Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 września 2017r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anita Wolska

Protokolant: Kamila Starosta

po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2017r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D. (1), G. D.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

I.oddala powództwo.

II.zasądza od powodów M. D. (1), G. D. na rzecz pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. solidarnie kwotę 1.217 zł ( jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

III. nakazuje pobrać od powodów M. D. (1), G. D. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie solidarnie kwotę 734,53 zł ( siedemset trzydzieści cztery złote pięćdziesiąt trzy grosze ) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSR Anita Wolska

Sygn. I C 2512/14

UZASADNIENIE

Powodowie M. D. (1) i G. D. wnieśli o zasądzenie solidarnie na ich rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 4.273,54 zł z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 10 grudnia 2009 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł.

W uzasadnieniu zgłoszonego żądania podali, że w dniu 30 lipca 2009 roku stanowiący ich własność samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony wskutek najechania przez ten pojazd na studzienkę kanalizacyjną wystającą z nawierzchni ulicy (...) w M.. Zaznaczyli, że w wyniku zaistniałego zdarzenia doszło do wystrzelenia poduszki powietrznej oraz uszkodzenia zawieszenia, napinaczy pasów i przedniej szyby pojazdu. W związku powyższym zwrócili się do pozwanego, jako ubezpieczyciela zarządcy drogi, o wypłatę odszkodowania. Ten zaś w toku postepowania likwidacyjnego wypłacił z tego tytułu na ich rzecz kwotę 9.383,63 zł. Powodowie stwierdzili, że odszkodowanie w przyznanej wysokości nie stanowiło pełnej rekompensaty odniesionej szkody. W związku z powyższym zwrócili się do rzeczoznawcy techniki samochodowej, który oszacował wartość naprawy uszkodzeń w pojeździe na kwotę 18.657,17 zł. Końcowo powodowie wyjaśnili, iż w niniejszym postępowaniu dochodzą jedynie częściowego uzupełnienia odszkodowania, bowiem wyrokiem z dnia 10 października 2012 r. wydanym w sprawie I C 1239/11 oddalono ich powództwo o zapłatę z tego tytułu kwoty 5 300 zł, w tym kwoty 300 zł z tytułu poniesionego wydatku na sporządzenie opinii rzeczoznawcy( k.2-4).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 26 sierpnia 2014 roku żądanie pozwu zostało uwzględnione w całości( k.50).

Pozwany w dniu 02 października 2014r. (k. 54-56v) wniósł sprzeciw od niniejszego orzeczenia i zaskarżył powyższe orzeczenie w całości. W złożonym sprzeciwie wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powodów solidarnie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwany potwierdził, że uznał swoją odpowiedzialność gwarancyjną za wskazane w pozwie zdarzenie, a następnie w toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powodów odszkodowanie w kwocie 9.383,63 zł. Podniósł, iż powodowie wnieśli przeciwko pozwanemu pozew o zapłatę kwoty 5.300 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 5.000 zł od dnia 10 grudnia 2009r., zaś od kwoty 300 zł od dnia 11 grudnia 2010r. w związku z przedmiotowym zdarzeniem. Jednakże sąd oddalił powództwo w tej sprawie prowadzone pod sygn. I C 1239/11. Jednocześnie wskazał, iż w sytuacji naprawienia uszkodzonego pojazdu powodowie nie mogą domagać się wskazanych przez siebie hipotetycznych kosztów naprawy. Zaznaczył, że powodowie nie wykazali kosztów przeprowadzonej naprawy. Zanegował przy tym moc dowodową wykonanej na zalecenie powodów wyceny kosztów naprawy, zwłaszcza w zakresie wskazanego w niej zakresu uszkodzeń pojazdu. Stwierdził bowiem, iż powodowie nie przedstawili pozwanemu pojazdu do oględzin w stanie uszkodzonym, czym uniemożliwili mu weryfikację deklarowanych przez powodów uszkodzeń oraz ich związku z opisanym zdarzeniem drogowym. Dalej pozwany stanął na stanowisku, iż powodowie mieli możliwość odliczenia podatku VAT od kosztów naprawy pojazdu w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Pozwany podniósł także zarzut przyczynienia się powoda G. D., który znał stan nawierzchni drogi, a nadto poruszał się pod prąd (lewym pasem ruchu). Końcowo podniósł zarzut także przedawnienia zgłoszonego roszczenia.

