Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o odszkodowanie z tytułu wypadków komunikacyjnych

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 19 czerwca 2015 roku, sygn. akt I C 80/14

1. zmienia zaskarżony wyrok:

- w punktach pierwszym i drugim sentencji w ten sposób, że zasądzoną kwotę 4.825 złotych podwyższa do kwoty 21.261 (dwadzieścia jeden tysięcy dwieście sześćdziesiąt jeden) złotych,

- w punkcie trzecim sentencji, w ten sposób, że zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. M. kwotę 3.900 (trzy tysiące dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

- w punkcie czwartym sentencji w ten sposób, że nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 2.133, 55 (dwa tysiące sto trzydzieści 55/100) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków,

2. oddala apelację w pozostałej części;

3. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. M. kwotę 2.042 (dwa tysiące czterdzieści dwa) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Stanisław Łęgosz

SSO Paweł Lasoń SSO Beata Grochulska

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 671/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu sprawy z powództwa M. M. przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. o zapłatę;

1. zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. M. kwotę 4.825,- zł wraz z odsetkami w wysokości określonej w ustawę dla poszczególnych okresów opóźnienia od dnia 24 maja 2013 roku do dnia zapłaty:

2. oddalił powództwo w pozostałej części;

3. zasądził od powoda M. M. na rzecz pozwanego (...) Spółka Akcyjna
z siedzibą w W. kwotę 1.339,26 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

4. nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sadu Rejonowego w Bełchatowie od powoda M. M. kwotę 1.664,17 zł zaś od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 469,38 zł tytułem nieziszczonych kosztów sądowych.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 19 kwietnia 2013 roku doszło do kolizji drogowej
w wyniku której uszkodzony został należący do powoda M. M. pojazd mechaniczny marki R. (...) nr rej. (...).

Szkoda została wyrządzona przez kierującego samochodem marki P. (...) nr rej. (...) M. K., którego odpowiedzialność cywilna w dacie zdarzenia była chroniona przez pozwany (...) Spółka Akcyjna
w W..

W dniu 23 kwietnia 2013 roku powód zgłosił szkodę do pozwanego zakładu ubezpieczeń.

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i na podstawie sporządzonej przez siebie w toku postępowania likwidacyjnego kalkulacji naprawy oszacował koszt naprawy przedmiotowego pojazdu na kwotę 33.602,46 zł, wartość samochodu w stanie nieuszkodzonym na kwotę 30.700,- zł zaś wartość samochodu
w stanie uszkodzonym w oparciu o ofertę zakupu przedstawioną przez A. M. na kwotę 18.750,- zł.

Uznając, iż naprawia przedmiotowego pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona pozwaną ustalił wysokość odszkodowania jako różnicę między wartością rynkową pojazdu przed szkodą a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym i decyzją z dnia 23 maja 2013 roku przyznał powodowi tytułem odszkodowania kwotę 10.075,- zł.

Po ponownej analizie dokumentacji szkodowej pozwany decyzją z dnia 14 lutego 2014 r. zweryfikował swoje wcześniejsze stanowisko i oszacował wartość pojazdu przed szkodą na kwotę 24.600,- zł, wartość pojazdu po szkodzie wg oferty (...) na kwotę 18.700,- zł zaś wysokość odszkodowania jako różnicę wartości pojazdu przed i po szkodzie na kwotę 5.850,-zł.

Powołany w toku procesu biegły z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków K. W. wskazał, że:

- wartość pojazdu wg stanu sprzed zdarzenia drogowego
z dnia 19.04.2013 r. wg jego cech indywidualnych wynosi 31.900,- zł zaś przy uwzględnieniu korekty „z tytułu indywidualnego zakupu za granicą" wynosi 30.200,- zł,

- wartość pojazdu w stanie uszkodzonym po zdarzeniu drogowym z dnia 19.04.2013 r. wynosi 16.200,- zł zaś przy uwzględnieniu korekty „z tytułu indywidualnego zakupu za granicą" wynosi" 15.300,- zł,

