Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lipca 2017 r. w Warszawie

sprawy J. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania J. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 29 lutego 2016 znak: (...),

z dnia 18 kwietnia 2016 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

J. K. (1) w dniu 11 kwietnia 2016 r. wniósł odwołanie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 29 lutego 2016r., znak: (...). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że wraz z wnioskiem o przyznanie wcześniejszej emerytury przedstawił dokumenty potwierdzające wykonywanie pracy w warunkach szczególnych Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach ( k. 2a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 9 maja 2016r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. Organ rentowy wskazał, że odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił
15-letniego okresu wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze. Oddział podniósł, że nie zaliczył do stażu pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach okresu od dnia 2 maja 1983r. do 28 kwietnia 1988r. w (...) Przedsiębiorstwie (...), ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał dodatkowo, że w dniu 11 kwietnia 2016r. odwołujący złożył odwołanie od decyzji ZUS, dołączając m.in. świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach potwierdzające okres zatrudnienia w szczególnych warunkach od 7 grudnia 1989r. do 6 listopada 1990. Przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad na budowie eksportowej w Iraku. Na podstawie nowego dokumentu Zakład uznał 11 lat i 12 dni okresów wykonywania prac w szczególnych warunkach. W dniu 18 kwietnia 2016r. wydano decyzję zmieniająca z dnia 29 lutego 2016r.. Ponadto organ rentowy zaliczył okres od dnia 19 marca 1973r. do 30 kwietnia 1983r. jako okres wykonywania prac w szczególnych warunkach ( odpowiedź na odwołanie, k. 7-9 a. s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. K. (1), urodzony (...)., w dniu 28 stycznia 2016r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., wniosek o wcześniejszą emeryturę z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Do powyższego wniosku ubezpieczony dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych (wniosek z dnia 28 stycznia 2016r. wraz z załącznikami k. 1-35, a.r.).

Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ustalił, że ubezpieczony nie spełnia warunku dotyczącego stażu pracy w szczególnych warunkach (tj. 15 lat pracy w warunkach szczególnych), gdyż na dzień 01 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego okresu takiej pracy. Jednocześnie na podstawie załączonych dokumentów organ rentowy uznał za udowodniony ogólny staż pracy odwołującego, tj. okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 24 lat, 10 miesięcy i 29 dni. W tym staż w szczególnych warunkach w wymiarze 10 lat, 1 miesiąca i 13 dni. Z tych też względów, organ rentowy na gruncie decyzji z dnia 29 lutego 2016r., znak: (...) odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonej emerytury (decyzja z dnia 2 9 lutego 2016r., znak: (...) k.54 a.r.). Na podstawie dodatkowej dokumentacji złożonej przez ubezpieczonego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał w dniu 18 kwietnia 2016r., decyzję zmieniającą znak: (...) w której określił ogólny staż pracy J. K. (1) w wymiarze 25 lat, 9 miesięcy i 28 dni w tym 11 lat i 12 dni staż pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (decyzja z dnia 18 kwietnia 2016r., znak: (...) k.59 a.r.).

Ubezpieczony J. K. (1) od niekorzystnej dla niego decyzji organu rentowego z dnia 29 lutego 2016r. oraz z dnia 18 kwietnia 2016r., złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując niniejsze postępowanie sądowe, w którym ustalono, że:

W okresie od dnia 15 sierpnia 1972r. do dnia 30 kwietnia 1983r. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) w W.. Natomiast w okresie od dnia 19 marca 1973r. do dnia 30 kwietnia 1983r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych i drogowych. Początkowo wykonywał obowiązki pomocnika operatora żurawia wieżowego, jednak po otrzymaniu uprawnień operatora w 1972r. samodzielnie wykonywał ww. obowiązki ( świadectwo pracy w szczególnych warunkach, k.10 a.r., świadectwo pracy, k.11 a.r.).

