Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Taberska ( spr.)

SSO Hanna Bartkowiak

SSO Sławomir Jęksa

Protokolant apl. radc. J. Z.

przy udziale B. T. Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2017 r.

sprawy M. W.(uprzednio używającego nazwiska K.)

oskarżonego z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64§1 kk w zw. z art. 65§1 kk oraz z art.18§3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i z art. 270 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego i prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu

z dnia 20 grudnia 2016r. sygn. akt II K 463/14

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

2.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze w ½ części tj. w kwocie 10 złotych i wymierza mu opłatę w kwocie 300 złotych za II instancję, a w pozostałym zakresie kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

S. J. E. H. B.

UZASADNIENIE

M. W. (uprzednio używający nazwiska K.) został oskarżony o to, że

I.  w okresie od maja 2005 roku do marca 2007 r, w N. gm. D. i w G. gm. K., będąc karanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie sygn. III K 105/99 z dnia 28 lipca 1999 r., za czyn z art. 280§2 k.k., karą 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał od 10.05.1999 r. do 15.03.2000 r. i od 15.03.2002 r. do 22.03.2002 r. i od 19.06.2003 r. do 19.05.2004 r. i w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, za przestępstwo umyślne podobne, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pomógł do zbycia ciągników rolniczych oraz naczep samochodowych, wiedząc o tym, iż uzyskane one zostały za pomocą czynów zabronionych, a nadto chcąc aby inne osoby dokonały czynów zabronionych, ułatwiał im to w ten sposób, że dostarczał im ciągniki rolnicze oraz naczepy samochodowe z przerobionymi numerami identyfikacyjnymi nadwozia VIN oraz podrobionymi dokumentami w postaci: umów kupna-sprzedaży oraz niemieckich kart pojazdów (...), ich dowodów rejestracyjnych (...) oraz zaświadczeń o wyrejestrowaniu pojazdów na terenie R. N., w celu użycia ich jako autentycznych, poprzez przedłożenie ich we właściwych Wydziałach Komunikacji celem zarejestrowania pojazdów na terenie P., a następnie ich sprzedaży kolejnym osobom, w ten sposób, że:

–

w maju 2005 roku w G. dostarczył J. P. ciągnik rolniczy m-ki N. (...) o znacznej wartości ok. 210 000,-zł, wiedząc iż został uzyskany za pomocą kradzieży w nocy z 20/21 kwietnia 2005 r. w miejscowości S., na terenie R. N., w którym przerobiono nr identyfikacyjny nadwozia VIN z oryginalnego: (...) na: (...) oraz podrobione dokumenty w postaci; umowy kupna-sprzedaży, niemieckiej karty pojazdu (...) oraz zaświadczenia o wyrejestrowaniu go w R. N., w celu użycia jako autentycznych, poprzez przedłożenie ich w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w N. i zarejestrowania tego ciągnika, a następnie jego sprzedaży,

–

w okresie od 21 maja do 6 lipca 2005 roku w N., dostarczył M. M. naczepę samochodową m-ki (...) o szacunkowej wartości 90 100,-zł, wiedząc, iż została uzyskana za pomocą kradzieży w nocy z 20/21 maja 2005 r. w miejscowości L., na terenie R. N., w której przerobiono nr identyfikacyjny nadwozia VIN z oryginalnego: (...) na (...) oraz podrobiony dokument w postaci umowy kupna-sprzedaży tego pojazdu, czym pomógł mu w jej dalszej sprzedaży,

–

w okresie od 27 maja do 26 października 2005 r. w N., dostarczył M. M. naczepę samochodową m-ki (...) o wartości 58 900,- zł, wiedząc, iż została uzyskana za pomocą kradzieży w nocy z 1/2 kwietnia 2005r. w miejscowości S., na terenie R. N., w której przerobiono nr identyfikacyjny nadwozia VIN z oryginalnego: (...) na (...) oraz podrobione dokumenty w postaci umowy kupna-sprzedaży, niemieckiej karty pojazdu (...) oraz zaświadczenia o wyrejestrowaniu tej naczepy w R. N., czym pomógł mu w jej dalszej sprzedaży,