- koszt naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych (z logo producenta) i z uwzględnieniem stawek za roboczogodzinę stosowanych przez (...) serwisy (...) wynosi 32.436.- zł,

- koszt naprawy pojazdu przy użyciu alternatywnych części zamiennych (o jakości Q) i z uwzględnieniem stawek za roboczogodzinę stosowanych przez (...) serwisy (...) wynosi 28.331,- zł,

- koszt naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych (z logo producenta) i z uwzględnieniem stawek za roboczogodzinę stosowanych przez nieautoryzowane warsztaty wynosi 31.336,- zł,

- koszt naprawy pojazdu przy użyciu alternatywnych części zamiennych (o jakości Q) i z uwzględnieniem stawek za roboczogodzinę stosowanych przez nieautoryzowane warsztaty wynosi 27.231,- zł.

Przedmiotowy samochód marki R. (...) powód M. M. zakupił w stanie uszkodzonym na terenie Niemiec w skąd sprowadził go do Polski gdzie wymienił uszkodzone części tj. lewe przednie koło z wahaczem, lewy przedni błotnik na nowe.

Przed zdarzeniem z dnia 19 kwietnia 2013 r. przedmiotowy pojazd posiadał wszystkie oryginalne części, również wymienione przez niego po sprowadzenia pojazdu do kraju.

Po szkodzie powód naprawiał samochód
w nieautoryzowanym warsztacie przy użyciu oryginalnych części.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach szkodowych, zeznań powoda jak również opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji zdarzeń drogowych. Sąd jako wartość rynkow7ą pojazdu przez szkodą przyjął wartość oszacowaną przez biegłego z uwzględnieniem korekty z tytułu indywidualnego zakupu pojazdu za granicą.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie częściowo.

Zgodnie z treścią art. 822 KC przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, będące następstwem przewidzianego
w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca
z art. 822 KC sprowadza się więc do tego, że w sytuacji zaistnienia szkód określonych w § 2 tego przepisu, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124, poz. 1152) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie z art. 35 powołanej wyżej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Art. 36 ust. 1 stanowi, iż odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, której przekroczenie
w okolicznościach niniejszej sprawy nie wchodzi w grę.

Zgodnie z art. 19 tejże ustawy poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Pośrednią podstawą roszczenia powoda jest art. 436 § 2 KC, z którego wynika, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji odpowiedzialność samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego jest odpowiedzialnością na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym powód musi udowodnić winę sprawcy kolizji, odniesioną przez siebie szkodę i związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą.

W przedmiotowej sprawie wina kierującego samochodem marki P. nr rej. (...) jest bezsporna. Bezsporne jest również to, że na skutek kolizji powód, będący właścicielem samochodu marki R. (...), odniósł szkodę pozostającą
w związku przyczynowym ze zdarzeniem ją powodującym.
W związku z powyższym przesądzona jest odpowiedzialność kierującego pojazdem marki P., a co za tym idzie pozwanego zakładu ubezpieczeń, w którym właściciel tego samochodu miał wykupione ubezpieczenie OC. Sprawca kolizji wyrządził bowiem szkodę ruchem przedmiotowego pojazdu w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie była wysokość szkody odniesionej przez powiodą.

Na podstawie art. 361 KC zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła a w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Norma ta wprowadza, więc zasadę pełnego odszkodowania a pojęcie szkody obejmuje w szczególności konieczność poniesienia wydatków powstałych w następstwie zdarzenia wywołującego szkodę byle były one celowe i wystarczająco uzasadnione. Wydatki te niewątpliwie stanowią stratę, gdyż prowadzą albo do zmniejszenia aktywów albo do zwiększenia pasywów u poszkodowanego.

