Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2017 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w G.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I. Zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w G. kwotę 5.645,70 zł (pięć tysięcy sześćset czterdzieści pięć złotych siedemdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 3 listopada 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty oraz odsetki od kwoty 538,20 zł (pięćset trzydzieści osiem złotych dwadzieścia groszy) – ustawowe od dnia 3 listopada 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia 10 lutego 2016r.

II. Umarza postępowanie w pozostałej części.

III. Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.527 zł (tysiąc pięćset dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt: V GC 106/16

UZASADNIENIE

do wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 15 września 2017 roku

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. w dniu
22 grudnia 2015 roku wniósł do tut. Sądu pozew o zapłatę przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 6 183,90 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 3 listopada 2015 roku do dnia zapłaty, a ponadto zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 3 sierpnia 2015 roku doszło do kolizji drogowej pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) użytkowanego przez poszkodowanego R. S., który zgłosił szkodę u pozwanego zakładu ubezpieczeń
z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy kolizji. Powód wskazał, że poszkodowany zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu w firmie (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. Oddział w T., a na czas naprawy wynajął pojazd zastępczy klasy E w cenie 330 zł netto za każdy rozpoczęty dzień najmu. Za usługę najmu pojazdu zastępczego została wystawiona faktura VAT na kwotę 8 523,90 zł za 21 dni najmu. Powód wskazał, iż 21-dniowy czas unieruchomienia pojazdu obejmuje: przestój z powodu oczekiwania na oględziny – 9 dni, przestój z powodu oczekiwania na części zamienne – 5 dni; przestój z powodu fizycznej naprawy – 5 dni oraz przestój z powodu dni wolnych od pracy - 2 dni. Ponadto w uzasadnieniu pozwu zaznaczono, iż w dniu 3 sierpnia 2015 roku poszkodowany zawarł z (...) sp. z o.o. umowę o przelew wierzytelności w postaci odszkodowania z OC sprawcy za najem pojazdu zastępczego, po czym owa spółka przelała tę wierzytelność na powódkę. Strona powodowa stwierdziła, iż pozwany – pomimo wezwania do zapłaty – nie wypłacił odszkodowania z tego tytułu. Stwierdziła, iż poszkodowany nie jest uprawniony do odliczenia podatku VAT, wobec czego wierzytelność powódki względem pozwanego opiewa na kwotę brutto (k. 3-6).

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż bezspornym jest, że zawarł umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ze sprawcą kolizji drogowej z dnia 3 sierpnia 2015 roku oraz że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał i wypłacił powodowi odszkodowanie w kwocie 2 340 zł netto tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, przy stawce 130 zł netto x 18 dni. Pozwany zakwestionował zarówno okres najmu pojazdu zastępczego, jak również stawkę dzienną czynszu najmu. Pozwany wskazał, że technologiczny okres naprawy wynosił w niniejszym przypadku jedynie 2 dni robocze. Podniósł, iż ceny najmu samochodów tej samej klasy co pojazd najmowany (B. (...)) kształtują się na lokalny rynku na poziomie znacznie niższym. Powód podkreślił, że zaproponował poszkodowanemu skorzystanie z pojazdu zastępczego na koszt i w ramach sieci (...) S.A., poszkodowany jednak z takiej możliwości nie skorzystał. Zdaniem pozwanego ponoszenie przez poszkodowanego kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości przenoszącej stawkę najmu stosowaną w ramach sieci (...) S.A. (w kwocie 130 zł netto za dobę) należy uznać za dobrowolne i nie podlegające refundacji (k. 57-58)

Pismem z dnia 11 lutego 2016 r. powód cofnął powództwo co do kwoty 538,20 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia co do tej kwoty (k. 69).

Pismem z dnia 23 lutego 2016 r. powód – w związku ze zmianą dotyczącą wysokości odsetek wprowadzoną ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830) – zmodyfikował żądanie pozwu w zakresie odsetek w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 5 645,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi (od dnia 3 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.) oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie (od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty). Powód wskazał, że stosowanie arytmetycznie wyliczonej stawki średniej koliduje z obowiązującą na gruncie odpowiedzialności gwarancyjnej zasadą pełnego odszkodowania. Podniósł, że informacja pozwanego nie stanowiła oferty najmu, a jedynie wskazywała na możliwość wynajmu pojazdu zastępczego od danego podmiotu. Powód zaznaczył również, że rzeczywisty czas naprawy pojazdu nie jest tożsamy z technologicznym czasem naprawy pojazdu, ponieważ należy uwzględnić takie elementy jak: oczekiwanie w kolejce na naprawę, sprowadzenie części zamiennych, oczekiwanie na oględziny itp. (k. 72-75).

