Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

Bank (...) S.A .we W.

przeciwko:

B. G.

o zapłatę

1)  utrzymuje nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym z dnia 26 października 2016 roku o sygnaturze VI GNc 2737/16/3 w całości w mocy;

2)  zasądza od pozwanej B. G. na rzecz powoda Bank (...) S.A. we W. kwotę 4 800,00 zł (cztery tysiące osiemset złotych) tytułem dalszych kosztów postępowania.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 162/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 września 2016 roku powódka Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniosła o zasądzenie od pozwanej B. G. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) B. G. kwoty 47 042,68 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że udzieliła pozwanej kredytu, a zobowiązanie to zostało zabezpieczone wekslem. Wierzytelność została postawiona w stan wymagalności, a na dzień 10 sierpnia 2016 r. zadłużenie z tytułu kredytu określone zostało kwotami wyszczególnionymi w wezwaniu do wykupu weksla. Wezwanie to pozostało bez odpowiedzi.

W dniu 26 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie o sygn. akt VI GNc 2737/16/3 nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym.

W ustawowym terminie pozwana B. G. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła zarzut nieważności stosunku podstawowego, stanowiącego podstawę wierzytelności wekslowej, braku istnienia wierzytelności wekslowej, braku wykazania wysokości odsetek naliczonych przez powódkę, braku udowodnienia wysokości roszczenia co do wysokości jak i zasady, wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową, braku legitymacji czynnej procesowej powoda oraz braku wymagalności roszczenia.

W piśmie procesowym z dnia 27 marca 2017 r. powód wskazał, że stanowisko procesowe strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie. Powód odnosząc się do zarzutu nieistnienia wierzytelności wskazał na umowę kredytową łączącą strony oraz wezwanie do wykupu weksla wraz z dowodem doręczenia oraz na fakt, że pozwana dokonała co najmniej dwukrotnie – we wniosku o prolongatę w spłacie kredytów z dnia 15 grudnia 2015 r. oraz we wniosku o restrukturyzację zobowiązania kredytowego z dnia 21 marca 2016 r. – dokonała uznania długu. W związku z kwestionowaniem przez pozwaną wysokości oraz wymagalności wierzytelności powódka załączyła zestawienie spłat wraz z wypowiedzeniem umowy oraz dowodem doręczenia. Zestawienie spłat potwierdza wysokość sumy wekslowej w zakresie kapitału oraz odsetek, a także fakt otrzymania przez pozwaną środków. W odniesieniu do zarzutu nieprawidłowości przy wypełnieniu weksla powódka wyjaśniła, że jednoosobowa działalność gospodarcza pozwanej nie jest odrębnym od pozwanej bytem prawnym wobec czego złożenie przez nią podpisu na deklaracji wekslowej jest wiążące. W kwestii braku legitymacji czynnej powódki wskazała ona, że weksel został wypełniony przez podmiot będący spółką akcyjną, która działa przez swoje jednostki organizacyjne takie jak oddziały, centra wsparcia biznesu itd. Jednostki takie są częścią działalności wykonywanej przez przedsiębiorcę, wyodrębnione organizacyjnie, ale nie posiadają odrębnej osobowości prawnej. Powódka podniosła, że jego pełnomocnik jest prawidłowo umocowany, a w odpowiedzi na zarzut dotyczący autentyczności dokumentów przesłała odpisy poświadczone za zgodność z oryginałem zgodnie z art. 128 k.p.c. Wreszcie powódka podniosła, że kilkukrotnie kontaktowała się z pozwaną telefonicznie, zaś niezależnie od tego wezwała pozwaną do spłaty zadłużenia. Doręczenie wezwania pozwana potwierdziła w treści pisma z dnia 21 marca 2016 r., stanowiącego odpowiedź na wezwanie do zapłaty.

Sąd ustalił, co następuję:

Dnia 25 marca 2015 r. powódka Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zawarła z pozwaną B. G., prowadzącą przedsiębiorstwo, umowę kredytu w rachunku bieżącym nr (...) na kwotę 55 000,00 złotych płatne w 36 ratach. Kredyt oprocentowany był według zmiennej stawki WIBOR dla jednomiesięcznych depozytów międzybankowych w PLN powiększonej o 8,00 punktu procentowego.

Dowód: umowa kredytu (k. 3-5, 88-90).

