Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Sławomir Krajewski
Sędziowie:	SO Tomasz Sobieraj SR del. Irma Lorenc (spr.)
Protokolant:	sekr. sądowy Katarzyna Alaszewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2016 roku w S.

sprawy z powództwa (...) 1 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko A. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum
w S. z dnia 4 lutego 2016 roku, sygn. akt III C 758/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu następującą treść:

„I. zasądza od pozwanej A. S. na rzecz powoda (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w W. kwotę 16.366,72 zł (szesnaście tysięcy trzysta sześćdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 9.558,06 zł (dziewięć tysięcy pięćset pięćdziesiąt osiem złotych sześć groszy) – od dnia 28 maja 2015 r.,

- 319,10 zł (trzysta dziewiętnaście złotych dziesięć groszy) – od dnia 29 maja 2015 r.,

- 316,70 zł (trzysta szesnaście złotych siedemdziesiąt groszy) – od dnia 29 czerwca 2015 r.,

- 327,80 zł (trzysta dwadzieścia siedem złotych osiemdziesiąt groszy) – od dnia 29 lipca 2015 r.,

- 325,81 zł (trzysta dwadzieścia pięć złotych osiemdziesiąt jeden groszy) – od dnia 29 sierpnia 2015 r.,

- 330,42 zł (trzysta trzydzieści złotych czterdzieści dwa grosze) – od dnia 29 września 2015 r.,

- 341,26 zł (trzysta czterdzieści jeden złotych dwadzieścia sześć groszy)- od dnia 29 października 2015 r.,

- 339,92 zł (trzysta trzydzieści dziewięć złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) – od dnia 29 listopada 2015 r.,

-350,59 zł (trzysta pięćdziesiąt złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy) - od dnia 29 grudnia 2015 r.,

- 349,68 zł (trzysta czterdzieści dziewięć złotych sześćdziesiąt osiem groszy) od dnia 29 stycznia 2016 r.,

-354,63 zł (trzysta pięćdziesiąt cztery złote sześćdziesiąt trzy grosze) – od dnia 29 lutego 2016 r.,

- 370,40 zł (trzysta siedemdziesiąt złotych czterdzieści groszy) – od dnia 29 marca 2016 r.,

- 364,88 zł (trzysta sześćdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt osiem groszy) - od dnia 29 kwietnia 2016 r.,

-375,08 zł (trzysta siedemdziesiąt piec złotych osiem groszy) od dnia 29 maja 2016 r.,

-375,34 zł (trzysta siedemdziesiąt pięć złotych trzydzieści cztery grosze) - od dnia 29 czerwca 2016 r.,

-385,35 zł (trzysta osiemdziesiąt pięć złotych trzydzieści pięć groszy) - od dnia 29 lipca 2016 r.,

- 386,10 zł (trzysta osiemdziesiąt sześć złotych dziesięć groszy) - od dnia 29 sierpnia 2016 r.,

- 391,56 zł (trzysta dziewięćdziesiąt jeden złotych pięćdziesiąt sześć groszy) – od dnia 29 września 2016 r.,

- 401,27 zł (czterysta jeden złotych dwadzieścia siedem groszy) - od dnia 29 października 2016 r.,

- 402,77 zł (czterysta dwa złote siedemdziesiąt siedem groszy) – od dnia 29 listopada 2016 r.;

II. oddala powództwo w pozostałej części;

III. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 440 zł (czterysta czterdzieści złotych) tytułem kosztów procesu.”;

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Tomasz Sobieraj SSO Sławomir Krajewski SSR (del.) Irma Lorenc

Sygn. akt II Ca 735/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 lutego 2016 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III C 758/15 Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie oddalił powództwo (pkt I) i zasądził od powoda (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. na rzecz pozwanej A. R. (noszącej obecnie nazwisko R. – S.) kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Swe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

W dniu 19 czerwca 2008 roku A. R. zawarła z bankiem (...) Spółką Akcyjną w W. umowę o kredyt gotówkowy, na podstawie której udzielono jej kredytu na cele konsumpcyjne w kwocie 30 000zł, który to kredyt pozwana zobowiązała się spłacić w 60 ratach miesięcznych. Od udzielonego kredytu A. R. zobowiązana była spłacać odsetki w wysokości zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 16,49 % w stosunku rocznym. Łączne koszty kredytu wynosiły 15 317,65 zł, a rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 19,91 %. Pismem z dnia 10 września 2009 roku Bank (...) SA w W. wezwał A. R. do zapłaty zaległych rat kredytu w kwocie 1 136,80 zł i wypowiedział jej umowę kredytu z dnia 19 czerwca 2008 roku. Na dzień wypowiedzenia umowy zadłużenie pozwanej wobec banku wynosiło: kredyt – 26 169,43 zł, odsetki 1 419,40 zł, odsetki za nieterminową spłatę – 35,23 zł, co łącznie stanowiło kwotę – 27 624,12 zł.

W dniu 15 października 2010 roku Bank (...) wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) i zwrócił się do Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z wnioskiem o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu sądowej klauzuli wykonalności. Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2010 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie nadał klauzulę wykonalności zgodnie z wnioskiem wierzyciela.

W dniu 24 lutego 2011 roku (...) w W. zwrócił się do Komornika Sądowego o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w sądową klauzulę wykonalności w stosunku do dłużnika A. R., wskazując, że łączne zadłużenie wynosi 35 290,14 zł z czego należność główna wynosiła 26 169,49 zł, odsetki naliczone do dnia 23 lutego 2011 roku włącznie – 8 965,01 zł, koszty – 155,64 zł.