W okresie od dnia 2 maja 1983r. do dnia 28 kwietnia 1988r. zatrudniony był w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W. na stanowisku mechanika urządzeń dźwigowych. Ubezpieczony pomimo formalnego powierzenia obowiązków mechanika urządzeń dźwigowych, wykonywał czynności operatora żurawia dźwigowego. Do jego obowiązków, przed rozpoczęciem pracy należało sprawdzenie żurawia pod względem technicznym, sprawdzenie torowiska oraz przewodu zasilającego, ale także olejowanie urządzenia. Ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. 8 godzin dziennie. Poza pracami operatora żurawia wieżowego, innych czynności nie wykonywał. W miarę zwiększenia doświadczenia zawodowego, J. K. (1) obsługiwał dźwigi większej nośności np.(...) ( świadectwo pracy, k.13-18 a.s., zeznanie świadka J. K. (2), płyta CD, k.38 a.s., zeznania świadka W. K., płyta CD, k.38 a.s., zeznania świadka T. G., płyta CD, k. 144 a.s., zeznania ubezpieczonego J. K. (1), płyta CD, k. 144 a.s.).

J. K. (1) w okresie od dnia 19 grudnia 1986r. do dnia 31 marca 1988r. przebywał na budowie eksportowej w K. (ZSRR) na stanowisku operatora żurawia wieżowego ( umowa o pracę na budowie, k. 23 akt osobowych).

W toku postepowania sądowego, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego BHP, na okoliczność pracy odwołującego w okresie od dnia 2 maja 1983r. do dnia 28 kwietnia 1988r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W. w warunkach szczególnych (postanowienie z dnia 11 października 2016r. e-protokół k.35-37 a.s.).

W opinii z dnia 12 listopada 2016r. biegły sądowy ds. BHP A. P. (1) po zapoznaniu się ze zgormadzoną dokumentacją, tj. aktami osobowymi, aktami rentowymi oraz aktami sprawy J. K. (1) stwierdził, że okres zatrudnienia odwołującego w (...) Przedsiębiorstwie (...) w okresie od dnia 2 maja 1983r. do dnia 28 kwietnia 1988r. nie można uznać za okres wykonywania prac w szczególnych warunkach uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) ( opinia z dnia 12 listopada 2016r., k.43-48 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 15 grudnia 2016r. ubezpieczony zgłosił zastrzeżenia do opinii ww. biegłego sądowego ds. BHP., wskazując, iż biegły wykroczył poza zakres swoich kompetencji, a ponadto w swojej opinii nie wziął pod uwagę dokumentów w postaci umowy o pracę z dnia 2 maja 1983r., z której wynika, iż powierzono mu obowiązki maszynisty żurawia wieżowego oraz umowy o prace budowlane z dnia 15 grudnia 1986r., z której również wynika, iż w spornym okresie czasu wykonywał czynności maszynisty żurawia wieżowego. W związku z powyższym ubezpieczony wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka T. G. ( pismo procesowe, k.122-125 a.s.).

Postanowieniem z dnia 7 marca 2017r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ds. BHP z wyłączeniem A. P. (1) na okoliczność pracy odwołującego w okresie od dnia 2 maja 1983r. do dnia 28 kwietnia 1988r. w (...) Przedsiębiorstwie (...)w W. w warunkach szczególnych z odniesieniem się do zastrzeżeń do pierwszej opinii z zakresu BHP zawartych w piśmie procesowym z dnia 15 grudnia 2016r.( e-protokół, k.142 a.s.).

W opinii z dnia 17 marca 2017r. biegły sądowy ds. BHP M. M. stwierdziła, iż praca odwołującego w okresie od dnia 2 maja 1983r. do dnia 31 sierpnia 1983r., od dnia 25 lutego 1984r. do dnia 28 lutego 1985r. oraz od dnia 19 grudnia 1986r. do dnia 31 marca 1988r., spełnia wymogi prac uwzględnionych w wykazie A dział V poz. 3 – prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Biegły wskazał, że pozostałe okresy pracy odwołującego, nie zostały udokumentowane w sposób bezsporny, jako praca spełniająca wymogi ww. rozporządzenia ( opinia z dnia 17 marca 2017r., k.147-155 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 4 kwietnia 2017r. ubezpieczony ponownie zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego M. M. wskazując, że biegły nie wziął pod uwagę całokształtu materiał dowodowego zgromadzonego w sprawie. Jego zdaniem biegły deprecjonował wagę zeznań świadków, opierając się wyłącznie na wybranych dokumentach pisemnych ( pismo procesowe, k. 171-172 a.s.).

Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2017r. Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej Biegłego sądowego M. M., celem ustosunkowania się do pytań ubezpieczonego, zawartych w piśmie procesowym z dnia 26 kwietnia 2017r. ( postanowienie, k.175 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 17 maja 2017r. biegłą sądowa M. M. wskazała, iż z legitymacji ubezpieczeniowej odwołującego nie wynika, aby w okresie od dnia 2 maja 1983r. do dnia 28 kwietnia 1988r. J. K. (1) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych, co bezsprzecznie wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie a w szczególności z akt rentowych, akt osobowych, zeznań świadków oraz odwołującego. Biegła ponadto wskazała, iż zdefiniowała i scharakteryzowała pojęcie i procesy pracy odwołującego z uwzględnieniem wiadomości z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy. M. M. podkreśliła, iż zeznania świadka W. K. są bardzo ogólnikowe, co do sposobu wykonywanych czynności przez ubezpieczonego w poszczególnych okresach, ich rozmiaru i stałości, co świadek tłumaczy upływem czasu. Ponadto biegła podniosła, iż ze skierowania do lekarza z dnia 19 sierpnia 1985r.nie wynika, iż w okresie nieuznanym przez biegłą za prace w warunkach szczególnych, ubezpieczony taką pracę wykonywał. Natomiast z zaświadczenia z dnia 2 grudnia 1986r. nie można wywieść, że odwołujący był operatorem żurawia i wykonywał tylko taką pracę codziennie przez 8 godzin. W ww. zaświadczeniu wpisana jest zdolność do pracy, jako monter urządzeń dźwigowych oraz zdolny do pracy jako operator żurawia. W tym samym czasie, w dniach 25 kwietnia 1986r.,29 kwietnia 1986r., 9 maja 1986r., 5 września 1986r., 18 sierpnia 1986r. oraz 18 września 1986r., odwołujący wypisując ręcznie podania o urlop, określa swoje stanowisko jako mechanik. Zdaniem biegłej, gdyby J. K. (1) zajmował stanowisko operatora żurawia, to takie stanowisko by wpisywał. Podsumowując M. M. wskazała, iż nie znalazła podstaw, by w oparciu o zebrany materiał dowodowy, a w szczególności w oparciu o angaże oraz inne dokumenty akt osobowych, przyjąć, iż ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał czynności operatora żurawia ( opinia z dnia 17 maja 2017r., k.184-189 a.s.).

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego z akt sprawy, z akt emerytalnych i z akt osobowych, dowodu z zeznań świadków oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu BHP A. P. (1) oraz M. M.. Dowody w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Sąd za bezsporny uznał materiał dowodowy związany ze świadczeniem pracy przez ubezpieczonego w spornym okresie oraz niekwestionowany przez strony ogólny staż pracy ubezpieczonego. Sąd uznał, że materiał dowodowy, w szczególności spójna i wiarygodna opinia główna i uzupełniająca biegłego sądowego M. M. mającej wieloletnie doświadczenie w badaniu podobnych spraw, daje podstawy do niezaliczenia okresu pracy odwołującego od dnia 2 maja 1983r. do dnia 28 kwietnia 1988r. do pracy w warunkach szczególnych. Sąd zauważył również, że strony postępowania nie zgłaszały uwag co do opinii uzupełniającej biegłego z zakresu BHP M. M.. Powyższe potwierdza wyraziście wysoki walor dowodowy sporządzonej opinii. Świadkowie zeznający w niniejszej sprawie co prawda potwierdzili okoliczność wykonywania pracy przez odwołującego w trakcie jego zatrudnienia w spornym okresie, lecz w kontekście zgromadzonej dokumentacji w toku postępowania oraz opinii sporządzonych przez biegłych sądowych nie daje to podstaw do zaliczenia spornego okresu zatrudnienia do pracy w warunkach szczególnych.

