Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Włodzimierz Czechowicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 lipca 2017 roku
w Warszawie

sprawy B. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek odwołania B. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 17 lutego 2017 roku znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 17 lutego 2017 roku znak (...) w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej B. R. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2017 roku na stałe;

2.  stwierdza odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Włodzimierz Czechowicz

Sygn. VII U 391/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 lutego 2017 r. (znak: (...)), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonej B. R. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe. Do ustalenia podstawy wymiaru renty organ rentowy uwzględnił przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wnioskodawczyni z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 42,80%. Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, wynoszącego 42,80% przez kwotę bazową w wysokości 1.977,20 zł, co dało wysokość świadczenia w wysokości 846,24 zł. Podstawa wymiaru świadczenia po waloryzacji od dnia 1 marca 2016 r. wyniosła 1.221,16 zł. Do ustalenia wysokości renty, organ rentowy uwzględnił 21 lat i 6 miesięcy okresów składkowych, 3 lata i 3 miesiące okresów nieskładkowych oraz 3 miesiące okresów uzupełniających do osiągnięcia 25 lat ogólnego stażu pracy. Jednocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75% renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, co od dnia 1 marca 2017 r. dało kwotę świadczenia w wysokości 1.056,08 zł (decyzja z dnia 17 lutego 2017 r., znak: (...), k. 156-157 a.r.).

Od powyższej decyzji B. R. złożyła w dniu 23 marca 2017 r. odwołanie, domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy zarzucając, że stan jej zdrowia uzasadnia uznanie jej za osobę całkowicie niezdolną do pracy. Zaskarżonej decyzji odwołująca zarzuciła dokonanie błędnych ustaleń w zakresie niezdolności do pracy poczynionych w oderwaniu od przedłożonej do akt sprawy dokumentacji medycznej i błędne uznanie, że odwołująca nie jest całkowicie niezdolna do pracy. W treści odwołania ubezpieczona podniosła, że jest osobą bardzo schorowaną ze stanem po operacji oponiaka mózgu, a także ze zmianami zwyrodnieniowymi układu kostno-stawowego, osteoporozą ze złamaniami i innymi schorzeniami, co potwierdzają przedłożone przez nią zaświadczenia lekarskie. Dodała, że jej aktualny stan zdrowia oraz konieczność dalszego leczenia powodują, że nie może ona podjąć jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Na tej podstawie ubezpieczona zwróciła się o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie na jej rzecz prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (odwołanie z dnia 23 marca 2017 r. k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 31 marca 2017 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ^{( 14 )}§ 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została w toku postępowania wyjaśniającego skierowana na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 25 stycznia 2017 r., nie stwierdził u niej całkowitej niezdolności do pracy. Na tej podstawie organ rentowy decyzją z dnia 17 lutego 2017 r., znak: (...) odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 31 marca 2017 r., k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona B. R., urodzona w dniu (...), na podstawie decyzji organu rentowego z dnia 4 lutego 2014 r., znak: (...) wydanej w oparciu o orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 stycznia 2014 r. miała przyznane prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres do dnia 28 lutego 2017 r. (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 stycznia 2014 r. k. 147-148, decyzja z dnia 4 lutego 2014 r., znak: (...) k. 149-150 a.r.).

Z uwagi na zbliżający się upływ terminu, na jaki zostało przyznane odwołującej świadczenie, ubezpieczona złożyła w dniu 21 grudnia 2016 r. w organie rentowym wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. W związku z powyższym w toku postępowania odwołująca została skierowana na badanie lekarskie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 25 stycznia 2017 r. uznał, że ubezpieczona jest trwale częściowo niezdolna do pracy (wniosek z dnia 20 grudnia 2016 r. k. 152-153, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 25 stycznia 2017 r. k. 155 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 25 stycznia 2017 r. organ rentowy wydał w dniu 17 lutego 2017 r. decyzję, znak: (...), odmawiającą ubezpieczonej prawa do świadczenia rentowego z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczona nie spełnia jednego z warunków niezbędnych do przyznania na jej rzecz prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, wynikającego z przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a mianowicie warunku uznania jej za osobę całkowicie niezdolną do pracy (decyzja z dnia 17 lutego 2017 r., znak: (...), k. 156-157 a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego, B. R. złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 23 marca 2017 r. k. 2 a.s.).

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie w toku postępowania dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii i ortopedii celem ustalenia, czy odwołująca jest całkowicie, czy też częściowo niezdolna do pracy. Sąd zobowiązał również biegłych sądowych do wskazania, czy ewentualna niezdolność do pracy odwołującej ma charakter trwały, czy też okresowy, a jeżeli jest okresowa to na jaki okres (postanowienie z dnia 7 kwietnia 2017 r. k. 7 a.s.).