–

w marcu 2006 r. w N. dostarczył M. M., za pośrednictwem J. P., ciągnik rolniczy m-ki J. (...) o szacunkowej wartości 110 000,-zł wiedząc iż został uzyskany za pomocą kradzieży w nocy z 10/11 lutego 2006 r. w miejscowości P., na terenie R. N., w którym przerobiono nr identyfikacyjny nadwozia VIN z oryginalnego: (...) na: (...) oraz podrobione dokumenty tego pojazdu w postaci; umowy kupna-sprzedaży, niemieckiego dowodu rejestracyjnego (...), niemieckiej karty ciągnika (...) oraz zaświadczenia o jego wyrejestrowaniu w R. N., w celu użycia ich jako autentycznych, poprzez przedłożenie w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w N. w celu zarejestrowania tego ciągnika, a następnie jego sprzedaży,

–

w okresie od 29 stycznia do marca 2007 roku w N. dostarczył M. M. ciągnik rolniczy m-ki F. (...) o szacunkowej wartości ok. 266 581,-zł, stanowiący mienie znacznej wartości, wiedząc iż został on uzyskany za pomocą kradzieży w dniu 29.01.2007 r. w miejscowości B., na terenie Republiki Federalnej Niemiec, w którym przerobiono nr identyfikacyjny nadwozia VIN z oryginalnego: (...) na: (...), dostarczając mu jednocześnie podrobione dokumenty dotyczące tego pojazdu w postaci umowy kupna sprzedaży, niemieckiego dowodu rejestracyjnego (...) i karty pojazdu „F. oraz zaświadczenia o jego wyrejestrowaniu w R. N., w celu użycia ich jako autentycznych, czym pomógł mu w dalszej sprzedaży tego ciągnika,

–

z czego uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art 291§1 kk w zw. z art. 294§1 kk w zb. z art. 18§3 kk w zw. z art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64§1 kk, w zw. z art. 65§1 kk.

I.  W okresie od kwietnia 2005 r. do maja 2006 roku w N. gm. D. i w G. gm. K., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, chcąc aby inne ustalone osoby dokonały czynów zabronionych ułatwiał to w ten sposób, że dostarczał im ciągniki rolnicze, w których kradzieży na terenie R. N.uczestniczył, z przerobionymi numerami identyfikacyjnymi nadwozia VIN i podrobionymi dokumentami w postaci: umów kupna-sprzedaży oraz niemieckich kart pojazdów (...), ich dowodów rejestracyjnych (...) oraz zaświadczeń o wyrejestrowaniu pojazdów w R. N., w celu użycia ich jako autentycznych, poprzez przedłożenie ich we właściwych Wydziałach Komunikacji w celu zarejestrowania pojazdów na terenie Polski w ten sposób, że:

–

w okresie od kwietnia do czerwca 2005 r. w N. dostarczył M. M. ciągnik m-ki J. (...) o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia VIN: (...) z oryginalnego nr VIN: (...) oraz podrobione dokumenty w postaci: niemieckiej karty pojazdu (...), niemieckiego dowodu rejestracyjnego pojazdu (...) oraz zaświadczenia o wyrejestrowaniu pojazdu w R. N., w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przedłożenie ich w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w W. celem zarejestrowania ciągnika,

–

w okresie od kwietnia do czerwca 2005 r. w G. dostarczył J. P. ciągnik m-ki J. D. 8100 o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia VIN (...) z oryginalnego nr VIN tj.: (...) oraz podrobione dokumenty w postaci: umowy kupna-sprzedaży oraz niemieckiego dowodu rejestracyjnego pojazdu (...), w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przekazanie go nabywcy ciągnika,

–

w sierpniu 2005 r. w N. dostarczył M. M. ciągnik m-ki J. D. 7920 o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia VIN (...), z oryginalnego nr VIN tj. (...) oraz podrobione dokumenty w postaci: umowy kupna-sprzedaży, niemieckiej karty pojazdu (...) oraz niemieckiego dowodu rejestracyjnego pojazdu “F.", w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przedłożenie ich w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w W. celem zarejestrowania ciągnika,