Zdaniem Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...)Oddział w W. z dnia 29 lutego 2016r., znak: (...) oraz z dnia18 kwietnia 2016r., znak: (...) jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U. z 2017 r., poz. 1383.), zwanej dalej ,,ustawą’’, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych jest spełnienie przesłanki posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 27 i przesłanki stażu pracy w szczególnych warunkach w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej,
tj. 1 stycznia 1999 r., nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wykaz prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze o których mowa w powołanym art. 184 ustawy nie podlega wykładni rozszerzającej. Prace te ściśle
i jasno zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43) zwanego dalej ,,rozporządzeniem’’. Jednakże nabycie uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze podlega dalszym ograniczeniom. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik ma obowiązek wykonywać ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na danym stanowisku pracy w świetle § 2 ust. 1 rozporządzenia.

W myśl art. 32 ust. 2 ustawy, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, przy czym wiek emerytalny powyższej kategorii pracowników, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom tym przysługuje prawo
do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Zgodnie z powyższym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego);

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A ( Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia
w sprawie wieku emerytalnego); oraz

4.  być zatrudniony przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt.3 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego)

Bezspornym w sprawie było, że odwołujący w dniu 20 czerwca 2014r. ukończył
60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz, że udowodniony został jego ogólny staż pracy w wymiarze ponad 25 lat oraz na dzień 1 stycznia 1999 r. okres pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 11 lat i 12 dni

W niniejszej sprawie przedmiotem sporu było ustalenie, czy odwołujący posiada wymagany 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony w odwołaniu wniósł o zaliczenie do ww. stażu, okres od dnia 2 maja 1983r. do dnia 28 kwietnia 1988r. w (...) Przedsiębiorstwie (...)

Sąd w trakcie niniejszego postępowania przeprowadził dowód z zeznań zawnioskowanych świadków. W oparciu o treść ich przesłuchania Sąd doszedł do wniosku, że bez wątpienia odwołujący był zatrudniony i wykonywał pracę w spornym okresie czasu. Jednak w oparciu o treść opinii biegłego sądowego M. M., Sąd doszedł do przekonania, że niemożliwym było ustalenie, czy odwołujący świadczył pracę zaliczaną do warunków szczególnych przez pełne osiem godzin czasu pracy. Sąd Okręgowy dokonując subsumcji, a więc przyporządkowując ustalony stan faktyczny pod normę prawną, zważył, że jedną z przesłanek, którą trzeba spełnić kumulatywnie, jest wykonywanie pracy w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na tle zeznań świadków, a także
na podstawie opinii sporządzonych przez biegłego sądowego nie można przyjąć, ażeby ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy. Zgodnie bowiem z orzeczeniem Sądu Najwyższego, ,,dla oceny, czy pracownik pracował
w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy i jej wykonywanie w warunkach określonych w § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
(Dz. U. Nr 8, poz. 43), a więc stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez
8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy). Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury
w niższym wieku emerytalnym, nie jest dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik
do rozporządzenia. (…) W świetle art. 32 ust. 4 u.e.r.f.u.s. oraz § 1 ust. 1 rozporządzenia
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), pracami
w szczególnych warunkach nie są wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt
z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami lub prace charakteryzujące się znacznym wysiłkiem fizycznym, lecz jedynie takie, które zostały wymienione w § 4-15 tego rozporządzenia i wykazach stanowiących załącznik do niego.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt II UK 395/13) Co prawda Sąd zważył, że wnioskodawca mógł wykonywać pewne czynności zaliczane bezpośrednio do pracy w warunkach szczególnych, jednakże zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, aby odwołujący świadczył pracę w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd nie posiadając specjalistycznej wiedzy dotycz

ącej zaliczenia wykonywanych prac do warunków szczególnych, dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu BHP uznając ją za w pełni wiarygodny materiał dowodowy. Biegły w sposób logiczny, rzetelny
i spójny przedstawił swoje stanowisko w sprawie, z którego jasno wynika, że odwołujący nie był osobą wykonującą pracę w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z tych też przyczyn Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

Zarządzenie: (...)

(...)