Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sądowy Monika Bąk - Rokicka

po rozpoznaniu w dniu 09 maja 2017 r. w Warszawie

sprawy K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

w przedmiocie wstrzymania wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 5 sierpnia 2015 r. znak: (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  przyznaje adw. A. M. od Skarbu Państwa- kasa Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie wynagrodzenie w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych, powiększone o podatek VAT w stawce 23 %, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej ubezpieczonemu z urzędu.

Sygn. akt VII U 1444/15

UZASADNIENIE

K. S. w dniu 17 września 2015r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Inspektorat w L., odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 5 sierpnia 2015r., znak: (...), odmawiającej mu prawa do dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy przyznanej w drodze wyjątku.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż od dnia 1 czerwca 1994r. pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy przyznaną w drodze wyjątku na podstawie orzeczenia Obwodowej Komisji Lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia nr (...) w W., stwierdzającej całkowitą niezdolność do pracy okresowo do maja 1995r. Następnie na podstawie kolejnych orzeczeń uznawano odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy. Organ rentowy decyzją z dnia 15 maja 1998r. przyznał mu prawo do renty w drodze wyjątku na stałe. K. S. podniósł, iż organ rentowy w związku z kontrolą prowadzoną w trybie nadzoru nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy skierował go na badanie przez lekarza orzecznika ZUS. Z uwagi na niestawiennictwo ubezpieczonego na ww. badanie sprawa została skierowana do odwoławczej komisji lekarskiej ZUS, co w ocenie ubezpieczonego jest niezgodne z prawem. Dodatkowo odwołujący wskazał, iż organ rentowy nie może pozbawić go prawa do świadczenia nie posiadając aktualnej dokumentacji medycznej obrazującej zły stan jego zdrowia. Ponadto podkreślił, iż w orzeczeniu z dnia 1 lipca 2015r. i 13 lipca 2015r. lekarz orzecznik ZUS i Komisja Lekarska ZUS dokonali błędnej oceny jego stanu zdrowia, bez uwzględnienia przedłożonej dokumentacji lekarskiej wskazującej na pogarszający się stan zdrowia z uwagi na astmę oskrzelową, zdiagnozowaną 11 lat temu. W ocenie ubezpieczonego, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS stwierdzające trwałą częściową niezdolność do pracy jest niedorzeczne, gdyż zostało wydane tylko na podstawie powierzchownego badania. W konkluzji odwołania K. S. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przywrócenie renty z tytułu trwałej niezdolności do pracy ( odwołanie z dnia 17 września 2015r. k.2-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 1 października 2015r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że w związku z zastrzeżeniami do orzeczenia lekarza orzecznika z dnia 7 maja 1998r. o trwałej całkowitej niezdolności do pracy i jej zgodności z zasadami orzekania o niezdolności do pracy oraz z uwagi na fakt, że zgromadzona w aktach dokumentacja medyczna w pełni nie potwierdza ustaleń orzeczniczych, konieczne stało się ponowne rozpatrzenie sprawy. Po analizie dostępnej w aktach dokumentacji medycznej, stwierdzono konieczność pozyskania opinii specjalistycznej lekarza konsultanta ZUS - specjalisty ortopedy. Na wyznaczone terminy badań na dzień 12 i 26 maja oraz 1 czerwca 2015r. odwołujący nie stawił się. W związku z powyższym, zgodnie z art. 14 ust. 5 pkt 3 ustawy emerytalnej, sprawę przekazano do ponownego rozpatrzenia przez komisję lekarską, która w oparciu o badanie przeprowadzone w dniu 1 lipca 2015r. wydała w dniu 13 lipca 2015r. orzeczenie o trwałej częściowej niezdolności do pracy.

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 5 sierpnia 2015r. odmówił ubezpieczonemu prawa do dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku i wstrzymał wypłatę ww. renty od dnia 1 września 2015r.( odwołanie z dnia 1 października 2015r. k.5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. S., urodzony w dniu (...), od dnia 1 czerwca 1994r. do dnia 1 września 2015r., na mocy kolejnych decyzji organu rentowego był uprawniony do pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy przyznanej w drodze wyjątku ( decyzja z dnia 5 lipca 1944r. k. 42 a.r., decyzja z dnia 15 maja 1998r.).

Z uwagi na zastrzeżenia do orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 7 maja 1998r. stwierdzającego trwałą całkowitą niezdolność do pracy, odwołujący został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która w oparciu o badanie przeprowadzone w dniu 1 lipca 2015r. wydała w dniu 13 lipca 2015r. orzeczenie o trwałej częściowej niezdolności do pracy (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 13 lipca 2015r. k.250 a.r.).

Organ rentowy w dniu 5 sierpnia 2015r., wydał decyzję znak: (...), odmawiającą prawa do dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy przyznanej w drodze wyjątku. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że na podstawie przeprowadzonego badania Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 13 lipca 2015r. nie stwierdziła, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy, uznała natomiast, że jest trwale częściowo niezdolny do pracy. Ponadto podniósł, iż świadczenia przyznane w drodze wyjątku podlegają wstrzymaniu wypłaty, jeżeli przed upływem okresu, na jaki je przyznano, zmienią się okoliczności będące podstawą przyznania świadczenia. W związku z brakiem całkowitej niezdolności do pracy, od dnia 1 września 2015r. organ rentowy wstrzymał wypłatę renty z tytułu niezdolności do pracy przyznanej w drodze wyjątku ( decyzja z dnia 5 sierpnia 2015r. znak: (...) k.252 a.r.).

K. S. złożył odwołanie od niekorzystnej decyzji organu rentowego do tutejszego Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie ( odwołanie z dnia 17 września 2015r. k.2-4 a.s.).

W toku postepowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii, celem ustalenia czy wnioskodawca utracił zdolność do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, w razie ustalenia niezdolności w określenie, czy jest to niezdolność częściowa lub całkowita, jeżeli tak to, na jaki okres, ze szczególnym wskazaniem jaka jest data początkowa tej niezdolności ( postanowienie z dnia 26 października 2015r. k.8 a.s.).

W opinii z dnia 4 kwietnia 2016r. biegły sądowy z zakresu ortopedii K. K. po przeanalizowaniu stanu zdrowia odwołującego i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną stwierdził, że kwalifikuje się on do całkowitej protezoplastyki lewego stawu biodrowego, lecz z uwagi na młody wiek opiniowanego i możliwość poruszania się bez pomocy kul, zabieg operacyjny może być przesunięty w czasie. Biegły ponadto wskazał, iż tak sprawne poruszanie się ubezpieczonego wynika z postępu choroby, w wyniku której doszło do zesztywnienia biodra, co zmniejszyło dolegliwości bólowe i nieco poprawiło sprawność chodu. Biegły zgodził się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, która uznała odwołującego za osobę częściowo niezdolną do pracy od dnia 1 września 2015r. na trwale. W obecnym stanie zdrowia, zdaniem biegłego, ubezpieczony może wykonywać lżejsze prace porządkowe, prace portiera lub pracę siedzącą ( opinia z dnia 4 kwietnia 2016r. k.46 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 30 maja 2016r. pełnomocnik ubezpieczonego zgłosił zastrzeżenia do ww. opinii biegłego sądowego( pismo procesowe k.59-60 a.s.).

Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2016r. Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego K. K. w celu odniesienia się do zastrzeżeń pełnomocnika ubezpieczonego, przedstawionych w piśmie z dnia 30 maja 2016r. (postanowienie z dnia 15 czerwca 2016r. k. 63 a.s.).

Biegły sądowy K. K. w opinii uzupełniającej z dnia 25 lipca 2016r. wskazał, iż w przypadku ubezpieczonego nie ma podstaw do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Pomimo choroby zwyrodnieniowej lewego stawu biodrowego zostaje zachowana zdolność do wykonywania lżejszych prac fizycznych lub pracy siedzącej. Biegły podtrzymał wnioski zawarte w poprzedniej opinii ( opinia uzupełniająca z dnia 25 lipca 2016r. k. 69 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 30 grudnia 2016r. pełnomocnik ubezpieczonego po raz kolejny zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii wskazując, iż biegły nie dokonał rzetelnej oceny zdolności do pracy odwołującego pod kątem jego wieku, kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ( pismo procesowe k.90-91 a.s.).

Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2017r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy z wyłączeniem K. K. na okolicznośc jak w przypadku postanowienia z dnia 26 października 2015r. ( postanowienie z dnia 12 stycznia 2016r. e-protokół. k.97-98 a.s.).

Biegły sądowy z zakresu ortopedii M. G. w opinii z dnia 1 marca 2017r. po przeanalizowaniu dokumentacji oraz przeprowadzonym badaniu stwierdził, że ubezpieczony nie utracił całkowicie zdolności do pracy. Wykonane badanie (...) bioder obrazuje zaawansowane zmiany pourazowe biodra lewego, co powoduje znaczne ograniczenie ruchów. Biegły wskazał, iż odwołujący nie może wykonywać ciężkich oraz bardzo ciężkich prac fizycznych oraz takich, które wymagają chodzenia i noszenia, lecz może wykonywać prace fizyczne lekkie i średnio-ciężkie. Stwierdzone zmiany w RTG kolan mają charakter początkowy i nie powodują jakiejkolwiek dysfunkcji. Stwierdzone zmiany są stabilne. W związku z powyższym w ocenie biegłego ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy na trwale od daty badania w ZUS 1 lipca 2015r. ( opinia z dnia 1 marca 2017r. k.104-105 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 27 marca 2017r. pełnomocnik ubezpieczonego ponownie zgłosił zastrzeżenia do opinii ww. biegłego sądowego i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej ( pismo procesowe k.116 a.s.).

Na rozprawie w dniu 9 maja 2017r. Sąd oddalił wniosek ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu ortopedii.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego w sprawie obszernego materiału dowodowego, obejmującego przede wszystkim dowody z dokumentów, jak również dowody z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu ortopedii.

W skład dokumentów zebranych w sprawie wchodziły przede wszystkim akta organu rentowego oraz dokumentacja medyczna K. S.. Dokumentacja medyczna przyczyniła się do ustalenia przez biegłych aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego oraz występujących u niego schorzeń, momentu ich powstania oraz charakteru, a także wpływu tych schorzeń na zdolność do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Sąd nie znalazł podstaw do nieuwzględnienia wskazanych dokumentów, ponieważ ich wiarygodność nie budziła wątpliwości, szczególnie, że strony tych dokumentów nie kwestionowały.

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego także na podstawie opinii biegłych sądowych specjalistów, które są rzetelne, gdyż zostały wydane w oparciu o obiektywne badania ubezpieczonego, a wydający je biegli są specjalistami w swojej dziedzinie, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Ponadto, treść opinii jest jasna i logiczna, a także wyczerpująco i przekonująco uzasadniona. Z tych względów nie budzi wątpliwości i zastrzeżeń w zakresie określenia stanu zdrowia K. S. i jego zdolności do pracy. Sąd przyjął, zatem opinie biegłych jako podstawę dokonanych ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie K. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia 5 sierpnia 2015r., znak: (...), jest niezasadne i jako takie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Istotą sporu w niniejszym postępowaniu było ustalenie, czy ubezpieczony K. S. jest nadal osobą trwale całkowicie niezdolną do pracy i czy przysługuje mu prawo do dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku.

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r., poz.1440 ze zm.) prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Zgodnie zaś z art. 134 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wypłatę świadczenia wstrzymuje się, jeżeli powstaną okoliczności uzasadniające zawieszenie prawa do świadczenia lub ustanie tego prawa.

Ponadto w myśl art. 14 ust. 4 i 5 ww. ustawy, nadzór nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy sprawuje Prezes Zakładu, który obejmuje kontrolę prawidłowości i jednolitości stosowania zasad orzecznictwa o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników i komisje lekarskie, udzielanie lekarzom orzecznikom i komisjom lekarskim wytycznych w zakresie stosowania zasad orzecznictwa o niezdolności do pracy oraz prawo przekazania sprawy do rozpatrzenia przez komisję lekarską, jeżeli w wyniku kontroli (pkt 1) zostanie stwierdzony brak zgodności orzeczenia lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej ze stanem faktycznym lub zasadami orzecznictwa o niezdolności do pracy.

Zgodnie natomiast z art. 126 ww. ustawy osoba, która złożyła wniosek o przyznanie świadczenia, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz osoba mająca ustalone prawo do takiego świadczenia jest zobowiązana, na żądanie organu rentowego, poddać się badaniom lekarskim oraz na wniosek lekarza orzecznika lub na wniosek komisji lekarskiej, badaniom psychologicznym, jeżeli są one niezbędne do ustalenia prawa do świadczeń określonych ustawą.

Ponadto, w związku z art. 83 ust. 1 ww. ustawy, ubezpieczonym oraz pozostałym po nich członkom rodziny, którzy wskutek szczególnych okoliczności nie spełniają warunków wymaganych w ustawie do uzyskania prawa do emerytury lub renty, nie mogą - ze względu na całkowitą niezdolność do pracy lub wiek - podjąć pracy lub działalności objętej ubezpieczeniem społecznym i nie mają niezbędnych środków utrzymania, Prezes Zakładu może przyznać w drodze wyjątku świadczenia w wysokości nieprzekraczającej odpowiednich świadczeń przewidzianych w ustawie.

Wskazać należy, iż system świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tytułu niezdolności do pracy nie przewiduje instytucji renty dożywotniej, czyli prawa do renty niezależnego od zmiany okoliczności istniejących w chwili jej przyznania. Niezdolność do pracy – z którego to tytułu ubezpieczonemu przyznano rentę – zależy od stanu zdrowia warunkującego przyznanie tego prawa i jednocześnie określa czas na jaki świadczenie przysługuje (zgodnie z art. 101 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS do czasu ustania warunków wymaganych do tego prawa). Przyznanie zatem K. S. renty z tytułu trwałej całkowitej niezdolności do pracy związane było ze stwierdzeniem niezdolności do pracy i prawo to nadal jest uzależnione od istnienia tego rodzaju niezdolności. Przepisy ubezpieczeń społecznych przewidują zaś możliwość aktualizowania decyzji ustalających prawo do renty, zaś organ rentowy - zgodnie z art. 107 ustawy o emeryturach i rentach - jest uprawniony do badania, czy nadal zostają zachowane warunki niezbędne do realizowania prawa do tego świadczenia. Należy podkreślić aprobowane w orzecznictwie stanowisko, że uprawnienie organu rentowego do żądania, aby osoba pobierająca świadczenie z tytułu niezdolności do pracy poddała się odpowiednim badaniom lekarskim dotyczy ubezpieczonych, którym świadczenia przyznano również z tytułu trwałej niezdolności do pracy, a także jeżeli ubezpieczony pobiera rentę przyznaną mu wyrokiem sądu (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2011r., sygn. I UZP 7/11, OSNP 2012/9-10/123). Sąd Najwyższy przy tym stwierdził, że stosunki prawne ubezpieczenia społecznego oparte są na spełnieniu się ryzyka niezdolności do pracy, a zmienność stanu niezdolności do pracy jako przesłanki tego ryzyka otwiera drogę do ponownego rozpoznania sprawy. Dlatego też warunki przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy mogą być badane w każdym czasie, a od wyniku tego badania zależy kontynuacja tego prawa, albo jego wstrzymanie. W takim stanie prawnym organ rentowy zasadnie podjął czynności mające na celu zweryfikowanie niezdolności do pracy ubezpieczonego i wezwał go do poddania się odpowiednim badaniom. Postępowanie organu rentowego znajdowało oparcie w treści art. 126 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, który stanowi, że osoba, która złożyła wniosek o przyznanie świadczenia, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz osoba mająca ustalone prawo do takiego świadczenia jest zobowiązana, na żądanie organu rentowego, poddać się badaniom lekarskim oraz, na wniosek lekarza orzecznika lub na wniosek komisji lekarskiej, badaniom psychologicznym, jeżeli są one niezbędne do ustalenia prawa do świadczeń określonych ustawą.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonego K. S. odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa i odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy.