Pismem z dnia 12 sierpnia 2016 r. pozwany wyjaśnił, że kwota 538,20 zł została uiszczona powodowi tytułem zwrotu równowartości podatku VAT za usługę najmu pojazdu zastępczego (za uznane co do zasady 18 dni najmu przy stawce 130 zł netto). Pozwany oświadczył, że nie kwestionuje okoliczności braku możliwości odliczenia przez poszkodowanego podatku VAT od nabytej przez niego usługi najmu pojazdu zastępczego (k. 116).

Sąd ustalił, co następuje :

W dniu 3 sierpnia 2015 roku R. S. został poszkodowany w wypadku komunikacyjnym spowodowanym przez sprawcę, który posiadał zawartą z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W wyniku zdarzenia został uszkodzony pojazd marki B. (...) nr rej. (...). Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi, który poinformował poszkodowanego o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego.

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: zeznania świadka R. S. k. 122v)

Poszkodowany w dniu 3 sierpnia 2015 r. zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu marki B. (...) nr rej. (...) firmie (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. Oddział w T.. W dniu 24 sierpnia 2015 r., poszkodowany odebrał z warsztatu prowadzonego przez D. (...) naprawiony pojazd.

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: zlecenie naprawy pojazdu, k. 22; protokół zamówienia części z dnia 13 sierpnia 2015 roku, k. 33; protokół odbioru części z dnia 17 sierpnia 2015 roku, k. 34; protokół odbioru pojazdu po naprawie – 24 sierpnia 2015 roku, k. 35)

Poszkodowany w dniu 3 sierpnia 2015 r. wynajął pojazd zastępczy marki B. (...) na czas naprawy uszkodzonego pojazdu w dniach od D. (...) spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. Oddział w T., bowiem nie posiadał innego samochodu, który mógłby zastąpić uszkodzony pojazd, który był wykorzystywany w celu dojazdu do pracy. Stawka netto wynajmu za jeden dzień, ustalona została w zależności od jego ostatecznego okresu następująco: od 1 do 5 dni – 450 złotych, 6 dni – 405 zł, 7 dni – 360 zł, 8 dni – 355 zł, 9-19 dni – 345 zł, 20-24 dni – 330 zł, 25-29 dni – 320 zł, 30 i więcej dni – 310 zł.

Poszkodowany zdał pojazd zastępczy w dniu 24 sierpnia 2015 r. Za wynajem pojazdu została wystawiona faktura z dnia 31 sierpnia 2015 roku nr (...)
na kwotę 8 523,90 zł brutto (stanowiącą iloczyn 21 dni oraz stawki 330 zł netto za dobę).

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego, k. 18; oświadczenie z dnia 3 sierpnia 2015 roku, k. 21; faktura VAT k. 23; wyliczenie/kosztorys najmu pojazdu zastępczego klasy E, k. 32, protokół zdania pojazdu zastępczego, k. 36)

Poszkodowany zawarł z (...) sp. z o.o. w B. umowę o przelew wierzytelności z polisy OC sprawcy, na mocy której nastąpiło przejście wierzytelności z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy za szkodę komunikacyjną w pojeździe marki B. (...) o nr rej. (...) powstałą w dniu 3 sierpnia 2015 roku.

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: umowa o przelew wierzytelności z polisy OC sprawcy, k. 38.)

W dniu 17 września 2015 roku, pomiędzy (...) sp. z o.o. w B. (jako cedentem), a (...) sp. z o. o. z siedzibą w G. (jako cesjonariuszem) doszło do zawarcia umowy powierniczego przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawy, za szkodę w pojeździe marki B. (...) o nr rej. (...). Zgodnie z załączonym do niej zleceniem, cedent zlecił cesjonariuszowi wyegzekwowanie kwoty 8 523,90 złotych wraz z należnymi odsetkami, stanowiącą różnicę pomiędzy odszkodowaniem należnym za wykonaną przez zleceniodawcę usługę (najem) a kwotą bezspornie wypłaconą przez zakład ubezpieczeń.

