Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Wojtaszko

Protokolant: Anita Grunt

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 19 stycznia, 6 kwietnia i 29 września 2017 roku sprawy:

Z. S. syna P. i U. z domu K., urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 29 listopada 2014 roku w G. przy ul. (...) wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 8 portfeli męskich, 5 portfeli damskich i etui na dokumenty o łącznej wartości 4,706 zł, na szkodę (...) SA, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu

to jest o czyn z art.278§1 kk w zw. z art.31§2 kk

2.  w dniu 26 września 2015 roku w G. przy ul. (...) wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kurtki damskiej o torebki damskiej o łącznej wartości 1,868 zł, na szkodę (...) SA, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu

to jest o czyn z art.278§1 kk w zw. z art.31§2 kk

3.  w dniu 28 grudnia 2015 roku w G. przy ul. (...) wspólnie iw porozumieniu z nieustaloną osobą dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kurtki damskiej, kamizelki damskiej, komina damskiego, pochno damskiego i czapki damskiej o łącznej wartości 2,845 zł, na szkodę (...) SA, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu

to jest o czyn z art.278§1 kk w zw. z art.31§2 kk

I.  oskarżonego Z. S. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego w punkcie 1 aktu oskarżenia z tym ustaleniem, iż łączna wartość skradzionych rzeczy wyniosła 4.706,00 złotych oraz, że w czasie popełnienia przypisanego przestępstwa oskarżony miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem, kwalifikowanego z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k. i za to na mocy art. 278§1 k.k. skazuje go na karę 6 (słownie: sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego Z. S. uznaje za winnego popełnienia czynów zarzucanych w punktach 2 i 3 aktu oskarżenia z tym ustaleniem, iż łączna wartość skradzionych rzeczy wyniosła odpowiednio co do czynu z punktu 2 aktu oskarżenia 1.868,00 złotych, co do czynu z punktu 3 aktu oskarżenia 2.845,00 złotych oraz, że w czasie popełnienia każdego z ww. przypisanych przestępstw oskarżony miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem, kwalifikowanych z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k. każdy, ustala przy zastosowaniu art. 91§1 k.k. iż czyny te stanowa ciąg przestępstw i za to na mocy art. 278§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. skazuje go na karę 8 (słownie: ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  na mocy art. 91§2 k.k., art. 85§1 i 2 k.k., art. 85a k.k,, art. 86§1 k.k. łączy orzeczone w punktach I-II wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu Z. S. karę łączną roku pozbawienia wolności;

IV.  na mocy art.69§1 i 2 k.k. w związku z art.70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do oskarżonego w punkcie III wyroku kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (słownie: trzech) lat tytułem próby;

V.  na mocy art. 73§1 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego ;

VI.  na mocy art. 72§1 pkt 8 k.k. zobowiązuje oskarżonego w okresie próby do kontynuowania leczenia psychiatrycznego ambulatoryjnego;

VII.  na mocy art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego Z. S. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. w Ł. kwoty 9.419,00 (słownie: dziewięć tysięcy czterysta dziewiętnaście) złotych,

VIII.  na mocy art. 624 §1 k.p.k. zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty;

Sygn. akt II K 658/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W G. przy ul. (...) mieści się Centrum Handlowe (...), jednym ze sklepów znajdujących się w ww. Centrum Handlowym i oferującym swój asortyment jest sklep firmy (...).

W dniu 29 listopada 2014 roku do ww. centrum handlowego udał się wspólnie z nieustaloną kobietą oskarżony Z. S.. Ww. weszli do sklepu firmy (...) gdzie działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży 8 portfeli męskich, 5 portfeli damskich i etui na dokumenty o łącznej wartości 4.706,00 zł. na szkodę (...) SA. Centrum Handlowe jak i sklep (...) posiadają zainstalowany monitoring wizyjny. Oba monitoringi zarejestrowały obecność oskarżonego i nieustalonej kobiety, monitoring wewnątrz sklepu (...) zarejestrował moment kradzieży. Kradzież z 29.11.2014 r. zarejestrowane jest w pliku o nazwie k. (...)[4]. Moment kradzieży uwidoczniony jest na nagraniu m.in. pomiędzy godziną 13:38-13:39.

