Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Padarewska – Hajn

Sędziowie:SSA Lucyna Guderska (spr.)

SSA Anna Szczepaniak-Cicha

Protokolant: stażysta Paulina Działońska

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2012 r. w Łodzi

sprawy B. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W.

o wysokość emerytury,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi

z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. Akt: VIII U 495/10;

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie drugim w ten tylko sposób, że zobowiązuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. do przeliczenia emerytury B. B. od 1 lutego 2010 roku przy zastosowaniu za okres od 16 lutego do 30 kwietnia 1966 roku przelicznika 1,8 (jeden i osiem) w miejsce przyjętego przelicznika 1,5 (jeden i pięć);

2.  oddala apelację w pozostałej części.

Sygn. akt III AUa 521/12

UZASADNIENIE

Decyzją z 11 stycznia 2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. dokonał z urzędu przeliczenia emerytury z tytułu wieku B. B. od 1 lutego 2010 r., tj. od daty przeliczenia świadczenia. Do ustalenie podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru wcześniej przyznanej emerytury. Wskaźnik podstawy wymiaru wyniósł 473,02% i został ograniczony do 250%. Podstawa wymiaru wyniosła 1792,90 zł, a przyjęta kwota bazowa – 717,16. Do ustalenia wysokości świadczenia przyjęto 39 lat i 3 miesiące okresów składkowych oraz 1 rok okresów nieskładkowych. Wysokość emerytury ustalona na 1 października 2006 r., tj. na dzień nabycia prawa do emerytury, wyniosła 3.194,13 zł. Przy ustaleniu wysokości emerytury uwzględniono:

- do obliczenia składnika emerytury przysługującego za okresy składkowe i nieskładkowe – podstawę wymiaru wcześniej przyznanej emerytury w wysokości uwzględniającej waloryzację do 1 marca 2006 r.,

- do obliczenia składnika emerytury wynoszącego 24% kwoty bazowej, kwotę bazową obowiązująca w dniu 1 października 2006 r., tj. w dniu nabycia prawa do emerytury (24% x 1977,20 zł = 474,53 zł),

- okresy pracy górniczej wg przeliczników: 67 miesięcy x 1,8 = 120,6 miesięcy, 70 miesięcy x 1,5 = 105,0 miesięcy, 225 miesięcy x 1,4 = 315,0 miesięcy tj. łącznie za 540,6 miesięcy. Wysokość świadczenia wyniosła 3194,13 zł, a po waloryzacji od 1 marca 2008 r. – 3401,75 zł, od 1 marca 2009 r. – 3609,26 zł. Do emerytury doliczono kwotę 98,30 zł z tytułu deputatu węglowego.

W odwołaniu od tej decyzji B. B. wniósł o jej zmianę poprzez zaliczenie okresu pracy:

- od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r. w kopalni (...) z przelicznikiem 1,8;

- od 16 lutego 1966 r. do 15 lipca 1966 r. w kopalni (...) z przelicznikiem 1,8;

- od 1 marca 1970 r. do 26 października 1970 r. w kopalni (...) z przelicznikiem 1,8 - jako wykonywanej w pełnym wymiarze pracy pod ziemią.

- od 1 marca 1971 r. 31 maja 1990 r. w kopalni (...), (...) i (...) z przelicznikiem 1,5.

Na rozprawie w dniu 28 grudnia 2011 r. wnioskodawca sprecyzował odwołanie żądając zastosowania przelicznika 1,8 za okres: od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r., od 1 maja 1962 r. do 24 października 1965 r., od 16 lutego do 15 lipca 1966r., od 16 lipca do 31 sierpnia 1966 r., od 1 marca do 26 października 1970 r., od 27 października 1970r. do 28 lutego 1971 r., od 1 marca 1971 r. do 31 grudnia 1973r., od 1 kwietnia 1974 r. do 31 maja 1976 r. oraz przelicznika 1,5 za okres od 1 czerwca 1976 r. do 31 maja 1990 r.

Zaskarżonym wyrokiem z 11 stycznia 2012r. Sąd Okręgowy w Łodzi Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił decyzję organu rentowego i zobowiązał ZUS do przeliczenia emerytury B. B. od 1 lutego 2010r. przy zastosowaniu do okresu od 29 kwietnia 1959r. do 12 lipca 1960r. i od 1 marca do 26 października 1970r. przelicznika 1,8 w miejsce dotychczas przyjętego 1,5, oraz do okresu od 27 października 1970r. do 28 lutego 1971r. przelicznika 1,5 w miejsce dotychczas przyjętego 1,4, zaś w pozostałej części oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, że B. B., urodzony (...), był zatrudniony w Kopalni (...) w okresach:

- od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r. na stanowisku ładowacza na przodku, gdzie wykonywał pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią;

- od 13 lipca 1960 r. do 30 kwietnia 1962 r. jako ślusarz szybowy pod ziemią - okres zatrudnienia na ostatnim stanowisku został uznany przez Komisję Weryfikacyjną, jako zaliczany w półtorakrotnym wymiarze, w związku z tym organ rentowy przyjął do tego okresu przelicznik 1,8;

- od 1 maja 1962 r. do 31 grudnia 1962 r. na stanowisku dozorcy urządzeń maszynowych pod ziemią, gdzie wykonywał pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią;

- od 1 stycznia 1963 r. do 15 lutego 1966 r., od 16 lipca 1966 r. do 14 września 1966r. na stanowisku sztygara zmianowego urządzeń maszynowych pod ziemią, gdzie wykonywał pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią, w tym okresie od 25 października 1965 r. do 15 lutego 1966 r. oraz od 1 do 14 września 1966 r. był czynnym ratownikiem w drużynie ratowniczej;

- od 15 września 1966 r. do 28 lutego 1970 r. na stanowisku sztygara oddziałowego urządzeń maszynowych pod ziemią, gdzie wykonywał pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią oraz był czynnym ratownikiem w drużynie ratowniczej;

- od 1 marca 1970 r. do 28 lutego 1971 r. na stanowisku nadsztygara maszynowego pod ziemią, gdzie wykonywał pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią, przy czym w okresie od 1 marca do 26 października 1970 r. był dodatkowo czynnym ratownikiem w drużynie ratowniczej.

B. B. pracując na stanowisku ładowacza od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r. pracował na przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią. Wnioskodawca pracował łopatą, pracę wykonywał w ramach służby wojskowej.

Na stanowisku dozorcy urządzeń maszynowych od 1 maja do 31 grudnia 1962r. oraz sztygara zmianowego urządzeń maszynowych od 1 stycznia 1963 r. do 15 lutego 1966 r. wnioskodawca wykonywał prace przy konserwacji, również bezpośrednio w przodku urządzeń szybowych, przy głębieniu szybów. Wykonywał pracę w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią.

Od 16 lipca do 14 września 1966 r. wnioskodawca ponownie był zatrudniony na stanowisku sztygara zmianowego urządzeń maszynowych i nadal pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią.

W okresie od 1 marca 1970 r. do 28 lutego 1971 r., będąc zatrudnionym na stanowisku nadsztygara maszyn, wnioskodawca pełnił nadzór nad 4 oddziałami dołowymi, kontrolował wykonawstwo w wydziale, wykonywał kontrole sprawności maszyn, wydawał zarządzenia. Od godziny 8 rano do 14 pracował pod ziemią. W soboty skarżący pracował w godzinach od 6 do 14 albo od 6 do 18. Wnioskodawca pracował także w niedziele. Przez cały ten czas pracował w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią. Stanowisko nadsztygara maszyn, nadsztygara maszynowego, czy też nadsztygara mechanicznego są to te same stanowiska, jedynie nazewnictwo jest inne.

W okresach od 25 października 1965 r. do 15 lutego 1966 r., od 1 września 1966 r. do 26 października 1970 r. wnioskodawca był jednocześnie czynnym ratownikiem drużyny ratowniczej.

Od 27 października 1970 r. do 28 lutego 1971 r. wnioskodawca nadal wykonywał pracę nadsztygara maszynowego, nie był już czynnym ratownikiem drużyny ratowniczej, ale nadal pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią.

