Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st.sekr.sąd. Anna Żebrowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.– Elżbiety Dunaj- Wałach

po rozpoznaniu w dniach: 24.04.2017r., 07.06.2017r. sprawy

M. W. s. K. i C. z d. F., ur. (...) w m. M.

oskarżonego o to, że:

I). W dniu 10 kwietnia 2016 roku w miejscowości M. gmina W. wypowiadał groźby bezprawne spowodowania zwolnienia z pracy pod adresem funkcjonariusza Policji sierż. T. G. zmuszając wymienionego funkcjonariusza do zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci zatrzymania

tj. o czyn z art. 224§2 kk

II). W dniu 10 kwietnia 2016 roku w miejscowości K. gmina K. będąc użytkownikiem i właścicielem samochodu osobowego marki H. S. F. o nr rejestracyjnym (...) poprzez udostępnienie wymienionego środka przewozu T. T. i wiedząc, iż znajduje się on w stanie nietrzeźwości pomógł mu w popełnieniu czynu zabronionego w postaci kierowania tego dnia pojazdem w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości ( 0,91 mg/l, 0,89 mg/l i 0,97 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) na trasie W. – M. gmina W.

tj. o czyn z art. 18§3 kk w zw. z art. 178a§1 kk

1.  Oskarżonego M. W. uznaje za winnego popełnienia obu zarzuconych mu czynów i za to:

a). za czyn z pkt. I na podstawie art. 224§2 kk przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk skazuje go na karę grzywny w wymiarze 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych,

b). za czyn z pkt. II:

- na podstawie art. 18§3 kk w zw. z art. 178a§1 kk skazuje oskarżonego, zaś na podstawie art. 19§1 kk w zw. z art. 178a§1 kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

- na podstawie art. 42§2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzy) lat,

- na podstawie art. 43§3 kk zobowiązuje oskarżonego do zwrotu prawa jazdy,

- na podstawie art. 43a§2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 ( pięć tysięcy) złotych.

2.  Na podstawie art. 85§1 i 2 kk, art. 85a kk, art. 86§1 i 2 kk łączy oskarżonemu M. W. jednostkowe kary grzywny i wymierza mu karę łączną grzywny w wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

3.  Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zalicza oskarżonemu M. W. okres zatrzymania od dnia 10 kwietnia 2016r. do dnia 12 kwietnia 2016r. uznając grzywnę za uiszczoną w wysokości sześciu stawek dziennych.

4.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 160 (sto sześćdziesiąt) złotych, zwalniając go od ponoszenia pozostałych kosztów sadowych.

Sygn. akt IIK 171/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. jest właścicielem samochodu osobowego marki H. S. F. o nr rejestracyjnym (...). W dniu 10 kwietnia 2016 roku oskarżony przyjechał swoim samochodem do znajomego T. T., zamieszkałego w K. Ł. gm. K.. Tu mężczyźni razem spożywali alkohol, po czym oskarżony poprosił T. T., by ten odwiózł go do domu. M. W. przekazał T. T. kluczyki od swojego pojazdu, po czym miejsce za kierownicą samochodu zajął T. T., a oskarżony usiadł obok jako pasażer.

Około godz. 21.40, M. C. jechał na trasie W.- M., gm. W.. Świadek zobaczył jadący przed sobą pojazd marki H., który poruszał się całą szerokością drogi, jechał od pobocza do pobocza. M. C. doszedł do wniosku, iż kierowca tego samochodu jest pod działaniem alkoholu i telefonicznie zawiadomił policję, przekazując jednoczenie markę pojazdu i numer rejestracyjny tego samochodu. Świadek nadal jechał za tym pojazdem. Po kilkunastu minutach kierujący samochodem marki H. zjechał na pobocze i zatrzymał pojazd. M. C. zatrzymał swój samochód. Zza kierownicy H. wysiadł mężczyzna- jak się później okazało - T. T.- który podszedł do samochodu M. C.. Od mężczyzny czuć było silną woń alkoholu. Na miejscu pasażera samochodu H. siedział M. W., który również znajdował się pod wpływem alkoholu. Kiedy M. C. wyjął ze stacyjki H. kluczyki, by uniemożliwić mężczyznom dalszą jazdę, oskarżony zaczął szarpać świadka. M. C. ponownie zatelefonował na policję. Na miejsce przyjechał patrol policji w składzie (...). M. C. wskazała funkcjonariuszom, iż kierowcą pojazdu był T. T., a pasażerem – M. W., opisał okoliczności zatrzymania obu mężczyzn. T. T. przyznał się do kierowania pojazdem. M. W. podczas wykonywania z nim czynności służbowych, używając pod adresem funkcjonariusza policji sierż. T. G. słów wulgarnych, żądał od niego odstąpienia od przeprowadzenia czynności służbowych, twierdził, że załatwi pokrzywdzonego, odgrażał się, że spotka się z nim po cywilnemu, twierdził, że ma rozległe znajomości w Komendzie Głównej Policji i spowoduje, że T. G. zostanie zwolniony z pracy, nie wykonywał poleceń policjantów, nie chciał wysiąść z samochodu, wymachiwał rękami – tym samym utrudniając zatrzymanie.

Funkcjonariusze policji zatrzymali T. T. i M. W.. Po poddaniu mężczyzn badaniom na zawartość alkoholu w organizmie okazało się, że w powietrzu wydychanym przez T. T. znajduje się 0,91 mg/l, 0,89 mg/l i 0,97 mg/l alkoholu, zaś w powietrzu wydychanym przez M. W. – 0, 90 mg/l, 0,92 mg/l, 1,02 mg/l.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień M. W. (k. 182v i 25, 36- w zakresie odczytanym, k. 228), nadto w oparciu o zeznania T. G. (k. 183v- 184 i 10 – w zakresie odczytanym), M. F. (k. 184- 184v i 12-13- w zakresie odczytanym), M. C. (k. 184v - 185 i 6-7 – w zakresie odczytanym), a także w oparciu o dowody tj. protokół k.3, 4 i protokół zatrzymania k. 14, 15.

M. W. nie kwestionował faktu, że spożywał w dniu zdarzenia z T. T. alkohol- wódkę, oświadczył wprost, że miał świadomość, że T. T. jest pijany. Przyznał, iż przekazał mu kluczyki do swojego samochodu, prosząc, by ten odwiózł go do domu. Oskarżony swoje postępowania tłumaczył tym, iż z uwagi na wieloletnie przebywanie za granicą, nie wiedział, że udostępnienie samochodu osobie nietrzeźwej przez właściciela pojazdu jest przestępstwem. Twierdził, iż nie pamięta, jak wyglądał przebieg interwencji policji, dodając, że był tą interwencją zdenerwowany, że „coś tam” powiedział, ale nie pamięta co. W wyjaśnieniach złożonych przed Sądem podał, że spożywał w dniu zdarzenia drinka, a będący w jego obecności T. T.- wódkę. Wyjaśnił, iż w jego ocenie T. T. nie był pijany, nadto, że to jego znajomy wyszedł z propozycją kierowania samochodem należącym do oskarżonego, na co M. W. przystał. Swoje postępowanie ponownie tłumaczył nieznajomością przepisów. Utrzymywał, że nie groził funkcjonariuszom policji, tylko ich uprzedzał, że za brutalne- w przekonaniu oskarżonego- zakuwanie go w kajdanki grozi im zwolnienie z pracy, że wie, gdzie się z tym skierować. Potwierdził jednocześnie, że nie wykonywał poleceń funkcjonariuszy, nie chciał wysiąść z samochodu (wyjaśnienia k. 182v i 25, 36- w zakresie odczytanym, k. 228).

W świetle zebranych dowodów, w tym wyjaśnień samego oskarżonego, nie budzi wątpliwości, że M. W. w dniu 10 kwietnia 2016 roku w miejscowości K. gmina K. będąc użytkownikiem i właścicielem samochodu osobowego marki H. S. F. o nr rejestracyjnym (...) udostępnił wymieniony środek przewozu T. T., wiedząc, iż mężczyzna ten znajduje się pod działaniem alkoholu. Bezsporne jest, że oskarżony miał pełną świadomość, iż T. T. jest pod działaniem alkoholu, albowiem obaj go spożywali. Bez znaczenia dla sprawy przy tym pozostaje okoliczność, czy to M. W. poprosił, by T. T. kierował jego samochodem, czy też to T. T. wyszedł z taką propozycją. Nadmienić jednak należy, że w pierwszych wyjaśnieniach, jakie składał oskarżony, oświadczył on wprost, że sam zaproponował T. T., który- jak ocenił był pijany - by ten zawiózł go do domu. Dopiero przed Sądem oskarżony niejako chciał umniejszyć swoją winę wskazując, że nie pił- jak podał wcześniej- wódki, tylko drinka, że wprawdzie T. T. spożywał alkohol, ale pijany nie był i wreszcie- że to T. T. zaproponował, że będzie kierował samochodem oskarżonego.

Uwzględniwszy wyniki badań obu mężczyzn na stan trzeźwości, które wykazały, że w powietrzu wydychanym przez T. T. znajduje się 0,91 mg/l, 0,89 mg/l i 0,97 mg/l alkoholu, zaś w powietrzu wydychanym przez M. W. – 0, 90 mh/l, 0,92 mg/l, 1,02 mh/l – stwierdzić należy, że obaj byli pod znacznym działaniem alkoholu.

Mając na uwadze zeznania M. C. (k. 184v - 185 i 6-7 – w zakresie odczytanym), wyniki badań na stan zawartości alkoholu w organizmie T. T., przy uwzględnieniu wyjaśnień M. W., a które to dowody korespondowały z zeznaniami funkcjonariuszy policji przeprowadzających interwencję (zeznania T. G. (k. 183v- 184 i 10 – w zakresie odczytanym), M. F. (k. 184- 184v i 12-13- w zakresie odczytanym) - bez wątpliwości przyjąć należało, że M. W. w dniu 10 kwietnia 2016 roku w miejscowości K. gmina K. będąc użytkownikiem i właścicielem samochodu osobowego marki H. S. F. o nr rejestracyjnym (...) poprzez udostępnienie wymienionego środka przewozu T. T. i wiedząc, iż znajduje się on w stanie nietrzeźwości pomógł mu w popełnieniu czynu zabronionego w postaci kierowania tego dnia pojazdem w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości ( 0,91 mg/l, 0,89 mg/l i 0,97 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) na trasie W. – M. gmina W., a więc dopuścił się czynu z art. 18§3 kk w zw. z art. 178a§1 kk. Tłumaczenia oskarżonego, że nie wiedział, iż takie jego zachowanie jest przestępstwem – nie stanowi żadnego usprawiedliwienia i nie ma wpływu na łagodniejszą ocenę stopnia zawinienia oskarżonego.

Z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż nie przyznał się on do popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt. I aktu oskarżenia, albowiem początkowo twierdził, że nie pamięta, jak wyglądał przebieg interwencji policji, dodając, że był tą interwencją zdenerwowany, że „coś tam” powiedział, ale nie pamięta co, by później utrzymywać, że nie groził funkcjonariuszom policji, tylko ich uprzedzał, że za brutalne - w przekonaniu oskarżonego- zakuwanie go w kajdanki grozi im zwolnienie z pracy, że wie, gdzie się z tym skierować. Potwierdził jednocześnie, że nie wykonywał poleceń funkcjonariuszy, nie chciał wysiąść z samochodu (wyjaśnienia k. 182v i 25, 36- w zakresie odczytanym, k. 228).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom M. W., w jakich zaprzecza de facto, że miałby stosować groźby bezprawne wobec podejmującego interwencję funkcjonariusza policji. Z zeznań T. G. (k. 183v- 184 i 10 – w zakresie odczytanym), M. F. (k. 184- 184v i 12-13- w zakresie odczytanym) jednoznacznie wynika, że M. W. podczas wykonywania z nim czynności służbowych, używając pod adresem funkcjonariusza policji T. G. słów wulgarnych, żądał odstąpienia od przeprowadzenia czynności służbowych zatrzymania go, twierdził, że załatwi pokrzywdzonego, odgrażał się, że spotka się z nim po cywilnemu, twierdził, że ma rozległe znajomości w Komendzie Głównej Policji i spowoduje, że T. G. zostanie zwolniony z pracy, nie wykonywał poleceń policjantów, nie chciał wysiąść z samochodu, wymachiwał rękami. Dowody te uznać należy za spójne, zbieżne i wzajemnie korespondujące ze sobą. Co ważniejsze- sam oskarżony przyznał, iż był interwencją zdenerwowany, że „coś tam” powiedział, że „uprzedzał” policjantów, iż za brutalne zakuwanie go w kajdanki grozi im zwolnienie z pracy, że wie, gdzie się z tym skierować. Potwierdził jednocześnie, że nie wykonywał poleceń funkcjonariuszy, nie chciał wysiąść z samochodu (wyjaśnienia k. 182v i 25, 36- w zakresie odczytanym, k. 228). Mając przy tym na uwadze pozostawanie oskarżonego w chwili czynu w stanie nietrzeźwości oraz pisemną i ustną opinię biegłych (protokół k.4, dokumentacja medyczna k. 75-87, opinia k. 95-105, opinia k. 211, 183v), z której wynika m. in., iż M. W., z uwagi na uszkodzony ośrodkowy układ nerwowy, ma obniżoną zdolność kontroli emocji, jest osobą drażliwą, nerwową, wybuchową – zeznania świadków -funkcjonariuszy policji w zakresie opisanego przez nich zachowanie oskarżonego w czasie interwencji znajdują swoje dodatkowe potwierdzenie.

W tym stanie rzeczy Sąd nie miał wątpliwości, że M. W. w dniu 10 kwietnia 2016 roku w miejscowości M. gmina W. wypowiadając groźby bezprawne spowodowania zwolnienia z pracy pod adresem funkcjonariusza Policji sierż. T. G. i zmuszając w ten sposób wymienionego funkcjonariusza do zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci zatrzymania - dopuścił się występku z art. 224§2 kk.

Wina umyślna oskarżonego – w zakresie popełnienia przez niego obu zarzuconych mu przestępstw- nie budzi wątpliwości. Oskarżony, pomimo uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego- nie jest osoba upośledzoną, ani ograniczoną intelektualnie, a jego poczytalność w chwili popełnienia przedmiotowych czynów nie budziła wątpliwości. Sąd w pełni podzielił opinię biegłych i wnioski w niej zawarte, uznając, że jest ona rzetelna, wszechstronna, sporządzona przez profesjonalistów i specjalistów w swoich dziedzinach, i brak jest podstaw, by podważać wiarygodność tego dowodu ( opinia k. 95-105, opinia k. 211, 183v).

Przy wymiarze kary Sąd kierował się ogólnymi jej dyrektywami zawartymi w art. 53§1 i 2 kk, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynów, winy sprawcy, sposób popełnienia przestępstw.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego, jakiego dopuścił się na szkodę sierż. T. G., zasługuje na zdecydowaną reakcję Sądu. Nie można akceptować sytuacji, w której oskarżony za pomocą przestępstwa dąży się do uniemożliwienia funkcjonariuszowi policji niezakłóconego wykonywania obowiązków służbowych. Oskarżony z pełną premedytacją nie podporządkowywał się poleceniom służbowym, uniemożliwiał prawidłowe przeprowadzenie przez policję czynności służbowych. Sprawca obejmował swoją świadomością i wolą to, iż jego działanie skierowane jest przeciwko funkcjonariuszowi policji oraz, że ma ono związek z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych. Oskarżony swoim zachowaniem dał dowód dalece lekceważącego stosunku do obowiązujących przepisów prawa.

Udostępnienie przez M. W. nietrzeźwemu kierowcy pojazdu mechanicznego w konsekwencji doprowadzić mogło do poważnych, ujemnych skutków dla bezpieczeństwa, zdrowia i życia uczestników ruchu drogowego, albowiem oczywistym jest, jak poważne zagrożenie na drogach stanowią nietrzeźwi kierowcy. Mając przy tym na uwadze stan zawartości alkoholu w organizmie kierowcy, sposób w jaki kierował pojazdem – a co opisał świadek M. C.- to zagrożenie było realne.

W świetle powyższego Sąd, uznając oskarżonego M. W. za winnego popełnienia obu zarzuconych mu czynów:

a). za czyn z pkt. I na podstawie art. 224§2 kk przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk skazał go na karę grzywny w wymiarze 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych,

b). za czyn z pkt. II:

- na podstawie art. 18§3 kk w zw. z art. 178a§1 kk skazał oskarżonego, zaś na podstawie art. 19§1 kk w zw. z art. 178a§1 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych,

- na podstawie art. 42§2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzy) lat – mając na uwadze wagę naruszonych przez oskarżonego – elementarnych - zasad obowiązujących w ruchu drogowym, uznając, że mimo, iż orzeczenie tego środka nastąpiło na minimalny okres, jaki ustawodawca przewidział za popełnienie przedmiotowego czynu - będzie dla sprawcy wystarczającą dolegliwość i spełni cele wychowawcze i poprawcze.

- na podstawie art. 43§3 kk zobowiązał oskarżonego do zwrotu prawa jazdy,

- na podstawie art. 43a§2 kk orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 ( pięć tysięcy) złotych uznając, iż mimo, że świadczenie to jest w minimalnej wysokości, będzie stanowić dla sprawcy wystarczającą dolegliwość i spełni cele wychowawcze i poprawcze.

W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy, za uzasadnione przyjąć należy orzeczenie wobec M. W. kary najłagodniejsze rodzaju – bo za taką właśnie karę ustawodawca uznał grzywnę. Orzekając grzywny w powyższej wysokości Sąd uwzględnił odpowiednio stopień społecznej szkodliwości czynów, winy sprawcy oraz sytuację majątkową i osobistą oskarżonego, jak również – jako okoliczności łagodzące dotychczasową niekaralność oskarżonego ( kart karna k. 227) oraz częściowe przyznanie się do winy, zaś jako okoliczność obciążającą pozostawianie oskarżonego w czasie obu czynów pod wpływem alkoholu.

Na podstawie art. 85§1 i 2 kk, art. 85a kk, art. 86§1 i 2 kk, Sąd połączy oskarżonemu jednostkowe kary grzywny i wymierzył mu karę łączną grzywny w wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych, przy jej wymiarze mając na uwadze zbieżność czasową czynów. Zdaniem Sądu wymierzona sprawcy kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynów, spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej. Zgodnie z treścią art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zaliczono oskarżonemu M. W. okres zatrzymania od dnia 10 kwietnia 2016r. do dnia 12 kwietnia 2016r. uznając grzywnę za uiszczoną w wysokości sześciu stawek dziennych. Zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 160 (sto sześćdziesiąt) złotych i zwalniając go od ponoszenia pozostałych kosztów sadowych, Sąd kierował się postanowieniami art. 624§1 kpk.