Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w Wydziale III Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Stolarek

Protokolant: Aneta Kaczyńska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań- Grunwald w Poznaniu –------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 26 stycznia 2017 roku, 6 marca 2017 roku, 20 kwietnia 2017 roku, 19 czerwca 2017 roku, 20.07.2017r. sprawy:

D. K.

syna P. i J. z domu K.,

urodzonego dnia (...) w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 stycznia 2016 roku w P. poprzez kilkakrotne uderzanie dłonią w twarz oraz kopanie po plecach spowodował obrażenia ciała P. K. (1) w postaci rany i sińców na twarzy i prawym ramieniu, bolesność uciskową tkanek miękkich pleców i bolesność na wstrząsanie w okolicy lędźwiowej oraz skręcenie w stawie skokowym prawym, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała u pokrzywdzonego na czas dłuższy aniżeli siedem dni

tj. o czyn z art. 157§1 k.k.

1.  oskarżonego D. K. uznaje za winnego przestępstwa z art. 157§1 k.k, popełnionego w ten sposób, że w dniu 1 stycznia 2016 roku w P. poprzez kilkukrotne uderzanie dłonią w głowę doprowadził do przewrócenia P. K. (1) i swoim zachowaniem spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany i sińców na twarzy i prawym ramieniu, bolesność uciskową tkanek miękkich pleców i bolesność na wstrząsanie w okolicy lędźwiowej oraz skręcenie w stawie skokowym prawym, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała u pokrzywdzonego na czas dłuższy aniżeli siedem dni i za to na podstawie art. 157§1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34§1 i 1a pkt 1 k.k. i art. 35§1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym okresie do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

2.  na podstawie art.46§2 kk orzeka wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych na rzecz pokrzywdzonego P. K. (1),

3.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art.624§1 kpk w zw. z art. 1 ust.1 pkt 3 w zw. z ust.2 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych obciąża oskarżonego kosztami procesu w części w ten sposób, że wymierza mu tylko opłatę w kwocie 180 złotych.

SSR Katarzyna Stolarek

UZASADNIENIE

Sąd w sprawie D. K. ustalił następujący stan faktyczny:

Dzień przed nocą sylwestrową D. K. niepokoił swoich sąsiadów rzucaniem petard prosto pod okna, następnego dnia na interwencję przyjechała Straż Miejska i upomniała oskarżonego, a oskarżony wyraził wówczas skruchę.

W noc sylwestrową z dnia 31 grudnia 2014 roku na 1 stycznia 2015 roku D. K. ponownie rzucał petardy pod okna J. P. K. (1). J. K. (1) z powodu huku petard nie mogła uspokoić dziecka, dlatego zadzwonili na policję. Policja przyjechała, po jej odjeździe sytuacja się powtarzała. Po południu również doszło do spięcia pomiędzy sąsiadami, Policję tym razem wezwała J. K. (2), wskazując, że sąsiad ją obraża.

O północy J. i P. K. (2) wyszli przed blok, gdzie czekali na nich D. K. i P. F.. Cały czas rzucali petardy najpierw na ulicę, później pod okna. Wtedy J. K. (1) otworzyła okno i wywiązała się nieprzyjemna wymiana zdań, która nie przerwała rzucania petard.. W międzyczasie P. K. (2) wrócił do bloku.

Wówczas, tuż po północy, P. K. (1) mocno zdenerwowany udał się na zewnątrz aby porozmawiać z osobami, które rzucały petardami. Kiedy P. K. (2) zauważył, że sąsiad idzie do jego syna, zszedł z powrotem na dół. Kiedy P. K. (1) zmierzał do D. K., dziewczyna P. F. krzyknęła ostrzegawczo w stronę swojego chłopaka. Ten następnie odwrócił się, zaczął wymachiwać rękoma, doszło do wymiany zdań, a następnie D. K. kilkukrotnie uderzył dłonią w głowę P. K. (1), czym doprowadził do przewrócenia P. K. (1) i spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany i sińców na twarzy i prawym ramieniu, bolesność uciskową tkanek miękkich pleców i bolesność na wstrząsanie w okolicy lędźwiowej oraz skręcenie w stawie skokowym prawym.

Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządu ciała u P. K. (1) na czas dłuższy aniżeli 7 dni.

Oskarżony D. K. urodził się (...).. Jest bezdzietnym kawalerem posiadającym wykształcenie gimnazjalne. Bez zawodu, obecnie zatrudniony jako drukarz z deklarowanym wynagrodzeniem 1340 zł netto miesięcznie. Nie posiada majątku.

