Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Leon Miroszewski

Sędziowie: SO Patrycja Baranowska (spr.)

SR del. Aleksandra Wójcik-Wojnowska

Protokolant: stażysta Paulina Rynkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2017 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko (...) SE z siedzibą w R. - Łotwa

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 19 kwietnia 2017 roku, sygnatura akt X GC 922/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I. III. i IV. w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.233,69 zł (jeden tysiąc dwieście trzydzieści trzy złote sześćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 listopada 2015 roku i oddala powództwo w pozostałej części, ustala poniesienie kosztów postępowania przez strony przy przyjęciu, że powód wygrał w 57%, a pozwana w 43%, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania apelacyjnego.

(...) L. P. B.

Sygn. akt VIII Ga 362/17

UZASADNIENIE

Powód R. K. wniósł (po rozszerzeniu powództwa) o zasądzenie od pozwanej (...) Company SE w R. kwoty w łącznej wysokości 2.163,57 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 października 2015 r. oraz kosztami postępowania z tytułem uzupełnienia odszkodowania za najem pojazdu zastępczego.

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.163,57 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 listopada 2015 r. (pkt I), oddalił powództwo o odsetki w pozostałym zakresie (pkt II); zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.297 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III); nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 212,08 zł tytułem kosztów sądowych (pkt IV).

Sąd ten ustalił, że w dniu 10 września 2015 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) należący do R. D.. Szkoda została zgłoszona pełnomocnikowi ubezpieczyciela sprawcy szkody. Pojazd ten został sprzedany w 2016 r.

Poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu marki K. C., który zwrócono 25 września 2015 r., a następnie pojazdu marki A. (...), który zwrócono 2 października 2015 r. Stawkę czynszu najmu za dobę, bez limitu kilometrów określono na kwotę 189 zł netto. Wierzytelność z tytułu odszkodowania w zakresie kosztów wynajmu pojazdu zastępczego była przedmiotem kolejnej umowy tych stron.

W dniu 24 września 2015 r. pełnomocnik pozwanej poinformował poszkodowanego o uznaniu szkody za szkodę całkowitą , a w dniu 28 września 2015 r. pozwana przelała na rzecz poszkodowanego kwotę 5.600 zł tytułem odszkodowania.

Pozwana poinformowała też poszkodowanego i powoda o przyznaniu odszkodowania w kwocie 2.718,30 zł z tytułu zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego za 17 dni (od 11 do 28 września 2015 r. tj do dnia wypłaty odszkodowania ) przy stawce 159,90 zł za dobę.

Jako podstawę prawną żądania zapłaty kwoty 1.600 zł Sąd Rejonowy wskazał art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 436 § 2 k.c. i art. 415 k.c. oraz art. 361 § 2 k.c. i 363 § 1 i 2 k.c.

Sąd zauważył przy tym, że koszty wynajęcia samochodu zastępczego niewątpliwie stanowiły szkodę pozostającą w normalnym związku przyczynowym z kolizją, która pozbawiła poszkodowanego R. D. środka transportu, a zatem powinny być uznane za stanowiące element szkody (zobowiązania do zapłaty wynagrodzenia za najem pojazdu).

Za celowe i ekonomicznie uzasadnione Sąd uznał wydatki związane z całym okresem najmu pojazdu zastępczego a więc do dnia 2 października 2015 r. niezależnie od tego, że w dniu 28 września 2015 r. pozwana dokonała przelewu na rzecz powoda kwoty 5.600 zł stanowiącej odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej powstałej w pojeździe. Zdaniem Sądu uwzględnić bowiem należało czas potrzebny na rzeczywiste otrzymanie powyższych środków pieniężnych przez poszkodowanego oraz niezbędny czas na sprzedaż pozostałości oraz zakup nowego pojazdu. Za pozostające bez istotnego znaczenia Sąd uznał z kolei, że poszkodowany wcześniej otrzymał informację, o zakwalifikowaniu szkody jako całkowitej, skoro nie uzyskał środków na zakup pojazdu odpowiadającego pojazdowi uszkodzonemu w wyniku kolizji.