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: umowa o powierniczy przelew wierzytelności, k. 47; zlecenie do powierniczej umowy o przelew wierzytelności, k. 49)

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wypłacił kwotę 2340 zł (stanowiącą iloczyn 18 dni oraz stawki 130 zł netto za dobę) z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. pismem z dnia 4 listopada 2015 roku wezwała (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 8 523,90 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe marki B. (...) o nr rej. (...).

(okoliczność bezsporna, dowód: pismo (...), k. 51; wezwanie do zapłaty odszkodowania z dnia 4 listopada 2015 roku, k. 52)

Średni koszt wynajmu samochodu klasy E dla klienta indywidualnego na rynku toruńsko- (...) w drugiej połowie 2015 r. wynosił ok. 398,23 zł netto/ 489,83 zł brutto. Stawka zastosowana przez (...) sp. z o.o. w B. w umowie najmu pojazdu zastępczego z dnia 3 sierpnia 2015 r. zawartej z poszkodowanym sytuuje się poniżej dolnej granicy stawek najmu stosowanych na rynku lokalnym w tym czasie.

(dowód: opinia biegłego k. 149-152)

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dokumenty przedstawione przez strony, opinię biegłego S. D. oraz zeznania świadka R. S..

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów w całości, gdyż nie budziły one wątpliwości co do swojej prawdziwości, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich skutecznie.

Sąd dał również wiarę opinii biegłego sądowego S. D., ponieważ była logiczna i wewnętrznie spójna, a żadna ze stron nie zakwestionowała jej ustaleń. Biegły mgr inż. S. D. jest długoletnim biegłym sądowym i sporządził na potrzeby tutejszego Wydziału dużą ilość opinii. Wszystkie opinie biegłego charakteryzowały się zawsze wnikliwością, rzetelnością i bezstronnością. Biegły posiada bardzo rozległą wiedzę z zakresu dziedziny, którą reprezentuje i potrafi w bardzo czytelny i przystępny sposób przedstawić trudne zagadnienia techniczne. W tym przypadku zadanie biegłego było stosunkowo proste skoro był on zobowiązany na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego- Sądu Gospodarczego w Toruniu z dnia 22 grudnia 2016 r. ustalenia stawek czynszu najmu pojazdów odpowiadających klasie pojazdu B. (...), oferowanych przez wypożyczalnie pojazdów i warsztaty naprawcze na terenie I. i okolic w drugiej połowie 2015 r. ( k. 135). Biegły, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości przedstawił, jakie stawki czynszu stosowane były w drugiej połowie 2015 r. (k. 149-152). Pełnomocnicy stron nie zakwestionowali złożonej opinii.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka R. S. (k. 122v) na okoliczność zaproponowania przez pozwanego świadkowi pojazdu zastępczego w ramach sieci (...), odmowy skorzystania z tej propozycji i najmu pojazdu zastępczego na własną rękę od podmiotu niewspółpracującego z pozwanym oraz poinformowania świadka o refundacji pojazdu zastępczego do wysokości stawek stosowanych w ramach sieci (...). Zeznania świadka były spójne, logiczne oraz korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Okoliczność niewykorzystywania pojazdu przez świadka przy prowadzeniu działalności gospodarczej ostatecznie okazała się bezsporna.

W niniejszej sprawie powyższy stan faktyczny był w zasadzie bezsporny między stronami. Jedyną kwestią sporną między powodem a pozwanym była wysokość dziennej stawki najmu pojazdu zastępczego klasy E, ilość dni niezbędnych do naprawy pojazdu oraz znaczenie prawne odmowy poszkodowanego skorzystania z oferty najmu pojazdu zastępczego w ramach sieci (...). Uzgodniona między poszkodowanym a spółką (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. Oddział w T. stawka dzienna za najem pojazdu zastępczego klasy E wynosiła 330 zł netto. Z kolei pozwany kwestionował wysokość tej stawki wskazując jako zasadną stawkę w kwocie 130 zł netto, która jego zdaniem jako jedyna spełnia zasadę pełnej kompensacji szkody i czyni za dość obowiązkowi zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych. Zakwestionował również okres niezbędny do przeprowadzenia naprawy pojazdu. Nadto wskazał, że nieprzyjęcie przez poszkodowanego propozycji ubezpieczyciela, oznacza, że wyższe koszty zostały poniesione przez poszkodowanego dobrowolnie.

