Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział IV Karny - Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant apl. radcowski P. S.

Po rozpoznaniu w dniu 23 października 2017 r. sprawy G. B. obwinionej z art. 117 kw na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 24 stycznia 2017 roku, sygn. akt II W 1377/16

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  w miejsce orzeczonej obwinionej kary grzywny orzeka karę nagany,

b)  zwalnia obwinioną od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa zryczałtowanych kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji.

2.  W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

3.  Zwalnia obwinioną od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów postępowania odwoławczego i od obowiązku uiszczenia opłaty za pierwszą i drugą instancję.

SSO Leszek Matuszewski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gnieźnie, wyrokiem zaocznym z dnia 24 stycznia 2017 roku, sygn. akt II W 1377/16 uznał obwinioną G. B. za winną popełnienia wykroczenia z art.117 kw i za to na podstawie powołanego przepisu w związku z art .24 §1 i 3 kw wymierzył jej karę grzywny w wysokości 100 złotych.

Z przedmiotowym wyrokiem nie zgodziła się obwiniona, składając apelację. Podsądna między innymi obarczyła, sąsiadujący z jej posesją szpital, odpowiedzialnością za nieporządek na jej ogrodzie. G. B. wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i ponowne rozpoznanie niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej G. B. okazała się konieczna inicjując kontrolę odwoławczą skutkującą wymierzeniem jej przez Sąd Okręgowy najłagodniejszej rodzajowo sankcji karnej. Wywody skarżącej mające podważyć jej winę i sprawstwo nie zasługiwały na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo. Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę obwinionej w zakresie przypisanego jej wykroczenia.

Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd I instancji jest wnikliwa i nie wykazuje żadnych błędów logicznych, utrzymując się w granicach swobodnej oceny dowodów chronionej art. 7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. Przedmiotem rozważań Sądu były dowody zarówno na korzyść obwinionej, jak i wszelkie dowody im przeciwne. Wszystkie te dowody zostały ocenione zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z uwzględnieniem zasad wynikających z art.2, 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w Uzasadnienie wyroku odpowiada zaś wymogom art. 424 k.p.k. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia.

Wina i sprawstwo podsądnej G. B. nie budzi żadnych wątpliwości Sądu II instancji. Na to, że obwiniona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona zarzucanego jej wykroczenia wskazują zeznania P. F. ( k.33-34) oraz G. W. ( k.34), jak również zgromadzona dokumentacja fotograficzna ( k.3) .

Sąd Rejonowy prawidłowo uznał relacje procesowe rzeczonych świadków za wiarygodne i miarodajne dla odtworzenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Sąd II instancji podobnie jak Sąd I instancji nie znalazł żadnych racjonalnych powodów, dla których funkcjonariusze relacjonując w istocie rutynowe czynności wykonywane każdego dnia przez strażników miejskich, mieliby pomawiać autorkę apelacji o zachowanie, które w istocie nie miało miejsca i narażać się na poniesienie odpowiedzialności dyscyplinarnej i karnej z powodu fałszywego obciążania podsądnej.

Również dokumentacja zdjęciowa w sposób jednoznaczny przedstawia nieporządek panujący na nieruchomości G. B.. Zabezpieczone zdjęcia potwierdzają zeznania powyższych funkcjonariuszy. Strażnicy miejscy wykonali zdjęcia w sposób poprawny obrazujący stan koło posesji obwinionej. Nie ma potrzeby uzupełniania w tym zakresie postępowania dowodowego.

Niczego nie zmieniają wywody skarżącej wskazujące na to, że sąsiadujący z jej posesją szpital zanieczyścił jej posesję. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał na stronie 4 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku miarodajne przepisy ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Na obwinionej jako właścicielce domu przy ulicy (...) spoczywał obowiązek bieżącego usuwania wszelkich nieczystości, niezależnie od tego, w jakich okolicznościach doszło do tego zanieczyszczenia.

Sąd I instancji prawidłowo osądził zachowanie obwinionej wyrokując w trybie zaocznym. Podsądna była prawidłowo wezwana na termin rozprawy głównej i została zawiadomiona o swoich uprawnieniach. Nie zachodziła również konieczność odebrania jej relacji procesowych w toku postępowania sądowego. Materiał dowodowy zgromadzony w toku czynności wyjaśniających, a także zeznania strażników miejskich istotnie nie pozostawiały żadnych wątpliwości, co do jej winy. Nie ma zatem mowy o naruszeniu prawa podsądnej do obrony.

Sąd II instancji zdecydował się na istotne złagodzenie kary wymierzonej podsądnej z uwagi na jej rażącą surowość. Taka sytuacja zachodzi wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok SN z 11.4.1985 r.)

Zdaniem Sądu Okręgowego w realiach niniejszej sprawy, nawet tak niska kara grzywny jawi się jako rażąco surowa. Podsądna jest osobą w podeszłym wieku, mieszkającą samotnie. Z racji swojego wieku miała zatem obiektywnie ograniczone możliwości sprostania ciążącemu na niej obowiązkowi. Dotychczas nie była karana za jakiekolwiek naruszenie porządku prawnego. Trudno zatem mówić, aby w sposób ostentacyjny naruszała swoje obowiązki właściciela posesji. Już te okoliczności w sposób istotny przemawiają za złagodzeniem jej odpowiedzialności.

Wobec tego rodzaju osób żyjących dotąd przykładnie wystarczające jest orzekanie kar najłagodniejszych rodzajowo. Ustalając sprawiedliwy wymiar kary należy też wziąć pod uwagę doznane przez nią uciążliwości związane z niniejszym postępowaniem karnym. Wydaje się, że dla osób którzy dotychczas żyli zgodnie z prawem kara nagany stanowić będzie wystarczające ostrzeżenie i zmotywuje taką osobę do dalszego przestrzegania prawa.

Uwzględniając trudną sytuację majątkową obwinionej, w tym to, że utrzymuje się jedynie z emerytury, Sąd odwoławczy podjął decyzję o nieobciążaniu jej kosztami niniejszego postępowania.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  Zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że :

a)  w miejsce orzeczonej obwinionej kary grzywny orzekł karę nagany,

b)  zwolnił obwinioną od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa zryczałtowanych kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji,

2.  w pozostałym zakresie utrzymał zaskarżony wyrok w mocy,

3.  z wolnił obwinioną od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów postępowania odwoławczego i od obowiązku uiszczenia opłaty za drugą i instancję .

SSO Leszek Matuszewski