Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lipca 2017 r. w Warszawie

sprawy R. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania R. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 17 stycznia 2017r., nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że do ustalenia wysokości emerytury zalicza również okres zatrudnienia R. R. w Przedsiębiorstwie (...) od dnia 15 lipca 1966 roku do dnia 6 lutego 1967 roku i ustala, że odwołujący się udokumentował 12 lat 4 miesiące i 10 dni (tj. 148 miesięcy) okresów składkowych i ustala, że emerytura po waloryzacji od dnia 1 marca 2017 roku wynosi 777,30 zł (siedemset siedemdziesiąt siedem 30/100).

Sygn. VII U 239/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 stycznia 2017 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. , działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.), z urzędu dokonał przeliczenia emerytury R. R. od dnia 1 stycznia 2017 r., tj. od miesiąca, w którym został złożony stosowny wniosek. Organ rentowy ustalił termin płatności świadczenia na 20 dzień każdego miesiąca. Do ustalenia wysokości emerytury, Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił okresy składkowe w wymiarze 11 lat, 9 miesięcy i 17 dni, wskazując, że po zmianie stażu pracy emerytura z urzędu od dnia 1 stycznia 2017 r. wynosi 762,98 zł. Jednocześnie organ rentowy zaznaczył, że nie uwzględnił do stażu pracy ubezpieczonego, okresu jego zatrudnienia od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r., z uwagi na fakt, iż zaświadczenie o zatrudnieniu z dnia 7 grudnia 2016 r. zawiera błędną datę urodzenia wnioskodawcy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nadmienił także, że sprawa może być przedmiotem ponownego rozpoznania, po przedłożeniu przez ubezpieczonego prawidłowego dokumentu, potwierdzającego zatrudnienie w spornym okresie czasu w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W. (decyzja z dnia 17 stycznia 2017 r., znak: (...), k. 91-93, tom II a.r.).

W dniu 9 lutego 2017 r., od powyższej decyzji odwołanie złożył R. R. , wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie na jego rzecz prawa do przeliczenia świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem okresu jego zatrudnienia od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r. w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W.. Odnosząc się do powyższego okresu zatrudnienia, ubezpieczony podał, iż w jego ocenie błędne wpisanie daty urodzenia, wskazanej w treści zaświadczenia o zatrudnieniu z dnia 7 grudnia 2016 r., nie może dyskwalifikować tego dokumentu m.in. w zakresie faktu świadczenia przez niego pracy w ww. zakładzie pracy za określonym wynagrodzeniem. Jednocześnie ubezpieczony powołał się na swoją trudną sytuację majątkową i zdrowotną, wnosząc o wzięcie pod uwagę ww. okoliczności przy rozpatrywaniu jego odwołania od zaskarżonej decyzji z dnia 17 stycznia 2017 r. (odwołanie z dnia 9 lutego 2017 r. k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 marca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie od decyzji z dnia 17 stycznia 2017 r., znak: (...), na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. Powołując się na treść § 21 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe, organ rentowy wskazał, że środkiem dowodowym, stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie, którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Zakład określił wzór takiego zaświadczenia w formularzu ZUS RP7, wskazując, że jest to zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Zgodnie natomiast z treścią § 22 ust. 1 powołanego rozporządzenia, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym, stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument. Przy czym zgodnie ze wzorem świadectwa pracy, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania, świadectwo pracy powinno w szczególności zawierać imię i nazwisko osoby, której dotyczy, datę urodzenia, datę podjęcia i ustania zatrudnienia oraz rodzaj wykonywanej czynności. Organ rentowy nadmienił, że doliczył do stażu pracy ubezpieczonego okresy jego zatrudnienia od dnia 23 maja 1972 r. do dnia 13 listopada 1972 r. oraz od dnia 5 grudnia 1972 r. do dnia 6 kwietnia 1974 r. w oparciu o przedłożone zaświadczenie wykonywania pracy w Zakładzie Karnym. Jednocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyjaśnił, że okres zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r. w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W. nie został uwzględniony, ponieważ na zaświadczeniu o zatrudnieniu wystawionym przez (...) Sp. z o.o. w dniu 7 grudnia 2016 r. widnieje błędna data urodzenia ubezpieczonego. Na tej podstawie, zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem wskazanego powyżej okresu zatrudnienia (odpowiedź na odwołanie z dnia 2 marca 2017 r. k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony R. R. urodził się w dniu (...) Na mocy orzeczenia wydanego przez Obwodową Komisję Lekarską do spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia Nr (...) w W. w dniu 1 marca 1982 r., ubezpieczony został zaliczony do trzeciej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia. Na mocy decyzji z dnia 5 marca 1983 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonemu R. R. prawo do renty inwalidzkiej od dnia 15 marca 1981 r., tj. od momentu wyczerpania zasiłku chorobowego. W kolejnych latach świadczenie podlegało stosownym przeliczeniom i waloryzacjom na podstawie przedkładanych przez ubezpieczonego dokumentów o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (decyzja z dnia 5 marca 1983 r. k. 11-14, decyzja o podwyższeniu renty inwalidzkiej z dnia 20 kwietnia 1986 r., znak:(...) k. 19-20 i nast. k. 21-35, k. 53-61, k. 65-110, orzeczenie Obwodowej Komisji Lekarskiej ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia Nr (...) w W. z dnia 1 marca 1982 r. k. 117-118, tom I a.r.).