Wnioskodawcy wydano świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach w ramach zatrudnienia w KWK (...) w powyższym okresie i na powyższych stanowiskach, które zostały wymienione w wykazie A Dziale I i XIV w poz. odpowiednio 1 i 24 pkt odpowiednio 75, 90 i 1 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

Zaświadczeniem z 23 stycznia 1991 r. Kopalnia (...) potwierdziła, że wnioskodawca od 1 maja 1962 r. do 28 lutego 1971 r. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią.

W okresie od 16 lutego do 15 lipca 1966 r. B. B. został służbowo przeniesiony do Kopalni (...)’ na stanowisko starszego inspektora robót montażowych do wykonawstwa inwestycyjnego i na tym stanowisku zajmował się budową szybu nr 2. Wnioskodawca nadzorował budowę zbrojenia szybu, budowy wieży i montażu maszyn przyszybowych na podszybiu. Pod wieżą był wykopywany szyb, ziemia była wyciągana kubłami, ponieważ jeszcze nie było maszyn. Wnioskodawca nadzorował budowę wieży zarówno pod ziemią, jak i nad ziemią. Trzon wieży osadzony był na ziemi, przy czym około 60% trzonu znajdowało się pod ziemią.

Jednocześnie B. B. był czynnym ratownikiem drużyny ratowniczej i brał udział ćwiczeniach ratowniczych.

Od 1 marca 1971 r. do 31 grudnia 1973 r. wnioskodawca pracował w Kopalni (...) w B. jako nadsztygar urządzeń. Sprawował wówczas dozór nad pracami oddziału szybowego, sprawdzał terminowość wykonywania wszystkich napraw i wymian lub bezpośrednio nadzór wynikający z przepisów a także nadzorował pracowników i sztygarów. Jako nadsztygar wnioskodawca miał własne biuro, wypełniał książkę objazdową, gdzie wpisywał wszystkie zarządzenia z każdego objazdu. Zajmowało to około pół godziny dziennie. W biurze ubezpieczony przebywał po dwie godziny rano i po południu, zaś w ciągu dnia sprawował nadzór. Nadzorowane przez wnioskodawcę oddziały były na tej samej kopalni w odległości około pół kilometra od siebie. W tym czasie wnioskodawca wykonywał pracę częściowo na powierzchni, częściowo pod ziemią.

Od 1 stycznia 1974 r. do 31 maja 1976 r. B. B. był zatrudniony w kopalni (...) jako nadsztygar maszynowy głównych urządzeń dołowych i powierzchni oraz był pełniącym obowiązki głównego mechanika urządzeń maszynowych. Realnie zastępował głównego mechanika w razie jego nieobecności. W tym czasie wnioskodawca wykonywał pracę częściowo na powierzchni, częściowo pod ziemią.

W okresie od 1 czerwca 1976 r. do 31 maja 1990 r. wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy był zatrudniony jako główny inżynier energo-maszynowy w Kopalni (...). W tym czasie wnioskodawca miał obowiązkowo 9 zjazdów miesięcznie. Praca była częściowo wykonywana na ziemi, a częściowo pod ziemią. Zajmowane przez niego stanowisko było odpowiednikiem dyrektora do spraw utrzymania ruchu, przy czym w okresie od 20 maja 1980 r. do 31 grudnia 1987 r. dodatkowo zajmował stanowisko specjalisty kopalnianej drużyny ratowniczej. W tym czasie nie pracował jako czynny ratownik. Stanowiska specjalisty kopalnianej drużyny ratowniczej, były to stanowiska, które przyznawano byłym ratownikom, którzy nie mogli już pełnić obowiązków ratowników i mieli oni służyć radą kierownikowi akcji ratowniczej i kierownikom bazy.

W dniu 28 maja 1990 r. B. B. złożył wniosek o emeryturę.

Decyzją z 6 sierpnia 1990 r. nr (...) organ rentowy na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy z 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin przyznał wnioskodawcy górniczą emeryturę, od 1 lutego 1990 r., tj. 3 miesiące wstecz od zgłoszenia wniosku, podejmując wypłatę od 1 czerwca 1990 r., tj. od dnia zwolnienia z pracy. Podstawa wymiaru świadczenia została obliczona z wynagrodzenia wnioskodawcy uzyskanego w II, III i IV kwartale 1989 r. oraz z I kwartału 1990 r. Wysokość emerytury górniczej została ustalona zgodnie z art. 11 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin, czyli bez zastosowania przeliczników górniczych, które zostały wprowadzone ustawą rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw od 1 listopada 1991 r.

Kolejną decyzją z 5 grudnia 1991 r. nr (...) organ rentowy dokonał, w oparciu o art. 27 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw rewaloryzacji świadczenia i ponownie ustalił jego wysokość od 1 listopada 1991 r.

Decyzją z 10 maja 1992 r. nr (...) organ rentowy z urzędu w oparciu o art. 33 ust. 3 powyższej ustawy rewaloryzacyjnej ponownie ustalił wysokość emerytury wnioskodawcy od 1 listopada 1991 r., tj. od daty wejścia w życie przepisów, z zastosowaniem niżej wymienionych przeliczników do następujących okresów pracy górniczej:

- od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r. – 1,5

- od 13 lipca 1960 r. do 30 kwietnia 1962 r. – 1,8

- od 1 maja 1962 r. do 24 października 1965 r. – 1,5

- od 25 października 1965 r. do 15 lutego 1966 r. – 1,8

- od 16 lutego 1966 r. do 31 sierpnia 1966 r. – 1,5

- od 1 września 1966 r. do 26 października 1970 r. – 1,8

- od 27 października 1970 r. do 19 maja 1981 r. – 1,5

- od 20 maja 1981 r. do 31 grudnia 1987 r. – 1,8

- od 1 stycznia 1988 r. do 31 maja 1990 r. – 1,5

w sumie 154 miesiące po 1,8 i 222 miesiące po 1,5 oraz przelicznika 1,0 do 22 miesięcy. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, który wyniósł 473,02%, został ograniczony do 250%.

Od 22 sierpnia do 30 listopada 1996 r. wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowym Zakład (...) w wymiarze 2/8 pełnego wymiaru czasu.

W okresie od 7 stycznia do 31 sierpnia 1997 r. wnioskodawca został zatrudniony w Wojewódzkiej Kolumnie (...) Sanitarnego w W. w wymiarze ½ etatu jako inspektor ds. bhp i ppoż.

Od 7 stycznia do 31 sierpnia 1997 r. wnioskodawca został zatrudniony w Fabryce (...) jako specjalista ds. BHP na ½ etatu, a od 1 września 1997 r. do 31 sierpnia 2003 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, by od 18 września 1997 r. objąć stanowisko kierownika działu BHP oraz od 1 września 2003r. do 29 lutego 2004 r. na ½ etatu. Okresy powyższe zostały zaliczone do stażu pracy.

W dniu 29 maja 2006 r. B. B. złożył wniosek o emeryturę górniczą w związku z ukończonym wiekiem emerytalnym.

Decyzją z 26 września 2006 r. nr (...) wydaną na podstawie ustawy z 30 czerwca 1994 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin oraz o zmianie niektórych innych ustaw, a dotyczącą wcześniejszej emerytury górniczej, organ rentowy wobec stwierdzenia, że w wymiarze dotychczas wypłacanego świadczenia błędnie ustalono staż pracy wnioskodawcy, z urzędu dokonał korekty wysokości wypłacanego świadczenia od 1 października 2006 r. w zakresie przelicznika 1,5, który powinien być stosowany w przypadku pracy ratowniczej w okresie wykonywania zatrudnienia pod ziemią. Dotąd przelicznik ten był stosowany do okresu od 1 marca 1971 r. do 31 maja 1990r., kiedy był zatrudniony na stanowiskach kierownictwa i dozoru ruchu. Natomiast tylko w okresie od 1 marca 1970 r. do 26 października 1970 r. był zatrudniony w drużynie ratowniczej, stąd zastosowano przelicznik 1,5, a za pozostały okres od 27 października 1970 r. do 31 maja 1990 r. zastosowano przelicznik 1,4, który ma zastosowanie do pracy górniczej powiązanej ze zjazdami pod ziemię (na podstawie załącznika nr 1 do Zarządzenia Nr 9 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 23 grudnia 1994 r. w sprawie określania stanowisk kierownictwa ruchu i dozoru ruchu pod ziemią, w kopalniach siarki i kopalniach węgla brunatnego, na których zatrudnienie uważa się za pracę górniczą). W decyzji z 10 maja 1992 r., zdaniem ZUS, nie powinien mieć do tego okresu zastosowania żaden z przeliczników pracy górniczej. Do ustalenia wysokości świadczenia w decyzji z 26 września 2006 r. – okres pracy górniczej, do którego zastosowano przeliczniki, organ rentowy ograniczył do 45 lat zgodnie z art. 10a ust. 2 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin. Do ustalenia wysokości emerytury przyjęto dotychczasową podstawę jej wymiaru. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 473,02% i został ograniczony do 250%. Przyjęto kwotę bazową w wysokości 666,96 zł obowiązującą w dniu 31 sierpnia 1996 r. oraz uwzględniono 39 lat, 3 miesiące okresów składkowych oraz 1 rok okresów nieskładkowych. Okres pracy górniczej obliczono według przeliczników:

- od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r. – 1,5

- od 13 lipca 1960 r. do 30 kwietnia 1962 r. – 1,8

- od 1 maja 1962 r. do 31 grudnia 1962 r. – 1,5

- od 1 stycznia 1963 r. do 24 października 1965 r. – 1,5

- od 25 października 1965 r. do 15 lutego 1966 r. – 1,8

- od 16 lutego 1966 r. do 15 lipca 1966 r. – 1,5

- od 16 lipca 1966 r. do 31 sierpnia 1966 r. – 1,5

- od 1 września 1966 r. do 14 września 1966 r. – 1,8

- od 15 września 1966 r. do 28 lutego 1970 r. – 1,8

- od 1 marca 1970 r. do 26 października 1970 r. – 1,5

- od 27 października 1970 r. do 28 lutego 1971 r. – 1,4

- od 1 marca 1971 r. do 31 grudnia 1973 r. – 1,4

- od 1 stycznia 1974 r. do 31 maja 1976 r. – 1,4

- od 1 czerwca 1976 r. do 31 maja 1990 r. – 1,4

łącznie: 67 miesięcy x 1,8 =120,6 miesięcy, 70 miesięcy x 1,5 = 105 miesięcy, 225 miesięcy x 1,4 = 315 miesięcy, łącznie 540,6 miesięcy. Wysokość świadczenia z częścią obliczoną od kwoty bazowej od 1 października 2006 r. została obniżona do kwoty 2871,15 zł.

Od decyzji z 26 września 2006 r. wnioskodawca złożył odwołanie, które w toku postępowania sprecyzował wskazując, że nie zgadza się z niezaliczeniem do podstawy wymiaru emerytury okresu pracy w kopalni (...) od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r., kiedy pracował na przodku oraz okresu od 1 marca 1970r. do 26 października 1970 r., kiedy to był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią, co wynika z zaświadczenia z dnia 21 stycznia 1991 r. z kopalni (...) .

W międzyczasie Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z 24 października 2006 r. nr (...) wstrzymał wypłatę wcześniejszej emerytury górniczej od 1 października 2006 r., a decyzją z 24 października 2006 r. nr (...) organ rentowy de facto rozpoznał złożony przez B. B. wniosek z 29 maja 2006 r. o przyznanie emerytury górniczej z tytułu wieku, i przyznał mu emeryturę górniczą z tytułu wieku na podstawie art. 34 i 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS emeryturę, od 1 października 2006 r.

Emerytura nie została przyznana od miesiąca, w którym ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę, gdyż emerytura wcześniejsza wypłacana do września 2006 roku była świadczeniem korzystniejszym – jej wysokość była wyższa niż emerytury z tytułu wieku. W związku z dokonaną korektą wysokości emerytury wcześniejszej, decyzją z 26 września 2006 r., wcześniejsza emerytura górnicza uległa obniżeniu i tym samym od 1 października 2006 r. emerytura z tytułu wieku przysługiwała w nowej, wyższej (w porównaniu do emerytury wcześniejszej po jej przeliczeniu decyzją z 26 września 2006r.) wysokości. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru wcześniej przyznanej emerytury. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 473,02% i został ograniczony do 250%. Przyjęto kwotę bazową w wysokości obowiązującej w dniu przyznania świadczenia tj. 669,96 zł, a do ustalenia emerytury przyjęto 39 lat, 3 miesiące okresów składkowych oraz 1 rok okresów nieskładkowych. Wysokość emerytury ustalona na dzień 1 października 2006 r. wynosiła 3003,75 zł.

Przy ustalaniu wysokości świadczenia uwzględniono: do obliczenia składnika emerytury przysługującego za okresy składkowe i nieskładkowe – podstawę wymiaru wcześniej przyznanej emerytury, w wysokości uwzględniającej waloryzację do 1 marca 2006 r., do obliczenia składnika emerytury wynoszącego 24% kwoty bazowej, kwotę bazową obowiązująca w dniu nabycia prawa do emerytury, tj. 1 października 2006 r. – 1977,20 zł, okresy pracy górniczej według przeliczników: po 1,8 - okresy drużyny ratowniczej oraz okresy uznane przez komisje weryfikacyjne za okresy półtorakrotnie, tj. od 13 lipca 1960 r. do 30 kwietnia 1962 r., od 25 października 1965 r. do 15 lutego 1966 r., od 1 września 1966 r. do 28 lutego 1970 r.; po 1,5 - praca pod ziemią wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, dozór wyższy (praca częściowo na powierzchni i pod ziemią) wraz z pełnieniem funkcji czynnego ratownika w drużynie ratowniczej: od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r., od 1 maja 1962 r. do 24 października 1965, od 16 lutego 1966 do 31 sierpnia 1966 r., od 1 marca 1970 r. do 26 października 1970 r.; po 1,4 – dozór wyższy (praca wykonywana częściowo na powierzchni, częściowo pod ziemią) od 27 października 1970 r. do 28 lutego 1971 r., od 1 marca 1971 r. do 31 grudnia 1973 r., od 1 stycznia 1974 r. do 31 maja 1976 r., od 1 czerwca 1976 r. do 31 maja 1990 r., po 1,3 – pozostałe okresy zatrudnienia, po 0,7 – okresy nieskładkowe, zasiłki chorobowe: od 19 stycznia 1999 r. do 28 lutego 1999r., od 6 sierpnia 2001 r. do 31 sierpnia 2001 r., od 27 marca 2002 r. do 30 czerwca 2002r., od 13 maja 2003 r. do 29 sierpnia 2003 r., od 1 grudnia 2003 r. do 29 lutego 2004 r., w tym 67 miesięcy x 1,8 = 120,6 miesięcy, 70 miesięcy x 1,5 = 105 miesięcy, tj. łącznie za 540,6 miesięcy. Wysokość świadczenia wyniosła 3003,75 zł.

Wskazanych decyzji z dnia 24 października 2006 roku wnioskodawca nie zaskarżył.

Odwołanie wnioskodawcy od decyzji z 26 września 2006 r., zostało oddalone wyrokiem z dnia 2 grudnia 2008 r. w sprawie VIII U 102/07 przez Sąd Okręgowy w Łodzi. Wskutek apelacji ubezpieczonego, Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z 15 września 2009 r. w sprawie III AUa 209/09, uchylił wyrok Sądu I instancji oraz zaskarżoną decyzję ZUS i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu. Sąd Apelacyjny wskazał, że zaskarżony wyrok jak i poprzedzająca go decyzja organu rentowego zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego, poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, bowiem zarówno organ rentowy jak i Sąd I instancji podjęły próby weryfikacji decyzji z 1992 r. przy zastosowaniu przepisów obowiązujących od 1 stycznia 1999 r., a wnioskodawca nabył przecież prawo do wcześniejszej emerytury górniczej na podstawie przepisów ustawy z 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin. Zdaniem tego Sądu ocena prawidłowości zarówno decyzji przyznającej prawo do emerytury górniczej z 10 maja 1992 r. oraz decyzji zmieniającej z 26 września 2006 r. powinna być dokonana tylko na gruncie przepisów obowiązujących w dacie wydania tej decyzji. Ustawa o emeryturach i rentach z FUS nie miała zastosowania. Nadto Sąd wskazał, że wbrew zapisowi w decyzji zaskarżona decyzja z dnia 26 września 2006 r. została wydana z urzędu a nie na wniosek, stad domniemywać należy, że organ rentowy wznowił postępowanie z urzędu, a zatem w toku wznowionego postępowania powinien był wykazać, jakich dokumentów brakowało na gruncie obowiązujących w 1992 r. przepisów, bądź też które dokumenty zostały wystawione w sposób niezgodny z prawem, co skutkowało błędnym ustaleniem wysokości świadczenia.

