Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 kwietnia 2017 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił G. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 11 kwietnia 2017 r., z którego wynikało, iż ubezpieczony nie był niezdolny do pracy i stan jego zdrowia nie uzasadniał przyznania tego świadczenia (decyzja – k. 26, orzeczenie Komisji – k. 25 I pliku akt rentowych).

G. S. składając odwołanie od ww. decyzji wskazał, iż lekarze prowadzący jego leczenie jednoznacznie wskazywali na celowość przedłużenia świadczenia rehabilitacyjnego, jednakże Komisja lekarska ZUS na podstawie tej samej dokumentacji medycznej, która była podstawą wydania wcześniejszych decyzji o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego, wydała decyzję odmowną (odwołanie – k. 2-3).

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, nadto zaś wskazując, iż Przewodniczący Komisji Lekarskiej ZUS nie znalazł okoliczności skutkujących przekazaniem sprawy do ponownego orzekania (odpowiedź na odwołanie – k. 5).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. S. urodził się (...), ma wykształcenie wyższe –magister politologii. Na ostatnio zajmowanym stanowisku wykonywał pracę jako dyrektor sprzedaży. Obecnie nie pracuje.

Niesporne , a nadto: wywiad zawodowy – k.7 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ZUS.

G. S. cierpi na zaburzenia adaptacyjne - reakcja lękowo-depresyjna.

Pierwszy raz był konsultowany psychiatrycznie w 2007r., rozpoznano wówczas u niego zaburzenia adaptacyjne. Leczenie kontynuował przez 5-6 miesięcy.

Kolejny raz stawił się u psychiatry w 2016r. Ponownie rozpoznano zaburzenia adaptacyjne.

Dowód: zaświadczenia o stanie zdrowia – k. 17-19,30-32,38-40,44, karta choroby – k. 20-28,34,48, dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ZUS.

W okresie od 7 czerwca 2016 r. do 2 kwietnia 2017 r. (10 miesięcy) korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego z powodu zaburzeń psychiatrycznych. Wcześniej wykorzystał okres zasiłkowy 182 dni.

Niesporne , a nadto dowód: decyzje – k. 8,11,16 I pliku akt organu rentowego.

W okresie od 2 stycznia 2017r. do 25 stycznia 2017r. odwołujący przebył rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS w schorzeniach adaptacyjnych – reakcja depresyjno-lękowa.

Dowód: informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej – k. 42-43 akt sprawy.

W dniu 10 marca 2017 r. G. S. złożył wniosek o przedłużenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Badający ubezpieczonego na potrzeby tego świadczenia w dniu 27 marca 2017 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że jest on niezdolny do pracy. Komisja Lekarska ZUS w dniu 11 kwietnia 2017 r. uznała jednak, iż nie spełnia ona warunków do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.

Niesporne, nadto orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 22, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS– k. 25 I pliku akt rentowych.

W dniu 14 kwietnia 2017 r. organ rentowy odmówił G. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Niesporne , nadto dowód: decyzja – k . 26 I pliku akt rentowych.

Z uwagi na ustabilizowanie stanu psychicznego, stan zdrowia ubezpieczonego nie czynił go nadal po dniu 2 kwietnia 2017 r. niezdolnym do wykonywania pracy na stanowisku dyrektora sprzedaży.

Dowód: opinia biegłej sądowej z zakresu psychiatrii K. P.– k. 17-19

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U. z 2016r., poz. 372), zwanej dalej ustawą zasiłkową, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie przez niego zdolności do wykonywania zatrudnienia. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 ustawy zasiłkowej). Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest zatem łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek - dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu zasiłku chorobowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności do pracy w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej w okresie dwunastu miesięcy. Zarówno zasiłek chorobowy jak i świadczenie rehabilitacyjne stanowią świadczenia krótkookresowe niezbędne wówczas, gdy ubezpieczony na pewien tylko, stosunkowo niedługi okres, utracił możliwość zarobkowania, w sytuacji natomiast, gdy niezdolność do pracy trwa dłuższy czas, ale według wiedzy medycznej w przyszłości istnieją rokowania odzyskania zdolności do wykonywania zatrudnienia, ubezpieczonemu, przy spełnieniu innych warunków określonych przepisami, przysługuje prawo do renty z tytułu okresowej (częściowej albo całkowitej) niezdolności do pracy.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w szczególności dokumentacji medycznej. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów strony nie kwestionowały, również Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im tych przymiotów. Stąd też, stały się one miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Bezspornym pozostaje, iż ubezpieczony po wyczerpaniu okresu zasiłkowego pobierał w okresie od 7 czerwca 2016 r. do dnia 2 kwietnia 2017 r. świadczenie rehabilitacyjne.

