Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2013 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Maria Migoń – Karwowska

Protokolant Joanna Szmel

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2013 r.

s p r a w y : H. W.

syna G. i G. z domu S.

urodzonego w dniu (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 18 grudnia 2012 r. w S., woj. (...), w celu użycia jako autentycznego, podrobił podpis swojej żony A. W. na aneksie do umowy o świadczenie usługi telekomunikacyjnej, zawartej z (...) Spółka z o.o., kreśląc na tymże dokumencie jej imię i nazwisko, przy przyjęciu, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi;

to jest o czyn z art. 270 § 2a k.k.;

I.  ustala, że oskarżony H. W. dopuścił się czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 270 § 2a k.k. ustalając jednocześnie, iż wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne i na podstawie art. 66 § 1 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne warunkowo umarza na okres jednego roku próby;

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 300 (trzysta) złotych płatnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

III.  na podstawie art. 100 k.k. w zw. z art. 39 pkt 4 k.k. orzeka wobec oskarżonego przepadek dowodu rzeczowego w postaci oryginału aneksu z dnia 14.12.2012r. do umowy o świadczenie usługi telekomunikacyjnej, zawartej z (...) Spółka z o.o. w W. znajdującego się na k. 2 akt sprawy;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz w zw. z art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 60 złotych.

UZASADNIENIE

A.i H. W.byli małżeństwem. W 2004 roku A. W.zawarła umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) Spółka z o.o.w W., zgodnie z którą otrzymała numer telefoniczny (...). Początkowo przyznanym A. W.numerem telefonu posługiwał się jej syn, zaś od 2007 r. lub 2008 r. zaczął nim dysponować, za zgodą żony - H. W.. A. W.zawierała z (...)aneksy przedłużające obowiązywanie umowy. Ostatni taki aneks zawarła ona w 2010 roku i miał on obowiązywać do 12 kwietnia 2013 r. W dniu 18 grudnia 2012 roku H. W., w czasie nieobecności A. W.w miejscu zamieszkania, zawarł kolejny aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, jaka obowiązywała jego żonę i (...), a dotyczący przedłużenia tejże umowy do dnia 12 kwietnia 2015 roku. W aneksie tym H. W.podrobił podpis swojej żony A. W., kreśląc na tym dokumencie jej imię i nazwisko, działając w celu użycia tego dokumentu jako autentycznego. Po powrocie A. W.do miejsca zamieszkania H. W.powiadomił ją o zawarciu przez niego aneksu przedłużającego umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W dniu 19 stycznia 2013 r. A. W.powiadomiła (...), iż zawarcie aneksu do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zostało dokonane przez H. W.bez jej wiedzy i zgody. (...) Sp. z o.o.w W.pismem z dnia 4 marca 2013 r. zawiadomiła Prokuraturę Rejonową w Jeleniej Górze o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 25-26, zeznania świadka A. W. k. 7-8, zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa k. 1, aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych k.2, informacja o zawarciu aneksu wraz z oświadczeniem A. W. k.3-4;

H. W. nie był dotychczas karany sądownie. Oskarżony ma 56 lat, jest rozwiedziony i nie posiada nikogo na utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie, zawód rzeźnik – masarz, jest rencistą i uzyskuje z tego tytułu świadczenie w kwocie 870 zł miesięcznie. Oskarżony choruje na raka i astmę; nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 25-26, dane o karalności k. 27;

Oskarżony H. W. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że to on w ostatnim okresie użytkował numer abonencki (...) i opłacał abonament. Oskarżony przyznał, iż pod koniec 2012 r. zadzwonił do niego konsultant z propozycją przedłużenia umowy oraz uzyskania nowego aparatu telefonicznego za złotówkę. Ponieważ jego ówczesna żona była wówczas w sanatorium, zapytał konsultanta o możliwość zawarcia umowy na swoje nazwisko, jednakże ten miał mu doradzić podpisanie umowy na żonę, gdyż jako nowy klient nie uzyskałby takich warunków promocji. Oskarżony przyznał, iż zgodził się na to i faktycznie w aneksie do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych podpisał się imieniem i nazwiskiem swojej żony A. W..