Organ rentowy ponownie rozpoznając sprawę nie wydał żadnej decyzji dotyczącej przeliczenia wcześniejszej emerytury górniczej (ze znakiem (...)). Wydał natomiast zaskarżoną decyzję z 11 stycznia 2010 r. nr (...) 1 (...), dotyczącą emerytury górniczej z tytułu wieku, przyznanej na podstawie art. 34 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i z urzędu dokonał przeliczenia tej emerytury od 1 lutego 2010 r., stosując przeliczniki górnicze w tej samej wysokości i za te same okresy, co w decyzji z 24 października 2006 r., przyznającej skarżącemu prawo do emerytury górniczej z tytułu wieku, która nie była przez wnioskodawcę skarżona.

W oparciu o opinię biegłego z zakresu księgowości Sąd ustalił, że hipotetyczna wysokość emerytury górniczej wnioskodawcy z tytułu wieku, przeliczonej przy uwzględnieniu dotychczasowej podstawy wymiaru wcześniej przyznanej emerytury, z uwzględnieniem zgodnie z wnioskiem o przyznanie emerytury, wynagrodzeń z okresu od 1 kwietnia 1989 r. do 30 marca 1990 r. oraz przy uwzględnieniu przeliczników górniczych 1,5 i 1,8 przyjętych w decyzji z 10 maja 1992 r., tj. - od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r. – 1,5, od 13 lipca 1960 r. do 30 kwietnia 1962 r. – 1,8, od 1 maja 1962 r. do 24 października 1965 r. – 1,5 od 25 października 1965 r. do 15 lutego 1966 r. – 1,8, od 16 lutego 1966 r. do 31 sierpnia 1966 r. – 1,5, od 1 września 1966 r. do 26 października 1970 r. – 1,8, od 27 października 1970 r. do 19 maja 1981 r. – 1,5, od 20 maja 1981 r. do 31 grudnia 1987 r. – 1,8, od 1 stycznia 1988 r. do 31 maja 1990 r. – 1,5; razem 154 miesiące po 1,8 i 222 miesiące po 1,5 wyliczona na dzień 1 października 2006 r., po zastosowaniu do części socjalnej nowej kwoty bazowej z daty złożenia wniosku wynosi:

- 3.130,91 zł brutto miesięcznie,

- zaś po dokonaniu korekty stażu pracy (ograniczeniu do 45 lat) - 3003,65 zł brutto miesięcznie,

po podwyższeniu kwoty bazowej do 100% przeciętnego wynagrodzenia zgodnie z art. 194 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, czyli od marca 2007 r. wysokość emerytury zmieniała się dodatkowo o podwyższenie świadczeń przyznanych przed 1 września 1996 r. do 100%, w związku z tym wysokość hipotetycznego świadczenia wynosi bez dokonania korekty stażu pracy:

- od 1 marca 2007 r. – 3.173,76 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2008 r. – 3.547,37 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2009 r. – 3.763,76 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2010 r. – 3.937,65 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2011 r. – 4.059,72 zł brutto miesięcznie.

Po dokonaniu korekty stażu pracy (ograniczeniu do 45 lat):

- od 1 marca 2007 r. – 3.044,55 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2008 r. – 3.401,75 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2009 r. – 3.609,26 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2010 r. – 3.776,01 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2011 r. – 3.893,07 zł brutto miesięcznie.

Dodatkowo do emerytury wnioskodawcy przysługuje deputat węglowy jako odrębny dodatek.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie jest zasadne jedynie w części.

Sąd podkreślił, że wnioskodawca w przedmiotowym postępowaniu zaskarżona decyzja dotyczy przeliczenia od 1 lutego 2010 r. emerytury górniczej z tytułu wieku, czyli nowej emerytury. Organ rentowy wydał ją z urzędu, opatrując znakiem (...), czyli znakiem nowej emerytury z tytułu wieku. Jednocześnie w decyzji tej ZUS zastosował do wyliczenia wysokości świadczenia przeliczniki przyjęte w decyzji z 24 października 2006 r. przyznającej skarżącemu prawo do emerytury z tytułu wieku na podstawie art. 34 i 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W związku z powyższym Sąd stwierdził, że skoro sporna decyzja dotyczy przeliczenia wysokości emerytury górniczej przyznanej z tytułu wieku na podstawie art. 34 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS, czyli tzw. nowej emerytury, to Sąd może ją rozpatrywać tylko w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie złożenia wniosku o przyznanie prawa do emerytury górniczej z tytułu wieku tj. w maju 2006r., a nie w oparciu o przepisy obowiązujące w czasie przyznania skarżącemu prawa do emerytury wcześniejszej. Zatem w przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia wniosku o emeryturę górniczą z tytułu wieku, tj. 29 maja 2006 r., czyli głównie przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz - w związku z niewydaniem nowych przepisów wykonawczych (w myśl art. 194 ustawy do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie stosuje się przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustaw i dekretu wymienionych w art. 195, jeżeli nie są sprzeczne z przepisami niniejszej ustawy) - rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 23 grudnia 1994 r. w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty wydanego na podstawie art. 5 ust. 5 oraz art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin.

Sąd I instancji wskazał, że bezspornie wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki do przyznania mu prawa do emerytury górniczej z tytułu wieku w oparciu o przepis art. 34 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Odnosząc się do ustalenia wysokości emerytury górniczej wskazał, że w związku z tym, iż wnioskodawca przebywał na emeryturze wcześniejszej, w jego sytuacji zastosowanie znajduje przepis art. 21 ustawy emerytalnej, a zatem podstawą wymiaru emerytury z tytułu wieku, o którą wnioskował skarżący w 2006 roku, musi być podstawa wymiaru wcześniejszej emerytury górniczej przyznanej wnioskodawcy.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych zastosował właściwą podstawę wymiaru przy ustalaniu wysokości nowego świadczenia. Sąd uznał również, że organ rentowy przy wyliczeniu wysokości nowej górniczej emerytury z tytułu wieku skarżącego prawidłowo zastosował przede wszystkim przepis art. 53 Ustawy, tj. do wyliczenia części socjalnej emerytury (24%), przyjął nową kwotę bazową obowiązującą w dacie złożenia wniosku o emeryturę tj. 1977,20 zł.

Sąd stwierdził, że w zakresie zastosowania przeliczników pracy górniczej, ze względu na datę złożenia wniosku o ustalenie prawa do emerytury górniczej z tytułu wieku w dniu 29 maja 2006 r., zastosowanie znajdują przepisy art. 51-53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w brzmieniu współczesnym dacie tego wniosku.

Przywołując treść art. 51 ust. 1 i 2 oraz art. 37 ust. 1 i 2 ustawy, Sąd uznał, iż co do okresu od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r. błędne jest stanowisko ZUS, o braku możliwości zastosowania przelicznika 1,8 z tego względu, że do tego okresu brak jest stanowiska Komisji Weryfikacyjnej, która stwierdziłaby, że jest to okres zaliczony w wymiarze półtorakrotnym. Sąd zauważył, iż stanowisko Komisji Weryfikacyjnej jest takim samym dowodem w sprawie i podlega takiej samej ocenie, jak pozostałe dowody, a poza tym Komisja zajmowała się orzekaniem w sprawach, gdzie powstawała wątpliwość, czy dany okres zatrudnienia jest okresem zaliczanym w wymiarze półtorakrotnym, czy też nie. W omawianym natomiast okresie wnioskodawca pracował na stanowisku ładowacza na przodku pod ziemią, które to stanowisko jest wymienione wprost zarówno w treści art. 37 (w przodkach bezpośrednio przy urabianiu i ładowaniu urobku), jak i w przepisach wcześniejszych (art. 6 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin). Dodatkowo Sąd podkreślił, iż stanowisko górnika ładowacza zostało wymienione w pkt 4 załącznika nr 3 do rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z 23 grudnia 1994 r. w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty mającym zastosowanie w oparciu o art. 194 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wymieniono tam również w punkcie 18 stanowiska młodszego górnika i pracownika niewykwalifikowanego (pomoc dołowa) wykonujących pracę razem z pracownikami zatrudnionymi na stanowiskach wymienionych w pkt 1-17.