Oskarżony był uprzednio sądownie karany wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w P. z dnia 18 listopada 2014 roku w sprawie o sygn. akt III K 827/14 za przestępstwa z art. 226§1 k.k. i art. 222§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda, wykonanie w/w kary pozbawienia wolności zawieszono na okres lat 4 tytułem próby.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie następujących dowodów:

- w części wyjaśnień oskarżonego D. K. (k. 48-49, 52, 139-141 akt),

- zeznań pokrzywdzonego P. K. (1) (k. 142-146, 1-2, 91, 153, 168akt)

- zeznań świadka J. K. (2) (k. 147-148, 32-33 akt), P. F. (k. 149-150, 42-43 akt), P. K. (2) (k. 150-151, 45-46 akt)

- zeznań świadków J. K. (1) (k. 151-152, 29-30akt)

- sprawozdania z badania i pisemnej opinii z dnia 19 stycznia 2016 roku (k. 22-23 akt),, uzupełniającej pisemnej opinii biegłego z dnia 6 października 2016 roku (k. 107-108 akt), ustnej uzupełniającej opinii biegłego K. K. (k.166-167 akt), opinii biegłych z dnia 18 maja 2017 roku (k. 179-180 akt)

- dokumentów ujawnionych na rozprawie z dnia 20 lipca 2017 roku: kopii dokumentacji medycznej (k. 6-19 akt), kopii skierowań do poradni specjalistycznych (k. 24-26 akt), informacji z K. (k. 40-41 akt), kopii informacji dla lekarza kierującego (k. 79 akt), kopii orzeczenia o niepełnosprawności (k. 80 akt), dokumentacji fotograficznej (k. 81-82 akt), kopii dokumentacji medycznej (k. 92-103 akt), informacji z K. (k. 131-132 akt), kopii dokumentacji medycznej (k. 159-165 akt).

Oskarżony D. K. w toku postępowania przyznał się częściowo do zarzucanego mu czynu, w szczególności przyznał się, iż uderzył pokrzywdzonego kilkukrotnie w twarz, nie przyznając się jednak aby kopał P. K. (1) (pokrzywdzony na rozprawie również twierdził, iż nie pamięta aby był kopany przez oskarżonego). Podczas kolejnych przesłuchań zmienił swoją linię obrony, twierdząc że to on został zaatakowany przez pokrzywdzonego, on się tylko bronił. Wskazał również, że gdyby ten mężczyzna nie obraził jego matki sprawa nie miałaby takich skutków. W toku postępowania sądowego oskarżony podtrzymał swoje wyjaśnienia, dodatkowo je rozwijając. Sąd nie dał jednak wiary oskarżonemu, iż podjęte przez niego działania były wyrazem obrony, w szczególności żaden ze świadków nie wskazał iż pokrzywdzony zastosował przemoc fizyczną wobec oskarżonego.

Zeznaniom P. K. (1) Sąd w większości dał wiarę. Świadek w miarę spójnie i konsekwentnie opisał zachowanie oskarżonego, opisując je w sposób korespondujący z pozostałymi wiarygodnymi zeznaniami. Sąd nie dał jednak wiary, aby wszystkie przedstawiane przez niego dolegliwości zostały spowodowane działaniem oskarżonego, w szczególności bowiem przeczą temu ustalenia wiarygodnych opinii biegłych

Zeznania J. K. (2) Sąd uznał za co zasady za wiarygodne, albowiem świadek spójnie zrelacjonowała spostrzeżony przez nią przebieg zdarzenia. Świadek obserwowała akcję z odległości kilku metrów, nie kodując jednak istotnych szczegółów.

Zeznaniom świadka P. F. Sąd również dał wiarę, choć i ona widziała tylko część zdarzenia objętego zarzutem oskarżenia. W tym jednak zakresie zeznania jej były konsekwentne i spójne, a nadto korespondowały z wiarygodnymi zeznaniami J. K. (2).

Również P. K. (2) nie widział dokładnie przebiegu całego zdarzenia, jednak wraz z wiarygodnymi zeznaniami J. K. (2) i P. F. jego zeznania oddawały spójny ogląd rzeczywistości, dlatego też Sąd nie znalazł powodu aby zeznaniom tym wiarygodności odmówić.

