Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

Przewodniczący: SSO Sławomir Krajewski

po rozpoznaniu w dniu 27 grudnia 2016 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. P.

przeciwko Towarzystwo (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 5 lipca 2016 roku, sygn. akt III C 173/15

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powoda P. P. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Sławomir Krajewski

Sygn. akt II Ca 1499/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 lipca 2016 roku, sygn. akt III C 173/15, wydanym w sprawie powództwa P. P. przeciwko Towarzystwu (...) S. A. w W. o zapłatę Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie oddalił powództwo (pkt I.) oraz zasądził od powoda P. P. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) S. A. w W. kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że powód wywodzi roszczenie z faktu nienależytego wykonania przez pozwaną umowy ubezpieczenia z dnia 4 listopada 2011 roku, polegającego na zwłoce w spełnieniu wynikającego z tej umowy świadczenia pieniężnego i domaga się naprawienia wynikłej stąd szkody, poprzez zapłacenie wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w osobie adwokata ustanowionego w sprawie toczącej się przeciwko niemu przed tutejszym Sądem Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie, sygn. akt III C 671/14, z powództwa Sanatorium der (...) z siedzibą w Rum.

W ocenie Sądu Rejonowego w świetle treści art. 471 k.c. odpowiedzialność odszkodowawcza dłużnika za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest odpowiedzialnością na zasadzie winy, zaś do jej przesłanek należą: niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania, fakt poniesienia szkody w określonej wysokości oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania, a powstałą szkodą. Dla wykazania istnienia wierzytelności z tego tytułu konieczne jest wykazanie wszystkich tych przesłanek, przy czym ciężar dowodu rozkłada się następująco: wierzyciel ma wykazać istnienie stosunku zobowiązaniowego oraz jego treść, fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, jak również poniesioną szkodę.

Sąd wskazał, że pozwana zaprzeczyła, aby uchybienie wynikającemu z przepisu art. 817 k.c. terminowi spełnienia świadczenia z umowy ubezpieczenia nosiło znamiona zwłoki w rozumieniu przepisu art. 476 k.c., a zatem na niej spoczywał obowiązek wykazania, że niewątpliwie opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego wynikającego z łączącej strony umowy ubezpieczenia jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności.

W ocenie Sądu materiał dowodowy sprawy nie dał podstaw do ustalenia, aby w okolicznościach faktycznych sprawy zaspokojenie roszczeń Sanatorium der (...) z siedzibą w Rum po wydaniu wyroku w sprawie I C 888/12 nosiło znamiona zwłoki. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku ubezpieczyciel zobowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności oraz do zbadania okoliczności dotyczących wysokości szkody. Tego obowiązku, należącego do istoty działalności ubezpieczeniowej, ubezpieczyciel nie może przerzucić na inne podmioty, a w szczególności nie może on biernie oczekiwać na wynik postępowania sądowego dotyczącego zdarzenia wywołującego odpowiedzialność ubezpieczeniową, a jeżeli tak postąpi, to narazi się na odpowiedzialność wobec wierzyciela za zwłokę w wykonaniu zobowiązania. Działalność ubezpieczeniowa ma bowiem charakter profesjonalny, dlatego należy przyjąć, że zakład ubezpieczeń jest w stanie sprawnie przeprowadzić postępowanie likwidacyjne we własnym zakresie, korzystając z wyspecjalizowanej kadry oraz - w razie potrzeby - z pomocy rzeczoznawców.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd Rejonowy wskazał, że powód zgłosił zdarzenie ubezpieczeniowe i szkodę po powrocie do Polski w dniu 15 listopada 2011 roku. Pismem z dnia 22 listopada 2011 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. poinformowała P. P. o przyznaniu odszkodowania w wysokości 2308,92 zł, stanowiącej zwrot kosztów leczenia, po przeliczeniu poniesionych przez powoda z tego tytułu wydatków w kwocie 521,40 euro.

