie braku korzystania z wyjazdów wczasowych, na które opiewają faktury, korespondują z wyjaśnieniami oskarżonej. Z zeznań świadka wynika również, że od narodzin dziecka 18 marca 2007 roku rozpoczął się między nim a żoną poważny konflikt, zakończony rozwodem, od tamtego momentu zajmowali osobne pokoje.

W ocenie Sądu wiarygodne były zeznania świadka M. M. (1) (k. 197-198), który w swoich zeznaniach potwierdził, iż nie był na wycieczce we W., zaś córka A. M. (2) nie była na obozie we W.. Świadek był osobą bezstronną i choć jego zeznania miały znaczenie uzupełniające, to korespondowały one z zeznaniami A. T., poprzednio M..

Nie miały znaczenia dla poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych zeznania świadka J. Z. (k. 198), którego przełożoną była B. M.. Zapytany, czy dla B. M. odbierał fakturę z Biura (...) oświadczył, iż „ mógł być jakiś epizod, ale raczej nie”.

Sąd ocenił, że faktury przedkładane przez B. M. i A. M. (2), jak również składane wnioski o dofinansowanie, nie dokumentują rzeczywistych wycieczek, zaś kwoty z nich wynikające nie zostały zapłacone, co zostało już uzasadnione przy ocenie wyjaśnień oskarżonych. Jako nieodzwierciedlającą rzeczywistych transakcji w zakresie dotyczącym zarzutów stawianych oskarżonym Sąd ocenił także dokumentację uzyskaną z biura (...).

Pozostałe dokumenty w postaci Regulaminu korzystania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (k. 98-110 sygn. akt IV K 313/15), wykazu zwolnień lekarskich (k. 74-77 sygn. akt IV K 313/15), potwierdzenia rezerwacji (k. 84 sygn. akt IV K 313/15), pisma (...) (k. 93 sygn. akt IV K 313/15), informacji z Kliniki w C. wraz z fakturami VAT (k. 148-158 sygn. akt IV K 313/15), wyroku z dnia 26 stycznia 2016 r. sygn. akt IV K 313/15, Sąd uznał za wiarygodne, nie znajdując podstaw do kwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści, nie były one kwestionowane przez żadną ze stron.

Mając na uwadze powyższe, wina oskarżonych B. M. i M. B. (1) – w ocenie Sądu – nie budzi wątpliwości, a czyny, którego się dopuścili, wypełniają w przypadku B. M. znamiona art. 286 § 1 k.k. – w przypadku czynu I i II aktu oskarżenia oraz art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. – w przypadku czynu III i IV aktu oskarżenia, zaś w przypadku M. B. (1) wszystkie zarzucane mu czyny wypełniły znamiona art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Na podstawie art. 286 § 1 k.k. odpowiada ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. B. M., przedkładając wnioski o dofinansowanie wraz z fakturami za wyjazdy wakacyjne, których nie opłaciła, działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych obowiązującego w (...), której była pracownikiem. W wyniku przedsięwziętych działań dwukrotnie uzyskała dofinansowanie w tego funduszu, najpierw w kwocie 1089,07 zł brutto z tytułu przyznanego dofinansowania do pobytu sanatoryjnego w C. dla córki - A. M. (1), następnie zaś w kwocie 2.352,00 zł z tytułu przyznanego dofinansowania do wczasów zorganizowanych w D. W. C. W. dla siebie i córki A. M. (1). Owe niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzoną spółkę było skutkiem wprowadzenia w błąd pracowników (...) przez B. M.. Działając bowiem z zamiarem bezpośrednim kierunkowym B. M. wprowadziła w błąd pracowników (...). co do faktycznego wyjazdu do sanatorium oraz na wczasy zorganizowane oraz co do okoliczności uiszczenia należności, na które opiewały przedkładane faktury. B. M. otrzymała bowiem dofinansowanie na wyjazdy, z których nie tylko ona ani członkowie jej rodziny nie skorzystali, ale i dodatkowo faktury, które przedłożyła, nie zostały opłacone. Tym samym B. M. nie poniosła kosztów, których znaczna cześć została jej zwrócona w ramach dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Tymczasem celem uregulowań dotyczących dofinansowania do wypoczynku obowiązujących w (...) jest właśnie partycypacja w kosztach poniesionego wypoczynku, zaś o wypadkach nieskorzystania z wyjazdu pracownik winien poinformować pracodawcę. Jak wskazał świadek A. J., ilość środków na dofinansowanie wyjazdów pracowników była ograniczona, stąd jeśli jedna osoba uzyskała dofinansowanie na podstawie nieopłaconej faktury, to dla innej mogło nie wystarczyć środków pomimo tego, że z wypoczynku skorzystała i poniosła z tego tytułu udokumentowane koszty.