W piśmie z dnia 25 lutego 2015r. ( k.95-97) pełnomocnik powodów podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Zaprzeczył istnienia możliwości naprawy pojazdu powodów przy użyciu części alternatywnych. Podniósł jednocześnie, iż naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczenia z zakładu ubezpieczeń i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalenia wartość szkody z przywołaniem orzeczeń Sądu Najwyższego dotyczących tych zagadnień. Co do zarzutu przedawnienia powołał się na postępowanie sądowe prowadzone w przedmiocie zawezwania do próby ugodowej pod sygn. I Co 60/13.

W piśmie z dnia 6 listopada 2015r. ( k.155) powodowie oświadczyli, iż dokonali zbycia pojazdu.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 lipca 2009r. w godzinach popołudniowych G. D. poruszając się ulicą (...) w kierunku ulicy (...) w M. samochodem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) najechał na wystającą z nawierzchni drogi studzienkę kanalizacyjną. Telefonicznie powiadomił Komisariat Policji w M. o uszkodzeniu prowadzonego przez niego pojazdu, stanowiącego wówczas współwłasność małżonków G. D. i M. D. (1).

Dowód:

-notatka z 30.07.2009r. k. 8, k.60,

- oświadczenie powoda z 24.08.2009r. k. 9,

- dokumentacja fotograficzna k. 61-62v, 71-73v,

- częściowo zeznania powoda G. D. k. 138-139.

Zarządcą drogi położonej w M. przy ulicy (...) jest Gmina D.. W dniu 30 lipca 2009r. pomiędzy Gminą D. a (...) S.A. w W. obowiązywała umowa odpowiedzialności cywilnej, obejmująca swym zakresem zdarzenia związane z utrzymaniem nawierzchni dróg.

Okoliczności niesporne, a nadto dowód:

- polisa k. 124-126.

G. D. i M. D. (1) zwrócili się do (...) o sporządzenie opinii dotyczącej zakresu uszkodzeń w ich pojeździe oraz kosztów jego naprawy. W ocenie technicznej z dnia 24 sierpnia 2009r. rzeczoznawca oszacował wartość przedkolizyjną pojazdu na kwotę 21.000 zł. Przygotował jednocześnie ocenę techniczną zawierającą kwalifikację uszkodzeń w pojeździe, a następnie kalkulację naprawy, w której wartość napraw koniecznych oszacował na kwotę 18.654,17 zł. Za sporządzenie opinii została wystawiona faktura na kwotę 300 zł.

Dowód:

- opinia z dnia 24.08.2009r. wraz z kalkulacją naprawy k. 20-29

- faktura VAT z 24.08.2009r. k. 30.

Pismem z dnia 28 sierpnia 2009r. zgłoszono zarządcy drogi szkodę w pojeździe marki F. (...), a ten przekazał zgłoszenie swojemu ubezpieczycielowi – (...) S.A. w W.. Zakład ubezpieczeń w kalkulacji z dnia 6 lutego 2010r. oszacował wartość koniecznych prac naprawczych w pojeździe powodów na kwotę 9.383,63 zł brutto. Likwidator szkody nie przeprowadził oględzin pojazdu w stanie uszkodzonym, bowiem właściciele pojazdu uprzednio przeprowadzili jego naprawę. W związku ze zdarzeniem z dnia 30 lipca 2009r. ubezpieczyciel wypłacił G. D. i M. D. (1) kwotę 9.383,63 zł tytułem odszkodowania za szkodę w ich samochodzie. Decyzja w tym przedmiocie została podjęta w dniu 18 lutego 2010r.

Dowód:

- zgłoszenie roszczeń z dnia 28.08.2009r. k. 10-10v,

- pismo z dn. 06.11.2009 r. k. 11,

- protokół z 05.11.2009r. k. 12-14,

- kalkulacja naprawy z dnia 06.02.2010 r. k. 15-17,

- płyta CD k. 18,

- zawiadomienie o wypłacie odszkodowania z dnia 18.02.2010 r. k. 19,

- zeznania świadka M. D. (2) k. 137-138.

Właściciele pojazdu w dniu 14 kwietnia 2010r. wnieśli odwołanie od decyzji ubezpieczyciela, wzywając go jednocześnie do zapłaty w terminie 7 dni od doręczenia wezwania kwoty 9.573,54 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy wartością koniecznych prac naprawczych w pojeździe określoną przez rzeczoznawcę S. Ł., a wartością dotychczas wypłaconego odszkodowania, powiększoną o kwotę 300 zł, jaką wydatkowali za sporządzenie kalkulacji tytułem pełnej rekompensaty szkody w ich pojeździe.

W odpowiedzi zakład ubezpieczeń w piśmie z dnia 19 lipca 2010r. odmówił wypłaty dodatkowego świadczenia odszkodowawczego.

Pismem z dnia 1 grudnia 2010r. pozwany został wezwany do zapłaty w terminie 7 dni liczonych od daty doręczenia wezwania kwoty 9.573,54 zł tytułem pełnej rekompensaty szkody w ich pojeździe.

Dowód:

- pełnomocnictwo k. 31,

- odwołanie z dnia 14.04.2010 r. k. 32-33,

- pismo z dnia 19.07.2010 r. k. 34,

- pismo z dnia 26.08.2010 r. k. 35,

- wezwanie do zapłaty z dnia 01.12.2010 r. k. 36.

G. D. i M. D. (1) rozwiedli się w 2012r. Około 2012-2013 roku pojazd marki F. (...) uczestniczył w kolizji drogowej. Następnie M. D. (1) w dniu 8 lutego 2014 r. dokonała sprzedaży pojazdu w stanie uszkodzonym P. Ł.. W tym czasie powód prowadził działalność gospodarczą, ale była ona zawieszona, a powódka nie prowadziła działalności gospodarczej. Przedmiotowy pojazd nie był wykorzystywany w ramach do prowadzonej działalności gospodarczej.

Niniejszy pojazd został następnie w dniu 22 lutego 2014r. sprzedany kolejnej osobie - Z. G. za kwotę 2.400 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 10.03.2015 r. k. 102,

- pismo z dnia 30.03.2016 r. k.165-166,

- faktura nr (...) k. 166,

- pismo z 09.06.2015r. k.132,

- częściowo zeznania powoda G. D. k. 138-139,

- zeznania powódki M. D. (1) k. 139-140.

Wyrokiem z dnia 10 października 2012r. wydanym w sprawie I C 1239/11 Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie oddalił powództwo G. i M. D. (1) przeciwko (...) S.A. o zapłatę odszkodowania w kwocie 5.300 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdy F. (...) w dniu 30 lipca 2009 r., w tym kwoty 300 zł z tytułu poniesionego wydatku na sporządzenie opinii rzeczoznawcy.

Wnioskiem z dnia 1 lutego 2013r. złożonym w Sądzie Rejonowym Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie G. D. i M. D. (1) wnieśli o zawezwanie do próby ugodowej, poprzez zawezwanie (...) S.A. do zapłaty solidarnie na ich rzecz kwoty 4.273,54 zł tytułem odszkodowania za szkodę komunikacyjną w pojeździe marki F. (...) w następstwie zdarzenia z dnia 30 lipca 2009r. Na posiedzeniu jawnym w dniu 14 czerwca 2013r. nie doszło do zawarcia ugody.

Dowód:

- wyrok z dnia 10.10.2012 r. k. 37,

- wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 01.02.2013 r. k. 38-41,

- protokół rozprawy z dnia 14.06.2013 r. w sprawie I Co 60/13 k. 42.

W dniu 17 lutego 2014r. G. D. i M. D. (1) skierowali do (...) S.A. pisemne żądanie zapłaty kwoty 4.273,54 zł, tytułem rekompensaty majątkowej za szkodę z dnia 30 lipca 2009 r.

Dowód:

- przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 17.02.2014 r. k. 41.

W okolicznościach najechania na wystającą z nawierzchni drogi studzienkę kanalizacyjną mogło dojść do uszkodzenia ramy pomocniczej, wahacza przedniego lewego oraz osłony przeciwodpryskowej pojazdu F. (...), kierowanego przez G. D.. Z przebiegiem tego zdarzenia nie korelują natomiast inne uszkodzenia pojazdu, a także odpalenie przednich poduszek gazowych oraz lewej bocznej poduszki gazowej. Ze względu na długotrwały okres eksploatacji pojazdu po dniu 30 lipca 2009r. nie można obecnie ustalić przy użyciu jakich części pojazd został naprawiony. W związku z powyższym obecny stan pojazdu nie pozwala na odtworzenie zakresu i sposobu przeprowadzonej przez poszkodowanych naprawy, w tym rodzaju użytych części.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego M. M. k. 188-208,

- dokumentacja fotograficzna k. 61-62v, 71-73v

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo będące przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu okazało się bezzasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art. 822 § 1 i 4 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Oceny prawnej zgłoszonego w sprawie roszczenia należało przy tym dokonywać przy uwzględnieniu art. 415 k.c., stosownie do którego kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia.

W niniejszej sprawie niespornym pozostawało, że zarządca drogi, na której doszło do uszkodzenia pojazdu powodów posiadał zawartą z pozwanym zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej, obejmującą swoim zakresem zdarzenia związane z utrzymaniem nawierzchni pasa drogowego. Pozwany nie negował co do zasady swojej odpowiedzialności gwarancyjnej wobec powodów. Kwestią sporną był natomiast zakres uszkodzeń w pojeździe pozostających w związku przyczynowym z deklarowanymi przez powodów okolicznościami zdarzenia z dnia 30 lipca 2009r. polegającego na najechaniu na wystającą z nawierzchni drogi studzienkę kanalizacyjną. Pozwany poza zakwestionowaniem związku przyczynowo-skutkowego oraz wysokości szkody podniósł także zarzuty odnoszące się do przyczynienia się G. D. do powstania szkody, możliwości odliczenia podatku VAT od kwoty odszkodowania, a także zarzut przedawnienia.

Stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie sąd ustalił na postawie przedłożonych przez strony dowodów z dokumentów, których autentyczność nie była w sprawie kwestionowała, ani nie wzbudziła wątpliwości sądu. Sąd zauważył wprawdzie, iż przedłożona przez powodów notatka policyjna była niekompletna i mało czytelna, jednakże strona pozwana złożyła kopię notatki uzupełnioną jej brakującym fragmentem. Powodowie zaś nie kwestionowali treści załączonego fragmentu notatki. Dalej podkreślenia wymaga, iż zeznania powódki M. D. (1) wykazywały drugorzędne znaczenie dla dokonania istotnych w sprawie ustaleń, jako że powódka nie uczestniczyła w zdarzeniu z dnia 30 lipca 2009 r., zaś – jak zeznała – naprawą pojazdu po tym zdarzeniu zajmował się wyłącznie powód. Wszelką wiedzę na temat kolizji oraz jej skutków czerpała zatem od powoda. Odnośnie zaś zeznań powoda G. D. stwierdzić należy, iż w zakresie, w jakim odnosiły się do skutków najechania prowadzonego przez niego pojazdu na studzienkę kanalizacyjną, sąd uznał je za niewiarygodne. Jego zeznania dotyczące zakresu uszkodzeń pojazdu – w szczególności odpalenia poduszki gazowej zostały wyraźnie i przekonująco zakwestionowane przez biegłego. Nadto, twierdzenia powoda o wysokości poniesionych, rzeczywistych kosztów przeprowadzonej naprawy w kwocie ok. 18 000 zł pozostały całkowicie gołosłowne w kontekście zgromadzonego materiału dowodowego. Powód nie przedstawił ani rachunku za dokonaną naprawę, ani dowodu zakupu jakichkolwiek części zamiennych. Nie podał wartości, ani pochodzenia zastosowanych wówczas części. W rezultacie sąd nie mógł na podstawie gołosłownych zeznań powoda bezkrytycznie ustalić, iż koszty naprawy jego pojazdu kształtowały się na poziomie ponad 18.000 zł. Zasadnicze natomiast znaczenie dla dokonania ustaleń w zakresie spornych okoliczności - w zakresie wiadomości specjalnych – miała wydana w sprawie opinia biegłego sądowego

Uwzględniając stanowiska stron procesu, rozważenia sądu wymagało w jakich okolicznościach doszło do uszkodzenia pojazdu powodów i jak przedstawia się wartość ewentualnej szkody majątkowej. Godzi się w tym miejscu wskazać, iż obie strony posiłkowały się własnymi kalkulacjami tych kosztów. Nie mogły one jednak stanowić podstawy dokonywanych przez sąd ustaleń w sytuacji, w której twierdzenia stron były w tym zakresie sprzeczne. Ustalenie zaistnienia związku przyczynowego pomiędzy opisanymi przez powodów okolicznościami zdarzenia z dnia 30 lipca 2009 r. a deklarowanym zakresem uszkodzeń w ich pojeździe oraz wartości powstałych uszkodzeń bez wątpienia wymagało wiadomości specjalnych z zakresu techniki samochodowej. Dlatego też sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłego z tej dziedziny.

Przedstawiona przez biegłego M. M. (2) pisemna opinia sporządzona została na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz w oparciu o spostrzeżenia biegłego poczynione w toku przeprowadzonych oględzin pojazdu. Biegły uwzględniając przebieg zdarzenia sprawczego oraz rozkład działających sił na pojazd powodów stwierdził, że w deklarowanych przez G. D. okolicznościach nie mogło dojść do odpalenia przednich poduszek gazowych oraz lewej bocznej poduszki gazowej. W tym względzie biegły szczególną uwagę zwrócił na fakt, iż odpalenie poduszki kierowcy nie zostało w żaden sposób udokumentowane, a na dokumentacji fotograficznej brak jest uszkodzeń lewej strony pojazdu mogących spowodować na odpalenie bocznej poduszki lewej. W konsekwencji biegły stwierdził, iż w pojeździe uszkodzeniu mogli ulec rama pomocnicza, wahacz przedni lewy oraz osłona przeciwodpryskowa przednia.

Sąd uznał przedmiotową opinię za rzetelną i wyczerpującą, a posiłkując się wnioskami w niej zawartymi poczynił w sprawie istotne ustalenia w zakresie stanu faktycznego. Co istotne, żadna ze stron procesu nie weszła w jakąkolwiek polemikę z wywodem biegłego, akceptując tym samym zawarte w niej wnioski.

Co przy tym istotne biegły zwrócił również uwagę, iż w toku oględzin pojazd nie posiadał osłony przeciwodpryskowej, natomiast rama pomocniczej oraz wahacz przedni lewy noszą znamiona długotrwałej eksploatacji. W konsekwencji obecny stan pojazdu nie pozwala na ustalenie jakiego rodzaju części zostały użyte do naprawy pojazdu. Spostrzeżenia biegłego sąd uznał za w pełni logiczne i uzasadnione. Należy zważyć, iż objęty postępowaniem pojazd po zdarzeniu z dnia 30 lipca 2009 r. był użytkowany przez ponad 7 lat, jeszcze dwukrotnie zmieniał swoich właścicieli, uczestniczył także w co najmniej jednej kolizji drogowej, o której zeznała powódką M. D. (1). W konsekwencji stan pojazdu po zdarzeniu z dnia 30 lipca 2009 r. oraz sposób przeprowadzonej przez nich naprawy pozostał kwestią niewyjaśnioną.

W zaistniałym stanie rzeczy sąd uznał, że strona powodowa nie podołała obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. w odniesieniu do przesłanek zasadności wywiedzionego powództwa. Po pierwsze, zebrany w sprawie materiał dowodowy okazał się niewystarczający dla ustalenia, że do wszystkich wskazywanych przez powodów uszkodzeń pojazdu doszło na skutek okoliczności, za które gwarancyjną odpowiedzialność ponosi pozwane towarzystwo ubezpieczeń. Innymi słowy – że pomiędzy wskazanym w pozwie zdarzeniem a opisaną szkodą w całości zachodził adekwatny związek przyczynowy. Zgodnie zaś z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Po drugie, na podstawie przeprowadzonych dowodów powodowie nie zdołali dowieść poniesionych kosztów naprawy jego pojazdu oraz tego, czy naprawa przywróciła pojazd do stanu poprzedniego. Zaznaczenia wymaga, iż powodowie mimo, że powoływali się na okoliczność dokonania naprawy uszkodzeń pojazdu powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 30 lipca 2009 r., to jednak nie przedstawili żadnych dowodów odnośnie kosztów poniesionych z tego tytułu. Nie potrafili udokumentować za jaką kwotę nabyli części, ani też, które z tych podzespołów były oryginalne, a które używane. W konsekwencji rzeczywista wysokość szkody poniesionej przez powodów pozostała kwestią niewyjaśnioną. Niemożliwa była również weryfikacja tych danych w oparciu o dowód z opinii biegłego, bowiem nie można było ustalić sposobu i zakresu przeprowadzonej naprawy. W toku oględzin pojazdu biegły wskazał, iż okres eksploatacji pojazdu nie pozwalał na rozróżnienie charakteru użytych do naprawy części.

W kontekście powyższego zaznaczenia wymagało, iż zgodnie z ogólną zasadą dowodzenia wyrażoną w art. 6 k.c. obowiązek wykazania zarówno przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, jaki i wysokości poniesionej szkody spoczywał na stronie powodowej jako na stronie, która z przedmiotowych faktów wywodziła skutki prawne. W ocenie sądu strona powodowa nie sprostała obowiązkowi wykazania wysokości dochodzonego roszczenia. Ustalenia te doprowadziły do przekonania, iż w żaden sposób nie można było na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalić, że powodowi należne jest dodatkowe świadczenia odszkodowawcze, ani zweryfikować jego ewentualnej wysokości.

W tym miejscu bezprzedmiotowe było odnoszenie się do zarzutu ewentualnego przyczynienia się powoda do zaistnienia przedmiotowej szkody.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia dostrzec należało, iż zgodnie z regulacją z art. 819 § 1 k.p.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Natomiast zgodnie z § 3 tegoż przepisu w wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Jednakże należy mieć na uwadze uregulowanie z § 4 ww. przepisu zgodnie, z którym bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Decyzja o wypłacie odszkodowania zapadła w dniu 18 lutego 2010r., powodowie zaś w dniu 05 lutego 2013r. złożyli wniosek o zawezwanie do próby ugodowej o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem. Tym samym nastąpiło przerwanie trzyletniego terminu przedawnienia w świetle regulacji z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. i rozpoczęło on swój bieg na nowo jak stanowi art. 124 § 1 k.c. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 18 kwietnia 2014r. Konkludując należało dojść do przekonania, że w dacie wytoczenia powództwa dochodzone pozwem roszczenie nie uległo jeszcze przedawnieniu. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż sąd nie znalazł podstaw do odmowy powodom dochodzenia żądanej części odszkodowania w związku z uprzednio zakończonym postępowaniem w sprawie I C 1239/11 z uwagi na zakres kwotowy dochodzonego w niniejszym postępowaniu.

W tym stanie rzeczy mając na względzie powyższe wytoczone powództwo należało oddalić, o czym sąd orzekł w pkt I wyroku.

O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie II na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c. W rozpoznawanej sprawie pozwany okazał się stroną wygrywającą sprawę w całości, co dawało podstawę dla obciążenia solidarnie powodów całością poniesionych przez stronę pozwaną kosztów postępowania. Na poniesione przez pozwanego koszty w łącznej kwocie 1.217 zł składało się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 1.200 zł określonej na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 ze zm.) oraz kwota 17 zł uiszczona tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa procesowego oraz kwota 600 zł uiszczona tytułem zaliczki na poczet opinii biegłego.

W niniejszej sprawie uiszczona przez strony zaliczka na poczet kosztów opinii biegłego w łącznej wysokości 1.200 złotych okazała się niewystarczająca, albowiem koszt opinii wyniósł 1.934,53 zł. W konsekwencji sąd w punkcie III wyroku, działając na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 90, poz.594 ze zmianami), przy uwzględnieniu wyniku procesu, nakazał pobrać od powodów na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie solidarnie brakującą kwotę 734,53 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSR Anita Wolska

Sygn. I C 2512/14 S., dnia 21 września 2017 roku

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikom stron,

3.  przedłożyć akta z pismem lub za 30 dni.

SSR Anita Wolska