Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny-Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2017r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...) w W.

przeciwko (...) W.

o ustalenie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla (...) - Żoliborza w W.

z dnia 21 marca 2016 r., sygn. akt II C 1176/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla (...) - Żoliborza w W. do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.

SSR del. Andrzej Vertun SSO Piotr Wojtysiak SSO Ewa Cylc

XXVII Ca 3590/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 marca 2016 r. Sąd Rejonowy dla (...) – Żoliborza w W. ustalił, że opłata roczna z tytułu przysługującego (...) Spółdzielni Budowlano – Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. użytkowania wieczystego nieruchomości położonej przy ul. (...) w W., stanowiącej działkę ewidencyjną numer (...) z obrębu (...), o powierzchni 3.342 metry kwadratowe, wynosi od dnia 1 stycznia 2013 r. 5.571,42, to jest nie ulega zmianie oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

Podstawę wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne. (...) W. jest właścicielem nieruchomości obejmującej działkę o numerze ewidencyjnym (...) z obrębu (...) o powierzchni 3.342 m ^{( 2)}, przy ul. (...) w W., dla której Sąd Rejonowy dla (...) – Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą (...). Użytkownikiem wieczystym (...) części tej nieruchomości jest (...) Spółdzielnia Budowlano – Mieszkaniowa (...) z siedzibą w W.. W dniu 15 czerwca 2012 r. Prezydent Miasta Stołecznego W. udzielił zastępcom burmistrza Dzielnicy B. – P. R. i K. P. pełnomocnictwa do wykonywania spraw o zasięgu dzielnicowym, w tym m.in. do określania lub zmiany stawki procentowej oraz aktualizacji opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego. Wypowiedzeniem numer (...) (...). (...). (...) (...). (...) z dnia 7 grudnia 2012 r., działając na podstawie art. 77 ust. 1, 2a i 3 oraz art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz uchwały nr XLVI/1422/2008 Rady Miasta Stołecznego W. z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie przekazania dzielnicom (...) W. do wykonywania niektórych zadań i kompetencji (...) W., zmienionej uchwałą nr XCIII/2729/2010 Rady Miasta Stołecznego W. z dnia 21 października 2010 r. Zarząd Dzielnicy B. Miasta Stołecznego (...) reprezentowany przez P. R. oraz K. P. – zastępców Burmistrza Dzielnicy B. Miasta Stołecznego (...) wypowiedział (...) Spółdzielni Budowlano – Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. wysokość dotychczasowej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego opisanej powyżej części nieruchomości gruntowej. W wypowiedzeniu wskazano, że ustalenie nowej opłaty wynika ze zmiany wartości gruntu oszacowanego przez rzeczoznawcę majątkowego na kwotę 4.484.195 zł, co stanowi 1.341,77 zł za m ^{( 2)}. Podkreślono, że w związku z tym, że zaktualizowana opłata określona kwotą 25.118,67 zł przewyższa dwukrotnie wartość dotychczasowej opłaty, to opłata za 2013 r. wyniesie 11.142,84 zł, za 2014 r. 18.130,75 zł zaś od 2015 r. będzie wynosić 25.118,67 zł. W wypowiedzeniu tym wskazano jednocześnie, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego płatna jest do dnia 31 marca każdego roku bez wezwania, z góry za dany rok a ponadto wskazano na możliwość skorzystania z bonifikaty w opłatach na podstawie art. 74 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomości. Wypowiedzenie zawierało pouczenie o sposobie i terminie złożenia do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniosku o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona lub uzasadniona w innej wysokości. Wskutek złożenia przez Spółdzielnię wniosku o ustalenie, że podwyższenie opłaty rocznej było nieuzasadnione ewentualnie uzasadnione w innej, niższej wysokości Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wydało orzeczenie, w którym uznało, że wypowiedzenia opłaty za użytkowanie wieczyste było bezskuteczne i ustaliło, że od dnia 1 stycznia 2013 r. użytkownik wieczysty zobowiązany jest wnosić opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego w wysokości takiej jak w roku 2012.

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Powołał się i przywołał treść art. 77 ust. 3 i 78 ust. 2 i 3 u.g.n. oraz art. 38 k.c. Uznał, że wypowiedzenie opłaty z dnia 7 grudnia 2012 r. było prawnie nieskuteczne, albowiem zostało dokonane przez niewłaściwy organ, wbrew treści art. 78 ust. 1 u.g.n. Sąd a quo wskazał, że właściwym organem jest organ wykonawczy gminy, powiatu i województwa w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność tych jednostek samorządu terytorialnego. W ocenie Sądu Rejonowego wypowiedzenie zostało dokonane przez niewłaściwy, w świetle powołanych przepisów, organ. W sprawach dotyczących użytkowanie wieczystego gruntów stanowiących własność miasta stołecznego W.właściwym organem jest prezydent Tego Miasta. Nieposiadająca osobowości prawnej dzielnica stanowi jedynie jednostkę pomocniczą gminy Miasto Stołeczne W.. Organem zaś tej dzielnicy jest jej zarząd, co wynika z art. 5 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego W. W sprawach dotyczących wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste właściwy organ powinien reprezentować podmiot będący właścicielem nieruchomości. Organ składający oświadczenie, o którym mowa w art. 78 ust. 1 u.g.n. ma obowiązek wskazać osobę prawną, za którą podejmuje te czynności. Sąd Rejonowy podkreślił, że użytkownik wieczysty, który nie godzi się na zaproponowaną mu nową stawkę składa do samorządowego kolegium odwoławczego wniosek o uznanie za nieuzasadnioną aktualizacji tej opłaty właśnie przeciwko tej osobie prawnej, za którą konkretny organ złożył oświadczenie o wypowiedzeniu dotychczasowej opłaty i ofertę przyjęcia nowej wysokości opłaty. W sprawie oświadczenie takie zostało złożone przez Zarząd Dzielnicy B. Miasta Stołecznego W. W ocenie Sądu Rejonowego każde wypowiedzenie wysokości opłaty rocznej, które nie jest dokonywane przez Prezydenta Miasta Stołecznego W. osobiście powinno zawierać wyraźne, niebudzące wątpliwości wskazanie, że dokonywane jest z umocowania Prezydenta Miasta Stołecznego W. i w imieniu Miasta Stołecznego (...) jako jednostki samorządu terytorialnego posiadającej zdolność prawną i będącej podmiotem prawa własności gruntu. Z treści wypowiedzenia nie wynika, aby powyższe oświadczenie zostało dokonane w imieniu Miasta Stołecznego (...) na podstawie umocowania udzielonego przez Prezydenta, jako organ uprawniony do reprezentacji jednostki samorządy terytorialnego. Wręcz przeciwnie, w treści wypowiedzenia błędnie wskazano, że organem reprezentującym gminę właściwym dla wypowiedzenia opłaty jest właśnie zarząd dzielnicy. Sąd pierwszej instancji przywołał w tym kontekście następujące sformułowanie zawarte w wypowiedzeniu Zarząd Dzielnicy B. (...) W., jako właściwy organ reprezentujący (...) W. wypowiada wysokość dotychczasowej opłaty rocznej”, które jednoznacznie wskazuje na to, że wypowiedzenie zostało dokonane przez zarząd dzielnic, przy czym w treści nie wskazano, że zarząd działa z umocowania Prezydenta miasta, lecz jako organ jednostki samorządu terytorialnego. Bez znaczenia pozostaje okoliczność, że zastępcy burmistrza posiadali stosowne pełnomocnictwa pochodzące od organu uprawnionego do reprezentacji, skoro w treści wypowiedzenia nie zaznaczyli, że działają w imieniu Prezydenta (...) W. i nie podali, że wypowiedzenia dokonują z jego upoważnienia.

