Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

Przewodniczący: SSO Sławomir Krajewski

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2016 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G.

przeciwko B. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 25 maja 2016 roku, sygn. akt I C 144/16

oddala apelację.

SSO Sławomir Krajewski.

Sygn. akt II Ca 1250/16

POSTANOWIENIE

Dnia 5 października 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Sławomir Krajewski

po rozpoznaniu w dniu października 2016 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G.

przeciwko B. S.

o zapłatę

na skutek wniosku pozwanej o uzupełnienie wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie w dniu 20 września 2016 roku, w sprawie o sygn. akt II Ca 1250/16

postanawia:

uzupełnić wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 20 września 2016 roku, sygn. akt II Ca 1250/16, w ten sposób, że:

a.  dotychczasową sentencję oznaczyć jako punkt 1.,

b.  dodać punkt 2., w którym zasądzić od powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. na rzecz pozwanej B. S. kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Sławomir Krajewski

Sygn. akt Ca 1250/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 maja 2016 roku, sygn. akt I C 144/16 upr., wydanym w sprawie z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. przeciwko B. S. o zapłatę Sąd Rejonowy w Świnoujściu oddalił powództwo i zasądził od powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. na rzecz pozwanej B. S. kwotę 2417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy oparł powyższe orzeczenie na następujących ustaleniach faktycznych:

Pozwana zawarła w dniu 21 lutego 2007 roku z (...) Spółka Akcyjną z siedzibą w P.- Oddział w Polsce umowę kredytu odnawialnego na kwotę 3000 zł, którą miała spłacić zgodnie z postanowieniami Regulaminu stanowiącego część umowy.

Powód w dniu 1 czerwca 2015 roku nabył wierzytelność przysługującą wobec B. S., określoną przez pierwotnego wierzyciela na kwotę 5222,47 zł. Z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności wynika, iż umowa powyższa została wypowiedziana przez pierwotnego wierzyciela w dniu 31 grudnia 2009 roku.

Powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych, z którego wynika, iż pozwana jest dłużniczką powoda z tytułu umowy kredytu. Z dokumentu tego wynika, że zadłużenie pozwanej na dzień 23 grudnia 2015 roku opiewało na kwotę 5267,67 zł, na którą składa się kapitał 3198,45 zł oraz odsetki 2069,22 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo z bezzasadne.

Wskazał, że w sprawie bezsporne było, iż pozwana w dniu 21 lutego 2007 roku zawarła z (...) Spółka Akcyjną z siedzibą w P. - Oddział w Polsce umowę kredytu odnawialnego na kwotę 3000 zł. Umowa ta została wypowiedziana przez pierwotnego wierzyciela w dniu 30 grudnia 2009 roku. Wierzytelność tą (...) Spółka Akcyjną z siedzibą w P. - Oddział w Polsce umową z dnia 01 czerwca 2015 roku przelał na powoda.

Pozwana w odpowiedzi na pozew podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powoda wskazując, iż wierzytelność banku stała się wymagalna z chwilą wypowiedzenia umowy, a zatem z dniem 31 grudnia 2009 roku, stąd upłynął już trzyletni okres przedawnienia. Pismo to zostało sporządzone przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, a jego odpis został wysłany pełnomocnikowi powoda przesyłką poleconą. Pełnomocnik powoda miał zatem wiedzę na temat tego, że pozwana udzieliła pełnomocnictwa profesjonalnemu pełnomocnikowi. Pełnomocnik powoda zobowiązany do ustosunkowania się do odpowiedzi na pozew w terminie 7 dni pod rygorem przyjęcia, iż jej nie kwestionuje, przesłał pismo procesowe do tutejszego Sądu w przepisanym terminie dołączając do niego odpis dla strony przeciwnej.

