Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 05-06-2017 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Porada-Łaska

Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Bartosik

po rozpoznaniu w dniu 05-06-2017 r. w Kaliszu na rozprawie

sprawy z powództwa Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K.

przeciwko J. C.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Katarzyna Porada-Łaska

Sygn. akt I C 1323/17

UZASADNIENIE

W dniu 11.01.2017 r. Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. C. kwoty 719,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Żądanie zostało sprecyzowane w piśmie z 12.04.2017 r. (k. 21)

Ponadto powód wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska powód podał, iż na podstawie umowy cesji z 12.08.2016 r. nabył od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wierzytelność w stosunku do pozwanego. Pozwanego łączyła z (...) Sp. z o.o. umowa oświadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...). Wierzyciel pierwotny wystawił następujące dokumenty księgowe:

-faktura vat nr (...) z datą wymagalności 4.02.2015r. na kwotę 395,76zł

-korekta salda (...) z datą wymagalności 4.02.2015r. na kwotę 50zł

-faktura vat nr (...) z datą wymagalności 4.03.2015 r. na kwotę 346,49zł

-korekta salda (...) z datą wymagalności 4.03.2015r. na kwotę 50zł

-korekta salda (...) z datą wymagalności 1.04.2015r. na kwotę 50zł.

Powód wywodził, że łączna wysokość zadłużenia pozwanego z tytułu niezapłaconych skapitalizowanych odsetek wynosi 719,50 zł. Jest to kwota należności odsetkowej wynikającej z sumy odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od następnego dnia wymagalności poszczególnych dokumentów księgowych oraz ich wartości do dnia poprzedzającego wygenerowanie pozwu tj. 26.10.2016 r. Powód podnosił, że „obok kwoty objętej żądaniem pozwu”, dochodzi także odsetek ustawowych za opóźnienie od należności głównej w wysokości 7.068,51 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wyjaśniono także, iż powód w elektronicznym postępowaniu upominawczym wystąpił z powództwem o zapłatę należności głównej 7.068,51 zł, a na tę kwotę ma się składać należność główna wynikająca z dokumentów księgowych opisanych powyżej; natomiast żądanie złożone w elektronicznym postępowaniu upominawczym nie obejmowało odsetek ustawowych za opóźnienie od wyżej wymienionej należności głównej od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W konkluzji uzasadnienia pozwu oraz w piśmie z 12.04.2017 r. powód podał, że dochodzi w niniejszym procesie odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie kwoty należności głównej, które powód skapitalizował za okres od dnia następnego po dniu wymagalności poszczególnych dokumentów księgowych do dnia poprzedzającego wygenerowanie pozwu tj. 26.10.2016 r.

Jak wynika z uzasadnienia pozwu należność główna w wysokości 7.068,51 zł wynika z naliczenia przez poprzednika prawnego powoda kary umownej w wysokości określonej w „warunkach umowy lub regulaminach promocji” z uwzględnieniem wysokości ulgi przyznanej pozwanemu.

Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie. Przesyłka zawierająca odpis pozwu i załączników oraz wezwanie na rozprawę została doręczona przez awizo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12.08.2016 r. powód zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę cesji wierzytelności. Powód nabył wymagalne wierzytelności pieniężne wskazane w załączniku do umowy sprzedaży, w tym również wierzytelności wynikające z umowy zawartej przez pozwanego z (...) Sp. z o.o.

(dowód: umowa cesji z załącznikami k. 7-7v, 8v, 9)

W dniu 21.10.2016 r. powód sporządził wezwanie do zapłaty wobec pozwanego – kwoty 7.068,51 zł oraz odsetek w kwocie 718,15 zł

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 8)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów, którym dał wiarę.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako nieudowodnione podlega oddaleniu.

Powód niewątpliwie jest następcą prawnym (...) Sp. z o.o. w zakresie określonych wierzytelności i to nie z powodem pozwany zawierał umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na którą powód się powołuje. Jednakże to nie zwalnia powoda od obowiązku wykazania, że po pierwsze: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych została w ogóle zawarta. Nadto powód powinien wykazać, że następnie doszło do rozwiązania tej umowy oraz do wystawienia dokumentów księgowych, które powołuje w uzasadnieniu pozwu.