W zakresie ustalenia wysokości dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego Sąd oparł się o wnioski opinii biegłego sądowego, uznając przyjętą przez powoda stawkę w wysokości 189 zł netto za uzasadnioną jako niższą niż stawka ustalona przez biegłego.

W konsekwencji, Sąd ustalił, że uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego stanowiące normalne następstwo szkody z dnia 10 września 2015 r. wyniosły 4.881,87 zł. Wobec zapłaty przez pozwaną przed wytoczeniem powództwa kwoty 2.718,30 zł Sąd zasądził kwotę 2.163,57 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przyjmując, że pozwany mógł pozostawać w opóźnieniu z zapłatą dochodzonej pozwem kwoty od 3 listopada 2015 r. tj. od dnia następnego po terminie wyznaczonym w fakturze obejmującej zasądzone roszczenia.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana domagając się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu za I instancję oraz kosztów procesu za instancję odwoławczą. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie:

-

art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.163,57 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 03.11.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty tytułem dopłaty odszkodowania za wynajem auta zastępczego;

-

art. 362 k.c. i art. 16 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 17 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) poprzez ustalenie, że celowy i ekonomicznie uzasadniony najem auta zastępczego w realiach przedmiotowej sprawy winien wynosić aż 21 dni i w oparciu o stawkę na poziomie 232,47 zł brutto, kiedy to tak długi okres najmu został wygenerowany tylko i wyłącznie postępowaniem samego poszkodowanego, co odnosi się w takim samym stopniu do wynajmu pojazdu zastępczego z zastosowaniem rażąco wygórowanej stawki dobowej za wynajem auta klasy C na lokalnym rynku, przy czym takie postępowanie poszkodowanego należy rozpatrywać przez pryzmat przyczynienia się do powiększenia rozmiarów powstałej szkody,

-

art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. poprzez brak zastosowania w trakcie wyrokowania w niniejszej sprawie przepisów prawnych nakładających na osobę poszkodowaną obowiązek należytej współpracy z dłużnikiem (pozwanym) przy wykonywaniu zobowiązania zgodnie z jego celem społeczno-gospodarczym oraz zasadom współżycia społecznego, który to obowiązek został naruszony przez poszkodowanego poprzez wynajem auta zastępczego na okres aż 21 dni i w oparciu o stawkę na poziomie 234,47 zł brutto, co było wyłącznym skutkiem niedbałego i lekkomyślnego postępowania poszkodowanego;

-

art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także wbrew zasadom doświadczenia życiowego (w szczególności w odniesieniu do dokumentów zgromadzonych w aktach przedmiotowej szkody), która to ocena skutkowała przyjęciem błędnych wniosków o zasadności wynajmu na okres 21 dni i z zastosowaniem stawki na poziomie 234,47 zł brutto, w sytuacji gdy taka konstatacja przeczy nie tylko dowodom zebranym w sprawie, ale też zwyczajnej racjonalności i celowości w czynnościach dnia codziennego, albowiem nie sposób ustalić, że dodatkowy okres 4 dni był poszkodowanemu niezbędny do zagospodarowania pojazdu i zakupu nowego- co nie wynika w sposób jasny i precyzyjny z zeznań poszkodowanego, ani pozostałych dowodów w postaci dokumentów.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej okazała się częściowo zasadna i doprowadziła do zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Na wstępie zaznaczenia wymaga, że Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne, czyniąc je podstawą faktyczną rozstrzygnięcia w sprawie, nie podzielając jednak zaprezentowanego przez Sąd I instancji stanowiska, iż powództwo na gruncie podniesionych twierdzeń, zgłoszonych zarzutów oraz naprowadzonych w sprawie dowodów okazało się w uzasadnione niemal w całości.