W związku z osiągnięciem w dniu 1 listopada 2013 r. powszechnego wieku emerytalnego, w dniu 23 października 2013 r., R. R. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o emeryturę. Decyzją z dnia 4 grudnia 2013 r., znak: (...), organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę z urzędu od wskazanej powyżej daty, wskazując, że w związku z przyznaniem ww. świadczenia, ustaje prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury, organ rentowy przyjął podstawę wymiaru renty, stwierdzając, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z poprzedniej decyzji przyjęty do obliczenia emerytury z urzędu wynosi 63,61 zł. Podstawa wymiaru obliczona została przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 63,61% przez kwotę bazową 717,16 zł, co dało kwotę w wysokości 456,19 zł. Podstawa wymiaru ustalona na dzień 1 listopada 2013 r. wyniosła 456,19 zł. Do ustalenia wysokości emerytury, organ rentowy uwzględnił okresy składkowe w wymiarze 9 lat, 11 miesięcy i 22 dni. Wysokość świadczenia do wypłaty wyniosła od dnia 1 listopada 2013 r. 686,24 zł (decyzja z dnia 4 grudnia 2013 r., znak: (...), k. 17-20, tom II a.r.).

W dniu 13 stycznia 2017 r., ubezpieczony R. R. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego. Do powyższego wniosku ubezpieczony załączył zaświadczenie o zatrudnieniu wystawione w dniu 7 grudnia 2016 r. przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. potwierdzające, że w okresie od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r. był on zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w W. na stanowisku tokarza-stażysty. Powyższe zaświadczenie zostało jednak opatrzone błędną datą urodzenia wnioskodawcy, tj. datą (...) Jednocześnie ubezpieczony przedłożył zaświadczenie o wykonywaniu pracy z dnia 14 października 2016 r. wystawione przez Zakład Karny w C., w którym wskazane zostało, że w okresach od dnia 23 maja 1972 r. do dnia 13 listopada 1972 r. oraz od dnia 5 grudnia 1972 r. do dnia 6 kwietnia 1974 r. wykonywał on pracę w wymiarze pełnego etatu w powyższej jednostce penitencjarnej (wniosek z dnia 13 stycznia 2017 r. k. 83-85, zaświadczenie o zatrudnieniu z dnia 7 grudnia 2016 r. k. 87-88, zaświadczenie o wykonywaniu pracy z dnia 14 października 2016 r. k. 89-90, tom II a.r.).

Decyzją z dnia 17 stycznia 2017 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W., działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.), z urzędu dokonał przeliczenia emerytury R. R. od dnia 1 stycznia 2017 r., tj. od miesiąca, w którym został złożony stosowny wniosek. Organ rentowy ustalił termin płatności świadczenia na 20 dzień każdego miesiąca. Do ustalenia wysokości emerytury, Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił okresy składkowe w wymiarze 11 lat, 9 miesięcy i 17 dni, wskazując, że po zmianie stażu pracy emerytura z urzędu od dnia 1 stycznia 2017 r. wynosi 762,98 zł. Jednocześnie organ rentowy zaznaczył, że nie uwzględnił do stażu pracy ubezpieczonego, okresu jego zatrudnienia od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r., z uwagi na fakt, iż zaświadczenie o zatrudnieniu z dnia 7 grudnia 2016 r. zawiera błędną datę urodzenia wnioskodawcy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nadmienił także, że sprawa może być przedmiotem ponownego rozpoznania, po przedłożeniu przez ubezpieczonego prawidłowego dokumentu, potwierdzającego zatrudnienie w spornym okresie czasu w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W. (decyzja z dnia 17 stycznia 2017 r., znak: (...), k. 91-93, tom II a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, ubezpieczony R. R. wniósł odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie sądowe (odwołanie z dnia 9 lutego 2017 r. k. 2 a.s.).