Zgodnie z art. 822 §1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Przepisy kodeksu cywilnego (art. 361-363 k.c.) precyzują, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody
nie wyrządzono. W sytuacji gdy poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Ponadto w myśl art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.) poszkodowany w związku
ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Jak stanowi art. 34 wyżej wskazanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Sąd orzekający podziela w całości pogląd wyrażony w wyroku z dnia 6 stycznia 1999 r. ((...)), gdzie Sąd Najwyższy wskazał, że poniesienie przez przedsiębiorcę kosztów wynajęcia samochodu zastępczego do kontynuowania działalności gospodarczej pozostaje w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym i stanowi stratę określoną w art. 361 § 2 k.c. Z kolei w wyroku z dnia 18 marca 2003 r. ((...)) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że wynajmowanie pojazdu zastępczego do dalszego prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, w której uszkodzony pojazd służył powodowi w takim właśnie celu, należy ocenić jako prawidłowe działanie poszkodowanego, minimalizujące szkodę, ponieważ dochody utracone w wyniku zawieszenia działalności gospodarczej mogłyby przewyższyć koszty wynajęcia pojazdu zastępczego. Również w wyroku z dnia 8 września 2004 r. ((...)), Sąd Najwyższy uznał za normalne następstwo zniszczenia pojazdu, służącego do prowadzenia działalności gospodarczej, konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania tej działalności do czasu naprawienia szkody.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać,
iż pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. posiadał zawartą ze sprawcą wypadku komunikacyjnego z dnia 3 sierpnia 2015 roku, umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i z tego tytułu był on odpowiedzialny za szkodę poniesioną przez poszkodowanego, która obejmuje również uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Pozwany swojej odpowiedzialności nie kwestionował. W niniejszej sprawie nie budziła wątpliwości sama konieczność najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, który potrzebował pojazd w celu dojazdu do pracy i codziennego funkcjonowania.

Okres najmu samochodu zastępczego wynosił 21 dni. Zasadniczo odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego, który obejmuje okres czasu, w którym uszkodzony pojazd był niezdatny do użytku przez poszkodowanego. W niniejszej sprawie pozwany zakwestionował okresu najmu samochodu zastępczego, wskazując, że technologiczny okres naprawy wynosił w niniejszym przypadku 2 dni robocze (zamiast 5 dni) oraz wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej na okoliczność czasu niezbędnego do przeprowadzenia naprawy pojazdu marki B. (...) nr rej. (...).

Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanego w tym zakresie, przyjmując, że okres naprawy wynosił 21 dni, mając na względzie, iż rzeczywisty czas naprawy nie zawsze jest tożsamy z technologicznym czasem naprawy. Czas technologiczny to czas niezbędny do naprawy, przy założeniu istnienia idealnych warunków do naprawy. Na rzeczywisty czas naprawy wpływ może mieć szereg czynników, takich jak: ilość napraw wykonywanych przez dany warsztat, oczekiwanie w kolejce na naprawę, na wolne stanowisko warsztatowe. Nie można jednoznacznie stwierdzić, że czas naprawy był nadmierny tylko w oparciu o porównanie z technologicznym czasem naprawy. Poszkodowany nie miał wpływu na czas naprawy. Pozwany nie wykazał, by w konkretnych okolicznościach czas naprawy był nadmierny, nie podnosił, jakoby oryginalne części zamienne były natychmiast dostępne, a nadto by poszkodowany bądź warsztat naprawczy celowo wydłużali czas naprawy. Dowód z opinii biegłego na okoliczność ustalenia technologicznego czasu naprawy byłby więc nieprzydatny.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwestionował również wysokość ustalonych kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Wskazał, iż stawka dobowa wynajęcia pojazdu tej samej klasy co pojazd uszkodzony (330 zł netto) jest wygórowana w stosunku do stawek kształtujących się na rynku lokalnym. Tej tezie przeczą jednak wnioski opinii biegłego powołanego w celu ustalenia wysokości stawek najmu pojazdów zastępczych sosowanych na rynku lokalnym w drugiej połowie 2015r. Z opinii wynika, iż stawka zastosowana przez (...) sp. z o.o. w B. w umowie najmu pojazdu zastępczego z dnia 3 sierpnia 2015 r. zawartej z poszkodowanym sytuuje się poniżej dolnej granicy stawek najmu stosowanych na rynku lokalnym w tym czasie.