Pozwana B. G. podpisała deklarację wekslową uprawniającą powódkę do wypełnienia weksla na sumę odpowiadającą aktualnym roszczeniom powódki, w walucie w jakiej są wyrażone, zgodnie z księgami powódki i obejmującymi: kwotę wierzytelności głównej wraz z odsetkami i innymi kosztami na dzień przedstawienia weksla do zapłaty. Powódka uprawniona była do opatrzenia weksla datą płatności według swego uznania, zawiadamiając o tym każdorazowo listem poleconym. List ten winien być wysłany najpóźniej 7 dni przed terminem płatności do wystawcy. Weksel miał być płatny w oddziale powódki w T.. Pozwana wystawiła weksel in blanco.

Dowód: deklaracja wystawy weksla In blanco (k. 7-8), weksel (k. 6).

Pismem z dnia 15 grudnia 2015 r. pozwana zawnioskowała o prolongatę w spłacie kredytów wraz z rozłożeniem prolongowanej kwoty kredytów na pozostałe raty, a następnie pismem z dnia 21 marca 2016 r. zawnioskowała o restrukturyzację zobowiązania kredytowego z tytułu kredytu udzielonego przez powódkę.

Dowód: wniosek o restrukturyzację zobowiązania kredytowego (k. 91-93), wniosek o prolongatę w spłacie kredytów (k. 94-95).

W związku z utrzymującym się przeterminowaniem w spłacie zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu powódka wezwała pozwaną do zapłaty informując, że w przypadku braku płatności zmuszona będzie wypowiedzieć umowę kredytową. Pozwana nie uregulowała należności wobec czego powódka pismem z dnia 24 czerwca 2016 r. wypowiedziała pozwanej umowę kredytu nr (...).

Dowód: wypowiedzenie umowy kredytu wraz z dowodem nadania (k. 96-97), pismo z dnia 29 lutego 2016 r. (k. 103).

Pismem z dnia 28 lipca 2016 r. powódka wezwała pozwaną do wykupu weksla. Wezwanie to pozostało bez odpowiedzi. Powódka wypełniła zatem weksel na sumę 47 042,68 zł, zgodnie ze stanem zadłużenia pozwanej na dzień jego wypełnienia.

Dowód: wezwanie do wykupu weksla wraz z dowodem nadania (k. 8-10, 101-102), historia rachunku (k. 98-100).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Powołana dokumentacja przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Treść ani autentyczność dokumentów nie została zakwestionowana przez żadną ze stron. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powódkę Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka dochodziła należności na podstawie weksla wystawionego tytułem zabezpieczenia pod kredyt gotówkowy i Sąd należność, dochodzoną na tej podstawie, wskutek dokonanej oceny prawnej, uwzględnił w całości.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2002 r., Nr 72, poz. 665 ze zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Podnieść należy, iż umowa kredytu ma charakter dobrowolny – brak jest obowiązku kontraktowania zarówno po stronie banku jak i po stronie kredytobiorcy. Fundamentalną cechą kredytu stanowi jego zwrotność. Spłata kredytu następuje na warunkach określonych w umowie kredytu. Przy czym w razie stwierdzenia przez kredytodawcę (bank), że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane, bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu.

Bank ma prawo żądać przedstawienia jednej lub nawet wielu form zabezpieczenia spłaty danego kredytu w przypadku, gdy w ocenie banku ryzyko kredytowe jest znaczące. Banki mają prawo żądać od kredytobiorcy zabezpieczenia zwrotu kredytów przewidzianego prawem cywilnym i wekslowym, a także zwyczajami przyjętymi we współpracy z bankami krajowymi i zagranicznymi. Możliwa jest więc wielość form zabezpieczenia jednego kredytu, a wierzycielowi służy prawo swobodnego wyboru środka zabezpieczenia w razie dochodzenia i egzekwowania przysługującej mu wierzytelności (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 lipca 1995 r., sygn. akt I ACr 78/95, LEX nr 25508).

Stosownie do postanowień art. 75 ust. 1 pr. bank. w razie stwierdzenia przez bank kredytujący, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane, albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu.