Dowód: zeznania S. K. (1) k. 25, 33v akt postępowania przygotowawczego, k.142v-143, M. Z. k. 31v akt postępowania przygotowawczego, k.143, R. M. k. 32v akt postepowania przygotowawczego, k.143v, protokół zatrzymania rzeczy k. 34-36 akt postepowania przygotowawczego, płyta CD-R z zapisem monitoringu k. 37 akt postepowania przygotowawczego, zestawienie skradzionych rzeczy k. 37 akt postepowania przygotowawczego, dokumentacja fotograficzna k. 38-40,69 akt postępowania przygotowawczego, protokół okazania i zeznania D. B. k. 949-5 akt postępowania przygotowawczego, k. 265v, odtworzenie nagrań monitoringu z płyty CD k. 37 akt postepowania przygotowawczego na rozprawie k. 212-212v, opinia (...) Informatyczna z załącznikami k. 253-258, odtworzenia płyty CD stanowiącej załącznik do opinii (...) Grupy Informatycznej na rozprawie k.266;

W dniu 26 września 2015 roku oskarżony Z. S. ponownie przyjechał do G. do Centrum Handlowego (...), tym razem w towarzystwie nieustalonego mężczyzny oraz tej samej co poprzednio kobiety. Ww. ze sklepu (...) działając wspólnie i w porozumieniu około godziny 16:39-16:41 dokonali kradzieży kurtki damskiej, torebki damskiej o łącznej wartości 1.868,00 zł, na szkodę (...) SA. Kradzież zarejestrował monitoring znajdujący się we wnętrzu sklepu.

Dowód: zeznania S. K. (1) k. 46-47 akt postępowania przygotowawczego, k.142v-143, zestawienie skradzionych rzeczy k. 50, płyty CD z nagraniem monitoringu k. 51-52, protokół oględzin i odtworzenia nagrania monitoringu k. 53-54 akt postępowania przygotowawczego, zdjęcia k. 55-57 akt postepowania przygotowawczego, protokół okazania i zeznania D. B. k. 94-95 akt postępowania przygotowawczego, k.265v, odtworzenia na rozprawie płyty CD z k. 51 akt postepowania przygotowawczego k.143v-144, odtworzenia płyty CD stanowiącej załącznik do opinii (...) Grupy Informatycznej na rozprawie k.266;

W dniu 28 grudnia 2015 roku do ww. Centrum Handlowego ponownie udał się wspólnie z nieustaloną kobietą oskarżony Z. S.. Oskarżonemu towarzyszyła ta sama kobieta co w trakcie wcześniejszych kradzieży. Ww. weszli do sklepu firmy (...) gdzie działając wspólnie i w porozumieniu około godz. 15:57 do 15:59:30 dokonali kradzieży kurtki damskiej, kamizelki damskiej, komina damskiego, pochno damskiego i czapki damskiej o łącznej wartości 2.845,00 zł na szkodę (...) SA. Monitoring wewnątrz sklepu (...) zarejestrował moment kradzieży. Monitoring Centrum Handlowego zarejestrował obecność obydwu ww. osób w tym obiekcie.

Dowód: zeznania S. K. (1) k. 2v-3,8, k. 142v-143 akt postepowania przygotowawczego, zestawienie skradzionych rzeczy k. 9 akt postepowania przygotowawczego, protokół odtworzenia i oględzin zapisu monitoringu k. 12 akt postepowania przygotowawczego, zdjęcia k. 14-16 akt postępowania przygotowawczego, płyta z nagraniem monitoringu k. 52 akt postępowania przygotowawczego, protokół okazania i zeznania D. B. k. 94-95 akt postępowania przygotowawczego, k.265v,pendrive z nagraniem zapisu monitoringu k. 116 akt postępowania przygotowawczego, odtworzenia na rozprawie pendriva z k. 116akt postępowania przygotowawczego k. 144, odtworzenia płyty CD stanowiącej załącznik do opinii (...) Grupy Informatycznej na rozprawie k.266;

Oskarżony Z. S. nie przyznał się do zarzutów. Wyjaśnił, iż został zatrzymany na przystanku autobusowym bez dania racji. Chodził za nim chyba ochroniarz, rękę miał w kieszeni, skąd miał wiedzieć, czy nie ma igły z rycyną. Oskarżony wypowiadało się bardzo szybko, wypowiada treści tożsame z pismami, które przesłał do Sądu po skierowaniu aktu oskarżenia Nie wie, czy był w dniach jak w zarzutach w tym centrum handlowym i w tym sklepie, możliwe, że był, nie pamięta, ale chyba po to tam jest to centrum handlowe, aby chodzić, by każdy mógł tam wejść. Nic nie ukradł.

Wyjaśnienia oskarżonego k. 141v-142.

Oskarżony Z. S. nie jest upośledzony umysłowo. Dokumentacja medyczna wskazuje, że od wielu lat leczony jest z rozpoznaniem przewlekłej chory psychicznej – schizofrenii. Nie stwierdzono u niego cech zaostrzenia psychotycznego. W obrazie klinicznym dominują objawy zaburzeń osobowości. Zna podstawowe zasady etyczno-moralne i normy funkcjonowania. Zarzucane czyny mają charakter czynów prostych, ich karalność jest powszechnie znana. Sprawność jego funkcji intelektualnych pozwala mu przewidzieć konsekwencje zarzucanych zachowań. W czasie popełnienia zarzucanych czynów nie znajdował się w stanie ostrych zaburzeń psychotycznych czy jakościowych zaburzeń świadomości. W odniesieniu do zarzucanych czynów miał w znacznym stopniu ograniczona zdolność rozpoznania znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31§2 k.k. Może uczestniczyć w postępowaniu, jednak stwierdzone odchylenia w stanie psychicznym mogą utrudniać mu prowadzenia samodzielnej i rozsądnej obrony. Powinien bezwzględnie kontynuować leczenie psychiatryczne ambulatoryjne i zażywać zalecone leki psychotropowe.