Sąd stwierdził, że stosownie do treści art. 132 § 1 k.p.c. w toku sprawy adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy oraz radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa doręczają sobie nawzajem bezpośrednio odpisy pism procesowych z załącznikami. Do pisma procesowego wniesionego do sądu dołącza się dowód doręczenia drugiej stronie odpisu albo dowód jego wysłania przesyłką poleconą. Pisma, do których nie dołączono dowodu doręczenia albo dowodu wysłania przesyłką poleconą, podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia tego braku. Z treści przepisu art. 131 wynika zasada oficjalności doręczeń, która sprowadza się do tego, iż obowiązek doręczenia spoczywa na sądzie jako orgnie postępowania. Pełnomocnik powoda ustosunkowując się pismem z dnia 22 kwietnia 2016 roku do odpowiedzi na pozew nie wypełnił dyspozycji art. 132 § 2 k.p.c. w związku z czym na rozprawie w dniu 25 maja 2016 roku przewodnicząca zarządziła zwrot pisma procesowego powoda ze względu na jego niedoręczenie przez pełnomocnika powoda pełnomocnikowi pozwanej, a także niedołączenie do pisma potwierdzenia nadania przesyłki do pełnomocnika pozwanej.

Ze względu na zwrot powyższego pisma Sąd uznał, iż powód nie zakwestionował twierdzeń pozwanej co do chwili wymagalności wierzytelności wynikającej z umowy z dnia 21 lutego 2007 roku, a także za uzasadniony uznał zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Przypominał, że stosownie do treści art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

Sąd uznał za skuteczny podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Stosownie do treści art. 118 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Bezsporne jest, iż roszczenie dochodzone przez powoda w niniejszym postępowaniu ma związek z działalnością gospodarczą. Wierzytelność pochodzi bowiem z zawartej przez pozwaną z (...) S.A. umowy kredytowej. Umowa ta została zawarta w dniu 21 lutego 2007 roku i została wypowiedziana w dniu 30 grudnia 2009 roku. Z powyższego wynika zatem, iż termin przedawnienia roszczenia powoda upłynął wraz z dniem 30 grudnia 2012 roku.

Powód nie ustosunkował się do podniesionego w odpowiedzi na pozew zarzutu przedawnienia, nie naprowadził żadnych dowodów na okoliczność ewentualnego przerwania biegu przedawnienia lub zrzeczenia się tego zarzutu przez pozwaną. W świetle powyższego Sąd Rejonowy powództwo oddalił.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się powód i w wywiedzionej apelacji zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w całości.

Powód zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1. nieważność postępowania na podstawie art. 378 pkt 5 k.p.c.,

2. naruszenie art. 132 § 1 k.p.c polegające na bezzasadnym uznaniu, że powód nie doręczył pisma z dnia 22 kwietnia 2016 roku pełnomocnikowi pozwanej oraz nie dołączył do niniejszego pisma potwierdzenia nadania przesyłki do pełnomocnika pozwanej. Podczas gdy z przedłożonego przez powoda pisma wynika, iż niniejsze potwierdzenie zostało załączone do pisma procesowego. Powyższe doprowadziło do błędnych ustaleń dotyczących stanu faktycznego oraz negatywnych skutków dla powoda jakim było oddalenie powództwa;

3. naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez:

a) brak uzasadnienia podstawy faktycznej oraz przyczyn dla którego Sąd zarządził zwrot pismo procesowe powoda z dnia 22 kwietnia 2016 roku, nie dokonując jednak fizycznego zwrotu niniejszego pisma i dając wiarę twierdzeniom strony pozwanej,

b) brak wskazania podstawy faktycznej z której wynikałoby, że pełnomocnik strony pozwanej albo sam pozwany zaprzeczył jakoby nie otrzymał pisma powoda z dnia 22 kwietnia 2016 roku,

4. naruszenie art. 132 § 1 k.p.c., w zw. z. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez dokonanie zwrotu pisma strony powodowej z dnia 22 kwietnia 2016 roku, w którym powód wskazał na okoliczności związane z przerwaniem biegu terminu przedawnienie m.in.:

a) wydanie bankowego tytułu wykonawczego w dniu 26 marca 2010 roku,

b) informacja o prowadzonym z wniosku zbywcy wierzytelności postępowaniu egzekucyjnym KM 894/12 w którym organem egzekucyjnym był Komornik Sądowy przy Sadzie Rejonowym w Świnoujściu R. J.,

c) informacja o dokonywanych - wpłatach na poczet zadłużenia w okresie od 01.2013 r. do 05.2015 r. w wysokości 240.80 zł: tj. 2013.04: 34.74; 2013.08: 79.77; 2013.08: 79.77; 2013.12: 22.07; 2014.03: 28.10; 2014.06: 27.85; 2014.10: 21.11; 2015.01: 27.16.