W toku niniejszego postępowania, Sąd Okręgowy zobowiązał organ rentowy do dokonania hipotetycznego wyliczenia emerytury przy uwzględnieniu okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W.. W wykonaniu powyższego zobowiązania, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że przy hipotetycznym przyjęciu do stażu pracy wnioskodawcy okresu zatrudnienia w ww. zakładzie pracy wysokość emerytury, po waloryzacji wynosiłaby 777,30 zł. Jednocześnie na rozprawie w dniu 7 czerwca 2017 r. ubezpieczony oświadczył, że (...) Sp. z o.o. nie jest w stanie wystawić na jego rzecz nowego prawidłowego zaświadczenia o zatrudnieniu (postanowienie z dnia 7 czerwca 2017 r. k. 16-17, protokół rozprawy z dnia 7 czerwca 2017 r. k. 16-17, pismo procesowe organu rentowego z dnia 14 czerwca 2017 r. wraz z załącznikiem k. 22-23 a.s.).

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy, jak również w aktach rentowych odwołującego. Sąd Okręgowy, co do zasady dał wiarę dowodom z dokumentów, gdyż były one jasne, pełne i rzetelne, a żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności i mocy dowodowej, co nie budziło również wątpliwości Sądu. Odnośnie jednak zaświadczenia o zatrudnieniu z dnia 7 grudnia 2016 r., wystawionego za okres pracy ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W. od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r., Sąd zważył, że wiarygodność złożonego dokumentu została zakwestionowana przez organ rentowy, który zarzucił, iż w zaświadczeniu tym widnieje data urodzenia ubezpieczonego „(...)” zamiast daty urodzenia „(...)” tymczasem niespornym w sprawie jest, że ubezpieczony urodził się w dniu (...) Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie zgodził się jednak ze stanowiskiem organu rentowego w tym zakresie. Sąd miał na uwadze, że dokumenty prywatne nie korzystają z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nich zawartych, a więc każda osoba mająca w tym interes prawny może stwierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu. Po dokonaniu weryfikacji wyżej wskazanego dokumentu w odniesieniu do pozostałych dokumentów zgromadzonych w sprawie, Sąd uznał, że nie można odmówić mocy dowodowej przedłożonemu zaświadczeniu, pomimo tego, że zawiera ono wskazaną powyżej nieścisłość. Sąd przyjął, że jest to oczywista omyłka pisarska, albowiem pozostałe dane personalne indywidualizujące odwołującego, takie jak jego imię i nazwisko, imię ojca, dzień i rok urodzenia, pozwalają stwierdzić, że zaświadczenie to potwierdza zatrudnienie odwołującego w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W. w spornym okresie czasu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie R. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 17 stycznia 2017 r., znak: (...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie, prawo do emerytury ubezpieczonego R. R. jest bezsporne. Przedmiot sporu stanowiła natomiast wysokość emerytury ustalona zaskarżoną decyzją z dnia 17 stycznia 2017 r., znak: (...). W toku niniejszego postępowania ubezpieczony domagał się bowiem przeliczenia wysokości należnego mu świadczenia emerytalnego, przy uwzględnieniu wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez niego w okresie zatrudnienia od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r. w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W., zgodnie z przedłożonym w tym przedmiocie zaświadczeniem o zatrudnieniu z dnia 7 grudnia 2016 r. wystawionym przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S..

