Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko J. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 10 kwietnia 2017 r., sygn. akt XVI C 3223/16

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od J. W. na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej .

Sygn. akt V Ca 1511/17

UZASADNIENIE

(...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty
w elektronicznym postępowaniu upominawczym, że pozwany J. W. ma zapłacić na jej rzecz kwotę 580 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 5 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 553,54 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 7 grudnia 2015 r. Ponadto wniosła
o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że pozwany
w dniach 20 listopada 2015 r., 22 listopada 2015 r. oraz 20 lipca 2016 r. zawarł z stroną powodową umowę przewozu poprzez korzystanie z usług przewozowych świadczonych przez stronę powodową. Podczas kontroli biletów ujawniono, że pozwany nie posiadał ważnego biletu na przejazd pociągiem. W związku z powyższym osoba uprawniona przez stronę powodową do kontroli biletów wystawiła wezwanie do zapłaty w dniach: 20 listopada 2015 r. oraz 22 listopada 2015 r. Strona powodowa wyjaśniła, że na dochodzona pozew kwotę składają się następujące kwoty wg poszczególnych protokołów: 1) protokół z 20 listopada 2015 r.- 60 zł tytułem opłaty taryfowej oraz 520 zł tytułem opłaty dodatkowej, 2) protokół z dnia 22 listopada 2015- 33,54-tytułem opłaty taryfowej i 520 zł tytułem opłaty dodatkowej.

W piśmie procesowym z 16 stycznia 2017 r. strona powodowa wskazała, iż pozwany zawarł umowę przewozu jedynie w dniach 20 listopada 2015 r. oraz 22 listopada 2015 r. a wpisanie dnia 20 lipca 2016 r. było wynikiem błędu systemu teleinformatycznego. Strona powodowa doprecyzowała swoje roszczenie odsetkowe wskazując, iż od kwoty 580 zł domaga się: odsetek ustawowych od 5 grudnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 553,54 zł domaga się: odsetek ustawowych od 7 grudnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Zdaniem pozwanego pozew został wniesiony po upływie okresu przedawnienia określonego w art. 778 k.c. w związku z art. 77 ustawy prawo przewozowe. Pozwany podkreślił, że pozew został wniesiony w dniu 12 stycznia 2017 r., a bezsporne jest między stronami, iż umowa przewozu miała miejsce w dniach odpowiednio: 20 listopada 2015 r. i 22 listopada 2015 r. Ponadto, pozwany zwrócił uwagę, iż z przedłożonych dokumentów wynika, iż posiadał bilet, ale nie okazał jedynie dokumentu uprawniającego go do przejazdu ulgowego.

Strona powodowa przed wydaniem wyroku nadała w placówce pocztowej jeszcze dwa pisma procesowe, odpowiednio 3 kwietnia 2017 r. oraz 4 kwietnia 2017 r., które wpłynęły do sądu już po wydaniu wyroku.

Wyrokiem z 10 kwietnia 2017r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1104,04 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 550,50 zł od 5 grudnia 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz dalszymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, ustawowymi odsetkami od kwoty 553,54 złotych od 7 grudnia 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz dalszymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo
w pozostałym zakresie i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 407 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od powyższego rozstrzygnięcia apelację wniósł pozwany, zaskarżając go w całości
i zarzucając mu naruszenie przepisów materialnych:

- art. 778 k.c. w związku z art. 77 ustawy prawo przewozowe poprzez jego niezastosowanie do stanu faktycznego sprawy i nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia,

- art.117 k.c. stanowiącego, że pomimo, że roszczenie główne powoda uległo przedawnieniu, w związku z czym pozwany, który nie zrzekł się korzystania z zarzutu przedawnienia, mógł skutecznie uchylić się od zaspokojenia także roszczenia o odsetki.

Podniósł również zarzuty naruszenia przepisów postępowania tj.:

- art. 233 § l k.p.c., poprzez naruszenie swobodnej oceny dowodów,

- art. 210 § 1 i 2 k.p.c. poprzez odebranie stronie pozwanej możliwości złożenia oświadczeń co do twierdzeń strony powodowej zawartych w pozwie z dnia 16 lipca 2016r.,

- art. 207 k.p.c. poprzez złożenie pozwu na formularzu w dniu 16 stycznia 2017r.,

- art. 130 k.p.c. poprzez nieuprawnione usunięcie braków formalnych pozwu z 16 lipca 2016r. działając w trybie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c.

W konkluzji wniósł o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne i dokonaną na ich podstawie ocenę prawną, przyjmując je za własne na podstawie art. 382 k.p.c. i nie znalazł podstaw do uwzględnienia podniesionych w apelacji zarzutów prawa materialnego i prawa procesowego.