Pismem natomiast z dnia 9 grudnia 2011 roku ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania obejmującego koszty operacji w Sanatorium der (...) z siedzibą w Rum, powołując się na zapis § 9 ust. 1 OWU. Pozwana podjęła decyzję w przedmiocie przyjęcia odpowiedzialności za koszty leczenia do wysokości kwoty 521,40 euro (2308,92 złotych) po upływie tygodnia od dnia zgłoszenia szkody. Po upływie kolejnych dwóch tygodni odmówiła przyjęcia odpowiedzialności za szkodę w zakresie kosztów operacji na terenie Austrii wskazując, że z uwagi na fakt, że operacja została przeprowadzona dopiero następnego dnia po zdarzeniu, leczenie to przekraczało zakres niezbędny do przywrócenia stanu zdrowia umożliwiającego powrót ubezpieczonego do Rzeczypospolitej Polskiej oraz leczenia w Rzeczypospolitej Polskiej. Zważywszy na terminy, w jakich strona pozwana podejmowała czynności niezbędne do wyjaśnienia podstaw odpowiedzialności i wysokości należnego świadczenia pieniężnego, nie sposób zarzucić jej nieprawidłowości w likwidacji szkody. Pozwany ubezpieczyciel nie oczekiwał biernie na poczynienie ustaleń przez sąd, lecz w ramach prowadzonego postępowania likwidacyjnego ustalił, że koszty operacji, której powód został poddany na terenie Austrii nie są objęte jego odpowiedzialnością.

Odmienne, zaś ustalenia ubezpieczyciela co do konieczności podjęcia leczenia operacyjnego na terenie Austrii niż poczynione w toku postępowania w sprawie I C 888/12 nie przesądzają o tym, że pozwana nie dołożyła należytej staranności w postępowaniu likwidacyjnym.

Tym samym Sąd uznał, że nie zachodzą podstawy do przyjęcia, że dokonanie zapłaty świadczenia z umowy ubezpieczenia po prawomocnym zakończeniu postępowania sądowego nastąpiło z uchybieniem terminu zakreślonego przepisem art. 817 § 2 k.c., za które to uchybienie pozwana ponosi odpowiedzialność. Tym samym, skoro nie zaistniała zwłoka w spełnieniu świadczenia z umowy, nie zachodzą przesłanki do obciążenia pozwanej obowiązkiem naprawienia szkody wynikłej z faktu spełnienia świadczenia ubezpieczeniowego po terminie wskazanym w art. 817 par. 2 k.c.

Niezależnie od powyższego Sąd uznał, że stan faktyczny sprawy nie dał również podstaw do ustalenia, że powód wykazał fakt poniesienia szkody ze wskazanego w pozwie tytułu i w żądanej w nim kwocie. Powód zatem, aby skutecznie domagać się naprawienia szkody, która w jego ocenie ma stanowić wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w osobie adwokata ustanowionego w sprawie III C 671/14, winien pokryć koszty tego wynagrodzenia. Tylko wtedy bowiem w jego majątku następuje uszczerbek, definiowany na gruncie przepisów o odpowiedzialności za nienależyte wykonanie zobowiązania jako szkoda. Z załączonych przez powoda dokumentów wynika, że w sprawie III C 671/14 ustanowił pełnomocnika procesowego w osobie adwokata J. K., a także że prowadzenie przez niego sprawy było odpłatne, a wysokość wynagrodzenia została ustalona na kwotę 2400 zł, zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Z żadnego z załączonych do pozwu dokumentów nie wynika natomiast, aby powód - po wystawieniu na jego rzecz - zgodnie z łączącą go z adwokatem J. K. umowy zlecenia faktury VAT, zapłacił należne pełnomocnikowi wynagrodzenie i tym samym poniósł szkodę. Treść natomiast pisma pozwanej z dnia 18 września 2014 roku wskazuje, że przedmiotowa faktura po jej wystawieniu została przedstawiona do zapłaty bezpośrednio Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W., a zapłata miała nastąpić bezpośrednio na rzecz adwokata J. K.. Powód, skoro do dnia orzekania w niniejszej sprawie (art. 316 k.p.c.) nie zapłacił adwokatowi J. K. wynagrodzenia, zgodnie z umową zlecenia, nie poniósł szkody (straty), która podlegałaby naprawieniu na podstawie przepisu art. 471 k.c. Żądanie zatem naprawienia szkody poprzez zapłatę na jego rzecz żądanej pozwem kwoty nie znajduje uzasadnienia w treści przywołanego jako podstawa prawna żądania pozwu przepisu art. 471 k.c.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity z 2013 roku poz. 490.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód i zaskarżając wyrok w całości, wniósł o jego zmianę, poprzez orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu, w tym o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu w I instancji, obejmujących koszty zastępstwa adwokackiego. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według obowiązujących przepisów. Z ostrożności procesowej powód ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelujący zarzucił Sądowi pierwszej instancji:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 355 § 2 k.c., poprzez jego niezastosowanie i nie dokonanie oceny staranności dłużnika przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności;

2. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 471 k.c., w zw. z art. 361 § 1 k.c., przez ich błędną wykładnię i uznanie, że w zakresie szkody normowanej tymi przepisami nie mieści się zwiększenie pasywów po stronie powoda;

3. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 817 § 2 k.c., w zw. z art. 476 k.c., poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że pozwana nie pozostawała w zwłoce z wypłatą należnego powodowi świadczenia, podczas gdy wyraziła ona zgodę na wykonanie operacji na terenie Austrii, a później odmówiła zapłaty odszkodowania z tego tytułu;

W uzasadnieniu skarżący podkreślił, że pozwana wyraziła zgodę na wykonanie operacji powoda w Sanatorium der (...) w Rum, po czym odmówiła wypłaty odszkodowania obejmującego te koszty. Już samo to prowadzić winno do wniosku, że postępowanie pozwanej nie było profesjonalne i popadli oni w zwłokę ze spełnieniem świadczenia, co determinuje jej odpowiedzialność względem powoda za koszty dochodzone w niniejszej sprawie, które są ściśle związane z zaniechaniem wypłaty odszkodowania. W sytuacji, gdy ubezpieczyciel oświadcza ubezpieczonemu, że może poddać się operacji, której koszt jest objęty umową ubezpieczenia, a następnie odmawia wypłaty odszkodowania świadczy o winie umyślnej pozwanej, a wiec i o zwłoce w spełnieniu świadczenia.

Nie znosi krytyki także stanowisko Sądu I instancji w przedmiocie wysokości szkody powoda i jej natury. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem, aby rekompensacie na zasadzie art. 471 k.c. podlegała wyłącznie strata jaką powód rzeczywiście poniósł. Nie ma żadnych podstaw, aby rozróżniać „szkodę" w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., a „szkodę" w rozumieniu art. 471 k.c. Charakter odpowiedzialności pozwanego nie ma przy tym żadnego znaczenia dla istoty szkody i jej zakresu pojęciowego. Uszczerbek, bowiem w majątku powoda nie powstaje dopiero wtedy, gdy zapłaci on wynagrodzenie pełnomocnikowi, ale już w chwili, w której roszczenie pełnomocnika stało się wymagalne. Powód nie był zobowiązany, by wykazywać szkodę dowodem uiszczenia wynagrodzenia, a wystarczającym dla wykazania szkody dowodem były przedstawione sądowi, dokumentujące wysokość zobowiązania powoda.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz od powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że w postępowaniu apelacyjnym dochodzi do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy, w granicach apelacji (art. 378 § 1 k.p.c.).

W świetle treści prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 sierpnia 2014 roku, wydanego w sprawie II Ca 1343/13, przyjąć trzeba, że pozwana pozostawała w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia z tytułu kosztów zabiegu operacyjnego powoda, przeprowadzonego w dniu 8 listopada 2011 roku w Sanatorium der (...) w Rum, w wysokości 7006,47 euro - od dnia 18 listopada 2011 roku, albowiem od tego ostatniego dnia zasądzono od pozwanej odsetki ustawowe za opóźnienie. Przesądza o tym treść art. 365 § 1 k.p.c. i objęta nim zasada prawomocności materialnej ww. wyroku.

Jest oczywistym, że przesłanką zasądzenia odsetek za opóźnienie, co miało miejsce na podstawie art. 481 § 1 k.p.c., nie jest zawinienie dłużnika w zakresie spełnienia świadczenia w terminie, a samo tylko uchybienie przez niego takiemu terminowi.

Dlatego też ww. wyrokowi nie przysługuje przymiot prawomocności materialnej w zakresie owej zwłoki pozwanej.

Sąd Rejonowy słusznie zwrócił uwagę na wynikające wprost z treści art. 471 in fine k.c. domniemanie winy dłużnika w zakresie nienależytego wykonania zobowiązania, jakim zawsze jest spełnienie świadczenia po terminie jego wymagalności.