Z kolei dwa kolejne czyny zarzucane B. M. wypełniły bez wątpienia dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. Na podstawie art. 18 § 3 k.k., odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji. Pomocnictwo, którego udzieliła B. M. A. M. (2), polegało na dostarczeniu jej dwukrotnie faktur VAT opiewających na wyjazdy wakacyjne, których ta nie opłaciła i z których nie skorzystała. Przy pomocy dostarczonych przez B. M. faktur A. M. (2) uzyskała dofinansowanie do wypoczynku, który nie miał miejsca, wprowadzając swojego pracodawcę w błąd co do okoliczności wyjazdu i poniesionych z tego tytułu kosztów. B. M. zdawała sobie sprawę, w jakim celu dostarcza A. M. (2) wspomniane faktury, co więcej sama zaproponowała jej ich „ załatwienie” u „ znajomego w biurze podróży” za opłatą. Swoim zachowaniem B. M. znacząco ułatwiała A. M. (2) dokonanie przestępstwa oszustwa na szkodę (...) S.A. (...) dysponując przedmiotowymi fakturami A. M. (2) nie mogłaby otrzymać dofinansowania do wypoczynku.

Tymczasem M. B. (1) czterokrotnie wypełnił znamiona czynów z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k.

Każdym z zarzucanych mu czynów z jednej strony pomógł doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) przez B. M. lub A. M. (2), wystawiając faktury tytułem pobytu sanatoryjnego, wczasów zorganizowanych lub obozu młodzieżowego, bez których otrzymanie dofinansowania do wypoczynku nie byłoby możliwe, z drugiej zaś strony poświadczył nieprawdę w wystawionych dokumentach co do okoliczności faktycznego wykupienia ww. pobytów. Niewątpliwie wystawiając wspomniane faktury znacząco ułatwił B. M. i A. M. (2) dokonanie przestępstw oszustwa na szkodę (...) S.A. (...) wypełnił znamiona przestępstwa z art. 271 § 1 k.k., na podstawie którego odpowiada funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne. M. B. (1) co prawda nie był właścicielem biura (...), jednak w okresach nieobecności Z. S. zastępował żonę i był uprawniony do wystawiania faktur VAT w imieniu Biura (...) z siedzibą w W. przy ul. (...). Wystawiając faktury za wczasy, które nie zostały opłacone, pomimo wskazania płatności gotówką w treści faktury, poświadczał nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Na podstawie tych faktur zarówno B. M., jak i A. M. (2), uzyskały następnie dofinansowanie do wypoczynku na podstawie przepisów Regulaminu ZFŚS. W doktrynie i judykaturze utrwalony jest pogląd, że znamiona art. 271 k.k. wyczerpuje wystawienie takiej faktury zawierającej nieprawdziwe dane. W ustalonym stanie faktycznym, celem oddania pełnej zawartości kryminalnej czynów przypisanych oskarżonemu, konieczne stało się zakwalifikowanie ich jako zbiegu przepisów art. 271 § 1 k.k. oraz art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy wymiarze kary B. M. za każdy z zarzucanych jej czynów jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował uprzednią niekaralność oskarżonej, z karty karnej wynika jedynie, że uprzednio umorzono wobec niej warunkowo postępowanie karne na okres wynoszący 2 lata w sprawie o czyn z art. 270 § 2a k.k. Sąd wziął pod uwagę także trudną sytuację osobistą B. M., która w okresie popełnienia przestępstw pozostawała w głębokim konflikcie z mężem.

Okolicznością obciążającą była natomiast powtarzalność zachowania oskarżonej, która nie tylko w swoich sprawach dopuściła się przestępstwa oszustwa, ale także wyszła z inicjatywą „ pomocy” koleżance A. M. (2), co świadczy o wysokim stopniu winy oskarżonej, przekonanej o tym, że nie dosięgnie jej kara. Ponadto B. M. nie zwróciła przyznanych jej kwot dofinansowania, nie podjęła żadnych starań o naprawienie szkody. Dodatkowo Sąd zważył, że B. M. jest osobą o wyższym wykształceniu, zajmującą w (...) stanowisko kontrolera listonoszy i niewątpliwie zdawała sobie sprawę z celu uregulowań przyjętych w Regulaminie ZFŚS, a co za tym idzie przestępności podejmowanych działań. Pomimo tego zaproponowała udział w tym procederze również koleżance A. M. (2), od której zażądała opłaty za „ załatwienie” faktury. Dodatkowo nie działała samodzielnie, lecz aby osiągnąć swoje cele, zwróciła się do M. B. (1) z prośbą o wystawienie faktur dotyczących wycieczek, których nie opłaciła.