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 25-26.

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, poddany przez Sąd gruntownej i wszechstronnej analizie, stworzył niepodważalną podstawę do stwierdzenia sprawstwa, jak i winy oskarżonego H. W. w zakresie zarzuconego mu czynu.

Sąd potraktował wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się on do popełnienia zarzuconego mu czynu, tj. podrobienia podpisu swojej żony A. W.w dokumencie w postaci aneksu do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych jako szczere i prawdziwe. Takie wyjaśnienia oskarżonego korespondują bowiem z pozostałymi zebranymi w sprawie dowodami, tj. przede wszystkim zeznaniami A. W.. Z całkowicie wiarygodnej, zdaniem Sądu, relacji A. W.wynika, iż to nie ona zawarła aneks do łączącej ją i (...)umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i nie złożyła na tym dokumencie swojego podpisu. A. W.wskazała też jako sprawcę podrobienia jej podpisu swojego męża H. W., w dyspozycji którego znajdował się telefon o numerze abonenckim (...). Z kolei z dokumentu w postaci aneksu do umowy wynika jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości, iż figuruje w nim podpis o treści (...).

Sąd dał wiarę także wszystkim pozostałym dowodom z dokumentów zebranym w sprawie, tj. zawiadomieniu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, informacji o zawarciu aneksu wraz z oświadczeniem A. W. oraz danych o karalności, których nie sposób kwestionować.

Z treści przepisu art. 270 § 1 k.k. wynika, iż odpowiedzialności karnej podlega osoba, która w celu użycia za autentyczny, m.in. podrabia dokument, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Paragraf 2 a przywołanego wyżej przepisu statuuje odpowiedzialność za wypadek mniejszej wagi. H. W. kreśląc na dokumencie aneksu do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych podpis swojej żony, podrobił go. Jest rzeczą powszechnie znaną, iż prawo zabrania składania podpisu za inną osobę, nawet jeśli jest to osoba najbliższa i nie kwestionuje takiego zachowania. Takie zasady wynikają z konieczności zapewnienia ochrony wiarygodności dokumentów. Niewątpliwym jest też, iż celem działania oskarżonego było użycie dokumentu w postaci aneksu do umowy za autentyczny. Oskarżony chciał bowiem przedłużyć czas trwania umowy oraz uzyskać promocję w postaci nabycia nowego aparatu telefonicznego na preferencyjnych zasadach.

W tych okolicznościach nie ulega wątpliwości, że H. W. swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 18 grudnia 2012 roku w S., w celu użycia jako autentycznego podrobił podpis swojej żony A. W. na aneksie do umowy o świadczenie usługi telekomunikacyjnej, zawartej z (...) Spółka z o.o., kreśląc na tymże dokumencie jej imię i nazwisko, przy przyjęciu, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, wyczerpał znamiona występku opisanego w art. 270 § 2a k.k.

Czyn ten oskarżony popełnił umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony przy tym nie znajdował się w takiej sytuacji, która zniewalałaby go do podjęcia działania sprzecznego z normą prawną. Oskarżony działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, zdając sobie sprawę zarówno z bezprawności, jak i karygodności swego postępowania.

Oceniając całokształt okoliczności przedmiotowych i podmiotowych zaistniałych w sprawie Sąd doszedł do przekonania, iż zarówno wina jak i społeczna szkodliwość popełnionego przez oskarżonego H. W. czynu nie są znaczne, a przy tym okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, co uwzględniając również postawę dotychczas niekaranego oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, eliminuje konieczność kontynuowania postępowania i karania H. W.. Zaistniały natomiast wszelkie przesłanki determinujące zasadność zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania, które statuuje art. 66 § 1 i 2 k.k. Zdaniem Sądu uzasadnionym jest bowiem przyjęcie, iż pomimo umorzenia postępowania oskarżony będzie przestrzegać porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Analiza przedmiotowej sprawy w ocenie Sądu, w świetle okoliczności zdarzenia i właściwości H. W. przemawia raczej za zastosowaniem wskazanego powyżej środka probacyjnego, aniżeli za wymierzeniem oskarżonemu kary.