–

w sierpniu 2005 r. w N. dostarczył M. M. ciągnik m-ki F. (...) o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia VIN (...); z oryginalnego nr VIN tj. (...) oraz podrobione dokumenty pojazdu w postaci: umowy kupna-sprzedaży oraz niemieckiego dowodu rejestracyjnego “F.", w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przekazanie go nabywcy ciągnika,

–

w okresie od października do listopada 2005 r. w N. dostarczył M. M. ciągnik m-ki J. (...) o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia VIN (...) z oryginalnego nr VIN tj. (...) oraz podrobione dokumenty pojazdu w postaci: umowy kupna-sprzedaży, niemieckiego dowodu rejestracyjnego (...) oraz zaświadczenia o wyrejestrowaniu pojazdu w R. N., w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przedłożenie ich w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w W. celem zarejestrowania ciągnika,

–

w okresie od listopada do grudnia 2005 r. w N. dostarczył M. M. ciągnik m-ki F. (...) o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia VIN (...); z oryginalnego nr VIN tj. (...) oraz podrobione dokumenty pojazdu w postaci: niemieckiego dowodu rejestracyjnego (...) oraz zaświadczenia o wyrejestrowaniu pojazdu w R. N., w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przedłożenie w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w W. celem zarejestrowania ciągnika,

–

w okresie od listopada do grudnia 2005 r. w N. dostarczył M. M. ciągnik m-ki F. (...) o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia VIN (...); z oryginalnego nr VIN tj. (...) oraz podrobione dokumenty pojazdu w postaci: niemieckiego dowodu rejestracyjnego (...) oraz zaświadczenia o wyrejestrowaniu pojazdu w R. N., w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przedłożenie ich w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w W. celem zarejestrowania ciągnika,

–

w okresie od października 2005 r. do maja 2006 r. w G. gm. K. dostarczył J. P. ciągnik m-ki J. D. 7820 o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia VIN (...) z oryginalnego nr VIN tj.: (...) oraz podrobione dokumenty pojazdu w postaci: umowy kupna-sprzedaży oraz niemieckiego dowodu rejestracyjnego (...), w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przekazanie nabywcy ciągnika,

–

w okresie od lutego do marca 2006 roku w N. gm. D. dostarczył M. M. ciągnik m-ki J. (...) o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia nr VIN tj. (...), z oryginalnego nr VIN: (...) oraz podrobione dokumenty pojazdu w postaci; umowy kupna-sprzedaży oraz niemieckiego dowodu rejestracyjnego (...) w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przedłożenie ich w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w W. celem zarejestrowania ciągnika,

–

w okresie od lutego do marca 2006 roku w N. gm. D. dostarczył M. M. ciągnik m-ki J. (...) o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia nr VIN tj. (...), z oryginalnego nr VIN: (...) oraz podrobione dokumenty pojazdu w postaci; niemieckiego dowodu rejestracyjnego (...) oraz zaświadczenia o wyrejestrowaniu pojazdu w R. N., w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przedłożenie w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w W. celem zarejestrowania ciągnika,

–

w okresie od lutego do marca 2006 roku w N. gm. D. dostarczył M. M. ciągnik m-ki J. (...) o przerobionym nr identyfikacyjnym nadwozia nr VIN tj. (...), z oryginalnego nr VIN: (...) oraz podrobione dokumenty pojazdu w postaci; umowy kupna-sprzedaży oraz niemieckiego dowodu rejestracyjnego (...), w celu użycia ich jako autentycznych poprzez przedłożenie ich w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w W. celem zarejestrowania ciągnika,

tj. o czyn z art. 18§3 kk w zw. z art. 270§1 kk w zw. z art. 12 kk

I.  w okresie od 31 maja do 6 lipca 2005 r., w nieustalonym miejscu, podrobił dokument w postaci umowy kupna-sprzedaży naczepy m-ki (...) z dnia 6 lipca 2005 r., pomiędzy K. N., a P.P.H.U. (...) w ten sposób, że złożył za sprzedawcę podpis o treści (...), w celu przedłożenia jej jako autentycznej w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w W. celem zarejestrowania naczepy , tj. o czyn z art. 270§1 kk.

