Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 maja 2017 r. w Warszawie

sprawy J. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania J. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 11 lipca 2016 r., znak: (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 11 lipca 2016 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu J. K. (1) prawo do wcześniejszej emerytury (z warunków szczególnych) od dnia 1 czerwca 2016 roku,

2. stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony J. K. (1) w dniu 16 sierpnia złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 11 lipca 2016 r., znak: (...) mocą, której organ rentowy odmówił mu prawa do wcześniejszej emerytury – z warunków szczególnych.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony podniósł, że organ rentowy nie zaliczył do okresu świadczenia przez niego pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji, na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o mocy powyżej 3,5 t, w okresie od 4 marca 1984 r. do 1 stycznia 1999 r . (odwołanie od decyzji organu rentowego, k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że ubezpieczony nie spełnił przesłanek wynikających z art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bowiem przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego i nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych ( a jedynie 5 miesięcy i 15 dni). Równocześnie organ rentowy zaznaczył, iż bezsporne jest, że w okresie od 4 marca 1984 r. do 31 grudnia 1998r. ubezpieczony był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji, jednak na podstawie przedłożonych przez niego dokumentów nie można stwierdzić jednoznacznie, że praca wówczas przez niego wykonywana była pracą w warunkach szczególnych (odpowiedź na odwołanie, k.5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. (1), ur. (...), jest z zawodu technikiem mechanikiem. Od 1 sierpnia 1974 r. ubezpieczony posiada prawo jazdy kategorii C uprawniające do prowadzenia samochodów ciężarowych powyżej 3,5 t.

W okresie od 1 września 1971 r. do 9 listopada 1974 r. ubezpieczony był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w W., na stanowisku montera samochodowego. Następnie w okresie od 16 listopada 1974 r. do 29 listopada 1975 r. ubezpieczony pracował w (...) Klubie sportowym (...), na stanowisku kierowca. Od dnia 9 lutego 1975 r. do 30 września 1979 r. ubezpieczony pracował w Przedsiębiorstwie (...), na stanowisku mechanik napraw pojazdów samochodowych. W okresie od 28 stycznia 1980 r. do 26 sierpnia 1983 r. ubezpieczony pracował jako kierowca taksówki (akta osobowe, k. 14 a.s., świadectwa pracy zgromadzone w aktach rentowych, k. 7-14, tom I a.r.).

Ubezpieczony był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W. (dalej: (...)), w okresie od 20 września 1983 r. do 4 marca 1984 r. na stanowisku: maszynista stacji pomp wodociągowych, a w okresie od 4 marca 1984 r. do 8 listopada 2002 r. na stanowisku: maszynista stacji pomp wodociągowych, kierowca. Do obowiązków ubezpieczonego, w spornym okresie, należało przede wszystkim kierowanie pojazdami o masie całkowitej powyżej 3,5 tony. Ubezpieczony jeździł głownie samochodem marki R., którym woził drzewo, złom, pompy, gazy, oleje, natomiast piasek pofiltracyjny oraz piach z pomp rzecznych ubezpieczony woził samochodem marki K.. Zdarzało się, że ubezpieczony jeździł samochodem marki S. (wywrotka). Do jego obowiązków należała również codzienna obsługa samochodu, tj. sprawdzanie oleju, hamulców, świateł, mycie pojazdu piaskiem, nadzorowanie napraw. Powierzone czynności ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. co najmniej 8 godzin dziennie. Praca ubezpieczonego była nadzorowana przez H. K. (świadectwo pracy, k. 5-6, tom II a.r., zeznania H. K., k. 26-27 a.s., zeznania B. S., k.27-28 a.s., zeznania odwołującego, k. 28-29 a.s.).

W dniu 16 czerwca 2016 r. ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o wcześniejszą emeryturę (wniosek wraz z załącznikami, k. 1-6, tom II a.r.).

Na podstawie dowodów uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego organ rentowy przyjął za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 r. ogólny staż pracy ubezpieczonego w wymiarze 25 lat, 1 miesiąc i 2 dni. Jednocześnie ustalił, że ubezpieczony nie udokumentował okresu, co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, na dochody budżetu państwa. W związku z tym decyzją z dnia 11 lipca 2016 r., znak: (...), odmówił J. K. (1) prawa do wnioskowanego świadczenia ( decyzja ZUS z dnia 11 lipca 2016 r., znak: (...), k.10, tom II a.r.)

J. K. (1) odwołał się od powyższej decyzji (odwołanie od decyzji organu rentowego, k.2 a.s.).

W dniu 16 sierpnia 2016 r. J. K. (1) złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (wniosek, k. 3 a.s.).