Wbrew zarzutowi pozwanego, nie doszło do naruszenia art. 778 k.c. w związku z art. 77 ustawy z 15 listopada 1984r. prawo przewozowe, albowiem Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu przedawnienia roszczenia.

Pozwany w dniach 20 listopada 2015 r. oraz 22 listopada 2015 r. poprzez korzystanie
z usług przewozowych zawarł z powodem umowę przewozu, co stanowiło okoliczność bezsporną. Zgodnie z art. 77 ust. 1 powyższej ustawy, roszczenia z tytułu umowy przewozu przedawniają się z upływem jednego roku. Skoro zatem pozwany zobowiązany był do uiszczenia należności w terminie 14 dni od dnia wystawienia protokołu, to roszczenie z tego tytułu stało się wymagalne następnego dnia po upływie 14-dniowego terminu, tj. odpowiednio w dniu 5 grudnia 2015 r. oraz w dniu 7 grudnia 2015 r., a termin przedawnienia upływał odpowiednio w dniu 5 grudnia 2016 r. oraz w dniu 7 grudnia 2016 r., co zresztą w apelacji zostało wyraźnie przyznane przez stronę pozwaną i stanowi okoliczność bezsporną. Datą wniesienia pozwu był dzień 20 lipca 2016r. tj. data jego wniesienia w postępowaniu elektronicznym upominawczym, a nie jak błędnie przyjmuje strona pozwana w dniu 12 stycznia 2017r. tj. w dacie złożenia pozwu na urzędowym formularzu. Dlatego w świetle regulacji art. 77 ustawy prawo przewozowe w zw. z art. 120 § 1 k.c., art. 123 § 1 pkt. l k.c. i art. 124 § 1 k.c. nie doszło do przedawnienia roszczenia.

Chybiony jest również zarzut naruszenia art. 233§1 k.p.c. Istotnym jest, że dla skuteczności zarzutu popełnienia przez sąd pierwszej instancji błędu w ustaleniach faktycznych nie wystarcza stwierdzenie o ich wadliwości oraz określenie, że z prawidłowej oceny dowodów wynikają inne wnioski. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wykazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, czego nie uczynił skutecznie.

W przedmiotowej sprawie nie można podważyć oceny dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji, który z zebranego materiału dowodowego wyciągnął uzasadnione
i logiczne wnioski, nie dopuszczając do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Pozostałe zarzuty również są bezzasadne i nie mają wpływu na prawidłowość zaskarżonego wyroku.

Zgodnie z treścią art. 505 ³⁷§1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu po przekazaniu sprawy w przypadkach wskazanych w art. 505 ³³ § 1, art. 505 ³⁴ § 1 oraz art. 505 ³⁶ § 1 przewodniczący wzywa powoda do wykazania umocowania zgodnie z art. 68 zdanie pierwsze oraz dołączenia pełnomocnictwa zgodnie z art. 89 § 1 zdanie pierwsze
i drugie, a po przekazaniu sprawy na podstawie art. 505 ³³ § 1 oraz art. 505 ³⁴ § 1 dodatkowo do uiszczenia opłaty uzupełniającej od pozwu - w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia wezwania pod rygorem umorzenia postępowania i w razie nieusunięcia powyższych braków pozwu sąd umarza postępowanie.

O ile istotnie powyższy przepis po przekazaniu sprawy wniesionej w elektronicznym postepowaniu upominawczym nie przewiduje do nadania sprawie dalszego biegu wymogu przedłożenia odpisu pozwu, to jednak powyższe uchybienie sądu nie wpływu na prawidłowość wydanego wyroku.

Wyjaśnić także należy, że elektroniczne postępowanie upominawcze odbywa się za pośrednictwem systemu informatycznego, w którym nie ma możliwości złożenia dowodów. Natomiast stronie pozwanej nakaz zapłaty wraz z pouczeniem o prawie wniesienia sprzeciwu doręczany jest w sposób tradycyjny, za pośrednictwem operatora pocztowego. Podkreślić należy, że ustawodawca przyjął pełną kontynuację postępowania cywilnego zainicjowanego pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, co oznacza, że po złożeniu przez pozwanego sprzeciwu od nakazu zapłaty, a także w przypadku stwierdzenia przez sąd braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, a co za tym idzie przekazania sprawy do sądu właściwości ogólnej, sąd ten kontynuuje postępowanie. W ocenie Sądu Okręgowego brak było przeszkód, aby powód złożył dowody w toku postępowania toczącego się przed sądem pierwszej instancji, które powołał w pozwie.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy uznając trafność i prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd Okręgowy orzekł stosownie do art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. oraz § 2 pkt 2) w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.