Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 lipca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 maja 2016 roku, odmówił Z. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska orzeczeniem z dnia 15 czerwca 2016 roku stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (decyzja k. 197 akt ZUS).

W dniu 11 sierpnia 2016 roku Z. K. złożył odwołanie od powyższej decyzji, podnosząc że ustalenia orzecznicze są sprzeczne z jego faktycznym stanem zdrowia (odwołanie k. 3).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 14).

W piśmie z dnia 12 czerwca 2016 roku pełnomocnik organu rentowego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ rentowy oraz umorzenie postępowania w sprawie w trybie art. 477 ¹⁴ § 4 kpc z uwagi na fakt, iż w opinii biegłego kardiologa stwierdzona została nowa okoliczność – powstanie częściowej niezdolności do pracy od 1 września 2016 roku czyli już po wydaniu zaskarżonej decyzji (pismo k.122).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, urodzony (...), w okresie od 23 listopada 2003 roku do 30 czerwca 2016 roku pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy (okoliczność bezsporna, wniosek o wydanie orzeczenia k.191 akt ZUS).

Odwołujący jest z zawodu kelnerem, ostatnio pracował jako pracownik ochrony fizycznej ( wywiad zawodowy k.2 akt ZUS dokumnetacji orzeczniczej ).

W dniu 23 maja 2016 roku złożył wniosek o przedłużenie prawa do renty (wniosek k.189 akt ZUS).

Lekarz orzecznik orzeczeniem z dnia 15 czerwca 2016 roku stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Badaniem lekarskim rozpoznano: migotanie przedsionków w okresie I/ (...), przebyte złamanie prawego podudzia w 2003 roku, przebyte złamanie dalszej nasady kości promieniowej prawej w 2009 roku, bez istotnego upośledzenia sprawności ruchowej, nadciśnienie tętnicze poddające się leczeniu i otyłość (orzeczenie lekarza orzecznika k. 193 akt ZUS, opinia lekarska k. 17 dokumentacji lekarskiej).

W dniu 22 czerwca 2016 roku wnioskodawca złożył sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ( sprzeciw k.19 akt ZUS dokumnetacji lekarskiej).

Komisja lekarska, orzeczeniem z dnia 12 lipca 2016 roku, stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Potwierdziła rozpoznanie lekarza orzecznika i dodatkowo rozpoznała: wadę serca mitralną I/II stopnia, ostrogi piętowe (orzeczenie komisji lekarskiej k.195 plik akt ZUS, opinia lekarska k. 31-33 dokumentacji lekarskiej).

U wnioskodawcy rozpoznano: przewlekłą niedomykalność serca w I/II klasie czynnościowej wg (...), stan po implantacji stymulatora ( rozrusznika serca) S. J. (...) z dnia 5 IX 2016 roku z powodu zespołu tychakardia – bradykardia z niepełnoobjawowymi zespołami (...), nadciśnienie tętnicze i utrwalone migotanie przedsionków. Oprócz tego ubezpieczony cierpi na hiperlipidemię. Wnioskodawca pomimo relatywnie dobrego ogólnego stanu obciążony jest poważnymi schorzeniami kardiologicznymi. W związku z implantacją kardiostymulatora 5 września 2016 roku jest częściowo niezdolny do pracy, okresowo od 1 września 2016 roku ( data hospitalizacji) do 31 grudnia 2018 roku. Kolejnymi badaniami z września 2016 roku (echo serca) obserwowano dobrą fukcję skurczową lewej komory, wyliczona frakcja wyrzutowa 58% ( tj. w normie ). Wnioskodawca ma małą tolerancję wysiłku i duszności. Po zabiegu powinien prowadzić oszczędny tryb życia (opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii dr n. med. R. G. k. 53-56).

Skarżący przebył: w 2002 roku prawidłowo wygojone złamanie spiralne kości podudzia prawego, w 2009 roku prawidłowo wygojone złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej. Cierpi na: zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych, podejrzenie zmian zwyrodnieniowych stawu skokowego prawego, zmiany zwyrodnieniowo– dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, ostrogi piętowe i otyłość. Dolegliwości te nie powodują niezdolności do pracy. Złamania wygoiły się prawidłowo bez istotnego upośledzenia sprawności ruchowej kończyn. Także stawy skokowe mają pełen zakres ruchomości, a kręgosłup ma zachowaną ruchomość kolumny kręgosłupa – stosownie do wieku. Schorzenia te mogą być leczone w ramach zwolnień lekarskich (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i rehabilitacji dr. n. med. E. B. k. 80-83).

Sąd zważył, co następuje:

Na mocy art. 477 ¹⁴ § 4 kpc w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jeżeli podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Zgodnie z treścią art. 57 pkt. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu o ile, jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność powstała w okresach wymienionych w cyt. artykule, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W oparciu o art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

3. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na mocy art.13 ust. 1 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Wskazane w cyt. artykule 57 - warunki muszą być spełnione kumulatywnie. Brak choćby

jednego z nich powoduje brak prawa do świadczenia. Wnioskodawca nie spełnia warunku

wskazanego w punkcie 1 cyt. przepisu tzn. nie jest niezdolny do pracy.

Istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy wnioskodawca w dacie skarżonej decyzji, tj. na dzień 14 lipca 2016 roku, był niezdolny do pracy.

Sąd ustalił, w oparciu o jednoznaczne opinie biegłych, że pomimo wielości schorzeń wnioskodawca na dzień skarżonej decyzji był zdolny do pracy. Dlatego nie ulega wątpliwości, że decyzja organu rentowego była prawidłowa.

Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd uznał wartość dowodową wydanych opinii oraz podzielił, jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. Opinie są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Do wydania opinii biegli dysponowali pełną dokumentacją lekarską wnioskodawcy, a także przeprowadzili wywiad oraz dokonali szczegółowego badania przedmiotowego ubezpieczonego w zakresach swych specjalności. W ocenie Sądu, opinie te są wystarczająco szczegółowe i dają pełny obraz zmian zdrowotnych, a dodatkowo zasadnioczo są ze sobą zgodne. Tak więc, zdaniem Sądu, opinie te nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Strony nie zgłosiły także żadnych zastrzeżeń do wydanych opinii.

Zadaniem sądu nie jest ustalenie aktualnego stanu zdrowia wnioskodawcy, a ocena prawidłowości zaskarżonej decyzji ZUS. Oznacza to, że istotne znaczenie ma ustalenie zdolności do pracy na dzień wydania tejże decyzji. Wszelkie późniejsze zmiany w stanie zdrowia winny stanowić podstawę do złożenia nowego wniosku o prawo do renty. Nawet w sytuacji ustalenia takich okoliczności w toku postępowania, Sąd ma obowiązek uchylić zaskarżoną decyzję, umorzyć postępowanie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu, na mocy art. 477 ¹⁴ § 4 kpc.

Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyroku z dnia 26 lutego 2014 r., w sprawie III AUa 1141/13, w którym stwierdził, iż "Nowe okoliczności" w rozumieniu art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., to dla przykładu, schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego i których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego.”( LEX nr 1477283)

W postanowieniu z dnia 18 lipca 2013 r., w sprawie III AUz 381/13 Sąd Apelacyjny w Szczecinie orzekł, że „W przypadku stwierdzenia przez sąd, iż w sprawie pojawiły się po dniu złożenia odwołania nowe okoliczności - a więc nowe fakty czy nowe dowody dotyczące stwierdzenia niezdolności do pracy , sąd obligatoryjnie wykonuje dyspozycję zawartą w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. albowiem nie może wyrokować na podstawie nowych okoliczności, ale nie może również wyrokować z pominięciem tych nowych okoliczności. Sąd uchylając zaskarżoną decyzję i przekazując organowi rentowemu sprawę do ponownego rozpoznania daje ubezpieczonemu możliwość po raz kolejny rozpoznania jego wniosku tym razem jednak z uwzględnieniem nowych okoliczności.” ( LEX nr 1362889)

Także w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 czerwca 2013 r., w sprawie III AUa 37/13 wskazano, iż „ warunki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone w art. 57 u.e.r.f.u.s. muszą być spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. W postępowaniu odwoławczym sąd weryfikuje ustalenia dokonane przez ten organ; w sprawach o stwierdzenie niezdolności do pracy na podstawie opinii biegłych, która nie zastępuje orzeczenia lekarskiego wydanego w postępowaniu rentowym, lecz poddaje je ocenie. Sąd może zmienić decyzję ZUS tylko wówczas, gdy jest wadliwa. Nie może natomiast zastępować organu kompetentnego do jej wydania i we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia, dlatego ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana w ramach stanu zdrowia ubezpieczonego, jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany. Potwierdzając to ustawodawca w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. zakazał sądowi orzeczenie co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy, które powstały po dniu złożenia odwołania od decyzji organu rentowego.” ( LEX nr 1422419)

Podobnie także orzekł Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 maja 2013 r., w sprawie I UK 616/12, gdzie stwierdził, że „ujawnienie się w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy, które nie istniały przed zaskarżeniem odmownej decyzji rentowej, zobowiązuje sąd do uchylenia tej decyzji, przekazania sprawy do rozpoznania organowi rentowemu i umorzenia postępowania sądowego (art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.).” ( OSNP 2014/4/62)

W toku procesu ustalono jednoznacznie, w oparciu o opinię biegłego kardiologa, iż stan zdrowia wnioskodawcy pogorszył się we wrześniu 2016 roku w związku z przebytym zabiegiem operacyjnym wszczepienia rozrusznika serca. Spowodowało to częściową niezdolność do pracy od 1 września 2016 roku do 31 grudnia 2018 roku. Zdarzenie to stanowi zatem nową okoliczność, która wymaga nowej oceny przez lekarzy orzeczników ZUS.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji i uchylił zaskarżoną decyzję ZUS, przekazał sprawę do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł. oraz umorzył postępowanie w sprawie.

ZARZĄDZENIE

odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

2 X 2017 roku.