W związku z powyższym Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 26 sierpnia 2016 r. wydał decyzję, znak: (...), którą zmienił decyzję z dnia 11 lipca 2016 r., w części dotyczącej członkostwa w OFE i ponownie odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczony nie spełnił przesłanki 15 lat pracy w warunkach szczególnych, warunkującej przyznanie prawa do świadczenia (decyzja z dnia 26 sierpnia 2016r., k.12 a.s.).

Postanowieniem z dnia 28 lutego 2017 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego specjalisty z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy celem ustalenia, czy praca wykonywana przez odwołującego w (...), w okresie od marca 1984 r. do 31 grudnia 1989 r. wykonywana była w warunkach szczególnych, uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz w innych Rozporządzeniach Rady Ministrów dotyczących I kategorii zatrudnienia i zarządzeniach właściwych ministrów (postanowienie z dnia 28 lutego 2017 r., k. 29 a.s.).

W opinii z dnia 10 marca 2017 r. biegła sądowa z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy M. M. wskazała, że odwołujący we wskazanym okresie kierował samochodami marki: R. oraz K.. W ocenie biegłej samochody te spełniają wymagania działu VIII (w transporcie i łączności) wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, gdzie w pozycji 2 są wymienione: Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów. Z powodu prowadzenia samochodu o ciężarze właściwym powyżej 3, 5 tony odwołujący był narażony, m.in. na będące wynikiem rozwiązań konstrukcyjnych i parametrów jezdnych samochodów, wibracje o oddziaływaniu ogólnym, przekazywane przez siedzisko samochodu na ciało kierowcy. Czynniki te powodowały, że praca kierowcy była męcząca, uciążliwa, szczególnie podczas manewrowania i wymuszała użycie sporych sił podczas prowadzenia jazdy i manewrowania. Wobec tego, zdaniem biegłej, praca wykonywana przez odwołującego w okresie od marca 1984 r. do 31 grudnia 1989 r. ( z wyłączeniem urlopów bezpłatnych) w (...) była pracą w warunkach szczególnych uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz innych rozporządzeniach Rady Ministrów I kategorii zatrudnienia i zarządzeniach właściwych ministrów (opinia biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy M. M. z dnia 10 marca 2017 r. k. 33-39 a.s.).

W wykonaniu zobowiązania Sądu z dnia 11 kwietnia 2017 r., organ rentowy wskazał, że po zsumowaniu okresów wykonywania pracy w warunkach szczególnych w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, okres ten wynosi 6 lat, 1 miesiąc i 24 dni (pismo procesowe z dnia 21 kwietnia 2017 r. k. 56-57 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie niekwestionowanych przez strony dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych i osobowych odwołującego. Ponadto Sąd Okręgowy za podstawę ustaleń faktycznych przyjął wiarygodne zeznania odwołującego J. K. (1) (k. 28-29 a.s.) oraz świadków: H. K. (k. 26-27 a.s.) i B. S. (k. 27-28 a.s.), którzy przez wiele lat pracowali z odwołującym w (...) i potwierdzili wynikające z akt osobowych okoliczności pracy oraz charakter wykonywanych przez niego czynności. Zdaniem Sądu z uwagi na spójność zeznań ubezpieczonego, świadków i dokumentów, nie było podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Ponadto Sąd Okręgowy oparł się na opinii biegłej sądowej z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy M. M. z dnia 10 marca 2017 r. i uznał ją za przekonującą, rzeczową i merytorycznie uzasadnioną. Sąd wziął pod uwagę fakt, że opinia ta odnosi się do rzeczywistego charakteru pracy odwołującego i wykonywanych przez niego obowiązków. Opinia ta jest również zgodna z pozostałym zgromadzonym w sprawie całym materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami świadków i odwołującego. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu okoliczność, że odwołujący we wskazanych przez biegłą okresach stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace, które spełniają przesłanki do uznania ich za prace wykonywane w warunkach szczególnych – spowodowała, że okresy te powinny być zaliczone do okresu pracy w warunkach szczególnych, uprawniającego do emerytury w obniżonym wieku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 11 lipca 2016r., znak: (...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Wymogi konieczne do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury określają ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 887, dalej: ustawa emerytalna) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 nr 8 poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. zgodnie z art.196 ustawy - w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj., co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn).

