Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 sierpnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w B. przyznał S. Z. począwszy od dnia 1 czerwca 2015r. prawo do renty na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2015r., poz. 748 ze zm. ), wskazując, że Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 01.06.2016r. uznał, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do 31 lipca 2017r., nie określając daty powstania tej niezdolności. W tej sytuacji przyznano ubezpieczonemu rentę od 1 czerwca 2016r., tj. od dnia zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego. Jednocześnie organ rentowy podał, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 28 kwietnia 2016r. oddalono odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia 5 sierpnia 2015r. odmawiającej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od czerwca 2015r., gdy nie dostał świadczenia rehabilitacyjnego a skończył się zasiłek chorobowy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się na argumenty przytoczone wyżej.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Zgodnie z art. 57 ustępem 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl ustępu 2 - przepisu ustępu 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Natomiast zgodnie z art. 58 ustępem 1 przytoczonej na wstępie ustawy - warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ustępu 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1) 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2) 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3) 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4) 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5) 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Na podstawie ustępu 2 tego artykułu - okres, o którym mowa w ustępie 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Przy czym w myśl ustępu 4 - przepisu ustępu 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 129 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przytoczonej wyżej, świadczenie wypłaca się, przy założeniu spełnienia wszystkich przesłanek niezbędnych do jego nabycia, nie wcześniej niż od miesiąca, w którym złożono wniosek, przy czym jak stanowi art. 100 § 2 – jeżeli osoba pobierała wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, zasiłek chorobowy lub świadczenie rehabilitacyjne – prawo do renty i powstaje z dniem zaprzestania pobierania wymienionych wyżej świadczeń.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy, w szczególności ustalenie, czy stan zdrowia ubezpieczonego powodował jego całkowitą niezdolność do pracy począwszy od czerwca 2015r. i czy jest to niezdolność stała, jak podnosił ubezpieczony we wniesionym odwołaniu.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego neurologa, który rozpoznał u ubezpieczonego:

- uszkodzenie nerwu strzałkowego prawego z deficytem neurologicznym, neuropatię ( czuciowo – ruchową ),

- stan po przebytej ropowicy goleni prawej leczonej chirurgicznie,

- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego.

W wydanej opinii biegły jednoznacznie stwierdził, że od 25 czerwca 2015r., tj. dnia wskazanego w treści postanowienia dopuszczającego dowód z opinii biegłych sądowych ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy. Jednocześnie biegły wskazał, że nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, że stwierdzona u ubezpieczonego całkowita niezdolność do pracy jest jedynie okresowa, wręcz przeciwnie ma ona charakter trwały, na co wskazuje brak ewidentnej poprawy klinicznej pomimo wieloletniego leczenia.

- dowód – opinia biegłego ( k. 20 – 27 ).

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń do opinii zgłoszonych przez organ rentowy ( k. 45 akt ), które sprowadzały się do stwierdzenia, że wprawdzie deficyt nerwu strzałkowego jest utrwalony, jednak wiążące się z nim upośledzenie funkcji powoduje jedynie niewielkie upośledzenie funkcji lokomocyjnej, zatem nie powoduje istotnego deficytu skutkującego niezdolnością do pracy. Sąd nie uwzględnił też wniosku tego organu o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej, albowiem w ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał jest wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy i nie wymaga przeprowadzenia dodatkowych dowodów.

Należy bowiem zauważyć, że nie tylko biegły wydający opinię w niniejszej sprawie, ale także biegły neurochirurg wydający opinię w sprawie o świadczenie rehabilitacyjne ( sygn. akt VII U 1140 / 15 ), rozpoznając u ubezpieczonego uszkodzenie prawego nerwu strzałkowego z typowym deficytem neurologicznym, stan po przebytej ropowicy goleni prawej leczone chirurgicznie oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego stwierdził, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy, przy czym dalsze leczenie i rehabilitacja nie rokują odzyskania zdolności do pracy i jest to sytuacja trwała. Jednocześnie biegły stwierdził, że stan zdrowia ubezpieczonego po wyczerpaniu zasiłku chorobowego i 2 miesięcy świadczeń rehabilitacyjnych czyni go, po 25 czerwca 2015r. nadal niezdolnym do pracy, a w tej sytuacji przyznawanie dalszych świadczeń rehabilitacyjnych, z uwagi na brak możliwości poprawy jest nieuzasadnione, a ubezpieczony z uwagi na stan zdrowia kwalifikuje się na świadczenie rentowe.

W tej sytuacji Sąd pozytywnie ocenił opinię biegłego, została ona bowiem sporządzona, jak już wspomniano, przez specjalistę z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonemu, a oparta została na przeprowadzonych badaniach i dokumentacji medycznej. Jej treść była jasna, logiczna i przekonująca dla Sądu. Należy podkreślić, iż ubezpieczony, po wyczerpaniu zasiłku chorobowego ( do dnia 27.04.2015r. upłynęły 182 dni zasiłku ) wystąpił w dniu 25 maja 2015r. o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego. W okresie do 26 czerwca 2015r. ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne, po czym odmówiono dalszej wypłaty tego świadczenia wskazując, że zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30.07.2015r. brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Jednocześnie decyzją z dnia 1 czerwca 2015r. odmówiono ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, na co wskazał organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie w sprawie VII U 140 / 15.

Jak wynika z przytoczonych wyżej okoliczności ubezpieczony cały czas uważał, że stan jego zdrowia uniemożliwia mu podjęcie pracy i w związku z tą sytuacją domagał przyznania świadczenia rehabilitacyjnego bądź renty. Należy przy tym zauważyć, iż nie można wymagać od ubezpieczonego, który nie dysponuje fachową wiedzą medyczną, aby potrafił określić, czy możliwa jest poprawa stanu jego zdrowia i odzyskanie zdolności do pracy w okresie przewidzianym na świadczenie rehabilitacyjne, czy też jest to długotrwała niezdolność do pracy, która uzasadnia przyznanie świadczenia rentowego.

W tej sytuacji należy stwierdzić, iż zasadne jest stanowisko ubezpieczonego, który domaga się przyznania renty już od wyczerpania poprzednich świadczeń ( tj. zasiłku chorobowego i wypłacanego świadczenia rehabilitacyjnego ), czyli od dnia 27 czerwca 2015r. na stałe.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w pkt 1 wyroku.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem biegli dysponowali w zasadzie tą samą dokumentacją medyczną co organ rentowy, zatem miał on podstawy do dokonania prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, czyli ustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz