Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2017 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa W. (...) "(...)" w C.

przeciwko M. C., A. C.

o zapłatę

1.  zasądza solidarnie od pozwanych M. C. i A. C. na rzecz powoda W. (...) "(...)" w C. kwotę 4.806,93 zł (cztery tysiące osiemset sześć złotych dziewięćdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% w stosunku rocznym od dnia 10 kwietnia 2017 roku do dnia 14 września 2017 roku,

2.  należność główną zasądzoną w pkt 1 wyroku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 144,73 zł (sto czterdzieści cztery złote siedemdziesiąt trzy grosze) rozkłada na 15 miesięcznych rat w wysokości:

a)  pierwsza rata w kwocie 331,66zł (trzysta trzydzieści jeden złotych sześćdziesiąt sześć groszy),

b)  kolejnych 14 rat w równej kwocie 330,00 zł (trzysta trzydzieści złotych)

płatne do dnia 10 każdego miesiąca poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym niniejszy wyrok się uprawomocni, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie nie uiszczenia poszczególnych rat w terminie,

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

4.  zasądza solidarnie od pozwanych M. C. i A. C. na rzecz powoda W. (...) "(...)" w C. kwotę 1.132,49 zł (jeden tysiąc sto trzydzieści dwa złote czterdzieści dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 382/17 upr.

UZASADNIENIE

Strona powodowa W. (...) „(...)” przy ul. (...) w C. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych A. C. i M. C. na jej rzecz kwoty 4944,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, z tytułu zaległych opłat związanych z użytkowaniem lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w C. w okresie od miesiąca stycznia 2015 roku do miesiąca lutego 2017 roku, które na dzień wniesienia pozwu wyniosły 4281,34 zł.

Ponadto powód do kwoty roszczenia głównego doliczył odsetki liczone na dzień 31 grudnia 2016 roku w kwocie 425,59 zł oraz podatek od towarów i usług w kwocie 138 zł. należny pełnomocnikowi powoda z tytułu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pozwani są właścicielami lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w budynku przy ulicy (...) w C.. Będąc członkami wspólnoty mieszkaniowej uchylają się od zapłaty należnych na jej rzecz opłat , tj. nie ponoszą opłat związanych z eksploatacją lokalu w okresie od stycznia 2015 roku do lutego 2017 roku.

Zarządca nieruchomości bezskutecznie zwracał się do pozwanych, aby spłacili swoje zobowiązania.

Pozwani A. C. i M. C. uznali roszczenie powoda. Przyznali, iż rzeczywiście nie płacili opłat eksploatacyjnych za lokal mieszkalny nr (...) położony przy ulicy (...) w C.. Pozwani wnieśli o rozłożenie zasądzonego świadczenia na 15 miesięcznych równych rat. Wskazali, iż nie regulowali opłat za lokal z powodu trudnej sytuacji materialnej, gdyż utrzymywali się tylko z emerytury M. C. oraz z prac dorywczych. Obecnie sytuacja materialna pozwanych poprawiła się z uwagi, iż M. C. pracuje na umowę o pracę i otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 1600 złotych, a nadto otrzymuje emeryturę w kwocie 1200 złotych. Córka pozwanych zamieszkuje z nimi wraz z dzieckiem i otrzymuje zasiłek dla matki samotnie wychowującej dziecko w kwocie 1000 złotych oraz świadczenie 500+ i również dokłada się do wspólnego gospodarstwa domowego. Syn pozwanych jest osobą pełnoletnią i nie zamieszkuje z nimi.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani A. C. i M. C. na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej są właścicielami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w C., z którym związany jest udział w nieruchomości wspólnej wynoszący (...).

bezsporne, nadto dowód - kopia wypisu z aktu notarialnego k. – 5-8

Na podstawie uchwały nr 06/2013 wybrano do Zarządu W. (...) następujące osoby: D. S., A. D. i P. H., którzy uprawnieni są do podejmowania czynności zwykłego zarządu, z tym zastrzeżeniem, ze oświadczenia woli winny być składane przez minimum dwóch członków zarządu. Zarząd administruje nieruchomością wspólną.