W odniesieniu do dowodów załączonych do wniesionego środka zaskarżenia wskazać trzeba, że Sąd Okręgowy nie znalazł podstawy do przeprowadzenia postępowania z ich uwzględnieniem w świetle art. 381 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego strona pozwana nie wykazała, ażeby nie miała możliwości zgłoszenia wniosków dowodowych przedstawionych w apelacji już w toku postępowania przed Sądem I instancji czy też, że potrzeba ich powołania powstała na późniejszym etapie postępowania. Jak wynika z uzasadnienia apelacji dodatkowe wydruki ofert najmu miały wzmocnić twierdzenia zwarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty i potwierdzić dane zawarte w ofertach załączonych do sprzeciwu.

W dalszej kolejności, odnosząc się do zarzutów apelacji, dotyczących zarówno okresu najmu pojazdu zastępczego jak i przyjętej przez Sąd Rejonowy stawki, zdaniem Sądu Odwoławczego, nie można było odmówić słuszności zrzutowi błędnego przyjęcia, że zasadny w kontekście roszczeń odszkodowawczych okazał się w niniejszej sprawie cały okresu najmu pojazdu zastępczego.

W ocenie Sądu Okręgowego nie powinno ulegać wątpliwości, że z punktu widzenia procesu naprawczego i uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego istotne znaczenie ma przede wszystkim kwalifikacja szkody przez ubezpieczyciela jako szkody całkowitej. Jak wskazuje się w orzecznictwie przy szkodzie częściowej czas koniecznego najmu powinien być wyznaczony rzeczywistym czasem naprawy w normalnym jej toku, z uwzględnieniem czynności likwidacyjnych, natomiast czas koniecznego najmu przy szkodzie całkowitej obejmuje okres od dnia zniszczenia pojazdu do dnia, w którym poszkodowany może nabyć podobny pojazd, nie dłuższy niż do dnia zapłaty odszkodowania (por. uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 17.11.2011 r. sygn. akt III CZP 5/11 wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 r., sygn. akt IV CK 672/03). Wprawdzie w najnowszym orzecznictwie przyjmuje się, że koniec uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego przy szkodzie całkowitej powinien być wyznaczony datą, w której poszkodowany miał możliwość nabycia nowego pojazdu (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 r., sygn. akt IV CK 672/03) to oczywistym jest, że oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00 czy wyrok z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00 ). Nabycie nowego pojazdu niewątpliwie wymaga podjęcia określonych czynności organizacyjnych jak np. szukanie oferty, negocjacje zakupu pojazdu, sprowadzenie pojazdu (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 listopada 2013 r. sygn. akt II CZP 76/13). Do takich czynności, jak dowodzi powód, z całą pewnością można zaliczyć też czynności związane ze zbyciem starego pojazdu. Przyjęty orientacyjny termin kilku dni tzw. „organizacyjnych”, na które powołano się w odpowiedzi na apelację, nie jest jednak standardem i nie może odnosić się do każdego przypadku szkody całkowitej. Ponadto niewątpliwie podjęcie czynności w ramach dni organizacyjnych powinno jednak nastąpić bez zbędnej zwłoki. W niniejszej sprawie powód tymczasem nie wykazał, że po wypłacie odszkodowania (co maiłoby uzasadniać przedłużony czas korzystania z pojazdu zastępczego) poszkodowany podjął jakiekolwiek czynności mające na celu nabycie nowego pojazdu. Na ich dokonanie nie wskazywał też sam poszkodowany, a w trakcie przesłuchania zeznał, że uszkodzony pojazd był naprawiany, ostatecznie zaś został sprzedany dopiero w 2016 r. Przyjmując za powodem, że obowiązek zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, co do zasady, powinien dotyczyć wydatków poniesionych do momentu kupna nowego pojazdu, nie sposób zgodzić się z nim, że dodatkowe cztery dni najmu pojazdu zastępczego zostały przeznaczone na zakup pojazdu i że faktycznie zostały podjęte (racjonalne bądź nie) czynności zmierzające do zagospodarowania środków uzyskanych w ramach odszkodowania na zakup nowego pojazdu.