Wbrew przekonaniu Sądu Rejonowego brak jest jednak podstaw do przyjęcia, że pozwana zdołała wykazać, że brak było jej zawinienia, a w konsekwencji zwłoki w spełnieniu przedmiotowego świadczenia. Pamiętać tu trzeba, że w okolicznościach sprawy do zabiegu operacyjnego doszło w następstwie telefonicznej zgody uprawnionego konsultanta pozwanej, od której szpital uzależniał przeprowadzenie operacji powoda. Późniejsze zakwestionowanie zasadności tej operacji przez pozwaną okazało się bezzasadne, co zostało potwierdzone w toku postępowania dowodowego w sprawie I C 888/12 Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie, czego konsekwencją było uwzględnienie powództwa P. P.. Należy mieć na uwadze, że pozwana dysponuje wyspecjalizowanymi służbami – konsultantami medycznymi, a więc miała możność samodzielnego ustalenia tej kwestii w postępowaniu likwidacyjnym, czego nie uczyniła.

Doszło, więc tu do jej zawinienia, a zatem także zwłoki w terminowym spełnieniu świadczenia ubezpieczeniowego.

Podobnie nieprawidłowo Sąd pierwszej instancji przyjął, że powód nie wykazał poniesienia szkody w dochodzonej wysokości.

Skoro, bowiem P. P. zawarł w dniu 25 czerwca 2013 roku, po doręczeniu mu w dniu 17 czerwca 2013 roku pozwu w sprawie III C 671/14 Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie, skierowanego przeciwko niemu przez Sanatorium der (...) w Rum, umowę zlecenia w przedmiocie reprezentowanie go w tej sprawie przez adwokata J. K., przewidującą zapłatę wynagrodzenia na rzecz tego ostatniego za prowadzenie sprawy w postępowaniu pierwszoinstancyjnym w wysokości 2400 zł netto płatnego na podstawie faktury VAT wystawionej po zakończeniu sprawy i doszło do wykonania ww. umowy i wreszcie wystawienia takiej faktury – na kwotę 3690 zł, obejmującą ww. wynagrodzenie oraz wynagrodzenie za prowadzenie sprawy w postępowaniu zażaleniowym w ww. sprawie (II Cz 1949/13) oba powiększone o podatek VAT, które te kwoty mieściły się w granicach stawek wynagrodzeń adwokackich przewidzianych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, to należy przyjąć, że zaistniała podstawa do uznania, że powód doznał szkody w ww. kwocie, w zakresie czego irrelewantnym jest, czy kwotę tą już uiścił na rzecz J. K.. Dla zaistnienia szkody, w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. – w postaci straty, wystarczającym jest bowiem samo tylko powstanie zobowiązania powoda do zapłaty ww. kwoty, o wartość którego uszczuplony został jego majątek.

Ww. konstatacje nie były jednak wystarczające do uwzględnienia powództwa w rozpoznawanej sprawie.

Niezależnie, bowiem od kwestii istnienia nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwaną - jej zwłoki w spełnieniu świadczenia oraz szkody poniesionej przez powoda, wskazać trzeba, że konieczną przesłanką odszkodowawczej odpowiedzialności kontraktowej jest także normalny związek przyczynowy pomiędzy nienależytym wykonaniem zobowiązania, a szkodą.

Ów normalny związek przyczynowy normowany jest w art. 361 § k.c., który głosi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda.

Nie może budzić wątpliwości, że wykazanie zaistnienia ww. przesłanki, zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu, obciąża powoda, jako dochodzącego zapłaty przedmiotowego odszkodowania.

W okolicznościach sprawy powód ciężaru tego nie podźwignął.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że brak jest podstaw do uznania, że pomiędzy pozwaną, a Sanatorium der (...) w Rum istniał jakikolwiek stosunek prawny, kreujący zobowiązanie pozwanej w stosunku do ww. podmiotu - zapłaty kwoty 7006,47 euro, tytułem kosztów operacji powoda. Tym samym nie można przyjąć, że pozwana była współdłużnikiem powoda w stosunku do Sanatorium der (...) w Rum i może mieć w sprawie analogiczne zastosowanie słuszny pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w uchwale z dnia 28 lutego 2013 roku (III CZP 108/12).

W takiej sytuacji, skoro powód zlecił przeprowadzenie przedmiotowej operacji z dnia 8 listopada 2011 roku, był zobowiązany do zapłaty Sanatorium der (...) w Rum kwoty 7006,47 euro i nie mógł skutecznie z tego tytułu podnieść zarzutu zawarcia przez siebie z pozwaną umowy ubezpieczenia z dnia 4 listopada 2011 roku, przewidującej odpowiedzialność tej ostatniej wyłącznie w stosunku do powoda i o charakterze gwarancyjnym.