Stosownie do art. 363 § 1 zdanie 1 KC naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Oba sposoby naprawienia szkody mają doprowadzić po myśli ustawodawcy do zrealizowania podstawowej funkcji odpowiedzialności odszkodowawczej, jaką jest funkcja kompensacyjna. W tym znaczeniu wskazane sposoby naprawienia szkody mają równorzędny charakter. Przepis ten nie nakłada na poszkodowanego obowiązku przywrócenie stanu poprzedniego wskazując, że szkoda może być naprawiona przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. W realiach szkód
w pojazdach samochodowych tą „odpowiednią sumą" jest suma potrzebna do przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego.

Przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu w jakim znajdowała się przed szkodą. Wymaga zatem zastosowania takich samych materiałów z jakich rzecz została wykonana.

Należy stwierdzić, że koszty naprawy przedmiotowego pojazdu przy użyciu oryginalnych części w nieautoryzowanych warsztatach wynoszą 31.336,- zł i przekraczają wartość pojazdu sprzed zdarzenia z dnia 19.04.2013 r. oszacowaną na kwotę 30.200,- zł.

Wysokość szkody poniesionej przez powoda stanowi zatem różnica wartości pojazdu przed (30.200 zł) i po szkodzie (15.300 zł), tj. kwota 14.900 zł.

Mając na względzie, iż pozwany wypłacił powodowi tytułem odszkodowania za uszkodzenia pojazdu kwotę 10.075 zł do zapłaty pozostaje różnica tj. kwota 4.825 zł.

Od zasądzonej kwoty zasądzono odsetki stosownie do art. 481 KC w zw. z art. 817 § 1 KC. W niniejszej sprawie powód zawiadomił o wypadku w dniu zdarzenia tj. 23 kwietnia 2013 roku, wobec czego zakład ubezpieczeń pozostawał w opóźnieniu
z upływem 30 dni od tej daty.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 KPC oraz na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 ze zm.).

Na koszty postępowania istniejące po stronie powodowej
w wysokości 3.900,- zł złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400,- zł określona w oparciu o przepis podstawie § 6 pkt. 4 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.), koszty opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, koszty opłaty sądowej od pozwu w łącznej kwocie 1.083,- zł oraz zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego w kwocie 400,- złotych.

Na podstawie art. 361 KC zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła a w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Norma ta wprowadza, więc zasadę pełnego odszkodowania a pojęcie szkody obejmuje w szczególności konieczność poniesienia wydatków powstałych w następstwie zdarzenia wywołującego szkodę byle były one celowe i wystarczająco uzasadnione. Wydatki te niewątpliwie stanowią stratę, gdyż prowadzą albo do zmniejszenia aktywów albo do zwiększenia pasywów u poszkodowanego.

Stosowane do art. 363 § 1 zdanie 1 KC naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Oba sposoby naprawienia szkody mają doprowadzić po myśli ustawodawcy do zrealizowania podstawowej funkcji odpowiedzialności odszkodowawczej, jaką jest funkcja kompensacyjna. W tym znaczeniu wskazane sposoby naprawienia szkody mają równorzędny charakter. Przepis ten nie nakłada na poszkodowanego obowiązku przywrócenie stanu poprzedniego wskazując, że szkoda może być naprawiona przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. W realiach szkód
w pojazdach samochodowych tą „odpowiednią sumą" jest suma potrzebna do przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego.

Przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu w jakim znajdowała się przed szkodą. Wymaga zatem zastosowania takich samych materiałów z jakich rzecz została wykonana.

Należy stwierdzić, że koszty naprawy przedmiotowego pojazdu przy użyciu oryginalnych części w nieautoryzowanych warsztatach wynoszą 31.336,- zł i przekraczają wartość pojazdu sprzed zdarzenia z dnia 19.04.2013 r. oszacowaną na kwotę 30.200,- zł.

Wysokość szkody poniesionej przez powoda stanowi zatem różnica wartości pojazdu przed (30.200 złotych ) i po szkodzie (15.300 złotych ), tj. kwota 14.900 zł.

Mając na względzie, iż pozwany wypłacił powodowi tytułem odszkodowania za uszkodzenia pojazdu kwotę 10.075 do zapłaty pozostaje różnica tj. kwota 4.825 zł.