Z wyrokiem tym nie zgodził się pozwany, wnosząc apelację i zaskarżając go w całości. Zarzucił naruszenie art. 77 i 78 ust. 1 u.g.n. poprzez przyjęcie, że oświadczenie o wypowiedzeniu opłaty zostało dokonane przez niewłaściwy organ; nierozpoznanie istoty sprawy poprzez przyjęcie bezskuteczności oświadczenia pozwanego i pominięcie materialnego aspektu sprawy; naruszenie art. 227 w zw. z art. 217 § 1 i § 3 k.p.c. oraz art. 278 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego oraz naruszenie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. poprzez zasądzenie kosztów procesu na rzecz powoda pomimo braku zgłoszenia żądania zasądzenia tych kosztów. Wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu środka odwoławczego pozwany wskazał, że dokonując wypowiedzenia wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste Prezydent (...) W. działa w imieniu gminy jako jej organ, nie reprezentuje natomiast władzy imperialnej jako organ administracji publicznej. Zaakcentował, że osoby składające oświadczenie o wypowiedzeniu działały na mocy stosownych pełnomocnictw udzielonych przez Prezydenta (...) W.. Wymóg wskazania osoby prawnej został dopełniony poprzez powołanie (...) W. a akapicie pierwszym oraz w pouczeniu o przysługujących środkach prawnych. Okoliczność, że działanie na podstawie pełnomocnictw nie zostało wyraźnie wskazane w oświadczeniu nie ma wpływu na fakt, że osoby składające oświadczenie były właściwie umocowane do jego złożenia. Powódka nie miała wątpliwości, za jaką osobę prawną złożone zostało omawiane oświadczenie, bowiem wskazała jako przeciwnika (...) W..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Pierwszą uwagą nasuwającą się po rozpoznaniu sprawy jest stwierdzenie, że rację ma skarżący, podnosząc, że podzielenie zarzutu błędnej wykładni art. 77 i 78 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm. dalej: „u.g.n.”) poprzez uznanie, że wypowiedzenie zostało dokonane przez organ nieposiadający kompetencji do dokonanie tej czynności, oznaczało nierozpoznanie istoty sprawy, którą w przypadku sporu wszczętego wnioskiem o ustalenie bezzasadności wypowiedzenia opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste jest ustalenie wysokości tej opłaty na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz. U. Nr 207, poz. 2109 ze zm.). Sąd pierwszej instancji, dochodząc do przekonania o wadliwości trybu wypowiedzenia pominął bowiem tę płaszczyznę rozważań, i w konsekwencji zaniechał rozpoznania sedna sporu o zasadność aktualizacji opłaty rocznej. Oznaczało to, że z istocie zbędne było powoływanie jako naruszonych przepisów kodeksu postępowania cywilnego dotyczących zakresu okoliczności podlegających udowodnieniu oraz przesłanki dopuszczenia dowodu z opinii biegłego. Zarzuty te nie podlegały zatem rozważeniu w postępowaniu przed sądem drugiej instancji.

Kluczowym dla oceny zasadności stanowiska Sądu Rejonowego jest odniesienie się do charakteru prawnego stosunku użytkowania wieczystego oraz wynikających z niego obowiązków stron, w tym obowiązku uiszczenia opłaty rocznej przez użytkownika wieczystego. Stosunek ten ma niewątpliwie charakter cywilnoprawny. podlega regulacji Kodeksu cywilnego i ustawy o gospodarce nieruchomościami. Kodeks cywilny określa treść, zakres i zasady wykonywania prawa użytkowania wieczystego, natomiast w ustawie o gospodarce nieruchomościami uregulowane zostały: sposób powstania tego prawa oraz zasady i tryb ustalenia opłat z tytułu wykonywania go. Opłaty są świadczeniami cywilnoprawnymi. Cywilnoprawny charakter mają także czynności związane z oznaczaniem wysokości opłat rocznych, w tym ich aktualizacji oraz spory wynikające na tym tle, jako dotyczące należności pieniężnych (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 10 lipca 2015 r., III CZP 40/15; por. uchwały Sądu Najwyższego z: 21 kwietnia 1994 r., III CZP 36/94, OSNCP 1994, nr 11, poz. 209 i 25 sierpnia 1995 r., III CZP 96/95, OSNCP 1995, nr 12, poz. 173; uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów NSA z dnia 25 listopada 2013 r., I OPS 12/13, ONSA i WSA z 2014, nr 2, poz. 20 oraz wyroki NSA: z dnia 12 maja 2006 r., I OSK 843/05, niepubl., z dnia 23 stycznia 2007 r., (...) 306/06,niepubl., postanowienie NSA z dnia 3 października 1997 r., I SA 1333/97, OSP 1998, nr 3, poz. 57).

Jak wskazano w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2015 r. (III CZP 40/15) analiza art. 78 ust. 1, 3 i 4, art. 79 ust. 2 i 6 i art. 80 ust. 1 u.g.n. wskazuje, że pojęcie właściwy organ oznacza ustawowo określony organ osoby prawnej, która jest właścicielem nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste, uprawniony do podejmowania za właściciela nieruchomości czynności w zakresie gospodarowania nieruchomościami, w tym w zakresie użytkowania wieczystego. Organ składający oświadczenie, o którym mowa w art. 78 ust. 1 u.g.n. ma obowiązek wskazać osobę prawną, za którą podejmuje tę czynność.