Wymierzając karę M. B. (1) Sąd jako ważną okoliczność łagodzącą potraktował fakt, że oskarżony, pomimo dojrzałego wieku, jest dotąd osobą niekaraną. Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę, iż czyny zarzucane oskarżonemu wypełniają dyspozycje dwóch przepisów Kodeksu karnego pozostających w zbiegu.

W przypadku obu oskarżonych Sąd nie mógł tracić z pola widzenia, iż kara ma osiągnąć swoje cele nie tylko wobec nich, ale także realizować potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W przypadku tego typu przestępstw są one szczególnie ważne, gdyż przestępstwa przypisane oskarżonym cechuje stosunkowa duża powszechność i pewne, na szczęście coraz mniejsze, przyzwolenie społeczne dla tego typu nieuczciwości, które w wypadku oskarżonych zdecydowanie wyszło poza zachowanie nietyczne, wypełniając znamiona przestępstw.

Biorąc pod uwagę wyżej wymienione okoliczności Sąd uznał jednak, iż szczególnie zważywszy na dotychczasową niekaralność oskarżonych, możliwe jest wymierzenie im najmniej dolegliwej kary wolnościowej, to jest kary grzywny, zgodnie z art. 37a k.k. Ustalając stawkę dzienną Sad wziął pod uwagę niewielkie dochody oskarżonych oraz zwłaszcza w przypadku B. M. jej trudną sytuację osobistą i rodzinną. Z uwagi na powyższe Sąd ustalił wysokość jednej stawki na kwotę najniższą, to jest 10 zł.

Wymierzając obu oskarżonym kary łączne grzywny Sąd zastosował art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. i wymierzył oskarżonej B. M. karę łączną 300 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 zł, zaś oskarżonemu M. B. (1) karę 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 zł. Sąd zastosował przy tym zasadę częściowej apsorpcji, zwaną też asperacją, co wynikało z bliskości podmiotowej i przedmiotowej popełnionych przestępstw. Z jednej strony oskarżeni poszczególnymi przestępstwami uderzali w te same dobra prawne, z drugiej jednak występowała stosunkowo duża odległość czasowa między przestępstwami, która przemawia przeciwko przyjęciu zasady pełnej absorpcji. Sąd w tym zakresie zgadza się również z poglądem doktryny, zgodnie z którym w większości przypadków wymierzania kary łącznej stosowany powinien być sposób asperacji, który w przeciwieństwie do rozwiązań skrajnych (kumulacji oraz absorpcji) nie narzuca sądowi sztywnych granic wymierzanej kary łącznej, czym stwarza mu komfort wymierzenia kary w rozmiarze w pełni adekwatnym do rozpatrywanego przezeń przypadku zbiegu przestępstw (tak: P. Kardas, w: Zoll, Kodeks karny, t. 1, 2007, s. 956 i n.).

Ponadto Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził od oskarżonej B. M. na rzecz pokrzywdzonego (...). kwotę 1.089,07 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej czynem z pkt I aktu oskarżenia w całości wraz z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się wyroku oraz kwotę 2.352,00 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej czynem z pkt II aktu oskarżenia w całości wraz z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się wyroku. Należy zauważyć, że wniosek o zasądzenie obowiązku naprawienia szkody złożył Prokurator, zaś szkoda istotnie nigdy nie została naprawiona przez B. M., która otrzymała dofinansowanie w kwocie 1.089,07 zł oraz w kwocie 2.352,00 zł, powodując u pokrzywdzonego szkodę we wskazanych wysokościach.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. B. (1) Sąd orzekł na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz przepisów Rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sąd uznał, iż jakkolwiek oskarżeni nie są osobami szczególnie majętnymi, to jednak B. M. jest zatrudniona i otrzymuje stałe wynagrodzenie za pracę, zaś M. B. (1) pobiera emeryturę, dlatego obciążył ich kosztami sądowymi w części, stanowiącej opłatę.