Właściciele nieruchomości uchwałą ner (...) upoważnili Zarząd do występowania w imieniu i na rzecz „W. (...)” na drogę postępowania sądowego, zabezpieczającego i egzekucyjnego oraz reprezentowania W. (...) przed sądami powszechnymi i organami egzekucyjnymi w sprawach dotyczących wspólnoty. Ponadto upoważnili Zarząd do udzielania dalszego pełnomocnictwa radcy prawnemu lub adwokatowi Administratora.

bezsporne, nadto dowód – uchwała nr 06/2013 z dnia 7 marca 2013 roku k. – 11 oraz uchwała nr 05/2012 z dnia 19 marca 2012 roku, k .12

Pozwani nie wpłacali regularnie opłat eksploatacyjnych z tytułu zajmowanego lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ulicy (...) w C., w pełnej wysokości. W związku z powyższym po stronie pozwanych powstało zadłużenie wobec W. (...) przy ul. (...) w C., które na koniec lutego wynosiło łącznie kwotę 4381,34 zł.

bezsporne, nadto dowód - kartoteka finansowa właściciela lokalu za okres od 1 stycznia 2015 roku do dnia 28 lutego 2017 roku – k. 9

Pismem z dnia 18 października 2016 roku strona powodowa wezwała pozwanych do dobrowolnej zapłaty kwoty 3242,71 zł. tytułu zaliczek na koszty bieżące oraz zaliczek na fundusz remontowy nieruchomości wspólnej.

bezsporne - nadto dowód - wezwanie do zapłaty przedsądowe – k. 10

Pozwani A. C. i M. C. wskazali, iż nie regulowali systematycznie opłat eksploatacyjnych za lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w C. z powodu trudnej sytuacji majątkowej. Pozwani utrzymywali się z emerytury M. C. oraz z prac dorywczych, ponadto mieli na utrzymaniu córkę która uczy się w C.. Obecnie sytuacja materialna pozwanych poprawiła się ponieważ M. C. otrzymał pracę na umowę o pracę i z tego tytułu otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 1600,00 złotych, a nadto otrzymuje emeryturę w kwocie 1200,00 złotych. Ponadto z pozwanymi mieszka córka, która ma małoletnie dziecko i z tego tytułu otrzymuje zasiłek dla matki samotnie wychowującej dziecko w kwocie 1000,00 złotych i świadczenie 500+ . W związku z powyższym pozwani na rozprawie złożyli wniosek rozłożenia spłaty wierzytelności na 15 równych miesięcznych rat.

bezsporne, ponadto porównaj: wyjaśnienia pozwanych na rozprawie w dniu 14 września 2017 roku w okresie od 00:09:37 do 00:25:08 – porównaj protokół k. 29-30.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie stan faktyczny był w zasadzie bezsporny. Pozwani uznali powództwo w całości. Pozwani nie kwestionowali faktu, iż nie płacili regularnie opłat eksploatacyjnych za lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ulicy (...) w C.. Przyznali również, iż wielkość zaległości w opłatach jest taka jaką w pozwie wskazał powód. Pozwani wskazali, iż nie wywiązywali się z obowiązku regulowania opłat, gdyż znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej.

Z treści art. 229 k.p.c. wynika, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Za „fakty przyznane" rozumie się w nauce i praktyce fakty twierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku (w każdym stadium) postępowania.

W ocenie Sądu uznanie powództwa przez pozwaną jest skuteczne, albowiem nie stoi w sprzeczności z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza również do obejścia prawa.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o dowody przedstawione przez powoda oraz oświadczenie pozwanego i dowody przedstawione przez pozwanego, Sąd oddalił żądanie powoda co do kwoty 138,00 zł. doliczonej do roszczenia głównego pozwu z tytułu podatku od towarów i usług należnego pełnomocnikowi powoda od kosztów zastępstwa prawnego liczonego od stawki minimalnej wynoszącej 600 złotych. W pozostałym zakresie Sąd uwzględnił powództwo – wobec uznania roszczenia – i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4806,93 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 10 kwietnia 2017 roku do dnia 14 września 2017 roku.

Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego nie jest zasadne podwyższanie kwoty zasądzanej z tytułu zwrotu kosztów postępowania o kwotę podatku VAT w przypadku, gdy strona była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika z wyboru.

Pobieranie podatku od towarów i usług obok maksymalnego wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika pozostałoby sprzeczności z art. 3 ust. 2 ustawy z 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (jedn. tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 1830 ze zm.). Nie ma podstaw do zaliczenia podatku od towarów i usług do wydatków profesjonalnego pełnomocnika ponoszonych przez niego w związku z reprezentowaniem strony w procesie cywilnym, ponieważ podatek ma charakter świadczenia publicznoprawnego, podczas gdy wydatki przewidziane w art. 98 § 3 k.p.c. są świadczeniami cywilnoprawnymi. ( porównaj uchwały SN: z dnia 10 lutego 1995 roku, sygn. III CZP 4/95, z dnia 25 stycznia 2007 roku sygn.. III CZP 95/06, z dnia 3 grudnia 2015 roku sygn.. III CZP 90/15).