Przed wydaniem pisemnej jak i ustnej uzupełniającej opinii biegli zapoznali się z dokumentacją medyczną, opiniami sądowo-psychiatrycznymi wydanymi w innych postepowaniach karnych, aktami sprawy, w tym materiałem pozyskanym po wydaniu przez nie opinii w postepowaniu przygotowawczym. Większość materiałów była im znana podczas sporządzania opinii w śledztwie. W ustnej opinii biegłe w całości podtrzymały pisemna opinię i wnioski w niej zawarte. W ich przekonaniu w odniesieniu do zarzucanych oskarżonemu czynów przesłanki z art. 31 § 1 kk nie mają zastosowania. W podjęciu tej decyzji pomocne im były nie tylko badania ambulatoryjne, ale także materiały z akt sprawy i dokumentacja medyczna. W badaniu przeprowadzonym w 2016 r. biegłe stwierdziły, że stan zdrowia psychicznego oskarżonego nie stwarza przeszkód do udziału w postępowaniu, niemniej jednak jego odchylenia w stanie psychicznym mogą mu utrudniać prowadzenie samodzielnej obrony i dlatego zasugerowały konieczność pomocy obrońcy. Opiniując biegłe uwzględniły również i tą okoliczność, że oskarżony niezbyt systematycznie uczęszcza na wizyty lekarskie. Oskarżony co prawda deklaruje, że leki zażywa, lekarz jednak odnotował, że sprawia wrażenie, jakby nie brał leków. Zadaniem biegłych powołanych do oceny poczytalności jest badanie w odniesieniu do zarzucanego czynu. Pisma oskarżonego które wpłynęły do akt sprawy mogą być formą reakcji na stres, w którym się aktualnie znajduje jak i linią obrony by wykazywać niepoczytalność. Sprawa karna jest dla niego niekorzystnym przeżyciem. Może też wpływać na reaktywne pogorszenie samopoczucia, podenerwowanie, lęk, interpretację urojeniową, czego niektóre wypowiedzi w pismach mogą być dowodem. W ocenie biegłych każdorazowo w inkryminowanym czasie jak i obecnie oskarżony nie był i nie jest w stanie, który by znosił poczytalność w odniesieniu do zarzucanych czynów. Jest zdolny do udziału w rozprawie. Oskarżony działał w warunkach art. 31 § 2 k.k. W przekonaniu biegłych, biorąc pod uwagę aktualne doniesienia i wytyczne Towarzystwa (...) i stan wiedzy medycznej oraz ich doświadczenie zawodowe oraz wewnętrzne przekonanie, co prawda schizofrenia jest chorobą przewlekłą psychiczną, ale samo stwierdzenie choroby psychicznej nie upoważnia biegłych do stwierdzenia niepoczytalności w każdorazowym przypadku podczas popełniania czynu niezgodnego z prawem. Zadaniem biegłego jest ustalenie stanu psychicznego w określonym czasie. Schizofrenia przebiega z okresami zaostrzeń psychotycznych, manifestujących się urojeniami, omami, zaburzeniami myślenia, afektu, ale są też okresy rezydualne, kiedy nasilenie tych objawów psychotycznych i dezorganizacja myślenia i funkcjonowania osoby dotkniętej chorobą są istotnie zredukowane. Aktualnie jest wiele osób, które są w stanie z tym rozpoznaniem prowadzić aktywność zawodową nawet na dystyngowanych stanowiskach. W przekonaniu biegłych, co też stwierdzono w opinii pisemnej, u oskarżonego stwierdzono rozpoznanie schizofrenii, lecz każdorazowo w inkryminowanym czasie nic nie wskazywało na to, że cierpiał na zaostrzenie procesu psychotycznego i innych zaburzeń psychicznych, które w inkryminowanym czasie znosiłyby jego poczytalność, natomiast uwzględniając historię choroby, analizując materiał sprawy i po badaniu zachodzą przesłanki do zastosowania art. 31 § 2 kk. Najbardziej skuteczne i wskazane dla oskarżonego byłoby regularne leczenie psychiatryczne. U oskarżonego przez dłuższy czas nie odnotowano zaostrzenia zaburzeń psychotycznych. Pomocnym byłoby też objęcie oskarżonego wsparciem, opieką i kontrolą osoby drugiej, która motywowałaby i kontrolowałaby wizyty w poradni i przyjmowanie leków. Aktualnie medycyna dysponuje zaawansowanymi lekami, które umożliwiają godne funkcjonowanie.