Powód jednakże bezpodstawnie odmówił zapłaty ww. kwoty, mimo kierowania doń przedprocesowych wezwań do zapłaty z dnia 22 lutego 2012 roku i 18 lipca 2012 roku, czym doprowadził do wytoczenia przez Sanatorium der (...) w Rum przeciwko sobie powództwa o zapłatę ww. kwoty, w sprawie III C 671/14 Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w S..

Co istotne w rozpoznawanej sprawie powód nie tylko nie udowodnił, ale nawet nie podnosił twierdzeń faktycznych, że nie dysponował środkami na zapłatę wynagrodzenia za przeprowadzenie zabiegu. Analogiczne stanowisko powód prezentował w odpowiedziach na ww. wezwania do zapłaty i w sprawie III C 671/14, gdzie powoływał się wyłącznie na zawarcie przez siebie umowy ubezpieczenia z pozwaną W. i oferował powodowemu Sanatorium der (...) w Rum przelanie swej wierzytelności z tej umowy.

Wreszcie zauważyć trzeba, że w § 11 ogólnych warunków przedmiotowego ubezpieczenia przewidziano, że zobowiązania z tytułu odszkodowania za koszty leczenia będą realizowane bezpośrednio na konto placówki medycznej, udzielającej ubezpieczonemu pomocy (ust. 3), a w przypadku gdy koszty te zostaną pokryte przez ubezpieczonego we własnym zakresie, zwrot tych wydatków następuje w Rzeczpospolitej Polskiej (ust. 4).

Już w świetle tego ostatniego postanowienia, gdzie przewidziano, jako jedną z form spełniania świadczenia ubezpieczyciela, refundację ubezpieczonemu wydatkowanych przezeń środków, nie sposób przyjąć, że zamiarem stron i treścią umowy ubezpieczenia było zwolnienie ubezpieczonego z długu wobec świadczeniodawcy usług medycznych, w rozumieniu art. 392 k.c. i w konsekwencji, że doszło do niewykonania zobowiązania pozwanej w tym zakresie, rodzącego jej odpowiedzialność odszkodowawczą.

W tym stanie rzeczy, skoro powód był w pełni świadomy, że pozwana odmawia spełnienia świadczenia z tytułu kosztów operacji bezpośrednio na rzecz Sanatorium der (...) w Rum, a jednocześnie nie istniały przeszkody (powód, jak wskazano powyżej, nie powoływał się na taką okoliczność) w zapłacie przez niego kosztów operacji na rzecz ww. szpitala, to powód winien koszty te zapłacić, a następnie dochodzić ich od pozwanej. Na uwagę zasługuje, że przedmiotem żądania pozwu w sprawie I C 888/12 Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w S. było zasądzenie kwoty 7006,47 euro formalnie na rzecz powoda, lecz na rachunek bankowy szpitala i w takim kształcie powództwo zostało uwzględnione.

Należy pamiętać, że w sprawie mamy do czynienia z ubezpieczeniem o charakterze umownym, gdzie przesłanki świadczenia, jego zakres i sposób realizacji, wynikają wyłącznie z woli stron umowy, wyrażonej w jej postanowieniach.

W takiej sytuacji powód, odmawiając spełnienia świadczenia na rzecz Sanatorium der (...) w Rum, do czego był zobowiązany i doprowadzając tym samym do wytoczenia przeciwko niemu powództwa w sprawie III C 671/14, w toku którego poniósł koszty procesu, których dochodzi jako zapłaty odszkodowania w niniejszej sprawie, działał wyłącznie na własną rzecz i co ważniejsze ryzyko, co nie pozwala na uznanie, że pomiędzy działaniami lub zaniechaniami pozwanej, w zakresie łączącej strony umowy ubezpieczenia, a tak rozumianą szkodą zachodzi adekwatny związek przyczynowy, to jest aby w okolicznościach sprawy normalnym następstwem postępowania pozwanej była konieczność poniesienia przez powoda przedmiotowych kosztów procesu.

Brak ww. koniecznej przesłanki odpowiedzialności kontraktowej pozwanej, wykluczał możliwość uwzględnienia powództwa w jakiejkolwiek części i w konsekwencji także uznania apelacji za zasadną.

Reasumując, na podstawie art. 385 k.p.c., orzeczono jak w punkcie I. sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c., gdzie zasądzeniu od powoda na rzecz pozwanej, jako wygrywającej proces w tym postępowaniu podlegała całość poniesionych w nim kosztów, w postaci wynagrodzenia jej pełnomocnika procesowego.

SSO Sławomir Krajewski