W opinii z dnia 11 maja 2017 r. biegły sądowy z zakresu neurologii i psychiatrii
dr n. med. B. Z. w wyniku przeprowadzonego badania neurologicznego stwierdził występowanie u odwołującej rozległych ubytków kości sklepienia czaszki w obu okolicach tylno-czołowo-ciemieniowych. Podkreślił, że pod względem kliniczno-neurologicznym u ubezpieczonej nie występują ubytki w zakresie nerwów czaszkowych i objawy móżdżkowe, jednak uwagę zwracają obustronnie wygórowane odruchy fizjologiczne, co wskazuje na niewielkie cechy deficytu spastycznego, zwłaszcza w nogach. Analizując całość dokumentacji medycznej oraz mając na uwadze wyniki aktualnego badania neurologicznego, biegły przyjął, że leczenie bardzo dużego oponiaka z przyczepem do sierpa mózgu w linii środkowej mózgu było operacją skuteczną. Jednak, co się często zdarza przy operacji oponiaków – z dużymi powikłaniami pod postacią czterokończynowego niedowładu spastycznego, który z biegiem lat wybitnie się zmniejszył. Biegły zaznaczył, że jak wykazały badania komputerowe głowy w 2016 r. w obu płatach są ogniska rozmięknieniowe trwałe oraz pozostałe rozległe ubytki kości sklepienia czaszki w obu okolicach czołowo-ciemieniowych, których nie da się wypełnić płytkami. Efektem tego jest brak zabezpieczenia tkanki mózgowej na jakikolwiek uraz, ponieważ zabezpieczenie jest tylko przez skórę. Każdy przypadkowy uraz jest natomiast zagrożeniem dla obu płatów czołowo-ciemieniowych. W takich warunkach jest pewne, że badanej nikt nie dopuści do pracy. Na tej podstawie biegły uznał, że z punktu widzenia przesłanek wyłącznie neurologicznych badana jest nadal całkowicie niezdolna do pracy na stałe (opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii dr n. med. B. Z. z dnia 11 maja 2017 r. k. 16-17 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 2 czerwca 2017 r. organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy. Uzasadniając swe stanowisko, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że ponieważ stan neurologiczny ubezpieczonej uległ niekwestionowanej poprawie na przestrzeni lat, a zasadniczym problemem są ubytki kości czaszkowej konieczna jest opinia lekarza z zakresu medycyny pracy celem ustalenia, czy istnieje możliwość wykonywania przez nią lekkich prac siedzących np.: szatniarki, czy też nie jest możliwe wykonywanie żadnej pracy zarobkowej (pismo procesowe z dnia 2 czerwca 2017 r. wraz z załącznikiem k. 25-26 a.s.).

W opinii z dnia 5 czerwca 2017 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. rozpoznał u odwołującej chód niewydolny, niedowład spastyczny obu kończyn dolnych, brak wyczuwalnego palpacyjnie tętna na obwodzie prawej kończyny dolnej – na tętnicy grzbietowej stopy i piszczelowej tylnej, dobrą sprawność i siłę mięśniową kończyn górnych oraz rozlegle ubytki kości sklepienia czaszki w okolicach czołowo-ciemieniowych. W ocenie biegłego, po dniu 28 lutego 2017 r. ubezpieczona nie odzyskała zdolności do pracy, nawet częściowej. Nadal porusza się z trudnością, bardzo niesprawnie. Istnieje też bardzo duże ryzyko upadków podczas poruszania się. Z kolei w sytuacji upadku może dochodzić do kolejnych złamań w obrębie układu ruchu i uszkodzeń mózgu. Mózg w znacznej części jest chroniony jedynie przez cienką warstwę skóry. W ocenie neurochirurga nie było technicznych możliwości uzupełnienia ubytków w kościach pokrywy czaszki. W konkluzji opinii biegły stwierdził, że ubezpieczona jest osobą całkowicie niezdolną do pracy na ogólnym rynku pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. z dnia 5 czerwca 2017 r. k. 35 a.s.).

Do powyższej opinii żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń (pismo procesowe z dnia 17 lipca 2017 r. k. 42-43 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu: neurologii dr n. med. B. Z. (k. 16-17 a.s.) oraz z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. (k. 35 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującej. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski zawarte we wszystkich sporządzonych opiniach należy podzielić w całości. Opinie zostały bowiem wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującej i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonej. Opinie biegłych specjalistów są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia B. R.. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie B. R. od decyzji organu rentowego z dnia 17 lutego 2017 r. znak: (...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy oraz czy jest niezdolna do pracy trwale. Spełnianie przez ubezpieczoną pozostałych przesłanek określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1383) nie było przez organ rentowy kwestionowane.

Definicję niezdolności do pracy zawiera przepis art. 12 ustawy, który stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 ww. ustawy).

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ww. ustawy).