Dowód: pisemna opinia sądowo-psychiatryczna k.152-156 akt postępowania przygotowawczego, dokumentacja medyczna i opnie sądowo-psychiatryczne z innych postepowań karnych k. 109 akt postepowania przygotowawczego, k.39-40,43-47,138,158-160,162-163, 172, 179-182, ustna uzupełniająca opinia sądowo-psychiatryczna k.211v-213

Oskarżony w chwili orzekania nie był karany sądownie, wcześniejsze skazania uległy zatarciu.

Dowód: karta karna k. 259

Z. S. ma 53 lata, z zawodu jest malarzem okrętowy, posiada wykształcenie podstawowe, jest rozwodnikiem. Utrzymuje się z zasiłku stałego w wysokości około 600 złotych. Ma orzeczony na stale umiarkowany stopień niepełnosprawności. Zamieszkuje w R. z rodzicami.

Oskarżony samodzielnie z miejsca zamieszkania stawiał się na rozprawach.

Dowód: dane osobo-poznawcze k.105 , wywiad środowiskowy k.121-122, decyzja Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w G. k. 110 akt postępowania przygotowawczego, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 111 akt postępowania przygotowawczego, kwestionariusz wywiadu środowiskowego k. 186-188, dane osobo-poznawcze k. 141v,

Sąd zważył, co następuje:

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwolił na przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za zarzucane przestępstwa przy dodatkowym ustaleniu, iż czyny z pkt 2 i 3 aktu oskarżenia stanowiły ciąg przestępstw z art. 91§1 k.k.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, treść jego wyjaśnień powielana w pismach kierowanymi do sądu po doręczeniu aktu oskarżenia to w ocenie Sądu li tylko dobrze wyuczona i odegrana rola, na taka możliwość wskazują również biegli psychiatrzy w ustnej opinii uzupełniającej, mająca wykazać, iż działał warunkach art. 31§1 k.k. i uchronić go od poniesienia odpowiedzialności karnej za zarzucane występki. Zgromadzone w sprawie dowody w postaci zeznań świadków- pracownic pokrzywdzonej spółki, dowodowe nagrania monitoringu wizyjnego z wnętrza sklepu pokrzywdzonej spółki, protokoły jego otworzenia i oględzin tak z postępowania przygotowawczego jak i z rozprawy, wydana w sprawie opinie sądowo-psychiatryczna, w sposób niebudzący wątpliwości wykazały trafność zarzutów oskarżenia tj. realizacji przez niego znamion strony podmiotowej i przedmiotowej 3 przestępstwa kradzieży towarów. Oskarżony działał w warunkach ograniczonej poczytalności w rozumieniu art. 31§2 k.k., obronie nie udało się zdyskredytować i podważyć wydanej w sprawie opinii sądowo-psychiatrycznej, tak tej pisemnej jak i ustnej uzupełniającej. Każdorazowo dokonane przez oskarżonego kradzieże, wesół z innymi osobami czy osobą, zarejestrowano na zapisie monitoringu, jakże obiektywnego dowodu. Sąd zapoznając się z dowodowymi nagraniami w toku rozprawy nie miał żadnych wątpliwości, iż to oskarżony jest widocznym tam sprawcą. Dowodowe nagrania monitoringu były jakości umożliwiającej rozpoznanie w oskarżonym sprawcy kradzieży. Podkreślić należy, iż Sąd miał osobisty kontakt z oskarżonym w kolejnych terminach rozprawy, miał więc możliwość dokładnej obserwacji sylwetki i postury oskarżonego, sposobu poruszania się, zachowania co pozwala na kategoryczne stwierdzenie, iż to oskarżony widoczny jest na dowodowych nagraniach pochodzących z wnętrza sklepu (...) w CH F. (...) w G. oraz na korytarzy tego centrum handlowego. Na dowodowych nagraniach widoczne jest zachowanie oskarżonego poprzedzające kradzieże jak i sam moment kradzież, sprawca działa w sposób świadomy, obserwuje zachowanie klientów sklepu jak i personelu sklepu, działa wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami czy osobą. W taki sposób jak na nagraniach monitoringu nie zachowuje się osoba z wyłączoną poczytalnością. Wskazać należy, na depozycje świadka D. B., która co prawda była świadkiem jednej kradzieży, ale zapoznała się z dowodowymi nagraniami i również nie miała jakichkolwiek wątpliwości w rozpoznaniu oskarżonego, tak w toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie przed sądem. Również świadek S. K. w swych zeznaniach przed sądem, mimo że nie rozpoznała oskarżonego wskazując tu na upływ czasu, podała iż jeden ze sprawców był zawsze tą samą osobą, której towarzyszyła inna kobieta czy inny mężczyzna czy ww. oboje. Podkreślić należy iż w trakcie rozprawy nie było żadnego problemu by nawiązać kontakt z oskarżonym, mimo wypowiadanych treści nawiązujących do składanych pism, zachowywał się zbornie, był spokojny, zawsze schludnie i starannie ubrany, nie miał problemów dotarcia z innej miejscowości do (...) sądu, nawiązywał kontakt wzrokowy. Sąd nie miał żadnych wątpliwości, iż oskarżony jest tym samym mężczyzną którego wizerunek znajduje się na zdjęciach k. 38-40, 69 akt postępowania przygotowawczego oraz dowodowych nagraniach monitoringu sklepowego, na którym zarejestrowano wszystkie trzy kradzieże.