Rozpoznanie niniejszej sprawy sprowadzało się zatem do rozstrzygnięcia o możliwości uwzględnienia przy wyliczeniu świadczenia emerytalnego odwołującego R. R. dokumentu potwierdzającego wysokość uzyskiwanych przez niego dochodów we wskazanym powyżej okresie zatrudnienia. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, kapitał początkowy ma być odtworzeniem kwoty składek na ubezpieczenie społeczne, opłaconych przed dniem 1 stycznia 1999 r. Zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury zostały określone w art. 15 ustawy emerytalnej, a wysokość kapitału początkowego, zależy od udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych, podstawy wymiaru świadczenia, współczynnika określonego przez proporcję wieku ubezpieczonego i ustawowo określonego wieku emerytalnego oraz stażu. Natomiast, do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia uwzględnia się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z okresu ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o emeryturę lub z dowolnych 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku (art. 15 ust. 1 ww. ustawy). W przypadku nie udowodnienia okresów składkowych i nieskładkowych, zgodnie z art. 15 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który stanowi, że jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie czasu minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Należy wyjaśnić, że dokumentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia jest zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, wystawione przez pracodawcę lub prawnego następcę pracodawcy na druku ZUS Rp-7. Dokumentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia może być też świadectwo pracy lub legitymacja ubezpieczeniowa, zawierające odpowiednie wpisy o zatrudnieniu i wysokości wynagrodzenia, dokonane przez pracodawcę lub następcę prawnego. Ustalenie kapitału początkowego następuje poprzez obliczenie hipotetycznej emerytury, jaką ubezpieczony otrzymałby w dniu 01 stycznia 1999 r. (tj. w dniu wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), a następnie pomnożenie tej kwoty przez średnie dalsze trwanie życia osób w wieku 62 lat, ustalone na dzień 1 stycznia 1999 r., tj. 209 miesięcy (o czym stanowi załącznik do ww. ustawy). Należy podkreślić, że zgodnie z treścią art. 175 ust. 1 zd. 2 ustawy emerytalnej, postępowanie w sprawie ustalenia kapitału początkowego przebiega według zasad, dotyczących ustalenia prawa do świadczeń przewidzianych w tej ustawie, co w szczególności dotyczy katalogu środków dowodowych, jakie służą ubezpieczonemu w postępowaniu przed organem rentowym do wykazania zarówno stażu ubezpieczonego, jak i wysokości przychodów.

Zgodnie z obowiązującym § 22 ust 1 i ust. 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412) (ust. 1) - jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: (ust. 1 pkt. 1) legitymacja ubezpieczeniowa; (ust. 1 pkt. 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. (ust. 2) Jeżeli ustawa przewiduje możliwość udowodnienia zeznaniami świadków okresu składkowego, od którego zależy prawo lub wysokość świadczenia, dowód ten dopuszcza się pod warunkiem złożenia przez zainteresowanego oświadczenia w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, że nie może przedłożyć odpowiedniego dokumentu potwierdzającego ten okres (§ 27 Rozporządzenia). Dowody z dokumentów, pisemne zeznania świadków oraz pisemne oświadczenia zainteresowanego powinny być dołączone do wniosku w oryginale. Wyjątek od tej zasady przewidziany został w § 28 Rozporządzenia, w myśl którego (ust. 1) środkiem dowodowym w postępowaniu przed organem rentowym mogą być również poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów stwierdzających stan zdrowia oraz dotyczących okresów składkowych i nieskładkowych, a także wysokości wynagrodzenia, przychodu, dochodu i uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, wydawane przez jednostki upoważnione do przechowywania dokumentacji zlikwidowanych lub przekształconych zakładów pracy. W postępowaniu odwoławczym przed Sądem nie obowiązują ograniczenia dowodowe jakie występują w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym. Postępowanie sądowe oparte jest o zasadę swobodnej oceny dowodów. Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość jak: okresy zatrudnienia czy wysokość osiąganych dochodów, za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r. III UZP 6/84, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 grudnia 2006 r., I UK 179/06 wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r., I UK 115/06, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., II UKN 186/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02 lutego 1996 r., II URN 3/95).

W wyroku z dnia 14 czerwca 2006 r. (I UK 115/06), Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi. Nie obowiązuje wówczas ograniczenie wynikające z § 20 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.). W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, II URN 23/95). W trakcie postępowania dowodowego w sprawach z ubezpieczenia społecznego, mogą być przeprowadzane wszelkie dowody przewidziane przepisami kodeksu postępowania cywilnego, w tym także dowód z zeznań świadków, w celu udowodnienia wysokości uzyskiwanego wynagrodzenia (odmiennie niż w trakcie postępowania przed organem rentowym), ale wiarygodność i moc wszystkich dowodów jest oceniana przez Sąd według jego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 r., III AUa 482/07). Ponadto trzeba zauważyć, że pracownik nie może ponosić negatywnych konsekwencji wynikających z faktu, że jego dokumenty płacowe za określony okres zaginęły, bądź zostały zniszczone. Ma on prawo dowodzić wysokości osiąganego wynagrodzenia wszelkimi środkami dowodowymi.

