Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2013r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Renata Żywicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Fiedorowicz

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013r. w Elblągu na rozprawie

sprawy z odwołania K. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 28/01/2013 r. znak: (...)

z dnia 12/02/2013 r. znak: (...)

o wysokość emerytury

I.  oddala odwołanie od decyzji z dnia 28.01.2013r., znak: (...),

II.  odrzuca odwołanie od decyzji z dnia 12.02.2013r., znak: (...).

Sygn. akt IV U 338/13

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni K. C. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w E. z dnia 28 stycznia 2013r. znak (...) , którą to decyzją pozwany przeliczył ubezpieczonej podstawę emerytury. W odwołaniu ubezpieczona wskazała ,że pozwany przeliczył emeryturę wbrew jej żądaniu, gdyż wnosiła tylko o doliczenie jej okresu składkowego.

Skarżąca odwołała się również od decyzji z dnia 12 lutego 2013r. znak (...), która to decyzją pozwany przyznał zaliczkę na poczet przysługującej skarżącej emerytury.W odwołaniu skarżąca domagała się przyznania emerytury w wysokości przysługującej sprzed wydania zaskarżonej decyzji z dnia 28 stycznia 2013r.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 28 stycznia 2013r. z uwagi na jego bezzasadność oraz o odrzucenie odwołania od decyzji z dnia 12 lutego 2013r.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Ubezpieczona K. C. ur. (...), w dniu 09 maja 2008r. złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury . Decyzją z dnia 28 maja 2008r. pozwany przyznał skarżącej prawo do wcześniejszej emerytury / nauczycielskiej /poczynając od dnia 01 maja 2008r. Podstawę wymiaru emerytury ustalono z 10 lat kolejnych kalendarzowych z okresu 1989-1998. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 185,90 % .

Decyzją z dnia 14 listopada 2011r. pozwany wstrzymał wypłatę emerytury z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia .

Na skutek wniosku o wznowienie wypłaty emerytury , decyzją z dnia 03 stycznia 2013r. pozwany wznowił wypłatę świadczenia skarżącej poczynając od dnia 22 listopada 2012r. Do ustalenia podstawy jej wymiaru przyjęto dotychczasową wysokość i wskaźnik wwpw 185,90 % .

/ dowód : decyzja emerytalna k. 50 akt emerytalnych dalej a.e, raport ustalenia uprawnień do świadczenia i wyliczenie wskaźnika k. 43-48 a.e, decyzja wstrzymująca wypłatę k. 137 a.e, decyzja z 03 stycznia 2013r. w aktach emerytalnych /

W dniu 10 grudnia 2012r. skarżąca złożyła wniosek o doliczenie do stażu pracy okresu zatrudnienia od 01 października 2011r. do 05 grudnia 2012r. oraz przeliczenie podstawy wymiaru i wybranie najkorzystniejszego wariantu . Do wniosku załączyła zaświadczenie o zatrudnieniu wraz z Rp-7 wystawione przez Specjalny Ośrodek Szkolno- (...) w E. .

W dniu 17 lutego 2004r. skarżąca złożyła wniosek o ustalenie kapitału początkowego . Do wniosku załączyła m.inn. zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez Zespół Szkół (...)/ obecnie Zespół Szkół (...)/ w E. potwierdzające zatrudnienie K. C. na stanowisku logopedy w okresie od 01 października 1993r. do 31 sierpnia 1994r. Z zaświadczenia wynikało ,że wnioskodawczyni osiągnęła w 1993r. wynagrodzenie w kwocie 72.686.200 zł , zaś w 1994r. 31.671.600 zł

Pismem z dnia 02 stycznia 2013r. Zespół Szkół (...) w E. poinformował ,że dokonał skorygowania zaświadczenia Rp-7 za okresy od 01.10.1993r. do 31.12.1993r. , wskazując osiągnięte wynagrodzenie w kwocie 11.126.000 zł , od 01.01.1994r. do 31.08.1994r – wynagrodzenie w kwocie 31.671.600 zł . Jednocześnie pracodawca poinformował ,że różnica w wynagrodzeniu wskazanym w Rp-7 z dnia 07 maja 2003r. za rok 1993r wynika z mylnie połączonego wynagrodzenia z poprzedniego miejsca zatrudnienia skarżącej w Specjalnym Ośrodku Szkolno – (...) w E. . Do pisma pracodawca załączył zaświadczenie Rp-7 z dnia 02 stycznia 2013r. potwierdzające osiąganie wynagrodzeń jak wyżej .

