Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2017r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie Wydział III Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Demianiuk – Dzik

Protokolant: stażysta Krzysztof Arasim, sekretarz sądowy Joanna Zmysłowska, sekretarz sądowy Mateusz Dobczyński, sekretarz sądowy Monika Obarzanek, stażysta Katarzyna Olechowska

przy udziale Prokuratora Iwony Biernackiej, Iwony Banickiej, Michała Krupy, Marcina Kalety, Anny Sieradzkiej – Kośli

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 7.10.2016r., 16.11.2016r., 8.12.2016r., 21.04.2017r., 24.05.2017r., 18.07.2017r., 26.10.2017r.

sprawy

A. K. (2)

s. J. i M. zd J.

ur. (...) w N.

oskarżonego o to, że:

w dniu (...) roku w W. przy ul. (...) dokonał włamania do remontowanych pomieszczeń firmy (...) poprzez uprzedni zabór kluczy, a następnie dokonał z wnętrza zaboru w celu przywłaszczenia wiertarki z mieszadłem bdb, dwóch wkrętarek m-ki M. w walizkach, wkrętarki m-ki V. w walizce, szlifierki kątowej /bdb/, tj. mienia o wartości ok. 4350 zł, czym działał na szkodę firmy budowlano – remontowej ,,J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od (...) do dn. (...) kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa z dn. 25-03-2010r. sygn. akt VIIIK 747/09 za umyślne przestępstwo podobne tj. za czyny z art. 280§ 1 kk i inne

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

I.  oskarżonego A. K. (2) uznaje za winnego tego, że w dniu (...) roku w W. przy Alejach (...) dokonał włamania do remontowanych pomieszczeń firmy (...) poprzez uprzednie podstępne uzyskanie od pracownika ochrony budynku kluczy, a następnie dokonał z wnętrza zaboru w celu przywłaszczenia wiertarki z mieszadłem elektrycznym 2600 W, dwóch wkrętarek marki M. (...) 2,0 Ah w walizkach, wkrętarki m-ki F. (...) 5,2 Ah w walizce, szlifierki kątowej (...) model (...). mienia o łącznej wartości 1072 zł, czym działał na szkodę J. R., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od (...) do (...) kary 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 25.03.2010r. sygn. akt VIIIK 747/09 za umyślne przestępstwa podobne tj. dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje oskarżonego, a na podstawie art. 279 § 1 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. R. kwoty 1072 (tysiąc siedemdziesiąt dwa) złote;

III.  na podstawie art. 230 § 2 kpk dowód rzeczowy w postaci księgi ewidencji kluczy opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr I/896/15/P nakazuje zwrócić Ochronie (...) Sp. z o.o. w W.;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

V.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. B. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Sygn. akt III K 480/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zebranego i ujawnionego na rozprawie głównej materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. (2) w (...)wykonywał prace remontowe w ,,Akademii (...) mieszczącej się w budynku przy al. (...) w W. pomagając B. L. (1) w pracach instalacyjnych. W tym samym pomieszczeniu również prace remontowe wykonywał J. R. prowadzący działalność pod nazwą (...). Z uwagi na to, że A. K. (2) nie wykonywał należycie swoich obowiązków został zwolniony przez B. L. (1).

W dniu(...) ok. godz. (...) A. K. (2) udał się do budynku w Al. (...), gdzie wykorzystując swoją wiedzę o trwającym remoncie ,,(...)” i podając się za pracownika ekipy remontowej, pobrał podstępem klucze do w/w pomieszczenia od pracownika ochrony podpisując się nazwiskiem (...), a następnie przy pomocy tych kluczy dostał się do wnętrza. Po dokonaniu włamania A. K. (2) dokonał kradzieży znajdujących się w remontowanym lokalu narzędzi należących do J. R. w postaci wiertarki z mieszadłem elektrycznym 2600 W, dwóch wkrętarek marki M. (...) 2,0 Ah w walizkach, wkrętarki m-ki F. (...) 5,2 Ah w walizce, szlifierki kątowej (...) model (...) o łącznej wartości 1072 zł.