Przyjęcie zasady, że podatek od towarów i usług powinien być doliczany w każdym przypadku, gdy sąd przyznaje stronie zwrot kosztów procesu, mogłoby prowadzić do wtórnej niekonstytucyjności zasad zwrotu kosztów postępowania. Zasądzenie przez sąd zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru powiększonego o podatek VAT na rzecz strony, która zapłaciła za usługi profesjonalnego pełnomocnika w związku z wykonywaniem przez siebie czynności opodatkowanych prowadziłoby do jej wzbogacenia kosztem przeciwnika procesowego. W tym przypadku strona wygrywająca sprawę nie ponosiłaby bowiem ciężaru podatku od towarów i usług z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, a uzyskiwałaby zwrot tej kwoty od strony przegrywającej sprawę. Podatnikowi VAT będącemu stroną postępowania sądowego, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od towarów i usług, wynikającą z faktur VAT wystawionych przez profesjonalnego pełnomocnika z wyboru, jeżeli świadczona usługa prawna jest związana z czynnościami opodatkowanymi tego podatnika. Orzekając o zwrocie kosztów procesu w postępowaniu cywilnym sąd byłby zatem, przy zaaprobowaniu rozwiązania proponowanego przez skarżącego, zobowiązany ustalać na potrzeby rozstrzygnięcia w sprawie incydentalnej, jaką jest orzekanie o kosztach, czy stronie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z usługami prawniczymi świadczonymi przez pełnomocnika z wyboru. W tym zakresie należy mieć na względzie ogólne cele i wartości postępowania sądowego, w szczególności jego efektywność i sprawność, a także prawo strony do uzyskania wiążącego rozstrzygnięcia w sprawie głównej w rozsądnym terminie, gwarantowane w art. 45 ust. 1 konstytucji. Ustalanie skomplikowanych kwestii podatkowych w sprawie cywilnej utrudniłoby postępowanie i przedłużyło wydanie orzeczenia. Stałoby to w sprzeczności z konstytucyjną gwarancją prawa do sądu. Realne byłoby również niebezpieczeństwo podejmowania rozbieżnych rozstrzygnięć w odniesieniu do tego samego stanu faktycznego: z jednej strony przez sądy cywilne na potrzeby rozstrzygnięcia o kosztach procesu, a z drugiej strony przez organy podatkowe i kontrolujące je sądy administracyjne. ( tak niepublikowane orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 kwietnia 2016 roku SK 67/13).

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo w zakresie kwoty 138,00 zł wliczonej do kwoty głównej roszczenia z tytułu podatku Vat należnego pełnomocnikowi powoda od koszów zastępstwa procesowego liczonego od stawki minimalnej określonej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. 2015 r., poz. 1804).

W pozostałym zakresie powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 Ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (Dz. U. z 2000 roku, Nr80, poz. 903) właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Z kolei przepis art. 14 tejże Ustawy stanowi, że na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: 1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację, 2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, 3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, 4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości, 5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca – na podstawie art. 15 ust. 1 cytowanej Ustawy. Tak ustalone zaliczki podlegają rozliczeniu, po upływie roku kalendarzowego, na który zostały uchwalone i po zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego zarządu za ten rok, obejmującego ewidencję pozaksięgową kosztów zarządu oraz zaliczek uiszczanych na ich pokrycie (art. 29 ust. 1 i 1a cytowanej Ustawy). Ponadto art. 17 powołanej wyżej Ustawy stanowi, że za zobowiązania dotyczące nieruchomości wspólnej odpowiada wspólnota mieszkaniowa bez ograniczeń, a każdy właściciel lokalu - w części odpowiadającej jego udziałowi w tej nieruchomości.

Zaliczki na koszty zarządu mają charakter wydatków okresowych, w zdecydowanej większości pokrywanych w stosunku miesięcznym, co uwzględnia regulacja cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 Ustawy o własności lokali. Przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza między innymi, że zaliczki muszą być płacone w stosunku miesięcznym, a nie w innych okresach np. kwartalnych, półrocznych czy rocznych. Ustawodawca zatem z mocy bezwzględnie obowiązującego przepisu nadał zaliczkom charakter świadczeń okresowych miesięcznych płatnych z góry do 10 każdego miesiąca, co zbliża je do świadczeń czynszowych. Jest to zrozumiałe skoro mają one pokrywać okresowe, najczęściej konieczne do poniesienia co miesiąc, wydatki na wskazane wyżej koszty zarządu nieruchomością wspólną. Opłacanie przez właścicieli lokali miesięcznych zaliczek na koszty zarządu ma zapewnić płynną, bieżącą gospodarkę i zarząd nieruchomością wspólną, bez konieczności zaciągania pożyczek lub krótkoterminowych kredytów.