Powyższe zaświadczenie Rp-7 o zatrudnieniu i wynagrodzeniu stało się podstawą ponownego przeliczenia podstawy emerytury skarżącej .W zestawieniu wynagrodzeń pozwany ujął za 1993r. łączną kwotę 69.109.200zł ,zaś za 1994 r. kwotę 71.018.500 zł .Tak obliczony na nowo wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 173,06 % .

Decyzją z dnia 28 stycznia 2013r. , pozwany wobec stwierdzenia ,że dotychczasowe świadczenie ustalono od błędnej podstawy wymiaru/ błędne wynagrodzenie za 1993r./, przeliczył świadczenie według wwpw 176% . Do stażu pracy zaliczono okresy składkowe od 19.04.201r. do 09.10.2010r. oraz od 22.11.2010r. do 03.12.2010r. na podstawie decyzji z dnia 08 lutego 2011r.

/ dowód ; wyliczenie wwpw k. 1551-1556 a.r , decyzje k. 1557-1560 a.r, pismo Zespołu Szkół (...), nowe Rp-7, zestawienie wynagrodzeń, zaświadczenie Rp-7 w aktach kapitałowych k. 25 , wniosek o przeliczenie w aktach emerytalnych /

W ocenie Sądu odwołanie skarżącej nie zasługiwało na uwzględnienie.

W świetle art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2009.153.1227 j.t. ze zm. ):

Wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

2. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

3. Podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Wnioskodawczyni nie złożyła żadnych merytorycznych zarzutów do obu zaskarżonych decyzji , wskazując jedynie ,że działanie pozwanego ocenia jako bezprawne, gdyż narusza zasadę wypłacania świadczeń według korzystniejszych zasad . W szczególności wnioskodawczyni nie zakwestionowała ani prawidłowości nowego zaświadczenia Rp-7 , ani też prawidłowości wyliczenia wwpw przez organ rentowy .

Nadto skarżąca podniosła nie domagała się zmiany zasad naliczania świadczenia , lecz wyłącznie doliczenia okresów składkowych do stażu pracy . Powyższe twierdzenia nie znajduje odzwierciedlenia w jej wniosku z dnia 10 grudnia 2012r. , w którym wnosiła o doliczenie do stażu pracy okresu zatrudnienia od 01 października 2011r. do 05 grudnia 2012r. oraz przeliczenie podstawy wymiaru i wybranie najkorzystniejszego wariantu.

Na marginesie tylko należy wskazać ,że pozwany prawidłowo ustalił podstawę wymiaru składek za 1993r- na łączną kwotę 69.109.200zł oraz za 1994rok na kwotę 71.018.500 zł i przyjął najkorzystniejszy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury tj. 1989-1998, w wysokości 173,06 %, który był najkorzystniejszy. Nadmienić należy ,że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru liczony z 20-tu lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty wyniósł 162,32 % , zaś z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o przeliczenie emerytury wyniósł 162,98% / wyliczenia wskaźnika w katach emerytalnych /.

Biorąc powyższą argumentację pod uwagę ,należało odwołanie skarżącej od decyzji z dnia 28 stycznia 2013r. uznać za całkowicie bezzasadne .

Wobec powyższego , Sąd uznał odwołanie skarżącego za zasadne i dlatego też , na zasadzie art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c orzekł jak w pkt I wyroku .

Odnosząc się do decyzji pozwanego z dnia 12 lutego 2013r. wskazać należy ,że:

w świetle art. 477 ⁸ §1 k.p.c. do właściwości sądów okręgowych należą sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych, z wyjątkiem spraw, dla których zastrzeżona jest właściwość sądów rejonowych ( o zasiłek chorobowy, wyrównawczy, opiekuńczy, macierzyński, porodowy, pogrzebowy, rodzinny oraz o dodatki do zasiłku rodzinnego, o świadczenie rehabilitacyjne, o odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy w gospodarstwie rolnym, wypadku w drodze do pracy lub z pracy, wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, wypadku lub choroby zawodowej pozostającej w związku z czynną służbą wojskową albo służbą w Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu, Służbie Więziennej, Państwowej Straży Pożarnej i Służbie Celnej, o ustalenie niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności, o świadczenie z tytułu funduszu alimentacyjnego).

Przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych, dotyczących:

1) ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia rodzinnego,

2) emerytur i rent,

4) innych świadczeń w sprawach należących do właściwości Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,

5) odszkodowań przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową albo służbą w Policji lub Służbie Więziennej (art. 476 §2 k.p.c.).

W myśl art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.Nr 205, poz. 1585), Zakład wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności:

1) zgłaszania do ubezpieczeń społecznych;

2) przebiegu ubezpieczeń;

3) ustalania wymiaru składek i ich poboru, a także umarzania należności z tytułu składek;

3a) ustalania wymiaru składek na Fundusz Emerytur Pomostowych i ich poboru, a także umarzania należności z tytułu tych składek;

4) ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych;

5) wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

Stosownie do ust. 2 ww. artykułu, od decyzji Zakładu przysługuje odwołanie do właściwego sądu w terminie i według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego.

Art. 83 ust. 4 zd. 1 stanowi, że od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także od decyzji w sprawach o umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, odwołanie, o którym mowa w ust. 2, nie przysługuje.

Nie budziło wątpliwości, że skarżąca wniosła odwołanie od decyzji dotyczącej przyznanego jej świadczenia emerytalnego, zaś kwestią sporną pozostawało nie samo prawo do świadczenia, lecz wysokość tego świadczenia. Jednakże zauważyć należy, że przedmiotowa decyzja de facto nie ustala wymiaru należnego wnioskodawcy świadczenia, lecz jedynie przyznaje skarżącej zaliczkę na jego poczet.

W myśl bowiem art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.Nr 153, poz. 1227), jeżeli prawo do świadczeń zostało udowodnione, ale zainteresowany nie przedłożył dowodów niezbędnych do ustalenia wysokości świadczeń, organ rentowy przyznaje zainteresowanemu świadczenia w kwocie zaliczkowej zbliżonej do kwoty przewidywanych świadczeń. Organ rentowy przyznaje zainteresowanemu świadczenia, o których mowa w ust. 1, również wtedy, gdy składki należne za okres, z którego ustalono podstawę obliczenia emerytury określonej w art. 26, zostały zewidencjonowane na koncie ubezpieczonego w terminie uniemożliwiającym ich uwzględnienie w podstawie obliczenia świadczenia w dniu wydania decyzji w sprawie prawa do świadczenia i ustalenia jego wysokości art. 120 ust. 2).

Tak więc w chwili obecnej w sprawie brak jest decyzji organu rentowego, która swoim zakresem odnosiłaby się do żądania wnioskodawczyni . Pozwany nie wydał bowiem jeszcze decyzji ustalającej wysokość świadczenia wnioskodawcy, którą ten mógłby kwestionować. Tym samym, na tym etapie postępowania, zaistniała niedopuszczalność drogi sądowej.

Nie został bowiem wyczerpany tryb postępowania przedsądowego warunkującego otwarcie drogi sądowej, a co za tym idzie odwołanie skarżącej podlegało odrzuceniu stosownie do przepisu art. 199 §1 pkt. 1 k.p.c.( Sąd odrzuci pozew jeżeli droga sądowa jest niedopuszczalna).

Dlatego też , należało postanowić , jak w pkt II wyroku.