Pismem z dnia 28 lutego 2011 roku A. R. zwróciła się do Banku (...) o wydłużenie okresu spłaty kredytu o 2 lata. W dniu 23 marca 2011 roku strony podpisały Ofertę Restrukturyzacji Zadłużenia, w którym wskazano, że stan zadłużenia na dzień 18 mara 2011 roku wynosi 34 599,83 zł, w tym kapitał – 26 169,49 zł, odsetki – 8 251,69 zł, koszty – 178,65 zł. Integralną część umowy stanowił Harmonogram spłat kredytu.

Pismem z dnia 18 marca 2011 roku (...) cofnęło wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego i wniosło o jego umorzenie. W dniu 1 kwietnia 2011 roku postanowieniem Komornik Sądy przy Sądzie Rejonowym w Stargardzie Szczecińskim umorzył postepowanie egzekucyjne. Kolejnym wnioskiem z dnia 21 grudnia 2012 roku Bank (...) zwrócił się do Komornika o wszczęcie postępowania egzekucyjnego wobec dłużniczki na tej samej podstawie co poprzednio, przy czym jako kwotę łącznego zadłużenia wskazano kwotę 30 664,56 zł, w tym należność główna w kwocie 23 512 75 zł, odsetki naliczone do dnia 20 grudnia 2012 roku w kwocie 7 121,81 zł i koszty w kwocie 30,00 zł.

W dniu 17 września 2013 roku Bank (...) Spółka Akcyjna w W. przelała na (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. wierzytelność wobec A. R. wynikającą z umowy z dnia 19 czerwca 2008 roku. Wierzytelność opiewała na łączną kwotę 34 269,61 zł.

Następnie pismem z dnia 16 października 2013 roku wierzyciel złożył wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego, a następca prawny pierwotnego wierzyciela wezwał A. R. do zapłaty zadłużenia w terminie do dnia 24 października 2013 roku. Wezwanie to okazało się bezskuteczne.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za nieuzasadnione.

Sąd I instancji wskazał, że powód wywodził roszczenie z umowy o kredyt, na podstawie której Bank (...) Spółka Akcyjna w W. udzielił A. R. kredytu konsumpcyjnego w łącznej kwocie 30 000, 00 zł, a pozwana zobowiązała się ww. kredyt zwrócić wraz z odsetkami w 60 ratach miesięcznych. Wierzytelność z tego tytułu (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. nabył, jak wskazano w uzasadnieniu pozwu, na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 17 września 2013 roku.

Kolejno Sąd Rejonowy podniósł, że zgodnie z treścią przepisu art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (teks jednolity z 2002r. Dz. U. Nr 72, poz. 665 ze zmianami) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zgodnie natomiast z przepisem art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Sąd I instancji podniósł również, że stan faktyczny niniejszej sprawy ustalił w oparciu o dokumenty zaoferowane przez strony, co do wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń. Dowody przedłożone przez powoda okazały się jednak zdaniem Sądu niewystarczające dla uwzględnienia powództwa.

W pierwszej kolejności, jak podniósł Sąd Rejonowy, rozważenia wymagała zasadność podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, bowiem uznanie go za zasadny skutkowałoby oddaleniem powództwa, gdyż roszczenie przedawnione – wobec skorzystania przez pozwaną z uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia – nie może być skutecznie dochodzone, co dotyczy nie tylko roszczenia głównego, ale i odsetek za opóźnienie. Sąd I instancji podniósł przy tym, że zgodnie z treścią art. 117 § 1 i 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Stosownie do treści art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Z powyższego – jak wskazał Sąd Rejonowy - wynika, że termin przedawnienia roszczeń podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą wobec osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, wynosi trzy lata, zaś o kwalifikacji roszczenia jako zawiązanego z prowadzeniem działalności gospodarczym decyduje chwila jego powstania. Pierwotny wierzyciel (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. jest, co podniósł Sąd Rejonowy, przedsiębiorcą, do którego zakresu działania należy między innymi zawieranie umów bankowych i ta okoliczność ma na tle art. 118 k.c. decydujące znaczenie dla przyjęcia w rozpatrywanej sprawie trzyletniego terminu przedawnienia. W odniesieniu do żądania zapłaty odsetek Sąd I instancji wskazał, że roszczenie o odsetki przedawnia się po trzech latach zgodnie z art. 118 k.c. nie później jednak niż z upływem terminu, w którym przedawnia się roszczenie o zapłatę kwoty głównej .

Sąd Rejonowy wywodził dalej, że uwagi na to, iż pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, na powodzie – zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – spoczywał obowiązek wykazania, że pozwana nie wywiązała się z terminowego regulowania należności wynikających z umowy zawartej z Bankiem (...) Spółka Akcyjna w W., a nadto wysokość żądanych kwot z tego tytułu, jak również w jakiej dacie roszczenie wynikłe z przedmiotowej umowy stało się wymagalne.