Po dokonanej kradzieży z włamaniem oskarżony nie oddał już kluczy, lecz oddalił się ze sprzętem.

J. R. po stwierdzeniu, przy pomocy B. L. (1), na podstawie nagrania z kamery monitoringu zainstalowanej w budynku, dokonanej na jego szkodę kradzieży, ustalił, iż sprawcą jest były pracownik B. A. K.. Pokrzywdzony, jak i B. L. (1) próbowali się skontaktować z oskarżonym. Oskarżony następnego dnia wskazał, gdzie mają znajdować się skradzione narzędzia, jednak, gdy pokrzywdzony przybył w to miejsce, odnalazł tam jedynie worki i walizki po sprzęcie. Kolejne próby kontaktu z oskarżonym nie powiodły się.

A. K. (2) przed dokonaniem wyżej opisanego przestępstwa był skazany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 25.03.2010r. sygn. akt VIIIK 747/09 za umyślne przestępstwa podobne i w okresie od 14.11.2007r. do 14.03.2012r. odbywał za nie karę 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: częściowo wyjaśnień oskarżonego A. K. (2) k. 267-269, częściowo zeznań pokrzywdzonego J. R. k. 2, 19v-20, 296-298, zeznań świadka B. L. (1) k. 11v, 69v-70, 298-300, zeznań świadka G. J. 30v-31k. 315-316 , protokołu oględzin miejsca k. 6-8, protokołu oględzin rzeczy k. 23-26, protokołów zatrzymania rzeczy k. 33-35, 63-65, nagrania z kamery monitoringu k. 36, materiału poglądowego k. 44, księgi ewidencji kluczy k. 66, wykazu połączeń k. 139-146, 178-185, odpis wyroku warz z danymi o odbyciu kary k. 192-194, pisma pokrzywdzonego k. 429, opinii k. 432-444, 486-492.

Oskarżony A. K. (2) zasadniczo przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których potwierdził, że dokonał zaboru narzędzi, ale zaprzeczył aby, włamał się do remontowanych pomieszczeń, albowiem twierdził, że dysponował kluczami. Oskarżony opisał również własną wersję przebiegu zdarzenia i motywów dokonania tego czynu.

Sąd, co do zasady, dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w którym przyznał się on do dokonania kradzieży narzędzi należących do J. R.. Nie zasługują natomiast na wiarę wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzecza on, że włamał się do pomieszczenia. Wyjaśnienia oskarżonego w tej części są sprzeczne z zeznaniami świadka B. L. (1), który jasno wskazał, że w chwili dokonania tego czynu, oskarżony nie był już jego pracownikiem i nie był uprawniony do przebywania w remontowanych pomieszczeniach oraz tym samym uzyskania kluczy od pracownika ochrony.

Nie zasługują również na wiarę wyjaśnienia oskarżonego, w których twierdzi on, że motywem jego działania nie była chęć przywłaszczenia narzędzi, a jedynie uzyskanie ,,zastawu” za nieotrzymaną od B. L. (1) zapłatę za wykonaną pracę. Wyjaśnienia oskarżonego są w tym względzie nielogiczne i sprzeczne z zeznaniami świadka B. L. (1), który zaprzeczył, aby był oskarżonemu winien jakiekolwiek pieniądze. Wyjaśnienia oskarżonego w tym względzie są również wewnętrznie sprzeczne i nielogiczne, albowiem z jednej strony oskarżony twierdzi, że chciał jedynie uzyskać pieniądze za wykonaną pracę, a z drugiej wskazuje, że nie chciał przekazać pokrzywdzonemu informacji, gdzie znajdują się przedmioty. Na drugi dzień zaś miał to zrobić bez żadnej zapłaty. Jeśli istotnie celem oskarżonego nie było przywłaszczenie narzędzi, to z kolei niezrozumiałym jest, zaniechanie przez niego jakiegokolwiek kontaktu z pokrzywdzonym po wskazaniu mu miejsca, gdzie narzędzia rzekomo miały się znajdować.