Nadto bezspornym jest, iż wnioskodawca wykonywał pracę ładowacza na przodku pod ziemią w ramach odbywania służby wojskowej. Zgodnie zaś z art. 37 ust. 5 przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do okresów pracy górniczej wykonywanej w czasie służby wojskowej pełnionej przed dniem 1 stycznia 1960 r. Zatem wobec niekwestionowanych ustaleń, że wnioskodawca w tym okresie wykonywał pracę ładowacza na przodku pod ziemią, wymienioną w punkcie 1 art. 37 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jako praca w przodkach bezpośrednio przy urabianiu i ładowaniu urobku, należy zaliczyć ją przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury pracownikom zatrudnionym pod ziemią oraz w kopalniach siarki lub węgla brunatnego w wymiarze półtorakrotnym. A także zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, należy przyjąć za ten okres pracy, o którym mowa w art. 37 przelicznik 1,8 za każdy rok pracy.

Co do okresów zatrudnienia od 13.07.1960 r. do 30.04.1962 r., od 25.10.1965 r. do 15.02.1966 r. i od 1.09.1966 r. do 28.02.1970 r. organ rentowy przyjął przelicznik 1,8, co nie było kwestionowane przez wnioskodawcę.

Odnosząc się do okresów zatrudnienia od 1.05.1962 r. do 24.10.1965 r. i od 16.07.1966 r. do 31 .08.1966 r. Sąd Okręgowy wskazał, że skarżący był zatrudniony od 1 maja do 31 grudnia 1962 r. na stanowisku dozorcy urządzeń maszynowych pod ziemią, w okresie od 1 stycznia 1963 r. do 24 października 1965 r. na stanowisku sztygara zmianowego urządzeń maszynowych pod ziemią, zaś w okresie od 16.07.1966 r. do 31 .08.1966 r. ponownie na stanowisku sztygara zmianowy urządzeń maszynowych, przy czym poza sporem jest, iż w tym okresie wykonywał on swoja pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią. Zdaniem tego Sądu, organ rentowy prawidłowo uznał, że skoro wnioskodawca w tym czasie był pracownikiem dozoru ruchu zatrudnionym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią, to winien mieć przyjęty przelicznik 1,5 nie zaś – jak domaga się tego wnioskodawca - 1,8.

Sąd przypomniał, że zgodnie z dyspozycją art. 51 ust. 1 pkt 2 przy ustalaniu wysokości górniczych emerytur, o których mowa w art. 34 lub 48, stosuje się przelicznik 1,8 za każdy rok pracy, o której mowa w art. 37. Art. 37 ust. 1 wymienia zaś w pkt 1 prace w przodkach bezpośrednio przy urabianiu i ładowaniu urobku oraz przy innych pracach przodkowych, przy montażu, likwidacji i transporcie obudów, maszyn urabiających, ładujących i transportujących w przodkach oraz przy głębieniu szybów i robotach szybowych, w pkt 2) w drużynach ratowniczych i w pkt 3) w charakterze mechaników sprzętu ratowniczego drużyn ratowniczych. Bezspornym jest, że wnioskodawca w tym czasie nie wykonywał prac wymienionych w pkt 1, gdyż należał on wówczas do pracowników dozoru, a nie robotników. Ponadto zauważył, że wykaz stanowisk, których dotyczy wskazany pkt 1 zawiera załącznik nr 3 do rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z 23 grudnia 1994 r. w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty, w którym brak jest stanowisk pracy dozoru.

W stosunku do pracowników dozoru ma zastosowanie art. 37 ust. 2, który stanowi, że okresy pracy wymienione w ust. 1 pkt 2 i 3 ( w drużynach ratowniczych) zalicza się w wymiarze półtorakrotnym również tym pracownikom dozoru ruchu i kierownictwa ruchu kopalń, którzy pracują przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu pod ziemią, w kopalniach siarki lub w kopalniach węgla brunatnego. A zatem, ażeby móc zastosować do jakiegokolwiek okresu zatrudnienia skarżącego na stanowiskach dozoru przelicznik 1,8 (przy jednoczesnym wykazaniu pracy przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu pod ziemią), w tym samym czasie wnioskodawca musiałby być w drużynie ratowniczej. Bezspornym jest natomiast, że w tym okresie skarżący nie był czynnym ratownikiem drużyny ratowniczej, ani mechanikiem sprzętu ratowniczego drużyn ratowniczych.

W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, że przelicznik 1,5 przyjęty przez ZUS do omawianego okresu, został przyjęty w sposób prawidłowy, na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 Ustawy.

Za niezasadne uznał też Sąd I instancji odwołanie wnioskodawcy w zakresie żądanie przyjęcia przelicznika 1,8 co okresu zatrudnienia od 16.02.1966 r. do 15.07.1966 r. zamiast przyjętego przez organ rentowy przelicznika 1,5. Podkreślił, że skarżący zajmował wówczas stanowisko starszego inspektora robót montażowych i czynnego ratownika w Kopalni (...), tj. należące do wykonawstwa inwestycyjnego, a zatem nie było to stanowisko robotnicze. Bezspornie zatem wnioskodawca w tym czasie nie wykonywał prac wymienionych w pkt 1 art. 37 ust. 1, gdyż należał on wówczas do pracowników wyższego rzędu, a nie robotników. Poza sporem jest również, że w tym okresie skarżący był czynnym ratownikiem drużyny ratowniczej.

W stosunku do pracowników dozoru ma zastosowanie art. 37 ust. 2, który stanowi, że okresy pracy wymienione w ust. 1 pkt 2 i 3 ( w drużynach ratowniczych) zalicza się w wymiarze półtorakrotnym również tym pracownikom dozoru ruchu i kierownictwa ruchu kopalń, którzy pracują przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu pod ziemią, w kopalniach siarki lub w kopalniach węgla brunatnego. A zatem, żeby móc zastosować do wskazanego okresu zatrudnienia skarżącego na stanowisku dozoru przelicznik 1,8, muszą zostać spełnione dwie przesłanki:

- w tym samym czasie wnioskodawca musi być ratownikiem w drużynie ratowniczej – która to przesłanka została spełniona,

- i jednocześnie musi wykazać, że w tym czasie na stanowisku dozoru pracował przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu pod ziemią.

Sąd podkreślił, iż przepis § 4 powoływanego rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z 23 grudnia 1994 r. wskazuje, że za pracowników dozoru ruchu i kierownictwa ruchu kopalń, którzy pracują przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu: pod ziemią, na odkrywce w kopalniach siarki lub w kopalniach węgla brunatnego oraz w kopalniach otworowych siarki i którym w myśl art. 6 ust. 2 ustawy zalicza się w wymiarze półtorakrotnym okresy przynależności do drużyn ratowniczych lub pracy w charakterze mechaników sprzętu ratowniczego, uważa się pracowników zatrudnionych na stanowiskach wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik nr 4 do rozporządzenia. Jednocześnie powoływany załącznik nr 4 w punktach 1-6 wymienia enumeratywnie konkretne stanowiska pracy, wśród których nie znajduje się stanowisko starszego inspektora robót montażowych. Z kolei pkt 7 załącznika nr 4 wskazuje na innych pracowników dozoru ruchu i kierownictwa ruchu kopalń, jeżeli przepracowali w danym miesiącu co najmniej połowę dniówek roboczych pod ziemią lub na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego oraz w kopalniach otworowych siarki.

Powyższe oznacza, że jeżeli konkretne stanowisko pracy zostało wymienione expresis verbis w powoływanym załączniku, nie ma potrzeby udowadniania, że praca na tym stanowisku dozoru była wykonywana przez co najmniej połowę dniówek roboczych pod ziemią, gdyż za taką jest uznawana. Jeżeli natomiast stanowisko dozoru ruchu i kierownictwa ruchu kopalń, nie jest wprost wskazane w Załączniku nr 4, czyli jest zaliczane do innych stanowisk dozoru ruchu i kierownictwa ruchu kopalń, dana osoba musi udowodnić, że przepracowała w konkretnym miesiącu co najmniej połowę dniówek roboczych pod ziemią.