Za wiarygodne Sąd również uznał zeznania J. K. (1) , albowiem spójnie i konsekwentnie przedstawiła ona zaobserwowany przez siebie przebieg zdarzenia. Świadek z okna nie widziała jednak, czy jakiekolwiek działania były podejmowane przez oskarżonego już po tym jak pokrzywdzony leżał na ziemi. Wskazała jednak podczas pierwszego przesłuchania, że mąż wspominał, iż oskarżony kopnął go w tułów lub brzuch, co jednak nie zostało potwierdzone innymi wiarygodnymi zeznaniami, ani też opinią biegłych, pokrzywdzony wskazał zaś, że żona mogła go źle zrozumieć.

Pokrzywdzony P. K. (1) w dniu 4 stycznia 2016 roku stawił się na badanie sądowo-lekarskie, w wyniku którego sporządzona została pisemna opinia z dnia 19 stycznia 2016 roku. Biegły wskazał, ze obrażenia doznane przez pokrzywdzonego naruszyły czynność narządów ciała na czas dłuższy aniżeli dni siedem w rozumieniu art. 157§1 k.k. i mogły powstać w czasie i okolicznościach podanych przez badanego w wywiadzie. Jednocześnie stwierdzono brak podstaw do przyjęcia etiologii urazowej stwierdzanego jednostronnego niedosłuchu oraz zaburzeń smaków. Biegły podtrzymał swoje stanowisko w uzupełniającej opinii z dnia 6 października 2016 roku. Biegły doprecyzował, ze w zakresie niedosłuchu ucha prawego postawiono zdiagnozowano neuropatię słuchową i nie ma żadnych przesłanek w świetle badania laryngologicznego z dnia zdarzenia do przyjęcia etiologii urazowej. Biegły wskazał, że badanie okulistyczne wykonane w dniu zdarzenia nie wykazało obecności zmian o charakterze urazowym, zaś podstawą przyjęcia naruszenia czynności narządu ruchu na czas dłuższy aniżeli 7 dni było skręcenie stawu skokowego. Biegły K. K. na rozprawie w dniu 6 marca 2017 roku w sposób rzeczowy odpowiedział także na rozprawie na wszelkie zgłoszone pod adresem jego opinii wątpliwości. Wnioski przedstawione przez biegłego znajdowały potwierdzenie w uzupełniającej opinii z dnia 18 maja 2017 roku, sporządzonej przy udziale biegłego neurochirurga S. S.. Biegli wskazali, że dolegliwości bólowe stwierdzane w badaniu przedmiotowym w okolicy oczodołowej pozwalają na rozpoznanie występowania przemijającej neuralgii drugiej gałęzi nerwu trójdzielnego po stronie prawej mającej pourazowy. Neuralgia ta nie powoduje jednak naruszenia czynności narządu w rozumieniu 157§1 k.k. Zaś co do uszkodzenia włókien dośrodkowych nerwu wzrokowego, tego typu uszkodzenie mogło mieć charakter pourazowy, jednak konieczny byłby inny mechanizm niż tępy uraz gałki ocznej. Wnioski wszystkich omówionych wyżej opinii były dla sądu przekonywujące, albowiem były one spójne i zostały poparte logiczną argumentacją. Zarówno wiedza, jak i doświadczenie zawodowe powołanych biegłych nie budziły w ocenie Sądu żadnych wątpliwości.

Jako w pełni wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd ocenił pozostałe dokumenty. Dokumenty te sporządzone zostały bowiem w przepisanej przez prawo formie i przez osoby oraz organy do tego powołane w zakresie przysługujących im kompetencji. Autentyczności tych dokumentów oraz prawdziwości zawartych w nich treści nie kwestionowała żadna ze stron postępowania, a i Sąd nie znalazł podstaw do tego, by uczynić to z urzędu.

Sąd zważył co następuje :

Przestępstwo z art. 157§1 k.k. popełnia ten, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1 k.k. Skutkiem stanowiącym znamię przestępstwa z art. 157 k.k. jest "inne" niż w art. 156 § 1 k.k. naruszenie czynności ciała lub rozstrój zdrowia, trwające dłużej niż 7 dni, czyli do jego znamion należy skutek w postaci spowodowania średniego (§ 1) i lekkiego (§ 2) uszczerbku na zdrowiu.

Skutek musi pozostawać w związku kauzalnym z zachowaniem sprawcy. Związku tego nie przerywa to, że obok działania sprawcy do jego nastąpienia przyczyniły się także inne okoliczności, w tym zachowanie samego pokrzywdzonego. Ustalenie sprawstwa określonego skutku oznacza możliwość jego obiektywnego przypisania, co może nastąpić tylko wtedy, gdy zachowanie sprawcy naruszające obowiązek ostrożności stworzyło lub znacznie zwiększyło prawnie nieakceptowane niebezpieczeństwo (ryzyko) dla dobra prawnego stanowiącego przedmiot zamachu i w konsekwencji niebezpieczeństwo to zrealizowało się w postaci nastąpienia skutku przestępnego (wyr. SN z 1.12.2000 r., IV KKN 509/98, OSNKW 2001, Nr 5–6, poz. 34).

