Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Waldemar Masłowski

Protokolant Anna Potaczek

po rozpoznaniu w dniu1 października 2013 r.

sprawy I. P.

obwinionej z art. 86 § 1 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 11 czerwca 2013 r. sygn. akt II W 29/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec obwinionej I. P. w pkt I części dyspozytywnej w ten sposób, że za podstawę skazania i wymiaru kary przyjmuje art. 86 § 1 kw, a orzeczoną karę grzywny obniża do 200 (dwustu) złotych,

II.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 złotych za postępowanie odwoławcze oraz wymierza opłatę w kwocie 30 złotych za obie instancje.

Sygn. akt VI Ka 445/13

UZASADNIENIE

I. P.została obwiniona o to, że w dniu 6 lipca 2012r. o godzinie 14:10 na drodze wojewódzkiej nr (...)relacji L.– W.w miejscowości Z.na ul. (...)kierując samochodem osobowym marki V. (...)o nr rej. (...)poprzez nie zachowanie należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skręcania w lewo zajechała drogę wymijającemu ją pojazdowi A.rej. (...)kierowanego przez T. Ż., czym spowodowała zagrożenie w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 11 czerwca 2013r. w sprawie sygn. akt II W 29/13:

I. uznał obwinioną I. P.winną tego, że w dniu 6 lipca 2012r. o godzinie 12:00 na drodze Wojewódzkiej nr (...)relacji L.- W.w miejscowości Z.na ul. (...)kierują samochodem osobowym marki V. (...)o nr rej. (...)poprzez nie zachowanie należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skręcania w lewo polegającym na niewłaściwym odbiciu pojazdem w prawo, zaniechaniu włączenia kierunkowskazu lewego oraz braku obserwacji drogi znajdującej się za nią, zajechała drogę wymijającemu ją pojazdowi A.rej. (...)kierowanego przez T. Ż., czym spowodowała zagrożenie w ruchu drogowym tj. czynu z art. 87 § 1 kw i za to na podstawie art. 87 § 1 kw wymierzył jej karę 400 (czterystu) złotych grzywny,

II. na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpow zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty niniejszego postępowania w kwocie 100 (stu) złotych, zaś na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył jej opłatę w kwocie 40 (czterdziestu) złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionej, zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w całości na korzyść obwinionej.

Skarżący wyrokowi temu zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć istotny wpływ na treść wyroku, a to art. 7 kpk oraz art. 410 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz nieuwzględnienie przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, wyrażające się:

a) z jednej strony – w sprzecznym z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego uznaniu zeznań pokrzywdzonego T. Ż.– za w pełni wiarygodne, mimo sprzeczności zachodzących zarówno w samych zeznaniach, jak również wzajemnie między nimi,

b) z drugiej zaś strony – w zdeprecjonowaniu w istotnym zakresie wyjaśnień obwinionej I. P., a także pominięciu lub niewystarczającym uwzględnieniu zeznań z nimi korespondujących, pochodzących od świadków, w tym córki obwinionej, co do okoliczności zachowania należytej staranności i ostrożności do przygotowania manewru skrętu w lewo oraz włączenia kierunkowskazu;

skutkujące m.in. dokonaniem szeregu wskazanych niżej błędów w ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji prowadzące do stwierdzenia, że obwiniona I. P. kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachowała należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo polegającym na niewłaściwym odbiciu pojazdu w prawo, zaniechaniu włączenia kierunkowskazu lewego oraz braku obserwacji drogi znajdującej się za nią zajechała drogę wymijającemu ją pojazdowi,

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że to nie zachowanie reguł ostrożności w ruchu drogowym było przyczyną wypadku, podczas gdy analiza wyjaśnień pokrzywdzonego, obwinionej, dokumentacji fotograficznej z miejsca wypadku, oraz opinia biegłego wskazują, że fizycznie niemożliwym było spowodowanie wypadku w wersji przedstawionej przez pokrzywdzonego w kontekście położenia samochodów względem siebie oraz do drogi wjazdowej na posesję obwinionej, a także prędkości z jaką poruszały się oba pojazdy.

Niezależnie od dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych oraz przy generalnie kwestionowanym przez obronę założeniu, że ustalenia te są jednak prawidłowe, wyrokowi powyższemu obrońca obwinionej zarzucił:

- obrazę prawa materialnego, polegającą na uznaniu obwinionej I. P. winnej nie zachowania należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo polegającym na niewłaściwym odbiciu pojazdem w prawo, zaniechaniu włączenia kierunkowskazu lewego oraz braku obserwacji drogi znajdującej się za nią zajechała drogę wymijającemu ją pojazdowi marki A. i skazana jej za przestępstwo z art. 87 kw, podczas gdy opis zarzucanego jej czynu dotyczył zupełnie innej sytuacji niż tej o jakiej mowa w art. 87 kw.