Sąd podniósł, że w dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy, w tym w aktach osobowych wnioskodawcy z tego okresu zatrudnienia, brak jest dokumentów potwierdzających ilość zjazdów w konkretnych miesiącach. Również sama specyfika pracy, na którą wskazywał odwołujący się, czyli nadzorowanie od podstaw budowy szybu nr 2, budowy zbrojenia szybu, budowy wieży i montażu maszyn przyszybowch na podszybiu, nie mogła być comiesięcznie wykonywana przez co najmniej połowę dniówek roboczych pod ziemią, zwłaszcza w początkowym okresie. Poza tym sam wnioskodawca zeznał na rozprawie w dniu 22 listopada 2010 r., że nadzorował budowę wieży zarówno pod ziemią, jak i nad ziemią, jak również podał, że nie umie określić po tylu latach, ile miał zjazdów pod ziemię. Również na rozprawie w dniu 28 grudnia 2011 roku zeznał, że nie pamięta ile miał zjazdów. Dopiero później wskazał, że pracował pod ziemią w granicach 60%. W świetle powyższych okoliczności Sąd uznał, że co do wskazanego okresu zatrudnienia wnioskodawca nie udowodnił, że wykonywał comiesięcznie swoją pracę przez co najmniej połowę dniówek roboczych pod ziemią. Z tego względu pomimo, że był on czynnym ratownikiem drużyny ratowniczej, nie ma możliwości przyjęcia do omawianego okresu przelicznika 1,8 w zamian za przyjęty przez ZUS przelicznik 1,5.

Co do okresu zatrudnienia od 1.03.1970 r. do 26.10.1970 r. Sąd Okręgowy uznał, że na mocy art. 51 ust. 1 pkt 2 , należało zastosować do omawianego okresu zatrudnienia przelicznik 1,8. Podkreślił, że w tym okresie skarżący był zatrudniony na stanowisku nadsztygara maszyn pod ziemią i jednocześnie był czynnym ratownikiem w drużynie ratowniczej, co wynika z zaświadczeń wydawanych przez Kopalnię (...), jak również z wydanego przez Kopalnię świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie przyjął, że wskazany okres zatrudnienia był okresem pracy pod ziemią, czemu przeczą powoływane dokumenty. Zarówno bowiem w zaświadczeniach, jak i w świadectwie pracy w warunkach szczególnych, zakład pracy wskazał stanowisko „nadsztygar maszynowy pod ziemią”. Również w zaświadczeniu z 23 stycznia 1991 r. wydanym przez Kopalnię doprecyzowano powyższe i wskazano, że na tym stanowisku wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią . Dodatkowo Sąd zauważył, iż załącznik nr 4 do powoływanego powyżej Rozporządzenia z 1994 r. w pkt 3 wymienia stanowisko nadsztygara mechanicznego, a - jak zeznał skarżący - stanowisko nadsztygara mechanicznego jest tożsame ze stanowiskiem nadsztygara maszynowego, a więc jest ono wymienione wprost w pkt 3 załącznika nr 4 do powoływanego powyżej Rozporządzenia z 1994 r., co oznacza stosownie do treści 4 Rozporządzenia, że praca na tym stanowisku była wykonywana przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu pod ziemią.

Nawet, jeżeli przyjąć, że stanowisko nadsztygara mechanicznego, jest to inne stanowisko niż stanowisko nadsztygara maszynowego, to w niniejszym postępowaniu skarżący niewątpliwie udowodnił, zarówno swoimi zeznaniami, a przede wszystkim w oparciu o złożoną dokumentację, że świadczył on pracę na spornym stanowisku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią. Skoro tak, to w stosunku do wnioskodawcy, jako pracownika dozoru w tym czasie, ma zastosowanie art. 37 ust. 2, który stanowi, że okresy pracy wymienione w ust. 1 pkt 2 i 3 ( w drużynach ratowniczych) zalicza się w wymiarze półtorakrotnym, również tym pracownikom dozoru ruchu i kierownictwa ruchu kopalń, którzy pracują przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu pod ziemią, w kopalniach siarki lub w kopalniach węgla brunatnego.

Co do okresu zatrudnienia od 27 października 1970r. do 28 lutego 1971 r. Sąd zaznaczył, że wnioskodawca nadal był zatrudniony na tym samym stanowisku, co w omawianym wyżej okresie od 1.03.1970 r. do 26.10.1970 r., tj. na stanowisku nadsztygara maszynowego pod ziemią, w tej samej Kopalni (...), natomiast nie był on już czynnym ratownikiem w drużynie ratowniczej. A zatem do tego okresu będą miały w części zastosowanie rozważania wcześniejsze. W ocenie Sądu wnioskodawca wykazał, że w omawianym okresie wykonywał swoją pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią, nie był natomiast członkiem drużyny ratowniczej, a zatem Sąd przyznał skarżącemu za ten okres przelicznik 1,5, wynikający z treści art. 51 ust. 1 pkt 1 Ustawy tj. przewidziany dla pracy górniczej wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wnioskodawca, w ocenie Sądu Okręgowego, udowodnił, że wykonywał pracę na stanowisku nadsztygara stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią. Jedynie do tego okresu zatrudnienia w aktach sprawy znajdują się zaświadczenia Kopalni potwierdzające powyższe, w kolejnych okresach brak takich zaświadczeń wskazujących na pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią. Jak wcześniej wskazano, zgodnie z dyspozycją art. 51 ust. 1 pkt 2 Ustawy, przy ustalaniu wysokości górniczych emerytur, o których mowa w art. 34 lub 48, stosuje się przelicznik 1,8 za każdy rok pracy, o której mowa w art. 37. Bezspornym jest, że wnioskodawca w tym czasie nie wykonywał prac wymienionych w pkt 1, gdyż należał on wówczas do pracowników dozoru, a nie robotników. Bezspornym jest również, że w tym okresie skarżący nie był czynnym ratownikiem drużyny ratowniczej, ani mechanikiem sprzętu ratowniczego drużyn ratowniczych.

W stosunku do pracowników dozoru ma zastosowanie jedynie art. 37 ust. 2, który stanowi, że okresy pracy wymienione w ust. 1 pkt 2 i 3 ( w drużynach ratowniczych) zalicza się w wymiarze półtorakrotnym również tym pracownikom dozoru ruchu i kierownictwa ruchu kopalń, którzy pracują przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu pod ziemią, w kopalniach siarki lub w kopalniach węgla brunatnego. A zatem, ażeby móc zastosować do jakiegokolwiek okresu zatrudnienia skarżącego na stanowiskach dozoru przelicznik 1,8 ( przy jednoczesnym wykazaniu pracy przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu pod ziemią), w tym samym czasie wnioskodawca musiałby być w drużynie ratowniczej, a w omawianym okresie nie był.