d) informacja na temat zakończenia postępowania egzekucyjnego KM 894/12 co skutkowało nieustaleniem stanu faktycznego w sprawie, tj. naruszeniem art. 328 § 2 k.p.c., a w konsekwencji całkowicie nieprawidłowym przyjęciem przez Sad I Instancji, iż doszło do przedawnienia roszczenia strony powodowej co stało się następstwem oddalenia powództwa.

5. naruszenie art. 236 k.p.c. poprzez niezastosowanie skutkujące brakiem wydania postanowienia w zakresie wniosków dowodowych złożonych przez stronę powodową, a które dotyczyły dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania egzekucyjnego Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Świnoujściu R. J. KM 894/12 w szczególności przeprowadzenie dowodu z odpisu (...), oryginału wniosku o nadanie klauzuli wykonalności na (...), Postanowienia o nadaniu klauzuli (...), wniosku o wszczęcie egzekucji jak i postanowienia o umorzeniu, na okoliczność:

- wymagalności roszczenia powoda;

- wysokości zadłużenia strony pozwanej;

- nadania klauzuli wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu;

- ustalenia daty złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności oraz wniosku o wszczęcie egzekucji;

- przerwania biegu terminu przedawnienia;

6. naruszenie art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w zw. z art. 124 § 1 i 2 k.c. poprzez błędną wykładnię tego przepisu polegającą na uznaniu przez Sąd, że nabywca wierzytelności nie jest uprawniony do skorzystania z dobrodziejstwa w postaci przerwania biegu przedawnienia, które nastąpiło na skutek czynności podjętych przez bank, co w konsekwencji doprowadziło do uznania przez Sąd dochodzonej pozwem wierzytelności na przedawnioną;

7. naruszenie art. 117 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, iż roszczenie powoda, w tym roszczenie o zapłatę rat zapadłych przez terminem wypowiedzenia umowy, uległo przedawnieniu przed dniem wniesienia pozwu do tutejszego Sądu, mimo że na skutek wypowiedzenia umowy całość roszczenia stała się w całości wymagalna w chwili wypowiedzenia, a pozwany nie kwestionował ani wymagalności roszczenia ani jego wysokości.

Ponadto powód wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania egzekucyjnego Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Świnoujściu R. J. KM 894/12 w szczególności przeprowadzenie dowodu z odpisu (...). oryginału wniosku o nadanie klauzuli wykonalności na (...), postanowienia o nadaniu klauzuli (...). wniosku o wszczęcie egzekucji jak i postanowienia o umorzeniu, na okoliczność:

a) wymagalności roszczenia powoda;

b) wysokości zadłużenia strony pozwanej;

c) nadania klauzuli wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu;

d) ustalenia daty złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności oraz wniosku o wszczęcie egzekucji;

e) przerwania biegu terminu przedawnienia.

W oparciu o powyższe zarzuty i wnioski apelujący wniósł:

1) ze względu na podniesiony zarzut nieważności postępowania - na podstawie art. 386 § 2 k.p.c., uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sadowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

2) względnie ze względu na brak rozpoznania istoty sprawy o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji i pozostawienie temu sądowi orzeczenia o kosztach postępowania za obie instancje

względnie o:

3) zmianę zaskarżonego wyroku i:

a) orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu;

b) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych za I i II instancję.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazał się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do najdalej idącego zarzutu nieważności postępowania.