Powód (jako nabywca roszczenia o odszkodowanie) wywodził określone skutki prawne z twierdzeń o konieczności wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego przez wskazywany okres oraz poniesienia kosztów z tym związanych. Zgodnie zatem z art. 6 k.c. w zw. z art. 361 k.c. oraz 363 k.c., ciężar dowodu wysokości szkody, której naprawienia dochodził w niniejszym procesie, spoczywał na powodzie. Przypomnieć należy, iż ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza albo kierowcy samochodu, który spowodował szkodę. Niezbędnym jednak warunkiem dla ustalenia odpowiedzialności odszkodowawczej jest adekwatny związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zdarzeniem w wyniku, którego doszło do jej powstania. Adekwatność oznacza takie powiązanie obu zdarzeń, które uzasadnia przekonanie, że określony skutek jest wynikiem tego konkretnego zdarzenia i stanowi jego tzw. normalne następstwo. W przedmiotowej sprawie za pozostający w granicach normalnych następstw kolizji z dnia 10 września 2015 r., jak słusznie zarzucała w apelacji pozwana, uznać można jedynie najem pojazdu zastępczego do dnia wypłaty odszkodowania, albowiem na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w granicach zakreślonych swobodną oceną dowodów, nie sposób ustalić by dodatkowy okres był poszkodowanemu niezbędny do zagospodarowania uszkodzonego pojazdu i zakup nowego.

W ocenie Sądu Okręgowego dalsze zarzuty apelującej dotyczące kosztów najmu pojazdu zastępczego w zakresie dobowych stawek najmu przyjętych przez powoda okazały się nieuzasadnione, a tym samym stanowisko Sądu Rejonowego jako słuszne zasługuje w na aprobatę. Sąd Rejonowy prawidłowo bowiem przyjął, że w ramach odszkodowania należą się celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, bo tylko takie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Zdaniem Sądu Okręgowego w tym kontekście zwrócić należy również uwagę na stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 r. (sygn. akt III CZP 32/03), zgodnie z którym odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Na gruncie przedmiotowej sprawy stanowisko to odnieść należy także do stawek najmu, które powinny być celowe i ekonomicznie uzasadnione według cen stosowanych na rynku lokalnym. Jak zaznaczono powyżej zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu wyrażonym w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jak wskazuje się w orzecznictwie ciężar dowodu w rozumieniu art. 6 k.c. polega z jednej strony na obarczeniu strony procesu obowiązkiem przekonania sądu (dowodami) o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej na obarczeniu konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności (por. wyrok SN z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 293/07). Na dowód wysokości kosztów najmu samochodu zastępczego powód powołał fakturę VAT, którą wystawił na zbywcę wierzytelności, pozwana zaś podważyła ustalone przez powoda koszty najmu określone w tej fakturze wobec czego została on obciążona obowiązkiem wykazania, że stawka przyjęta przez powoda odbiega od cen rynkowych, czemu - w ocenie tak Sądu I instancji jak i Sądu odwoławczego nie sprostała. Dla ustalenia prawidłowej stawki, jako podstawy określenia wysokości podlegających refundacji kosztów najmu, celowym było zawnioskowanie dowodu z opinii biegłego sądowego. Taki wniosek strona pozwana zgłosiła. Ustalając wysokość należnej stawki Sąd Rejonowy słusznie oparł się więc przede wszystkim na treści opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wyceny pojazdów M. M.. Biegły sądowy ustalił, że średnia stawka dzienna wynajęcia pojazdu klasy K. C. w wariancie bez limitu kilometrów, bez podatku VAT, z wykupieniem udziału własnego w szkodach i przy rozliczeniach bezgotówkowych wynosiła 234,13 zł w III kwartale 2015 r., a średnia stawka dzienna wynajęcia pojazdu klasy A. (...) w wariancie bez limitu kilometrów, bez podatku VAT, z wykupieniem udziału własnego w szkodach i przy rozliczeniach bezgotówkowych wynosiła 234,13 zł w III kwartale 2015 r. Pojazdy K. C. i A. (...) są pojazdami klasy niższej niż uszkodzony M. (...). Trafnie w konsekwencji Sąd I instancji przyjął, w świetle wniosków opinii, że wysokość dobowej stawki najmu pojazdu ustalona przez powoda w wysokości 189 netto zł jest uzasadniona jako niższa niż stawka ustalona przez biegłego. Przedstawiając opinię z punktu widzenia posiadanej wiedzy specjalistycznej biegły umożliwił Sądowi dokonanie należytej oceny faktów wynikających z zebranego w sprawie materiału procesowego. Ocena opinii biegłego została dokonana przez Sąd Rejonowy z uwzględnieniem wszystkich kryteriów wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c., zwłaszcza wobec treści opinii uzupełniającej, co tym samym wyklucza kwestionowanie ustaleń dokonanych na jej podstawie. Zarzuty sformułowane w apelacji sprowadzają się zresztą jedynie do polemiki z treścią opinii, tożsamą jaka została zaprezentowana w toku postępowania przez Sądem I instancji, w efekcie czego Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej. Jak słusznie wskazano zaś w odpowiedzi na apelację istotne przy określeniu właściwej stawki jest to, aby faktycznie zastosowane stawki mieściły się w kategorii cen występujących na rynku lokalnym, tj. rynku z miejsca zdarzenia lub miejsca zamieszkania poszkodowanego (tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03). Podkreślić przy tym należy, że przyjęte w praktyce jest, iż ustalanie (przez osobę posiadającą wiadomości specjalne) zasadności zastosowanej przez wynajmującego stawki, dokonywane jest nie tylko przez porównanie stawek obowiązujących na rynku w danym okresie, ale także przez uwzględnienie innych czynników tj. popyt na oferowane usługi, klasa pojazdu i ogólne tendencje rynkowe a zatem także możliwość rozliczenia bezgotówkowego. Niezależnie od braku konieczności rozliczenia gotówkowego i braku obowiązku poszukiwania przez poszkodowanego najtańszego usługodawcy, zaznaczyć także trzeba, że część elementów wpływających na cenę najmu nie zawsze zależna od wyboru poszkodowanego chociażby z uwagi na to, że warunki ubezpieczania przypisywane są do umowy najmu, a nie do pojazdu. Trudno też uznać za zbędną a wpływającą na cenę najmu kwestię opcji bez limitu kilometrów skoro poszkodowany dziennie pokonywał ponad 200 kilometrów jedynie w drodze do pracy.