Organem składającym oświadczenie woli w imieniu (...) W., w zakresie reprezentacji w odniesieniu do nieruchomości oddanych w użytkowanie wieczyste, jest Prezydent (...) W., co wynika z art. 11 ust. 1 u.g.n., art. 26 ust. 1 i 4 oraz art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2016, poz. 446 ze zm.) w zw. z art. 92 ust. 1 i 3. ustawy z dnia 5 czerwca 1998 o samorządzie powiatowym (t. j. Dz. U. 2016 r., poz. 814 ze zm.). Podkreślić należy, w związku z zaprezentowanym wyżej cywilnoprawnym charakterem stosunku użytkowania wieczystego, że reprezentację tę postrzegać należy w ramach cywilnoprawnych i oceniać przy wykorzystaniu cywilnoprawnej metody regulacji, chyba że przepis szczególny przewiduje zastosowanie instrumentów właściwych dla metody administracyjnoprawnej. W zakresie czynności związanych z określaniem wysokości opłaty rocznej ograniczenia takiego nie sposób dopatrzyć się ani w przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami ani w regulacjach ustrojowych, dotyczących reprezentacji jednostek samorządu terytorialnego na poziomie gminy i powiatu ani w specyficznym ustroju (...) W..

Rozpatrywane w tym kontekście oświadczenie o wypowiedzeniu wysokości dotychczasowej opłaty rocznej zawiera oczywistą nieścisłość. Mowa jest w nim bowiem o Zarządzie Dzielnicy B. jako właściwym organie reprezentującym (...) W.. Sformułowanie to jest oczywiście błędne. Przekazanie bowiem dzielnicom jako jednostkom pomocniczym, do wykonania niektórych zadań i kompetencji (...) W. jako jednostki samorządu terytorialnego nie oznacza dopuszczalności zmiany zasad reprezentacji (...) W., w zakresie zadań delegowanych, w tym w zakresie zadań z zakresu gospodarowanie mieniem komunalnym, wymagających podejmowania czynności cywilnoprawnych. Warto zauważyć, że w tym zakresie powoływana w wypowiedzeniu uchwała numer (...) Rady (...) W. z dnia 21 października 2010 r. skreśliła §3 uchwały numer (...) Rady (...) W. z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie przekazania dzielnicom (...) W. do wykonania niektórych zadań i kompetencji (...) W., który to przepis przewidywał, że w zakresie zadań i kompetencji przekazanych dzielnicom (...) W. jest reprezentowane na zewnątrz przez zarząd właściwej dzielnicy. W istocie zatem delegacja zadań na dzielnicy w zakresie czynności cywilnoprawnych podejmowanych w ramach zadań objętych zakresem delegacji opierała się na konstrukcji pełnomocnictwa.

W tym stanie rzeczy skuteczność oświadczenia o wypowiedzeniu opłaty rocznej musi być oceniana przez pryzmat przesłanek skuteczności działania pełnomocnika w imieniu osoby reprezentowanej i na jej rzecz. Warunkiem skuteczności działania w imieniu reprezentowanego jest oczywiście istnienie pełnomocnictwa oraz podjęcie czynności prawnej w jego ramach, z zastrzeżeniem treści art. 103 k.c. Zakres skutków działania pełnomocnika w imieniu reprezentowanego określa ustawa. W sprawie te przesłanki skuteczności oświadczenia złożonego przez pełnomocników zostały spełnione, albowiem osoby składające owo oświadczenie posiadały pełnomocnictwo udzielone przez Prezydenta (...) W. do działania w imieniu (...) W. w zakresie wypowiadania wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego. Problem, którego rozstrzygnięcie stanowi istotę sprawy sprowadza się do zagadnienia, czy wadliwe określenie w treści czynności roli, w jakiej występują faktyczni pełnomocnicy, przypisujący sobie niesłusznie funkcję organu reprezentowanego, i w związku z tym pominięcie rzeczywistej i prawidłowej podstawy działania, stanowi przeszkodę do uznania skuteczności tak złożonego oświadczenia. Sąd Rejonowy doszedł w tym względzie do przekonanie o bezskuteczności wypowiedzenia, prezentując pogląd o konieczności jednoznacznego, wyraźnego i niebudzącego wątpliwości wskazania, że czynność ta dokonywana jest z umocowanie Prezydenta (...) W..