Sąd Rejonowy podniósł także, że pozwana zaprzeczyła istnieniu wierzytelności w dochodzonej kwocie, zarzucając, że złożone przez powoda dokumenty nie dowodzą w sposób nie budzący wątpliwości, istnienia wierzytelności w dochodzonej pozwem kwocie. Powód, zdaniem Sądu I instancji, nie przedstawił dowodów, chociażby w postaci dokumentów obrazujących operacje księgowane na rachunku utworzonym w celu księgowania operacji dokonywanych przy spłacie przez pozwaną kredytu, co pozwoliłoby mu, jak i stronie pozwanej na ocenę zasadności powództwa, w tym również na dokonanie matematycznego sprawdzenia prawidłowości wyliczenia dochodzonej pozwem kwoty. Sąd Rejonowy wskazał, że podpisana przez pozwaną w dniu 23 marca 2011 roku oferta restrukturyzacji zadłużenia wskazywała na łączne zadłużenie w kwocie 34 599,83 zł, rozłożone na 100 rat, których spłacanie rozpoczynało się w dniu 28 kwietnia 2011 roku a kończyć miało się w dniu 28 kwietnia 2018 roku. W punkcie 5 tej oferty zawarto zapis, z którego wynika, że w przypadku braku spłaty kolejnych rat w kwotach i terminach określonych tym porozumieniem, bank zobowiązany jest wypowiedzieć umowę kredytu nr (...) oraz warunki ustalone w ofercie i dopiero od dnia następnego po wypowiedzeniu umowy objętej ugodą oraz ugody, całość zadłużenia staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od którego bank będzie naliczał odsetki umowne wg zmiennej stopy procentowej przewidzianej dla kredytów przeterminowanych i postawionych po upływie okresu wypowiedzenia w stan natychmiastowej wymagalności. Powód, jak zarzucił Sąd Rejonowy, nie przedstawił dokumentu z którego wynikałoby, aby zgodnie z tym zapisem umowa i jednocześnie ugoda zostały pozwanej wypowiedziane, a jeżeli tak, to w jakiej dacie, którą uznać można byłoby za termin wymagalności.

Reasumując Sąd I instancji doszedł do przekonania, że powód nie udowodnił w jakiej dacie dochodzone pozwem roszczenie stało się wymagalne, a tym samym zasadności żądania pozwu, podkreślając, że obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). To strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy oddalił powództwo w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu w punkcie II wyroku orzeczono natomiast na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.

Od powyższego wyroku apelację złożył powód, zaskarżając to orzeczenie w całości.

Skarżonemu wyrokowi powód zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. i art. 227 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na:

a. braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz dokonanie jego dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki i obiektywizmu oceny, w zakresie rzekomego nieudowodnienia przez powoda wysokości i wymagalności dochodzonego roszczenia, a także dokonanie tej oceny z pominięciem istotnej części materiału dowodowego, w tym harmonogramu spłaty kredytu stanowiącego załącznik do porozumienia w przedmiocie restrukturyzacji zadłużenia pozwanej z dnia 23 marca 2011 r., w którym wyszczególnione zostały kwoty rat przewidzianych do spłaty ze wskazaniem kwoty kapitału oraz odsetek umownych składających się na poszczególne raty, daty ich płatności, tj. wymagalności poszczególnych rat, a także saldo zadłużenia powstające po spłacie każdej z rat, jak również pominięciem wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego, zgłoszonego w pozwie m.in. na okoliczność istnienia, wymagalności i wysokości roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie,

b. dokonaniu istotnych dla sprawy ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią materiału dowodowego zebranego w sprawie i w konsekwencji błędne przyjęcie, iż materiał ten nie pozwala na uznanie, iż powód wykazał wysokość i wymagalność dochodzonego roszczenia, podczas gdy powód załączył do akt sprawy i powołał się na szczegółową i stosowną dokumentację, składając jednocześnie wniosek o dopuszczenie dowodu z tych dokumentów, co Sąd Rejonowy częściowo pominął nie przeprowadzając w sposób właściwy i obiektywny dowodu m.in. z umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 17 września 2013 r., z której wynika, iż (...) S.A. zbył na rzecz powoda określony pakiet wymagalnych wierzytelności oraz z załącznika nr 1 do aneksu nr (...) do umowy sprzedaży wierzytelności, który precyzyjnie wskazuje wierzytelność zbytą na rzecz powoda, wyszczególniając jej dane identyfikacyjne, w tym wysokość zobowiązania oraz poszczególnych należności składających się na kwotę długu;

2. naruszenie art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przeniesieniu na powoda całego ciężaru dowodowego w sprawie i skutkujące przyjęciem za udowodnione twierdzeń pozwanego kwestionujących zasadność powództwa, podczas gdy powód udowodnił fakty prawotwórcze, tj. istnienie, wysokość i wymagalność dochodzonej wierzytelności, zgłosił w tym zakresie odpowiednie wnioski dowodowe i wskazał dokumentację potwierdzającą podnoszone okoliczności, a pozwany poprzestał wyłącznie na kwestionowaniu twierdzeń powoda, nie dowodząc faktów niweczących;

3. naruszenie art. 316 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i wydanie wyroku przy jednoczesnym zaniechaniu wzięcia za podstawę stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, w szczególności przy pominięciu okoliczności wymagalności poszczególnych rat kredytu oraz treści materiału dowodowego przedłożonego przez powoda;

4. naruszenie art. 65 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie, sprowadzające się do zaniechania ustalenia zgodnego zamiaru stron umowy przelewu wierzytelności, w tym celu tej umowy, którym było przeniesienie na powoda wszelkich praw związanych z dochodzoną wobec pozwanego wierzytelnością, która była wymagalna;