Sąd nie podzielił również argumentacji pozwanego odnośnie uznania za poniesione dobrowolnie kosztów najmu pojazdu zastępczego w stawce wyższej niż stawka oferowana w ramach sieci (...) (130 zł netto za dobę). Fakt zaoferowania poszkodowanemu przez pozwanego wynajmu pojazdu zastępczego w ramach sieci (...) był okolicznością bezsporną. Poszkodowany zeznał, że wygodniej mu było nająć pojazd zastępczy od warsztatu wykonującego naprawę oraz że zapłata miała być dokonana z odszkodowania przyznanego przez ubezpieczyciela. Podkreślić należy, że poszkodowany nie miał obowiązku najmowania pojazdu od ubezpieczyciela. Z zapisu nagrania rozmowy wynika, że oferta ubezpieczyciela była podana ustnie, pośpiesznie, nieprecyzyjnie (nie podano innych warunków najmu poza stawką czynszu). Oferta, co do której poszkodowany miałby od razu podejmować decyzję o najmie, nie mogła w żadnym razie ograniczać poszkodowanego w wyborze wynajmującego.

Powód cofnął pozew w zakresie kwoty 538,20 zł, którą pozwany uiścił po wytoczeniu powództwa w dniu 10 lutego 2016 r. Zapłata zarachowana została na poczet podatku VAT. Poszkodowany przesłuchany w charakterze świadka zeznał, że uszkodzony pojazd wykorzystywany był do celów prywatnych. Brak było zatem podstaw do obniżenia odszkodowania o kwotę tego podatku wliczonego w cenę usługi za najem pojazdu. Ostatecznie pozwany nie kwestionował braku możliwości odliczenia przez poszkodowanego podatku VAT od nabytej przez niego usługi najmu pojazdu zastępczego (k. 116v).

Zgodnie z art. 203 §1 i §3 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia
- aż do wydania wyroku. Ponadto w myśl art. 355 §1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie
o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. W niniejszej sprawie powód cofnął pozew w części, ze zrzeczeniem się roszczenia przed wydaniem wyroku w sprawie, z uwagi na częściowe uregulowanie należności objętej pozwem tj. kwoty 538,20 zł po dniu wniesienia pozwu. Uznając, że cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie nie było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierzało do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.) Sąd na podstawie art. 355 §1 k.p.c. w zw. 203 §1 k.p.c. orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku.

Podsumowując powyższe rozważania należy stwierdzić, iż powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu w takim zakresie, w jakim nie zostało cofnięte. Tym samym Sąd w punkcie I. sentencji zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 5 645,70 zł, która stanowi kwotę brutto należności za 21 dni najmu pojazdu zastępczego pomniejszoną o zapłaconą już przez pozwanego kwotę (tj. 21 x 405,90 zł – 2340 zł – 538,20 zł = 5 645,70 zł).

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odnośnie umów ubezpieczenia zastosowanie ma art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. (Dz.U. Nr 124, poz. 1152) tj. z dnia 8 lutego 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 392), który stanowi, że Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie
w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Zasądzając odsetki, Sąd uwzględnił zmianę wprowadzoną ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830), która weszła w życia w dniu 1 stycznia 2016 r., wprowadzając w miejsce odsetek ustawowych odsetki ustawowe za opóźnienie. Z mocy art. 56 cytowanej ustawy do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od kwoty 5 645,70 zł: odsetki ustawowe od dnia 3 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Ponadto zasądzone zostały odsetki od kwoty uiszczonej przez pozwanego w toku postępowania, tj. od kwoty 538,20 zł: odsetki ustawowe od dnia 3 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 10 lutego 2016 r. (dnia zapłaty).

W przedmiocie kosztów postępowania orzeczono zgodnie z art. 98 §1 i §3 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie stroną przegrywającą okazał się pozwany i to on winien zwrócić powodowi koszty postępowania. Do niezbędnych kosztów postępowania należy zaliczyć: koszty zastępstwa procesowego powoda w kwocie 1200 zł ustalone zgodnie z §6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490) w zw. z §21 rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz opłatę sądową od pozwu w kwocie 310 zł ustaloną zgodnie z §13 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623 j.t.).