Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: H. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 21 marca 2017 r., znak: (...)

w sprawie: H. K.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o emeryturę

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu H. K. prawo do emerytury od dnia (...)

2)  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji,

3)  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz ubezpieczonego kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Na oryginale właściwy podpis.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. po rozpoznaniu wniosku ubezpieczonego H. K. z dnia 28 lutego 2017 r. odmówił prawa do emerytury. W uzasadnieniu swojej decyzji organ rentowy podniósł, iż ubezpieczony nie udowodnił wymaganego 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Jednocześnie organ rentowy wyliczył ubezpieczonemu łączny staż pracy na 26 lat, 4 miesiące oraz 4 dni.

Od powyższej decyzji odwołał się ubezpieczony pismem z dnia 31 marca 2017r., wnosząc o jej zmianę w całości poprzez przyznanie prawa do emerytury oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego pisma ubezpieczony podniósł, iż organ rentowy oparł swoją decyzję na dokumentach pracowniczych, które zdaniem organu rentowego nie wskazywały na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych. Jednocześnie ubezpieczony wskazał, że przedłożył organowi rentowemu świadectwo pracy ze wzmianką o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych. Na potwierdzenie świadczenia pracy w warunkach szczególnych ubezpieczony zawnioskował o przesłuchanie wskazanych przez siebie świadków, z którymi wykonywał pracę.

W odpowiedzi na odwołanie organ wskazał, iż w świadectwie pracy ubezpieczony ma obowiązek określić rodzaj pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stanowisko pracy, wymienione w wykazie, przy czym nazwa stanowiska pracy, na jakim był zatrudniony ubezpieczony, stwierdzona w świadectwie, powinna odpowiadać nazwie wymienionej w wykazie, a nadto okres, w którym praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy wskazał również, iż nie zaliczył ubezpieczonemu do pracy w warunkach szczególnych żadnego okresu zatrudnienia, zaś ubezpieczony domaga się zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 13 listopada 1978 r. do 14 lipca 1998 r. w Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o., gdzie wykonywał prace na stanowisku elektromontera. W związku z powyższym organ rentowy przychylił się do wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań wskazanych przez ubezpieczonego świadków na okoliczność charakteru i rodzaju wykonywanej przez odwołującego pracy w spornym okresie. Organ rentowy wniósł jednocześnie o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

H. K., urodzony (...), od 1 września 1972 r. do 30 czerwca 1975 r. odbywał w Przedsiębiorstwie (...) naukę zawodu elektromontera. Od 1 lipca 1975 r. został zatrudniony jako elektromonter w tym samym przedsiębiorstwie i pracował aż do 10 stycznia 1999 r. Jedyną przerwę w zatrudnieniu ubezpieczony miał od 28 października 1976 r. do 14 października 1987 r., kiedy to odbywał czynną służbę wojskową.

Dowód: umowa o naukę w zawodzie elektromontera, karta powołania do czynnej służby wojskowej, świadectwo pracy Przedsiębiorstwa (...) – akta rentowe ZUS.

W czasie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) ubezpieczony zajmował się montażem, remontami i eksploatacją urządzeń elektroenergetycznych w pełnym wymiarze czasu pracy. Ubezpieczony pracował przy montażu rozdzielni wysokiego i niskiego napięcia, linii napowietrznych, podłączaniu kabli do rozdzielni oraz szyn rozdzielających poszczególne pola energetyczne. Nadto praca ubezpieczonego polegała również na układaniu korytek, do których wkłada się kable, spawaniu i łączeniu kabli. Ubezpieczony pracował również przy podłączaniu kabli do transformatora i podłączaniu stacji wysokiego napięcia. Ubezpieczony często pracował na halach produkcyjnych przy doprowadzaniu zasilania do nowych maszyn . W ten sposób pracował w takich zakładach, jak J. czy (...), gdzie pracował przy rozbudowie galwanizerii. W 1981 r. ubezpieczony był na kontrakcie w I., gdzie wykonywał te same czynności co w kraju.