Od zasądzonej kwoty zasądzono odsetki stosownie do art. 481 KC w zw. z art. 817 § 1 KC. W niniejszej sprawie powód zawiadomił o wypadku w dniu zdarzenia tj. 23 kwietnia 2013 roku, wobec czego zakład ubezpieczeń pozostawał w opóźnieniu
z upływem 30 dni od tej daty.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 KPC oraz na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 ze zm.).

Na koszty postępowania istniejące po stronie powodowej
w wysokości 3.900,- zł złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400,- zł określona w oparciu o przepis podstawie § 6 pkt. 4 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.), koszty opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, koszty opłaty sądowej od pozwu w łącznej kwocie 1.083,- oraz zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego w kwocie 400,- złotych.

Strona pozwana poniosła koszty procesu w łącznej kwocie 2.817,- zł obejmujące: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400,- zł określona w oparciu o przepis podstawie § 6 pkt. 4 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 ze zm.), koszty opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego w kwocie 400,- złotych.

Łącznie koszty postępowania wniosły więc 6.717,- zł. Skoro powód przegrał sprawę w 78% w takiej też części powinien ponieść koszty procesu. Dlatego też Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.339,26 zł.

O nieziszczonych kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.) w zw. z art. 100 KPC.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zarzucając mu naruszenie:

1. przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. przez błędną, sprzeczną z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie i z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ocenę dowodu z opinii biegłego polegającą na pominięciu jego stanowiska odnośnie ujemnej korekty wartości pojazdu, co następnie stanowiło podstawę przyjęcia twierdzenia, że w sprawie ma miejsce szkoda całkowita bez wskazania powodów, dla których sąd odmówił wiarygodności opinii biegłego w tym zakresie, a także przez przyjęcie niezależnie od nieprawidłowego zaniżenia wartości pojazdu, że w sprawie zachodzi szkoda całkowita,

2. prawa materialnego, tj. art. 363 § 1 k.c. przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu wbrew treści przepisu, że stwierdzenie, iż w sprawie zachodzi szkoda całkowita, daje zakładowi ubezpieczeń podstawę do wypłacenia jedynie różnicy między wartością pojazdu przed szkodą a jego wartością po szkodzie, zamiast nałożenia na zakład ubezpieczeń obowiązku pokrycia szkody do wysokości odpowiadającej wartości pojazdu
w dacie jej powstania.

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez zasądzenie dodatkowo od pozwanego na jego rzecz kwoty w wysokości 16.822,45 zł i kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelację powoda w przeważającej części należy uznać za usprawiedliwioną.

Podzielając co do zasady zarzuty naruszenia prawa procesowego art. 233 § 1 k.p.c. i materialnego – art. 363 § 1 k.c. należy podnieść, że wadliwość wydanego rozstrzygnięcia zdaniem powoda wynikała przede wszystkim z błędów Sądu pierwszej instancji przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego
w zakresie ustalenia wysokości należnego powodowi odszkodowania. W pierwszej kolejności zatem należało ocenić prawidłowość procedowania Sądu Rejonowego w tym zakresie. Wskazać należy - co wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego - że zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że - co do zasady - Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne
z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych ( por. przykładowo postanowienie z dnia 11 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1072/99, Prok. i Pr. rok 2001, nr 5, poz. 33, postanowienie z dnia 17 maja 2000 r., sygn. akt I CKN 1114/99, wyrok z dnia 14 stycznia 2000 r., sygn. akt I CKN 1169/99, OSNC rok 2000, nr 7-8, poz. 139 ) .