Mając na uwadze podniesione zarzuty oraz ich uzasadnienie na podstawie art. 427 § 1 kpk oraz art. 437 § 1 i 2 kpk obrońca obwinionej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionej od zarzucanego jej czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna częściowo.

Nietrafny był zarzut apelacji obrazy przepisów prawa procesowego a to art. 7 kpk i art. 410 kpk. Sąd Rejonowy przeprowadził pełne postępowanie dowodowe a dokonując ustaleń faktycznych nie pominął w ocenie dowodów, które stanowiły podstawę ich dokonania żadnego z dowodów.

Fakt, że jedne dowody Sąd Rejonowy ocenił jako wiarygodne a innym tej wiarygodności odmówił nie uprawnia do stawiania zarzutu obrazy art. 410 kpk. Zarzut ten jest zupełnie bezpodstawny.

Nietrafny jest także zarzut obrazy art. 7 kpk albowiem Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniom apelującego dokonał swobodnej oceny dowodów a nie dowolnej. Ocena ta była zgodna z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Prerogatywą sądu orzekającego meritii jest dokonanie oceny obiektywnej, logicznej dowodów zgodnie z dyspozycja art. 7 kpk i takiej to właśnie oceny dokonał Sąd Rejonowy zdaniem Sądu Okręgowego. Argumentacja Sądu Rejonowego w zakresie oceny wiarygodności poszczególnych dowodów zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest pełna, logiczna i co istotne obiektywna. Tymczasem apelujący, co zrozumiałe dokonuje w apelacji swojej subiektywnej, korzystnej dla obwinionej oceny dowodów polemizując jedynie z oceną dokonaną przez Sąd I instancji. Sąd Odwoławczy w pełni podziela argumentację Sądu I instancji i akceptuje ją. Nietrafny był zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku. Sąd Rejonowy uprawniony był do dokonania ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, iż to obwiniona I. P.kierując samochodem nie zachowała należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo w ten sposób, że nieprawidłowo odbiła pojazdem w prawo nie włączając lewego kierunkowskazu a następnie nieupewniając się czy nie nadjeżdża inny pojazd wykonała skręt w lewo zajeżdżając drogę samochodowi prowadzonemu przez T. Ż.czym doprowadziła do kolizji obu pojazdów. Zeznania świadka T. Ż.korespondują z treścią opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków. Argumentacja zawarta w apelacji w żadnej mierze nie podważa ani treści opinii biegłego ani jej oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy ani też oceny pozostałych dowodów dokonanej przez ten Sąd i nie uzasadnia błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez Sąd orzekający meriti.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk zaskarżony wyrok w tej części utrzymał w mocy.

Trafny był zarzut apelacji obrazy prawa materialnego. Czyn przypisany obwinionej wyczerpuje ustawowe znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw a nie jak to w wyroku przyjął Sąd Rejonowy z art. 87 § 1 kw. Domyślać się jedynie, z uwagi na treść pisemnych motywów wyroku, że omyłkowo Sąd Rejonowy jako podstawę skazania i orzeczenia o karze wpisał art. 87 § 1 kw zamiast art. 86 § 1 kw. Jest to zupełnie niezrozumiałe i wynika z nienależytej staranności Sądu przy sporządzaniu wyroku i nie powinno to mieć miejsca.

Z tych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok (na podstawie art. 437 § 2 kpk) przyjmując za podstawę skazania i orzeczenia o karze art. 86 § 1 kw.

Zważywszy na kierunek apelacji Sąd Okręgowy zobligowany był też do kontroli orzeczenia o karze. Za przypisane obwinionej wykroczenie Sąd Rejonowy orzekł karę 400 złotych grzywny. Orzeczona kara zdaniem Sądu Odwoławczego jest rażąco surowa. Obwiniona nie zachowała się w sposób brawurowy, jej zachowanie wynikało z nieostrożności, prędkość obu pojazdów była niewielka a zatem zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym również niewielkie mimo zaistniałej kolizji która miała formę jedynie tzw. stłuczki. W ocenie Sądu Odwoławczego kara grzywny o połowę niższa tj. w kwocie 200 złotych jest karą wystarczającą by pani I. P. uświadomiła sobie konieczność zachowania w każdej sytuacji na drodze, nawet przed własnym domem szczególnej ostrożności. Z tych względów na podstawie art. 437 § 2 kpk Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i orzeczoną karę grzywny obniżył do 200 złotych.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Wyk. J.K.