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. z 2004 r., nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe na powyższą okoliczność, dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy z zakresu: neurologii oraz ortopedii i traumatologii, jako odpowiednich ze względu na schorzenia ubezpieczonej. Przy ocenianiu waloru dowodowego wydanych opinii, Sąd miał na względzie, że opinia biegłych podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłych nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłych i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

Biegli wskazali, że aktualny stopień nasilenia rozpoznanych u B. R. schorzeń uzasadnia kwalifikację o jej całkowitej niezdolności do pracy. Biegli z zakresu neurologii oraz ortopedii i traumatologii, wskazali, że w zakresie ich specjalności odwołująca jest całkowicie trwale niezdolna do pracy zarobkowej. W ocenie biegłych, po dniu 28 lutego 2017 r. ubezpieczona nie odzyskała zdolności do pracy, nawet częściowej. Nadal porusza się z trudnością, bardzo niesprawnie. Istnieje też bardzo duże ryzyko upadków podczas poruszania się. Z kolei w sytuacji upadku może dochodzić do kolejnych złamań w obrębie układu ruchu i uszkodzeń mózgu. Biegły z zakresu neurologii zaznaczył przy tym, że jak wykazały badania komputerowe głowy ubezpieczonej w 2016 r. w obu płatach są ogniska rozmięknieniowe trwałe oraz pozostały rozległe ubytki kości sklepienia czaszki w obu okolicach czołowo-ciemieniowych, których nie da się wypełnić płytkami. Efektem tego jest brak zabezpieczenia tkanki mózgowej na jakikolwiek uraz, ponieważ zabezpieczenie jest tylko przez skórę. Każdy przypadkowy uraz jest natomiast zagrożeniem dla obu płatów czołowo-ciemieniowych. W takich warunkach nie jest natomiast możliwe dopuszczenie ubezpieczonej do pracy. W tym zakresie, Sąd uznał, że można oprzeć rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie na dowodzie z opinii powołanych biegłych sądowych. Sąd Okręgowy przyjął wydane przez nich opinie sądowo – lekarskie za podstawę rozstrzygnięcia niniejszej sprawy uznając, że opinie te sporządzone przez lekarzy specjalności odpowiednio dobranych do schorzeń ubezpieczonej w sposób fachowy i merytoryczny odnoszą się do oceny niezdolności do pracy w płaszczyźnie medycznej (biologicznej), gdzie biegli wzięli pod uwagę charakter i przebieg procesów chorobowych ubezpieczonej na stan czynnościowy organizmu, sprawność ogólną organizmu i stopień określenia skutków schorzeń ubezpieczonej. Z treści opinii wynika, że biegli dokonali oceny stanu zdrowia na podstawie analizy akt sprawy, a następnie przeprowadzili z ubezpieczoną wywiad i badanie przedmiotowe. Sąd Okręgowy nie powziął wątpliwości, co do oceny stanu zdrowia i wniosków biegłych sądowych, którzy przekonująco uzasadnili swoje stanowisko orzecznicze. Biegli uwzględnili wykonywany przez ubezpieczoną zawód oraz posiadane kwalifikacje. Sąd nie znalazł podstaw do negowania treści opinii biegłych, czy też kwestionowania dokonanego rozpoznania.

W tym miejscu wskazać należy, że biegły zachowuje niezawisłość, co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 07 stycznia 1997 r., I CKN 44/96). Według wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2007 r., (III UK 130/06) opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe. Sąd nie może - wbrew opinii biegłych - oprzeć ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczona jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i z tego tytułu przysługuje jej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Z tego względu, uznając odwołanie ubezpieczonej za zasadne w zakresie orzeczenia w stosunku do niej całkowitej niezdolności do pracy, Sąd Okręgowy w pkt. 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia 17 lutego 2017 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznał odwołującej B. R. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2017 r., tj. począwszy od miesiąca, w którym został zgłoszony wniosek o świadczenie, na stałe, o czym Sąd orzekł w pkt. 1 wyroku.

Jednocześnie Sąd Okręgowy miał na względzie, że w niniejszej sprawie ma także zastosowanie art. 118 ust.1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z tym przepisem - Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie zaistniały podstawy do obciążenia odpowiedzialnością organu rentowego za nie przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy już na etapie postępowania przed ZUS. Sąd miał na uwadze, że biegli wydali opinię na podstawie tych samych dokumentów, które odwołująca złożyła w organie rentowym. Odwołująca na etapie postępowania przed Sądem nie złożyła żadnych nowych dokumentów, które mogłyby wpłynąć na zmianę oceny jej zdolności do pracy. Należy się oczywiście zgodzić, że organ rentowy wydaje decyzje w oparciu o ocenę stanu zdrowia ubezpieczonych wydaną przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS. Jednak zdaniem Sądu nie odbiera to możliwości stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 6 lipca 2011 r. (II UZP 5/11) stwierdził, że przepis art. 118 ust. 1a ma zastosowanie w sprawach o rentę socjalną. Z uzasadnienia tej uchwały wynika, że Sąd I instancji przyznał prawo do renty socjalnej i stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Takie orzeczenie znalazło aprobatę Sądu Najwyższego w powoływanej powyżej uchwale. Powołując natomiast przykładowo orzecznictwo Sądów Apelacyjnych – wskazać można wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23 października 2013r. (III AUa 425/13), z którego wynika, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy także zachodzą podstawy do orzekania o odpowiedzialności organu rentowego, o której mowa w art.118 ust.1a ww. ustawy.

Konkludując – zdaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, art.118 ust.1a ww. ustawy odnosi się do wszystkich świadczeń, o których mowa w ustawie o emeryturach i rentach z FUS oraz ustawach, które zawierają odesłanie do treści ww. przepisu. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt. 2 sentencji wyroku.

SSO Włodzimierz Czechowicz

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)