Ustalając w przedmiotowej sprawie stan faktyczny Sąd uwzględnił zeznania przesłuchanych pracownic pokrzywdzonej spółki. Z uwagi na to, że zeznania wymienionych powyżej świadków były logiczne, spójne, korelujące z pozostałym, pozyskanym z nieosobowych źródeł, materiałem dowodowym Sąd dał im wiarę i uczynił podstawą swych ustaleń faktycznych. Zeznania w/w znajdują bowiem odzwierciedlenie w ujawnionych w toku rozprawy głównej dokumentach takich jak: protokoły oględzin nagrań monitoringu, dokumentacja fotograficzna, zestawienia skradzionych przedmiotów. Dowody te uzupełniają zeznania świadków, dając w rezultacie spójny obraz zdarzenia. Na obiektywizm zeznań ww. wskazuje również to, iż gdy odnaleziono któryś z przedmiotów zgłoszonych jako skradziony np. portfel, niezwłocznie powiadamiano o tym policję. Sąd uznał ww. dowody za wiarygodne albowiem brak w sprawie dowodów, mogących podważyć ich autentyczność lub wiarygodność. Za wiarygodnością zeznań świadków przemawia, zdaniem Sądu, również to, że nie mieli oni racjonalnych powodów do bezpodstawnego, niezgodnego z rzeczywistością przypisywania oskarżonemu popełnienia zarzucanych czynów.

Jako wiarygodne Sąd uznał również dokumenty wymienione we wcześniejszej części uzasadnienia. Dokumenty te sporządzone zostały przez uprawnione do tego osoby i w sposób przewidziany przez przepisy prawa. Brak też w sprawie dowodów, mogących podważyć autentyczność tych dokumentów, dokumentacja medyczna, opnie sądowo-psychiatryczne sporządzone na potrzeby innych postepowań karnych zostały przedłożone biegłym psychiatrom i zostały one przez ww. biegłe uwzględnione w wydanych opiniach.

Co do decyzji o umorzeniu postepowania czy opinii sądowo-psychiatrycznych gdzie przyjęto wyłączenie poczytalności oskarżonego to dotyczyły one tylko postepowań w których zostały sporządzone czy wydane i nie mogły stanowić podstawy do przyjęcia iż i w niniejszym postepowaniu oskarżony działał w warunkach art. 31§1 k.k.

W chwili popełnienia przypisanych czynów oskarżony był osobą dorosłą w rozumieniu art.10§1 k.k.(a contrario), zarzucanych czynów dopuścił się on mając w czasie ich popełnienia w znacznym stopniu ograniczona zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postepowaniem - art. 31§2 k.k.. Jednakże jeszcze raz należy podkreślić iż mając możliwość zaobserwowania za pomocą nagrań zapisu monitoringu zachowania oskarżonego Sąd stanął na stanowisku, iż oskarżony zdawał sobie sprawy z bezprawności swojego zachowania. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż Sąd w pełni dał wiarę opinii sądowo-psychiatrycznej wydanej w niniejszej sprawie na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, tak tej pisemnej jak i ustnej uzupełniającej. Zostały one wydane przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, z całym szacunkiem dla obrońcy ale przez osoby dysponujące wiedzą fachowa w tym przedmiocie, na podstawie materiałów znajdujących się w aktach sprawy, w tym dokumentacji medycznej, z uwzględnieniem opinii wydanych w innych sprawach oraz na podstawie badania sądowo-psychiatrycznego oskarżonego. Biegli zawarli w nich szczegółowe sprawozdanie z przeprowadzonych badań oraz uzasadnili swoje wnioski odnośnie stanu psychicznego oskarżonego każdorazowo w inkryminowanym czasie, w chwili badania i w czasie postępowania. Opinie te są jasne i pełne. Biegłe na rozprawie odpowiedziały szczegółowo nap pytania obrońcy. Brak jest jakichkolwiek wątpliwości, co do wiedzy czy bezstronności sporządzających je biegłych.

Za wiarygodny Sąd uznał przeprowadzony w toku postępowania sądowego dowód w postaci sporządzonej opinii instytucji (...) sp. z o.o. w G.. Biegli ci mieli za zadanie umożliwienie otworzenia na rozprawie nagrań monitoringu z płyt CD znajdujących się na k. 37 i 52 akt postępowania przygotowawczego – vide k.212v, 253-258 i 266.