Za prawidłowy uznał Sąd Okręgowy przyjęty przez ZUS do okresu od 1 marca 1971 r. do 31 maja 1990 r. przelicznik 1,4. W tym okresie wnioskodawca pracował od 1 marca 1971r. do 31 grudnia 1973 r. w Kopalni (...) na stanowisku nadsztygara urządzeń, od 1 stycznia 1974 r. do 31 maja 1976 r. w Kopalni (...) na stanowisku nadsztygara maszynowego głównych urządzeń dołowych i powierzchni oraz pełnił obowiązki głównego mechanika urządzeń maszynowych, zaś w okresie od 1 czerwca 1976 r. do 31 maja 1990 r. w Kopalni (...) na stanowisku głównego inżyniera energo-maszynowego. Przywołując treść art. 51 ust. 1 Sąd stwierdził, że co do zasady praca pracowników dozoru, czy też nadzoru wyższego jest traktowana jako praca częściowo wykonywana na powierzchni, a częściowo pod ziemią. Potwierdza to również załącznik nr 4 Rozporządzenia z 1994 r., który wskazuje konkretne stanowiska dozoru uznając jednocześnie, że praca na tych stanowiskach była wykonywana przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu pod ziemią, a nie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią. Jednocześnie osoby sprawujące inne stanowiska dozoru muszą udowadniać ilość pracy wykonywanej pod ziemią. A zatem żeby uznać, że praca na tych stanowiskach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią, wnioskodawca musiałby to twierdzenie udowodnić. Tymczasem w aktach sprawy i aktach rentowych brak jest jakichkolwiek dokumentów, które potwierdzałyby świadczenie pracy w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią. Sąd podkreślił, że skarżący nie wnosił o zaliczenie tych okresów do takiej pracy ani w postępowaniu w sprawie VIII U 102/07, ani w odwołaniu, ani przy precyzowaniu swoich roszczeń na rozprawie w dniu 22 listopada 2010 r., podczas której zeznał, że w omawianym okresie wykonywał prace dozoru wyższego, które były wykonywane częściowo na powierzchni, a częściowo pod ziemią. Również w piśmie procesowym z 29 listopada 2010 r. skarżący wskazał, że w okresach zatrudnienia w Kopalniach (...) miał ponad 50% zjazdów pod ziemię miesięcznie, podając jednocześnie, że nie jest w stanie nawet tego udowodnić, zaś co do okresu zatrudnienia w Kopalni (...) wskazał, że był zatrudniony jako osoba ścisłego kierownictwa i nie wnosi zastrzeżeń do przyjętego przez organ rentowy przelicznika 1,4. W kolejnym piśmie precyzującym roszczenia wnioskodawca w ogóle nie wskazywał omawianego okresu. Sąd zauważył, że wnioskodawca zmienił zdanie co do przyjęcia przelicznika 1,5 do całego omawianego okresu zatrudnienia dopiero na rozprawie 6 lipca 2011 r., przy czym co do Kopalni (...) przyznał ponownie, że była to praca dozoru wyższego, którą wykonywał częściowo na powierzchni a częściowo pod ziemią.

Sąd Okręgowy zaznaczył nadto, iż od 20 maja 1981 r. do 31 grudnia 1987 r. skarżący sprawował funkcję specjalisty w drużynie ratowniczej, jednak – jak wynika z jego zeznań - nie było to stanowisko czynnego ratownika, ani żadne inne stanowisko ratownika drużyny ratowniczej, gdyż służył jako ciało doradcze kierownikowi akcji ratowniczej czy też kierownikowi bazy. A zatem nie było to stanowisko w drużynach ratowniczych w rozumieniu przepisu art. 37 Ustawy.

Sąd zauważył, że ponieważ organ rentowy nie wydał decyzji co do przeliczenia z innymi przelicznikami wcześniejszej emerytury górniczej, w związku z tym nadal w zakresie emerytury wcześniejszej obowiązują przeliczniki wynikające z decyzji z 1992 r., gdyż decyzja o dokonaniu przeliczenia emerytury wcześniejszej z 26 września 2006 r., została prawomocnie uchylona i nie funkcjonuje w obrocie prawnym.

Na marginesie zauważył, że w przypadku uznania, iż również do przyznanej na podstawie art. 34 Ustawy emerytury z tytułu wieku, należałoby stosować przepisy i przeliczniki obowiązujące w dacie wydania decyzji przeliczeniowej w 1992 r., hipotetyczna wysokość emerytury górniczej wnioskodawcy z tytułu wieku, przeliczona przy uwzględnieniu dotychczasowej podstawy wymiaru wcześniej przyznanej emerytury, z uwzględnieniem zgodnie z wnioskiem o przyznanie emerytury, wynagrodzeń z okresu od 1 kwietnia 1989 r. do 30 marca 1990 r. oraz przy uwzględnieniu przeliczników górniczych 1,5 i 1,8 przyjętych w decyzji z 10 maja 1992 r., tj. - od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r. – 1,5, od 13 lipca 1960r. do 30 kwietnia 1962 r. – 1,8, od 1 maja 1962 r. do 24 października 1965 r. – 1,5 od 25 października 1965 r. do 15 lutego 1966 r. – 1,8, od 16 lutego 1966 r. do 31 sierpnia 1966 r. – 1,5, od 1 września 1966 r. do 26 października 1970 r. – 1,8, od 27 października 1970 r. do 19 maja 1981 r. – 1,5, od 20 maja 1981 r. do 31 grudnia 1987 r. – 1,8, od 1 stycznia 1988 r. do 31 maja 1990 r. – 1,5; razem 154 miesiące po 1,8 i 222 miesiące po 1,5 wyliczona na dzień 1 października 2006 r., po zastosowaniu do części socjalnej nowej kwoty bazowej z daty złożenia wniosku wynosi 3.130,91 zł brutto miesięcznie, zaś po dokonaniu korekty stażu pracy (ograniczeniu do 45 lat) - 3003,65 zł brutto miesięcznie.

Po podwyższeniu kwoty bazowej do 100% przeciętnego wynagrodzenia zgodnie z art. 194 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, czyli od marca 2007 r. wysokość emerytury zmieniała się dodatkowo o podwyższenie świadczeń przyznanych przed 1 września 1996 r. do 100%, w związku z tym wysokość hipotetycznego świadczenia wynosi bez dokonania korekty stażu pracy:

- od 1 marca 2007 r. – 3.173,76 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2008 r. – 3.547,37 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2009 r. – 3.763,76 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2010 r. – 3.937,65 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2011 r. – 4.059,72 zł brutto miesięcznie.

Po dokonaniu korekty stażu pracy (ograniczeniu do 45 lat):

- od 1 marca 2007 r. – 3.044,55 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2008 r. – 3.401,75 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2009 r. – 3.609,26 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2010 r. – 3.776,01 zł brutto miesięcznie,

- od 1 marca 2011 r. – 3.893,07 zł brutto miesięcznie.

Dodatkowo do emerytury wnioskodawcy przysługuje deputat węglowy jako odrębny dodatek.

Powyższe wyliczenia są zgodne z wyliczeniami organu rentowego, jak i ostateczną opinią biegłego.

W konsekwencji Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 i § 2 k.p.c. zmienił decyzję z 11 stycznia 2010 r. w zakresie przyjętych przez organ rentowy przeliczników pracy górniczej, w sposób wskazany w sentencji wyroku i oddalił odwołanie w pozostałej części.

Co do daty, od której należy przeliczyć wskazaną emeryturę, Sąd przyjął datę wskazaną w decyzji, z uwagi na to, że wnioskodawca nie składał wniosku o jej przeliczenie, którego to przeliczenia organ rentowy dokonał z urzędu. Nadto wnioskodawca nie zaskarżył również decyzji z 24 października 2006 r. przyznającej mu prawo do emerytury górniczej z tytułu wieku.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył B. B. w części :

- nie zaliczenia okresu pracy w kopalni (...) od 29 kwietnia 1959 r. do 12 lipca 1960 r. oraz okresu zatrudnienia od l marca do 26 października 1970 r. z przelicznikiem 1,8 oraz w zakresie wyrównania różnicy świadczenia od 26.09.2006r. zamiast od 1.02.2010r.,

- nie zaliczenia okresu pracy od 16 lutego do 15 lipca 1966 r. w Kopalni (...) z przelicznikiem 1,8,

- nie zaliczenia okresów pracy w kopalni (...) od 1 maja do 31 grudnia 1962 r., od 1 stycznia 1963r. do 15 lutego 1966r. i od 16 lipca do 1 sierpnia 1966 r. z przelicznikiem 1,8.

