Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale oskarżyciela publicznego sierż. szt. Agnieszki Szlachtowicz

po rozpoznaniu w dniu 23 grudnia 2013r.

sprawy R. S.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 a kw w zw. z art. 20 ust 1 Prawa o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 25 października 2013r., sygn. akt IX W 2681/13

I zaskarżony wyrok zmienia jedynie w ten sposób, że łagodzi orzeczoną w stosunku do obwinionego R. S.karę grzywny do 200 ( dwustu ) zł i w pozostałej części utrzymuje go w mocy,

II zwalnia obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VII Ka 1212/13

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 25 października 2013r. w sprawie IX W 2681/13 uznał obwinionego R. S.za winnego tego, że w dniu 30 lipca 2013r. w O.na ul. (...)kierując samochodem marki R.o nr rej. (...)nie zastosował się do ograniczenia prędkości do 50 km/h, którą przekroczył o 29 km/h jadąc z prędkością 79 km/h

tj. wykroczenia z art.92a kw i za to z mocy art.92a kw wymierzył mu na karę grzywny w wymiarze 500 zł.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca obwinionego zarzucając mu:

a/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę uznania obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia,

b/ rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec obwinionego kary w stosunku do zarzucanego mu czynu,

c/ zastosowanie wobec obwinionego zasady odpowiedzialności zbiorowej za czyny innych kierowców popełniane na ulicy (...),

d/ rażącą obrazę prawa procesowego w szczególności zasady swobodnej oceny dowodów oraz domniemania niewinności.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionego lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania albo orzeczenie wobec obwinionego kary 100 zł grzywny.

.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelację należy uznać za trafną jedynie w zakresie postulatu złagodzenia kary.

Na wstępie zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Przedstawiony w nich tok rozumowania jest zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i w żadnym wypadku nie wykracza poza granice przyznanej Sądowi swobody. Stąd też odnosząc się do zarzutu obrazy przepisów art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. należy stwierdzić, że jest on chybiony. Takim samym jest zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący jedynie polemizuje z ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji w istocie nie wykazując jakich to uchybień w zakresie logicznego rozumowania, prowadzących do błędnych wniosków w zakresie stanu faktycznego dopuścił się Sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonego a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacja w istocie nie wskazują na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

Przede wszystkim apelacja nie może skutecznie zakwestionować zeznań funkcjonariusza Policji, który rzetelnie i spójnie przedstawił na czym polegało zachowanie obwinionego. Faktycznie argumenty zawarte w środku odwoławczym sprowadzają się do uogólnień i generalizacji. Tymczasem T. L. w logiczny sposób wskazał dlaczego chybione jest stwierdzenie, że pomiar dotyczył innego pojazdu niż tego, którym kierował obwiniony. Istotne jest przy tym wskazanie, że funkcjonariusz był umiejscowiony po prawej stronie drogi i tym samym pomiar pojazdu poruszającego się po łuku w lewo nie był ograniczony. Ponadto w ślad za Sądem I instancji wskazać należy, że pomiar prędkości został dokonany po zmianie przez obwinionego pasa ruchu. Wreszcie policjant był dla R. S. osobą obcą i nie miał powodu aby go bezpodstawnie obciążać. Zaobserwowane zdarzenie po jego zaistnieniu odzwierciedlił w notatce służbowej, która została sporządzona w dniu zdarzenia tj. 30 lipca 2013r. i wynika z niej między innymi rodzaj urządzenia mierzącego prędkość pojazdu obwinionego oraz wielkość tej ostatniej.

W tej sytuacji brak było podstaw do uznania obwinionego za niewinnego odnośnie zarzucanego mu czynu.

Nie sposób jednakże do końca zaakceptować stanowiska Sądu Rejonowego odnośnie orzeczenia o karze. Mając bowiem na uwadze okoliczności zdarzenia oraz wysokość proponowanego obwinionemu mandatu a także obecny stan zdrowia R. S. uznać należy, że także niższa kara grzywny pozwoli na osiągnięcie celów z art.33 i art34 kw.

Sąd Okręgowy mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok w tym zakresie zmienił w ten sposób, że orzekł wobec obwinionego R. S.karę 200 zł grzywny i w pozostałej części jako prawidłowy utrzymał go w mocy- art.437§2 kpk i art.438pkt.2-4 kpk w zw. z art.109 kpw.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.624§1kpk w zw. z art.119 kpw albowiem przemawia za tym sytuacja osobista i majątkowa obwinionego.