Wystarczającym argumentem uzasadniającym zastosowanie przez bank środków prawnych wymienionych w wyżej przywołanym artykule jest zaistnienie co najmniej jednej z przesłanek wymienionych w tym przepisie. Zostały one sformułowane alternatywnie, w postaci alternatywy rozłącznej, ponieważ zastosowano między nimi spójnik "albo". Bank może wypowiedzieć umowę kredytu pomimo terminowej spłaty rat kredytu, jeżeli kredytobiorca nie dotrzymuje innych warunków udzielenia kredytu lub w razie wystąpienia zagrożenia terminowej spłaty kredytu spowodowanego złym stanem majątkowym kredytobiorcy (A. R., Czy bank może wypowiedzieć umowę kredytu, jeżeli kredytobiorca należycie wykonuje wynikające z niej zobowiązanie?, Pr. Bank. 2002, nr 12, s. 85).

Po wypowiedzeniu umowy kredytu i po upływie okresu wypowiedzenia bank żąda zwrotu już udzielonego kredytu (J. G., W. zagadnienia egzekucji z rachunku bankowego, R. 2003, nr 10, s. 26). Roszczenie banku (kredytodawcy) o zwrot kredytu powstaje dopiero po wykorzystaniu odpowiedniej sumy kredytowej przez kredytobiorcę. Takie wykorzystanie oznacza wykonanie umowy kredytowej przez bank w postaci oddania kredytobiorcy odpowiedniej sumy kredytowej do dyspozycji kredytobiorcy. Sposób wykorzystania (tzw. akt wykorzystania) może być określony w umowie, przy czym strony mogą dokonać zmiany tego sposobu także po zawarciu umowy kredytowej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, LEX nr 172176).

W przypadku wypowiedzenia umowy kredytowej przez jedną ze stron stosunek kredytowy przestaje istnieć, a na kredytobiorcy ciąży obowiązek natychmiastowego zwrotu kredytu. Kredytobiorca traci prawo do dysponowania kredytem, lecz jednocześnie zwalnia się go z obowiązku zapłaty umówionych odsetek (J. C., Prawo bankowe, s. 70).

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy wykazał, że strony dnia 25 marca 2015 r. zawarły umowę kredytu gotówkowego. Strony ustaliły kwotę kredytu w wysokości 55 000 zł oraz oprocentowanie kredytu według zmiennej stawki WIBOR dla jednomiesięcznych depozytów międzybankowych w PLN powiększonej o 8,00 punktu procentowego. Kredyt miały być płatny w 36 ratach.

W związku z brakiem zapłaty należnych rat kredytu przez stronę pozwaną, powódka dnia 24 czerwca 2016 r. wypowiedziała pozwanej umowę kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 25 marca 2015 r.

W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż pozwana (kredytobiorca) nie dotrzymała warunków udzielenia kredytu z dnia 25 marca 2015 r. wobec czego na podstawie art. 75 ustawy Prawo bankowe powódka miała uprawnienie do wypowiedzenia umowy kredytu w całości. Powódka wykazała, że pozwana dwukrotnie dokonywała uznania długu oraz nie dokonywała płatności rat w wymaganych terminach, na okoliczność czego przedłożyła dowody w postaci pism pozwanej z dnia 15 grudnia 2015 r. oraz 21 marca 2016 r., zestawienia spłat (historia rachunku) oraz wypowiedzenia umowy wraz z dowodem nadania. W świetle powyższego w/w wypowiedzenie umowy kredytu było w ocenie Sądu skuteczne.

Następnie rozważyć należy kwestię związaną z wypełnieniem przez powódkę weksla. Przede wszystkim należałoby omówić charakter weksla. Wśród jego cech na czoło wysuwa się abstrakcyjność. Polega ona na oderwaniu weksla od stosunku podstawowego, co oznacza, że brak, nieważność lub wadliwość stosunku kauzalnego nie ma wpływu na ważność zobowiązania wekslowego. (A. Szpunar Komentarz do prawa wekslowego Wyd. Prawn. 1994 k. 15; T. Borkowski Prawo wekslowe w praktyce k. 15). Przejawem abstrakcyjności weksla jest zatem niedopuszczalność badania istnienia, ważności i wadliwości stosunku podstawowego (art. 17 pr. wekslowego), przy czym niedopuszczalność ta nie zależy od woli pozwanego. A zatem zgłoszenie przez niego zarzutów w warunkach nieprzewidzianych przez normę prawną nie pozwala na ich rozpoznanie. Abstrakcyjność ma zatem charakter obiektywny.

Rozróżnić jednak należy dwie sytuacje, kiedy przepisy prawa wekslowego przewidują możliwość badania stosunku podstawowego.