Oparcie się na przytoczonych wyżej dowodach, jakim Sąd dał wiarę doprowadziło do ustalenia stanu faktycznego powołanego w części wstępnej uzasadnienia. Wynika z niego, że oskarżony każdorazowo, trzykrotnie, swym zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona występku kradzieży z art. 278§ 1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k. tj. mając ograniczoną poczytalność. Wypełnienia przez oskarżonego znamion strony przedmiotowej i podmiotowej przestępstwa kradzieży nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, dokonywanie występku kradzieży w świetle dowodowych nagra monitoringu nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Działając każdorazowo wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą – odpowiednio mężczyzną lub kobietą, wykorzystując każdorazowo okoliczność iż nie był obserwowany przez ekspedientki, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia opisanych w zarzutach przedmiotów o wartościach odpowiednio 4.706,00 zł, 1.868,00 zł i 2.845,00 zł.

Konsekwencją tego, że przypisane oskarżonemu czyny z pkt 2 i 3 aktu oskarżenia kwalifikowane z art. 278§1 k.k. zostały popełnione na przestrzeni 3 miesięcy, było ustalenie, że zostały one popełnione w ramach dwóch ciągów przestępstw w rozumieniu art. 91§1 k.k. i orzeczenie za nie jednej kary – jak w pkt II wyroku. W ocenie Sądu spełnione zostały przesłanki wpisane w art. 91§1 k.k. uzasadniające przyjęcie konstrukcji ciągu przestępstw w odniesieniu do ww. czynów popełnionych przez oskarżonego, albowiem oskarżony dopuścił się tych przestępstw :

-w podobny (tj. zbliżony) sposób,

-popełnił je w krótkich odstępach czasu ,

-popełniła je zanim zapadł wyrok , choćby nieprawomocny , co do któregokolwiek z tych przestępstw ,

-każde z tych przestępstw wyczerpało znamiona tego samego przepisu, tj. art. 278§ 1 k.k..

Brak było przesłanek do przyjęcia instytucji ciągu przestępstw pomiędzy czynem z pkt 1 a czynami z pkt 2 i 3 a.o. albowiem przestępstwa dzielił znaczny okres czasu nie mniej niż 10 miesięcy, gdzie doktryna i orzecznictwo sadów przyjmuje za dopuszczalny do zastosowania instytucji z art. 91§1 k.k. okres nie dłuższy niż 6 miesięcy.

Podczas analizy niniejszej sprawy Sąd stwierdził również, że nie zachodził żaden kontratyp uchylający bezprawność czynów oskarżonego. Świadomie złamał on przepisy prawa, zdając sobie sprawę z ich treści i zagrożenia karą swojego zachowania.

W ocenie Sądu, stopień społecznej szkodliwości czynów, których dopuścił się oskarżony, jak i stopień jego zawinienia są znaczne, a jak zostało to wyżej wskazane – okoliczności ich popełnienia, w świetle dowodów zgromadzonych w toku postępowania nie budzą wątpliwości. Oskarżony działał z niskich pobudek, chęci łatwego wzbogacenia się kosztem innych osób i w ocenie sądu w sposób przemyślany, każdorazowo obserwując zachowanie personelu sklepu, trzykrotnej kradzieży dokonał na szkodę tego samego pokrzywdzonego w tym samy sklepie. Sposób i okoliczności w jakich oskarżony popełnił te przestępstwa, przedstawione przy ustaleniach faktycznych, wskazują iż działał on zuchwale, w poczuciu pełnej bezkarności, licząc iż choroba psychiczna na którą cierpi uchroni go przed karnymi konsekwencjami jego działania. Oskarżony każdorazowo świadomie złamała prawo, zdając sobie sprawę z grożących konsekwencji oraz znaczenia czynów Oskarżony skorzystała z możliwości bezprawnego zachowania, oczekując bezpodstawnych korzyści majątkowych. Motywacja jest zatem godna szczególnego napiętnowania. Na niekorzyść oskarżonego przemawia okoliczność, iż wyrządzona szkoda każdorazowo miała charakteru materialny, działał w celu osiągnięcia nieuzasadnionej korzyści majątkowej, jego zamiar był bezpośredni i przemyślany. Motywacja oskarżonego każdorazowo zasługiwała na potępienie. Na mniejszy stopień winy jedyny wpływ miało działanie w warunkach art. 31§2 k.k.

Wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe tj. 6 i 8 miesięcy pozbawienia wolności – jak w punkcie I i II wyroku, a więc w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 k.k., bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynów oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę w w/w rozmiarach Sąd miał na uwadze to, że oskarżony przypisanych czynów dopuścił się w warunkach art. 31§2 k.k. co umniejsza nieco stopień jego winny. W ocenie Sądu mając na uwadze stan zdrowia oskarżonego niezasadnym byłoby orzekanie wobec niego kary ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny. Mając na uwadze trudną sytuację materialna oskarżonego, utrzymującego się z niewielkiej renty nieracjonalnym było też orzeczenie wobec niego kary grzywny.

Wymierzając oskarżonemu za dokonanie przypisanych czynów karę pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące, z tym, że okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego było więcej.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 k.k. Przepis art. 278 § 1 k.k., znajduje się w grupie przepisów chroniących własność, a więc wartość istotną, jaka powinna podlegać ochronie przez państwo, wartość podlegającą również ochronie konstytucyjnej. Pokrzywdzony nie odzyskał skradzionego mienia i poniósł szkodę w łącznej wysokości9.419,00 zł. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim.

Na niekorzyść oskarżonego przemawiają okoliczności wpływające na ocenę szkodliwości społecznej jego czynu (omówione powyżej), a zwłaszcza wzgląd na rodzaj naruszonego dobra i przyświecającą mu motywację. Okolicznościami łagodzącymi była niekaralność sądowa oraz stan zdrowia.

Jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego Sąd połączył i w ich miejsce wymierzył oskarżonemu karę łączną roku pozbawienia wolności.

Dyspozycja art. 86 k.k. zakreśla granice wymiaru kary łącznej. W przypadku łącznej kary pozbawienia wolności dolną granicę stanowi najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne zbiegające się przestępstwa, natomiast górną – suma kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa. W niniejszej sprawie Sąd mógł zatem orzec karę łączną w granicach od 8 miesięcy pozbawienia wolności do roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Wskazać należy, iż na wymiar kary łącznej nie ma wpływu stopień zawinienia sprawcy, ani też stopień społecznej szkodliwości przestępstw, za które orzeczono kary jednostkowe podlegające łączeniu, natomiast za decydujące uważa się względy prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie kilku przestępstw jest z reguły czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej, niż to wynika z dyrektywy absorpcji. Uwzględnienie zasady absorpcji w większym stopniu ma natomiast miejsce wówczas, gdy z dwóch pozostających w zbiegu przestępstw jedno dominuje w ocenie całości zdarzenia. przekracza to potrzeby resocjalizacyjne. doświadczeń. To zaś uzasadnia orzeczenie kary łącznej na zasadach kumulacji. Na wymiar tej kary nie ma wpływu stopień zawinienia, ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw. Orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nadto okolicznościami, tymi jest są również związek podmiotowy i przedmiotowy między zbiegającymi się przestępstwami, motywacja sprawcy, czas popełnienia każdego z nich. W aspekcie przedmiotowym związek zbiegających się realnie przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, a to bliskość czasowa ich popełnienia (największa - gdy czyny przestępcze popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), osoby pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra, tym większa bliskości przestępstw, zatem największa przy tożsamości dóbr), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki stymulujące sprawcę, rodzaj i formę winy. Im bliższy jest związek podmiotowy i przedmiotowy między czynami, tym większe znaczenie zyskuje zasada absorpcji kar, im mniejszy - zasada ich kumulacji. Popełnienie przestępstw podobnych w bliskich odstępach czasu uzasadnia znaczną absorpcję w wymiarze kary łącznej, a dopuszczenie się ich na szkodę różnych pokrzywdzonych - odstąpienie od absorpcji pełnej na rzecz częściowej kumulacji, gdyż oznacza niekompletność kryteriów ścisłego związku przedmiotowego i podmiotowego zabiegających się realnie przestępstw. Naruszenie przez sprawcę chronionych przez przepis przewidujący dany typ czynu zabronionego dóbr w różnym czasie i miejscu oraz w odniesieniu do różnych osób, z reguły przemawia przeciwko zastosowaniu przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji. Daleki stosunkowo związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi czynami nie przemawia za celowością zastosowania zasady pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej. Sąd podziela wyrażane w judykaturze stanowisko, zgodnie z którym kara łączna to szczególna kara wymierzana niejako ,,na nowo’’ i jako taka stanowić musi syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny i jako taka nie może i nie powinna być postrzegana jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, ale jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy wielości - pozostających w realnym zbiegu – przestępstw (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 września 2011 roku, II Aka 372/11).

Sąd zastosował zasadę częściowej absorbcji albowiem przypisane przestępstwa tj. przestępstwo z pkt 1 a.o z ciągiem przestępstw z pkt 2 i 3 a.o. wykazują bliski związek przedmiotowy i podmiotowy a jedynie odległą więź czasową -co wykluczyło pełną absorbcje.

