Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Jowita Sierańska

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2013r.

sprawy Z. T. (1)

obwinionego z art. 86 § 2 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 10 maja 2013 r. sygn. akt X W 1388/12

uchyla zaskarżony wyrok i na mocy art. 5 § 1 pkt 4 kpow w zw z art. 45 §1 kw postępowanie w sprawie o wykroczenie wobec obwinionego Z. T. (1) umarza, zaś kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

IV Ka 908/13

UZASADNIENIE

Z. T. (1) został obwiniony o to, że:

w dniu 09 września 2011 roku około godziny 10.07 we W. na skrzyżowaniu ulic (...), kierując pojazdem m-ki O. (...) o nr rej. (...) na drodze publicznej, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu (0,35 mg/l), nie zachował należytej ostrożności, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. z nieuzasadnionej przyczyny gwałtowanie zahamował, w wyniku czego jadący w tym samym kierunku na tym samym pasie jazdy pojazd T. (...) o nr rej. (...) uderzył w tył jego samochodu, a następnie w pojazd T. uderzyło auto m-ki V. o nr rej. (...), czym doprowadził do kolizji z tymi pojazdami, działając tym samym na szkodę M. S. oraz Ł. L.,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 2 kw w zw. z art. 19 pkt 2 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Wyrokiem z dnia 10 maja 2013 r., sygn. akt X W 1388/12 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej w X Wydziale Karnym:

I.  uznał obwinionego Z. T. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku i stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 2 kw i za to na podstawie tego przepisu i art. 24 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 200 (dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego w połowie od kosztów sądowych powstałych w sprawie zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionego i zaskarżając w/w wyrok w całości, na korzyść obwinionego, zarzucił:

1.  obrazę prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, mającą wpływ na treść wyroku poprzez wybiórczą i dowolną ocenę dowodów dokonaną przez Sąd z pominięciem zeznań świadków S. P. i B. P., wyjaśnień obwinionego, opinii biegłego W. K. (1) i części opinii biegłego W. K. (2), które były korzystne dla obwinionego i bez odniesienia się do całości obu opinii, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego skazania obwinionego;

2.  obrazę prawa procesowego, tj. art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw, mającą wpływ na treść wyroku poprzez nieuzasadnione pominięcie zeznań świadków S. P. i B. P., wyjaśnień obwinionego, opinii biegłego W. K. (1) i części opinii biegłego W. K. (2), które były korzystne dla obwinionego i wobec tak istotnych okoliczności i nie dających się usunąć wątpliwości nie zostały one rozstrzygnięte na korzyść obwinionego;

3.  obrazę prawa procesowego, tj. art. 424 § 1 kpk w zw. z art. 8 kpw, mającą wpływ na treść wyroku poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyny dla jakiej nie dano wiary dowodom wskazującym na niewinność obwinionego.

Przy tak sformułowanych zarzutach obrońca obwinionego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego, ewentualnie – o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedziona w sprawie apelacja nie była zasadna, zaś z uwagi na przedawnienie karalności zarzucanego Z. T. (2) wykroczenia, jak i wynikający z tego tytułu brak podstaw do dalszego prowadzenia postępowania, konieczne było -stosownie do treści przepisów art. 104 § 1 pkt 7 kpsw, art. 5 § 1 pkt 4 kpsw i art. 45 § 1 kw- uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle przeglądu akt sprawy, zgromadzonych tam dowodów i pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, brak jest podstaw do stwierdzenia, że rozstrzygnięcie wydane przez Sąd pierwszoinstancyjny winno ulec zmianie, w szczególności w kierunku uniewinnienia obwinionego od zarzucanego mu wykroczenia.

Dowody zgromadzone w sprawie, przede wszystkim zeznania świadków, nie wskazują jednej wspólnej wersji zdarzenia, lecz w sposób zróżnicowany -zasadniczo wpierając jeden z dwóch ujawnionych wariantów- opisują okoliczności zaistniałej kolizji. Podobnie jest w przypadku opinii biegłych. Rozstrzygnięcie końcowe Sądu pierwszoinstancyjnego stanowi zatem efekt oceny poszczególnych dowodów i przydania wiary pewnej ich grupie, przy jednoczesnej odmowie dania wiary dowodom pozostałym. Ocena ta -w kontekście zgłaszanych zarzutów- poddana została analizie Sądu Odwoławczego i jako taka zyskała aprobatę.

Mając jednak na uwadze datę popełnienia czynu (09 września 2011 r.) oraz datę orzekania przez Sąd Odwoławczy, uznać należało, że karalność zarzucanego obwinionemu wykroczenia uległa już przedawnieniu, co nie mogło pozostawać bez wpływu na decyzję zapadłą w ramach postępowania odwoławczego. Zgodnie bowiem z art. 45 § 1 kw, karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie - karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu, jednocześnie zaś art. 104 § 1 pkt 7 kpsw stanowi, że Sąd Odwoławczy uchyla zaskarżone orzeczenie, niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia, jeżeli zachodzi okoliczność wyłączająca postępowanie, określona w art. 5 § 1 pkt 4 kpsw, a zatem gdy nastąpiło przedawnienie orzekania. W tym zatem stanie rzeczy zaskarżony wyrok należało uchylić i postępowanie w sprawie umorzyć.

Orzeczenie o kosztach oparto na treści art. 118 § 2 kpsw.