W przypadku weksla zupełnego w chwili wystawienia podnoszenie zarzutów ze stosunku podstawowego dopuszczalne jest wyjątkowo wówczas, gdy weksel nadal znajduje się w rękach remitenta jako pierwszego wierzyciela, bądź gdy nabywca działał świadomie na niekorzyść dłużnika (A. Szpunar Komentarz do prawa wekslowego k. 16 i k. 46; T. Borkowski Prawo wekslowe w praktyce k. 27).

Abstrakcyjność weksla doznaje dalszego osłabienia w przypadku weksla niezupełnego w chwili wystawienia - weksla in blanco, wystawionego w celu zabezpieczenia zobowiązania ze stosunku podstawowego. Taki też weksel został wystawiony w niniejszej sprawie. To osłabienie wyraża się w możliwości analizowania stanów faktycznych wynikających ze stosunku podstawowego, w szczególności tego czy odpowiedzialność dłużnika w ramach stosunku wekslowego odpowiada rozmiarowi jego odpowiedzialności ze stosunku podstawowego. Możliwość wysuwania przez wystawcę zarzutów ze stosunku podstawowego w takiej sytuacji wynika z art. 10 prawa wekslowego. Stanowi on, iż jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. (A. Szpunar, Komentarz do prawa wekslowego, k. 52)

Stanowisko to podziela orzecznictwo. W wyroku z dnia 18 listopada 1970 r., sygn. akt I PR 407/70, Sąd Najwyższy stwierdził, że: „ weksel gwarancyjny nie jest wekslem abstrakcyjnym, lecz wekslem gwarantującym wykonanie zobowiązania, w więc "kauzalnym"”.

Podobnie w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 listopada 1993 r. w sprawie o sygn. akt I Acr 607/93 opubl. w OSAiSN nr 11-12/1994 poz. 58, stwierdził Sąd Apelacyjny w Katowicach: " nie ulega wątpliwości, że zobowiązanie wekslowe ma charakter abstrakcyjny, czyli jest ono oderwane od swej podstawy prawnej (causa). Trzeba jednak podkreślić, że ten abstrakcyjny charakter ulega osłabieniu w przypadku weksla niezupełnego. Sytuacja prawna dłużnika z weksla niezupełnego w chwili wystawienia kształtuje się różnie w zależności od tego, kto jest wierzycielem wekslowym. Jeżeli posiadaczem weksla jest pierwszy wierzyciel, wiąże go porozumienie zawarte z dłużnikiem, którego treść w niniejszej sprawie odzwierciedla złożona do akt deklaracja wekslowa. Podpisanie i wręczenie weksla in blanco oparte jest bowiem na zaufaniu do odbiorcy, który powinien wypełnić dokument zgodnie z zawartym porozumieniem. Uzasadnia to obronę wystawcy weksla, że weksel został wypełniony niezgodnie z porozumieniem."

Abstrakcyjność weksla ma wpływ na rozkład ciężaru dowodu. Ten kto dochodzi zapłaty jako wierzyciel wekslowy, musi tylko przedłożyć dokument weksla, na który się powołuje, i wykazać swą tożsamość z osobą remitenta, nie musi zatem wykazywać podstawy zobowiązania wekslowego ani tego, że ta podstawa w ogóle istniała. To na dłużniku wekslowym spoczywa ciężar udowodnienia, że weksel został wypełniony niezgodnie z porozumieniem (orzeczenie SN z dnia 24 października 1962 r., OSNCP 1962, poz. 27).

W niniejszej sprawie powódka wypełniła weksel in blanco na sumę uwzględniającą zobowiązanie wynikające z umowy kredytu na podstawie podpisanej przez pozwaną deklaracji wekslowej. Weksel in blanco powinien być bowiem wypełniony zgodnie z porozumieniem zawartym między osobą podpisaną na wekslu a pierwszym jego nabywcą. Wypełnienie jest zgodne z porozumieniem, jeśli dokona go osoba uprawniona i jeżeli treść weksla odpowiada umowie zawartej między podpisanym na wekslu z osobą, której weksel wręczono. Zależność wypełnienia weksla in blanco od stosunku podstawowego eksponuje wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.11.2002 r. ( V CKN 1411/00, OSN 2004, Nr 2, poz. 29) – „ Weksel niezupełny w chwili wystawienia (in blanco) może zostać uzupełniony przez wpisanie jako sumy wekslowej sumy wierzytelności, na zabezpieczenie której został wystawiony. Przy uzupełnieniu weksla nie jest wyłączona możliwość uwzględnienia innych wierzytelności istniejących między stronami, musi to jednak wynikać z zawartego przez nie porozumienia w przedmiocie uzupełnienia weksla”. Natomiast „ wypełnienie weksla niezgodnie z deklaracją wekslową nie oznacza, że wystawca, czy też poręczyciel w ogóle nie są zobowiązani wekslowo. Przyjąć bowiem trzeba, że w takiej sytuacji odpowiedzialność wekslowa dłużników istnieje w takich granicach, w jakich weksel został wypełniony, stosownie do porozumienia wekslowego, a więc w takim zakresie, w jakim odpowiadaliby oni w razie prawidłowego wypełnienia weksla” (tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 30.6.2006 r. I ACA 246/06, OSA 2006, Nr 4, poz. 10).

