Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2017 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Leszka Karpiny

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2017 r.

sprawy D. B. ur. (...) w M., syna E. i D. z domu S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Miliczu

z dnia 15 lutego 2017 roku sygn. akt II K 235/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

D. B. został oskarżony o to, że w dniu 28 lipca 2016 roku w M. na ul. (...) prowadził samochód osobowy marki S. o nr rej. (...) pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Miliczu, sygn. akt II W 366/15 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, tj. o czyn z art. 244 k.k.

Wyrokiem z dnia 15 lutego 2017 roku, sygnatura akt II K 235/16 Sąd Rejonowy w Miliczu:

I.  uznał oskarżonego D. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego występek z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 20 (dwudziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

II.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i opłatę w łącznej kwocie 170 zł.

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżył w całości na korzyść oskarżonego D. B. jego obrońca zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony D. B. dopuścił się zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z zebranego w sprawie materiału, a zwłaszcza wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków;

2.  obrazę przepisów postępowania, mianowicie art. 4, 7, 410 i 424 § 1 pkt 1 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, a wynikającą z oparcia orzeczenia o winie oskarżonego D. B. tylko na dowodach obciążających i pominięcia dowodów korzystnych dla niego oraz przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów.

Wobec powyższego obrońca oskarżonego wniósł, aby Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w całości przez uniewinnienie oskarżonego D. B. od popełnienia czynu opisanego w części wstępnej zaskarżonego wyroku, ewentualnie uchylił wyrok w całości i przekazał sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należało zauważyć, iż kontrola instancyjna przeprowadzona przez Sąd Odwoławczy wykazała, że Sąd I instancji procedując w niniejszej sprawie zgromadził kompletny materiał dowodowy, który następnie w całości poddał trafnej ocenie, uwzględniającej wymogi art. 7 k.p.k. Wbrew twierdzeniom apelującego, zdaniem Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy wziął pod uwagę zarówno dowody obciążające, jak i korzystne dla oskarżonego, co znalazło wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w którym Sąd wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W ocenie Sądu Odwoławczego argumentacja Sądu I instancji była w całości zasługująca na aprobatę jako szczegółowa, logiczna i przekonująca, a zatem nie zachodziła konieczność jej ponownego przytaczania.

W świetle zarzutów apelacyjnych bezsporny w niniejszej sprawie był fakt, iż oskarżony D. B. w dniu 28 lipca 2016 roku w M. na u. Parkowej prowadził samochód osobowy marki S. o nr rej. (...). Niekwestionowana była również okoliczność, iż wyrokiem nakazowym z dnia 9 marca 2016 roku, sygnatura akt II W 366/15 Sąd Rejonowy w Miliczu orzekł wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w sferze ruchu lądowego na okres 6 miesięcy, a wyrok ten uprawomocnił się z dniem 6 kwietnia 2016 roku.

Przedmiotem zarzutu było natomiast przypisanie oskarżonemu popełnienia czynu z art. 244 k.k. pomimo braku świadomości orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I instancji prawidłowo uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego występek z art. 244 k.k., a tym samym nie mogła zyskać aprobaty argumentacja przestawiona w środku odwoławczym. Zważyć należało, iż zarzuty obrońcy sprowadzały się do wyrażenia odmiennej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, która miała charakter wyłącznie polemiczny z ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy. Podkreślenia wymagał fakt, iż kwestia braku świadomości oskarżonego o orzeczonym wobec niego zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych była przedmiotem wnikliwej analizy Sądu Rejonowego, jako że stanowiła ona przyjętą przez oskarżonego linię obrony w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Sąd ten w sposób obszerny wyjaśnił dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, jak również dlaczego odmówił wiarygodności zeznaniom członków jego rodziny, a które to stanowisko Sąd Okręgowy w całości podzielił jako niebudzące wątpliwości i wyczerpująco uzasadnione, a zarazem odpowiadające zawartej w art. 7 k.p.k. zasadzie swobodnej oceny dowodów. Ponadto apelujący nie wykazał błędów logicznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego, a jedynie wyraził odmienne stanowisko w opozycji do ustaleń tego Sądu. Nie był również trafne jego zarzuty odnoszące się do pozostałych przepisów postępowania, to jest art. 4, art. 410 i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., gdyż w ocenie Sądu Odwoławczego treść uzasadnienia nie pozostawia wątpliwości co do pełnego ich respektowania przez Sąd I instancji. Zdaniem Sądu Odwoławczego całkowicie nieuprawniona była argumentacja apelującego jakoby brak świadomości oskarżonego o orzeczonym zakazie znajdował potwierdzenie w obszernej i zawiłej dokumentacji uzyskanej ze Starostwa Powiatowego, albowiem wynika z niej wprost, iż oskarżony został wezwany do zwrotu prawa jazdy w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego w Miliczu z dnia 9 marca 2016 r., sygn. akt II W 366/15, a w odpowiedzi na to pismo ustosunkował się do wezwania i wskazał, że kontaktował się z Sądem Rejonowym w Miliczu w celu wyjaśnienia sprawy. Ponadto wątpliwości oskarżonego zostały wyjaśnione pismem Starosty (...) z dnia 25 lipca 2016 r., które zostało doręczone siostrze oskarżonego w dniu 27 lipca 2016 r., a następnie jak ustalił Sad Rejonowy treść tego pisma przekazała ona telefonicznie oskarżonemu.

W świetle prawidłowego pouczenia oskarżonego jako osoby, co do której istniała podstawa do sporządzenia wniosku o ukaranie i jego niestawiennictwa w wyznaczonym terminie na przesłuchanie w Komendzie Powiatowej Policji w M. zdaniem Sądu Odwoławczego niezasadne było również twierdzenie, iż oskarżony nie wiedział o toczącym się przeciwko niemu postępowaniu, gdyż oskarżony wprost przyznał, że uzyskał następnie informację w K., iż sprawa została skierowana do sądu, a on nie dowiadywał się o dalszym jej toku (k. 48). W ocenie Sądu Odwoławczego okoliczność ta świadczy jedynie o nienależytym prowadzeniu swoich spraw przez oskarżonego, natomiast odpis wyroku nakazowego orzekający wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych został prawidłowo doręczony na wskazany przez niego adres w trybie doręczenia zastępczego. Ponadto postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 6 lipca 2016 r. zobowiązujące oskarżonego do zwrotu prawa jazdy zostało doręczone do rąk ojca oskarżonego w dniu 11 lipca 2016 r., jak również korespondencja nadawana przez Starostę (...) także była odbierana przez dorosłych domowników. Mając na uwadze wszechstronną ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji, którą Sąd Odwoławczy w całości podzielił, w niniejszej sprawie nie zaistniały jakiejkolwiek wątpliwości co do faktu, iż treść tych pism została oskarżonemu przekazana, a w konsekwencji miał on świadomość obowiązywania orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w momencie popełnienia zarzucanego mu czynu.

W konsekwencji Sąd Odwoławczy uznał zarzuty zawarte w apelacji za bezpodstawne i mające wyłącznie charakter polemiczny z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi oraz oceną dowodów dokonanymi przez Sąd I instancji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd nie dostrzegając uchybień, które należałoby uwzględnić z urzędu, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983 r., Nr 49, poz. 223) Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za II instancję przyjmując, iż ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.