5. naruszenie art. 5 k.c. w zw. z art. 354 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i tym samym usankcjonowanie sytuacji, w której dłużnik, wbrew woli wierzyciela, zostaje zwolniony z obowiązku zaspokojenia zaciągniętego zobowiązania.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na jego rzecz kwoty żądanej pozwem wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu i kosztami postępowania, a nadto – o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Ewentualnie powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na wypadek uznania, iż w przedmiotowej sprawie roszczenie nie stało się wymagalne w całości i powodowi nie przysługuje roszczenie o odsetki umowne naliczone przez wierzyciela pierwotnego wg stawki karnej powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na jego rzecz kwoty 27.535,31 zł wraz z odsetkami ustawowymi i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: 36,63 zł od dnia 29 lipca 2012 r., 624,97 zł od dnia 28 sierpnia 2012 r., 624,97 zł od dnia 29 września 2012 r., , 624,97 zł od dnia 29 października 2012 r., 624,97 zł od dnia 29 listopada 2012 r., 624,97 zł od dnia 29 grudnia 2012 r. , 624,97 zł od dnia 29 stycznia 2013 r. , 624,97 zł od dnia 29 lutego 2013 r. , 624,97 zł od dnia 29 marca 2013 r., 624,97 zł od dnia 29 kwietnia 2013 r., 624,97 zł od dnia 29 maja 2013 r., 624,97 zł od dnia 29 czerwca 2013 r., 624,97 zł od dnia 29 lipca 2013 r., 624,97 zł od dnia 29 sierpnia 2013 r., 624,97 zł od dnia 29 września 2013 r., 624,97 zł od dnia 29 października 2013 r., 624,97 zł od dnia 29 listopada 2013 r., 624,97 zł od dnia 29 grudnia 2013 r., 624,97 zł od dnia 29 stycznia 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 lutego 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 marca 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 kwietnia 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 maja 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 czerwca 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 lipca 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 sierpnia 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 września 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 października 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 listopada 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 grudnia 2014 r., 624,97 zł od dnia 29 stycznia 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 lutego 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 marca 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 kwietnia 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 maja 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 czerwca 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 lipca 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 sierpnia 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 września 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 października 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 listopada 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 grudnia 2015 r., 624,97 zł od dnia 29 stycznia 2016 r., 624,97 zł od dnia 29 lutego 2016 r., 624,97 zł od dnia 29 marca 2016 r. oraz 624,97 zł od dnia 29 kwietnia 2016 r.

Powyższe zestawienie i wyliczenie wymagalnych rat kredytu, a także alternatywny wniosek apelacyjny powód uzasadnił tym, iż na dzień wydania wyroku raty te były wymagalne, niezależnie od tego, czy została wypowiedziana sama ugoda. Powód wskazał przy tym, że pozwana nie wykazała, iż dokonała spłaty ww. rat, zaś obowiązek ich zapłaty wynikał z ugody – porozumienia dot. restrukturyzacji zadłużenia.

W uzasadnieniu apelacji powód przywołał argumenty na poparcie zarzutów i wniosków w niej zawartych.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła i jej oddalenie i zasądzenie na swą rzecz od powoda kosztów postępowania apelacyjnego, wywodząc, iż zarzuty apelacji są chybione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się częściowo uzasadniona.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd odwoławczy nie jest tylko sądem kontrolnym, lecz przede wszystkim sądem merytorycznym, a zatem rozpatruje sprawę ponownie, czyniąc własne ustalenia faktyczne, pozwalające mu na określenie właściwej podstawy prawnej rozstrzygnięcia, tj. wybór właściwego przepisu prawa materialnego, jego wykładnię i dokonanie subsumcji.

Zgodzić należy się z apelującym, iż Sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. , w świetle którego Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd Rejonowy dokonał wybiórczej i sprzecznej z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego oceny dowodów zaoferowanych przez stronę powodową, która doprowadziła do błędnego uznania, iż powód nie wykazał wysokości roszczenia i jego wymagalności, a w konsekwencji przyjęcia, iż roszczenie to uległo przedawnieniu. Zważyć należy, iż Sąd I instancji nie wysnuł właściwych wniosków z faktu, iż w dniu 23 marca 2011 r. pozwana z poprzednikiem prawnym powoda zawarła porozumienie w sprawie restrukturyzacji zadłużenia wynikającego z umowy kredytu, będącej źródłem roszczeń objętych pozwem. W porozumieniu tym jednoznacznie wskazano, iż zobowiązanie pozwanej wynosi 34.599,83 zł i składa się na nie kapitał w kwocie 26.169,49 zł, odsetki w wysokości 8.251,69 zł oraz koszty – 178,65 zł, przy czym na nowo określono w nim warunki jego spłaty, szczegółowo ujęte w załączonym doń harmonogramie, przewidującym spłatę zobowiązania w miesięcznych ratach. Strony umowy kredytu zgodnie dokonały tym samym modyfikacji zobowiązania wynikającego z tej umowy, w tym co do terminu jego zapłaty, przy czym porozumienie to miało cechy ugody w rozumieniu art. 917 k.c., w świetle którego przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Poprzez zawarcie przedmiotowego porozumienia pozwana uznała dług wobec Banku (...) S.A. w ww. kwotach, a to skutkowało przerwaniem - po myśli art. 123 § 1 pkt 2 k.c. - trzyletniego biegu przedawnienia roszczeń wynikających z umowy kredytu (por. art. 118 k.c.), postawionego w stan wymagalności zgodnie z oświadczeniem Banku z dnia 10 września 2009 r.

Jak wynika z pkt 1 tego porozumienia, w pierwszej kolejności pozwana zobowiązana była spłacić koszty w wysokości 178,65 zł, które nie zostały ujęte w harmonogramie spłaty, następnie pierwszą ratę w wysokości 468,55 zł do 28 kwietnia 2011 r., której zapłata warunkowała zawarcie ugody, a kolejne 84 równe raty, co miesiąc, do 28. dnia danego miesiąca. Strona pozwana wskazała w piśmie procesowym z dnia 9 listopada 2015 r., że pozwana wywiązała się częściowo z zawartego porozumienia – spłaciła 15 pierwszych rat, oznaczonych w harmonogramie numerami 16-30, zaś ratę 31 spłaciła częściowo - za wyjątkiem kwoty 36,63 zł. Pozwana nie kwestionowała tych okoliczności, w szczególności nie przedstawiła dowodów na to, by w szerszym zakresie wykonała porozumienie. Zważywszy, że pozwana zaspokoiła zarówno koszty w kwocie 178,65 zł, jak i raty, których terminy płatności przypadały na okres od 28 kwietnia 2011 r. do 28 czerwca 2012 r., roszczenie o zapłatę tych należności wygasło. Do zapłaty pozostała tym samym część raty 31, której termin płatności przypadał na 28 lipca 2012 r., a także kolejne raty, płatne do 28. dnia kolejnego miesiąca, w tym ostatnia, z terminem zapłaty przypadającym na 28 kwietnia 2018 r.

Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, iż powód nie wykazał, by roszczenie powoda zmodyfikowane w przedmiotowym porozumieniu stało się wymagalne w całości, ale nie sposób uznać, że powód nie udowodnił, że jest ono wymagalne w części. Zgodnie z pkt 5 analizowanego porozumienia, w przypadku braku spłaty kolejnych rat w kwotach i terminach określonych w pkt 1 Bank (...) S.A. był uprawniony wypowiedzieć umowę kredytu i warunki spłaty ustalone w ugodzie, co skutkowałoby postawieniem całości zadłużenia w stan wymagalności. Skoro powód nie udowodnił tego, by Bank skorzystał z tego uprawnienia, to konsekwencją tego winno być przyjęcie, iż pozwana nadal zobowiązana jest do spłaty zadłużenia w ratach określonych w harmonogramie dołączonym do porozumienia, który precyzuje zarówno wysokość poszczególnych rat, jak i terminy ich wymagalności. Należy zatem przyznać rację apelującemu, iż Sąd I instancji wadliwie przyjął, że powód w ogóle nie wykazał wymagalności swego roszczenia.

Błędne było w konsekwencji powyższego przekonanie Sądu Rejonowego, iż zarzut przedawnienia roszczenia podniesiony przez pozwaną jest zasadny, co skutkowało oddaleniem powództwa. Zważywszy, że pozew w niniejszej sprawie wniesiono w dniu 28 maja 2015 r., ewentualnemu przedawnieniu mogły ulec raty wymagalne przed dniem 28 maja 2012 r., jednakże – o czym była mowa wyżej – roszczenia o zapłatę rat wymagalnych do dnia 28 czerwca 2012 r. włącznie wygasły na skutek zaspokojenia, co za tym idzie nie podlegają one przedawnieniu.

Sąd Rejonowy pomimo przedstawienia przez powoda materiału dowodowego, pozwalającego na zweryfikowanie wysokości dochodzonego pozwem roszczenia, nieprawidłowo przyjął, że powód nie wykazał w ogóle wysokości swego roszczenia. Zgodzić się wprawdzie należy z Sądem I instancji, że w oparciu o dowody przedstawione przez powoda nie sposób uznać za zasadne roszczenia powoda o zapłatę 117,88 zł tytułem kosztów, a także 10.404,57 zł tytułem odsetek umownych naliczonych przez pierwotnego wierzyciela, albowiem powód nie zaoferował Sądowi żadnych dowodów pozwalających na ustalenie w jaki sposób i na jakiej podstawie należności te ustalono, to już w zakresie kwoty 23.512,75 zł zaległego kapitału oraz odsetek ustawowych od tego kapitału naliczanych za okres od 20 września 2013 r. do 26 maja 2015 r. materiał dowodowy – w postaci harmonogramu stanowiącego załącznik porozumienia z dnia 23 marca 2011 r. - pozwalał na dokonanie takiej weryfikacji.

Wskazać w tym miejscu należy, iż wbrew odmiennemu przekonaniu apelującego, dowodem na istnienie zobowiązania w dochodzonej pozwem wysokości oraz jego wymagalności w całości nie była umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 17 września 2013 r. Z umowy tej oraz z załącznika nr 1 do aneksu nr (...) do tejże umowy wprawdzie wynika, iż Bank (...) S.A. zbył na rzecz powoda określony pakiet wierzytelności, w tym tytuł i wysokość poszczególnych należności składających się na kwotę długu objętego przelewem, jednakże dokumenty te mają wyłącznie charakter wtórny wobec stanowiącej źródło zobowiązania pozwanej umowy kredytu, zmodyfikowanej następnie w porozumieniu z dnia 23 marca 2011 r. Nie mogą one również zastąpić dowodu z wypowiedzenia tego porozumienia i potwierdzenia jego doręczenia pozwanej. Dowodem na powyższe okoliczności nie mogła być również opinia biegłego sądowego, albowiem dokonanie ustaleń w tym zakresie nie wymagało wiadomości specjalnych (por. art. 278 k.p.c.), zatem Sąd Rejonowy prawidłowo pominął wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z takiej opinii. Formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji należało uznać za chybione, podobnie jak zarzut naruszenia art. 65 § 2 k.c. mającego sprowadzać się do zaniechania ustalenia zgodnego zamiaru stron umowy przelewu wierzytelności, w tym celu tej umowy. To jaki był zamiar stron i cel umowy przelewu był bez znaczenia dla oceny wysokości roszczenia powoda i jego wymagalności.