Sąd obdarzył wiarą zeznania pokrzywdzonego J. R., gdyż są one spójne, logiczne i konsekwentne oraz korespondują częściowo z wyjaśnieniami samego oskarżonego, zeznaniami świadka B. L. (2) oraz nagraniem z kamery monitoringu, a nadto z dowodem w postaci ewidencji kluczy i protokołów oględzin. Sąd nie czynił ustaleń faktycznych jedynie na postawie tej części zeznań pokrzywdzonego, która odnosiła się do wysokości poniesionej przez niego szkody. Sąd w tym względzie nie zarzuca świadkowi kłamstwa, a jedynie jego relacje postrzega jako subiektywną ocenę, co do wartości skradzionych przedmiotów na datę kradzieży. Pokrzywdzony bowiem wskazał, że wartość skradzionych narzędzi wyceniał według kwoty, za jakie je kupił. Nie był jednak w stanie bliżej sprecyzować okoliczności ich nabycia, a także przedstawić w tym zakresie jakichkolwiek dokumentów, a nawet podać modeli niektórych z nich. Wobec tego, sąd, na okoliczność ustalenia wartości przedmiotów, dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości i opinia ta posłużyła sądowi do dokonywania w tym względzie ustaleń faktycznych. Opinię, po jej uzupełnieniu, sąd uznał, za pełną i rzetelną. Biegły nie dysponował wszakże skradzionymi przedmiotami, ale w oparciu o posiadane, choć skąpe, informacje dokonał wyceny, przyjmując w przypadkach niesprecyzowania przez pokrzywdzonego modelu narzędzia wersję najbardziej podstawową.

Sąd jako w całości wiarygodne i korespondujące z zeznaniami pokrzywdzonego, ocenił zeznania świadka B. L. (1), który na nagraniu monitoringu rozpoznał oskarżonego jako sprawcę kradzieży narzędzi należących do J. R.. Zeznania świadka są spójne, konsekwentne oraz znajdują potwierdzenie częściowo w wyjaśnieniach samego oskarżonego, który przyznał się do dokonania zaboru, jak również w dowodzie nagrania z kamery.

Sąd obdarzył również wiarą zeznania świadka G. J. – pracownika ochrony, który wydał oskarżonemu klucze. W ocenie sądu świadek nie miał żadnego motywu, aby zeznawać niezgodnie z prawdą, a jego wersja znajduje potwierdzenie zarówno w nagraniu z kamery monitoringu, jak również w dowodzie w postaci księgi ewidencji kluczy.

Jako w pełni wiarygodne należało uznać wymienione wyżej dowody z dokumentów oraz nagranie z kamery monitoringu. Dowody te nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd nie czynił ustaleń faktycznych na postawie dowodu z opinii z zakresu daktyloskopii, gdyż wynika z niej, że zabezpieczone na miejscu zdarzenia ślady linii papilarnych nie nadają się do identyfikacji (k. 81-84)

Na podstawie zgromadzonego i ocenionego wyżej materiału dowodowego sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Odpowiedzialności z artykułu 279 § 1 kk podlega ten, kto kradnie z włamaniem. Przestępstwo kradzieży z włamaniem jest przestępstwem umyślnym, które polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia, środkiem to tego prowadzącym jest natomiast włamanie. Ustawodawca nie wyjaśnił, na czym polega istota włamania. Interpretacji tego pojęcia dokonano w doktrynie prawa karnego i orzecznictwie Sądu Najwyższego. „Do istoty włamania należy wdarcie się (przedostanie się) do wnętrza zamkniętego pomieszczenia. Warunkiem dokonania włamania jest to, aby dostęp do mienia był zamknięty i aby sprawca w jakikolwiek sposób przez fizyczne działanie na przedmiot stanowiący przeszkodę dostał się do wnętrza (por.wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 1976r., II KR 322/76, OSNKW 1977, nr 3, poz.22). Jako kradzież z włamaniem traktować należy zachowanie polegające na otwarciu drzwi oryginalnym kluczem wbrew woli osoby uprawnionej do dysponowania pomieszczeniem z zamiarem dokonania w ten sposób kradzież (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 1 marca 2013 r., II AKa 39/13, LEX nr 1294878).