Dopuszczalnym jest dochodzenie w osobnym procesie skapitalizowanych odsetek od należności głównej, ale przecież wtedy w pierwszej kolejności należy wykazać tę należność główną. Powód sam podnosił, że należność ta wynika z kary umownej „w wysokości określonej w warunkach umowy lub regulaminach promocji z uwzględnieniem wysokości ulgi przyznanej pozwanemu”. Żeby zbadać zasadność i wysokość dochodzonych odsetek od należności głównej, Sąd musiałby najpierw zweryfikować wysokość i zasadność należności głównej tj. kary umownej, a co za tym idzie wysokość przyznanej ulgi. Powód nie przedłożył powoływanych przez siebie „warunków umowy lub regulaminu promocji”.

Zgodnie z art. 56 ustawy z dnia 16.07.2004 r. Prawo telekomunikacyjne świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o ich świadczenie. W następstwie jej zawarcia powstaje pomiędzy dostawcą usług telekomunikacyjnych, a użytkownikiem tych usług stosunek zobowiązaniowy, którego treść kształtuje umowa oraz regulamin usług telekomunikacyjnych.

Powód nie przedłożył także regulaminu usług telekomunikacyjnych.

Podkreślić należy, że w procesie cywilnym to strony mają obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co jest potwierdzeniem reguły z art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Konsekwencją regulacji ujętych w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. jest nie tylko obowiązek popierania wysuwanych twierdzeń stosownymi dowodami, ale przede wszystkim ryzyko niekorzystnego rozstrzygnięcia dla strony, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie ulega wątpliwości, że obowiązek udowodnienia istnienia wierzytelności oraz jej wysokości, a także skutecznego dokonania cesji, spoczywał na stronie powodowej, bowiem to ona z faktów tych wywodziła swoje roszczenie o zapłatę. Zgodnie zaś z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności, Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96). W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów.

Zatem Sąd uznał, że powód nie udowodnił swojego roszczenia – przede wszystkim istnienia spornej wierzytelności w ogóle.

Sąd oddalił zawarte w pozwie wnioski powoda złożone w trybie art. 248 § 1 k.p.c. Powód wnosił między innymi o „zobowiązanie wierzyciela pierwotnego do nadesłania treści dokumentacji …”. Norma prawna art. 248 k.p.c. nie stanowi podstawy do zobowiązywania podmiotów trzecich do „nadsyłania treści dokumentacji”, a jedynie do przedstawiania dokumentów, które znajdują się w ich posiadaniu. Przede wszystkim jednak – jak wynika z umowy cesji - powód miał możliwość samodzielnie zwrócić się do pierwotnego wierzyciela o udostępnienie dokumentów.

Zaznaczyć jeszcze należy, iż bezczynność pozwanego nie zwalnia Sądu z obowiązku krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń pozwu. W razie nastręczających się wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda, Sąd przeprowadza z urzędu postępowanie dowodowe. Uznanie przez Sąd twierdzeń powoda za prawdziwe, nie zwalnia Sądu od obowiązku dokonania prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu, opartego na twierdzeniach, ze stanowiska prawa materialnego (por. SN z 15.09.1967 r., II CRN 175/67, OSN 1968, Nr 8-9, poz. 142, SN z 1999-03-31, I CKU 176/97, opubl: Prokuratura i Prawo rok 1999, Nr 9, poz. 30). Kontrola w tym przedmiocie powinna dotyczyć zwłaszcza tego, czy nie wchodzi w grę nadużycie prawa podmiotowego według art. 5 k.c. (por. Komentarz do k.p.c. pod redakcją K. Piaseckiego, tom I, Wydawnictwo Beck, Warszawa 1996, s 1033-1034).

Zatem orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSR Katarzyna Porada – Łaska