W świetle harmonogramu, o którym mowa wyżej, dochodzona pozwem kwota 23.512,75 zł stanowiła sumę części kapitałowej rat oznaczonych numerami od 31 do 100, w tym pozostałej do zapłaty z raty 31 kwoty 36,63 zł. Natomiast suma odsetek umownych objęta pozwem, tj. 10.404,57 zł nie pokrywała się z sumą części odsetkowej ww. rat, przy czym w świetle uzasadnienia pozwu kwota ta obejmowała zarówno odsetki kapitałowe, jak i odsetki karne za opóźnienie. Ponieważ powód nie podjął nawet próby rzeczowego wyjaśnienia w jaki sposób odsetki te wyliczono – od jakich kwot, za jaki okres, wg jakiej stopy, a także jakiego rodzaju były to odsetki, nie sposób było stwierdzić w jakim zakresie roszczenia powoda o zapłatę tej kwoty są zasadne. Również co do kosztów w wysokości 117,88 zł roszczenie powoda nie dało się zweryfikować – nie jest wiadome z jakiego tytułu, w jakiej konkretnie wysokości i w jakiej dacie koszty te naliczono, przy czym zważyć należy, iż koszty w kwocie 178,65 zł ustalone w porozumieniu z dnia 23 marca 2011 r. pozwana zapłaciła.

W tym stanie rzeczy uznać należało, iż powód udowodnił wysokość roszczenia jedynie w zakresie raty 31 co do kwoty 36,63 zł, a także w odniesieniu do części kapitałowej kolejnych rat, przy czym roszczenie to zasługiwało na uwzględnienie jedynie co do tych rat, których termin zapłaty upłynął przed datą wyrokowania przez Sąd II instancji, tj. do dnia 28 listopada 2016 r. włącznie ( do raty nr 83) – kolejne raty nie były wówczas bowiem wymagalne. Suma części kapitałowej rat od 31 do 83 stanowi kwotę 15.166,55 zł.

Powód domagał się w niniejszym postępowaniu zapłaty również kwoty 4.634,27 zł stanowiącej skapitalizowane za okres od 20 marca 2013 r. do 26 maja 2015 r. odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie zaległego kapitału.

Uwzględniając, iż jedynie terminy zapłaty rat nr 31-38 przypadały przed dniem 20 marca 2013 r., a terminy rat nr 31-64 - przed dniem 26 maja 2015 r., odsetki te, wyliczone od części kapitałowej tych rat, przy uwzględnieniu, iż pozwana popadała w stan opóźnienia następnego dnia po terminie zapłaty danej raty, kształtowały się następująco:

- nr 31 – od kwoty 36,63 zł za okres od 20 marca 2013 r. do 26 maja 2015 r. – 9,63 zł,

- nr 32 – od kwoty 194,51 zł za okres od 20 marca 2013 r. do 26 maja 2015 r. – 51,15 zł,

- nr 33 – od kwoty 197,26 zł za okres od 20 marca 2013 r. do 26 maja 2015 r. – 51,88 zł,

- nr 34 – od kwoty 210,58 zł za okres od 20 marca 2013 r. do 26 maja 2015 r. – 55,38 zł,

- nr 35 – od kwoty 203,03 zł za okres od 20 marca 2013 r. do 26 maja 2015 r. – 53,39 zł,

- nr 36 – od kwoty 216,24 zł za okres od 20 marca 2013 r. do 26 maja 2015 r. – 56,87 zł,

- nr 37 – od kwoty 208,96 zł za okres od 20 marca 2013 r. do 26 maja 2015 r. – 54,95 zł,

- nr 38 – od kwoty 211,91 zł za okres od 20 marca 2013 r. do 26 maja 2015 r. – 55,73 zł,

- nr 39 – od kwoty 245,06 zł za okres od 29 marca 2013 r. ( termin zapłaty 28 marca 2013 r.) do 26 maja 2015 r. – 63,66 zł,

- nr 40 – od kwoty 218,38 zł za okres od 29 kwietnia 2013 r. ( termin zapłaty 28 kwietnia 2013 r.) do 26 maja 2015 r. – 54,32 zł,

- nr 41 – od kwoty 231,30 zł za okres od 29 maja 2013 r. ( termin zapłaty 28 maja 2013 r.) do 26 maja 2015 r. – 55,06 zł,

- nr 42 – od kwoty 224,73 zł za okres od 29 czerwca 2013 r. ( termin zapłaty 28 czerwca 2013 r.) do 26 maja 2015 r. – 51,02 zł,

- nr 43 – od kwoty 237,54 zł za okres od 29 lipca 2013 r. ( termin zapłaty 28 lipca 2013 r.) do 26 maja 2015 r. – 51,39 zł,

- nr 44 – od kwoty 231,27 zł za okres od 29 sierpnia 2013 r. ( termin zapłaty 28 sierpnia 2013 r.) do 26 maja 2015 r. – 47,48 zł,

- nr 45 – od kwoty 234,54 zł za okres od 29 września 2013 r. ( termin zapłaty 28 września 2013 r.) do 26 maja 2015 r. – 45,56 zł,

- nr 46 – od kwoty 247,17 zł za okres od 29 października 2013 r. ( termin zapłaty 28 października 2013 r.) do 26 maja 2015 r. – 45,37 zł,