Przestępstwo z art. 157§ 1 k.k. może zostać popełnione umyślnie, w obu postaciach zamiaru.

W ocenie Sądu mając na uwadze powyższe jak również ustalenia poczynione na podstawie zgromadzonych dowodów należało uznać, że oskarżony D. K. w dniu 1 stycznia 2016 roku w P. poprzez kilkukrotne uderzanie dłonią w głowę doprowadził do przewrócenia P. K. (1) i swoim zachowaniem spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany i sińców na twarzy i prawym ramieniu, bolesność uciskową tkanek miękkich pleców i bolesność na wstrząsanie w okolicy lędźwiowej oraz skręcenie w stawie skokowym prawym, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała u pokrzywdzonego na czas dłuższy aniżeli siedem dni, tj. czynu z art. 157§1 k.k. Sąd nie znalazł podstaw, aby przyjąć, że zachowanie oskarżonego było działaniem podjętym w obronie koniecznej, nie miał bowiem miejsca bezpośredni i bezprawny zamach na niego lub inne osoby. Sam zaś oskarżony wskazując na motywację podjętych przez niego zachowań, wskazał że nie odpierał żadnego zamachu, a chciał ukarać pokrzywdzonego za nieprzyjemne słowa kierowane do jego matki. Tym bardziej nie można przyjąć iż oskarżony działał w ramach przekroczenia granic obrony koniecznej.

Oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu umyślnie, działając z zamiarem ewentualnym. Oskarżony miał świadomość, że kilkukrotnie uderzając niepełnosprawną osobę może doprowadzić do skutku w postaci naruszenia czynności narządu jego ciała na okres dłuższy aniżeli siedem dni i godził się na to. Skręcenie stawu skokowego ewidentnie było wynikiem przewrócenia pokrzywdzonego do czego doprowadził oskarżony.

Czyn oskarżonego był zawiniony, albowiem ze względu na wiek i poczytalność jest on zdolny do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które nakazywałyby przyjąć, że zaistniały okoliczności wyłączające winę oskarżonego w rozumieniu przepisów k.k.

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art. 53 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 115 § 2 k.k. kwestię wymiaru kary Sąd orzekł karę za przypisane oskarżonemu D. K. przestępstwo według swego uznania w granicach określonych ustawą, biorąc pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu. Podstawowym kryterium orzekania kary w ramach prewencji indywidualnej jest przede wszystkim osobowość sprawcy, a w szczególności stopień jego zawinienia, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu a także relacja między charakterem popełnionego przez niego czynu a potrzebami w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął młody wiek oskarżonego, do okoliczności obciążających zaliczając jednocześnie uprzednią karalność oskarżonego, jak i działanie pod wpływem alkoholu oraz działanie wobec osoby z widoczną niepełnosprawnością ruchową.

Kierując się powyższym oraz uwzględniając art.37a k.k., w ocenie Sądu karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, limitowaną jednocześnie stopniem jego winy jest kara 1 (jednego) roku ograniczenia wolności w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Sąd doszedł do wniosku, że oskarżony nie jest osobą tak dalece zdemoralizowaną, aby koniecznym byłoby osadzenie go w zakładzie karnym. Wymierzenie kary 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, polegającej na świadczeniu pracy w najniższym przewidzianym w ustawie wymiarze godzin będzie sprawiedliwe, adekwatne i wychowawcze.

Na podstawie art. 46§2 k.k. Sad orzekł wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych na rzecz pokrzywdzonego P. K. (1). Rozpatrując zachowanie oskarżonego przez pryzmat rodzaju i charakteru obrażeń odniesionych przez pokrzywdzonego i postawy samego oskarżonego wobec nich, stwierdzić należy, że rozstrzygnięcie o środku karnym w postaci nawiązki wzmocni przede wszystkim kompensacyjną funkcję wyroku i będzie wystarczającym zadośćuczynieniem za doznaną przez pokrzywdzonego krzywdę.

Stosownie do treści art. 627 k.p.k. i art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 1 ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Sąd obciążył oskarżonego kosztami procesu w części w ten sposób, że wymierzył mu tylko opłatę w kwocie 180 złotych.

P., dnia 31 sierpnia 2017 roku, SSR Katarzyna Stolarek