Zdaniem skarżącego wyrównanie emerytury z zastosowaniem wyższych przeliczników z tytułu pracy górniczej należy mu się od chwili wydania decyzji z 26.09.2006 r. Podniósł, że w okresie zatrudnienia w Kopalni (...) był jednocześnie ratownikiem kopalnianej drużyny ratowniczej i brał udział w ćwiczeniach, a zatem zgodnie z przepisami ustawy o emeryturach i rentach z FUS winien mieć do tego okresu zastosowany przelicznik 1,8. W jego ocenie również okresy zatrudnienia w Kopalni (...) powinien mieć uwzględnione z przelicznikiem 1,8, mimo iż nie jest w stanie udowodnić, czy pracował ponad połowę dniówek pod ziemią w kopalniach, które już nie istnieją. Podniósł, że w okresie przechodzenia na emeryturę nie było obowiązku określenia w zaświadczeniach, ile procent czasu pracował pod ziemią. Podkreślił, że wszystkie osoby dozoru zatrudnione na dole wówczas miały angaże o nie normowanym czasie pracy, zaś na każdej kopalni, na której pracował oprócz Kopalni (...), poziomy wydobywcze były wyposażone w warsztaty dołowe mechaniczne i elektryczne z pełnym wyposażeniem w park maszynowy i były samowystarczalne do przeprowadzenia napraw, jak również były wyposażone w biuro do pisania poleceń i raportów.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie jedynie w części dotyczącej żądania przeliczenia emerytury z uwzględnieniem przelicznika 1,8 do okresu zatrudnienia od 16 lutego do 30 kwietnia 1966r. W tym okresie bowiem – jak wynika z akt osobowych B. B. (k. 39), w szczególności ze znajdującego się w nich angażu z 16.02.1966r. - skarżący zatrudniony był w Kopalni (...) na stanowisku sztygara zmianowego maszynowego w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią, a nie - jak przyjął to Sąd Okręgowy - na stanowisku starszego inspektora robót montażowych. To ostatnie stanowisko objął on dopiero od 1 maja 1966r. (angaż z 2.05.1966r. k. 2 akt osobowych). Z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych Kopalni (...) (k. 3 i 4a) jednoznacznie wynika także, że jako sztygar zmianowy odwołujący wykonywał pracę stale „na dole”, tj. pod ziemią. Jednocześnie, jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji, skarżący był czynnym ratownikiem górniczym w drużynie ratowniczej.

Wprawdzie istotnie, w swoich zeznaniach skarżący podał, że w Kopalni (...) nadzorował prace przy budowie szybu nr 2 i montażu maszyn przyszybowych na podszybiu, które odbywały się zarówno pod jak i nad ziemią, i nie potrafił określić, ile miał wówczas zjazdów pod ziemię, ale zeznania te dotyczyły wyłącznie pracy na stanowisku starszego inspektora robót montażowych, nie zaś na stanowisku sztygara zmianowego. W zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu 28.12. (...). skarżący zaznaczył zresztą, że w Kopalni (...) tylko na początku zatrudnienia przez krótki okres pracował jako sztygar zmianowy a później został przeniesiony do wykonawstwa inwestycyjnego na stanowisko starszego inspektora robót montażowych i wówczas budował wieżę szybową szybu nr 2 (k. 130).

Jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy, w stosunku do pracowników dozoru ruchu, do których niewątpliwie zalicza się stanowisko sztygara zmianowego, ma zastosowanie art. 37 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia wniosku o emeryturę górniczą z tytułu wieku, tj. 29 maja 2006r. Stosownie do jego treści okresy pracy wymienione w ust. 1 pkt 2 (w drużynach ratowniczych) i 3 zalicza się w wymiarze półtorakrotnym również tym pracownikom dozoru ruchu i kierownictwa ruchu kopalń, którzy pracują przez co najmniej połowę dniówek roboczych w miesiącu pod ziemią, w kopalniach siarki lub kopalniach węgla brunatnego. Zgodnie zaś z treścią art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy, przy ustalaniu wysokości górniczych emerytur, o których mowa w art. 34 lub 48, stosuje się przelicznik 1,8 za każdy rok pracy, o której mowa w art. 37.

W Załączniku nr 4 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 23 grudnia 1994r. w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz. U. Nr 2, poz. 8) w punkcie 4/ wymienione jest stanowisko sztygara zmianowego.

Skoro zatem z materiału dowodowego wynika, że skarżący w okresie od 16 lutego do 30 kwietnia 1966r. stale pracował pod ziemią na stanowisku wymienionym w punkcie 4 Załącznika nr 4 do w/w rozporządzenia (...) z 23 grudnia 1994r., a jednocześnie był czynnym członkiem drużyny ratowniczej, to z mocy w/w przepisów do tego okresu zatrudnienia winien mieć zastosowany przelicznik 1,8, a nie 1,5, jak dokonał tego organ rentowy w decyzji z 11 stycznia 2011r.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok w punkcie drugim i orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji.

W pozostałym zakresie apelacja, jako bezzasadna, podlega oddaleniu z mocy art. 385 kpc.

Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje stanowisko Sądu I instancji, że co do pozostałego okresu zatrudnienia B. B. w Kopalni (...), tj. od 1 maja do 15 lipca 1966r., jak i okresów pracy w Kopalni (...) od 1 maja do 31 grudnia 1962r., od 1 stycznia 1963r. do 24 października 1965r. i od 16 lipca do 31 sierpnia 1966r. brak jest możliwości zastosowania przy ustalaniu wysokości emerytury przelicznika 1,8 , gdyż – co do pracy w Kopalni (...) – był on wprawdzie czynnym ratownikiem górniczym w drużynie ratowniczej, ale pracował wówczas na stanowisku starszego inspektora robót montażowych, tj. na stanowisku dozoru ruchu nie wymienionym w punktach 1-6 Załącznika nr 4 do rozporządzenia (...) z 23 grudnia 1994r., i nie wykazał, by w tym okresie przepracował w danym miesiącu co najmniej połowę dniówek roboczych pod ziemią. Wynika to jednoznacznie z jego zeznań złożonych przed Sądem Okręgowym, w których podał, że nadzorował od podstaw budowę szybu nr 2, a zatem w tym początkowym okresie budowy nie mogła to być praca wykonywana w wymiarze co najmniej 50% dniówek pod ziemią.

Odnosząc się do wskazanego w apelacji okresu 1 stycznia 1963r. do 15 lutego 1966r. należy przede wszystkim podkreślić, że organ rentowy zastosował skarżącemu przelicznik 1,8 do mieszczącego się w tym przedziale okresu od 25.10.1965r. do 15.02.1966r. z uwagi na to, iż odwołujący, będąc zatrudniony jako sztygar zmianowy urządzeń maszynowych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią, równocześnie w okresie tym był czynnym ratownikiem w drużynie ratowniczej. Natomiast pozostały okres pracy na tym stanowisku, jak trafnie wywiódł Sąd Okręgowy, podlega uwzględnieniu z przelicznikiem 1,5 ponieważ aby - stosownie do w/w powołanych przepisów ustawy - móc zastosować do pracy na stanowisku dozoru ruchu przelicznik 1,8 (przy jednoczesnym wykazaniu pracy przez co najmniej połowę dniówek roboczych pod ziemią) skarżący musiałby być równocześnie członkiem drużyny ratowniczej. Tej ostatniej przesłanki skarżący w okresie od 1 stycznia 1963r. do 24 października 1965r., podobnie jak i od 1 maja do 31 grudnia 1962r. oraz od 16 lipca do 31 sierpnia 1966r., w których również był zatrudniony na stanowiskach dozoru ruchu, niewątpliwie nie spełniał, czego nie kwestionuje zresztą w apelacji.

Zgodzić się bowiem należy z Sądem I instancji, że skoro skarżący nie wykonywał w w/w okresach prac wymienionych w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, gdyż należał wówczas do pracowników dozoru ruchu, to ma doń zastosowanie art. 37 ust. 2 ustawy, a zatem – aby zastosować do tych okresów przelicznik 1,8 – oprócz wykazania, jak miało to miejsce w przypadku skarżącego, że przez co najmniej połowę dniówek roboczych pracował pod ziemią, musiałby jednocześnie dodatkowo być w drużynie ratowniczej. Przemawia za tym również treść § 4 rozporządzenia MIPS z 23 grudnia 1994r. w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty mającego zastosowanie z mocy art. 194 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Za prawidłowe należy uznać stanowisko Sądu Okręgowego, że z uwagi na fakt, iż będąca w sporze decyzja dotyczy przeliczenia emerytury górniczej przyznanej skarżącemu z tytułu wieku na podstawie art. 34 ustawy o emeryturach i rentach z FUS od dnia 1 lutego 2010r., to zmiana przyjętych w niej przez organ rentowy przeliczników pracy górniczej winna nastąpić również od 1 lutego 2010r., a nie, jak domaga się tego skarżący, od 26 września 2006r., tj. od daty wydania przez ZUS decyzji dotyczącej pobieranej uprzednio przez wnioskodawcę wcześniejszej emerytury górniczej, która to decyzja wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 września 2009r. została uchylona.

Z przytoczonych wyżej przyczyn Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.