Mając na uwadze powyższe, przyjmując, że uzasadniony okres najmu obejmował czas do dnia wpłaty odszkodowania (od dnia 11 do 28 września 2015 r.) w stawce przyjętej przez powoda (189 + 43,47 = 232,47 zł), Sąd II instancji, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził (uwzględniając dotychczas wypłaconą wysokość odszkodowania 2.718,30 zł) od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.233,69 zł (3.951,99 - 2.718,30 zł) z wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. jako odsetki ustawowe za opóźnienie) liczonymi od dnia 3 listopada 2015 r. (pkt I sentencji wyroku) oddalając apelację w pozostałej części (pkt II.)

Skutkiem zmiany zaskarżonego orzeczenia jest również zmiana orzeczenia o kosztach procesu. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając na uwadze wartość przedmiotu sporu do wartości zasądzonej Sąd przyjął, iż powód wygrał spór w 57 %, pozwana w 43 %. W zakresie kosztów postępowania I instancyjnego, szczegółowe wyliczenie kosztów pozostawiono referendarzowi sądowemu.

W postępowaniu apelacyjnym z uwagi zbliżoną wysokość poniesionych przez strony kosztów i stopień wygrania sprawy na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd zniósł między stronami koszty, które w przypadku pozwanej stanowiłyby kwotę 175,87 zł, a w przypadku powoda 171 zł ).

SSO P. B. SSO L. M. SSR del. A. W.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)