- nr 47 – od kwoty 241,35 zł za okres od 29 listopada 2013 r. ( termin zapłaty 28 listopada 2013 r.) do 26 maja 2015 r. – 41,46 zł,

- nr 48 – od kwoty 253,85 zł za okres od 29 grudnia 2013 r. ( termin zapłaty 28 grudnia 2013 r.) do 26 maja 2015 r. – 41,08 zł,

- nr 49 – od kwoty 248,36 zł za okres od 29 stycznia 2014 r. ( termin zapłaty 28 stycznia 2014 r.) do 26 maja 2015 r. – 37,45 zł,

- nr 50 – od kwoty 251,87 zł za okres od 1 marca 2014 r. ( termin zapłaty 28 lutego 2014 r.) do 26 maja 2015 r. – 35,20 zł,

- nr 51 – od kwoty 281,66 zł za okres od 29 marca 2014 r. (termin zapłaty 28 marca 2014 r) do 26 maja 2015 r. – 36,55 zł,

- nr 52 – od kwoty 259,41 zł za okres od 29 kwietnia 2014 r. (termin zapłaty 28 kwietnia 2014 r) do 26 maja 2015 r. – 30,80 zł,

- nr 53 – od kwoty 271,58 zł za okres od 29 maja 2014 r. (termin zapłaty 28 maja 2014 r) do 26 maja 2015 r. – 29,35 zł,

- nr 54 – od kwoty 266,92 zł za okres od 29 czerwca 2014 r. (termin zapłaty 28 czerwca 2014 r) do 26 maja 2015 r. – 25,89 zł,

- nr 55 – od kwoty 278,95 zł za okres od 29 lipca 2014 r. (termin zapłaty 28 lipca 2014 r) do 26 maja 2015 r. – 24,08 zł,

- nr 56 – od kwoty 274,62 zł za okres od 29 sierpnia 2014 r. (termin zapłaty 28 sierpnia 2014 r) do 26 maja 2015 r. – 20,68 zł,

- nr 57 – od kwoty 278,53 zł za okres od 29 września 2014 r. (termin zapłaty 28 września 2014 r) do 26 maja 2015 r. – 17,89 zł,

- nr 58 – od kwoty 290,34 zł za okres od 29 października 2014 r. (termin zapłaty 28 października 2014 r) do 26 maja 2015 r. – 15,55 zł,

- nr 59 – od kwoty 286,57 zł za okres od 29 listopada 2014 r. (termin zapłaty 28 listopada 2014 r) do 26 maja 2015 r. – 12,19 zł,

- nr 60 – od kwoty 298,23 zł za okres od 29 grudnia 2014 r. (termin zapłaty 28 grudnia 2014 r) do 26 maja 2015 r. – 9,74 zł,

- nr 61 – od kwoty 294,84 zł za okres od 29 stycznia 2015 r. (termin zapłaty 28 stycznia 2015 r.) do 26 maja 2015 r. – 7,63 zł,

- nr 62 – od kwoty 299,01 zł za okres od 1 marca 2015 r. (termin zapłaty 28 lutego 2015 r.) do 26 maja 2015 r. – 5,70 zł,

- nr 63 – od kwoty 324,84 zł za okres od 29 marca 2015 r. (termin zapłaty 28 marca 2015 r.) do 26 maja 2015 r. – 4,20 zł,

- nr 64 – od kwoty 281,66 zł za okres od 29 kwietnia 2015 r. (termin zapłaty 28 kwietnia 2015 r.) do 26 maja 2015 r. – 1,89 zł.

Suma odsetek ustawowych za opóźnienie skapitalizowanych za okres od 20 marca 2013 r. do 26 maja 2015 r. od ww. części kapitałowych rat wymagalnych do 28 kwietnia 2015 r. wynosi 1.200,17 zł i w tym zakresie roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie.

Od sumy części kapitałowych rat nr 31-64, tj. łącznie kwoty 8.357,89 zł powód miał prawo domagać się dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie, po dniu kapitalizacji dotychczas naliczonych odsetek, tj. od dnia 27 maja 2015 r., przy czym skoro powód żądał ich zasądzenia od dnia wniesienia pozwu, a mianowicie 28 maja 2015 r., to sąd będąc związany granicami pozwu nie był władny ich zasądzić od daty wcześniejszej. Z kolei od odsetek skapitalizowanych powód miał prawo żądać dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie, zgodnie z art. 482 § 1 k.c. od dnia wytoczenia powództwa, a zatem od 28 maja 2015 r. Z tych przyczyn łącznie od kwoty 9.558,06 zł należało odsetki te zasądzić od tej właśnie daty.

Z kolei od pozostałych rat powód był uprawniony żądać odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następnego po terminie ich płatności. I tak od części kapitałowej rat:

- nr 65, tj. kwoty 319,10 zł od dnia 29 maja 2015 r.,

- nr 66, tj. kwoty 316,70 zł od dnia 29 czerwca 2015 r.,

- nr 67, tj. kwoty 327,80 zł od dnia 29 lipca 2015 r.,

- nr 68, tj. kwoty 325,81 zł od dnia 29 sierpnia 2015 r.,

- nr 69, tj. kwoty 330,42 zł od dnia 29 września 2015 r.,

- nr 70, tj. kwoty 341,26 zł od dnia 29 października 2015 r.,

- nr 71, tj. kwoty 339,92 zł od dnia 29 listopada 2015 r.