Niewątpliwie działanie oskarżonego, który dostał się do wnętrza pomieszczenia ,,(...)” nie mając prawa w nim przebywać, przy pomocy postępem uzyskanego od pracownika ochrony klucza, skąd dokonał zaboru cudzych narzędzi elektrycznych wypełniło znamiona z art. 279 § 1 kk.

Oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się w ramach powrotu do przestępstwa, albowiem był uprzednio skazany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 25.03.2010r. sygn. akt VIIIK 747/09 za umyślne przestępstwa podobne i w okresie od(...) do (...)odbywał karę 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, co realizuje znamiona art. 64 § 1 kk.

Oskarżony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim ukierunkowanym na cel korzyści majątkowej. W momencie podejmowania przypisanych mu działań przestępnych był osobą dojrzałą i w pełni poczytalną. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność, bądź winę oskarżonego.

W tym miejscu ponieść należy, że na etapie postępowania przed sądem oskarżony wskazał, iż kradzieży z włamaniem dokonał wspólnie z inną osobą. Sąd jednak uznał, że brak jest niebudzących wątpliwości dowodów, że druga osoba wraz z oskarżonym realizowała znamiona tego przestępstwa. Wszak wskazać należy, że, choć istotnie na nagraniu monitoringu widoczne jest jak oskarżony w towarzystwie innej osoby zbliża się do budynku przy Al. (...), to ona nie jest już obecna przy stanowisku pracownika ochrony, ani widoczna na późniejszym nagraniu. Nawet jeśli osoba ta pomagała oskarżonemu w zabraniu rzeczy z pomieszczeń, to brak jest dowodów na potwierdzenie, że miała świadomość, iż oskarżony, który przecież do pomieszczenia wszedł przy pomocy użycia oryginalnego klucza uzyskanego od pracownika, nie miał prawa tam przebywać, a narzędzia stanowiły cudzą własność. Sąd podjął próby zweryfikowania wersji oskarżonego i ustalenia mężczyzny, który wraz z oskarżonym widoczny jest na nagraniu z kamery monitoringu, lecz one się nie powiodły. Trudno uznać, aby oskarżony, który deklaruje znajomość i wspólne spotkania, istotnie nie miał wiedzy odnośnie danych tej osoby pozwalających na jej identyfikację. W ocenie Sądu przekazywane przez oskarżonego informacje, które miały prowadzić do ustalenia danych osobowych ,,współsprawcy”, w istocie zmierzały jedynie do przedłużenia postępowania i chęci skłonienia sądu do weryfikacji kolejnych podawanych przez oskarżonego wiadomości, które okazywały się nieprawdziwe, jak np. informacja o hotelu robotniczym, w którym wówczas miał zamieszkiwać ,,współsprawca”, a który został jak ustalił sąd wyburzony w 2012r.

Przy wymiarze kary sąd kierował się kryteriami wymienionymi w art. 53 § 1 i 2 kk. Przepisy te stanowią, że Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Uznając oskarżonego winnym popełnienia przypisanego mu czynu, sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności uznając, że taka kara jest sprawiedliwa i adekwatna do popełnionego czynu.

Przypisany oskarżonemu czyn cechuje wysoka społeczna szkodliwość. O takiej ocenie Sądu zadecydował rozmiar wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody oraz niska motywacja oskarżonego, który chciał zdobyć w sposób szybki i łatwy środki finansowe. Sąd zwrócił również uwagę na sposób popełnienia przestępstwa, o czym jeszcze będzie mowa w dalszej części uzasadnienia traktującej o okolicznościach obciążających przy wymiarze kary.

Popełnionym czynem oskarżony dał wyraz zupełnej pogardy dla podstawowych norm rządzących życiem społecznym i wystąpił przeciwko podstawowemu prawu, jakim jest prawo własności.

Zdaniem sądu, nie istnieje wobec oskarżonego pozytywna prognoza kryminalistyczna, która pozwałaby na zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary ani orzeczenie kary w łagodniejszym wymiarze.