Niezasadne okazały się zarzuty strony pozwanej dotyczące nieprawidłowego wypełnienia weksla tj. podpisania deklaracji przez pozwaną jako osoba fizyczna, a nie przedsiębiorca oraz wypełnienia weksla przez jednostkę organizacyjną powódki do tego nie uprawnioną. W odniesieniu do pierwszego zarzutu należy zauważyć, że w przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą wystarczające jest aby podpisała się ona swoim nazwiskiem. Weksel w takim przypadku wystawia się bowiem tak samo jak, gdyby wystawiała go ta osoba prywatnie. Co się zaś tyczy drugiego zarzutu to należy przypomnieć, że oddział przedsiębiorcy to wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności ( art. 5 ust. 4 SwobDziałGospU). Z literalnego brzmienia definicji legalnej oddziału przedsiębiorcy w sposób jednoznaczny wynika, że działalność gospodarczą w ramach oddziału prowadzi przedsiębiorca, który utworzył oddział. To bowiem przedsiębiorca we własnym imieniu wykonuje wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, nie prowadzi jej zaś sam oddział. Takie ustawowe ujęcie oddziału przedsiębiorcy pozwala przyjąć, że oddział przedsiębiorcy, mimo iż posiada wyodrębnienie organizacyjne oraz prowadzi działalność gospodarczą, nie ma podmiotowości (zdolności prawnej) w sferze prawa cywilnego. Powyższa teza koresponduje z poglądem Sądu najwyższego wyrażonym w uzasadnieniu postanowienia z dnia 9.5.2007 r. (sygn. akt II CSK 25/07, OSNC Nr 5/2008, poz. 52), w którym wskazano, że oddział, choć jest ośrodkiem wyodrębnionym przestrzennie oraz organizacyjnie, wyposażonym z reguły w majątek i posiadającym własne kierownictwo, a także księgowość, może dokonywać tylko takich czynności, które należą do przedmiotu działalności jednostki macierzystej. Znajduje się pod zwierzchnim kierownictwem ośrodka głównego, a przede wszystkim nie posiada odrębnej od przedsiębiorcy podmiotowości w sferze prawa cywilnego.

W świetle powyższego Sąd uznał, że weksel został wypełniony przez powódkę zgodnie z deklaracją wekslową, która zawierała upoważnienie do jego wypełnienia. W konsekwencji czego pozwana jest zobowiązana wekslowo w takich granicach, w jakich istnieje wierzytelność ze stosunku podstawowego (por. wyrok SN z dnia 26 stycznia 2001 r. II CKN 25/00 OSNC 2001/7-8/117). Dlatego też powództwo o zapłatę kwoty kapitału i należnych odsetek karnych uznano za zasadne.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenia za zasadne w całości, w związku z tym na podstawie art. 496 k.p.c. w punkcie 1 sentencji wyroku utrzymał w mocy w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy w dniu 26 października 2016 roku w sprawie o sygn. akt VI GNc 2737/16/3 zarówno w zakresie roszczenia jak i kosztów postępowania.

O kosztach postępowania orzeczono dodatkowo w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na podstawie §3 zd. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. ze zm.) w przypadku skutecznego wniesienia sprzeciwu lub zarzutów opłatę (za czynności adwokata) ustala się na zasadach ogólnych. W rozpoznawanej sprawie skutecznie wniesiono zarzuty wobec czego na podstawie §2 pkt. 5 wyżej przywołanego rozporządzenia zasądzono od pozwanej na rzecz powódki tytułem dalszych kosztów zastępstwa procesowego kwotę 4 800,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk