Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Pawliczak

Protokolant: Patrycja Zielińska

przy udziale prokuratora Kazimierza Prawuckiego

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2017 r. sprawy:

D. S.

syna M. i T.

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 14 października 2017 roku około godziny 02.00 w S. na ul. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki C. o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości odpowiadającym zawartości 0,57 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego D. S. za winnego popełnienia zarzuconego mu przestępstwa i za jego popełnienie, na podstawie art. 178a § 1 kk, wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) zł,

II.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat,

III.  na podstawie art. 43 a § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz (...) świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięciu tysięcy) zł,

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wymierzonej kary zalicza zatrzymanie oskarżonego od dnia 14 października 2017 r. godz. 2:05 do dnia 14 października 2017 r. godz. 17:20, stwierdzając, że odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny,

V.  na podstawie art. 63§ 4 kk zalicza na poczet orzeczonego zakazu okres stosowania wobec oskarżonego zatrzymania prawa jazdy od dnia 14 października 2017 r.,

VI.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym, na podstawie art. 3 ust. 1 Ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. , Nr 49 poz. 223 ze zm.), opłatę w kwocie 200 (dwustu) zł.

sygn. akt V K 998/17

UZASADNIENIE

Ocena skuteczności wniosku oskarżonego.

Oskarżony D. S. złożył w dniu 17 października 2017 r. wniosek o sporządzenie na piśmie uzasadnienia wyroku z dnia 16 października 2017 r. Wniosek został złożony w terminie. Zgodnie z art. 517 h § 1 kpk wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku może być zgłoszony ustnie do protokołu rozprawy lub posiedzenia albo złożony na piśmie w terminie zawitym 3 dni.

W doktrynie prawa karnego procesowego wyrażany jest pogląd, że artykuł 517h przewiduje dwa tryby inicjowania procedury zaskarżenia wyroku. Zgodnie z pierwszym z nich najpierw należy zgłosić wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku ustnie do protokołu rozprawy lub posiedzenia. Wniosek ten można złożyć niezwłocznie po zakończeniu promulgacji wyroku, przy czym jeszcze przed zakończeniem rozprawy lub posiedzenia. Termin ten ma charakter prekluzyjny, zatem nie jest możliwe jego przywrócenie, a tym samym strona traci możliwość zaskarżenia wyroku w tym trybie. Drugi sposób polega na zgłoszeniu wniosku na piśmie w terminie zawitym 3 dni od daty ogłoszenia wyroku, a ponieważ jest to termin zawity, dopuszczalne jest jego przywrócenie w trybie przewidzianym w art. 126 (Komentarz do art. 517 h red. Andrzeja Sakowicza, Legalis )

Na dopuszczalność złożenia wniosku w terminie 3 dni od ogłoszenia wyroku wskazano również w komentarzu do omawianego przepisu pod red. J. S.. Autor wyraził pogląd, że przepis przewiduje w § 1 skrócenie z 7 do 3 dni terminu zawitego do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku, dopuszczając zarazem jego złożenie także ustnie do protokołu rozprawy (Komentarz do art. 517 h red. Jerzego Skorupki, Legalis).

Zgodność poglądów komentatorów jest w ocenie Sądu uzasadniona w świetle zasad postępowania karnego. Oczywiste jest, że możliwość zaskarżenia wyroku powinna być rzeczywista. Nie sposób uznać natomiast za rzeczywistą możliwość zaskarżenia wyroku jedynie w przypadku złożenia wniosku w tym przedmiocie ustnie, bezpośrednio po ogłoszeniu wyroku. Strona, a zwłaszcza oskarżony, powinien mieć zapewniony czas na przemyślenie tak ważnej decyzji, w tym uzyskanie porady prawnika. Strona powinna wreszcie mieć możliwość podjęcia decyzji tej wagi bez wpływu emocji wywołanych wyrokiem.

Stan faktyczny.

D. S. w dniu 14 października 2017 r. spożywał alkohol. Po jego spożyciu, w tym samym dniu kierował po ulicach (...) samochodem osobowym marki C. nr rej (...) EF. Przewoził pasażera K. M.. O godzinie 1:50 jechał al. (...).

Został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji i poddany badaniu. W wyniku badania stwierdzono obecność alkoholu w jego organizmie o stężeniu 0,57 mg w litrze wydychanego powietrza.

Dowód:

protokół użycia alkotesu k. 2-4

zeznania funkcjonariuszy Policji k. 8,10

wyjaśnienia oskarżonego k. 30

Oskarżony ma 55 lat, jest żonaty, ma jedno dorosłe dziecko. Prowadzi działalność gospodarczą. Zarabia 2 000 zł miesięcznie Nie był karany.

Dowód:

dane osobopoznawcze – k. 30

informacja K. - k.25

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że po wypiciu kilku kieliszków wina kierował samochodem, którym zamierzał dojechać z warsztatu samochodowego do miejsca zamieszkania (k. 30).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił przebieg zdarzenia na podstawie wyjaśnień oskarżonego, uznając je za wiarygodne oraz na podstawie wymienionych po pierwszym akapicie dowodów z dokumentów i zeznań funkcjonariuszy Policji, którzy zatrzymali oskarżonego. Wszystkie te dowody korespondowały ze sobą, a przesłuchani świadkowie nie mieli powodu by fałszywie obciążać oskarżonego.

Brak było również powodów by kwestionować wartość dowodową sporządzonych w sprawie dokumentów, w tym dotyczących badania stanu nietrzeźwości.

W tym stanie rzeczy nie budziło wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem popełnił przestępstwo z art. 178 a § 1 kk.

Oskarżony kierował samochodem osobowym, który jest oczywiście pojazdem mechanicznym. Stężenie alkoholu w jego organizmie znacznie, bo przeszło dwukrotnie, przekroczyło dolną granicą stanu nietrzeźwości (0,25 mg/l wydychanego powietrza). Kierował pojazdem po ulicach (...), w ruchu drogowym

Oskarżony swoim czynem okazał brak poszanowania dla zasad porządku prawnego. Naruszył bezpieczeństwo w komunikacji, a więc dobro o fundamentalnym znaczeniu społecznym. Powyższy fakt oznacza, że podejmując zamiar dokonania przypisanego czynu musiał mieć świadomość jego znaczenia. Mimo tego, mając nie skrępowaną możliwość wyboru zachowania zgodnego z porządkiem prawnym, podjął decyzję przestępnego działania. Zaznaczyć trzeba, że w motywacji (pobudkach) oskarżonego, nie można przy tym odnaleźć żadnej okoliczności, która pozwałaby nie oceniać jego decyzji z całą dezaprobatą.

(...) osąd powziętej przez niego decyzji musi być, więc ujemny.

W świetle powyższego jest winny występku z art. 178 a § 1 kk

Zachowanie oskarżonego było umyślne. Nie zaistniała żadna z ustawowych okoliczności wyłączających jego bezprawność. Ponadto brak w sprawie podstaw do uznania, że zaistniały przewidziane przepisami prawa okoliczności wyłączające winę sprawcy. W toku postępowania nie pojawiły się wątpliwości, czy w czasie popełnienia czynu oskarżony nie miał z powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych zniesionej lub w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozumienia jego znaczenia lub kierowania swoim postępowaniem.

Bez wątpienia nie można uznać czynu oskarżonego za znikomo szkodliwy społecznie. Sama istota przestępstwa prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości niesie ze sobą znaczny potencjał niebezpieczeństwa i tylko zaistnienie szczególnych okoliczności uzasadniałoby przyjęcie, że czyn wyczerpujący jego znamiona może być tak oceniony. Brak jest takich okoliczności w tej konkretnej sprawie.

Rozważając pod kątem dyrektyw art. 53 kk kwestię wymiaru kary dla oskarżonego Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił:

- stan nietrzeźwości ponad dwukrotnie przekraczający granicę 0,25 mg alkoholu na litr wydychanego powietrza,

Jako okoliczności łagodzące:

- dotychczasowy sposób życia oskarżonego zgodny z porządkiem prawnym.

Wymienionymi okolicznościami Sąd kierował się przy ustalaniu wymiaru kary. Miał też na uwadze dyrektywy prewencji indywidualnej i ogólnej.

Uwzględniając powyższe oraz opisaną wyżej sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego za właściwą karę Sąd uznał karę 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł.

W ocenie Sądu tak ukształtowana kara pozwoli na wpojenie oskarżonemu podstawowych norm społecznych, takich jak konieczność przestrzegania porządku prawnego oraz zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Będzie ona czynnikiem odstraszającym oskarżonego oraz ewentualnych naśladowców jego zachowania od popełniania podobnych czynów. Ponadto kara ta pozwoli na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, przekona o nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, sprawiedliwej reakcji sądów oraz umocni pożądaną w społeczeństwie postawę poszanowania prawa.

Obligatoryjne było orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres nie krótszy niż 3 lata (art. 42 § 2 kk). Orzeczenie zakazu na minimalny okres 3 lat, mimo stanu nietrzeźwości oskarżonego przeszło dwukrotnie przekraczającego granicę 0,25 mg alkoholu na litr wydychanego powietrza jest uzasadnione. Oskarżony kierował samochodem w czasie, gdy ruch drogowy nie był nasilony, a zatem niebezpieczeństwo, które sprowadził dla innych uczestników, było mniejsze niż w czasie dnia. Oskarżony nie był dotychczas karany, a jego sposób życia był zgodny z porządkiem prawnym.

Na poczet omawianego środka Sąd zaliczył okres stosowania wobec oskarżonego zatrzymania prawa jazdy w sprawie.

Stosownie do art. 43 a§ 2 kk orzeczono wobec oskarżonego obligatoryjne świadczenie pieniężne we wskazanej przez ustawę kwocie.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie przepisów podanych wyroku.