Sąd Rejonowy w Wągrowcu wyrokiem z dnia 20 grudnia 2016r. II K 463/14 :

1.  oskarżonego M. W. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego powyżej w punkcie I, to jest przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1, 2, 3 k.k. w zw. z art. 70 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres 5 (pięciu) lat próby oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

2.  na podstawie art. 73 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby;

3.  oskarżonego M. W. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego powyżej w punkcie II, to jest przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z w zw. z art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

4.  oskarżonego M. W. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego powyżej w punkcie III, to jest przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

5.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył kary grzywny wymierzone oskarżonemu w punktach 1, 2 i 3 wymierzył mu karę łączną karę grzywny 500 (pięciuset) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych oraz orzekł o kosztach procesu.

Apelacje od powyższego wyroku , w części dotyczącej orzeczenia o karze złożyli prokurator - K. 5603 – 5608 i obrońca oskarżonego M. W. – K. 5610 - 5612

Na podstawie art. 457 § 2 kpk uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego zostało ograniczone do zarzutu rażącej niewspółmierności (łagodności) orzeczonej kary zawartej w apelacji prokuratora, albowiem obrońca oskarżonego nie złożył wniosku o uzasadnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd Odwoławczy podnosi, iż skarżący nie kwestionował poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych oraz zastosowanej do przypisanych oskarżonemu czynów kwalifikacji prawnej.

Także Sąd Okręgowy nie dostrzegł podstaw do ingerencji w powyższym zakresie w zaskarżony wyrok z urzędu, albowiem nie dostrzegł przesłanek z art. 439 k.p.k. i z art. 440 k.p.k. i ostatecznie podzielił stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odnośnie braku uznania, by któryś z czynów przypisanych oskarżonemu w niniejszym postępowaniu stanowił czyn następczy współukarany w stosunku do czynów, za które oskarżony został skazany wyrokiem sądu niemieckiego – L. N. z 30 września 2009r. w sprawie (...)- tłumaczenie K.4814 – 4820 akt i dlatego też rozważania swoje ograniczył tylko do zarzutu apelacji, to jest rażącej niewspółmierności kary.

Instytucja czynu współukaranego ma charakter pozaustawowy, dlatego też dla określenia jej istoty, warunków wymaganych do zastosowania, możliwych postaci oraz podstawy rozstrzygnięcia sądu w sytuacji przyjęcia czynu współukaranego niezbędne jest odwołanie się do reguł wypracowanych w tym zakresie w doktrynie oraz orzecznictwie. Mając to na względzie, należy zgodzić się z poglądem, że z konstrukcją czynów współukaranych mamy do czynienia w przypadku czynów poprzedzających dokonanie przestępstwa albo następujących po nim. Czyny takie, mimo że wypełniają znamiona odrębnego czynu zabronionego, nie podlegają odrębnemu ukaraniu z uwagi na to, że przy całościowej ocenie przestępstwa zostaje wliczone ich ukaranie. Uważa się, iż przy całościowej ocenie zachowania sprawcy kara wymierzona za jedno przestępstwo powinna realizować funkcje, jakie miałyby spełniać kary jednostkowe i wymierzona na ich podstawie kara łączna” (A. Marek i P. Gensikowski – Konstrukcja czynów współukaranych i jej implikacje praktyczne – Prokuratura i Prawo 2004, nr 10, s. 7-8). Wskazani przedstawiciele doktryny odwołali się dalej do poglądów judykatury, a w szczególności uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 1964r. sygn. VI Ko – 57/63, w której stwierdzono, że „przez współukarane czyny uprzednie lub następcze rozumie się takie działania poprzedzające główny czyn przestępny lub po nim następujące, które oceniane osobno, mogłyby być uznane za odrębne przestępstwa, jednakże przy całościowej ocenie zdarzenia należy uznać je za ukarane przez wymierzenie kary za przestępstwo główne” (OSNKW 1964 nr 10, poz. 142)