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze są ściśle określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1. posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2. wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3. osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia) oraz

4. być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

Działając w oparciu o powyższe, Sąd przeanalizował uprawnienia odwołującego do emerytury i stwierdził, że odwołujący posiada udowodniony okres składkowy w wymiarze 25 lat, 1 miesiąc i 2 dni, zatem bezspornie posiada on wymagany okres 25-letni składkowy i nieskładkowy uprawniający go do uzyskania prawa do świadczenia. Ponadto odwołujący ukończył w dniu 24 maja 2016 r. 60 lat i złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wobec tego jedyną kwestią sporną w prowadzonym przez Sąd postępowaniu było spełnienie przez J. K. (1) warunku posiadania 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych bądź w szczególnym charakterze. Odwołujący wskazywał, iż posiada taki okres, organ rentowy zaś nie uwzględnił do jego stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w (...), od 4 marca 1984 r. do 1 stycznia 1999 r. z uwagi na nie przedłożenie przez J. K. (1) świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Sąd Okręgowy prowadził więc postępowanie dowodowe celem rozstrzygnięcia rozbieżności, jakie zaistniały w tej kwestii pomiędzy stronami procesu.

Odnosząc się do stanowiska organu rentowego wskazać należy, że powoływana przez organ rentowy okoliczność nie niweczy prawa ubezpieczonego do wnioskowanego świadczenia. Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 r. (II URN 3/95, Legalis) stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, Legalis oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00,Legalis ).

Jednocześnie, z uwagi na fakt, że świadectwo pracy nie jest w postępowaniu sądowym jedynym dopuszczalnym dowodem mogącym potwierdzić pracę w warunkach szczególnych, Sąd przeprowadził inne dostępne dowody, aby ustalić, czy w (...) odwołujący faktycznie pracował w warunkach szczególnych.

W tym miejscu podkreślić należy, że w Wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., w Dziale VII (w transporcie i łączności) pod pozycją 2 wymienione są prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Oceniając charakter pracy wykonywanej przez odwołującego w (...) Sąd Okręgowy, na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zakwalifikował cały sporny okres zatrudnienia odwołującego w (...), tj. od 20 września 1983 r. do 31 grudnia 1998 r., jako okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy nie znalazł jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować wiarygodność materiału dowodowego, w tym zeznań odwołującego złożonych na rozprawie w dniu 28 lutego 2017 r., zwłaszcza w świetle potwierdzenia tych okoliczności przez świadków: H. K. i B. S.. Należy podkreślić, że powyższe zeznania pozostają w zgodzie z opinią wydaną przez biegłą sądową z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy M. M.. Sąd zważył, że opinia biegłej odnosi się do okresu od marca 1984 r. do 31 grudnia 1989 r., jednak mając na względzie, iż po 31 grudnia 1989 r. nie uległy zmianie warunki pracy odwołującego- wykonywał on taką samą pracę, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy- Sąd Okręgowy uznał, że odwołujący w okresie od 31 grudnia 1989 r. do 31 grudnia 1998 r. nadal wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w aktach osobowych odwołującego, dlatego, zdaniem Sadu, zbędne było dopuszczanie dowodu z opinii uzupełniającej.

Odnośnie ustalenia terminu od jakiego Sąd Okręgowy przyznał odwołującemu prawo do emerytury zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt. 1. ustawy emerytalnej, w oparciu o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Sąd zważył, że ubezpieczony złożył wniosek o prawo do wcześniejszej emerytury w dniu 16 czerwca 2016 r. Dlatego też, na podstawie powołanego art. 129 ust.1 ustawy emerytalnej, prawo do wcześniejszej emerytury zostało mu przyznane od dnia 1 czerwca 2016 roku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i powołanych przepisów ustawy emerytalnej oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1983 r. orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz.U. 2009, Nr 205, poz. 1585) w zw. z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy emerytalnej Sąd Okręgowy uznał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatnich okoliczności niezbędnych do wydania decyzji, albowiem niezbędne okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa do wcześniejszej emerytury przez ubezpieczonego zostały ustalone dopiero w postępowaniu przed Sądem, a sama odmowa przyznania świadczenia nie była również wynikiem błędu w wykładni lub zastosowaniu prawa materialnego przez organ rentowy. Opóźnienie w wypłacie świadczenia było następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności. Wskazać bowiem należy, że pomimo podjęcia przez organ rentowy- w ramach posiadanych kompetencji i nałożonych obowiązków - wszystkich niezbędnych czynności, organ ten nie dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na dokonanie ustaleń faktycznych umożliwiających wydanie decyzji zgodnej z treścią wniosku ubezpieczonego. Organ rentowy wydał zatem zaskarżoną decyzję w oparciu o przeprowadzoną formalną weryfikację złożonych przez odwołującego dokumentów zatrudnienia. Organ rentowy nie miał przy tym możliwości przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego (np. z zeznań świadków, dokonania oceny wiarygodności zgromadzonych dowodów). Było to prawnie możliwe dopiero przed Sądem. Wobec powyższego Sąd Okręgowy w punkcie 2 wyroku ustalił na podstawie wyżej wymienionych przepisów, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)