Odnosząc się do kwestii winy oskarżonego wskazać należy, że jest on osobą dojrzałą, zaś w chwili popełnienia czynu był w pełni poczytalny i zdolny rozpoznać jego bezprawność. Nie sposób jednak nie zauważyć, iż H. W. działał w przekonaniu, iż jego żona nie będzie kwestionować zawartego aneksu. To on był faktycznym dysponentem numeru telefonicznego i uiszczał abonament za świadczone usługi. Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu, w pełni zasadnym jest przyjęcie, iż stopień winy oskarżonego nie jest znaczny.

W ocenie Sądu nie jest znaczny także stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu, popełnionego przez oskarżonego. Sąd doszedł do takiego wniosku analizując, zgodnie z przepisem art. 115 § 2 k.k., przede wszystkim sposób i okoliczności popełnienia tego czynu, a nadto postać zamiaru i motywację oskarżonego. Zachowanie H. W. miało charakter zupełnie incydentalny.

Biorąc pod uwagę powyższe, w świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, sprawstwo i wina oskarżonego H. W. nie budzą wątpliwości, zaś całokształt okoliczności przedmiotowo – podmiotowych, zaistniałych w sprawie, daje podstawę do przyjęcia stanowiska, że wina i społeczna szkodliwość popełnionych przez niego przestępstwa nie są znaczne. Nadto, uwzględniając uprzednią niekaralność oskarżonego, Sąd uznał, iż właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia pozwalają zasadnie przyjąć istnienie wobec H. W. pozytywnej prognozy kryminologicznej. W tym stanie rzeczy Sąd doszedł do przekonania, że właściwym jest zaniechanie kontynuowania postępowania oraz odstąpienie od karania oskarżonego. Stosowanie w niniejszej sprawie wobec oskarżonego którejś z sankcji przewidzianych w art. 270 § 2a k.k. jest bowiem niecelowe i niewspółmiernie dolegliwe. Spełnione są natomiast wszystkie przesłanki warunkowego umorzenia postępowania opisane w art. 66 § 1 i 2 k.k.

Wyznaczając okres próby Sąd kierował się ideą wychowawczego oddziaływania na sprawcę i uznał, że roczny okres, pozwoli zweryfikować postawioną wobec oskarżonego pozytywną prognozę kryminologiczną i dodatkowo będzie stanowić dla niego ostrzeżenie przed popełnieniem przestępstwa w przyszłości. W ocenie Sądu, w czasie oznaczonej próby oskarżony, pozostając pod swoistą presją jej warunków, wykształci nadto w sobie odpowiedni, krytyczny stosunek do popełnionego czynu, mając świadomość możliwości podjęcia postępowania w trybie art. 68 k.k. Stanowić to będzie czynnik resocjalizacyjny, a tego typu prewencja, zdaniem Sądu, jest szczególnie pożądana.

Umarzając warunkowo postępowanie karne Sąd skorzystał z możliwości przewidzianej w przepisie art. 67 § 3 k.k. i orzekł świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Kwota świadczenia – 300 zł – jest w ocenie Sądu odpowiednia do wagi czynu, uwzględnia sytuację majątkową oskarżonego, a jednocześnie stanowić będzie realny obowiązek, jakiemu poddany będzie oskarżony w okresie próby.

O kosztach postępowania orzekł Sąd w oparciu o przepis art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. Oskarżony jest rencistą, posiada dochody, w sprawie nie wystąpiły żadne szczególne okoliczności, które uzasadniałyby odstąpienie od zasady ponoszenia przez oskarżonego kosztów postępowania. Wysokość opłaty wynika z przepisu art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i jest to najniższa możliwa opłata wymierzana w razie warunkowego umorzenia postępowania.