U podstaw redukcji wielości ocen przy zbiegu przestępstw, na zasadzie przestępstwa współukaranego (uprzedniego lub następczego) leży wzgląd funkcjonalny wynikający z przekonania, zgodnie z którym nie zachodzi potrzeba karania za wszystkie zbiegające się przestępstwa, jeżeli kara wymierzona za jedno z tych przestępstw spełni wszystkie te funkcje, jakie miałyby spełnić kary wymierzone za każde ze zbiegających się przestępstw (por. A. Spotowski – Pomijalny (pozorny) zbieg przepisów ustawy i przestępstw, Warszawa 1976 r., s. 159) . Według tego ujęcia podstawą redukcji oceny przy zbiegu przestępstw jest założenie, że kara wymierzona za jeden ze zbiegających się czynów przestępnych obejmuje niejako karę, jaką można by było wymierzyć za pozostałe czyny przestępne. Warunkiem ustalenia pomijalnego zbiegu przestępstw jest stwierdzenie znacznej różnicy stopnia społecznej szkodliwości czynów, przy czym czyny te muszą być ze sobą powiązane w ten sposób, iż tworzą pewną zwartą całość. W literaturze wskazywano, że u podstaw wyłączenia wielości ocen w ramach czystej wielości czynów leży generalne wskazanie teleologiczne, zgodnie z którym ukaranie za czyn o większej zawartości bezprawia usuwa możliwość ukarania za czyn o mniejszej zawartości bezprawia (tak W. Macior: Z problematyki zbiegu przestępstw i przepisów ustawy (w sprawie pozornego zbiegu realnego przestępstw), PiP nr 1 z 1965 r., s. 77).

Oczywistym jest, zdaniem Sądu Okręgowego, iż rozważania w przedmiocie czynów następczych współukaranych w niniejszej sprawie można było oprzeć jedynie o analizę przestępstwa ciągłego przypisanego oskarżonemu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 270 §1 kk w zw. z art. 12 kk w konfrontacji z treścią wyroku sądu niemieckiego Jak to bowiem trafnie ujął sąd niemiecki w uzasadnieniu wyroku – K. 4815 „do zadań oskarżonego należało również dbanie o sprzedaż rzeczy pochodzących z kradzieży na terenie P.. Na początku odbywało się to w taki sposób, że przy popełnianiu pierwszych czynów zapewnił sobie pomoc świadka P. przy organizowaniu miejsca postoju i przy rejestracji ciągników, podczas gdy za ich sprzedaż odpowiedzialny był przede wszystkim świadek M. M.”.

Nie ulega zatem żadnej wątpliwości, co zostało ustalone przez Sąd Rejonowy przede wszystkim na podstawie wyjaśnień M. W., że wskazane tam skradzione przez oskarżonego M. W. na terenie R. N. maszyny rolnicze oskarżony zaopatrywał w podrobione dokumenty, które dostarczał paserom na terenie Polski, w celu użycia tych dokumentów za autentyczne w sposób opisany w zarzucie II aktu oskarżenia.

Takie zachowanie oskarżonego nie zostało objęte wyrokiem sądu niemieckiego, a jednie wspomniano o nim w uzasadnieniu, natomiast organizacja fałszywych dokumentów wymagała od oskarżonego dodatkowych czynności przestępczych i nie były one zwykłym następstwem dokonywanych wcześniej czynności sprawczych w postaci kradzieży, stanowiły natomiast odrębne przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk. Przestępstwo to, choć bardzo zbliżone do czynu współukaranego następczego w zakresie czerpania korzyści z owoców przestępstwa podlegać musi, zdaniem Sądu Okręgowego, odrębnemu ukaraniu, albowiem dokonując go oskarżony stworzył odrębną sytuację przestępną, w której jego odrębne przedmiotowe działania godziły w różne dobra prawne i nie można ich „ wliczać” do całościowej oceny przestępstwa kradzieży sprzętu rolniczego.

Przechodząc natomiast do oceny zasadności apelacji prokuratora zważyć należy, że o rażącej niewspółmierności kary można mówić wtedy, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85, OSNKW 1985/7-8/60). Z sytuacją rażącej niewspółmierności kary mamy do czynienia także wtedy, gdy rozmiar represji w rozpoznawanej sprawie jest w sposób oczywisty nieproporcjonalny w stosunku do dolegliwości wymierzanych podobnym sprawcom w podobnych sprawach. Przy czym nie chodzi o każdą ewentualną różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, OSPriP 1995/6/18).