Zgodnie z powołanym przez skarżącego art. 379 pkt 5 k.p.c. nieważność postępowania zachodzi jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw. W wyroku z dnia 10 maja 1974 roku ( II CR 155/74) Sąd Najwyższy stwierdził, że pozbawienie możności obrony swych praw przez stronę polega na tym, że strona na skutek wadliwości procesowych sądu lub strony przeciwnej nie mogła brać i nie brała udziału w postępowaniu lub jego istotnej części, jeżeli skutki tych wadliwości nie mogły być usunięte na następnych rozprawach przed wydaniem w danej instancji wyroku (por. także: wyrok SN z dnia 13 marca 1998 r., I CKN 561/97). Nie zachodzi taka sytuacja, gdy sąd nie doręczył powodom pisma pozwanych, do którego załączone były dokumenty, wniesionego do sądu przed rozprawą poprzedzającą wydanie wyroku (vide: wyrok SN z dnia 10 maja 2000 r., III CKN 416/98).

Powód nie powołał się na ww. okoliczności, ograniczając swoją argumentację do kwestii zwrotu przez Przewodniczącego na rozprawie w dniu 25 maja 2016 roku pisma procesowego powoda z dnia 22 kwietnia 2016 roku, zawierającego jego stanowisko w sprawie i wnioski dowodowe.

Podkreślenia wymaga, że nawet gdyby przyjąć, że ww. zarządzenie było wadliwe, brak byłoby podstaw do uznania, że doszło do całkowitego pozbawienia powoda możliwości obrony jego praw. Pełnomocnik powoda był, bowiem zawiadomiony o rozprawie wyznaczonej na dzień 25 maja 2016 roku i mógł w niej uczestniczyć i formułować tak twierdzenia i wnioski dowodowe. Gdyby przyjąć, że zwrot pisma z dnia 22 kwietnia 2016 roku był nieprawidłowy to co najwyżej doszłoby do ograniczenia możności obrony praw powoda, co nie jest wystarczające dla uznania, że wystąpiła nieważność postępowania.

Dodatkowo podkreślić należy, że przedmiotowe zarządzenie z dnia 25 maja 2016 roku, nie jest wadliwe.

Mianowicie w treści pisma z dnia 22 kwietnia 2016 roku powód, jako jeden z załączników wskazał dowód nadania odpisu tego pisma pełnomocnikowi pozwanej tyle, że dokument taki nie został przezeń dołączony do pisma. Zgodnie z art. 132 § 1. k.p.c., w brzmieniu sprzed dnia 8 września 2016 roku w toku sprawy adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy oraz radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa doręczają sobie nawzajem bezpośrednio odpisy pism procesowych z załącznikami. Do pisma procesowego wniesionego do sądu dołącza się dowód doręczenia drugiej stronie odpisu albo dowód jego wysłania przesyłką poleconą. Pisma, do których nie dołączono dowodu doręczenia albo dowodu wysłania przesyłką poleconą, podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia tego braku.

Zgodnie z ww. regulacją nie wystarczy wskazać dowód doręczenia jako jeden z załączników do pisma i koniecznym jest fizyczne dołączenie do pisma procesowego takiego dokumentu. Co więcej brak jest podstaw do wzywania strony do usunięcia braku formalnego pisma w takim zakresie. Przepis jest tu wyraźny i postępowanie przeciwne byłoby jego niedopuszczalnym naruszeniem.

Niewystarczającym jest przy tym samo tylko twierdzenie powoda, że taki dowód nadania pisma został przesłany do Sądu wraz z nim. Co więcej jest ono niewiarygodne w świetle słusznie wyeksponowanej przez Sąd pierwszej instancji okoliczności, że powód wraz z przedmiotowym pismem złożył jego odpis, co byłoby zupełnie zbędnym gdyby w istocie odpis tego pisma został wysłany pełnomocnikowi pozwanej, otrzymaniu którego ten na rozprawie w dniu 25 maja 2016 roku wyraźnie zresztą zaprzeczył. Wbrew stanowisku powoda to ostatnie oświadczenie nie było wyłącznie decydujące o wydaniu zarządzenia o zwrocie pisma z dnia 22 kwietnia 2016 roku.