Badając w przedmiotowej sprawie istnienie spornej przesłanki warunkującej przyznanie prawa do dalszej wypłaty renty z tytułu trwałej całkowitej niezdolności do pracy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii i traumatologii K. K. i M. G..

Z ww. opinii biegłych sądowych wynika zgodny wniosek, że ubezpieczony jest osobą trwale częściowo niezdolną do pracy. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwają wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego.

Sąd oddalił wniosek ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu ortopedii. Wskazać należy, że w uznaniu Sądu potrzeba przeprowadzenia kolejnego dowodu z opinii uzupełniającej w ogóle nie istniała. Kwestią możliwości dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii tych samych lub innych biegłych zajmowało się orzecznictwo, które stanęło na stanowisku, iż jeżeli opinia biegłego jest jednoznaczna i tak przekonująca, że Sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1974 r. II CR 638/74). Stanowisko to podziela również Sąd orzekający w niniejszej sprawie. Dodatkowo w wyroku z dnia 15 lutego 1974 r., (II CR 817/73), Sąd Najwyższy przyjął, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mają, więc zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c., który stanowi, iż strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swych wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej, z zastrzeżeniem niekorzystnych skutków, jakie według przepisów k.p.c. mogą dla niej wyniknąć z działania na zwłokę lub niezastosowania się do zarządzeń przewodniczącego i postanowień sądu. W konsekwencji nie można przyjąć, że sąd obowiązany jest dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych, czy też z opinii uzupełniających w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 k.p.c., sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii uzupełniających, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, czy nie wyjaśnia istotnych okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1974 r., I CR 562/74). Odmienne stanowisko oznaczałoby, bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, aby się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego samego zdania, co strona.

W realiach niniejszej sprawy złożona do akt sprawy opina biegłego sądowego z zakresu ortopedii w sposób pełny i wyczerpujący udzieliła odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego te dowody. Należy po raz kolejny podkreślić, że biegły w sposób logiczny, spójny i dokładny przedstawił stan zdrowia ubezpieczonego Z uwagi na powyższe konstatacje brak było uzasadnienia do zobowiązania biegłego do ponownego wydania opinii uzupełniającej. Z tego też względu, Sąd oddalił wniosek ubezpieczonego o dopuszczenie kolejnego dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego ww. specjalności.

Biegli sądowi są doświadczonymi specjalistami z tej dziedziny medycyny, która odpowiada głównym schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. W ocenie Sądu, biegli rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy. Biegli w swoich opiniach, co prawda wskazywali, iż zaawansowane zmiany pourazowe biodra lewego, ograniczają możliwość zarobkowania oraz to, że odwołujący nie może wykonywać prac fizycznych ciężkich i bardzo ciężkich oraz takich, które wymagają chodzenia i noszenia, lecz nie wskazywali przeciwskazań do wykonywania prac fizycznych lekkich i średnio-ciężkich. W ocenie biegłych ubezpieczony jest zatem osobą trwale częściowo niezdolną do pracy.

Na tej podstawie Sąd ustalił, że ubezpieczony jest osobą trwale częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednakże z uwagi na fakt, iż odwołujący pobierał rentę z tytułu trwałej całkowitej niezdolności do pracy przyznanej w drodze wyjątku, świadczenie to podlega wstrzymaniu od dnia 1 września 2015r.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonego K. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. 5 sierpnia 2015r., znak: (...), o czym orzekł w pkt 1 wyroku.

O wynagrodzeniu z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Sąd orzekł na podstawie § 2 pkt 2, § 4 ust. 1 i 3, § 15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015r. poz. 615, z późn. zm.).

Zarządzenie: (...)