Dowód: zeznania świadków M. M., k. 47 akt, R. K., k. 33 akt, zeznania ubezpieczonego, k. 48-49 akt, zapisy A/V rozprawy k.35 i 51

Powyższe ustalenia faktyczne Sąd oparł o zgromadzoną dokumentację dotyczącą zatrudnienia ubezpieczonego, której żadna ze stron nie podważała, jak również o zeznania wezwanych świadków. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków w całości, były bowiem spójne i spontaniczne, jak również zgodne z zeznaniami ubezpieczonego oraz treścią przedłożonych dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie.

Swoją decyzją organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w związku z warunkami szczególnymi pracy. Zgodnie z treścią art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Nadto emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 w/w ustawy ubezpieczonym, będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3, przy czym wiek ten, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których przysługuje prawo do emerytury, stosownie do art. 32 ust. 4 ustawy, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Zgodnie z § 4 ust. 1 powołanego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W przedmiotowej sprawie bezspornym był fakt, iż ubezpieczony z dniem 29 marca 2017 r. osiągnął wymagany przepisami wiek, bezsporne było również, iż ubezpieczony nie należał do OFE. Spornym między stronami pozostawał fakt istnienia wymaganego 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy wskazywał, iż ze świadectwa pracy nie wynikało, by ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w szczególności dowód z zeznań powołanych na tę okoliczność świadków, pozwoliło na stwierdzenie, iż ubezpieczony rzeczywiście wykonywał pracę elektromontera – zajmował się montażem transformatorów, rozdzielni i stacji wysokiego napięcia, co niewątpliwie wypełnia przesłanki zawarte w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz.U. Nr 8, poz. 43). Wykaz A dział II powyższego rozporządzenia stanowi, iż do prac szczególnych należy zaliczyć prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Nie ulega wątpliwości, iż w toku postępowania ubezpieczonemu udało się wykazać, iż prace, które wykonywał w trakcie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) stanowiły montaż, remont i eksploatację urządzeń elektroenergetycznych, tak niskiego, jak i wysokiego napięcia. Wskazywał na to również fakt, iż pracownicy poza wynagrodzeniem otrzymywali dodatkowo posiłki i napoje za pracę w warunkach szczególnych. Sąd nie miał również wątpliwości, iż ubezpieczony wykonywał pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 1.07.1975 r. do 31.12.1998 r.

Do stażu pracy ubezpieczonego Sąd zaliczył także okres służby wojskowej ubezpieczonego, ponieważ służbę rozpoczął w dniu 28 października 1975 r., zaś pracę po zakończeniu nauki zawodu ubezpieczony podjął już 1 lipca 1975 r., co oznacza, że w momencie rozpoczęcia służby wojskowej ubezpieczony zakończył już naukę i pracował w zakładzie, do którego po zakończeniu służby wrócił i kontynuował zatrudnienie na tym samym stanowisku. Ciągłość pracy przed służbą wojskową i po jej zakończeniu determinuje uwzględnienie okresu służby wojskowej do łącznego stażu pracy, co też uczynił Sąd w niniejszej sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu H. K. prawo do emerytury od dnia (...)r. Jako że ubezpieczony złożył wniosek przed ukończeniem wieku emerytalnego, należało przy orzekaniu wziąć pod uwagę moment ukończenia wymaganego przepisami wieku emerytalnego.

Sąd w punkcie drugim wyroku, na podstawie art. art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, iż organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, ponieważ w chwili wydawania decyzji nie posiadał wszelkich niezbędnych informacji, które ustalił Sąd dopiero w postępowaniu dowodowym, po przesłuchaniu zawnioskowanych świadków.

Jednocześnie w punkcie 3 wyroku Sąd zasądził kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego zgodnie z treścią § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

SSO Ewa Milczarek