W ocenie Sądu Okręgowego, czego dowodzi lektura zaskarżonego wyroku, wymierzone oskarżonemu M. W. kary jednostkowe, w tym kara 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 5 oraz kara łączna grzywny nie spełniają opisanych wyżej przesłanek wystąpienia owej rażącej niewspółmierności, w tym przypadku łagodności kary.

Wymierzając oskarżonemu kary Sąd Rejonowy słusznie baczył, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając przede wszystkim fakt, że M. W. odbył karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za dokonanie przestępstw ściśle związanych z zarzutem II aktu oskarżenia. Z kolei z tym zarzutem pozostają w ścisłym związku zarzuty I i III, albowiem dotyczą tej samej ukierunkowanej z góry powziętym zamiarem działalności przestępczej oskarżonego, której jedynie z przyczyn formalnych nie można było uznać w całości za przestępstwo ciągłe.

Wbrew twierdzeniom apelacji prokuratora, Sąd Rejonowy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów M. W. wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rodzaj wyrządzonych szkód oraz sposób i okoliczności popełnienia czynów.

Sam fakt uprzedniej karalności oskarżonego, działania w warunkach recydywy oraz fakt istnienia niedokończonego jeszcze procesu karnego toczącego się przed Sądem Rejonowym w Toruniu za przestępstwo dokonane w dniu 24 lipca 2012r., nie może przesłonić okoliczności łagodzących, które Sąd Rejonowy brał w tym procesie pod uwagę przy wymiarze kary, a przede wszystkim także i faktu, że oskarżony ostatecznie nie tylko wskazał siebie jako sprawcę przestępstw będących przedmiotem procesu niemieckiego, ale i także umożliwił, mimo początkowych zaprzeczeń ukaranie pozostałych osób biorących udział w zakrojonym na szeroką skalę procederze złodziejsko - paserskim cennych maszyn rolniczych.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, że karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego oraz rozmiarów społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów jest odnośnie zarzutu I kara 2 lat pozbawienia wolności i grzywny, a odnośnie zarzutów II I III kara grzywny w rozmiarze tam zawartym.

Wymierzając karę Sąd Rejonowy musiał także wziąć pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma wymiar kary osiągnąć. Sens zapobiegawczego oddziaływania kary sprowadza się do odstraszenia sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa. Wychowawcze cele kary realizowane są przez kształtowanie postawy sprawcy, do której istoty należy krytyczny stosunek do własnego czynu oraz do przestępstwa w ogóle.

Sąd Rejonowy wziął pod uwagę obecny styl życia M. W.i odważnie uznał, że oskarżony zasługuje na warunkowe zawieszenie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Jeżeli natomiast oskarżony nie doceni tego kredytu zaufania i ponownie popełni przestępstwo w okresie próby, mimo iż odbył już za bliźniaczą działalność przestępczą karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, będzie musiał karę 2 lat pozbawienia wolności odbyć i z pewnością nie zasłuży w przyszłości na pobłażliwość sądu.

Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, iż nie była zasadną apelacja prokuratora, ponieważ kary jednostkowe wymierzone zaskarżonym wyrokiem nie były dotknięte rażącą niewspółmiernością (nadmierną łagodnością), natomiast karę łączną grzywny orzekł Sąd I instancji z zastosowaniem prawidłowo wyważonej zasady asperacji.

Mając powyższe na uwadze, nie uwzględniono apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego, ale także i na korzyść oskarżonego, albowiem apelacja obrońcy M. W. wnioskowała o wymierzenie oskarżonemu kary rażąco łagodnej i wyrok Sądu Rejonowego został utrzymany w mocy.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 i 633 k.p.k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223, ze zmianami) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego koszty procesu za postępowanie odwoławcze w ½ części i wymierzył mu opłatę w kwocie 300 zł za drugą instancję, albowiem apelacja obrońcy dotyczyła jedynie wymiaru kary pozbawienia wolności.

S. J. E. H. B.