W ocenie Sądu Okręgowego powołane powyżej tezy, wyrażone w orzecznictwie, w sposób jednoznaczny wskazują te okoliczności, których spełnienie jest niezbędne dla ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości zgodnie z przepisami ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a ponadto wskazują te uprawnienia strony, które umożliwiają jej dowodzenie swoich racji zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak też w postępowaniu przed sądem powszechnym. W oparciu o powyższe, Sąd w pierwszej kolejności stwierdza, że organ rentowy niesłusznie nie zaliczył ubezpieczonemu do wartości świadczenia emerytalnego okresu zatrudnienia odwołującego w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W. od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r. potwierdzonego treścią zaświadczenia o zatrudnieniu z dnia 7 grudnia 2016 r. Zdaniem Sądu treść powyższego dokumentu nie budzi wątpliwości – wbrew jego zakwestionowaniu przez organ rentowy z powołaniem się na okoliczność związaną ze wskazaniem błędnej daty urodzenia odwołującego. Co prawda, w zaświadczeniu tym została wskazana błędna data urodzenia odwołującego, to jednak powyższy fakt nie powinien dyskwalifikować tego dokumentu w pozostałym zakresie. Jak już zostało wskazane powyższy błąd stanowił oczywistą omyłkę pisarską, albowiem pozostałe dane personalne indywidualizujące odwołującego, takie jak jego imię i nazwisko, imię ojca, dzień i rok urodzenia zostały wpisane prawidłowo, a przez to pozwalają stwierdzić, że w okresie od dnia od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r. odwołujący był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W.. W tym miejscu należy również zwrócić uwagę na to, że dokumenty prywatne nie korzystają z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nich zawartych, a więc każda osoba mająca w tym interes prawny może stwierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu. Po dokonaniu weryfikacji treści wyżej wskazanego dokumentu poprzez odniesienie go do pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, w tym zawartych w aktach organu rentowego, Sąd uznał zaś, że nie budzi wątpliwości fakt, że zaświadczenie z dnia 7 grudnia 2016 r. dotyczy ubezpieczonego. Odwołujący R. R. był zatem niewątpliwie zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W. w latach 1966 – 1967 o czym świadczy fakt, że organ rentowy uwzględniłby okres tej pracy jako okres składkowy, gdyby zaświadczenie zostało opatrzone prawidłową datą urodzenia wnioskodawcy. Sąd Okręgowy uznał zatem, że błędnie wpisana data urodzenia ubezpieczonego w zaświadczeniu o zatrudnieniu z dnia 7 grudnia 2016 r. nie może powodować w stosunku do odwołującego negatywnych skutków, skoro inne fakty, a mianowicie rzeczywista data urodzenia, wskazywana w dokumentach zgromadzonych w aktach rentowych wnioskodawcy świadczy o tym, że przedmiotowe zaświadczenie dotyczy odwołującego R. R.. Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego należało uwzględnić również okres pracy odwołującego w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W. od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r. na podstawie zaświadczenia o zatrudnieniu z dnia 7 grudnia 2016 r. Z hipotetycznych obliczeń wynika natomiast, że przy uwzględnieniu powyższej dokumentacji, wysokość emerytury odwołującego po waloryzacji wynosiłaby 777,30 zł.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14 )}§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 17 stycznia 2017 r., znak: (...), w ten sposób, że do ustalenia wysokości emerytury zaliczył również okres zatrudnienia R. R. w Przedsiębiorstwie (...) S.A. z siedzibą w W. od dnia 15 lipca 1966 r. do dnia 6 lutego 1967 r. i ustalił, że odwołujący udokumentował 12 lat, 4 miesiące i 10 dni (tj. 148 miesięcy) okresów składkowych oraz ustalił, że emerytura po waloryzacji od dnia 1 marca 2017 r. wynosi 777,30 zł, o czym orzekł w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)