Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) sp. z o.o. w B.

przeciwko:

(...).U. S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...).U. S.A. w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w B. kwotę 1 063,20 zł (jeden tysiąc sześćdziesiąt trzy złote dwadzieścia groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 341,00 zł (trzysta czterdzieści jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 613/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 stycznia 2017 roku powódka (...) sp. z o.o. w B. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 1 063,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 14 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że zgłosił pozwanej szkodę i wniosła o jej likwidację. W ramach likwidacji szkody powód zrealizował naprawę za kwotę 11 578,56 zł brutto. Powód wskazał, że ubezpieczyciel zapłacił kwotę netto odmawiając zapłaty podatku VAT wskazując, iż likwidował szkodę na rzecz leasingodawcy jako rzekomego poszkodowanego. Powód wskazał, że powyższa teza ubezpieczyciela była niezgodna z prawdą, gdyż powód ponosił koszty naprawy, a zatem niewątpliwie jest on w przedmiotowej sprawie poszkodowanym. Pozwana zapłaciła warsztatowi jedynie kwotę netto kosztów naprawy. Powódka wskazała, że przedstawiała upoważnienie leasingodawcy do odbioru należności przez leasingobiorcę wskazując, że koszt naprawy ponosi leasingobiorca i jemu należy zapłacić należność. Powódka wskazała że może rozliczyć jedynie połowę VAT zaś druga połowa jest kosztem poniesionym przez powoda. Powódka wskazała że wartość netto naprawy pokryta przez ubezpieczyciela to 9 329,30 zł w związku z czym należny do zapłaty podatek VAT to 1/1 kwoty (...),40 co daje dochodzona pozwem kwotę 1 063,20 zł.

W dniu 7 marca 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 157/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W ustawowym terminie (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła zarzut braku legitymacji czynnej powoda wskazując, że uszkodzony pojazd marki C. nr rej. (...) stanowi własność (...) sp. z o.o. Zdaniem pozwanej powód jest jedynie użytkownikiem uszkodzonego pojazdu natomiast od pozwu nie załączono dokumentu potwierdzającego, iż właściciel pojazdu upoważnił powoda od dochodzenia roszczenia od pozwanej. Pozwana wskazała również, że pomiędzy stronami pozostaje sporna kwestia możliwości odliczenia podatku VAT i jego wysokości.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 26 października 2016 r. pojazd marki C. nr rej. (...), będący w użytkowaniu poszkodowanej (...) sp. z o.o. w B. (jako leasingobiorcy) uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Okoliczności bezsporne.

(...) sp. z o.o. (leasingodawca) oraz (...) sp. z o.o. w B. (leasingobiorca) upoważniły (...) Sp. z o.o. Sp. k. w P. do odbioru odszkodowania z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu.

Dowód: upoważnienia (k. 13, 14)

W dniu 29 listopada 2016 r. warsztat naprawczy wystawiła na rzecz pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 9 413,46 zł netto tj. 11 578,56 zł brutto z tytułu wynajmu samochodu zastępczego.

Dowód: faktura VAT (k. 17-18).

Na podstawie decyzji z dnia 7 listopada 2016 r. pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 9 329,30 zł tj. w kwocie netto.

Dowód: mail (k. 15), akta szkody na płycie CD (k. 40)

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o nie budzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Sąd uznał je za w pełni wiarygodne ponieważ żadna ze stron ich nie miała zastrzeżeń co do ich treści lub autentyczności.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) sp. z o.o. w B. przeciwko (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie bezsporna pomiędzy stronami była kwestia kosztu naprawy wykazanego w fakturze VAT nr (...). Spornym pomiędzy stronami była legitymacja czynna powódki oraz kwestia tego czy wpłata odszkodowania powinna nastąpić w kwocie netto, czy w kwocie netto powiększonej o 50% naliczonego podatku VAT.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powódki, podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

Należy zauważyć, że to poszkodowana (...) sp. z o.o. w B. jako leasingobiorca w celu prowadzenia działalności gospodarczej korzystała na podstawie umowy leasingu z samochodu oddanego jej przez L.. Odnotowania wymaga fakt, że na mocy umowy leasingu finansujący zobowiązał się oddać rzecz korzystającemu (leasingobiorcy) do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony oraz wydać mu tę rzecz. Leasingodawca jest właścicielem rzeczy i zarazem jej samoistnym posiadaczem, natomiast leasingobiorca jest jej posiadaczem zależnym, dla którego podstawą do używania rzeczy w określony sposób jest umową leasingu. Zatem w wyniku konieczności naprawy leasingowanego pojazdu, poszkodowana poniosła szkodę w postaci uszkodzenia rzeczy, której jest posiadaczem zależnym. Należy wskazać, iż w samej fakturze VAT nr (...) wystawionej tytułem naprawy uszkodzonego pojazdu, jako nabywca wskazana jest powódka. Powódka poniosła zatem szkodę, której w żaden sposób nie zawiniła.

Należy także wskazać, że z kodeksowej regulacji umowy leasingu (art. 709 ¹ – art. 709 ¹⁸ ) nie wynika, aby korzystający nie mógł nabyć prawa podmiotowego do dochodzenia odszkodowania OC w zakresie używanej rzeczy, czy też podjąć inne czynności mające na celu uzyskanie odszkodowania. Również z treści art. 822 § 2 k.c., stanowiącego podstawę prawną powództwa w niniejszej sprawie, nie wynika, aby powód jako leasingobiorca nie mógł domagać się odszkodowania za szkodę wyrządzoną w jego pojeździe przez sprawcę szkody ubezpieczonego w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Wbrew zatem poglądowi pozwanej strona powodowa miała legitymację czynną, aby dochodzić w niniejszej sprawie roszczenie, gdyż przysługiwało jej roszczenie odszkodowawcze z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Z treści art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r. (sygn. akt III CZP 68/01) odszkodowanie za szkodę poniesioną w wyniku uszkodzenia pojazdu mechanicznego, należącego do poszkodowanego nie będącego podatnikiem podatku VAT, ustalone według cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy pojazdu, obejmuje mieszczący się w tych cenach podatek VAT.

W niniejszej sprawie powódka prowadząca działalność gospodarczą wskazała, że dysponuje możliwość odliczenia 50% naliczonego podatku VAT. Wobec powyższego zdaniem Sądu odszkodowanie powinno zostać wypłacone w kwocie netto powiększonej o 50% należnego podatku VAT.

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powodów roszczenie za zasadne w części w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powodów kwotę 1 063,20 złotych.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 54 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 270 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, co daje łączną kwotę 341 zł.

SSR Jolanta Brzęk