Przechodząc do rozważań co do meritum rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy zauważa, że brak jest podstaw do przyjęcia, że Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo uwzględnił podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia, co było przesądzającym o bezzasadności powództwa w całości i stanowiło podstawę do jego oddalenia, bez potrzeby oceny prawidłowości wyliczenia przez powoda dochodzonej kwoty, w tym odsetek.

W szczególności w świetle twierdzeń samego powoda i notatki urzędowej z dnia 20 września 2016 roku dowód z dokumentów zawartych w aktach sprawy Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Świnoujściu R. J. Km 894/12, w tym na okoliczność wysokości zadłużenia, wpłat pozwanej i chwili wszczęcia przeciwko niej postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela, był nieprzydatny dla rozstrzygnięcia - nie mógł wpłynąć na treść wyroku.

W dniu 20 września 2016 roku w rozmowie telefonicznej z pracownikiem kancelarii ww. Komornika ustalono, że postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 894/12, przeciwko B. S. zostało wszczęte w dniu 9 lipca 2012 roku na podstawie tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 25 lutego 2010 roku, któremu Sąd Rejonowy w Świnoujściu nadał klauzulę wykonalności w sprawie I Co 508/10. Postępowanie zostało umorzone na wniosek wierzyciela postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2015 roku.

Podkreślenia wymaga, że wszczęcie przeciwko pozwanej przedmiotowego postępowania egzekucyjnego nie skutkowało dla powoda przerwą biegu przedawnienia. Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. W uchwale z dnia 29 czerwca 2016 roku, III CZP 29/16, Sąd Najwyższy jasno i w pełni przekonywająco wywiódł, że nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). W uzasadnieniu ww. uchwały podniesiono, że zarówno złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bakowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak i wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie takiego tytułu wykonawczego przerywa na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. bieg przedawnienia jako czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu egzekwowania roszczeń. Jakkolwiek w razie cesji wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, wszystkie właściwości, przywileje i braki, a więc ustawodawca zakłada identyczność wierzytelności cesjonariusza z wierzytelnością cedenta (art. 509 § 2 k.c.), a więc co do zasady, nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta, w tym również w zakresie przedawnienia, zbycie wierzytelności jest bowiem irrelewantne dla jego biegu, to jednak w przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało, bowiem jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności, a następnie wszczęta egzekucja. Nie może przy tym umknąć uwadze, że przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością banku zmierzającą do egzekwowania roszczenia, podczas gdy nabywcy nie będącemu bankiem miałaby służyć do jego dochodzenia. W efekcie wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem.

Powyższe wywody znajdują aktualność także co do czynności banku – w postaci złożenia wniosku o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności. Jak to już wskazano powyżej jest to czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu egzekwowania roszczeń, która mogła być dokonana jedynie przez bank i jako jego swoisty przywilej wywoływała skutki materialnoprawne, w tym w zakresie przerwy biegu przedawnienia, wyłącznie dla tego banku, a nie także dla nabywcy wierzytelności niebędącego bankiem. Dlatego też w rozpoznawanej sprawie nie mogło dojść do przerwania w stosunku do powoda biegu przedawnienia, wniesieniem przez bank wniosku o nadanie klauzuli wykonalności w sprawie I Co 508/10 Sądu Rejonowego w Świnoujściu i zbędnym jest badanie w jakiej chwili upłynął dla dłużnik termin do wniesienia na postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności zażalenia, normowany w art. 795 § 2 k.p.c. i stało się ono prawomocne (art. 124 § 2 k.c.).

Skoro do wypowiedzenia umowy kredytu odnawialnego doszło z dniem 30 grudnia 2009 roku, co wynika z załącznika do umowy przelewu – karta 15 i nie było kwestionowane przez pozwaną, w konsekwencji czego wierzytelności z tej umowy stały się w całości wymagalne, a pozew w rozpoznanej sprawie został wniesiony dopiero w dniu 2 lutego 2016 roku, to doszło do przedawnienia całości dochodzonych w sprawie roszczeń, gdzie termin ich przedawnienia, jako związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - wynosił 3 lata (art. 118 k.c.).

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 385 k.p.c., orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSO Sławomir Krajewski.