Sąd nie dopatrzył się w niniejszej sprawie żadnych okoliczności łagodzących wobec oskarżonego. Faktem jest, iż oskarżony przyznał się do popełnienia przestępstwa, ale w momencie składania wyjaśnień zdawał sobie sprawę, że jego sprawstwo w świetle pozostałych dowodów, w tym nagrania z kamery monitoringu, nie budzi wątpliwości.

Jako okoliczności obciążające sąd potraktował uprzednią wielokrotną, karalność oskarżonego oraz sposób działania oskarżonego, który przy popełnieniu przestępstwa dopuścił się podstępu wykorzystują fakt dotychczasowej pracy w remontowanych pomieszczeniach i w ten sposób uzyskał klucze od pracownika ochrony. Do okoliczności obciążających należy zaliczyć to, że przedmiotem przestępstwa stały się narzędzia, które pokrzywdzonemu służyły do wykonywania pracy zarobkowej. Pokrzywdzony na skutek przestępnych działań oskarżonego nie tylko utracił mienie, ale także możliwość zarobkowania, przynajmniej na pewien czas i wywiązania się ze swoich zobowiązań względem klienta, u którego przeprowadzał remont.

Te wszystkie okoliczności wskazują, że tylko kara bezwzględnego pozbawienia wolności w orzeczonym przez sąd wymiarze jest w stanie wypełnić swoją funkcję zapobiegawcza i wychowawczą wobec oskarżonego i stanowi sprawiedliwą odpłatę za popełniony przez niego czyn, którego oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64 § 1 kk.

Wskazać należy dodatkowo, że z opinii aresztu śledczego, w którym przebywa A. K. (2), wynika zmienne zachowanie oskarżonego podczas pobytu w izolacji. Z jednej strony był on nagradzany, ale także karany dyscyplinarnie. Pomimo, że oskarżony funkcjonuje w areszcie śledczym w miarę poprawnie, to jednak wobec popełnionych przestępstw jest mało krytyczny, a swoje czyny postrzega negatywnie głównie z uwagi na ponoszone konsekwencje związane z osadzeniem. Skazany nie wywiązał się również z orzeczonego wobec niego obowiązku naprawienia szkody (k. 321, 356).

Powyższe świadczy o demoralizacji oskarżonego i konieczności penitencjarnego oddziaływania wobec niego. Oskarżony mimo młodego wieku był już 8 razy karany za przestępstwa (karta karna 455-458), w tym głównie przeciwko mieniu, po raz pierwszy, kiedy miał niespełna 21 lat. Oskarżony pomimo odbycia kary 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, po opuszczeniu zakładu karnego, nadal popełniał przestępstwa. Nie może być usprawiedliwieniem działań oskarżonego jego trudności w adaptacji po odbyciu kary, czy problemy finansowe. Wymierzona oskarżonemu kara ma uświadomić oskarżonemu naganność jego zachowania i potwierdzić, że zdobywanie środków na utrzymanie w drodze czynów zabronionych przez prawo karne będzie się wiązało z nieuchronną konsekwencją za popełnione przestępstwo.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd zobowiązał oskarżonych do naprawienia szkody wyrządzonej J. R. w wysokości ustalonej w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny ruchomości tj. kwoty 1072 zł

Na podstawie art. 230 § 2 kpk sąd nakazał zwrot dowodu rzeczowego w postaci księgi ewidencji kluczy podmiotowi uprawnionemu, jako zbędny dla dalszego toku postępowania.

Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych wobec tego, że A. K. (2) jest długotrwale pozbawiony wolności, nie uzyskuje żadnych dochodów i nie posiada majątku.

O wysokości wynagrodzenia obrońcy z urzędu sąd orzekł stosownie do przepisów art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze, ustalając stawki wynagrodzenia w kwotach wynikających z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Do stawek tych sąd doliczył należny adwokatowi świadczącemu pomoc z urzędu podatek od towarów i usług.

Z tych wszystkich względów i w oparciu o powołane wyżej przepisy Sąd orzekł jak w sentencji