- nr 72, tj. kwoty 350,59 zł od dnia 29 grudnia 2015 r.,

- nr 73, tj. kwoty 349,68 zł od dnia 29 stycznia 2016 r.,

- nr 74, tj. kwoty 354,63 zł od dnia 29 lutego 2016 r.,

- nr 75, tj. kwoty 370,40 zł od dnia 29 marca 2016 r.

- nr 76, tj. kwoty 364,88 zł od dnia 29 kwietnia 2016 r.,

- nr 77, tj. kwoty 375,08 zł od dnia 29 maja 2016 r.,

- nr 78, tj. kwoty 375,35 zł od dnia 29 czerwca 2016 r.,

- nr 79, tj. kwoty 385,35 zł od dnia 29 lipca 2016 r.,

- nr 80, tj. kwoty 386,10 zł od dnia 29 sierpnia 2016 r.,

- nr 81, tj. kwoty 391,56 zł od dnia 29 września 2016 r.,

- nr 82, tj. kwoty 401,27 zł od dnia 29 października 2016 r.,

- nr 83, tj. kwoty 402,77 zł od dnia 29 listopada 2016 r.

Z tych przyczyn powództwo należało uznać za uzasadnione łącznie co do kwoty

16.366,72 zł ( stanowiącej sumę kwot 15.166,55 zł i 1.200,17 zł), a także odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 9.558,06 zł od dnia 28 maja 2015 r., od kwoty 319,10 zł (z raty nr 65) – od dnia 29 maja 2015 r., a kolejnych kwot z rat nr 66-83 – od dat wskazanych powyżej. W pozostałym natomiast zakresie podlegało ono oddaleniu.

Wskazać w tym miejscu należy, iż dokonana przez powoda w apelacji zmiana powództwa, sformułowana na wypadek uznania, iż roszczenie nie stało się wymagalne w całości była w świetle art. 383 k.p.c. niedopuszczalna, zatem Sąd Okręgowy zobligowany był ocenić zasadność roszczenia w jego pierwotnym, ujętym w pozwie kształcie i w jego granicach.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. , wskazać należy, iż okazał się on niezasadny, bowiem Sąd ten prawidłowo przyjął, iż to na powodzie spoczywał ciężar wykazania istnienia, wysokości i wymagalności dochodzonej pozwem wierzytelności. Rzeczą pozwanej było wykazanie takich okoliczności, jak zaspokojenie roszczenia, a nie zasadności zarzutu niewykazania przez powoda tych podstawowych okoliczności, które warunkują zasadność tych roszczeń. W istocie ciężarowi dowodzenia powód w pełni nie sprostał, co skutkowało uznaniem przez Sąd Okręgowy, że udowodnił on jedynie częściowo wysokość swego roszczenia. Trudno zgodzić się z apelującym, iż Sąd I instancji naruszył art. 316 § 1 k.p.c. , albowiem Sąd ten wziął pod uwagę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, choć – o czym była mowa wyżej – dokonał jego niewłaściwej oceny. Z kolei zarzut naruszenia art. 5 k.c. w zw. art. 354 § 1 k.c. okazał się chybiony, jeżeli się zważy, że art. 5 k.c. nie stanowi źródeł roszczenia, a jego zastosowanie może jedynie zniweczyć skuteczność jego dochodzenia.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał apelację powoda za częściowo uzasadnioną, skutkującą zmianą rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego i orzeczeniem co do istoty sprawy, zgodnie z art. 386 § 1 k.p.c. , któremu dano wyraz w punkcie 1 wyroku.

Korekta rozstrzygnięcia Sądu I instancji co do meritum jego w pkt I i II, skutkowała koniecznością zmodyfikowania również orzeczenia tego Sądu w zakresie kosztów postępowania (pkt III), zgodnie z art. 100 k.p.c. W efekcie dokonanej zmiany powód wygrał proces przed Sądem Rejonowym w 42,32% dochodzonego roszczenia, a pozwana w 57,68 %. Na koszty postępowania poniesione przez powoda złożyły się opłata od pozwu – 1.934 zł i wynagrodzenie pełnomocnika powoda – 2.400 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz.490). Z kolei koszty procesu poniesione przez pozwaną to opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej – 2.400 zł, ustalone na ww. podstawie. Po stosunkowym rozdzieleniu tychże kosztów, z uwzględnieniem zakresu, w którym każda ze stron wygrała proces, na rzecz powoda od pozwanej zasądzono kwotę 440 zł.

W pozostałym zakresie, w punkcie 2 wyroku apelację oddalono.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zawarte w punkcie 3 wyroku oparto o przepis art. 100 k.p.c., przy uwzględnieniu, iż powód wygrał postępowanie przed Sądem II instancji w 42,32 %, a pozwana w 57,68% . Powód poniósł koszty tego postępowania, równoważnie wynagrodzeniu jego pełnomocnika w wysokości 2.400 zł, ustalonemu na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804), w brzmieniu obowiązującym do dnia 27 października 2016 r. oraz opłacie od apelacji w kwocie 1.934 zł. Z kolei na koszty postępowania apelacyjnego poniesione przez pozwaną złożyło się wynagrodzenie jej pełnomocnika w tożsamej kwocie. Stosunkowe rozdzielenie tych kosztów skutkowało zasądzeniem od pozwanej na rzecz powoda tytułem kosztów postępowania przed Sądem Odwoławczym kwoty 450 zł.

SSO Tomasz Sobieraj SSO Sławomir Krajewski SSR (del.) Irma Lorenc