Sporną kwestią pozostawała natomiast ocena stanu zdrowia ubezpieczonego w zakresie niezdolności do pracy (wykonywanie pracy na stanowisku dyrektora sprzedaży) po dniu 2 kwietnia 2017 r. oraz rokowań odzyskania tej zdolności.

Odmawiając G. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego organ rentowy wskazał, która z dwóch wymienionych w art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej przesłanek nie występuje w jego przypadku, a mianowicie ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Świadczy o tym treść orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 11 kwietnia 2017 r.

W odniesieniu do powyższego do kompetencji Sądu należała kontrola zaskarżonej decyzji w wyniku zbieżnych opinii w zakresie stanu zdrowia ubezpieczonego, a w konsekwencji ustalenie, czy był on niezdolny do pracy i przysługiwało mu uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego.

W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu, co do faktu odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego posiadającego wiadomości specjalne z zakresu psychiatrii K. P..

Z wydanej w sprawie na zlecenie sądu opinii biegłej sądowej z zakresu psychiatrii K. P. wynika, że G. S. po dniu 2 kwietnia 2017 r. nie pozostawał niezdolny do wykonywania pracy. Biegła w wyniku przeprowadzonego badania rozpoznała u G. S. zaburzenia adaptacyjne – reakcję lękowo-depresyjną, jednak schorzenie to nie uzasadniało niezdolności ubezpieczonego do pracy. Biegła stwierdziła jednocześnie, że ubezpieczony w sposób zdyscyplinowany podszedł do swojego leczenia (uczęszczał regularnie na wizyty kontrolne), przejmował zalecone leki, a jego stan psychiczny uległ stabilizacji. Zaznaczyła, że rozpoznane u ubezpieczonego zaburzenia adaptacyjne nie stanowią o niezdolności do pracy, jednak są wskazaniem do podjęcia dalszej psychoterapii.

Ubezpieczony zakwestionował powyższą opinię. Wskazał, że opinia biegłej psychiatry jest niemiarodajna, gdyż nie odzwierciedla jego stanu zdrowia z kwietnia 2017r. Podkreślił, iż obecnie występuje u niego osłabienie koncentracji uwagi oraz zaburzenia adaptacyjne związane z reakcją lękowo-depresyjną, co świadczy o tym, iż stan jego zdrowia w kwietniu 2017r. był znacznie gorszy niż aktualnie. Powoływał się przy tym na orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 27 marca 2017r., który ustalił uprawnienia do przedłużenia świadczenia rehabilitacyjnego.

Należy stwierdzić, iż orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 27 marca 2017r., na które powoływał się ubezpieczony zostało zakwestionowane i podważone na skutek orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 11 kwietnia 2017r. w trybie przewidzianym w art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U. z 2016r., poz. 372). Opinia komisji lekarskiej była zgodna z opinią biegłej sądowej z zakresu psychiatrii powołanej w sprawie. Wobec powyższego należało stwierdzić, że organ prawidłowo stwierdził brak wskazań do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego po dniu 2 kwietnia 2017r. z uwagi na brak niezdolności do pracy ubezpieczonego. Z opinii lekarskiej z dnia 11 kwietnia 2017r. wynika jasno, że po rehabilitacji leczniczej nastąpiła poprawa stanu funkcjonalnego u ubezpieczonego. Z dokumentacji lekarskiej zebranej w sprawie (przywołanej przez biegłą w opinii) wynika, że ubezpieczony po leczeniu sanatoryjnym zgłaszał znaczną poprawę stanu psychicznego, a podczas badania w dniu 11 kwietnia 2017r. nie zgłaszał żadnych dolegliwości ze strony stanu psychicznego. Ubezpieczony nie odczuwa wielu z poprzednich, dokuczliwych objawów (wahania nastrojów, zaburzeń snu), a obecne schorzenia w obecnym stopniu jego zaawansowania, po zastosowanym leczeniu i przebytej rehabilitacji nie naruszają funkcji i sprawności badanego w stopniu powodującym niezdolność do pracy na poziomie posiadanych kwalifikacji.

W rezultacie powyższych rozważań Sąd uznał sporządzoną przez biegłą sądową opinię za w pełni rzetelną i wiarygodną. Opinia jest pełna i spójna, zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, a nadto wydana została przez wysokiej klasy specjalistę o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalnościach odpowiednich do schorzeń ubezpieczonego, po jego badaniu podmiotowym i przedmiotowym oraz prawidłowej analizie dotyczącej jego dokumentacji medycznej. W konsekwencji Sąd uznał opinię biegłej za miarodajną dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie.

Stan ubezpieczonego nie wykazywał odchyleń uzasadniających uznanie go za niezdolnego do pracy po dniu 2 kwietnia 2017 roku, a jego zarzuty do opinii należało uznać jedynie za polemikę ze stanowiskiem biegłej.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

13.11.2017r.