Według art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenia, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Przepis art. 320 k.p.c. obok charakteru proceduralnego ma także – mimo zamieszczenia go w kodeksie postępowania cywilnego – cechy normy materialno-prawnej. Uprawnia on bowiem sąd do modyfikacji treści łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, dając sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałby to z regulacji prawno-materialnej. Sąd rozkładając na raty należne wierzycielowi świadczenie dokonuje modyfikacji dotychczasowego stosunku cywilno-prawnego łączącego strony. Uprawnienia do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałby go na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne bądź subiektywne, w tym spowodowane działaniem samego dłużnika. ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015r. II CSK 409/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2014r. V CSK 302/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2015r. II CSK 383/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 marca 2014r. I ACa 1239/13,)

Przepis art. 320 k.p.c. określa zatem szczególną regułę wyrokowania, dotyczącą przedmiotu orzekania, dającą sądowi możliwość uwzględnienia także interesu pozwanych w zakresie czasu wykonania wyroku, a interesu powoda, przez uniknięcie bezskutecznej egzekucji. Ze swej istoty norma ta ingeruje w słuszne prawa wierzyciela odsuwając termin, od którego uprawniony może egzekwować swoje prawo w drodze przymusu ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 kwietnia 2014 roku V CSK 302/13).

Ochrona, jaką zapewnia dłużnikowi art. 320 k.p.c. wymaga jednak uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Decydując o rozłożeniu zasądzonego w wyroku świadczenia na raty należy odpowiednio wyważyć interesy obu stron. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest racjonalne, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela ( porównaj: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2012 roku IACa 242/12 i wyrok Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 14 maja 2014 roku IACa 1681/13)

Rozłożenie na raty może więc mieć miejsce wtedy, gdy w sprawie ustalone zostało, że pozwany będzie w stanie realizować spłatę w ratach, że będzie dysponował środkami dla wykonania zmodyfikowanego obowiązku. Tylko to bowiem gwarantuje wykonanie wyroku bez wszczęcia i prowadzenia postepowania egzekucyjnego, a więc cel, któremu przyświeca regulacja wynikająca z art. 320 k.p.c.

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna z dnia 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61).

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, zasądzone roszczenie na mocy art. 320 k.p.c. należało rozłożyć na raty, z uwagi na trudną sytuację materialną i osobistą pozwanych. Nie zastosowanie w tym wypadku przepisu art. 320 k.p.c. mogłoby narazić pozwanych i ich bliskich na niepowetowaną szkodę.

Zauważyć należy, że brak uiszczenia opłat eksploatacyjnych przez pozwanych był spowodowany ich trudną sytuacja materialną. Wysokość zobowiązania uzasadnia twierdzenie, że nawet przy zwiększonych dochodach w roku 2017 w związku z podjęciem pracy przez M. C. pozwani nie są w stanie jednorazowo uregulować całości zasądzonego roszczenia. Zauważyć należy, że pozwani wykazali wolę uregulowania swojego zobowiązania – w toku sprawy oświadczyli, iż zobowiązują się do regularnego i systematycznego reulowania swoich zobowiązań wobec W. (...).

Zdaniem sądu pozwani aktualnie będą mogli regulować należności wobec powoda jedynie w razie rozłożenia jej na piętnaście rat, przy czym wysokość tych rat jest wyższa niż ustalone opłaty miesięczne. Aktualna sytuacja rodzinna i finansowa pozwanych nie pozwala im na zapłatę wyższej należności. Wobec powyższego uznając, że zaistniały przesłanki określone w art. 320 k.p.c. sąd rozłożył zasądzone świadczenie na 15 rat miesięcznych płatnych do 10 każdego miesiąca poczynając od miesiąca następnego od tego w którym orzeczenie Sądu się uprawomocni przy czym pierwsza rata w kwocie 331,66 zł, – cztery kolejne w wysokości 330,00 zł - określając obowiązek zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności poszczególnych rat. Zasądzając świadczenie sąd przyznał powodowi również odsetki od zasądzonego roszczenia za okres od dnia 10 kwietnia 2017 do dnia wydania wyroku (porównaj w tym zakresie uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 roku III CZP 11/70).

O kosztach procesu sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, wyrażoną w treści art. 100 k.p.c. Do kosztów poniesionych przez stronę powodową zaliczono: opłatę sądową od pozwu w wysokości 248,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 900,00 zł – zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.), oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, łącznie kwotę 1165,00 zł. Wobec faktu, iż powództwo zostało uwzględnione w części, pozwany został zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty 1132,49 zł. – stosownie do wyniku sprawy.