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie jest błędna
w zakresie ustalenia wartości pojazdu powoda w chwili szkody .
Z opinii głównej oraz opinii uzupełniających wydanych
w niniejszej sprawie przez biegłego sądowego ds. ruchu drogowego wynika bowiem wprost ,iż wartość pojazdu nie powinna ulec zmniejszeniu z uwagi na indywidualny jego zakup zagranicą
i wynosi ona 31 900 zł. Sąd Rejonowy przyjmując w swoich ustaleniach wartość obniżoną – 30 200 zł nie wskazał podstaw ani też przyczyn takiego rozstrzygnięcia i odmowy wiarygodności opinii w tej części zwłaszcza ,że pozostałe ustalenia tychże opinii w przedmiocie kosztów naprawy pojazdu czy jego stanu technicznego nie zostały zakwestionowane i stanowiły podstawę orzekania przez Sąd. Takie działanie narusza reguły logicznego myślenia, zasady doświadczenia życiowego i dlatego też należy stwierdzić, że Sąd orzekający w pierwszej instancji - dokonał wybiórczej i niekonsekwentnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i w tej części zarzut naruszenia prawa procesowego zasługuje na uwzględnienie. Powyższe naruszenia rzutuje na niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego – art. 363 § 1 k.c.

Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Z powyższego uregulowania wynika, że w przypadku uszkodzenia samochodu naprawienie szkody winno przybrać postać naprawy auta, bądź wypłaty odszkodowania odpowiadającego kosztom tej naprawy, albo też gdy naprawa jest niemożliwa bądź nieopłacalna, poszkodowany może domagać się zapłaty odszkodowania odpowiadającego wartości samochodu przed szkodą, pomniejszonego o wartość jego pozostałości, która ma określoną wartość i nadal pozostaje w majątku poszkodowanego (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z 13 grudnia 1988 r. I CR 280/88 LEX nr 78219).

W razie technicznej możliwości i gospodarczej celowości naprawy samochodu, obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego sprowadza się w odniesieniu do zakładu ubezpieczeń do zapłaty kwoty pieniężnej odpowiadającej kosztom naprawy rzeczy.
W świetle powyższego ubezpieczyciel odpowiedzialny z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy szkody komunikacyjnej na ogólnych zasadach mógłby podnosić, że naprawa jest niemożliwa albo wymaga nadmiernych kosztów, zaś poszkodowany jest uprawniony do żądania zapłaty kwoty niezbędnej do sfinansowania naprawy pojazdu, stanowiącej "odpowiednią sumę pieniężną" w rozumieniu art. 363 § 1 k.c.

Nadmiernymi kosztami [w rozumieniu art. 363 § 1 k.c.] zasadniczo nie są koszty restytucji nieprzekraczające wartości tego pojazdu przed zaistnieniem zdarzenia sprawczego.

W przedmiotowej sprawie koszty naprawy pojazdu powoda przy użyciu nowych oryginalnych części w nieautoryzowanych warsztatach ( jakiej dokonał powód )wynoszą 31336 zł – opinia biegłego była niekwestionowana przez strony w tym zakresie i są one niższe od prawidłowo ustalonej wartości samochodu w chwili wypadku.

Nie zachodzi więc przypadek tzw. „ szkody całkowitej ”
i z tych względów powodowi przysługuje odszkodowanie
w wysokości odpowiadającej kosztom naprawy i wynosi ono kwotę 21 261 zł - po uwzględnieniu wypłaconej już powodowi przez ubezpieczyciela sumy 10 075 zł . Dlatego też podzielając zarzuty apelacji w części dotyczącej naruszenia prawa materialnego art. 363 § 1 k.c. Sąd Okręgowy zgodnie z art. 386
§ 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 sentencji
i podwyższył zasądzoną kwotę 4 825 zł do należnej powodowi 21 261 zł, a w pozostałej części apelację jako bezzasadną oddalił ( art. 385 k.p.c. ) . Konsekwencją zmiany wyroku in meritum jest zmiana rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w przedmiocie rozliczenia kosztów procesu w pierwszej instancji. Ponieważ powód wygrał sprawę w 98% - ulegając tylko w nieznacznym stopniu Sąd Okręgowy zgodnie z art. 100 k.p.c. obciążył pozwanego kosztami procesu za pierwszą instancję w całości.

O kosztach procesu za instancje odwoławczą orzeczono także w myśl art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwanego , który przegrał apelację w 98 % .

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji .

Na oryginale właściwe podpisy