Kwestia ta powinna być rozważana z uwzględnieniem cywilnoprawnego charakteru omawianej czynności, przy założeniu określonego luzu interpretacyjnego, właściwego dla oświadczeń woli, podlegających wykładni przewidzianej w art. 65 § 1 k.c. (por. przytoczoną wyżej uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2015 r.; według Z. R., Prawo cywilne, 1999, Nb 708 „miarodajna jest (...) treść oświadczenia woli, zrekonstruowana po zastosowaniu odpowiednich reguł interpretacyjnych uwzględniających w szczególności cały kontekst sytuacyjny, w którym oświadczenie woli zostało złożone (art. 65 k.c.)”.). Niewątpliwie słusznym jest założenie leżące u podstaw omawianej tezy, a sprowadzające się do koncepcji jawności pełnomocnictwa, jako przesłanki skuteczności działania pełnomocnika. Koncepcja ta sprowadza się do wymogu ujawnienia przez pełnomocnika, że działa on w imieniu osoby trzeciej. Wymogu tego nie powinno się utożsamiać jednak z ujawnieniem treści samego pełnomocnictwa ani z użyciem określonych formuł. Wystarczy w tym względzie, by na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, adresat oświadczenia mógł rozpoznać, że składający je nie działa we własnym imieniu, lecz w imieniu określonego podmiotu reprezentowanego. Nie inaczej należy oceniać wymóg jawności pełnomocnictwa w odniesieniu do wypowiedzenia wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, zgodnie z ogólnie prezentowanym założeniem o cywilnoprawnym charakterze tej czynności. Przeciwnie wręcz do stanowiska Sądu Rejonowego, istnieją względy przemawiające na rzecz stwierdzenia, że czynność ta w aspekcie jawności powinna być oceniana mniej rygorystycznie, jako że użytkownikowi wieczystemu znana jest osoba właściciela nieruchomości a samo postępowanie aktualizacyjne zawiera sformalizowane procedury kontroli jego zasadności, co zmniejsza ryzyko sporu co do skuteczności wypowiedzenia na etapie wykonywania umowy. W tym kontekście oceniana czynność wypowiedzenia powodowi opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste spełnia wymóg jawności pełnomocnictwa, rozumianego w powołanym wyżej sensie, tj. jako ogólnego powołania się na fakt działania w imieniu osoby trzeciej. Wynika to z niewątpliwego faktu przypisania skutków wypowiedzenia podmiotowi reprezentowanemu, tj. (...) W., w imieniu którego miał działać Zarząd Dzielnicy B. oraz z pouczenia o sposobie złożenia wniosku o ustalenie, że podwyższenie opłaty jest nieuzasadnione, które miało być skierowane przeciwko (...) W.. O rozpoznawalności reprezentowanego świadczy również niewątpliwie fakt złożenia takowego wniosku przeciwko (...) W. przez powodów.

Podobnie należało ocenić problem na płaszczyźnie wadliwego wskazania podstawy umocowania. Chodzi tu o pytanie, czy wadliwe ujawnienie podstawy umocowania (powołanie się na fakt piastowania organu osoby prawnej zamiast dysponowania pełnomocnictwem), stanowi przeszkodę dla oceny skuteczności działania pełnomocnika. Generalnie zauważyć należy, że skuteczność czynności prawnej uzależniona jest, poza wyżej analizowaną kwestią jawności działania pełnomocnika, od okoliczności obiektywnych – istnienia umocowania i działania pełnomocnika w jego zakresie, nie zaś od prawidłowego określenia prawnej podstawy umocowania. O skuteczności czynności decyduje bowiem istnienie prawnych przesłanek możliwości przypisania działań przedstawiciela reprezentowanemu, nie zaś formalna poprawności powołania się na tytuł przedstawicielstwa. Zauważyć należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego istnieje, zapoczątkowana uchwałą z dnia 14 września 2007 r. (III CZP 31/07) tendencja do utożsamiania skutków działań podjętych przez pełnomocnika bez umocowania lub z jego przekroczeniem oraz osoby działającej w charakterze organu bez kompetencji do tego. Oznacza to, że z punktu widzenia odbiorcy oświadczeń woli składanych przez podmioty działające w tych dwóch funkcjach (pełnomocnika i organu), nie istnieje różnica jakościowa w konsekwencjach wynikających z wadliwości w zakresie kompetencji do działania. Nie istnieje zatem powód do zróżnicowania podstaw przedstawicielstwa, uzasadniający, w kontekście ochrony interesów odbiorcy oświadczenia, sprecyzowanie jego podstawy w treści oświadczenia pod sankcją jego nieskuteczności.

W tym stanie rzeczy należało uznać, że wypowiedzenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego zostało dokonane skutecznie. Pociąga to za sobą konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy bowiem uznając, że nie doszło do takiego wypowiedzenia nie rozpoznał istoty sporu, którą było, jak wyżej wskazano, ustalenie, czy wypowiedzenie takie było uzasadnione w świetle przepisów regulujących sposób określenia wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd dokona takiej oceny w odniesieniu do skutecznie dokonanego wypowiedzenia, biorąc pod uwagę stanowiska stron oraz złożone przez nie wnioski dowodowe.

Ze względu na powyższe motywy, na podstawie art. 386 § 4 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.