Orzekając karę łączną pozbawienia wolności Sąd zawiesił warunkowo wykonanie kary na okres 3 lat tytułem próby. Prawo Sądu do zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary ma zastosowanie przede wszystkim ze względu na osobę sprawcy. Najistotniejszym warunkiem jej orzekania jest dodatnia prognoza oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy, oraz na jego dotychczasowym sposobie życia. Zdaniem Sądu, warunki okresu próby i konsekwencje ich naruszenia stanowić powinny skuteczny środek oddziaływania na oskarżonego, a zwłaszcza przeciwdziałania ponownemu popełnianiu przez niego przestępstw. Trzyletni okres próby, uwzględniający iż oskarżony dopuścił się 3 przestępstw, będzie wystarczającym by zweryfikować pozytywną prognozę kryminologiczną. Z uwagi na treść opinii sądowo-psychiatryczne zasadnym było oddanie oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązanie go do kontynuowania leczenia psychiatrycznego ambulatoryjnego - na co wyraził zgodę vide k. 212v. Kontynuowanie leczenia z uwzględnieniem dozoru kuratorskiego spowoduje niezaostrzanie przez dłuższy czas zaburzeń psychotycznych, tym bardziej iż w ocenie biegłych niesystematycznie przyjmuje zalecone lekarstwa. Dozór kuratora ma też na celu zapobieżeniu w przyszłości popełnienia podobnych przestępstw przez oskarżonego oraz uzmysławiać mu możliwość zarządzenia wykonania kary, wszak biegli nie wykluczyli możliwości jej odbywania przez oskarżonego.

Stwierdzenie ograniczenia poczytalności w stopniu, o którym jest mowa w art. 31 § 2, daje możliwość sądowi zastosowania wobec sprawcy nadzwyczajnego złagodzenia kary Stosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary jest tu jednak jedynie fakultatywne i z możliwi tej Sąd nie skorzystał mając na uwadze m.in. dopuszczenie się przez oskarżonego 3 podobnych przestępstw oraz zdaniem Sądu wykorzystanie przy tym przez oskarżonego swego stanu zdrowia licząc na stwierdzenie niepoczytalności i uniknięcie odpowiedzialności karnej Należy wskaż na stanowisko wyrażone przez SN w wyroku z 4 czerwca 1998 r., V KKN 201/97 (Prok. i Pr. 1999, z. 1, poz. 1), że przy wystąpieniu ograniczonej poczytalności kodeks "stwarza jedynie możliwość zastosowania wobec sprawcy nadzwyczajnego złagodzenia kary. Nieskorzystanie z takiej możliwości nie ma nic wspólnego z naruszeniem prawa materialnego, które ma miejsce jedynie wtedy, gdy sąd orzekający orzeka wbrew nakazowi lub nie stosuje się do wyraźnego zakazu ustawowego". W przypadku gdy sąd nie korzysta z możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary, to ograniczenie poczytalności w stopniu znacznym jest zobowiązany uwzględnić przy wymiarze kary, co też miało miejsce w niniejsze sprawie. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 29 marca 2001 r., II Aka 82/2001 (Prok. i Pr. 2001, z. 12, poz. 26) stwierdził: "Nieuzasadnione jest oczekiwanie, by sprawcom działającym w warunkach art. 31 § 2 k.k. zawsze (a choćby tylko w zasadzie) wymierzać kary w najniższym ustawowym wymiarze bądź nawet kary nadzwyczajnie złagodzone. Przy wymiarze kary różnica między sprawcą ułomnym a pełnowartościowym psychicznie polega na tym, że owa ułomność uzasadnia jedynie wydatne złagodzenie kary na tle całokształtu uwzględnionych okoliczności, a więc wymierzenie kary łagodniejszej niżby ją orzeczono gdyby okoliczność ta nie zachodziła". W kontekście tym należy przytoczyć orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Katowicach, który w wyroku z 16 listopada 2000 r. (II Aka 306/2000, Prok. i Pr. 2001, z. 7-8, poz. 13) orzekł: "Działanie w stanie ograniczonej w znacznym stopniu poczytalności jest istotnym elementem umniejszającym stopień winy, a co za tym idzie w świetle przepisu art. 53 § 1 k.k. ma to zasadniczy wpływ na wysokość wymierzonej kary. Podkreślić natomiast należy, że jest to tylko jedna z przesłanek mających wpływ na wymiar kary i nie może dyskredytować innych okoliczności poprawnie karę taką kształtujących". Mając na uwadze okoliczności w jakich oskarżony dopuścił się przypisanych przestępstw, sposób jego zachowania w inkryminowanym czasie, spowodowały iż Sąd nie skorzystał z możliwości zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Ponieważ pokrzywdzona spółka nie odzyskała skradzionego mienia zasadnym było orzeczenie wobec oskarżonegoj obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę równowartości skradzionych przedmiotów - o czym orzeczono w pkt VII wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, a na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 roku Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwolnił od opłaty, biorąc pod uwagę jej aktualną sytuacje materialną .